.

.

Africa → إفريقيا Afrika Αφρική África Afrikka Afrique Afrika Africa アフリカ 아프리카 Afryka África Африка Afrika ทวีปอัฟริกา ...

.

.

.

.

.

.

.

.

Να λοιπόν, που υπάρχουν ακόμα «επίμονοι κηπουροί».
Ευτυχώς !
Ευτυχώς για τον κόσμο δηλαδή…
Γνώρισα τελευταία έναν ακόμη τέτοιο.
Τον πρόσθεσα στον κατάλογο των ελάχιστων «επίμονων κηπουρών», που εγώ γνωρίζω…
Και που το θεωρώ μεγάλη τύχη στη ζωή μου, να τους γνωρίζω…

… και όμως, γυρίζει !...
… και όμως, υπάρχουν !...
σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα της κάθε λογιώ κοινωνικής και πολιτικής αλητείας, αναλγησίας και ξετσιπωσιάς που περιφέρεται ανά τον κόσμο, ΥΠΑΡΧΟΥΝ πάντα άνθρωποι που επιμένουν, υπάρχουν !
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ !

Κατά τα άλλα,

είχα την τύχη απόψε, ν’ ακούσω από πρώτο χέρι, ιστορίες και θάματα, για τον πλανήτη γη, που μας φιλοξενεί …

Ταξιδέψαμε απόψε με το νου, ταξίδι μαγικό
στη Μαυριτανία, στο Μαλί, στην Ακτή Ελεφαντοστού, στο κράτος του Νίγηρα.
Με φελούκα διασχίσαμε ώρες, τον ποταμό Νίγηρα. Βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής με ανοιχτά στόματα από αλιγάτορες, τεράστια στόματα στο μέγεθος της φελούκας, είδαμε πυκνά δάση κροκοδείλων, ιπποπόταμους και παραδείσια πουλιά.
Φτάσαμε κάποτε με τη φελούκα στα χωριά των ανθρώπων δίχως μύτες και δίχως αυτιά.

Οι διάσπαρτες ανά τον κόσμο Σπιναλόγκες...

Η εγκαταλειμμένη Αφρική.
Η Αφρική στα ενδότερα, που τρώει για να χορτάσει μυρμήγκια, χοντρά κουνούπια, αρουραίους, σκύλους, γάτες, δηλητηριασμένα φρούτα και ψάρια από τοξικά απόβλητα, η αποδεκατισμένη Αφρική από AIDS, ελονοσία, λέπρα, φυματίωση.

Θεέ μου,
πόσο μικροί και πόσο τίποτα είμαστε…
Εμείς η "Δύση", με τον «πολιτισμό» μας , τα λεφτουδάκια μας, τα σπιτάκια μας, τις δουλίτσες μας, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα θέατρά μας, τους δρόμους μας, την υγεία μας, την ησυχία μας,
πόσο ελάχιστοι και πόσο μικροί είμαστε, πάνω στον πλανήτη γη …
και τι άραγε, οφείλουμε εμείς να κάνουμε για να φτιάξουμε απ' την αρχή τούτον τον κόσμο που τον διαλύσαμε,
τον κόσμο που εσύ ίσα, δίκαια, με σοφά μοιρασμένη ομορφιά, έπλασες, θεέ μου ;

ο κόσμος
ο μικρός
ο μέγας…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

διαβάζω.

στο βαθμό που ευκολύνομαι, και με όσο χρόνο μου μένει .

και με όσην ηρεμία μου μένει .

πάει να πει, πάω αργά ...

.

διαβάζω, πάντως ...

την Οδύσσεια .

έχω φτάσει στη ραψωδία Ζ .

ο Οδυσσέας συναντάει τη βασιλοπούλα Ναυσικά, που κατέβηκε στο ποτάμι με τις παρακόρες, για να πλύνει .

.

το βιβλίο με ευχαριστεί τόσο, που, απ' τον πρώτο στίχο, το έπιασα μεθοδικά.

διαβάζω το νεοελληνικό κείμενο, φράση - φράση ,

αμέσως μετά, ρίχνω μιά ματιά στο αρχαίο, ειδικά στις εκφράσεις που μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση,

σημειώνω με μολύβι τις εκφράσεις, σημειώνω στο περιθώριο ό, τι θέλω να θυμάμαι ή να ξέρω .

ποιός ήταν γιός ποιανού, ποιά γυναίκα ήταν τίνος, τα ονόματά τους, την καταγωγή, τη συγγένεια, τα έργα του καθενός, τι σχέση είχε ο καθείς με τον άλλο, γιατί ειπώθηκε αυτό ή εκείνο ...

.

γράφω για κάθε μία σελίδα, λίγες σειρές περίληψη .

όλα στο περιθώριο φυσικά ! μουτζουρωμένο βιβλίο ...

.

σημειώνω με μιά λέξη δίπλα σε κάθε παράγραφο

τις περιγραφές, τις ψυχολόγικές καταστάσεις, τα αισθήματα, τους θεούς, τους ανέμους, τις τρικυμίες, τους χαρακτήρες, τα φυτά, τα πλούτη, τη φτώχεια, ό, τι τέλος πάντων...

.

μου αρέσει πολύ !

αυτή είναι η πιό απλή έκφραση, που μπορώ να χρησιμοποιήσω...

η πιό σύνθετη έκφραση, είναι ότι ξεζουμίζω το βιβλίο, σα να το χω ερωτευτεί...

δεν το χορταίνω...

.

αλλιώς το διάβαζα - καταναγκαστικά έργα σε νεαρή ηλικία -, αλλιώς τώρα .

.

είναι για μένα, πάντα απορίας άξιο, πώς διασώθηκαν μες στις χιλιετίες ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ, τόσες σωστά δεμένες ψυχολογικές καταγραφές και τόσες λεπτομερείς περιγραφές, ανθρώπων και καταστάσεων !

.

δεν ξέρω αν πρέπει να είναι απορίας άξιον,

εγώ πάντως, διαρκώς απορώ...

.

.

.

.

η πλύση

.

(στο νησί των Φαιάκων,

η Ναυσικά με τις παρακόρες πλένουν στο ποτάμι)

.

.

.

"Κι όταν ήρθαν στο μαγευτικό ποτάμι, όπου γούρνες . . 85

μόνιμες ήταν και πετρόσκαφτες με νερό πλήθιο

τρεχούμενο πολύ ορμητικά, όπου ακόμα και ρούχα

κατάλερα θα καθάριζαν, λύσαν απ' το αμάξι

τις μούλες και τις άφισαν λεύτερες να βοσκήσουν

θρεφτικό χόρτο, πλάϊ στο ρεύμα του ποταμού. Εκείνες .90

τα ρούχα στα υδροφόρα γουρνιά ρίξαν απ' το κάρο

και τα έστυβαν γοργά γοργά με άμιλλα μεταξύ τους.

Κι ως πλύναν τα λερωμένα όλα και τα καθαρίσαν,

αράδα τ' άπλωσαν στο ακρογιάλι, εκεί όπου ξεπλένει

τα βότσαλα η θάλασσα και τη στεριά καταβρέχει. . . . .95

Του λόγου τους λούστηκαν πρώτα κι αλείφτηκαν με λάδι

κι έπειτα στον όχτο του ποταμού να φάνε κάτσαν,

ενώ η πυράδα του ήλιου στέγνωνε τα νεοπλυμένα."

.

.

.

.

μετάφρ. Μπάμπης Νικηφορίδης

εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ

.

.

.

.

.

.

.
τα τζιτζίκια φωνάζουν όλα μαζί,
τόσο διαρκώς και τόσο δυνατά, που συνηθίζει τ' αυτί και δεν τα ακούει στο τέλος...
οριμένες στιγμές παύουν όλα μαζί ξαφνικά, και τότε καταλαβαίνεις τον θόρυβο. τότε λες, "η απόλυτη ησυχία !"
.
στο ησυχαστήριον του μικρού πευκοδάσους.
.
γυροφέρνω δίχως να κάνω απολύτως τίποτα.
μετράω μέσα μου, σε πόσες μέρες θα ξαναπιάσουμε δουλειά !
σε δύο.
κατάντια είν' αυτό... να νοσταλγώ τη δουλειά !
κάτι σαν alcoolisme, μου ακούγεται...
.
το πρωί κοιμήθηκα ως αργούτσικα, μετά πήγα στο mall και πήρα γυαλιά ηλίου.
τα γυαλιά και οι ομπρέλλες δεν μου φτουράνε, ίσως επειδή δεν φορώ γυαλιά - κανενός είδους -, κι ούτε μου αρέσει να κρατάω ομπρέλλα.
έτσι, όταν έχω ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, δεν το έχω στο νου μου. 'ολο και κάπου θα το ξεχάσω.
το αυτό και με τις ομπρέλλες.
όταν τα έφερα σπίτι και τα πήγα να τα δει ο αδερφός μου, είπε "αυτά είναι γυαλιά τριαλαρία τριαλαρό, αλλά εντάξει..."
γιατί δηλαδή ; μιά χαρά είν' τα καινούργια γυαλάκια μου !
θυμήθηκα ξάφνου την κυρία στο Παρίσι που έχει ένα κατάστημα με ρούχα ... την ώρα που δοκίμαζα μπλουζάκια, μου λέει "vous etes artiste ?"
"non, madame !" το είπα aprés στο παιδί και ξεκαρδίστηκε...
.
στο mall κάθισα κι έφαγα junk food. ωραίο ήταν ! δύο ξυλάκια σουβλάκι, ντομάτα ψητή, ψητό μανιτάρι και πιτούλα, στη λαδόκολλα. και μιά παγωμένη μπυρέτα. όλα καλά. τη μπύρα τι την θέλω ; την πίνω και το μετανιώνω μετά...
.
δεν κοιμήθηκα ακριβώς για σιέστα. μάλλον σε λήθαργο έπεσα. δεν μπορούσα έπειτα να ανοίξω τα μάτια μου.
.
και τώρα γράφω δυό σειρές, σε τούτον δω, τον άγνωστο σε όλους τόπο
- τόπος απροσέγγιστος, εκτός από 2-3 φίλους που περνάν -

γράφω δυό γραμμές, έτσι, για να μη με σκοτώσει

η πλήξη

του όστρακου .
.
.
.
.
.
.

.
agapitemikremoumozart,
.
με πήρε τηλέφωνο η Σ. Θ. Χ.
"η ποιότητα ανθρώπων που εκπροσωπείς, και ό, τι αντιπροσωπεύει για την κοινωνία αυτή η ομάδα ανθρώπων, σου ζητάμε να παραμείνεις ενεργή"
εντάξει, μικρέμουμότσαρτ, ψύχραιμα...
εσύ κι εγώ το ξέραμε πως δεν θα ταν και τόσο εύκολο...
κι εκτιμώ, πως δεν είναι παρά η αρχή...
ήρθε άρον άρον και με πήρε.
ανεβήκαμε στην Πεντέλη.
κουβεντιάσαμε ένα γερό τρίωρο. γύρισα εξουθενωμένη. με κλονισμένα τα εσωτερικά μου επιχειρήματα.
ψύχραιμα...
ήσυχα...
θα δούμε, θα σκεφτούμε...
ψύχραιμα... θα δούμε...
.
.
.

.
.
.
όμορφη ήταν απόψε

η θάλασσα στη Ραφήνα !

έλαμπε κι άστραφτε το νερό,

και καθρεφτίζονταν τα σκάφη

σα σε γυάλινο καθρέφτη.

.

.

.

.

.

πήρα παγωτό χωνάκι,

από κείνο που βάζουνε με μηχάνημα

κι είναι κρέμα μαλακή

και στριφογυριστή

σαν πυργάκι.

περπάτησα πέρα δώθε

πέρα δώθε

πέρα δώθε την παραλία,

κρυμμένη μες στην τσεπούλα σου.

.

γυρίζοντας, πέρασα απ' το βουνό, να δω αν υπάρχει εκεί κανείς.

κανείς !

τι μαλάκας ήμουνα, τα τρία τελευταία χρόνια, ειδικά το τελευταίο, που ξημέρωνα το καλοκαίρι πάνω στα βουνά...

κοντέψαμε να εξημερώσουμε τις αλεπουδίτσες... έρχονταν το βράδυ και τις ταϊζαμε.

και τι θέλω εγώ τώρα να εκνευρίζομαι και να ανακατώνομαι σε αλλωνών δουλειές ;

τες πα...

.

.

.

.

το μεσημέρι πέρασε ο Τζώνυ.

αγαπημένος τρελός.

"ήρθα, ζουμερούλα !"

"καλώς το μακρυμάλλικο !"

.

.

.

αργά το βράδυ έπαιξα με τους δίδυμους.

.

.

.

.

.
απ' το πρωί σήμερα Τρίτη, ως αργά το απόγευμα δε σταμάτησα καθόλου...
παρ' όλ' αυτά, δεν προχωρεί τίποτα. απολύτως τίποτα.
τους ξαναλέω κάθε πράγμα χίλιες φορές και κάθε μέρα είναι ακριβώς σα να το ακούν για πρώτη φορά...
έτσι, κάθε μέρα είναι σα να ξαναρχίζουμε -πάλι απ' την αρχή- τη δουλειά !
το αποτέλεσμα είναι ότι τίποτα δεν προχωρεί.
μπα, δεν είναι η ιδέα μου... η αλήθεια είναι...
τίποτα δεν προχωρεί έτσι...
αύριο το πρωί, θα τους ξαναμαζέψω σε συζήτηση, για να χουμε όλοι, ολόκληρη την εικόνα της απραξίας...
.
.
.

νηστική ήμουν όλη μέρα, το βράδυ ήθελα να πιώ ένα γερό ποτό.
τα κορίτσια όμως είχαν άλλες διαθέσεις.
με πήγαν σχεδόν με το στανιό, στο Milos. δεν ήθελα να χαλάσω την παρέα.
δεν είχα όμως τέτοιο κέφι απόψε.
πήραμε φυσικά το μενού, που είναι πιό φτηνό.
το πιάτο με το χέλι, είχε μέσα δύο ακριβώς μπουκιές χέλι, όχι πιό μεγάλο απ' το μεγάλο μου νύχι...
το τυρί ήταν επίσης δυό κομματάκια σαν το νύχι μου...
άψογο το σέρβις και τα κουταλομαχαιροπήρουνα,
πολύ καλές οι γεύσεις, αλλά εγώ απόψε είχα κέφι για μιά καλή μπάρα
ή για Πετράλωνα
ή για Γκάζι
ή για χασαπο ταβέρνα με λίγο ψητό κρέας, έστω... και λαδόκολλες !
.
.

η Άσπα νευριάζει και με λέει "πινακωτή"
κάθεται πάντα και μου μιλάει απ' τη μεριά του κλειστού αυτιού.
"τι είπες;" τη ρωτάω συνέχεια.
"Εμένα με γνωρίζουνε
οι πιο μεγάλοι δρόμοι
δρόμοι που τους περπάτησα
μέχρι ν' αλλάξεις γνώμη."
.
κάνουν όλοι υπομονή μαζί μου.
μόνο εγώ βρίσκομαι σε απόγνωση με τον εαυτό μου.
.
.

η V., μας διηγιόταν το ταξίδι στην Αμερική.
όλο και κάτι πρόσεχα, απ' όσα έλεγε...
σίγουρα είπε ότι πήγε στο Σαν Φρανσίσκο, στην Καλλιφόρνια, μαγεύτηκε στο Γκραν Κάνυον, την εντυπωσίασαν τα κινηματογραφικά στούντιο και άλλα, που δεν τα πολυπρόσεξα...
.
.
.
.
έχουν σηκώσει κεφάλι πάλι, όλα τα φασιστοειδή...
αρπάχτηκα πολύ το απόγευμα στο Δ.Σ., κι είπα για μυριοστή φορά στον εαυτό μου
"φύγε από κει. δεν έχεις πιά εκεί δουλειά..."
απ' όταν το αποφάσισα, είμαι λίγο πιό ήρεμη
.
όμως, για να ιδούμε...
.
.
.
.
.
.
.

.
ΔΕΝ το φυλάνε.
.
ακούστηκε σχετική καταγγελία στο συμβούλιο.
.
δεν θέλω να σκέφτομαι.
δεν θέλω να εξοργίζομαι.
δεν θέλω να θυμώνω.
δεν θέλω να στεναχωριέμαι.
δεν θέλω να αγχώνομαι.
δεν θέλω να ξαγρυπνάω.
.
για όσες τουλάχιστον μέρες μπορώ να το κρατήσω
αυτό το "δεν θέλω"
.
.
.
.
η cendrillon θα πάρει απόψε παραμάσχαλα τα σύνεργά της
και θα βγει με τις φίλες της.
μπαρότσαρκα.
.
.
.
.
.

.

κάποτε - θα το δεις -

θα ξανα - μάθω να βγαίνω με τους ανθρώπους,

δίχως να κουβαλάω πάνω μου

καμιάν εξάρτηση.

κάποτε - θα το δεις -

.

.

.

.

.
ξημερώνει σε λίγο...
πριν λίγο άκουσα που πέρασε η μεγάλη σκουπιδιάρα. ντράγκα ντρούγκα.
σε μισή περίπου ώρα, θα περάσει και το πρώτο λεωφορείο.
να πέσω για ύπνο ή να περιμένω να δω το φως στον Υμηττό ;
το φυλάν άραγε το βουνό ;
.
ας πέσω καλύτερα, γιατί το πρωί σηκωμό δε θα χω...
.
το φυλάν άραγε το βουνό ;
.
.
.
.
.

.

* "τον πατέρα φέροντα" ...

.





.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
με βασανίζει και το ζήτημα της δουλειάς...
νά πάλι, το γνωστό απόφθεγμα με την καρδάρα και το γάλα !
"κλωτσάς την καρδάρα", μου λεν, με ύφος έντονο και ενίοτε απορημένο ...
(το ύφος τους, καμιά φορά έχει και θυμό, καμιά φορά μοιάζει με πληγωμένο. πώς να ξεχωρίσεις όμως των ανθρώπων την αλήθεια ; δεν είμαι διόλου καλή σ' αυτά ! μάλλον μπούφος είμαι... και μπορεί κάποιος σχετικά εύκολα να με ξεγελάσει...)
"τι την γέμιζες την καρδάρα, αν ήταν να της τραβήξεις στο τέλος μιά κλωτσιά και να χύσεις όλο το γάλα ; !"
.
εγώ μονάχα στ' αλήθεια ξέρω, πόσος κόπος και πόσος δρόμος βάδισμα χρειάστηκε, ως να γεμίσει στάλα στάλα, αυτό, που εκείνοι αποκαλούν καρδάρα...
πόσα χρόνια σωματική και ψυχική κούραση , πόση άσκηση του εαυτού σου, αφοσίωση έως αυταπάρνηση, και κούραση του μυαλού, αγώνας κι αγωνία και τίποτα εύκολο, τίποτα χαρισμένο, τίποτα δεδομένο, τίποτα αυτονόητο, μα το κάθε τι, που πιστεύεις για καλό, ή το κάθε τι, που "πρέπει", να το παλεύεις με όλο το είναι σου, με λύσσα, με κάθε δύναμη που έχουν τα σωθικά σου...
.
η αλήθεια ακόμα είναι, ότι δεν ξέρω πώς να τους απαντάω σε τέτοιου είδους ευφυολογήματα, για γάλατα και καρδάρες...
δεν τα καταλαβαίνω αυτά πολύ καλά...
αυτοί πάλι, δεν καταλαβαίνουν, όταν τους λέω "θέλω πιά, να τραβηχτώ απ' όλα αυτά, να ηρεμήσει από αυτές τις καταστάσεις η ψυχή μου κι η ζωή μου"
τι να πω ;
ίσως και αυτοί, με θεωρούν δεδομένη...
έτσι πορευόμαστε, σαν πάνω σε τεντωμένο σκοινί, κάθε μέρα, το βράδυ ξαπλώνω και παίρνω μέσα μου ξεκάθαρα τις αποφάσεις μου, το πρωί αρχίζουν πάλι να με βομβαρδίζουν με διαφόρω λογιώ ενοχές, επιχειρήματα που το μυαλό μου καμιά φορά τα βλέπει σα λογικά, κι άντε πάλι απ' την αρχή τα γάλατα και οι καρδάρες...

.
.
.
σήμερα η θάλασσα ήταν καλή. κατακάθαρη.
τρίτο ή τέταρτο μπάνιο είναι αυτό, μάλλον τρίτο.
κοίταζα παντού γύρω, ως βαθειά στον πάτο, διάφανο γαλάζιο.
δεν βγήκα σχεδόν καθόλου στην άμμο. κολύμπησα αρκετά, τα μαλλιά πιασμένα πίσω - δεν ήθελα να τα βρέξω -, φόρεσα τα θαλασσινά παπουτσάκια που πήρα πέρυσι, γιατί σε τόπους τόπους έχει αχινούς.
αν κι ήμουνα μες στο νερό, μ' έπιασε πάλι ο ήλιος και με κοκκίνησε. όχι πάρα πολύ, ευτυχώς...
.
.
.
.
θυμάμαι τον πατέρα μου.
δεν εννοώ φυσικά "το μυαλό μου θυμάται τον πατέρα μου"
κάποιον, σαν αυτόν που σε έχει φτιάξει, σε έχει διαμορφώσει, τον φέρεις μέσα σου.
* "τον πατέρα φέροντα",
θέλω να πω, είναι ζήτημα κυττάρων, κι ακόμα ζήτημα κυττάρων του νου, ίσως και μη ανιχνεύσιμων κυττάρων της ψυχής.
DNA, που φέρει και μεταφέρει ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
επί του προκειμένου, χαρακτηριστικά παλληκαρίσια.
γιατί εκείνος, ήταν παλληκάρι.
.
όσο μεγαλώνω, συνειδητά αποβάλλω, όταν χρειάζεται, την έμφυτη συστολή και ντροπαλοσύνη μου και πάλι συνειδητά προσπαθώ να μιμούμαι το θάρρος και την παλληκαροσύνη του πατέρα.
πιάνω τον εαυτό μου, να λέει ακόμα και λέξεις, που εκείνος έλεγε... .
εκείνος, τελείωσε το Βαρβάκειο σχολείο της εποχής του και μετά η οικογένεια τον έστειλε για σπουδές στην Ιταλία.
στη Νοβάρα. πόλη, που ποτέ δεν αξιώθηκα να πάω ή να τον πάω...
.
στην Νοβάρα με συνέλαβε το ζευγάρι και στην Νοβάρα με ξαναγύρισαν, μόλις, η λεχώνα κι εγώ βρέφος, σαραντήσαμε...
Πειραιάς - Νοβάρα , βρέφος σαράντα ημερών. με καράβι.
.
Έτσι, με κάποιον τρόπο δικαιολογείται η αγάπη μου για την Ιταλία.
την υπέροχη Ιταλία !
με τον βορρά και το νότο της...
.
πόλεις γκρατσιόζες, πόλεις ιστορικές, η ευλογημένη, ευλογημένη, ευλογημένη (τρις) - γλυκύτατη επαρχία και εξοχή της Τοσκάνης, πόλεις και χωριά μεσαιωνικά, το Σαν Μαρίνο, το Σαν Τζιμινιάνο, η Ρώμη - ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο, οι κήποι και οι φοντάνες της, το Βατικανό με τους θησαυρούς του, ο Άγιος Πέτρος με τους θησαυρούς του, η Καπέλλα Σισ(ξ)τίνα με τους θησαυρούς της, η Φλωρεντία ομοίως, η πλατεία - αχιβάδα της Σιένα, η Βενετία με τα βυζαντινά μας λιοντάρια δεξιά κι αριστερά στον ναό του Αγίου Μάρκου, τα μικρά εργαστήρια όπου φυσάν το γυαλί και κατασκευάζουν τις χειροποίητες μάσκες, τα palazzo, το Canal Grande μα και τα μικρότερα κανάλια, κι η Πίζα, η Νάπολη, η Πομπηία !
τι ομορφιά Θέ μου ! τι απίστευτη ομορφιά έχει πάνω η γη σου , και τι απίστευτα ωραία δημιουργήματα μπορεί καθ' ομοίωσίν σου, όπως κι εσύ, να φτιάξει και ο άνθρωπος !
.
.
.
.
.
διαβάζω από χτες σχεδόν μονορούφι, το "οι γάτες, της rue d' Hauteville", του Βασίλη Βασιλικού.
συμπαθητικό το βρήκα. έτσι κι αλλιώς, συμπαθώ τον συγγραφέα, που μας έχει δώσει άλλοτε και εκπληκτικά μυθιστορήματα...
.
.
.
.
.
έπαιξα και με τον Πέπε.
όταν έχω κάτι στο χέρι μου και τρώω, έρχεται κοντά, και κοιτάζει σα ζητιανάκι.
του κόβω το μισό, μου γλύφει (αντί φιλιού) το χέρι, το παίρνει και τρέχει αμέσως να το κρύψει. στιβάζει πάνω απ' τη μπουκιά χώματα και φύλλα, και σε ανύποπτο χρόνο, τον βλέπεις να το ξεθάβει και να το μασουλάει...
αυτό του λέει το σκυλίσιο του ένστικτο.
καθώς επίσης, να γαυγίζει σα μανιασμένος σε ένα μικρό νυχτοπούλι, που στεκόταν πάνω στο σύρμα και τον κοίταζε ατάραχο με τα μεγάλα μάτια του, μες στη νύχτα.
.
.
.
.
τίποτε άλλο.
οι φίλοι όλοι λείπουν διακοπές.
σχεδόν μονάζω.
.
αύριο το πρωί, δουλειά.
.
.
.
.
.
.

* HISTOIRE
DES GUERRES CIVILES
DE LA
RÉPUBLIQUE ROMAINE

.
LIVRE QUATRIÈME

.
296 CHAPITRE VI

.
XLI

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.

.

Γιάννης Ρίτσος

.
.
Εαρινη Συμφωνια
.
Αγάπη, αγάπη, δε μού 'χες φέρει εμένα
μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.
Νήστης γυμνός και αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ' ανένδοτα μάτια μου στύλωνα
στους ουρανούς
γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ' τη σιωπή και το τραγούδι.
.
Τα τρυφερά λυκόφωτα
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε που είσαι, ω αγάπη.
Μα εγώ δεν είχα τι ν' αποκριθώ
κι έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου.
.
Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν' απολογηθώ.
Τι ν' απαντήσω, αγάπη;
.
Και δρασκελούσα το κατώφλι
τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μες στο φως
και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους
το τραγούδι του "αδέσμευτου".
Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
"Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα".
.
Κι όμως μια παιδική φωνή
επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έλθει, αγάπη.
Τις νύχτες του έαρος που η γύρη των άστρων
και των λουλουδιών
αγρυπνούσε στο δέρμα μου
μια λυπημένη ανταύγεια
σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου
γιατί αργούσες νά 'ρθεις, αγάπη.
.
Γι' αυτό κι οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα
γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, αγάπη.
Όταν περιπλανιόμουν στην ερημία του φθινοπώρου
στα γυμνά δάση
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα
τον ήλιο που έφευγε χλωμός
πάνω απ' τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω αγάπη.
.
Κι όταν ακόμη επέστρεφα
την όψη μου απ' τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα
τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω
που δε με συλλογίστηκες, αγάπη.
.
Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.
Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.
.
Για σένα, αγάπη, ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα νά 'βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω αγάπη.
.
.
.
.

.

καράβι / tapisserie de Bayeux

.

XI αιώνας

..

.

tapisserie de Bayeux

.

Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς την κήρυξε η Unesco.

H tapisserie de Bayeux (Calvados) , είναι ένα χειροτέχνημα μήκους 70 μέτρων, που έγινε τον XI αι.
Αυτό το έργο σε λινό, υμνεί την κατάκτηση της Αγγλίας από τον Guillaume, δούκα της Νορμανδίας, και υφάνθηκε πιθανά από μοναχές, στο νότο της Αγγλίας, μετά το 1066.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
. .
φωτογραφίες της foteinis

.

.

.

.

.

.

.
Le petit cheval dans le mauvais temps
.

.

νυχτώνει.

στέκομαι εδώ μονάχη μαζί σου, ήσυχα, κοΝτά στο ανοιχτό παράθυρο, κι ακούω στον κήπο τα εσπερινά τιτιβίσματα των πουλιών.

έπεσε λίγο η ζέστη, τώρα που σουρουπώνει.

σκέφτομαι τα όσα είδα χτες, στο μουσείο "πορτοκαλεώνα" - μ' αρέσει καλύτερα αυτό, απ' τη λέξη "orangerie".

μπήκαμε για την έκθεση του Paul Klee, μα τον άφησα πολύ πίσω, κι ας τον αγαπώ τόσο...

το μουσείο αυτό, είναι θαρρώ, ένας ναός των ιμπρεσιονιστών !

απίστευτα πράγματα γεμίζουν την ψυχή σου, με ό, τι βλέπεις - κι είναι σα να πλημμυρίζουν οι αισθήσεις σου όλες !

τα "Nympheas", του Monet

.

Renoir

.

Cezanne

.

Modigliani

.

Picasso

.

Matisse

.

Utrillo

.

και άλλοι, σπουδαίοι ζωγράφοι, που δεν τους γνώριζα...

.

*τώρα που γράφω αυτό, μου έρχεται συνειρμικά στο νου, ο ζωγράφος Μάριος Πράσινος. είχα δει ένα έργο του στην πινακοθήκη της Αθήνας, πριν πολλά χρόνια.

δεν γνώριζα όμως τον ζωγράφο ...

"ο Πράσινος, μου είπες , είναι σπουδαίος ζωγράφος μας !"

κι έτσι με έβαλες κι έψαξα...

τόσα χρόνια μετά, εσύ θα το χεις ξεχάσει φυσικά αυτό...

το θυμάμαι εγώ όμως.

όπως κι όλα.

στέκομαι εδωδά, ήσυχη, και σκέφτομαι, τι απίθανα πράγματα, μπορούν να διαμορφώσουν χαρακτήρα σε ένα παιδί, στα έντεκα ή στα δώδεκα χρόνια του ...

πόσο άραγε μπορεί να σου αρέσει, να σου "μιλήσει", να σε διαμορφώσει, να σε επηρεάσει για τη ζωή σου, το παρακάτω ποίημα ;

φαίνεται, ότι μπορεί !

το μικρό άσπρο άλογο, μες στον παλιόκαιρο...

Le petit cheval dans le mauvais temps,
Qu’ il avait donc du courage !
C’ était un petit cheval blanc,
Tous derrière et lui devant

Il n’ y avait jamais de beau temps,
Dans ce pauvre paysage,
Il n’ y avait jamais de printemps,
Ni derrière, ni devant

Mais toujours, il était content,
Menant les gars du village,
A travers la pluie noire des champs,
Tous derrière, et lui devant

Sa voiture allait poursuivant,
Sa belle petite queue sauvage,
C’ est alors qu’ il était content,
Eux derrière, et lui devant

Mais un jour, dans le mauvais temps,
Un jour qu’ il était si sage,
Il est mort par un éclair blanc,
Tous derrière, et lui devant

Il est mort sans voir le beau temps,
Qu’ il avait donc du courage,
Il est mort sans voir le printemps,
Ni derrière, ni devant

Paul Fort
1872 - 1960

το λέω διαρκώς μέσα μου, σαράντα χρόνια τώρα ...

Mais toujours, il était content,

Menant les gars du village,

A travers la pluie noire des champs,

Tous derrière, et lui devant

δεν ήθελα να βγω απόψε έξω, παρά τις προτροπές και τα παρακάλια τους.

έτσι, βγήκαν τα δυό κορίτσια, αφού αλλάξανε ένα σωρό σχέδια απ' το τηλέφωνο, πάμε εδώ, πάμε εκεί, πάμε πάρα πέρα, την έβλεπα που άλλαζε ταυτόχρονα και παπούτσια, ανάλογα με το περπάτημα που κάθε λίγο αποφασίζανε ...

λίγο περπάτημα, ψηλά τακούνια, πολύ περπάτημα all star.

χτές, ενώ καθόμουν μονάχη στο l' ecluse κι έπινα ένα κόκκινο κρασάκι, μου έφερε να γνωρίσω έναν φίλο της Τυνήσιο.

α, ναι, έχουμε προσκλήσεις για την Τυνησία, για το Μαρόκο, για τ' Αλγέρι, για το Βιετνάμ και για την Κίνα !

το μεσημέρι, με ρώτησε :

"το φθινόπωρο ν' αρχίσω αραβικά ή κινέζικα" ;

απορία ψάλτου, βηξ ...

.

.

.

.

να περνάτε καλά

όπου κι αν είστε...

.

.

.

.

.

.
κινούμαι στη μαγεία των tapisseries !
.
τις ανακάλυψα στο MUSEE DU MOYEN AGE (στο μουσείο του Μεσαίωνα)
και κάνω από τότε, ως τρελή .
- μπορείτε αν θέλετε, να βγάλετε και το "ως"...
.
σκέφτομαι ένα βιβλίο που διάβασα πέρυσι ή πρόπερσι, "η κυρία και ο μονόκερως".
το βιβλίο, μέσα σ' όλα τ' άλλα, μιλάει με κάθε λεπτομέρεια για το πώς γίνονται οι tapisseries,
τι τέχνη και τι εξάσκηση χρειάζονται, μαστόροι και παραμάστορες κι οικογένειες ολόκληρες τις δουλεύουν,
τι αυστηρή ζωή κι επιμέλεια θέλουν για να γίνουν,
τι κλωστές, τι τεχνίτες, τι εργαστήρια
- την παράδοση θαρρώ την έχει το Βέλγιο -, από πόσους μήνες πριν γίνονταν οι παραγγελίες για τα νήματα, τα χρώματα, τα σχέδια κ.τ.λ.
.
ξεμυαλίστηκα μ' αυτά
και γυρνάω σε τόπους και μουσεία, όπου υπάρχουν...
.
.

οι φωτογραφίες της ανάρτησης

είναι της foteinis

.

.
περπατήσαμε με τα κορίτσια, βράδυ
στην pont des arts
.
Si, par hasard
Sur l' Pont des Arts
Tu croises le vent,
le vent fripon
Prudenc', prends garde à ton jupon
Si, par hasard
Sur l' Pont des Arts
Tu croises le vent,
le vent maraud
Prudent, prends garde à ton chapeau

γίνεται το αδιαχώρητο από νεολαία !

.

.

.

.

.

το πρωί

με ξυπνάει η δεκαοχτούρα

.

.

το ευλογημένο πλασματάκι του θεού,

στέκεται στο κλαδί

μπροστά στο παράθυρο

και ξεφωνίζει.

με πήγε το παιδί σήμερα για καφέ, πριν το μουσείο

.

.

.

.

la concorde

.

απ' αυτό το σημείο,

βλέπεις που τελειώνει το μεγάλο νησί - l' ile de la cite -

.

φαίνεται η μύτη, που καταλήγει το νησάκι.

δεξιά κι αριστερά, οι γέφυρες το ενώνουν με τη στεριά

.

ας είμαστε όλοι καλά !

η ομορφιά,

όπου κι αν τη συναντήσεις,

λέω, δεν χορταίνεται...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Παρίσι

.

photos της foteinis, pêle-mêle

.
. Βασιλική Διαταγή

.στις κοπέλλες

με "κακή διαγωγή"

.

.(* που συναντιούνται

με στρατιώτες

κοντά στα

βασιλικά ανάκτορα...)

.

.διαταγή

να τους κόβετε

τις μύτες

και τ' αυτιά.

.

.

.

.

ε ρε, quatorze juillet

που σας χρειάζεται !...

.

.

.

.

.

.

.

"J'ai quitté Paris et même la France, parce que la Tour Eiffel finissait par m'ennuyer trop.

Non seulement on la voyait de partout, mais on la trouvait partout, faite de toutes les matières connues, exposée à toutes les vitres ; cauchemar inévitable et torturant.”
.

Guy de Maupassant

.

.

J’ aime `a regarder de ma fenetre la Seine et ses quais,
par les matins d’ un gris tendre.



Les bouquinistes posent leurs boites sur le quai.
.
Ces marchands sont toujours dehors`a l’ air, `a la pluie, au vent,
c’ est pourquoi ils ressemblent aux vieilles statues des cathedrales.
.

.

οι πήλινες καμινάδες

που αγαπώ !

.

mon aΝge !

.

.:

à Saint Jermain des Près

.

:

.

εδώ κάθονταν τα θηρία !

.

o Jean Paul Sartre

.

καθόταν αριστερά !

η Simone de Beauvoir

.

δεξιά

εδώ

.

ο Πικάσσο

ο Χεμινγουαίη

.

εδώ.







.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

καλή

Κυριακάτικη

μέρα,

να είναι !

.

.

.

.

.

.

.

.

.

σκεφτόμουν στον ύπνο μου,

πόσο καλό

και πόσο ευλογημένο πράγμα

μπορεί να είναι

η τεχνολογία

για τη ζωή τ' ανθρώπου ...

.

.

.

.

.

.