Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

.
έτυχε !
έτυχε ;
δεν ξέρω.
στ' αλήθεια, δεν γνωρίζω...
και τι λοιπόν είναι αυτό, που ονομάζουμε "τύχη" ;
λες και ξέρουμε οι καϋμένοι οι άνθρωποι, τι λογιώ παράγοντας είναι αυτή η "τύχη",
πόθεν πορεύεται,
μέσα από ποιές μυστικές διεργασίες και συνδυασμούς ταιριάζουν, μόρια, άτομα, νετρόνια, πρωτόνια , ηλεκτρόνια, όλα αυτά που συνθέτουν τον πυρήνα της σκέψης, της ανάγκης ή της ανθρώπινης θέλησής μας,
μέσα από ποιές χημικές του ονείρου και της επιθυμίας μας επεξεργασίες, έρχεται αυτό το λεγόμενον "τύχη" και επικάθεται στις μέρες της ζωής μας και στις νύχτες μας.
ποιά πυρηνική σύντηξη ή ποιά πυρηνική σχάση, ποιά αντίδραση, ποιό ταίριασμα ανάμεσα σε πάνω, σε κάτω quarks, σε quarks παράδοξα, μαγικά, πυθμενικά και κορυφαία,έρχεται να επηρεάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο τη ζωή μας...

έτυχε, και τις δύο φορές μέσα σ' αυτούς τους μήνες, που αυτήν την κάλεσαν να απαγγείλει σε δημόσιο χώρο, έτυχε λέμε και τις δύο φορές, να έχεις κάνει εσύ μάθημα, mikremoumozart, την αμέσως προηγούμενη μέρα, για το πώς πρέπει να εκφέρεται, πώς πρέπει να αποδίδεται ο προφορικός λόγος...

αυτό, το να συμπέσει η διδακτική σου με την αγωνία της, είναι από τα ασυνήθιστα πράγματα που μπορούν να συμβούν, αλλά όμως συνέβη.

κάθε φορά !

αυτή μες στήν άγνοια και το άγχος της, εσύ δίχως να το γνωρίζεις ή καλύτερα, δίχως καν να ασχολείσαι μαζί της και με τις αγωνίες της, κι όμως, την ώρα που πρέπει, να δίνεις το κατάλληλο μάθημα.

τι να πει κανείς ;

έτυχε...
μόνον έτυχε...

απόψε αυτή, κάθε φορά που σηκωνόταν στο βήμα, διέσχιζε την απόσταση, γνωρίζοντας πως δεν διασχίζει χώρο ή χρόνο, μα κάποιο άλλο σκοτεινό κενό, συγκεντρωνόταν προς τα μέσα της, έσφιγγε τα σωθικά της μέσα, σε μιά γροθιά, κοίταζε μέσα της, διάβαζε μιλώντας πρώτα προς τα μέσα, κι έπειτα στους ακροατές έξω.
.
πρώτα, μέσα της διέτασσε :
.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
.
.
.
.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

.

.
.
.
.
.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Coppelia : Mikhail Baryshnikov

.

.
.
.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

..

"η εμμονή της μνήμης"
.

Dali
.
ένα Σαββατο
Κύριακο σχετικά ήσυχο...
.

μπαίνουν λίγο - λίγο τα πράγματα σε μιά σειρά, μικρέμουμότσαρτ...
υπάρχει φυσικά πολλή δουλειά, μα καθώς ένα απ' τα κύρια στοιχεία της δουλειάς είναι ο προγραμματισμός , είμαστε θαρρώ σ' έναν κάπως στρωτό δρόμο...
την ερχόμενη Τετάρτη, να κάνουμε μιά προσπάθεια για τον Καβάφη,
την Δευτέρα 3, μιάν αρχαιολογική προσπάθεια με συλλόγους, για την αρχαία Μεσσήνη
κι έπειτα, από 4 έως και 9 του Μάη, επί 6 μέρες, το φεστιβάλ μαθητικής δημιουργίας.
.
το φεστιβάλ φέτος θα διαφέρει κάπως... θέλω να πω, λόγω της οικονομικής κρίσης κάνω μιά προσπάθεια μεγάλης περικοπής εξόδων.
ο κόσμος περνάει δύσκολα, και δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύουμε όσα ξοδεύαμε άλλοτε, για να γίνουν όλα comme il faut !
σκέφτομαι, όπου μπορούν να γίνουν περικοπές, να γίνουν. για παράδειγμα, δεν χρειάζεται 40 σχολεία να χορέψουν εθνικούς χορούς με εθνικές φορεσιές. εκτιμώ ότι είναι το ίδιο αξιοπρεπές, μα λιγότερο φυσικά γλαφυρό, να χορέψουν με τα τζην τους . ας υπερπηδήσουμε εφέτος λοιπόν το γλαφυρό, κι ας σταθούμε μονάχα στο αξιοπρεπές. γίνεται έτσι μεγάλη οικονομία.
κι άλλα πολλά εκτός απ' τις φορεσιές, μπορούν να περικοπούν. μεταλλικές αναμνηστικές πλακέττες, αεροπανώ, η ροκ συναυλία κι ένα σωρό μεγαλύτερα ή μικρότερα έξοδα.
έτσι, πέφτουμε τουλάχιστον στο μισό κόστος. τα παιδιά και οι οικογένειες κάνουν όσα θέλουν, μα όλοι μας, με μιά μεγαλύτερη κοινωνική συνείδηση και συστολή.
.
έτσι κι αλλιώς, είναι μεγάλη διοργάνωση, φέτος ζήτησε να συμμετέχει και μιά ομάδα χορού απ' το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, και φυσικά πάλι τα ΚΑΠΗ μέσα στους μαθητές, σε μιά συμβολική κίνηση να παραμένουν αλληλέγγυες οι γενεές, για τον ίδιο αλληλέγγυο λόγο και μιά ομάδα παιδιών αμεα, πολλές προσπάθειες θεατρικής συμμετοχής εφέτος, θα περάσει πάλι τουλάχιστον γύρω στις 7.000 - 8.000 κόσμος, έχει γίνει η μεγάλη προεργασία, δεν έχω αυταπάτες, οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι εξαιρετικά σκληρές, με παρηγορεί όμως ότι έχει μπει όλο αυτό σε κανονική πορεία και πορεύεται και πορευόμαστε μαζί, όλοι οι εμπλεκόμενοι.
έχω πάντα εθελοντές μαζί μου, άνθρωποι που έχουν κάποιο χρόνο ή και που δεν έχουν, τους αρέσουν όμως αυτά, εμπνευσμένοι κι αυθεντικοί, ό, τι ώρα έχεις ανάγκη από θεωρητική ή πρακτική δουλειά και ρίξεις ένα σφύριγμα, τρέχουν όπου τους ζητήσεις.
υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευτυχώς ! υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, που κάνουν προσπάθεια. δεν είναι όλος ο κόσμος ωχ αμάν αδερφέ, στον καναπέ, στη δουλειά και στην τηλεόραση, μαμ, κακά, κοκό και νάνι...
αρκεί να δουν μιά πρωτοβουλία, μιά καθαρή προσπάθεια και συστρατεύονται οι άνθρωποι.
το χω συναντήσει πολλές φορές στη ζωή μου αυτό. κι έχω ευγνωμοσύνη για όλους αυτούς...
έτσι λοιπόν, μικρέμουμότσαρτ, αυτό εδώ είναι ένα σχετικά ήσυχο Σαββατοκύριακο και τα εργασιακά βρίσκονται under control.
σήμερα μπόρεσα και ασχολήθηκα με ήσυχα πράγματα που μ' αρέσουν.
πρώτα, ξύπνησα το πρωί κοντά στις 12 !
κατέβασα τον Πέπε στον κήπο όπου έκανε τρελό παιχνίδι με ένα μπαλάκι, μετά κοίταξα λίγο τον Gaudi, πήγα με τον Νικόλα για φαγητό στη μαμά μου, ξανακοιμήθηκα το απόγευμα ως τις 7 (!) κι έπειτα σηκώθηκα κι ως τώρα διάβαζα διάφορα για τον Dali.
κοιτάζω ένα βραχιόλι που έχω απ' το μουσείο του, στο Figueras. είναι αυτό με το λειωμένο ρολόϊ. ο λειωμένος χρόνος, ο perturbé.
"η εμμονή της μνήμης" ονομάζεται ο πίνακάς του.
υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του Dali, ότι ήταν σκληρός άνθρωπος, τον ενδιέφερε με κάθε τίμημα το χρήμα και συνεργάστηκε με τους φασίστες...
τι κρίμα ! τέτοια ιδιοφυϊα ...
.
μικρέμουμότσαρτ, γλυκειά καληνύχτα !
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

.

.
.
.
.
.
.

COPPÉLIA
.

Ο Arthur Saint – Léon δημιούργησε το λιμπρέτο και τη χορογραφία εμπνευσμένος από το παραμύθι του Hoffman : La Fille aux yeux d’ émail (Το κορίτσι με τα μάτια από σμάλτο), ενώ η μουσική του έργου ήταν του Léo Delibes.
.

Το έργο ανέβηκε σε όλες τις μεγάλες χορευτικές σκηνές, με πιο γνωστή απόδοση αυτή του Marius Petipa το 1884 στη Αγία Πετρούπολη.
Το παραδοσιακό ύφος του μπαλέτου είναι έκδηλο και στις τρεις πράξεις του, αφού ο Saint –Léon, λάτρης των ταξιδιών, το τοποθετεί σε μια μικρή πόλη νότια της Πολωνίας και έτσι βρίσκει την ευκαιρία να παρουσιάσει τους δυο θαυμάσιους παραδοσιακούς χορούς Mazurka και Czàrdàs, που χαρακτηρίζουν την 1η πράξη του έργου.
Βασικό πρόσωπο του έργου ο Coppélius, ένας περιθωριακός παιχνιδοποιός, που με την πιο καλοφτιαγμένη κούκλα του, την Coppélia, μπλέκει τους πρωταγωνιστές σε μια φάρσα που εξελίσσεται στη 2η πράξη μέσα στο εργαστήρι του.
Το μπαλέτο κλείνει με την 3η πράξη, που είναι μια γιορτή χαράς με solo και ομαδικές
χορογραφίες – πολύ χαρακτηριστική αυτή με τις Νυκτερινές Ώρες - αφήνοντας στον θεατή τα πιο ευχάριστα ακούσματα του μουσικού έργου που καθιέρωσε τον Delibes σαν έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες έργων για χορό.
.
.
Το παραμύθι μιλά για τον Φραντς και τη Σουανίλντα που ζουν σε μία μικρή πόλη ευτυχισμένοι. Εκεί μένει ο γερο- παράξενος δρ Κοπέλιους που έχει ένα μικρό εργαστήρι παιχνιδιών. Η αγαπημένη του κούκλα δείχνει τόσο ζωντανή, που ο Φραντς την ερωτεύεται. Θυμωμένη η Σουανίλντα μπαίνει κρυφά στο εργαστήρι και ανακαλύπτει ότι η Κοπέλια είναι κούκλα. Ο Φραντς σκαρφαλώνει για να τη δει και τότε επιστρέφει ο δρ Κοπέλιους και όλοι δραπετεύουν, αφού έχουν ανακατέψει όλα τα παιχνίδια.
Καθώς η πόλη γιορτάζει, η Κοπέλια (κουρδισμένη) και η Σουανίλντα παλεύουν για την καρδιά του Φραντς.
.
.
.
.
.


επιτέλους !
έπειτα από μιά βδομάδα σύρε κι έλα στα αεροδρόμια, κατάφερε κι ήρθε το παιδί ☼
ανοίγουν τ' αεροδρόμια σιγά σιγά
.
τώρα έχω μιάν όμορφη μεταξωτή μαντίλα για τους ώμους πράσινο με μπλε,
ένα κανονικό μολυβένιο μολύβι για τη συλλογή μολυβιών από μουσεία
- musée de Cluny - musée national du moyen - age
και
ένα τετράδιο απ' το μουσείο μ' αυτήν εδώ τη ζωγραφιά.
tenture de la dame à la licorne
vers 1500, tissage, laine et soie.
πανέμορφο !
είναι κανα δυό χρόνια που διάβασα το βιβλίο, νομίζω το έλεγαν "η κυρία και ο μονόκερος"
.
τι καλά !
απόψε, μετά από πολύ πολύ καιρό, θα κοιμηθώ ξανά με τα παιδιά
.
.
.
.
.




Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

.
μυθ
ιστορηματικό
σημείωμα
γραφέν
σε συνθήκες απόλυτου κενού.
.
μοτσαρτάκο μου,
.
έπαψες πια να περνάς ;
στ' αλήθεια δεν γνωρίζω ! μπορεί και να παψες...
μπορεί.
στη γωνιά μου εγώ, με τα πόδια γυμνά, χωμένα πάντα στην έρημο του François Mauriac, μιλάω πάντα σα να πρόκειται να περάσεις, στις δικές σου πάντα προσωπικές ώρες, αργά όταν ξυπνήσεις το πρωί, ή αχάραγα ακόμα, βαθειά μέσα στη νύχτα, πριν πέσεις για ύπνο.
πηγαίνω πάντα στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μας, το ομολογώ, όχι μονάχα μιά φορά στο εικοστετράωρο ! πολλές, μοτσαρτάκο...
πηγαίνω στη δουλειά, δουλεύω με τις ώρες τις ατέλειωτες, η Άσπα - αυτή που λίγο γνωρίζεις - λέει πως γκαζώνω με χίλια, δεν γίνεται στη ζωή να πατάω συνέχεια γκάζι, έτσι λέει η Άσπα, μπορεί να ναι κι έτσι, κάθε άνθρωπος όμως έχει τα χούγια, τους ρυθμούς και το χαρακτήρα του, μπορεί και να ναι κεκτημένη ταχύτητα, μιά ζωή γκάζια, πώς γίνεται να τ' αλλάξεις αυτό, δεν ξέρω...
δεν ξέρω πολλά, μοτσαρτάκο.
σχεδόν τα πάντα δεν ξέρω.
μονάχα ίσως τα δικά σου σημάδια ξέρω να διαβάζω. ίσως γιατί αυτό μονάχα με νοιάζει.
την κάθε λέξη σου, την κάθε μη λέξη σου, την κάθε βαθειά ή ανάλαφρη ανάσα σου, γιατί λες αυτό ή εκείνο, γιατί δεν κάνεις ή δεν λες κάτι τις, πότε έχεις άγχος και πότε δεν έχεις, πότε λες αλήθεια και πότε πράγματα μαϊμού και πότε προσέχεις τις κουβέντες σου και πότε όχι, πότε γελάς αληθινά, πότε αμήχανα, πότε πονάς, όλο και λιγότερο πονάς πιά, αυτά είναι που ξέρω να διαβάζω, μικρέμουμόζαρτ.
μου φτάνουν στη ζωή.
απόψε για παράδειγμα, μοτσαρτάκο, πήγα πολύ καλά. έγραψα !
γύρισα σπίτι με μιά τεράστια ροζ ανθοδέσμη κι ένα βιβλίο με ευγενική αφιέρωση για χάρισμα, με κουβέντες καλές και χαμόγελα στα μάτια μου, ξεκλείδωσα την πόρτα με χέρια κι αγκαλιά γεμάτη, ακούμπισα τα λουλούδια μου και το βιβλίο στο μοναστηριακό τραπέζι, πέταξα δεξιά αριστερά τα παπούτσια και στάθηκα. κενό παντού. λες και ζω σε συνθήκες απόλυτου κενού. αστροναύτης σου λέω ! θ' αρχίσω σιγά σιγά να υπερίπταμαι...
όταν ήμουν παιδί, είχα ένα βιβλίο, που το έλεγαν "ζουμ - ζουμ".
ο ζουμ - ζουμ δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν, θυμάμαι όμως πως πετούσε ! πετούσε στο ταβάνι, στους τοίχους, πετούσε ψηλά.
καμιά φορά, μοτσαρτάκομου, έτσι στο απόλυτο κενό που υπάρχει γύρω, φοβάμαι μην αρχίσω και πετάω στους τοίχους και στα ταβάνια.
εσύ το ξέρεις, καλύτερα απ' τον καθένα, πως το φοβάμαι το κενό. εσύ ξέρεις τι φοβάμαι, γιατί φοβάμαι, τι με γεμίζει, τι με αδειάζει, τι μ' αφήνει παγερά αδιάφορη, τι μπορώ να κάνω, τι δεν μπορώ, τι θέλω, τι δε θέλω, τι τελικά κάνω.
κάθε συμβουλή που μου δωσες, έπιασε τόπο, να το ξέρεις.
κάθε επιβεβαίωσή σου, είναι περηφάνεια μου, το ξέρεις.
κάθε μάλλωμά σου, πιάνει τόπο, το ξέρεις κι αυτό.
μοτσαρτάκο, νυστάζω τώρα. τα μάτια μου κλείνουν.
καληνύχτα.
αύριο πάλι.
.
.
.
.

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

.
.

Αύριο Πάλι
.

του Τομάζο Παγώνη

.

σε σκηνοθεσία Αλκυόνης Βαλβάρη

.

.

Σίσυφος : Το ποτάμι γίνεται τρομακτικό. Βαθύ, απειλητικό και απροσπέλαστο. Λίγα μόνο μέτρα πλάτος μα, τα γεμάτα δηλητήριο νερά του αφρίζουν απειλώντας να εξαφανίσουν οτιδήποτε έρθει σ' επαφή μαζί τους. Οι πηγές του είναι ξεχασμένες στο χάος και οι εκβολές του χάνονται στο έρεβος. Καταφέρνει και χωρίζει τις πόλεις σε ανατολή και δύση, και σε αιώνια αντιπαράθεση. Ακόμα και όταν κυλά ήρεμο και ξεχασμένο, μισούν οι ανατολικοί τους δυτικούς, που μισούν τους ανατολικούς. Αιώνες τώρα απειλούν και αντιπαρατίθενται. Κανείς δεν θέλει, δεν τολμά να μιλήσει για ειρήνη. Το ποτάμι τους, είναι χαοτικό. Όμως, οι δυό πλευρές του μικρόκοσμου που διαχωρίζεται απ' το ποτάμι είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Με τον ίδιο τρόπο κλαίνε τους νεκρούς, με τον ίδιο τρόπο ζητιανεύουν, με τον ίδιο τρόπο γιορτάζουν, με την ίδια άγνοια μισούν, με την ίδια ανασφάλεια λατρεύουν.

Λένε οι σοφοί πως κάποτε οι πόλεις ήταν ενωμένες. Λένε πως ξάφνου ήρθαν τα ποτάμια και χώρισαν τους ευσεβείς απ' τους ασεβείς. Έτσι λένε οι σοφοί της ανατολής, έτσι κι οι σοφοί της δύσης.

Κι όμως, όλες οι πόλεις λατρεύουν τα ποτάμια τους.
.
.
.
.

"έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, σημειώνει ο συγγραφέας, στο πρόγραμμα - θεατρικό κείμενο.
Σίσυφος, Περσεφόνη και Ήλιος του ίδιου του του εαυτού. Και είναι απ' τη φύση προικισμένος με μιά τέταρτη ανάγνωση του μύθου. Την ελπίδα.
Δίχως αυτήν, ουδέ τον λίθο θα σπρωχνε στην κορυφή, μηδέ σταυρό θα κουβαλούσε."
.
.
.
.
.
.
Σίσυφος : (ένας προβολέας τον φωτίζει , βάζει το σημειωματάριό του στην τσέπη).
Εντάξει λοιπόν. Θα σας πω την ιστορία της ιστορίας. (κάθονται όλοι στο πάτωμα και ακούν το Σίσυφο χωρίς να τον κοιτάζουν) Στα παλιά τα χρόνια , τότε που δεν μου επιτρεπόταν να μιλάω, (παύση) στην προσπάθειά μου να βρω την ιστορία της ιστορίας, την ιστορία δηλαδή του πόθου και του πάθους που κρατά για πάντα, θέλησα ν' ακούσω όσο περισσότερες ιστορίες μπορούσα. Τότε ήταν που συνάντησα μιαν ασυνήθιστη γοργόνα. Μα η ιστορία που μου διηγήθηκε ήταν τόσο κοινή, που δεν τη θυμάμαι πιά. Τι κρίμα. Μιαν άλλη φορά έκανα γνωριμία μ' ένα κανονικό , πράσινο, λόγιο βάτραχο. Με είχε βρει κάτω απ' τα φύλλα του αγαπημένου μου πλάτανου . Πρόθυμος και φαφλατάς, μου διηγήθηκε ιστορίες αμέτρητες. Περίτεχνες και γάργαρες ! Μα, ήταν όλες τους διάτρητες. Έμπαζαν. Βούλιαξαν κι αυτές στη λήθη. Θυμάμαι, μάλιστα, πως στην αρχέγονη εποχή μου, είχα φιλίες μ' ένα σοφό βόα. Άπειρος τότε, καθόμουν και τον άκουγα με τις ώρες. Πολυταξιδεμένος ήταν, και εγώ τον άφηνα να βάζει τις λέξεις σε σειρά, να τις μετουσιώνει σε προτάσεις και να μου τις πετάει στα μούτρα. Μάταια, όμως, αναζητούσα μιαν ιστορία, έναν πόθο που θα κρατούσε για πάντα. Οι δικές του ήταν αέρας. Ούτε μιά ρυτίδα δεν άφησαν για να τις θυμάμαι.
Μέχρι και σήμερα, στα βαθιά νερά της λήθης, αρμενίζουν οι λόγιοι που κατά καιρούς συνάντησα. Μου λένε ακόμα και τώρα ιστορίες. Άγκυρες που βυθίζονται στην άβυσσο της λησμονιάς. Αυτό μου λένε ! Μα η επιφάνεια παραμένει παγερά αρυτίδωτη. Σαν άψογα λείος καθρέφτης, στείρος και δίχως τους σπόρους που γεννούν είδωλα. Γι αυτό και αποφάσισα να επαναστατήσω. Έτσι λοιπόν, κλείστηκα σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Έκλεισα τ' αυτιά στους τεχνίτες της προσωρινής πλάνης, παράτησα τους ανίκανους για χαράξεις και πήρα την απόφαση. Την ιστορία που από χρόνια ποθούσα, την ιστορία του πόθου και του πάθους που κρατά για πάντα, εκείνη την τόσο αληθινή ιστορία που δεν σκιάζεται τη λήθη, θα την έκλεβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Απ' το βάθος της συνείδησής μου. Δεν μπορεί, κάτι θα είχαν ακούσει οι μουχλιασμένοι τοίχοι απ' την ανάσα της γης.
.
(ο θόρυβος απ' το υπόγειο ποτάμι αυξάνεται)
.
Μόνο αυτό το ποτάμι φοβόμουν πάντα. Μόνο αυτό που έρχεται και ξανάρχεται και δεν αφήνει τον βράχο μου να σταθεί στην κορφή του βουνού.
.
.
.
.
.
.
ο αναγνώστης - θεατής
θεωρεί τα πιό πάνω
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ
πραγμάτων που έχουν σχέση με τον άνθρωπο, φυσικά !
.
τα 2 αποσπάσματα είναι ενδεικτικά
ενός θεατρικού κειμένου
γεμάτου από συμβολισμούς, παραβολές και σημειολογία.
.
εδωδά
ένας απλός θεατής
διατυπώνει
ένα "ΜΠΡΑΒΟ !" για το έργο
.
.
.
.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

.
ήδη
επί λειμώνος ασφοδέλων,

.
εσωτερικό έγγραφο
με νυχτερινό αριθμ. πρωτοκ.
δύο χιλιάδες εννιακόσια ογδόντα πέντε.
.
.
.
καλά, εσύ, μπόρεσες κι έφυγες νωρίς...
σίγησαν καιρό τώρα τα ταχυδρομεία.
ο ταχυδρόμος ίσως και να πέθανε.
ο ταχυδρόμος ίσως απλά και να παραξενεύεται ... είχες πει "αιώνια".
το αιώνια είναι, ακόμα πάρα πέρα από την ανθρώπινη ζωή ενός ταχυδρόμου.
το αιώνια έχει κάτι απ' τον Θεό μέσα του.
όπως εξάλλου κι η αγάπη.
μα ο κάθε άνθρωπος, φυσικά είναι ελεύθερος ανά πάσα στιγμή ν' αλλάξει τη γνώμη του.
.
εκείνη, είναι ώρα τώρα, που έριξε στη γούρνα του νεροχύτη τα καθαρισμένα σπανάκια,
τους έβαλε αλάτι από πάνω κι έπειτα έπαιρνε με υπομονή στις παλάμες της μικρά ματσάκια, τα έτριβε με το αλάτι να βγάλουν την αψάδα τους και τα ριχνε πλάϊ της στην άσπρη τσανάκα.
.
καλά, εσύ, μπόρεσες κι έφυγες νωρίς...
μην το φωνάζεις. μη κομπάζεις γι αυτό. το ξέρει.
πληγώνουν οι φωνές. μίλα σιγά. σεβαστικά.
καλά, εσύ, μπόρεσες κι έφυγες νωρίς...
οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι.
όταν θέλουν να φύγουν, ανοίγουν μιά πόρτα και φεύγουν.
.
θα φύγει κι εκείνη. σύντομα.
εσύ να μην τρομάξεις. μη λυπηθείς.
κοντά σε αγαπημένους τόπους
και στους ανθρώπους της
πάλι θα τριγυρνάει...
.
.
.
.
.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

.
bora da !
.
εσύ, σεβαστέ , λατρεμένε mikremozart,
εσύ, μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα με κάποιον τρόπο, μα αυτό δε σημαίνει πως αυτή είναι και η αλήθεια...
η αλήθεια όμως υπάρχει !
η αιώνια αλήθεια βαθειά θαμμένη, καλά κρυμμένη, προφυλαγμένη,
διωγμένη, περιφρονημένη, τσαλαπατημένη, περιφρονημένη, περιφρονημένη, πληγωμένη.
...
βλέπεις mikremoumozart,
είμαστε οι άνθρωποι μικροί για να ορίσουμε ότι αλήθεια δεν υπάρχει...
κι αν μπορούσες με καθαρό βλέμμα να δεις, θα έβλεπες ότι υπάρχει
αλήθεια μία
αναλλοίωτη
συμπαντική
βαθειά θλιμμένη
απελπισμένη
κι αιώνια.
.
.
.
.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

.
Bora da, mikremoumozart,
bora da !
.
ε λοιπόν, mikremoumozart,
πολύ τους γουστάρω τους Κέλτες - Ουαλούς !
τους γουστάρω ακριβώς γιατί δεν μοιάζουν με εγγλεζάκια,
είναι άλλη ράτσα αυτή, ράτσα ζωηρή, κοκκινομάγουλη, που πίνει γερά, μιλάει δυνατά, χειρονομεί ζωηρά κι όταν σε παίρνει στο χορό αγκαλιά, σε σφίγγει.
έχουνε λίγο σαν Μεσογειακό ταμπεραμέντο, είναι όμως πιό ολιγόλογοι, πιό ήρεμοι, λίγο γραφικοί - οι άρχοντές τους φοράν χοντρές χρυσές καδένες στα ρούχα από πάνω ως κάτω, κεντητές βαρειές ζώνες, κοστούμια περίεργα και πάντως σίγουρα δεν περνάν απαρατήρητοι...
.
μα το πιό σοβαρό ειδοποιό χαρακτηριστικό τους, είναι ότι είναι ατίθασοι.
αυτό ακριβώς είναι που μ' αρέσει. είναι ατίθασοι !

- φυσικά και δεν είμαστε Εγγλέζοι ! είμαστε Ουαλοί !
- φυσικά κι έχουμε άλλη γλώσσα κι άλλο αλφάβητο !
και για του λόγου το αληθές :

a, b, c, ch, d, dd, e, f, ff, g, ng, h, j, l, m, n, o, p, r, rh, s, t, u, w, x, y, z

αυτά που λες, μικρέμουμόζαρτ, κι άλλα πολλά...

.
όλο αυτό, μου θύμισε κάτι τις
από την τρομερή ταινία The Wind That Shakes the Barley ,
.
μιά μέθοδο εκμάθηνσης Καταλάνικων που μου είχε δώσει στη ζούλα πριν χρόνια ένας θυρωρός στη Βαρκελώνη,
.
τους Βρετόνους, που συνεχίζουν να μαθαίνουν ΚΑΙ την Βρετόνικη γλώσσα
.
και τους Έλληνες, που θεώρησαν ότι πρέπει να πάψουν να ασχολούνται με την "παλιά τους γλώσσα" !
.
.
.
μικρέμουμόζαρτ,
πολύ κουρασμένη για να γράψω απόψε περισσότερα,
κλείνουν τα μάτια μου
.
καληνύχτα
ή αλλιώς
.
nos da !
.
.
.
.


Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

.
Δυνατά τη μουσική, mikremoumozart !
βοηθάει κάπως την εκτόνωση...
.
.
.
.
Θα ήθελα να πάω έναν περίπατο. Ξέγνοιαστα. Μονάχη μου. Να περπατήσω στον ήλιο, στην ψύχρα του Απρίλη, ξέγνοιαστα, να διασχίσω την οδό Αδριανού άκρη άκρη στις γραμμές του τραίνου, να χαζεύω στους πάγκους που πουλάν εργαλεία, παλιές κορνίζες, παλιά βιβλία, πολύχρωμα τρίχινα κοσμήματα από τις Άνδεις λέει, να στέκομαι στους πάγκους με όλων των λογιώ τα νομίσματα, τις ρώσικες μπάμπουσκες και τα θαμπά γυάλινα κανάτια.
Έπειτα θα έμπαινα στον κήπο του Θησείου. Να τριγυρίζω θέλω στη στοά του Αττάλου. Ξέγνοιαστα. Να σηκώνω τα μάτια στο βράχο. Να στρέφω το κεφάλι στο ναό του Θησέα. Να πάρω το μονοπάτι. Να μετράω τις κολόνες. Ξανά και ξανά. Έχουν μαυρίσει από μέσα οι πλευρές. Μαύρισαν και στο πλάϊ και στις οροφές. Να τριγυρίζω εκεί. Να βλέπω σε μαυρόασπρο τα παιδικά πόδια με τ’ άσπρα σοσονάκια και τα μαύρα λουστρίνια, να παίζουν κουτσό στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Ν’ ανασαίνω λίγο ελαφριά. Βαθειές ανάσες.
Έπειτα δε θα βγαινα απ’ τη μεριά της Ηρώδου. Πάλι προς τα πίσω. Απ’ την μεριά της Αδριανού θα βγαινα. Να πάω στον Άγιο Φίλιππο. Έχει κάτι τις γράψει ο πατέρας γι αυτήν την εκκλησία.
Είμαι κουρασμένη. Είναι κουρασμένη η ψυχή μου. Δεν μπορώ αδιάκοπα να βαδίζω. Θέλω να σταθώ κάπου, εκεί, σ’ ένα κάθισμα, στον ήλιο ή στη σκιά, τι σημασία έχει όταν βαδίζεις μόνος , να σταθώ κάπου, εκεί, σ’ ένα κάθισμα του ήλιου ή στη σκιά και να σου ουρλιάξω : σώσε με !

.

.
.
.
.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

.

Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
.
.
από το Μονόγραμμα
του Ο. Ελύτη
.
.
.
.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

.
.

12-20 Απριλίου 2010
ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
"ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ"
.

Διαπολιτισμικός Διάλογος και Νέες Τεχνολογίες
ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, SAINT-BRIEUC, ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ, ABERYSTHWYTH
.

Εθνικό Κέντρο Ερευνών ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
.
.
.

12-20 Avril 2010

CONGRES FONDATEUR
DU RESEAU EUROPEEN
DES VILLES JUMELEES "ANDROMEDA"

.

Dialogue interculturel : Diversite et Nouvelles Technologies
AGHIA PARASKEVI, SAINT-BRIEUC, GEROSKΙPOU, ABERYSTHWYTH

.

Centre National de Recherches DIMOKRITOS
.
.
.


April 12-20, 2010
.

FOUNDING CONGRESS
OF THE EUROPEAN NETWORKING
FOR TOWN TWINNING “ANDROMEDA”

.

Intercultural Dialogue: Diversity and New Technologies
AGHIA PARASKEVI, SAINT-BRIEUC, GEROSKΙPOU, ABERYSTHWYTH

.

National Research Center “DEMOKRITOS”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

.
ωχ, mikremoumozart,
δε μας βλέπω καλά ...
.
.
.
signat.
foteini
.
ξεκίνησε η πρωϊνή συναυλία
σε τόνους ζωηρούς κίτρινους
τόνους βαθείς μαύρους μικρόσωμους
allegro ma non troppo
σταχτείς
τόνους βαρείς ξεπλυμένου καφέ
καφέ au lait και
καφέ γκρίζου
.
"Πάσα πνοή αινεσάτω τόν Κύριον.
Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυµπάνῳ καὶ χοριῶ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ.
Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυµβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυµβάλοις ἀλαλαγµοῦ"
.
αινείτε Αυτόν αξημέρωτα
φορές δέκα οκτώ
δέκα οκτώ
δέκα οκτώ
δέκα οκτώ
δέκα οκτώ
.
.
.
.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

.
Γιατί βαθιά μου δόξασα
.

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...
.

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσα ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...
.

Γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."μα
"αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."
να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που κι ο μέγας Θάνατος μου γένηκε αδελφός!...
.

'Αγγελος Σικελιανός
.
.

.
.
Λήθη
.

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ
ποὺ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς.
Ὅντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει, μὴν τοὺς κλαῖς,
ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε
.

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.
.
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ μπορούν νὰ λησμονήσουν
.
.
Λορέντζος Μαβίλης
.
.
.
.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

.
επιτέλους φτάσαμε μικρέμουμόζαρτ,
έπειτα από 10 ώρες ταξίδι,
κουβαλώντας τον Πέπε
και με τη μουρίτσα του μες στη μούρη μου...
.
.
.
.
.
ο

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010


.
salutlescopains !
.
σήμερα η μέρα είχε ουζάκια, καφέδες και βόλτες στη θάλασσα...

η πιό μεγάλη χαρά, είναι που βρεθήκαμε με την librarian.

καθίσαμε στο παλιό βιβλιοπωλείο της Ουρανίας και τα είπαμε καλά...

η ελπίδα μας όλη είναι στους νέους !
κι αν δεν είναι στους νέους, τότε πού ;
.
το πρωί ήπια ένα ούζο μονάχη μου, στο Πεντοφάναρο.

το μεσημέρι πήγα στο Μπούκαρι, στον φίλο μου τον ψαρά.

τι ωραίος τόπος ! απίστευτη βλάστηση παντού... πλαγιές στρωμένες με λευκά χωνιά, αυτά που λέμε "κρίνους της Παναγίας"

.
.
το βράδυ, μου μήνυσε ο Σ. Α. να πάω στο φρούριο, που είχε πιάνο και μία φωνή, μα δεν πήγα. γύρισα σπίτι.

έχω να πλύνω στίβες νεροχύτη
και να πέσω για ύπνο, γιατί το πρωί έχει ταξίδι.
.
.
monpetitmozart
, καληνύχτα !
.
.
.
.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

.
bonsoirmonvieux !
.
και τι να ξέρει μιά δασκαλίτσα, από Πολιτισμό;!
- Πι κεφαλαίο, παρακαλώ - !
μπορεί και να μ' αγαπάει όμως ο Κύριος, πού ξέρεις;
Ι.Χ.Θ.Υ.Σ, έλεγε πάντοτε η Φωτεινούλα → Πουλχερία→ Τζούλη.
Ιησούς. Χριστός. Θεού. Υιός. Σωτήρ.
εντάξει, δίχως τελείες ! πάψε τώρα και να ακούς...
το σημείο του σταυρού να κάνεις, όχι επιδεικτικά σταυροκοπήματα και μεγαλόσταυρους , έλεγε η Φωτεινούλα → Πουλχερία→ Τζούλη,
σεμνά και διακριτικά, να κάνεις το σημείο του σταυρού και να πορεύεσαι.
γιατί η δύναμη του σταυρού είναι μεγάλη !
έτσι λοιπόν, κάθε που έχω τα δύσκολα στη ζωή και ζορίζομαι (ε, σχεδόν πάντα δηλαδή...) κάνω σιγανά το σταυρό μου και πορεύομαι.
κι έχω ευγνωμοσύνη, σα συναντώ συχνά τη Θεϊκή αγάπη.
και μη φανταστείς ότι είμαι και καμιά θρήσκα, με την κα νο νι κή σημασία της λέξης...
μήτε είμαι αυτό, που οι γάλλοι λένε pratiquante
μπα... μακριά είμαι απ' όλα αυτά...
μονάχα έναν μπούσουλα έχω μέσα μου, εντελώς ανεξάρτητο από "κοινωνικά κατασκευάσματα", ποιό εγώ έχω αποφασίσει ότι είναι το καλό, ποιό έχω αποφασίσει ότι είναι το κακό, κάνω και τον σταυρό μου, αν θέλει να με βοηθήσει και ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ., κι έτσι απλά, μ' αυτόν τον μπούσουλα προσπαθώ να πορεύομαι...
.
για να ξανάρθουμε όμως στο θέμα του Πολιτισμού (με το κεφαλαίο Πι),
τι μπορεί να νογάει , λέγαμε, μιά δασκαλίτσα από πολιτισμό ;
ε, στέλνει, αδερφέ μου, ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. κάτι ανθρώπους προς βοήθεια,
μα κάτι ανθρώπους λέμε !... γιατί αν δεν τους στέλνει ο Ιχθύς, τότε ποιός τους στέλνει;
.
απ' ότι καταλαβαίνεις, μικρέμουμόζαρτ, σήμερα που ξετσούμισα απ' το καβούκι μου, έκανα επαφές καλότατες, που βοηθάν τις δασκαλίτσες να εργάζονται για τον πολιτισμό...

κι αναπτερώθηκε κάπως το τραμπαλισμένο μου ηθικό...

.
salutmonvieuxpetitmozart
.
.
.
.
.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

.
μήτε ως τη θάλασσα !
κοιμήθηκα όλη μέρα.
τις ώρες δηλαδή που δεν καθάριζα, δεν ασχολιόμουνα με το σκύλο, δεν έπλενα και δεν μαγείρευα, κοιμώμουνα !

ύπνος ώρες ατέλειωτες, με διακοπές, ξανά ώρες ατέλειωτες, με διακοπές ξανά, αλλά πάντως δίχως να ξεμυτίσω το πόδι απ' την πόρτα του σπιτιού...

δεν παραπονιέμαι...

με ενοχλεί έτσι κι αλλιώς ο τόσος κόσμος που τριγυρνάει στους δρόμους...
απ' το να περπατάς σκουντουφλώντας στο σπρωξίδι, σπίτι καλύτερα...


θα βγω το βράδυ να δω τη θάλασσα.

νυχτερινή !


πήρα και το αφεντικό για ευχές.

"πού είσαι, αστέρι μου; " λέει !
"το ξέρεις ότι εσύ είσαι τ' αστέρι μου;"
!

για να πω την αλήθεια, δεν τόξερα...

βρε, λες ;!

αστέρι εκδιωχθέν !

σαν να λέγαμε, Jarry, tout Ubu

ή και

Beckett, En attendant Godot

ή και

Ionesco, La Cantatrice chauve

e.t.c., e.t.c., e.t.c....

.

.
καθώς και

αστέρι κοιμώμενο !


.
γηράσκω αεί διδασκόμενη ...



.
Καλή Ανάσταση !

.
.
.
.

.
.
.
.
.
πάει κι η Ανάσταση... τελείωσε.
πήγε η ώρα μιάμιση, εγώ εδώ να τα λέω με σένα, μικρέμουμόζαρτ,
τέσσερα παλληκάρια δίπλα - που φυσικά,μου τους έφερε απροειδοποίητα! -, τρώνε και κουβεντιάζουν.
τι να πεις ;
θυμήθηκα τα δικά μας... όλοι οι φίλοι διαρκώς στο σπίτι μας, απροειδοποίητα, κι η μάνα μας πάντα τα κατάφερνε. κι ακόμα το ίδιο τα καταφέρνει με τις παραξενιές μας, δηλαδή...
.

βγήκα στις εντεκάμιση και κάθισα στην πεζούλα.

δίπλα, στο δρόμο ήταν ο τροχονόμος που του έλαχε αυτή η βάρδια απόψε...
δώδεκα παρά πέντε είπανε το Χριστός Ανέστη στα γύρω χωριά. γύρω, τριγύρω στον ορίζοντα πυροτεχνήματα...
δώδεκα ακριβώς άρχισαν τα πυροτεχνήματα στη σπιανάδα.
τα κοίταζα απ' την πεζούλα. τράβηξα και λίγες φωτογραφίες.
το νερό της θάλασσας, σα να είχε πάρει φωτιά ! μιά θάλασσα γεμάτη πυροτεχνήματα !
περίμενα λίγο, σηκώθηκα απ' την πεζούλα "της αποκοτιάς" μου,άναψα το κεράκι μου από τον πρώτο που επέστρεφε, ανταλλάξαμε ευχές με τον τροχονόμο και γύρισα σπίτι.


έπειτα από πέντε λεπτά, πλάκωσε το λεφούσι. και τώρα που μιλάμε, μικρέμουμόζαρτ, άνοιξε η πόρτα και ήρθε άλλος ένας.

τα ακούω πάντως να συζητάν ευχαριστημένα.
.
λέω να τους αφίσω και να την πέσω.
.
μικρέμουμόζαρτ, καληνύχτα.
.
.
.
.




.
.
.
.
.
κάθε χρόνο τέτοια μέρα,
Μεγάλη Παρασκευή,
μας έπαιρνε ο πατέρας μας απ' το χέρι, από μικρά παιδιά, και μας πήγαινε να ακολουθήσουμε τον επιτάφιο στο πρώτο νεκροταφείο.
η μπάντα να παιανίζει, ο κόσμος, οι παράτες, όλ' αυτά επί πολλά χρόνια στη συνέχεια, είναι μάλλον, που μας έκαναν οικείο αυτόν τον χώρο του κοιμητήριου.
κάπως σα να πηγαίνεις επίσκεψη σε αγαπημένο τόπο
ή σα να πηγαίνεις σε κάποιο μουσείο.
κάπως έτσι...
μετά φεύγαμε από κει, και προλαβαίναμε πάντα να δούμε και τον επιτάφιο της μητρόπολης...
.
να βάλω στο πρόγραμμα,
να πάω στο κοιμητήριο
την ερχόμενη εβδομάδα
.
.
.
.
.

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,

Les souvenirs et les regrets aussi


Mais mon amour
silencieux

et fidèle


Sourit toujours et remercie la vie

.
.
.
.

.
η Κορφιάτικη *φογάτσα
.
* εούτη, η Κορφιάτικη φογάτσα παναπεί,
τηνε φτιάχνουνε την περίοδο τσι Λαμπριάς στο νησί
και βαστάει από την εποχή τσι ενετοκρατίας.
σήμερις όσκε τόσο πολύ,
αλλά παλιότερα δεν έλειπε από κανένα λαμπριάτικο τραπέζι στο νησί
.
.
Πρίμα-πρίμα
θα σας πω τα υλικά
όπου έχουμε χρεία :
.
- αλεύρι ένα κιλό
- ζάχαρη 250 - 300 γραμ.
- κορφιάτικο **βούτυρο περίπου όσο η ζάχαρη (**εννοεί φρέσκο ζωϊκό Κέρκυρας)
- λίγο γάλα
- τέσσερα αυγά
- το ζουμί από 4 πορτοκάλια μεγάλα και ζουμερά
- ένα κουπί κρασί μοσχάτο, από κειό όπου τραβάς με το μποτιλιόνι και δεν έχεις σταματημό γιατί σε βουρλίζει το άρωμά του
- 2 βανίλιες
- ένα ρακοπότηρο κουνιάκο από το καλό
- μαγιά
- μιά πρέζα αλάτι και
- μαχλέπι
.
παίρνουμε τώρα ένα σκουτέλι και βάνουμε μέσα τη μαγιά και ένα μπουτσούνι αλεύρι και λίγο ζεστό νερό και τα χτυπάμε καλά για να κάνουμε το προζύμι.
αφού το δουλέψουμε καλά και γένει, το αφίνουμε τρεις ώρες για να ξεκουραστεί σκεπασμένο με ένα πανί, για να μη μας πέσει τίποτις μέσα.
ακατόπι παίρνουμε ένα άλλο σκουτέλι και βάνουμε μέσα το βούτυρο, το ζουμί από τα πορτοκάλια, τα αυγά, το γάλα και το κουνιάκο και τη ζάχαρη, το κρασί, τη βανίλια και το μαχλέπι και τα ζεσταίνουμε τσου σαράντα βαθμούς, ανακατεύοντας για να λιώσει το βούτυρο και αγάλια - αγάλια αρχινάμε να ρίχνουμε και το αλεύρι μέσα ανακατεύοντάς το καλά, για να μη μας γένει μπάλα, μας σβολιάσει παναπεί.
αφού έχει λιώσει το βούτυρο και έχει ανακατωθεί με ούλα τα άλλα υλικά, βάνουμε σε ένα άλλο σκουτέλι τούτσο πίλιο τρανό, το μίγμα αντάμα με το προζύμι και το ρέστο αλεύρι και τα ανακατώνουμε ούλα αντάμα και τα ζυμώνουμε.
άμα ζυμωθούνε ούλα καλά και φουσκώσει, το βάνουμε σε ένα ταψί και το αλείβουμε με ένα πινέλο με το κορκό ενός αυγού και του χαράζουμε ελαφρά με ένα μαχαιρούλι ένα τρίγωνο από πάνω.
μπριχού το βάλουμε στο φούρνο, του ρίχνουμε και αμύγδαλο, όσκε τριμμένο, αλλά κομμένο σε φέτες.
το βάνουμε στο φούρνο περίπου μιάν ώρα, τσου εκατόν ογδόντα βαθμούς.
βγάνουμε τη φογάτσα και την αφήνουμε καμιάν ώρα για να κρυώσει, και είναι έτοιμη για κόψιμο.
συνήθως στη κορφή τσι απάνω βάνουμε και ένα αυγό κόκκινο.
.
καλή επιτυχία
και
Καλή Ανάσταση !
.
.
.
.
.


.
λιακάδα.
βγάζω το κεφάλι στο παράθυρο να δω τη θάλασσα.
αστράφτει στον ήλιο.
όλη νύχτα κοιμήθηκα με δυνατό πονοκέφαλο.δεν μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι απ' τον πόνο. ξύπνησα στις τέσσερις, μετά στις οκτώ, ήπια ασπιρίνη, δεν μπορούσα απ' τον πονοκέφαλο να σταθώ όρθια, σα να μην έβλεπα μπροστά μου, ξαναξάπλωσα, έκλεισα τα μάτια, κοιμήθηκα πάλι ως τις δώδεκα. λιγόστεψε ο πόνος, σηκώθηκα, ήπια κι ένα depon.
στην τριανταφυλλιά στην αυλίτσα, υπάρχει ένα περίφημο λευκό τριαντάφυλλο. μοσχομυρίζει. έφτιαξα καφέ. σκέφτομαι ότι μπορεί τώρα να βγαίνει η ένταση κι η κούραση των περασμένων ημερών. ίσως και να ναι έτσι...
καλό μήνα να έχουμε !
.
.
.
.