Από τον Οκτώβρη που έφυγε ο Φελούπε, ενάμιση χρόνο τώρα, έχω ισχυρή την ανάγκη να φροντίζω τα σκυλιά.
Τ' αδέσποτα σκυλιά. Εκείνα που τριγυρνάν στους δρόμους, που έρχονται κοντά σου γυρεύοντας μιά καλή κουβέντα, μιά μπουκιά φαϊ , μιά στάλα νερό, ένα χάδι.
Άλλα γέρικα, άλλα μωρά, άλλα έξυπνα, άλλα βασανισμένα, εγκαταλειμμένα, αρρωστημένα, αφρόντιστα, απορημένα, ένας παράλληλος κόσμος, που περνάει δίπλα μας, συχνά απαρατήρητος...
Αν δεν είχα υποχρεώσεις με γερόντους και μωρά, θα μάζευα ένα σκυλάκι απ' το δρόμο, κάθε μέρα τα κοιτάζω και κάθε μέρα είμαι στο τσακ, ν' απλώσω το χέρι μου να περιμαζέψω κάποιο. Σε αυτήν όμως τη φάση, είναι των αδυνάτων αδύνατο να περιμαζέψω, να φροντίσω συστηματικά και σκυλί. Γνωρίζω καλά, πως το σκυλί είναι μεγάλη ευθύνη. Είναι σα να έχεις πάνω σου ακόμα ένα μωρό ή έναν γέροντα, σε καθημερινή βάση... Μένω έτσι με τον καϋμό και με τ' απωθημένο μέσα μου, να χω κοντά μου ένα σκυλάκι. Ίσως  αργότερα... 
Στο μεταξύ δεν μπορώ, γιά παράδειγμα, να παρακολουθώ αξιόλογες σελίδες γιά ζώα, όπως αυτή της I, γιατί στενοχωριέμαι να τα βλέπω ολοένα να ψάχνουνε σπίτι... Με διαλύει αυτό κι η ανημπόρια μου να βοηθήσω... 

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται στην κορφή του Πάνειου όρους, πάνω στους αττικούς σχιστόλιθους και τις ρεματιές ανάμεσα .

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται πάνω στη βόρεια κορφή του Υμηττού, μες σε φρυγανοτόπια και σε θυμάρια, 
ρίχνοντας φως στου χίλια εκατό μετά Χριστόν τα λίθινα κελιά, 
όπου παιδιά, πετάγαμε τον χαρταητό μας.

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι φωτίζει τ' αμπέλια και τις ελιές του κάμπου, 
φωτίζει ακόμα τις κοίτες των ρυακιών που φράζονται, 
τους πόρους, που η αλόγιστη χρήση τους 
μειώνει τον καρπό γιά τις γενιές που θά ρθουν...

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι, αναρωτιέται 
τι άραγε δουλειά έχει ένα αεροδρόμιο μες τους αρχαίους οικισμούς του Λιόπεσι, της Ερχιάς, του Σφηττού, του Αγνούντος, του Μυρρινούντος, 
ένα σουρεαλιστικό αεροδρόμιο ανάμεσα σε άγριες ορχιδέες και κρόκους ριγμένο , 
μέσα σε μάρμαρα ελαφρά ερυθρίζοντα, στου Ιουρασικού αιώνα των ερπετών, τα ανώτερα ερυθρίζοντα μάρμαρα... 


Κυλά η ζωή...

"ο Αλεξανδρινός, ο καθαρός ο ουρανός
σαν διαμάντι ανθεκτικός..."

αυτό το ανθεκτικός, συνειρμικά, μου θυμίζει κάτι πορείες και κάτι διαδηλώσεις, ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας με τα βαρειά, ξύλινα πανώ στα χέρια, 
κι οι ντουντούκες να φωνάζουν κάθε λίγο "αντέχετεεεε"?!
- "αντέχουμε" !

Εθερμομετρήσασί με.

Θες από την παραξενιά των ημερώνε, ν' αρχίσω να κουβεντιάζω σε διάλεκτο, δεν ξέρω σε τίνος άτοπου τόπου διάλεκτο, φανταστικού τόπου, του πέραν, καθώς στις ταινίες που βλέπουμε, με τους extraterrestrials? !

Διότι επήγα το τσαμένο μίαν απλήν πλάκαν στο δόντι μου να βγάλω, κι εκεί όπου επήγα εστέκονταν εμπρός στην είσοδο του ιατρικού ένα πλάσμα με λευκή στολή, φορούσε μάσκα το πλάσμα στο πρόσωπό του και γάντια εις τα χέρια του, όπου μόλις εζύγωσα στην πόρτα ήλθεν ολίγο κοντά μου (όχι πολύ κοντά μου...) , εξετρύπωσε από την μία του τσέπη ένα ματζαφλέκι όπου μου έριχνε στο κούτελο μία δέσμη ακτίνες φωτός και φαίνεται ότι αυτό το ματζαφλέκι με τις ακτίνες του φωτός ήτο κάτι σα θερμόμετρο!

Εθερμομετρήσασί με!

ούφ πχιά!

Ο ερωτικά ερωτικός Κραουνάκης, 
δίνει ρέστα απόψε, με τη Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης !

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Θα κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Έφυγε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος.

Δεν ήταν η ώρα του, να φύγει...

"Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα…"

Ήταν ένα γερό παιδί... Ερχόταν καμιά φορά στο γραφείο και κουβεντιάζαμε... Επί Μ. Ζ. Πολλά χρόνια πίσω... Ήμουν πολύ νέα, σχεδόν μικρή...

Μιά φορά, μου έφερε να του μεταφράσω κάτι στα γαλλικά. Ήταν όμως μεγάλο το κείμενο. Πολύ μεγάλο. Δεν θυμάμαι πιά...

Ισημερία σήμερα.

21 Ιουνίου είχε γενέθλια ο Άκης.

Να είναι το χώμα ελαφρύ...

Άκη μου, ημέρα μουσικής σήμερα.

Η επιστροφή του ασώτου. Ο άσωτος φόραγε μάσκα? Εγώ φορούσα. Ευτυχώς γιά όλους μας, υποχρεωτικά  στο αεροδρόμιο και εντός αεροπλάνου. Όλοι ένα γύρω, μασκοφορεμένοι... μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα έχει κι αυτό την πλάκα του...
Είναι μιά θλίψη όμως, να βλέπεις το El-Vel άδειο! Μα εντελώς άδειο... Μία πτήση εμείς, νάμαστε! Ήρθαμε! 
Τσακώθηκα και μ' έναν μπαγλαμά χωριάτη στα μυαλά και στους τρόπους, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα και παρακούοντας τις (υποχρεωτικές) οδηγίες, άνοιξε τον εξαερισμό του κι έστελνε όλον τον Covid 19 απάνω μου κι απάνω στις δυό φοιτήτριες που κάθονταν δίπλα μου... 
"Θα πεθάνω!" έλεγε αυτός και χασκογέλαγε... "Πιστεύετε κι εσείς στον ιό?!" "Άμα θέλεις εσύ πέθανε! του παν και οι φοιτήτριες... εμείς δε θέλουμε να πεθάνουμε!" Τέτοιες μακάβριες συζητήσεις στο αεροπλάνο...

Les Tilleuls ! Είναι κάτι, που δύσκολα περιγράφεται με λόγια... Πατάς το πόδι σου στη Σπιανάδα και ζαλίζεσαι απ' τη μυρουδιά! Όχι, δεν είναι μυρωδιά αυτή... Μυρουδιά είναι! Ζαλιστική, που στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις από πούθε έρχεται... Έρχεται όμως από παντού! Μυρίζει ο αέρας από ολούθε, πώς να το πω?! Ζαλιστικά... Τα τίλια! Μιά πλατεία, η μεγαλύτερη Ελληνική πλατεία, όλη φυτεμένη tilleuls! Προτείνω να ονομαστεί "ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΤΙΛΙΩΝ"...

Με πόνεσαν τα πόδια μου σήμερα απ' τις βόλτες και το πιό σπουδαίο, απο βραδίς επιτέλους κοιμήθηκα! 

Το απόγευμα μου έφερε η Depy να φάω, φαγητό που είχε φτιάξει η γιαγιά: ρεβύθια με μελιτζάνες στον φούρνο! Σερραϊκόν... Ήμουνα από χτες το μεσημέρι νηστική, και τόσο πεινασμένη, που το φαγα μονοκοπανιά. Τώρα μάσησα ένα simeco. Όσο να πεις, ρεβύθια με μελιτζάνες δεν είναι και το ελαφρύτερο φαγητό γιά νύχτα...
Έχω αποφασίσει όμως, αυτές τις μέρες, να μη μαγειρέψω. 

Η Μανίνα εζύμωσε ψωμί σήμερα και μου έφερε το πρωί. Θέλει, λέει, να φτιάξουμε ένα δίκτυο γυναικών (άτυπο...) . Γνωρίζω τις καλές προθέσεις της, αλλά... Ο. Κ., θα δούμε... Μου είπε ότι κάτι τις δικό μου δημοσίευσε στο περιοδικό, μα δεν πρόκανα να μπω, να ιδώ τι έχει κάνει...

Η Άννυ συνεχίζει τις πρόβες. Εξαντλητικό ωράριο, αλλά της αρέσει. Ξετρελαίνεται...

Θα λείψω γιά 2-3 μέρες. Πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές... Αν στεναχωρεθώ εκεί από μοναξιά, μπορεί να γυρίσω πίσω κι αμέσως... Η Κατερίνα, μου είπε να ντύσω με ύφασμα τη θέση του αεροπλάνου, που θα καθίσω, γιά να μην ακουμπήσω πάνω... Μάσκα παντού φυσικά... Το παιδί της μαύρης μάσκας... Να μας φυλάει ο Θεός...

Plácido Domingo  - Parla più piano

Parla più piano e nessuno sentirà
Il nostro amore lo viviamo io e te
Nessuno sa la verità
Neppure il cielo che ci guarda da lassù
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così

Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così

Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà

Όλη νύχτα σκεφτόμουνα.

Πλάγιασα κατά τις δύο, κουκουλώθηκα φυσικά , κι ως τις επτά το πρωί περίπου, σκεφτόμουνα...

Βασανιστικό... 

Έχω ένα χαλι...

ΕΝικός αριθμός

Ονομαστική     το χαλι
Γενική             του χαλιου
Αιτιατική          το χαλι
Κλητική           ώ χαλι !

Πληθυντικός αριθμός

ΟΝομαστική     τα χαλια
Γενική              των χαλιων
Αιτιατική           τα χαλια
Κλητική            ώ χαλια !

* ο τόνος στην παραλήγουσα