Μόλις τελείωσα την διόρθωση του βιβλίου.

Τυπωθήτω!

452 σελίδες, τι άγχος κι αυτό!... Βεβαίως εξαντλητική αλλά φιλική η προσπάθεια και η συμμετοχή πάντα... 

Τιμούμε τους φίλους και όσους μας εμπιστεύονται... Ξέρεις εσύ απ' αυτά...

Το παραδίδω αύριο το πρωί. Μου έχουν βγει τα μάτια... Τα μάτια μου βέβαια, δεν ζορίζονται μονάχα απ' το βιβλίο... Σε λίγο δεν θα βλέπω πιά να διαβάσω!

Ίσως πρέπει ν' αρχίσω να φοράω γυαλιά... Γιατί όχι;...

Ελεεινή ψυχική κατάσταση. 

Ούτε ύπνος, ούτε ξύπνιος...

Γιατί?

Από παιδιά που είμασταν, μας έφερνε εδώ ο μπαμπάς μου, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, το απόγευμα...

Στεκόμαστε πάντα μπροστά, στο ίδιο πάντα σημείο, το σούρουπο, πριν σκοτεινιάσει, με σκούρο κερί αναμμένο στο χέρι, περνούσε η φιλαρμονική και παιάνιζε, ίδια η μουσική πάντοτε, μπορώ να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, η ατμόσφαιρα όλη, ο κόσμος που ακολουθεί πίσω, κάνει επίσκεψη εδώ ειδικού σκοπού, έχει ένα άλλο νόημα η επίσκεψη εδώ, κάθε τέτοια μέρα...

Σήμερα, γιά πρώτη φορά, ακολούθησα κι εγώ εδωδά σε διαδρομή τον επιτάφιο. 

Τον επιτάφιο θρήνο. Sanglots από μέσα ... Να μην ακούει κανείς απ' έξω. Να μην ξέρει κανείς. Κανείς να μην καταλαβαίνει. Ουδ είς...

"Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες..."

Γιά πρώτη φορά, η Ανάσταση έχει νόημα, που το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους μου...

Το επιστέγασμα της ζωής είναι λοιπόν η Ανάσταση!

ΑΝΑΣΤΑΣΗ περιμένουμε !

Έφτιαξα το "ασουρέ" της πανσπερμίας της φύσης 

και 

της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!

 Σουρεαλιστικό...

Δεν ξέρω, πώς το αντέχω... Δεν γνωρίζω πώς...

Βράζω απόψε τον καρπό, με φρέσκια φλούδα λεμονιού και δαφνόφυλλο. Θα το βάλω ως το πρωί να στεγνώνει ανάμεσα σε πετσέτες βαμβακερές.

Πήρα φρέσκα καρύδια, φρέσκο ρόδι, σταφίδες ξανθές, σταφίδες μαύρες, φουντούκια, πήρα γλυκάνισο, κόλιαντρο, κύμινο. 

Τώρα θα ψήσω λίγο τ' αμύγδαλα, θα καβουρδίσω λίγο το σουσάμι και το σιμιγδάλι.

Θα βάλω απόψε το ρόδι ανάμεσα σε χαρτί, στο ψυγείο, να στεγνώνει ως το πρωί.

Θα ψιλοκόψω τον μαϊντανό.

Σουρεαλιστικό... 

Απίθανο... 

Σα να μιλάμε γιά τις ζωές άλλων...

 

"Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια                                      

 

τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή"

 δεν μπορώ

 Πέντε η ώρα,

που ξημερώνει...

 Η μία γιαγιά "έφυγε" το ξημέρωμα από κοντά μας, πλήρης ημερών, ήσυχα, στο σπίτι της, με τα παιδιά της ολόγυρά της.

Δεν είχα ποτέ ξαναδεί, πώς ο άνθρωπος αφήνει την τελευταία πνοή του...

Μέγα μυστήριο ο θάνατος!

Και η ζωή, μέγα μυστήριο!

 

Άφησε την αδερφή της καθιστή σ’ ένα παγκάκι να την περιμένει, κοντά στο μνήμα του πατέρα τους.

“Κάπου θα πάω εγώ! της είπε, εσύ να με περιμένεις εδώ!”

Βάδισε μονάχη της, ανάμεσα στις πρασινάδες και τα κυπαρίσσια, άγγελοι φτερωτοί ολόγυρα, λευκά μάρμαρα, κίσσες πετάνε με τις μακριές μαύρες ουρές τους, κοράκια φωνάζουν, μια αιωνόβια χελώνα τρέχει πάνω στα μικρά ποδαράκια της, ένα όνομα χαραγμένο μπροστά στη γυναίκα, Εμμανουήλ Ξάνθος, ΦΙΛΙΚΟΣ.

Ήρθε στη γειτονιά σου, μα δεν μπορούσε να σου πει μια κουβέντα, ούτε μια κουβέντα δεν έβγαινε, καμιά κουβέντα δεν ερχόταν στο μυαλό της, παρά μονάχα τ’ όνομά σου έλεγε τρυφερά μέσα της, μονάχα αυτό, τίποτε άλλο…

Στο τέλος, σου είπε “Πού βρίσκεσαι?! Στείλε μου, καλέ μου, ένα σημάδι! στείλε, καλέ μου, ένα σημάδι! στείλε μου, καλέ μου, ένα σημάδι! ”, κατέβασε τα μάτια της κάτω στο χώμα κι έφυγε.

Επέστρεφε, βαδίζοντας μονάχη της ανάμεσα στις πρασινάδες και τα κυπαρίσσια, στους φτερωτούς άγγελους, στους λευκούς μαρμαρένιους σταυρούς, η αιωνόβια χελώνα είχε πιά κρυφτεί, τα κοράκια φώναζαν, οι κίσσες με τις μακριές ουρές τους, πετούσαν χαμηλά…

Όταν πλησίασε κι έφτασε πάλι πίσω, κοντά στην αδερφή της, την είδε να κρατάει στο χέρι της ένα μπουκέτο άσπρες φρέζιες, λευκές με κίτρινη καρδιά, αυτά ακριβώς τα τελευταία λουλούδια, που εσύ είχες στείλει στη γυναίκα!

“Πού τα βρήκες αυτά τα λουλούδια;” ρώτησε την αδερφή της, ταραγμένη.

“Πρώτη φορά τα βλέπω εδώ, να φυτρώνουν στο χώμα, εδώ, μπροστά στα πόδια μου, απάντησε απορημένη η άλλη, όσα χρόνια έρχομαι εδώ, πρώτη φορά φυτρώνουν μονάχες τους, άσπρες φρέζιες!”