ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ πάντα
!
Το ευλογημένο προικιό τ’ ανθρώπου… και κάποια βασικά ερωτήματα,
που διατυπώθηκαν μες στα χρόνια και που διαρκώς
συνεχίζουν να διατυπώνονται, με
διάφορους τρόπους…
Άραγε, Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
;! ça vaut
la peine ?!
Alors, για ποιόν η Τέχνη; Η Τέχνη για τον άνθρωπο;
Ποιες είναι οι δυνατότητες της Τέχνης;
Τι σκοπό υπηρετεί;
Ποιοι την υπηρετούν ;
Μπορεί να εξ υπηρετήσει και κάποιους
άλλους σκοπούς η Τέχνη;
Εξυπηρέτησε μέσα στον χρόνο –
από γενέσεως, άλλους σκοπούς ; Εξυπηρετεί σήμερα και άλλους σκοπούς;
Υπάρχει πάντοτε επ’ ωφελεία η Τέχνη ;
Την μετα χειρίζονται ; Την μετα χειρίζονται μόνο επ ωφελεία ; Πώς την
μετα χειρίζονται;
Την χρησιμοποιούν κάποτε και για το
κακό; Υστερόβουλα;
Ποιοι επ ωφελούνται ; Ποιοι επ
ωφελήθηκαν από την διαχείρησή της, ηθελημένα, επί σκοπού, άθελά τους, ακόμα
και εν αγνοία τους ;
Και άλλα ζουμερά θέματα, αναπηδούν μέσα από το θεατρικό έργο του Ρόναλντ Χάργουντ "Προσωπική
Συμφωνία", στο Από Μηχανής Θέατρο και σε σκηνοθεσία του Δ. Μυλωνά.
Πολύ καλός μου φάνηκε
ο Ν. Τσακίρογλου, εξαιρετικός, θα έλεγα, ο Χ. Βαλαβανίδης.
*
άποψή μου είναι ότι τα ίδια ακριβώς ερωτήματα
ταιριάζουν και στην υπόθεση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...
γιατί βέβαια, δεν φταίει η ΤΕΧΝΗ μήτε η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
αν από ισχυρά εργαλεία γιά προκοπή στα χέρια του ανθρώπου,
συχνά καταλήγουν να υπηρετούν και σκοπούς άλλους.
συχνά καταλήγουν να υπηρετούν και σκοπούς άλλους.