Τώρα που οι δείκτες υγείας, φαίνεται να πηγαίνουν καλά, επανέρχομαι στο να βρω ένα κουτάβι...

Όταν ο Φελούπε μου "έφυγε", είπα : δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά! ένα πλάσμα, ένα τέτοιο πλάσμα, έτσι κι αλλιώς δεν αναπληρώνεται! δεν πρόκειται γι αυτό... ούτε σκέψη! 

Κοίταζα και κοιτάζω κάθε μέρα τον μικρό του χώρο, ένα επί ένα, συντροφεύουμε στοργικά ο ένας τον άλλο...

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να περιμαζέψω ένα πλασματάκι απ' τους δρόμους... Χωράει πολλές φορές το νοιάξιμο και την αγάπη, τ' ανθρώπου η καρδιά...

Κατόπιν ήρθανε μέρες δύσκολες. Très difficiles... Μέρες, όπου παλεύεις με τον εαυτό σου, με τη ζωή, με τον θάνατο, με τον Θεό, με τους άλλους ανθρώπους, με ζωντανούς, με αποθαμένους, παλεύεις με τις δυνάμεις σου, με την αδυναμία σου, με τη φιλία, με την αγάπη, με την εγκατάλειψη, με τις ανθρώπινες ανασφάλειες, με τον θυμό σου, παλεύεις με τη φιλοσοφία, με τη φιλοσοφία πάντα, αλλοίμονο αν όλες ανεξαιρέτως τις καταστάσεις δεν προσπαθείς να τις φιλοσοφήσεις... Πάντα 10' είχα στον Μουτσόπουλο. 

Και τι τον θέλαμε τον Sartre, τι τους θέλαμε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αυγουστίνο, τον Ακινάτη, τον Καρτέσιο, τον Σπινόζα, τον Λόκ, τον Βολταίρο, τον Ρουσσώ, τον Ντιντερό, τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Νίτσε, τον Χάϊντεγκερ, τον Καστοριάδη, τον Έκο, τον Ράμφο... Και τι τους διδαχτήκαμε μες τα χρόνια, αν δεν μας έμαθαν να πηγαίνουμε ένα βήμα πάρα πέρα τη σκέψη μας, χωμένοι μες στην αγωνία, κρατώντας την ψυχραιμία μας και το μυαλό μες το κεφάλι μας?...

Τώρα που φαίνεται ΣΑΝ να πηγαίνουν καλά τα πράγματα, σκέφτομαι να ψάξω στους δρόμους, μήπως και βρω, να περιμαζέψω ένα κουτάβι... 

Αγώνας, αγώνας, αγώνας διαρκείας, καθώς φωνάζαμε πάντοτε κεφάλια, στις λαϊκές διαδηλώσεις...