Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

.
Ο γέροντας, αξιοπρεπής και πάντα μειλίχιος. Πώς να μη σκύψεις, να φιλήσεις το χέρι του…
Εσείς, δεν ξέρετε τι ρόλο έπαιξαν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας…
Πόσο κουράγιο, αλλά και πόσες ιδέες μας έδωσαν …
Σοφός και γλυκομίλητος. Είχε πάντα, τον καλύτερο λόγο, απ’ όλους τους…
«Μας έχετε φωτίσει», του λέω. Με κοιτάζει. «Φωτίσει ή ποτίσει»; «Φ, του λέω φωναχτά, όπως Φώτης». «Μάλιστα…» λέει. Μετά όμως, εγώ το ξανασκέφτηκα… «και ποτίσει…», του λέω. Γέλασε.
.
.
ας είναι ελαφριά η γη
.
.
.
.
.
.
.
διόλου δεν με πειράζει που έρχεται φθινόπωρο. του φθινοπώρου είμαι. και του καταχείμωνου.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

.
Γιώργος Σεφέρης - "Μυθιστόρημα"
.

Δ'

Αργοναύτες

Και ψυχή εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτὴν
εἰς ψυχὴν
αὐτὴ βλεπτέον:
τὸν ξένο καὶ τὸν ἐχθρὸ τὸν εἴδαμε στὸν καθρέφτη.

.

Ἤτανε καλὰ παιδιὰ οἱ σύντροφοι, δὲ φωνάζαν οὔτε ἀπὸ τὸν κάματο οὔτε ἀπὸ τὴ δίψα οὔτε ἀπὸ τὴν παγωνιά, εἴχανε τὸ φέρσιμο τῶν δέντρων καὶ τῶν κυμάτων ποὺ δέχουνται τὸν ἄνεμο καὶ τὴ βροχὴ δέχουνται τὴ νύχτα καὶ τὸν ἥλιο χωρὶς ν᾿ ἀλλάζουν μέσα στὴν ἀλλαγή.
Ἤτανε καλὰ παιδιά, μέρες ὁλόκληρες
ἵδρωναν στὸ κουπὶ μὲ χαμηλωμένα μάτια
ἀνασαίνοντας μὲ ρυθμὸ
καὶ τὸ αἷμα τοὺς κοκκίνιζε ἕνα δέρμα ὑποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, μὲ χαμηλωμένα μάτια
ὅταν περάσαμε τὸ ἐρημόνησο μὲ τὶς ἀραποσυκιὲς
κατὰ τὴ δύση, πέρα ἀπὸ τὸν κάβο τῶν σκύλων
ποὺ γαβγίζουν.
Εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτήν, ἔλεγαν
εἰς ψυχὴν βλεπτέον, ἔλεγαν
καὶ τὰ κουπιὰ χτυποῦσαν τὸ χρυσάφι τοῦ πελάγου
μέσα στὸ ἡλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλοὺς πολλὰ νησιὰ τὴ θάλασσα
ποὺ φέρνει τὴν ἄλλη θάλασσα, γλάρους καὶ φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναῖκες κάποτε μὲ ὀλολυγμοὺς
κλαίγανε τὰ χαμένα τους παιδιὰ
κι ἄλλες ἀγριεμένες γύρευαν τὸ Μεγαλέξαντρο
καὶ δόξες βυθισμένες στὰ βάθη τῆς Ἀσίας.
Ἀράξαμε σ᾿ ἀκρογιαλιὲς γεμάτες ἀρώματα νυχτερινὰ
μὲ κελαηδίσματα πουλιῶν, νερὰ ποὺ ἀφήνανε στὰ χέρια
τὴ μνήμη μιᾶς μεγάλης εὐτυχίας.
Μὰ δὲν τελειῶναν τὰ ταξίδια.
Οἱ ψυχές τους ἔγιναν ἕνα με τὰ κουπιὰ καὶ τοὺς σκαρμοὺς μὲ τὸ σοβαρὸ πρόσωπο τῆς πλώρης μὲ τ᾿ αὐλάκι τοῦ τιμονιοῦ μὲ τὸ νερὸ ποὺ ἔσπαζε τὴ μορφή τους.
Οἱ σύντροφοι τέλειωσαν μὲ τὴ σειρά,
μὲ χαμηλωμένα μάτια. Τὰ κουπιά τους
δείχνουν τὸ μέρος ποὺ κοιμοῦνται στ᾿ ἀκρογιάλι.
Κανεὶς δὲν τοὺς θυμᾶται. Δικαιοσύνη.

.

.

.

.

.

.




Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

.
το παιδί, mikremoumozart,
γνωρίζει ότι ποτέ δεν έλειψες.
ποτέ φυσικά δεν έλειψε κι εκείνο
από τούτο της ζωής το θαυμαστό παραμύθι.
όλα τα παραμύθια εκεί, η αλήθεια όλη εκεί.
η Αλ. στη χώρα των θαυμάτων, μιά να ψηλώνει μιά να κονταίνει , το ασχημόπαπο να γίνεται κύκνος, η μικρή κάμπια στο κουκούλι να ξεμυτάει σε πεταλούδα, ο κακάσχημος βάτραχος και το τέρας που γίνονται πριγκηπόπουλα με το φιλί, ο πρίγκηπας με το βελουδένιο παλτουδάκι να ζεσταίνει το σκληρό όστρακο στην τσέπη του, ο μικρός μολυβένιος στρατιώτης και η χορεύτριά του, ο κοντορεβυθούλης που ακολουθάει πάντα τα χαλίκια σκουπίζοντας τις μύξες και τα δάκρυά του, η σταχτοπούτα τα παρατάει όλα σύξυλα να προλάβει το ρολόϊ των δώδεκα.
της ζωής του παιδιού η θαυμαστή αλήθεια.
μοναδική αλήθεια.
πολύ σκληρή, σαν τις αλήθειες.
μοναχική στην αγορά αξιών.
.
.
.
.
.
.
.
.






Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

.
ένα τόσο δα πραγματάκι
μικρό σα νύχι ,
πώς μπορεί και βγάνει τέτοιον μεγάλο θόρυβο ;
α, βρε τζίτζικα !
.
.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

.
στο κελί...
.
ακεφιά ... δεν είμαι και πολύ καλά...
ίσως να φταίει ο αέρας, που φυσάει εδωδά δυό μέρες αδιάκοπα, όχι δυό μέρες μα δυό ολόκληρα μερόνυχτα, χωρίς σταματημό.
δυνατός αέρας, λυγίζει τα δέντρα, έχει πολύ βουητό, τα παίρνει και τα σηκώνει όλα στο διάβα του.
ίσως και να με κούρασε ο αέρας κι αυτό το φυσομανητό...
ίσως και να χρειάζομαι λίγη γαλήνη. τέρμα οι βόλτες από σήμερα.
.
.
.
μπορεί και νάναι η ιδέα μου, μα θαρρώ κάθε φορά που ποτίζω τα δέντρα, κάθε φορά που γεμίζει ο λάκκος και πίνουν νερό, ο καρπός της ελιάς σα να μεγαλώνει, σα να φουσκώνει...
φυσικά, μπορεί να είναι και παιχνίδι της φαντασίας μου...
εσύ δεν κατηγορείς, πως "φαντάζομαι πράγματα" ; !
.
.
.
.
.
.
.
.


Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

.
στο κελί
.
μικρέμουμότσαρτ,
.
φυσάει γερά..
πότισα τα δέντρα, τηγάνισα στο παιδί πιπερίτσες και ψάρια, τα τριζόνια φωνάζουν ασταμάτητα, απόψε δεν έχει τζιτζίκια, μόνο αέρα και σχετική ψύχρα.
φυσικά και δεν έσωσε το καλοκαίρι !
άσε που, τα καλοκαίρια είναι μέσα μας ! και το χειμώνα, εμείς καλοκαιριά θάχουμε...
.
.

διαβάζοντας αυτούς τους στίχους :

.


Οδύσσειας Α΄

μετάφραση Καζαντζάκη - Κακριδή

.


στίχ. 158 «Ξένε καλέ μου, ……………………

…………………………………………………........

.

στίχ. 170 Ποιος είσαι; πούθε; που η πατρίδα σου και που οι γονιοί σου εσένα;»

.

.

.

μου ήρθαν στο νου οι στίχοι αυτοί :

.


Γ. Δροσίνης

.


«Ξένε που μόνος κι έρημος
σε ξένους τόπους τρέχεις,
πες μου, ποιος είναι ο τόπος σου
και ποια πατρίδα έχεις;»

.

.

.

.

.

.

.

.


Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

.
.
Πέμπτη 11/8/11
.

vers

Ρούμελη

.


.

τη Φωκίδα την γνωρίζω.

πρωτοδιορίστηκα εδώ και υπηρέτησα μιά χρονιά στο Γαλαξίδι – ναυτικό τόπο, μιά χρονιά στο Λιδορίκι – απάνω στα ψηλά βουνά.

τη γύρισα όλη φυσικά, την περπάτησα πολλές φορές, πολλές, πολλές, και την αγάπησα. είναι ένας από τους τόπους πάνω στη γη, που αγαπώ. κυρίως γιά τα βουνά της.

παλιότερα ο συνήθης τρόπος γιά να προσεγγίσεις από την Αττική τη Φωκίδα ήτανε μέσω Θήβας. έμπαινες στην πεδιάδα της Κωπαϊδας με τα καφέ αφράτα χώματα, έβλεπες τους αγρότες να μαζεύουν πατάτα και ξερά κρεμμύδια, και βάδιζες προς Λεβαδειά, αριστερά σου ο Ελικώνας, μπροστά σου η οροσειρά του Παρνασσού, έκανες στάση γιά ένα κοψίδι σούβλας στον περίφημο Κορακόλιθο ή στο Ζεμενό, συνέχιζες γιά την πανέμορφη Αράχωβα με τα υφαντά της κι έπειτα έκανες στάση διαρκείας στους Δελφούς.

κάθε φορά που βρέθηκα στους Δελφούς, αισθάνθηκα πραγματικά, ότι εδώ είναι ο ομφαλός της γης…

δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, που σου δημιουργεί αυτήν την αίσθηση της πληρότητας !

η ιστορία της περιοχής και οι θρύλοι που την ζώνουν ; το μουσείο με τα ασύγκριτα ευρήματα – εκθέματα ; ο καθαυτό αρχαιολογικός χώρος ; η Κασταλία κρήνη με τους μύθους της ; ο Θόλος της Αθηνάς Προναίας ;

.


.
.

προσωπικά, υπάρχει και κάτι άλλο, που με σαγηνεύει στους Δελφούς. το φως ολόγυρα !

κάποτε, όταν ζούσα εδώ κοντά, πήγαινα διαρκώς άλλοτε πρωί, άλλοτε απόγευμα, γιά να βλέπω πώς διαχέεται το φως ανάμεσα στα βουνά που ζώνουν τον τόπο.

αυτό με το φως στους Δελφούς, είναι φυσικά μιά εντελώς προσωπική ιδεοληψία, που με έχει όμως καθορίσει αρκετά…

ΤΟ ΠΏΣ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ, ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ, ΤΟ ΦΩΣ !

θαυματουργικό μου φαίνεται !

.

.

.

γιά να συνεχίσω τώρα τον παραδοσιακό τρόπο προσέγγισης της Ρούμελης από την Αττική μέσω Αράχωβας και Δελφών,

συνεχίζεις να κατεβαίνεις προς τον κόλπο της Ιτέας αφήνοντας κάποτε δεξιά σου τη διακλάδωση που οδηγεί στην Άμφισσα, κοιτάζοντας αριστερά σου επάνω το χωριό Χρυσό και κάτω ολούθε τον θαυμάσιο ελαιώνα, ως εκεί που φτάνει το μάτι.

σήμερα, ο πιό γρήγορος τρόπος γιά να προσεγγίσεις το λιμάνι της Ιτέας, είναι από την εθνική οδό μέσω Κάστρου, Ορχομενού, περνάς έξω απ’ τη Λεβάδεια, έξω απ’ το Δίστομο, αφήνεις πίσω σου τον κόλπο της Αντίκυρας, ανεβαίνεις στη Δεσφίνα και κατεβαίνεις σύντομα προς τον κόλπο της Ιτέας.

ωραίος είναι κι ο δρόμος αυτός, μα φυσικά δεν έχει τίποτα, ώστε να συγκριθεί με τον άλλον, εκείνον των Δελφών… είναι απλά ένας δρόμος πιό σύντομος…

θέλω τώρα να πω, πως η Φωκίδα είναι ένας νομός με διπλό πρόσωπο !

όταν τη διασχίσεις παραλιακά από το λιμάνι της Ιτέας με κατεύθυνση προς τη Ναύπακτο, θαρρείς πως ο νομός αυτός είναι τα παράλια !

τολμώ να πω, ότι έχω αντίθετη άποψη.

ο νομός Φωκίδας, έχει φυσικά θαυμάσια παράλια, μα θαρρώ, είναι μιά περιοχή ορεινή, κατά κύριο λόγο.

τα περίχωρά της, οι γύρω νομοί, η ευρύτερη περιοχή, το ίδιο ! είναι θαρρώ, η καρδιά της Ρούμελης !

.

.
από τη Λεβάδεια ως την Άμφισσα, όλη η βορειοανατολική πλευρά του Παρνασσού, με κλασσικούς σταθμούς δροσερούς και βουνίσιους. η Δαύλεια, η Τιθορέα, πιό κει η Ελάτεια, η Αμφίκλεια, το Πολύδροσο, η Γραβιά – βρίσκεσαι ήδη ανάμεσα στο όρος Καλλίδρομο, στον εθνικό δρυμό της Οίτης και τα Βαρδούσια όρη. Λίγο πιό πάνω η Παύλιανη και η Πυρά – πάνω στην πανέμορφη Οίτη,
.


.

τα χωριά του ποταμού Μόρνου που αγγίζουν τα Βαρδούσια - ο Αθανάσιος Διάκος, η Μουσουνίτσα και το Διακόπι,

το στοιχειωμένο χωριό Κάλλιο – βουλιαγμένο μέσα στην τεχνητή λίμνη του Μόρνου και πνιγμένο,

το ιστορικό Λιδορίκι με το περίφημο πετρόχτιστο σχολειό πάνω στο ύψωμα, και γυρίζοντας πάλι προς τα πίσω, προς Άμφισσα δηλαδή και προς τον κόλπο της Ιτέας, τα περίφημα παραδοσιακά χωριά στα όρη του Λιδορικίου, η Βάργιανη, η Βίνιανη, το Προσήλιο, η Αγία Ευθυμία, το Σερνικάκι, η Βουνιχώρα, τα Πεντεόρια, το Μαλανδρίνο, η Σεργούλα και πλήθος άλλα μικρά βουνίσια χωριά, ώσπου φτάνεις στην ορεινή Ναυπακτία.

.


.

πορεύομαι σήμερα προς την πόλη της Ναυπάκτου, ακολουθώντας τη σύντομη διαδρομή, αυτή της Δεσφίνας, γιατί με περιμένουν οι φίλοι, ο Σωτήρης και η Ιωάννα, μετά από πίεση και πολλές διαπραγματεύσεις, μόνο γιά μιά μέρα, γιά την ακρίβεια γιά μιά νύχτα.

μπαμπάκια παντού και εκκοκκιστήρια βάμβακος.

tournesols, ξανθά χωράφια στο χρώμα από ώριμα στάχυα.

αμπέλια ορεινά, ορεινές ελιές, αγριαχλαδιές, άγριες μηλιές, συκές άνυδρες, ξερολιθιές, τσάγια του βουνού, φασκομηλιές.

αστράφτει ως πέρα ο Κορινθιακός κόλπος, κοκκινίζουν τα χώματα, κοκκινίζουν οι βράχοι, μεταλλεία βωξίτη, σιδηρομεταλλευμάτων και βαριτίνης.

πουλιά φτεροκοπάν μέσα στον κόλπο της Ιτέας, περνάμε την Αγία Ευθυμία, βράχια, στεγνοί χείμαρροι, αλισφακιές, χαράδρες, περνάμε τα Πεντεόρια, φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι, μοναχικά κυπαρίσσια, σκίνα, αγριελιές, βράχος πάνω στο βράχο, οι Άγιοι Πάντες, η παραλία Τολοφώνα, βατομουριές, η Ερατεινή, ο Πάνορμος, χαμηλοί κάμποι με καλλιεργημένη ελιά, ο Άγιος Νικόλας, σιγαλή βλάστηση, η Γλύφα, η παραλία Σεργούλας, ο Μαραθιάς, το Σκάλωμα, το Μοναστηράκι, η Χιλιαδού, το Καστράκι, καλαμιές, χωράφια με τριφύλλι, καρυδιές, μικρά μποστάνια με ντομάτες,

παραλίες πανέμορφες

ψηλά το κάστρο της Ναυπάκτου.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.







Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

.
στην καλύβα ψηλά στη Ζήρεια...
.
.

monpetitmozart,

έπεσα και χτύπησα.
πήγαμε ξανά στο Αλατονήσι, να μαζέψουμε κάππαρη.
δεν είναι πολύ εύκολο να σκαρφαλώσεις εκεί πάνω, το Αλατονήσι δεν είναι φυσικά πολύ ψηλό, μα είναι όλο μυτερά βράχια, μαλακά από αλάτι, όπου δεν μπορείς να πιαστείς γιά να σκαρφαλώσεις, γιατί σπάνε.
απόκρημνο είναι...
τέλος πάντων ανέβηκα το περισσότερο, σκαρφάλωσα δηλαδή, τόσο πολύ ήθελα να πάω γιά την κάππαρη...
ένα βήμα όμως πριν πατήσω στην κορφούλα, κι ενώ κρεμιόμουν - κατά κάποιον τρόπο - απ' τα βράχια, γλύστρησε το πόδι μου μές στο παπούτσι της θάλασσας, το παπούτσι βγήκε και κατρακύλησε κάτω, κι εγώ έπεσα πάνω στα βράχια που είναι μυτερά και μου ξέσκισαν το πόδι.
ανέβηκα φυσικά (με αίματα), έκοψα κάππαρη, κι ύστερα ξανακατέβηκα λίγο - λίγο κι έπεσα στη θάλασσα όπου έπλυνα το πόδι μου.
έτσι τώρα έχω ένα πρησμένο πόδι που πονάει, μα δεν πειράζει, κατά βάθος είμαι ευχαριστημένη που το έκανα...
.
έβγαλα σήμερα κι ωραίες φωτογραφίες δελφινιών - τα δελφίνια είναι κοπάδια στον Κορινθιακό ! - τις είδα, καλές είναι, και μεθαύριο στο σπίτι θα τις ξεσκαρτάρω.





.
στην καλύβα ψηλά στη Ζήρεια...
.
mikremoumozart,
.
έχω πολλά νέα, μα δεν ήταν εύκολο να στα γράψω χτες και σήμερα
από τη μιά, πολλές ώρες στις θάλασσες,
από την άλλη είναι εδώ η Ματίλντα μου και κουβεντιάζουμε διαρκώς κι επειγόντως πριν ξαναφύγει γιά Γερμανία
κι ακόμα, δεν έχω όλες τις ώρες καλή σύνδεση, εχτές δηλαδή μπόρεσα να μπω στο δίκτυο γιά λίγο και με μεγάλη δυσκολία...
.
.
χτες βράδυ κοιμήθηκα με κλειστό παράθυρο και παπλωματάκι. σήμερα θα κάνω το ίδιο. ενώ όλη μέρα κάτω στη θάλασσα είναι ζεστά, εδώ πάνω στις κορφές σα νυχτώνει έχει πολλή ψύχρα.
.
τώρα που γράφω είμαι στα σκοτεινά στη βεράντα, η Κατερίνα κι ο Στέλιος μπήκαν να διαβάσουν μέσα, έχει ένα ολόγιομο φεγγάρι και νωρίτερα ακούγαμε κοντά ένα μικρό τσακάλι που φώναζε.
.
το πρωί πετούσαν πάνω μας δυό γερακίνες ! άνοιγαν διάπλατα φτερά κι έκαναν κλειστούς κύκλους , δεν πρόλαβα φυσικά να τις βγάλω φωτογραφίες, μα έβγαλα πολλές φωτογραφίες αργότερα μέσα στη θάλασσα, όπου συναντήσαμε δελφίνια ! έπαιζαν με τα μικρά τους, ίσως τα μάθαιναν κολύμπι, δεν ξέρω, ίσως τα μωρά δελφίνια ξέρουν από μόνα τους να κολυμπάν και δεν χρειάζονται ειδικά μαθήματα...
.
το απόγευμα έκοψα τρία μεγάλα αγγούρια απ' τις αγγουριές, το πρωί πήγαμε σε ένα έρμο ξερονήσι και μαζέψαμε ωραία κάππαρη.
,
αύριο θα μαγειρέψω εγώ, σκέφτηκαν ξαφνικά πως πρέπει να νηστέψουμε κι έτσι θα τους φτιάξω παέλλα !
.
.
σε δυό μέρες θα είμαι πίσω στο σπίτι.
τότε θα δω απ' τις φωτογραφίες που τραβάω ποιές είναι οι υποφερτές.
ανυπομονώ να δω τι βγήκε απ' τα δελφίνια, γιατί φυσικά κι αυτά δεν ποζάρουν γιά να τα τραβάς εσύ με το πάσο σου !
.
μικρέμουμότσαρτ, καληνύχτα.





Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

.
σημερινές φωτογραφίες
ολονυκτίς
και
το χάραμα
από foteini
.

σαν καράβι φωταγωγημένο...
.
κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια...
.

.
.

Giorgio de Chirico© (1925)


«...χώθηκα μέσα σ’ ένα σωρό από ερείπια…
…πάνω στον ωκεανό της θεϊκής τρυφερότητας
η Ακρόπολη σαν ακυβέρνητο καράβι…»



.
στα πόδια του βράχου στάθηκα, ψυχή μου, τη νύχτα που πέρασε...
κουλουριάστηκα στα πόδια του
κοιτάζοντας το φεγγαράκι σου...
.


.
πριν ξημερώσει ο ήλιος το πρωί, είδα το φως ...
.


.
εξήμιση η ώρα πρωϊνή
Τρίτη 9 Αυγούστου του 11
η πόλη άδεια
κι εγώ, στα πόδια του βράχου,
συνομιλώ με το φως που σηκώνεται λίγο - λίγο...
.


.

Virginia Woolf

.

«αν αναλογιστεί κανείς ,

πώς έχει σταθεί μέσα στη νύχτα , αιώνες τώρα το μνημείο,

τότε βλέπεις, πως από τον κόσμο ολάκερο,

διαρκέστερος είναι ο Παρθενώνας»

.


.
ξημερώνει σιγά - σιγά ο Υμηττός
κι έρχονται ως εδώ οι αχτίδες ...
.

.
φωτίζει
.
.
«λησμόνησα τον εαυτό μου p v, πατώντας σ’ εκείνα τα χώματα»,

γράφει ο Τερτσέτης...
.

.
Ο Σεφέρης μας


«δεν ξέρω αν το φως είναι του φεγγαριού ή της αυγής…»

.


.
(να μεγαλώσετε την εικόνα
γιά να δείτε το πουλί μαντατοφόρο !)
.

.
φωτίζει...
.
.
(να μεγαλώσετε κι αυτήν την εικόνα,
να δείτε και τον άλλο πτερωτό ταχυδρόμο)
.
.
.
τα καϋμένα τα ακροκέραμα
κρατάν ακόμα !
.

.
ξημέρωσε γιά τα καλά...
.
.

.

Jean Cocteau

«γιατί ο κόσμος έχασε τη χάρη ;
γιατί χάθηκε το μυστικό της ανύψωσης του μαρμάρου»;
.

.
.
.
.
ο ναός του κουτσού Θεού
.

.

.
γιατί χάθηκε το μυστικό της ανύψωσης του μαρμάρου;
.

.

.

.
.
.
.
.
.



.
.
.
.
.
.

Giorgio de Chirico© (1925)


«...χώθηκα μέσα σ’ ένα σωρό από ερείπια…
…πάνω στον ωκεανό της θεϊκής τρυφερότητας
η Ακρόπολη σαν ακυβέρνητο καράβι…»


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

.
θέλω να βρω τρόπους
να είμαι σε δημιουργική επαφή με το χώμα.
.
.
.
.
.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

.
σήμερα είχε ψάρια το πρωϊνό !
κατέβηκα νωρίς στη θάλασσα. φύσαγε ένα χαμηλό βοριαδάκι, τα νερά όμως ήταν ζεστά.
βούτηξα κατ' ευθείαν και κολύμπησα καμιάν ώρα. ξαφνικά, βρέθηκα μέσα σ' ένα μικρό κοπάδι ψιλά, τόσο δα ψιλούτσικα ψαράκια.
ας είναι μικρά ψαρούδια, με ενοχλούν... μου δημιουργούν δηλαδή μιάν ανασφάλεια... βγήκα αμέσως από τη θάλασσα... φυσικά, κι αυτά θα ενοχλούνται απ' τους ανθρώπους...
.
στην παραλία διάβαζα ένα βιβλίο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ! φανταστικό, γιά τα δικά μου γούστα δηλαδή... 1802, οι επιστολές της λαίδης Έλγιν στη μητέρα της, ενώ περιηγείται, στην Ελλάδα του 1800 !
δεν έχω ακόμα φτάσει στο πώς λεηλατήθηκαν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, η περιήγηση όμως στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα είναι αποκαλυπτική, εμπεριέχει πολλά πολιτισμικά στοιχεία και πληροφορίες και βρίσκω ότι έχει τρομερό ενδιαφέρον...


το βιβλίο είναι από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΛΛΟΓΗ

ΑΦΟΙ ΤΟΛΙΔΗ

σε μετάφραση – σημειώσεις Έφης Ματθαίου

και πρόλογο Ελένης Γαρίδη

«… φτάσαμε στο χωριό Λυγουριό την ώρα του φαγητού...

Σε απόσταση μιάς ώρας απ’ το Λυγουριό είδαμε το ιερό Άλσος του Ασκληπιού και το Θέατρο, που θεωρούν ότι υπήρξε το τελειότερο του είδους του στην Ελλάδα. Οι κερκίδες είναι ακόμη σχεδόν άθικτες, περίπου 45 τον αριθμό, σε κοίλη κυκλική διάταξη και καθώς υψώνονται η μία πάνω απ’ την άλλη δημιουργούν μια θαυμάσια εντύπωση.

Η σκηνή και η όλη διακόσμηση της πρόσοψης έχουν χαθεί και ο χώρος της ορχήστρας είναι σπαρμένος καλαμπόκι. Μερικά μαρμάρινα καθίσματα έχουν αφαιρεθεί. Έχουν φυτρώσει στο χώρο θάμνοι με ωραιότατο φύλλωμα.

Η τοποθεσία είναι μαγευτική . Υπάρχουν εκεί κοντά πολλά άλλα ερείπια λουτρών, δεξαμενών και ναών.

Από κει, ακολουθήσαμε την κοίτη ενός χειμάρρου ανάμεσα από γκρεμούς και απόκρημνα βουνά ολόφυτα από μυρτιές, αρμπαρόριζες, πικροδάφνες, ελιές, χαρουπιές, αμμόχορτα και άλλους πανέμορφους θάμνους, που φυτρώνουν εκεί σε οργιώδη αφθονία.

………………………………..

Αυτός αναμφισβήτητα, χωρίς καμιά εξαίρεση, στάθηκε ο πιο μαγευτικός περίπατος που έκανα ποτέ…»

.

.

.

.

.

βλέπω και μία δική μου σημείωση γιά την περιοχή,

που έχω κρατήσει εδώ μέσα, από την περσινή χρονιά :

.

.


· Poros (3)

.

.

"Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου.
Πιο κάτω, Μικρό αρχαίο θέατρο Επιδαύρου.
Μυρτιές ευωδιάζουν στην άκρια του δρόμου.

Ροδιές και σκίνα.
Να επιτέλους μπροστά, ο κάμπος με τα ξυνά.
Θα μπορούσα τώρα, ως και να πέσω στα γόνατα. Δέος μπρος στην αιώνια fertilite.
Ένα παλιό ελαιοτριβείο. Μωβ λεβάντες κινούνται στο αεράκι, πάλι ροδιές, οι πλαγιές των γύρω βουνών κατάφυτες με το ευλογημένο δέντρο, την ελιά.
Μια καστανιά φορτωμένη άγουρο ακόμα καρπό, μυγδαλιές, καλάμια ως μέσα στη θάλασσα.
Αυτός είναι ο λαιμός της χερσονήσου των Μεθάνων.
Αμπέλια δεν έχω δει ακόμα πουθενά.
Αριστερά μια λιμνοθάλασσα.
Ελληνικές φραγκοσυκιές.
Ο δρόμος πάει προς Γαλατά."



κι άλλα ψάρια το πρωί ...

στο βάθος στη θάλασσα, κοντά στη βραχονησίδα, είδα ένα κοπάδι. κανείς δεν μπόρεσε φυσικά να διακρίνει τι ήταν.

έβγαιναν ίσα στην επιφάνεια του νερού και ξαναβούταγαν. ίσως τα βγάζει σήμερα κατά δω ο καιρός.

.

.

.

.

.



.

εις την μονήν...
.
Σάββατο βράδυ, αργά
.

.
έχει βάλει δροσιά. μπορεί τα τριζόνια να λαλούν αδιάκοπα, μπορεί να τριγυρνά εδωδαγύρω και να τσιρίζει η κουκουβάγια, μα θυμίζει φθινόπωρο. φυσάει και κρυώνω μάλλον.
δεν πήγα ούτε γιά μπάνιο στη θάλασσα.
λέω, θα βάλω ξυπνητήρι στις 7.30 να πάω αύριο πρωί - πρωί, μα εξαρτάται απ' τον καιρό... θα δούμε...
.
κατέβασα απ' το δέντρο τα τελευταία κόκκινα κορόμηλα. αύριο θα κόψω και τα τελευταία αχλάδια.
βρήκα στη λαϊκή και βύσσινο. δεν ήταν σπουδαίο, μα πήρα λίγο.
.
τα γούστα μου, τελευταία προσανατολίζονται σε λαχανικά και φρούτα.
τους έφτιαξα σαλάτα αμπελοφάσουλα και λίγη ελαφριά σκορδαλιά μαζί.
τηγάνισα φέτες μελιτζάνα, τις έβαλα σε σάλτσα ντομάτα κι έτριψα φέτα από πάνω.
εψησα και πράσινες τρυφερές πιπεριές, με ξύδι.
τηγάνισα λίγο γαυράκι.
καλοκαιρινοί μεζέδες γιά ούζο - φαγητό Σαββατοκύριακου.
.
.
το φεγγάρι γεμίζει σιγά - σιγά.
.
αγαπάω το χώμα.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

.
χτες
και σήμερα όλη μέρα, με τις φίλες μου. τι καλή, που είναι η συντροφικότητα !
.
αγόρασα και μερικά βιβλία σήμερα :
- τις επιστολές της madame Έλγιν στη μητέρα της, απ' όπου παίρνουμε πληροφορίες σχετικά με την κλοπή των μαρμάρων...
.
- τις περιηγήσεις του Παυσανία στην Αττική
.
- την Οδύσσεια απ' τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλου,
σειρά "βιβλιοθήκη αρχαίων συγγραφέων"
και επιμέλεια της έκδοσης Γιάννη Κορδάτου !
με ευχαριστεί ακόμα, το ότι υπάρχει μέσα και το αρχαίο κείμενο.
το βρίσκω αδιανόητο, να πουλάν σκέτες τις μεταφράσεις...
.
- και τέλος, η 30φυλλιά μου χάρισε ένα βιβλίο του Χριστόφορου Λιοντάκη
.
.
έφαγα ρύζι μαύρο, κατάμαυρο από μελάνι σουπιάς.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
βραδυνός περίπατος στους άγιους τόπους.
.
.
ήρθαν οι γυναίκες και με πήραν γιά περίπατο.
.
Μοναστηράκι, Θησείο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
.
καθίσαμε σε μιά ταράτσα φάτσα στον Βράχο.
δεν μ' άρεσε... δεν είναι υποχρεωτικό να σ' αρέσουν όλοι οι χώροι γύρω απ' την Ακρόπολη !
ψηλά ήταν, μα στριμωχτά, πολυκοσμία, ένας γυάλινος τοίχος σου κοβε τον αέρα, σκοτεινά - να μη βλέπεις τι πίνεις - και το κυριότερο πολλή φασαρία... πολύ μπούρου μπούρου...
παράξενη είμαι ; μπορεί και νάμαι ...
.


.
κοίταζα το Θησείο, του Φιλοπάππου, τον Λυκαβηττό.
ο Λυκαβηττός, κατά Κωστή Παλαμά, δεν πονεί, πονάει, μάνα μου ...
.


.
αγόρασα απ' τους πλανόδιους ένα μικρό απολίθωμα, να κρεμάσω με δερματάκι στο λαιμό.
ο μάστορας, μου είπε ότι είναι χιλιάδων ετών, δεν ξέρω πόσων χιλιάδων είναι, μήτε και μ' ενδιαφέρει, απλά, μου αρέσουν πάρα πολύ τα απολιθωμένα όστρακα.
μου άρεσαν και κάτι τρελά σκουλαρίκια, μα η Μαρία μου δεν μ' άφισε να τα πάρω...
θα τα πάρω όταν ξανακατέβω μονάχη μου.
λίγους παράδες όλ' αυτά...
.
βρήκα χαμαί και ερμηνευτικές σημειώσεις γιά την Αποκάλυψη. κοντοστάθηκα μα δεν τις πήρα. ας διαβάσω καλύτερα τις μεταφράσεις των ποιητών, κι ό, τι κατάλαβα, κατάλαβα...
.
.
αύριο, θάναι μιά άλλη μέρα.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

.

.
.
.
.
πόσο υπέροχα τραγούδια !
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

.
με περιμένει η Κατερίνα μου σήμερα.
"έλα, έστω και γιά δυό μέρες, θα ευχαριστηθείς, στο χωριό είναι υπέροχα, ο κήπος υπέροχος, θα πάμε στη θάλασσα, έλα... πάρε τον προαστειακό και θάρθω εγώ στο Κιάτο να σε μαζέψω..."

.
ο Στέλιος κι η Κατερίνα μου, αγαπάν τα βουνά. περπατάν τα βουνά. τα δρασκελίζουν ! μαζί διασχίσαμε το φαράγγι του Βίκου και την πανέμορφη Οίτη.
ο πατέρας της δεινός ορειβάτης και σόϊ πάει το βασίλειο...
μερακλήδες των βουνών !
.
όταν ο Σ. κι η Κ. βρέθηκαν ξένοι σ' αυτό το ορεινό χωριό, τους άρεσε η αγριάδα του κι ερωτεύτηκαν τον τόπο.
έτσι, έστησαν και την καλύβα στο βουνό.
.
κι αυτή περιμένει σήμερα να πάω στην καλύβα στο βουνό.
να μου δείξει τα δέντρα της, να δω τις λεβάντες, τις αμπαρόριζες και τους δυόσμους της.
να κάτσουμε το βράδυ στα σκοτάδια, να βλέπουμε κάτω τα φωτάκια στον Κορινθιακό και να κουβεντιάζουμε.
μα δεν θα πάω... δεν μπορώ τίποτα και κανέναν.
.
ας είναι, θάρθουν κάποτε καλύτερες μέρες...
.
.
.
.
.
.
.
.