.
μόλις επέστρεψα απ' τη βραδυνή βόλτα.
έχει έξω ένα πούσι, μιά υγρασία, τη βλέπεις γύρω απ' τα φανάρια του δρόμου, πυκνή, θολή και σχεδόν κίτρινη.
σου ξυλιάζει το πρόσωπο, έχει κι ένα φύσημα, παίρνει τα φύλλα ο αέρας, χώνεις τα χέρια στην τσέπη - όταν δεν κρατάς λουρί...
.
προσπαθώ να δουλεύω συνέχεια - όσο να βρω πραγματική δουλειά...
η αλήθεια είναι, πως δεν έχω μπει σε σοβαρό ψάξιμο.
δεν στέκομαι όμως σχεδόν καθόλου. κοιμάμαι κι έπειτα δουλεύω. και τούμπαλιν.
.
.

χτες το απόγευμα πήγα σε μιά εκδήλωση με τη Σ.
δεν είχα καμιάν όρεξη, μα επέμενε από μέρες κι έτσι πήγα.
εκδήλωση ψιλο μούφα ήτανε, μα εντάξει, είχαμε και τις επιτυχίες μας. γενικά, από πάντα είχα μιά ρέντα στους σαξοφωνίστες και στους κιθαρίστες. ίσως επειδή τραγουδάω μαζί τους. γύρισα νωρίς στο σπίτι, με λουλούδι όμως, που μαδήθηκε επι τόπου.
.

.
σε ένα μήνα κι ακόμα ημέρες δύο, συμπληρώνονται πολλά χρόνια ταξίδι ζωής.
στάθηκα και τα μέτρησα.
εννιά.
χρόνους εννέα, η bussola στο χέρι και μοναδικός προορισμός, σταθερός προσανατολισμός κατά εκείνο τ' αστέρι, που το ονομάζουν Αλδεβαράν

απίστευτο, μα είναι η αλήθεια.
στο γελαστό αρχιπέλαγο άλλοτε, στην ήρεμη θάλασσα , στους μαύρους ωκεανούς άλλοτε, στις ρουφήχτρες, στις δίνες, στους γκρεμούς και στα τάρταρα κι ύστερα πάλι στο γελαστό αρχιπέλαγο.
"Ηδύς ο πλούς"
πανάρχαιο Ελληνικό το ταξίδι.
. .

"Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
.

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά"

. . . . . .

.
προχτές έκανα το πρώτο μάθημα.
είχα τρακ όταν πήγαινα. τι θα αντιμετώπιζα, πώς θα με αντιμετώπιζαν...
πήγα γιά μιά ώρα και μείναμε στο θρανίο ώρες τρείς.
ήταν νύχτα όταν έφυγα απ' το Γκάζι.
ψοφόκρυο, έχωσα το κεφάλι μου στο ζεστό μάλλινο καπέλο, φόρεσα γάντια και κουκουλώθηκα μέχρι πάνω.
όμως η καρδιά μου ήταν ζεστή, κι αυτό είναι απ' όλα το πιό σοβαρό...
είναι μιά συγκίνηση όλο αυτό. τίποτ' άλλο. ένα αμφότερο δόσιμο, μιά ανθρώπινη αναμονή, μιά ανάγκη, μιά αμοιβαία εμπιστοσύνη, μιά κατανόηση.
ένα δόσιμο.
προς ανθρώπους, που δεν απαξιώνουν και δεν περιφρονούν το δόσιμό.
αυτά τα ολίγα και τα ανθρώπινα...
.
.
.
.
.
.
.

.
το πρωί είδα έναν ωραίο πράσινο παπαγάλο, να πετάει βολίδα στον ουρανό, φωνασκώντας...
από κάπου τό σκασε ! είπαν οι άνθρωποι.

.
γιορτάζει η Κατερίνα μου. ήθελε να πάω μαζί τους στην εξοχή, μα δεν είχα καθόλου κέφι.
από αύριο ξεκινάω κι εγώ, κοντά στους εθελοντές...
.
.
.

.

.

στις συνθήκες που ζούμε τον τελευταίο καιρό, το χειρότερο απ' όλα δεν είναι φυσικά η φτώχεια που μας προέκυψε...
την έχουμε χεσμένη τη φτώχεια.

περνάμε με ό, τι έχουμε. θα στραφούμε πάλι στους καρπούς της γης.
θα ξαναζυμώσουμε ψωμάκι, θα μαζέψουμε ελιές.

όσοι έχουν ένα ευλογημένο χωριό θα βρουν ένα αποκούμπι στα χωριά τους. θα ξαναβγάλουν λάδι. ίσως πολλοί καλλιεργήσουν πάλι το εγκαταλειμμένο χώμα.

λησμονημένες τέχνες…

ευλογημένος τόπος είναι ο τόπος μας κι εμείς είχαμε ξεφύγει… εντελώς …

το χειρότερο απ' όλα, όχι, θαρρώ δεν είναι η φτώχεια...

οι κοινωνικές αδικίες είναι το χειρότερο. και μονάχα αυτές μπορούν να τσακίσουν το ηθικό του κόσμου.

το να φορτώνονται τα οικονομικά βάρη σχεδόν αποκλειστικά οι μισθωτοί κι οι συνταξιούχοι.

πάλι και ξανά πάλι.

το να μη βρίσκουν δουλειά τα παιδιά, να χάνουν αυτά τον αυτοσεβασμό τους και να μη μπορούν να προχωρήσουν στη ζωή, το να χάνει η πατρίδα τη μεγαλύτερη της δύναμη, την εργατική δύναμη και τα λαμπρά μυαλά των παιδιών μας.

το να έχουν αφίσει την εργοδοσία ασύδοτη να παίζει ταμπούρλο στη ράχη των εργαζομένων.

το να μην υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος με στόχο να προστατεύει τον πολίτη του.

το να μην υπάρχει διόλου κράτος.

όμως, το πιό απ-έλπιδο απ’ όλα, είναι που στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται παντελώς ανίκανοι να καταλάβουν τι τους γίνεται, τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, μέσα στα σπίτια, έξω στο δρόμο, εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί συνεχίζουν τους τσακωμούς στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις γενικές, φιλολογικές συζητήσεις... περί άλλα τυρβάζουν...

αυτά είν’ τα χειρότερα…

.

.

ας είμαστε όλοι καλά...

όλα θα τα παλέψουμε !

.

.

kaliniFta

.

.

.

.

.

.
η πιό μεγάλη χαρά σήμερα
ήταν που ανακάλυψα μες στα φυλλώματα
έναν αληθινό, άγριο μενεξέ !
.
.
.
.
.

.
καλά που έχουμε και τις γιαγιάδες ...
μου λεν οι γνωστές και οι φίλες μου, πως τους λεν οι μανάδες τους, ότι την κατάσταση που είμαστε σήμερα την έχουν ζήσει και ξεπεράσει μέσα στα χρόνια αρκετές φορές...
το ίδιο μου λέει κι η δική μου μητέρα.
... ξεριζωμοί και πόλεμοι, μετανάστες και φτώχεια, κρύο και κραχ και λεφτά χαμένα και άνθρωποι που δεν είχαν ψωμί κι ένα σωρό άλλα κακά... και πως όλα σιγά - σιγά τα ξεπέρασαν...
.
μακάρι να ναι έτσι ...
όλοι μας και οι γύρω μας σε σοβαρά προβλήματα.
ιδιαίτερα οι πολύ νέοι και οι ηλικιωμένοι.
καταποντίζεται η μεσαία τάξη. οι όχι πλούσιοι, οι όχι φτωχοί.
οι πόλεις θαρρώ ότι δοκιμάζονται περισσότερο από ότι η περιφέρεια.
το κλίμα είναι βαρύ...
και μακάρι να είναι έτσι, όπως μας τα λεν οι μανούλες... ότι δηλαδή θα τα ξεπεράσουμε...


.
.
το πρωί στο βουνό, μου είπε η Μ. σήμερα το απόγευμα να πάμε να δούμε τον πολίτη Κέϊν.
ήθελα πολύ να δω την ταινία, μα πού να πας δίχως κέφι ... έτσι, έμεινα στ' αυγά μου...
.
.
αύριο πρωί - πρωί θα πεταχτούμε ως τη Ζήρεια με την ξαδέρφη και την αδερφή μου, ταξίδι δουλειάς τσακ μπαμ, μέχρι το απομεσήμερο. θα πάρω μπλοκ και μολύβια, φωτογραφική μηχανή, θα βάλω χοντρές μάλλινες κάλτσες, γάντια μάλλινα κι ένα ζεστό καπέλο που μου πήρε η Άσπα.
.
.
ρούφηξα, δε διάβασα μα ρούφηξα το FUENTE OVEJUNA, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου
.
"Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ

Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις"
.
ο Άργος, εγώ.

.
.
.
.

.
6 χλμ βαδίσαμε και σήμερα
στο χάραμα
.
.
αναζωογονεί ο παγωμένος αέρας στο πρόσωπο
.
κι η άσκηση πάνω στο βουνό, είναι θαυματουργή
.

.
να έχουμε μιά καλή μέρα !
.
.
.
.
.

.
χειμωνιάζει ο Υμηττός
.

photos Foteini

.
.
σήμερα, ξεκινήσαμε αχάραγα
.

.
με ελαφριά μπουφάν και γάντια
.

.
παγωνιά έχει
.
σπάει σιγά - σιγά το σκοτάδι
.

.
το φως έρχεται πίσω απ' το βουνό
.

.
βρήκα ακόμα, εδώ κι εκεί αρκετές κυκλαμιές
.

.

.

.
δεσπόζουν όμως πιά, τα χρώματα του φθινόπωρου, που τελειώνει
.

.

.

.
ζεστά χρώματα !
.

.
και ρείκια
.

.

.
τα κούμαρα άρχισαν να ωριμάζουν
πάνω στις κουμαριές μου
.

.
.
.

sign. Foteini

.

- άκου ! άκου τον κόρακα και τη στριφνή καρακάξα ! έκαμε το κοτσύφι πεισμωμένο.

μα εγώ, μπονώρα πρόσεχα ένα τόσο δα μικρό σπουργίτι, που φτεροκόπαε απάνω στην κουμαριά, πήγαινε από κλαδί σε κλαδί, φρρρτ εδώ, φρρρτ, φρρρτ, φρρρτ εκεί, κάτι έλεγε σιγανά με το μικρό του ράμφος, δίσταζε να σηκωθεί ψηλά, χαμηλοπέταγε στα βράχια, μπορεί να κρύωνε μες το πρωϊνό αγιάζι, μα μπορεί και νάταν μικρό ακόμα για ψηλά πετάγματα, ίσως να ήταν σπουργιτοπαίδι…

- άκου ! άκου το κρώξιμο του κόρακα , ξανάκαμε τσαντισμένο το κοτσύφι.

μας ξεκουφαίνει ο κόρακας , μα πιο πολύ μας εξοργίζει η αναιδέστατη στριγγιά της καρακάξας. η αλεπού αλαφιάζεται σαν ακούει τις στριγγιές της καρακάξας, ο λαγός χώνεται ακόμα πιο βαθειά στο λαγούμι του κι όλα τα πουλιά μαζεύονται μέσα στις φυλλωσιές.

η αναιδέστατη ! η χωριάτα η καρακάξα ! έκαμε περιφρονητικά το κοτσύφι.

μα εγώ, μπονώρα πρόσεχα μερικά στρουθιά να τσιμπολογάν σπόρους στο χώμα. ήσαν στρουμπουλά , τσουπωτά μικροπούλια, με κόκκινο ζωηρό βαμμένο τα φτεράκια τους ψηλά στην κοιλιά, στο στήθος και στο λαιμό τους.

.

.

.

.

.

.
μας κάλεσε η Μαρία σπίτι της, καμιά 25αριά άτομα, μόνο γυναίκες. αρκετές απ' αυτές, συνάδελφοι από παλιά .
λειτουργούν πολύ καλά συνήθως οι γυναικοπαρέες κι ακούγονται πολλά και διάφορα πράγματα... κάθε λογιώ.
ξαφνιάστηκα κάπως με τον εαυτό μου. όταν μ' αγκάλιαζαν παλιές φίλες και συνεργάτες και ήθελαν να μάθουν πώς είμαι, έκανα προσπάθεια να μην κλάψω, μόνο γύρισα πίσω τα δάκρυα, προς τα μέσα και απάντησα "πολύ καλά είμαι".
ξαφνιάστηκα. από πολύν καιρό, έχω μάλλον ξεχάσει να αναρωτιέμαι αν είμαι καλά ή κακά.
δεν ωφελεί...
φροντίζω τα παιδιά, φροντίζω το σκυλί, βοηθάω όσο μπορώ όποιους μπορώ, κρατάω σημειώσεις συστηματικά στην Οδύσσεια, παρακολουθώ Ιστορία, διαβάζω αρκετά, μιλάω με τους φίλους μου ή τους βλέπω, μαγειρεύω, μάλλον θ' αρχίσω μάθημα σε ανθρώπους που το χρειάζονται, αυτά.
δεν το περίμενα όταν με ρωτήσουν τι κάνω, να θέλουν τα μέσα μου να κλάψουν.
ίσως όμως τα μέσα μας γνωρίζουν καλύτερα...
αυτό είναι τώρα, και δεν αλλάζει τίποτα.
.
.
αχάραγα θα έρθει να με πάρει η Μ., ν' ανέβουμε στο βουνό.
.
.

καληνύχτα, mikremoumozart

.
.
.

.
νωρίτερα έριξε ένα λιανό χιονόβροχο.
μου αρέσει που τη νύχτα ο ουρανός είναι κατάλευκος ! άσπρα σύννεφα, μπαμπακιές.
μυρίζει έξω ξύλα που καίγονται. αχ Θηρεσούλα μου, ας χιόνιζε !
το ξέρω ότι είναι εγωϊστική η ευχή, μέρες που ζούμε, το ξέρω...
.
χτες είδαμε με την 30φυλλίτσα την "Τζέην Έϋρ".
αράξαμε στο υπερώον του Δαναού, με ποπ κορν και κόκα κόλα.
.
μου προτάθηκε σήμερα, αν μπορώ, να κάνω Ελληνικά σε ενήλικες.
αυτές τις μέρες θα δούμε...
έχω από παλιά δυό μεθόδους, που τις πλασάρουν γιά "περιωπής", μα δεν μ' αρέσουνε. passepartout είναι...
πρέπει να φτιάχνουμε πράγματα ad hoc. επί τούτου. αυθεντικά, χρήσιμα. να κατεβάσω σημειώσεις, να θυμηθώ ξανά τη langue choc... τι μπορεί να ενδιαφέρει αυτούς τους ανθρώπους; ποιές είναι οι ανάγκες τους ; ποιό το πολιτισμικό choc ;
"επί πραγματικού" νομίζω ότι πρέπει να δουλέψουμε κι όχι με στερεότυπα. με αγάπη και νοιάξιμο. έτσι σκέφτομαι...
θα δούμε, mondouxmontendremonmerveilleuxmonchaudpetitMozart.
.
.
.
.
.
.

.
μιά ημέρα σαν σήμερα.
η φίλη μου η Αύρα, φοιτήτρια στην Ιατρική της Αθήνας, ο Κώστας Α., φοιτητής στην Ανωτάτη Εμπορική ή στη Νομική Αθηνών - δεν θυμάμαι, ο αδερφός του κι εγώ, κατεβηκαμε τη Στουρνάρη, απόγευμα.
η πλαϊνή αυλόθυρα ήταν κλειστή.
την προηγούμενη μέρα σ' ένα τραπεζάκι μέσα απ' αυτήν την αυλόθηρα, καθόμουν και μ' έναν μαύρο μαρκαδόρο έγραφα συνθήματα, που τάπαιρναν άλλοι και στόλιζαν μ' αυτά τα τρόλλεϋ και τα Ι.Χ., που περνούσαν στην Πατησίων.
.αυτά, την προηγούμενη μέρα.
.
την ημέρα σαν σήμερα, η πλαϊνή αυλόθυρα ήταν κλειστή.
βρήκα απ' έξω το φίλο μου τον Βασίλη Κ. μου έκανε νόημα να πλησιάσω. "θέλεις την αλυσσίδα;" με ρώτησε και μου δειξε μιά μακριά, χοντρή αλυσσίδα που κρατούσε στο χέρι του.
"τι να την κάνω;" ξαφνιάστηκα το κοτόπουλο, εγώ... "να προστατέψεις τον εαυτό σου" !
"όχι!" είπα, κι έφυγα...
.
βαδίζαμε κι εμείς μες σε χιλιάδες ανθρώπους...
"απόψε θα πέσει ο φασισμός !"
σκαρφάλωσα στο ακριανό παράθυρο του κτιρίου, γιά να δω ως πού έφτανε ο κόσμος.
ως εκεί που έφτανε το μάτι...
αργότερα, όταν άρχισαν να ρίχνουν σφαίρες αδέσποτες δεξιά - αριστερά, ο Κώστας μας τράβηξε στο πλάϊ, στα γραφεία γνωστής κινηματογραφικής εταιρείας, όπου εκεί δούλευε ως φοιτητής, και κρατούσε τα κλειδιά.
δεν θυμάμαι αν ανεβήκαμε στον δεύτερο ή στον τρίτον όροφο ή πιό ψηλά. είχαμε πάντως θέα της Πατησίων απ' το πλάϊ.
.
όσο η ώρα περνούσε οι σφαίρες πύκνωναν. σφύριζαν γύρω μας.
"να πέσουμε κάτω ! " είπαν τα παιδιά, κι έτσι ξαπλώσαμε με την κοιλιά στο πάτωμα και τα κεφάλια στη τζαμαρία, γιά να βλέπουμε κάτω.
.
νοσοκομειακά αυτοκίνητα έρχονταν. στέκανε στη γωνία. βλέπαμε λευκές μπλούζες ν' αλλάζουν χέρια, ένας την έβγαζε, άλλος τη φορούσε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το γιατί...
.
ήταν κρύο το πάτωμα.
αργά, ακούσαμε έναν θόρυβο τόσο τρομακτικό, που είπαμε ρίξαν το κτίριο...
όλη τη νύχτα έπεφταν από παντού πυροβολισμοί.
.
άργησε πολύ να ξημερώσει...
.
μόλις χάραξε βγήκαμε στην Πατησίων.
ήτανε εκεί με τη μάνικα και πλέναν την κεντρική είσοδο.
σαραβαλιασμένα σίδερα κι αυτοκίνητα.
.
ανεβήκαμε την λεωφόρο Αλεξάνδρας.
μήτε άνθρωποι, μήτε αυτοκίνητα, μόνο εδώ κι εκεί τανκς και μικρές ομάδες νεολαίας, σαν τη δική μας.
αίματα στο οδόστρωμα κι απάνω ριγμένος ασβέστης.
πιό πάνω, αίματα στο οδόστρωμα κι απάνω ριγμένα ένα σωρουδάκι ξύλα.
.
ανεβήκαμε σ΄ένα άδειο σπίτι εκεί κοντά, προς το Γκύζι. μήτε ξέρω τίνος ήταν αυτό το σπίτι...
φτιάξαμε ζεστό καφέ.
.
αργά, γυρίσαμε σπίτια μας.
καθίσαμε με τον πατέρα και τη μάνα μου στο σαλόνι, όπου είχαμε ένα καινούργιο έπιπλο, από γυαλιστερό σκούρο ξύλο, πικ άπ - ραδιόφωνο Grundig .
η deutsche welle εκείνο το βράδυ άνοιξε το πρόγραμμά της με το τραγούδι :
"πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες..."
ο πατέρας μου έκλαιγε.
.
.
.
.
.

.
ποιά είναι η χώρα των Λωτοφάγων ;
έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω χάρτες της Οδύσσειας.
έβαλα στη μηχανή κάθε πιθανή λέξη για αναζήτηση.
ή ψάχνω λάθος ή δεν υπάρχουν στα Ελληνικά χάρτες της διαδρομής του Οδυσσέα, που να ονοματίζουν τους σταθμούς του με τα σημερινά ονόματα των χωρών και των τόπων...
δεν υπάρχουν στα Ελληνικά σχεδόν καθόλου χάρτες της Οδύσσειας δηλαδή...
απίστευτο μου φαίνεται !
.
έψαξα την Οδύσσεια στα Γαλλικά και Αγγλικά.
ΒΡΙΘΕΙ ΧΑΡΤΩΝ ! Αγγλογαλλικών !
απίστευτο μου φαίνεται, λέω μπορεί στα Ελληνικά να έψαξα λάθος, μπορεί να να κάνω λάθος, βρε παιδί μου, μπορεί να είμαι ιδιότροπη και παραξενιάρα και να μη βλέπω κι όλα ...
.
αιδώς, Αργείοι ...
έχουμε καταντήσει χώρα όλο φρου φρου κι αρώματα. ουσία καμιά.
.
.
.
.

στο μάθημα της ιστορίας ήμουνα όρθια. αιωρήθηκα σε ισορροπία και στριμωγμένη στο ένα πόδι σαν τον πελαργό, χωρίς να μπορώ ν' ακουμπήσω πουθενά, την πρώτη μιάμιση ώρα.
στο διάλλειμα έγινε κάποια ανασύνταξη κι έτσι μπόρεσα το δεύτερο εναμισάωρο να ακουμπήσω δεξιό γλουτό και δεξιό μπράτσο σ' ένα σκαλάκι.
τι τα θες όμως, μιλήσαμε γιά τις στέππες και μπήκαμε στις Ινδίες.
όπως "αι Αθήναι", έτσι και "αι Ινδίαι".
εκπληκτικές πάντα οι παραδόσεις της δασκάλας...
χαλάλι η κούραση !
.
.
.

.
.
.
.

αν ήξερες με πόσο λίγα γλυκαίνει μιά ψυχή...
.
.
.
.
.
.

.
.

Νικηφόρος Βρεττάκος
.

.
.

Αν ήταν να σου

προσφέρω ένα κρίνο

θάβαζα έναν

μίσχο

στον έσπερο.

.

.

.

.

.

.

Κλείσε μου μια φωνή σ’ ένα φάκελο

να την έχω μαζί μου –

Η φωνή σου

είναι ένα δέντρο από τίμιο ξύλο.

Δεν την άκουσα χτες ούτε σήμερα κι’ είναι

γλυκύτερη ακόμη κι’ απ’ τη φλόγα που άνθιζε

του τζακιού μας το κούτσουρο το χειμώνα.

Ξημερώνει η φωνή σου.

Ανάβει

το φάρο στη θάλασσα, τον έσπερο πάνω

στον ουρανό.

Αύριο είναι

Κυριακή δεν ξέρω πώς να κάμω γιατ’ είναι

τα καλά μου η φωνή σου.

.

.

.

.

.

.

.

Δεν είμαστε οι δυό μας αλλιώς θα γνωρίζαμε

τι λόγια να ειπούμε, τι προσευχή.

Έτσι, δεν μίλησαν τα χέρια μας ούτε

τα μάτια μας.

Ο άλλος,

ούτε υποψιάζονταν κάν πως εγώ

σκάφτω ένα φύλλο χλόης να θάψω

μέσα μιάν άβυσσο.

.

.

.

.

.

.

.

Το ποτάμι στο βάθος, ψηλά το βουνό

κι’ ο ουρανός από πάνω από μια θαλασσιά

πολιτεία καμπάνες. Θυμάμαι πως είχα

κ’ εγώ μια φωνή, μιλούσα και μ’ άκουες, ενώ-

Δεν μ’ ακούς που φωνάζω; Ένας ήλιος μικρός

σαν μια μέλισσα, κάπου, βομβύζει η καρδιά σου.

Μα πες μου:

Που είσαι;

Μ’ ακούς;

Δεν μ’ ακούς; Εγώ σε φωνάζω,

εγώ που σιωπώ.

.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου :

http://img.pathfinder.gr/clubs/files_3/106359/2.pdf

.
.
.
.
.
.
.

.
έβγαλα το σκυλί αργά.
ένας ξάστερος ουρανός, λαμπερό το φεγγάρι, ο αποσπερίτης δεν έχει ακόμα δύσει.
κάνει λίγο κρύο.
κοντεύω να τ' αγαπήσω
το κρύο...
. . . . . .

.
δείξαμε ως τώρα μεγάλη υπομονή και μεγάλη αντοχή.
όμως μας φέρνετε διαρκώς σε τρομερά δύσκολη θέση.
μας προσβάλλετε όλους. μας εξευτελίζετε.
αν δεν είμασταν στα όρια, αν δεν μας είχατε φτάσει σε τέτοιο σημείο κι αν δεν υπήρχαν αληθινοί κίνδυνοι, το πράγμα θα ήταν γιά γέλια, αλλά δεν είμαστε τώρα σε κατάσταση να γελάμε...
κι όμως, το πράγμα ξεπέρασε το όριο του γελοίου...
απίστευτοι τύποι ! πιό απίστευτοι απ΄ τους απίστευτους, πιό ανίκανοι απ' τους ανίκανους, πιό ασυνείδητοι απ' τους ασυνείδητους.
νάνοι...
νάνοι...
.
.


.
.

μου τηλεφώνησε το πρωί ο Μιχάλης, "ο Μάνος πέθανε".
έφυγε ο Μάνος. έτσι ξαφνικά...
συναντηθήκαμε προχτές, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, είπαμε θα τηλεφωνηθούμε αυτές τις μέρες γιά να πιούμε έναν καφέ και να κουβεντιάσουμε...
τον καφέ τον ήπιαμε σήμερα οι υπόλοιποι, στη θύμησή του...
.
μυστήριο είναι η ζωή, μυστήριο κι ο θάνατος.
κι είναι τόσο κακός ο καιρός , που κρίμα να φεύγουν τα καλά παιδιά. τα μπεσαλίδικα.
.
ο Μάνος ήταν (πώς ξαφνικά γίνεται το "είναι" "ήταν" !) ξύπνιος άνθρωπος, καλό μυαλό, καλός επιστήμονας, καλός άνθρωπος, έντιμος, αγωνιστής, ιδεολόγος. παλληκάρι. μάγκας και σκληρό καρύδι με τους σκληρούς, προστατευτικός, στοργικός, τρυφερός με τους καλούς.
στη ζωή του τράβηξε την κοινωνία μπροστά και προχώρησε πολλά πράγματα.
στην καρριέρα του είχε μπροστά του ένα κιούπι με μέλι και μέσα δάχτυλο δε βούτηξε...
άντρας παλιάς μόδας. μπεσαλής. με φιλότιμο.
κοίταζε τους ανθρώπους κάτω απ' τα πυκνά του φρύδια και τους τράβαγε, λες, ακτινογραφία.
συνεργαστήκαμε πολύ, πριν μερικά χρόνια. τον εμπιστεύθηκα στα δύσκολα. με εμπιστεύθηκε στα δύσκολα.
.
ήρθε και με πήρε ο Μιχάλης το μεσημέρι, πήγαμε μαζί στο νεκροταφείο, στο Κερατσίνι.
.
να είναι, καρδούλα μου, ελαφρύ το χώμα που θα σ' αγγίξει...
.
.
.
.

.
διάβασα στην
http://maria-tehnipali.blogspot.com/ :

"Στον "πρώτο έρωτα" του Σάμουελ Μπέκετ
ο ήρωας αποκαλεί την γυναίκα με την οποία είναι μαζί αρχικά Λουλου κι ύστερα Άννα. Όμορφο που είναι όταν οι άνθρωποι γίνονται στην ψυχή μας "Άννα"! Και μπορούμε να το φωνάζουμε!"
.
.
έξοχο !
.
.
.
.
.

στη γερακοφωλιά...

.
.
με πήρε η ξαδέρφη μου και πήγαμε στην Κορινθία.
δεύτερη φορά μες τη βδομάδα.
μαλακός είν' ο καιρός ακόμα και στο μεγάλο ύψος
.


.
είδα ελαφάκια
.

.
φτάσαμε το μεσημέρι, πεινασμένες.
είπαμε θα φάμε κάτι τις, σαν εργατάκια.
ντομάτα σπιτική, ζαχαρωμένη μέσα
.

.
ελιές, παξιμάδι
.

.
τσάϊ του βουνού
.

.
μπήκαμε και σ' ένα σπίτι του χωριού.
σπίτι ευλογημένο.
η νοικοκυρά έφτιαχνε ζυμαρικά !
.

.
τ' απλώνουν γιά να στεγνώσουν
.

.
ψιλούτσικο
.

.
και φιρίκια
.

.
και πλατύ
.

.
φθινοπωρινά είναι τα χρώματα,
ζεστά,
σαν χρώματα της ζωής
που αρνήθηκες
σαν χρώματα της ζωής
που πάντα αρνιέσαι
.
.
μάζεψα απ' τα δέντρα λωτούς
.

τῶν δ᾽ ὅς τις λωτοῖο φάγοι μελιηδέα καρπόν,

οὐκέτ᾽ ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤθελεν οὐδὲ νέεσθαι,

ἀλλ᾽ αὐτοῦ βούλοντο μετ᾽ ἀνδράσι Λωτοφάγοισι

λωτὸν ἐρεπτόμενοι μενέμεν νόστου τε λαθέσθαι.

Οδύσσεια, ραψ. ι

.
.
.
signature foteini
.
ες αρχαίαν Σικυώνα
.
είναι ένα στενό πέρασμα
με σύννεφα clochards να πηγαινοέρχονται,
κάτι λιανά πευκάκια στις άκριες του δρόμου
και πυράκανθα.
ήσυχοι λόφοι, κλήματα χαμηλά, περβόλια με λάχανα.
στον ποταμό Ελισσώνα
κλαδεμένες στίβα οι μουριές.
στον ποταμό Σύθα
φυσάει θαλάσσιος άνεμος
μες στα ξυνά.
.
.
.
.
.
.
.

144 l' ingannatrice Discordia,
che tiene uno scettro,
a ciascheduno sorride,
e togli, dice,
togli anche tu.
.........................
.
147 Che lo straniero
non dica di voi in suo pensiero:
se l' uno all' altro è nemico,
non mertano Liberta.
.
.
.

Dionisio Solomos
da Zacinto
scrisse
Il Mese di Maggio
1823
.
.

Volgarizzato in prosa Italiana
da G. GRASSETTI
Prof.di Lettere Italiane e Latine in Zante.
Edizione III
.
.
.
.
"ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ" 2002
.
.

.
από βραδύς δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. τρομερή στενοχώρια και εκνευρισμός.
το αφεντικό φώναξε τη Σ. και της ανακοίνωσε : "κάθε ενάμιση μήνα, θα παίρνεις 550 €"
(!)
πώς δηλαδή κάθε ΕΝΑΜΙΣΗ μήνα ;!
ΠΏΣ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΘΕ ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑ ; ! δεν το κατάλαβα αυτό ...
βρε, κάθε ενάμιση μήνα θα πληρώνονται στην Ελλάδα οι άνθρωποι ; !
η Σ. μεγαλώνει μονάχη της δύο παιδιά. 800 € το μήνα έπαιρνε στον ιδιώτη ... καλώς.
να της κάνει και μιά περικοπή, αφού περικόψανε από όλους μας... καλώς.
πώς προκύπτει, βρε ξεδιάντροποι, το 550 γιά ΕΝΑΜΙΣΗ μήνα ; !
.
βρεεεεεε ρεμάλια, σύμπαντες και συμπούπουλοι, έχετε αφήσει την εργοδοσία ασύδοτη, να βιάζει τους ανθρώπους !
.
μας έχετε τρελάνει στην τηλεοπτική πολυλογία και παπαρολογία, και τα παιδιά ψάχνουν δουλειά, μάταια στη χώρα μας και μετανάστες στο εξωτερικό...
.
το μυαλό μου δουλεύει χωρίς σταματημό ...
πώς να κοιμηθείς ;...
.
.
.

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω

Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή.


Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.
.
.
.
.
.
το πρωί, με πήρε η Κατερίνα και τσακ μπαμ πήγαμε γιά μιά δουλειά, στην Κορινθία .
ανάσανα λιγουλάκι.
δεντρολίβανο.

.
έκοψα τις ντομάτες του Στέλιου, ένα αγγούρι, ένα κολοκυθάκι, πιπεριές
.

.

.
έκοψα τα ροζ χρυσάνθεμα του ποιητή μας
.

.
έκοψα και τα χρώματα του φθινόπωρου
.

.
και βάδισα κοντά στη θάλασσα
.

.
.
δύσκολα ανασαίνω απ' το κρυολόγημα.
.
έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο ...
.
.
.
.
.

.
.
.
.

.

"Η Ελλάδα είναι πιθανό να έχει τη τύχη της Ουκρανίας και του Πακιστάν"

προειδοποιεί ο οίκος αξιολόγησης Οqqfyn’s.

:

δεν πάει στο διάβολο κι ο οίκος ανοχ αξιολόγησης Οqqfyn's.

ειδικά όταν μιλάνε γιά την Ελλάδα και την Ουκρανία, να ξεπλένουν πρώτα το βρωμόστομά τους, οι αγράμματοι καραγκιόζηδες ...

δε φτάνουν τα βάσανα του κόσμου, μας τα πρήζουν κι οι διεθνείς νταβατζήδες...

.

.

.

συμπαθάτε με...

.

.

.
"Τον χειμώνα ετούτο
άμα τον πηδήσαμε
Γι' άλλα δέκα χρόνια
άιντε καθαρίσαμε"
.
.
δεν υπάρχει περίπτωση να τον πηδήσουμε ετούτον το χειμώνα... ούτε να καθαρίσουμε έτσι...
Γάλλους, Πορτογάλους, Ιταλούς, Ισπανούς, Ιρλανδούς, θα τους στείλουμε όλους εμείς...
.
ψύχραιμα, παιδιά... ψύχραιμα, λέμε...
διότι,
εκτός από τα πέραν του Ατλαντικού πατρώα εδάφη (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου...) , υπάρχει και μιά ήπειρος που λέγεται Ευρώπη, you know...
υπάρχει και μιά χώρα, που λέγεται Ελλάς, you know...
.
τι άλλο να πούμε ;
εκ του αποτελέσματος, από το ποιός ωφελείται (δώθε του Ατλαντικού ή κείθε ...) από το έγκλημα , συνάγονται συμπεράσματα στα μυθ ιστορήματα θρίλλερ...
τι άλλο να πούμε ;
οι μέρες είναι πονηρές. μου θυμίζουν άλλον καιρό, που λέγαμε ότι ποτέ δε θα μας ξαναβρεί !
να είμαστε ψύχραιμοι.
προσεκτικοί.
δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει...
να προσέχουμε οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο...
.
AKOYTE ;
.
.

.
.
κάνει κι ένα κρύο...
.
.
.
.
μικρέμουΜότσαρτκαιΛεβΝικολάιεβιτςТолстойΤολστόηκαληνύχτα
.
.
.
.
.
.
.