Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2020

 


Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις πίκρες της ψυχής μου
κι εσύ δεν ήσουν πλάι μου
αστέρι της ζωής μου


Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις νύχτες που `μαι μόνος
τις νύχτες που σ’ αναζητώ
και με καρφώνει ο πόνος


Όταν έφυγε ο Γ. Πουλόπουλος σήκωσα το "Άγαλμα". Τραγούδι σταθμός, στα  ύστερα παιδικά, πρώτα νεανικά μας χρόνια. Την ίδια μέρα, η αγαπημένη μου Εβίτα, έστειλε ένα μήνυμα στο messenger: Καταθλιπτικός ...

Η Εβίτα είναι η επόμενη από μας γενιά... Ίσως, λέω, κάθε γενιά κατανοεί καλύτερα τα της εποχής της... Ίσως... Απ' την άλλη, αναρωτιέμαι πάλι, εμείς πώς άραγε κατανοούμε και μας αρέσουν πράγματα προηγούμενων από μας εποχών? Ίσως λοιπόν, δεν είναι χρονικό μονάχα το ζήτημα... 

Τριγυρίζαμε τα βράδια στην οδό Φυλής. Είχε και τότε μπορντέλα στην οδό Φυλής, αλλά έμεναν κυρίως οικογένειες στα πέριξ και υπήρχε μιά κανονική ροή ζωής. Το σπίτι του Aki ήταν εκεί. Κανείς ποτέ δεν μας ενόχλησε... Μάλλον εμείς είμασταν οι ενοχλητικοί, που παίρναμε τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο, ν' ακούσουμε εκείνο το βραχνό, το καταπληκτικό "allo, allo, εδώ Γαβριέλα!"... Χασκογελάγαμε... Τα ατίθασα, τα παλιόπαιδα... Οργώναμε με τα πόδια Πατήσια και Κυψέλη. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος κι η Διώνη, που έμεναν πιό πάνω, στην οδό Καλλιφρονά κι ύστερα Πιπίνου, η συμμαθήτριά μου η Βάντα, ερχόταν απ' τη Νεάπολη, απ' την οδό Ναυαρίνου, ο Ερρίκος, έμενε τότε στην πολυκατοικία πάνω από τον κινηματογράφο "Αθήναιον", εγώ απ' την άλλη άκρη, ο Akis, ο Τζίμη απ' τα Πατήσια, ο Γιάννης απ' το Παγκράτι, η συμμαθήτριά μου η Μαρία απ' τον Χολαργό, ο Αλέκος απ' τα Πατήσια, ο Λάζαρος απ' τα Πατήσια, η συμμαθήτριά μου η Όλγα, είχαν έρθει με τους γονείς της εκδιωχθέντες από την Πόλιν, κι άλλα αρκετά παιδιά, άλλοι σταθεροί στην παρέα, άλλοι εμπαινόβγαιναν... Τραγουδούσαμε το "Άγαλμα". Και καταλαβαίναμε τι έλεγε... Κάθε φορά που είχαμε και μιάν ερωτική απογοήτευση, κλαίγαμε κι όλας... Είμαστε όμως μες τη χαρά της ζωής. Και ποτέ δεν σκέφτηκα τον Γ. Πουλόπουλο, ως "καταθλιπτικό" !

Αυτά, αστέρι της ζωής μου...




Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2020

Δέκατο τρίτο μπάνιο του λαού σε θάλασσα blue lagoon.

Έκανα χτες το εμβόλιο πνευμονιόκοκκου. Εφ άπαξ. Άντε να δούμε...

Όλα ένα γύρω άνω κάτω...


Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020

 Σχεδιάζαμε με την Ευγενία, τον Μίμη, την Μαρία και την Ασπασούλα , να πάμε εφέτος στην Νότια Ισπανία. Στην Ανδαλουσία. Να δούμε τη Σεβίλλη. Τη Γρανάδα. Να δω στην Κόρντομπα την "μακρινή και μόνη", σε ποιο ποτάμι της Σιέρα Μορένα  θα ήθελα να «λούζεται η αγάπη μου»...

Το ονειρευόμαστε και το συζητάμε, αρκετά χρόνια αυτό το ταξ’ιδι… Κι έπρεπε να το χουμε ήδη κάνει…

Προχτές που το κουβεντιάσαμε πάλι, είπαμε, ΑΝ επιζήσουμε μες τους επόμενους μήνες, ΑΝ βγουν τα εμβόλια, ΑΝ η κοινωνία ξεθαρρέψει πάλι κι αρχίσει να λειτουργεί, ΑΝ είμαστε όλοι καλά, θα πάμε. Θολά όμως τα βλέπω όλ’ αυτά…

 

Θυμήθηκα πάλι την ιστορία με τις ταυρομαχίες στη Βαλένθια…

 

Η Ευγενία έλεγε πάντα «εγώ, ιδεολογικά αντίθετη με τις ταυρομαχίες, ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να πάω να δω τέτοιο θέαμα!»

Σε ένα ταξίδι μας λοιπόν στην Βαλένθια, αφού πρώτα είχαμε θαυμάσει τις δημιουργίες του αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, σταθήκαμε έξω από την αρένα της Βαλένθια , μην έχοντας καμιά πρόθεση να μπούμε και μέσα… Άνθρωποι όμως εμπαινόβγαιναν… Πλησιάζει περίεργος ο Μίμης στο ταμείο της αρένας και ρωτάει «ταυρομαχία γίνεται μέσα?» «Α, όχι! Απαντά ο ταμίας. Όχι, δεν έχει ταυρομαχία! Επιδείξεις γίνονται…» «Ε, αφού δεν είναι ταυρομαχία, είπαμε (και η Ευγενία συμφώνησε…), πάμε να δούμε τι επιδείξεις κάνουν οι Ισπανοί μες στην αρένα!»

Βγάλαμε κανονικά τα εισιτήριά μας, και μπήκαμε.

Την στιγμή ακριβώς που μπαίναμε στην αρένα και πριν προλάβουμε να καθίσουμε καλά καλά στις κερκίδες (η Ευγενία πρώτη- πρώτη…) , ακριβώς την στιγμή εκείνη, ο ματαντόρ έμπηγε το ξίφος του στη ράχη του ταύρου, που ο δόλιος γονάτισε χάμω και μπάμ, σωριάστηκε μπροστά μας νεκρός. ΣΟΚ!

Από τις απέναντι κερκίδες μια μπάντα παιανίζει ένα φοβερό, αξέχαστο πάσο ντόμπλες κι οι θεατές όρθιοι χειροκροτάνε και παραληρούν! ΣΟΚ! ΣΟΚ λέμε!

Η Ευγενία βγαίνει τρέχοντας απ’ την αρένα φρικαρισμένη. Όλοι οι υπόλοιποι μένουμε ακίνητοι, καθόμαστε στις θέσεις μας και παρακολουθούμε επί δίωρο το θέαμα, που δεν ήταν, λέει, ταυρομαχίες, αλλά ήσαν «επιδείξεις…».

Όλο το σκηνικό της corrida… Είσοδος ταυρομάχων, μπροστά ο ματαντόρ, πίσω πάνω στα άλογα οι πικαντόρ, και τριγύρω νεαροί πεζοί. Πολύχρωμη επίδειξη νιάτων και ρώμης… Ελευθερώνεται ο ταύρος, αρχίζουν οι αψιμαχίες και τα στριφογυρίσματα με τους πεζούς, ακολουθούν οι πικαντόρ πάνω στα άλογα να τον λογχίζουν, τέλος, αφού ο ταύρος εξαντληθεί αρκετά, ο ματαντόρ με το σπαθί του κάτω απ’ την κόκκινη μπέρτα δείχνει την τέχνη του και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο ζώο… ΒΑΡΒΑΡΟ… Που φυσικά ανάγεται σε παλαιές δοξασίες κτλ, δεν είναι όμως θέμα τούτης εδώ της σημείωσης…

Μια φορά αρκεί. Δεν θα επαναληφθεί…

 

ΑΝ τους επόμενους μήνες ζούμε, κι ΑΝ δεν μας έχει βρεί το κακό, στην Ανδαλουσία, μες τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς, για φλαμένκο.


Καλό πράγμα είναι να ονειρεύονται οι άνθρωποι!...




Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2020

 Δωδέκατο "καλοκαιρινό" μπάνιο

σε θάλασσα κρύα, 

που ήταν όμως σαν γαλάζια λίμνη ή σαν πισίνα! έβλεπες κάτω τους κόκκους της άμμου!