.
δεν ξέρω γιατί μ' αρέσει ο μικρόκοσμος...
οι σαύρες στα δέντρα, τα έντομα, κάτι μικρές ζωές που δεν φαίνονται με πρώτη ματιά - αν δεν σταθείς εκεί να τις προσέξεις...
.
σήμερα άνοιξα τηλεόραση, μετά από χρόονια, και τι έκανα όλο το πρωί; έβλεπα το γάμο !
απίστευτο ;
ε, κι όμως το έκανα, και μη θυμώνεις Road :)
κοιμήθηκα και αρκετές ώρες...
δεν έχω κέφι σήμερα γιά δουλειά, μήτε γιά διάβασμα.
.
και συνεχίζω, αξιότιμε Πρίγκηπα, τι φιλί ήταν αυτό, που έδωσες στην καλή σου ;
τι ξώφαλτσο, πεταχτό φιλάκι...
εντάξει, είπαμε σεμνά, μη δώσεις και γαλλικό φιλί, αλλά και τόσο άνοστο πιά...
.
μου λείπει η θάλασσα, οι καφέδες on liste, τα όμορφα καντούνια, οι περίφημες συζητήσεις των φίλων...
.
δεν καταλαβαίνω γιατί είναι ανέφικτο το Παρίσι...
εφικτό είναι. κι είμαι εδώ, αληθινή, χωμάτινη, οστά και σάρκα.
που πιό χωμάτινη και πιό αληθινή δεν γίνεται...
.
.
.
.
.
.
.

.
signature
foteini
.

Βουνά ζώνουν τη μέρα

και χαμηλές πτήσεις γλάρων, μας οδηγούν.

Στο βάθος κανένας ορίζοντας δεν υπάρχει

παρά μόνο κάτι σύννεφα μολυβιά

νερά μολυβιά, φαληράκια ήσυχα και γλωσσίδια στεριάς, φτωχικά.

.

Πώς να ξεφορτωθείς τον ορίζοντα,

πώς να ξεφορτωθείς τα χρώματα στις βουνοκορφές

ή τις μικρές μαύρες εκρήξεις στα σύννεφα ;

Πώς άραγε να ξεμάθεις τη σιωπή,

πώς να ξεμάθεις την απουσία

και το εύμορφο γκρίζο ;

.

Τριγύρω, όλο απόνερα καραβιών...

.

.

.

.

.

.

.

.
δεν έχει ύπνο απόψε ...
.
.

.
το πρωί ο Πέπε έφερε μιά συντροφιά,
κομψή, ντελικάτη σκυλίτσα.
.

.
τριγυρίσανε στο χωράφι
.


.
μετά, she πήγε και του πήρε το φαγητό απ' το πιάτο του.
.


.
της το παρεχώρησε ευγενικά. απλώς την κοιτάζει που του τρώει το κόκκαλο...
.


.
κοιτάζει κι εμένα, σα να ρωτάει "καλώς την άφησα ;"
"καλώς !"



.
αναγνωριστικό παιχνίδι
.









.
το ένστικτο λέει να ψάχνεις γιά φωλιά
.

.
της έφτιαξε φωλίτσα
.

.
αυτά συνέβησαν το πρωί.
.
απόψε το βράδυ κατά τις 12 άκουσα να χτυπάει η πόρτα μου.
"μπα, λέω, λάθος θα άκουσα !"
.
σε λίγο ξανά η πόρτα ...
"θόρυβο απ' το δρόμο θα ακούω, και νομίζω πως είναι η πόρτα μου..."
καλού κακού, διπλομανταλώθηκα όμως...
.
σε λίγο, ξαναχτυπάει καθαρά η πόρτα.
"ποιός είναι;" φωνάζω, καμιά απάντηση.
ΤΆΠΑΙΞΑ ! ΤΆΠΑΙΞΑ, λέμε...
.
πρέπει όμως να ξέρω, τι γίνεται έξω απ' την πόρτα μου...
περιμένω λίγα λεπτά τρομοκρατημένη, μαζεύω τη δύναμή μου κι έπειτα ανοίγω.
She είναι απ' έξω, μου σπρώχνει την πόρτα και προσπαθεί να μπει μέσα.
αυτός αναστατώνεται εντελώς και προσπαθεί να βγει έξω...
.
με τα πολλά, την βγάζω έξω απ' την πολυκατοικία
ΚΑΙ
επί μία ώρα τώρα και είκοσι λεπτά στέκεται έξω απ' το σπίτι και σκούζει με όλη της τη δύναμη.
she έχει τρελάνει τη γειτονιά, αυτός από μέσα αναστενάζει διαρκώς
και γενικά δεν νομίζω ότι απόψε θα μπορέσουμε να κλείσουμε μάτι...
.
.
.
.
.
.

.
μέσα στα ήρεμα, μαύρα νερά πέφτουν φανάρια Βενετσιάνικα .
το μαύρο τότε, γίνεται φωτεινό μονοπάτι.
.
έμεινα απ' το πρωί ως το βράδυ, ώρες πολλές με τους φίλους μου. συζητήσεις ωραίες και ατελείωτες...
.
.
.
.
.
.

.
τους έψησα κατσικάκι σε κληματόβεργες.
έφτιαξα και την Παύλοβά μου, με φρέσκους μπεζέδες, χτυπημένη φρέσκια κρέμα και φράουλες.
το απόγευμα πήγα με τον Πέπε και καθίσαμε κατάχαμα, εκεί που ονομάζουν "η σκάλα του δημάρχου", κάτι σκαλάκια είναι μέσα στη θάλασσα.
κοίταζα τη θάλασσα και σκεφτόμουν την έρημο, θάλασσά μου...
το σούρουπο πήγα στον Πλου, στρώθηκα στις πολυθρόνες που μ' αρέσουνε και διάβαζα Ρίτσο.
άκου, θάλασσά μου, κάτι συγκλονιστικό που γράφει ο Ρίτσος...
.
"Καλόδεχτη κι η πίκρα απ' τα δικά σου χέρια, -τού γραφε-
στην πιό καλή μεριά του σεντουκιού
φυλώ τ' άδεια πακέτα απ' τα τσιγάρα σου.
κρατώ μιά σγουρή τρίχα απ' τη μασκάλη σου, γιέ μου κι αφέντη μου,
κι όλα τα βάσανά μου εκεί αρμαθιάζω κι αλαφρώνω, αγόρι μου.
Μ' αν δε σου κάνει κόπο, να μου στείλεις μιά χαρτοσακκούλα ζάχαρη
γιά να σου σιάξω τη Λαμπρή
τα κουλουράκια που σ' αρέσουνε"
.
τι όμορφο είναι, θάλασσά μου, να μπορείς να νιώθεις τέτοια ταπεινοσύνη, που να λες στον άλλο άνθρωπο "αφέντη μου", εσύ που στη ζωή σου όλη μίσησες και πάλεψες τους κάθε λογιώ αφεντάδες...
.
και τι όμορφο είναι, να μπορείς να νιώθεις τον άλλο άνθρωπο άντρα και σύντροφο και φίλο κι αδερφό και γιό μον άκριβό σου. μονα δικό σου.
.
και τι όμορφο είναι, να επιβεβαιώνεις λεπτό το λεπτό, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο με τη ζωή σου εκείνο το "Καλόδεχτη κι η πίκρα απ' τα δικά σου χέρια"...
.
και τι όμορφο, να αντέχεις να μη ζητάς στον άλλον τίποτα, μα τίποτα παραπάνω από εκείνο που αυτός θέλει να σου δώσει...
.
να ξαστοχάς τον εαυτό σου...
κι έπειτα να κάθεσαι στα σκαλάκια κατάχαμα και να κοιτάζεις πέρα μακριά τη θάλασσα...
.
.
μικρέμουΜόζαρτ, καληνύχτα.
.
.
.
.
.
.

.
μου αρέσουν - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω εδώ αυτό το ρήμα - μου αρέσουν οι θρησκείες.
ο λόγος με τον οποίον εκφέρονται όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες, είναι συνήθως συμβολικός και πάντοτε ποιητικός.
και αν μη τι άλλο, αν αφίσουμε στην άκρια τα υπέρ και τα κατά της μιάς ή της άλλης ή το πώς έχουν εξελιχθεί οι θρησκείες μέσα στον χρόνο, το πώς και πόσο τις έχουν εκμεταλλευτεί και όλα τα διάφορα ιστορικά στοιχεία, όλες, μα όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες μπορούν να ενισχύσουν την πνευματικότητα.
στο πνεύμα και στα αισθήματα κατ' αρχήν απευθύνθηκαν.
και αυτό, από μόνο του, δεν είναι λίγο... ίσα ίσα...
.
.
.
.
πήγα μέχρι το χωριό.
το χωριό, όπου έχω περάσει αρκετά καλοκαίρια στη ζωή μου...
στο περβόλι, απέναντι, οι λεμονιές γεμάτες καρπό.
.


.
μεσαιωνικό, πανέμορφο ορεινό χωριουδάκι της Κέρκυρας !
.

.
αυτό το στενούλι
είναι το δικό μου καντουνάκι !
.



.
το παλιό λιοτριβειό
έγινε σπίτι
διατηρώντας τα ιδιαίτερά του στοιχεία
.




.
κυπαρισσάκι μου αψηλό,
οι πλαγιές με τα κυπαρίσσια,
που μ' αρέσουν...
.




.
και
δεν είναι πολύ όμορφη η σαύρα μου ; !
περνάω και ξαναπερνάω απ' εκεί, μα είναι εξαφανισμένη...
στέκομαι και παρατηρώ τον κορμό και την κουφάλα. "έλα έξω να σε καμαρώσω λίγο, σαυρούλα μου. δείξε λίγην εμπιστοσύνη ! δεν θα σε πειράξει κανείς..."
τίποτα...
.
.
.
.
χτες βράδυ, έκανα μιά βόλτα on liste.
συνάντησα στη βόλτα και την εθνική φωνή μας.
φίλησα απαλά στα δυό του μαγουλάκια, τον ωραίο αυτόν άνθρωπο.
.
Ανάσταση, εύχομαι σε όλους !
.
.
.
.
.
.
.

.
.
ευτυχώς που έχω γερά μπράτσα ! 11 η ώρα έβαλα να ζυμώσω την "φογάτσα"! με τόσα υγρά που λέει η συνταγή να βάλεις, αντί γιά 1 κιλό αλεύρι πήρε δύο και κάτι ακόμα... ζύμωνα ως τώρα, σαν κάτι φουρναραίους με σηκωμένα μανίκια, το ζυμάρι φούσκωσε κι έγινε αφράτο σαν μπεμπέκα, τι ζύμωνα ! πάλευα να λέω καλύτερα με το ζυμάρι ! κανονική πάλη... τα φουρνίζω τώρα και Κύριος οίδε τι ώρα θα καταλήξουμε απόψε...
.
το πρωί βγήκα βόλτα στον ήλιο.
πήρα απ' τη λαϊκή σπανάκια και άγρια χόρτα γιά πίτα.
όταν έφτιαχνα την πίτα, μέσα στα χόρτα είδα και ΠΑΠΑΡΟΎΝΕΣ !
δεν τις έβγαλα. θεώρησα ότι καλώς βρίσκονται εκεί μέσα οι παπαρούνες !
όσο το σκέφτομαι όμως, δεν είμαι καθόλου σίγουρη...
σήμερα θάρθουν τα παιδιά. ελπίζω να μη δηλητηριάσω τα παιδιά μου, η Μήδεια...
.
.
.
.
.
.
.

.

signature
foteini
.

μες στα χαλάσματα βρήκα χτες ένα παλιό, ραγισμένο ακροκέραμο.
ένα τρυφερό, εφηβικό σχεδόν κοριτσίστικο πρόσωπο, λίγο φθαρμένα τα μάτια, μισοσπασμένο μπούστο, ακουμπάει σε βάση γερή, καλά δουλεμένη, ποιός ξέρει σχέδιο τίνος λαϊκού τεχνίτη, ποιός ξέρει σε τι καμίνι ψημένο το κεραμίδι, ως ν' αποκτήσει τέτοια βάση στέρεη.
.
χτες, στα χαλάσματα μάζεψα ένα παλιό, ραγισμένο ακροκέραμο.
.
κατόπιν, άνοιξα την κιβωτό.
.
στης κιβωτού τον πάτο βαθειά ανασκαλεύοντας,
ανάμεσα σε τακτοποιημένους σωρούς επιστολές αναπάντητες,
κοντά σε βαλμένα από χρόνους στη σειρά μπουκάλια, με κείνο το γλυκόπιοτο, μυρωδάτο κρασί,
-εκείνο που όσο παλιώνει ακριβαίνει-,
κάτω από στίβες πάλι και πάλι ξεθωριασμένες ελπίδες,
ανάμεσα σε χειμάρρους αγιασμό
-αυτόν που φτιάχνουν τα δάκρυα-,
ανάμεσα σε σμίλες ατσάλινες,
σε ουγγιές χρυσό εκτυφλωτικής χαράς,
σε αργυρά ρινίσματα φεγγαριών,
σε υπομονές χαραγμένες σε παλιά βιβλία,
ανάμεσα σε στοργικές παιδικές ιστορίες, σε αναμονές, σε στίχους αδέξιους, σε ξηραμένα ροδοπέταλα, σε φυλλομετρημένες μαργαρίτες,
ανάμεσα σε φυλαγμένες βλαστήμιες, σε προσευχές, σε λιγοψυχιές, σε θεϊκές τελειότητες -αφού ο άνθρωπος είναι μέρος του θείου-
σε ελεεινές ατέλειες -αφού ο άνθρωπος είναι άνθρωπος-
ανάμεσα σε μυστικά νοήματα και σε σπασμένους κώδικες
εκεί, στον πάτο της κιβωτού
ξετρύπωσα μιά μικρή μαυριδερή σμυριγλόπετρα.
.
σιγά - σιγά, με το σμυρίγλι στο χέρι αρχίνισα να χαράζω - με κόπο στον κόκκινο πηλό - στο μπούστο ακροκέραμο, ένα γράμμα .
ένα ελληνικό γράμμα
σαν Πι.
Πι, όπως λέν οι άνθρωποι τη λέξη Παντοχή
Πι, όπως λέμε τη λέξη Παλληκάρι
Πι, όπως τη λέξη Πίστη.
Πι, του Προσέρχομαι
και της Προσευχής.
.
.
.
.
.
.

.
η σελήνη έγινε πρώτα κόκκινο ή βαθύ πορτοκαλί
κι έπειτα πήγε κι έπεσε στη θάλασσα.
βαδίσαμε στην άκρη στα νερά. ένας πορτοκαλί δρόμος φώτιζε τη σκοτεινιά και το βυθό.
.
παρακολουθήσαμε το βραδάκι ποιητικήν εκδήλωση, όπου υπήρχαν και μερικά καλά στοιχεία.
δεν αντέχω όμως μήτε να τα ψάξω, μήτε να τα βρω, μήτε τίποτα.
.
.
.
.
.
.

.
θα βγω στον ήλιο
στο φως
και στ' αρμυρό νερό σήμερα.
.
λιόχαρη μέρα
λιόχαρη μέ
λιόχαρη μέρα
λιόχαρη μέ
λιόχαρη μέρα
λιόχαρη μέ
της άνοιξης αυγούλα.
.
διαβάζω τον "κλήρο του μεσημεριού", του Paul Claudel.
μου αρέσει ο Claudel. Παιδάκι είχα δει "το τραγούδι της κούνιας". Νομίζω δικό του είναι. Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε συγκινήσει... έψαξα, μα δεν τόχω βρει πουθενά...
ο Claudel είναι ποιητικός.
παράτησα στη μέση τον Γκογκολ. δεν μου πάει...
.
θέλω να βγω στη θάλασσα.
.
.
.
.
.
.
.

.
τριγύρισα.
έκανα και αρκετές δουλειές.
ακούσαμε τον Πέτρο Γαϊτάνο στο θέατρο, σε ύμνους των ημερών.
"η αγάπη, είπε, είναι δρόμος"
κι άλλο "η αγάπη εμπεριέχει Θεό"
.
ήπιαμε κουβεντιάζοντας με τη βασίλισσα και μιά κόκκινη σαγκρία.
.
.
.
.
.
.

.
λιόχαρη μέρα
λιόχα
λιόχαρη μέρα
λιό

.
.
.
.

*
.
φύλαξα λίγο στον κορμό με την κουφάλα, μην έχω την τύχη να ξαναδώ την ωραία μου σαύρα ! μπα... τίποτα ! λουφάζει το ζωντανό.
.
περπάτησα άκρη στο κύμα. στεγνός ο δρόμος με τα φύκια, έπαψε σήμερα και η βροχή , έτσι έγινε απρόσκοπτα η μεγάλη λιτανεία των Βαϊων !
απ' το πρωί ακούω μουσικές, παίζουν οι μπάντες, παρελαύνουν όλοι στη σειρά, με τις ώρες περνάνε, στέκουνε, παιανίζουνε, δοξολογούνε, πάλι περνάνε, στέκουνε, παιανίζουνε, δοξολογούνε ξανά...
.
όλα τα χρώματα τσι φούντες τράβηξα φωτογραφίες, μα πρέπει αύριο να πάρω ένα καλώδιο γιά να τις περάσω στο computer. αν ήσαν εδώ τα παιδιά θα το έφτιαχναν στα γρήγορα, τώρα εγώ πρέπει να πάω αύριο να ψάχνω...
.
οι κουτσουπιές ολάνθιστες και οι tilleuls (linden trees) σε λίγο θα βγάζουν άρωμα και θα μοσκοβολάει ο τόπος φλαμούρι ! θυμάσαι, γλυκύ μου έαρ, εκείνον τον απίστευτο δρόμο με τις φλαμουριές, στα Γιάννινα ; έγραψα τότε "με ζαλίζει η ευωδιά που μπαίνει απ' το ανοιχτό παράθυρο..."
.
οι γλυτσίνες βαρειές και φορτωμένες πιάσαν τους τοίχους και τις μάντρες - εδώ τις λένε "πασχαλιές", μα η πασχαλιά είναι άλλο φυτό, με άλλο λουλούδι, λεπτό και λεπτή μυρωδιά, που όμοιό του δεν γίνεται...
.
καλή τύχη είναι οι φίλοι !
.
.

* είναι πάντα η κάμπια
που μεταμορφώθηκε...

.
.
.
.
.

.
εμείς και τα παράθυρα !

.
.
εμένα, κάτι τέτοια παράθυρα μ' αρέσουνε... ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΕΑ ! παράθυρα ΔΙΑΜΠΕΡΗ ! πανταχόθεν ελεύθερα...
να βλέπεις απ' τη μιά μπάντα κι απ' την άλλη
άγρια χορτάρια και λιβάδια με ομίχλες...
.
.
.
και τα παλιά παράθυρα μ' αρέσουνε...
από μέσα τοίχος χοντρός μισό μέτρο, και περβάζι ν' ακουμπάς.
απ' έξω γυμνά αγαλματίδια αναγέννησης
.
.
.
ή τα απλά παράθυρα, με κουρτινάκια κεντητά στο χέρι μ' αρέσουνε
.

ή, παράθυρα μεγάλα σα μπαλκονόπορτες, να μπαίνει ως μέσα ο ήλιος

.
.
ή, κάτι παράθυρα όπως αυτά , με Αραβουργήματα περίτεχνα
.

.
.
ή, χωμένα στέρεα, μέσα σε παλιά, μεσαιωνικά ντουβάρια
.

.
.
ή, με τα χωριάτικα περβάζια και τις ξυλοδεσιές τους
.

.
.
ή, παράθυρα λουλούδια γεμάτα
.
.
.
ή, ξύλο στο ξύλο
.

.
.
ή, παράθυρα ξύλο στην πέτρα, με μαντεμένιους μεντεσέδες
.

.
.
ή, του αρχιπελάγου, παλιακά παράθυρα
.

.
.
παράθυρα σε κήπο με φεγγίτη
.

.
.
του Chagall παράθυρα, να ονειρεύεσαι
.

.
.
... να ονειρεύεσαι...
.

.
σ' αυτά τα παράθυρα ζήσαμε ως τα τώρα...
.

απόψε όμως έμαθα γιά ένα άλλο, καινούργιο παράθυρο !
πρόκειται για παράθυρο - πεδίο έρευνας κοινωνικών επιστημών,
που φέρει την ευρηματική ονομασία "Τζο - Χάρυ" !
.
αυτό είναι λένε, ένα παράθυρο που αποτελείται από τέσσερα κομμάτια.
.
το πρώτο κομμάτι αντιπροσωπεύει
όσα ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει γιά τον εαυτό του καθώς κι αυτά που γνωρίζουν γι αυτόν οι άλλοι !
.
το δεύτερο κομμάτι αντιπροσωπεύει
όσα γνωρίζει ο άνθρωπος γιά τον εαυτό του, και δεν τα γνωρίζουν οι άλλοι !
.
το τρίτο κομμάτι αντιπροσωπεύει
όσα γνωρίζουν οι άλλοι γι αυτόν, κι ο ίδιος δεν τα ξέρει!
.
και το τέταρτο κομμάτι αντιπροσωπεύει
όσα δεν γνωρίζει γιά τον εαυτό του εκείνος, μήτε οι άλλοι !
.
ελπίζω να μη τα θυμήθηκα λάθος...
.
θα το συλλογιστώ αυτό το καινούργιο ,
με θέα περί τα ανθρώπινα, παράθυρό μου,
το Τζο-Χάρυ !
.

.
(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B8%CF%85%CF%81%CE%BF_Johari)
.
.
.
.
.
.