Το 'κακό σκυλι", που λέω, το εννοώ ...

Τόσο χαλαρή, που είμαι, μα πόσο πιό χαλαρά?! Παίρνω κοντά μου την Ιλιάδα και τη Μορφή του λύκου, το κινητό και το pc. 

Σα να πηγαίνω γιά κούρα και ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ! Ευκαιρία γιά 4 μέρες ξεκούραση! Τέλειο?!

Κανέναν πάνω στο κεφάλι μου, διότι υπάρχει απαγορευτική είσοδος, γιά τους πάντες!...

Εκείνο που με στυλώνει, εκτός απ' τα εντελώς προσωπικά χαρακτηριστικά, είναι σίγουρα οι ομάδες  στήριξης! Πολύ σημαντικό! Το χω ξαναζήσει αυτό, κι έχω άποψη, γιά τις ομάδες στήριξης...

Οι φίλοι -όσοι είναι ενήμεροι- , οι Ζοζεφίνες μου, τα πλήθος παιδιά (!), οι άνθρωποι. 

Εξαιρετικό αυτό! Τόσο εξαιρετικό, που γίνεται πηγή άντλησης καλής ενέργειας!

Φοβερή δύναμη οι ομάδες στήριξης!... Απ' το πρωί σήμερα, δεν ξέρω πόσες ώρες, μαζί με όλα τ' άλλα που έκανα, απαντώ σε διαφόρων λογιών μηνύματα. Μηνύματα με κάθε τρόπο δοσμένα. Άνθρωποι συντονισμένοι, ώρες σήμερα... Πορεύομαι. Με ευγνωμοσύνη...

Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... 

Άλλοτε μπορώ, άλλοτε όχι.

Σκέφτομαι τους πολυ αγαπημένους μου. Την Τζούλη. Την Αλεξάνδρα.

Την Σωσώ. Τη Νίτσα. Τον Μίμη. Τον μπαμπά μου. Τον Κώστα. Την Μαρία. Τον Δημήτρη.

Τον Aki. Τον Andrew. Τον Γιάννη. Τον Λευτέρη. Τη Δάφνη.

 Το σκέφτομαι καιρό τώρα... Δεν είναι απλό...  Ήρθε ίσως η ώρα...

ΑΝ όλα παν καλά, θα ψάξω στον δρόμο να βρω, να περιμαζέψω ένα σκυλάκι. 

 Πήρα έναν μικρό, προσωπικό θησαυρό στα χέρια μου...

Η Βάντα είχε φυλάξει όλα αυτά τα χρόνια ένα τετράδιο με ποίήματά μου, που της είχα δώσει, μετά που τελειώσαμε το σχολείο!

Τα φωτοτύπισε όλα προχτές και μου τα έστειλε.

Δεν πιστεύω στα μάτια μου, που τα βλέπω, γιατί εγώ φυσικά δεν τα είχα... Γραπτά άλλων χρόνων, μεγαλοϊδεατικά, αλλιώς γραμμένα, σε μιάν ωραία καλλιγραφία, γιά την Κύπρο, γιά την πατρίδα και τα βάσανά της, γιά το βουνό, γιά τον Ε, γιά τον έρωτα... Αυτός ο άτιμος ο έρως πάντα, να βασανίζει των ανθρώπων τα μέσα...

Ας περάσει με το καλό αυτή η βδομάδα η δύσκολη, κι αν όλα πάνε καλά, αν από Δευτέρα γυρίσω σπίτι, μπορεί να ασχοληθώ λίγο με αυτά...

 Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω, μου λέει ο Κωνσταντίνος... Δεν παραπονιέμαι. Δεν γκρινιάζω... Ούτε μιά στιγμή δεν σκέφτηκα να πω "γιατί εγώ?" "γιατί πάλι εγώ?!"

Όχι, δεν παραπονιέμαι. Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... Όσο γίνεται... Κι έπειτα ό, τι γίνει...

Φυσικά η ψυχή μου είναι περίλυπη, είμαι αγωνιστής όμως... Τι στο καλό, τον μοίραζα τόσα χρόνια τον "ΑΓΩΝΙΣΤΗ" στις γειτονιές!... Τέτοια λέω στον εαυτό μου, και σκάει κανα χαμόγελο...

Προσπαθώ να μην ενοχλώ τους ανθρώπους... Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι ήδη πολύ επιβαρυμένοι, αυτόν τον φονικό καιρό... Τι να κάθομαι να τους ιστορώ κι εγώ? Σκέφτομαι ότι είναι γαϊδουριά να τους στεναχωρώ, να τους επιβαρύνω κι εγώ... Silence λοιπόν, κι ό, τι γίνει...