Η βασίλισσα της ομορφιάς

Σύγχρονο θέατρο, Κεραμεικός

περπατώ, περπατώ εις το δάσος

όταν οι σειρήνες είναι εδώ...

η θάλασσα πέρα, η πόλη, 

το δάσος, τα κατσάβραχα, οι κυκλαμιές, οι βελανιδιές, τα πουλιά

και

οι σειρήνες του πολέμου...

περπατώ εις το δάσος...

Είκοσι δύο του μήνα Σεπτέμβρη, της χρονιάς 2021

Εγκαίνια άσκησης σώματος και ψυχής! Περπάτημα στον Υμηττό σήμερα!

-autrement, τα βουνά πήρα...-

κυκλαμιές παντού!

πιό κάτω, η πόλη...

 Είκοσι επτά / 27

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

 26

Σήμερα και μία

 Είκοσι πέντε

-Σήμερα και δύο-

 

 24

Εικοσι τέσσερα

23

Δύο (?) και σήμερα

 22

 21

 20

 deka ennea

 Deka okto

Deka epta

Δέκα έξι

Δέκα πέντε

Δέκα τέσσερα

 Δέκα τρία

Δώδεκα

 Ένδεκα

Δέκα

Εκπαιδεύομαι σε ιδιαίτερα σοβαρές καταστάσεις!

Γιά παράδειγμα, όταν πρέπει να μένεις εντελώς ακίνητος, ούτε χιλιοστό κίνηση, κι εκείνην την ώρα να σε τρώει η μύτη σου! ή, απλώς να πνίγεσαι και να σου έρχεται βήχας! ή απλώς, να έχεις ανεξέλεγκτες τάσεις ανυπακοής!...

Αυτές κι αν είναι ασκήσεις! 

Επί τη λήξει, παίρνεις και diploma ZEN!

 Εννέα

 Και απόψε, έτερον "διαυγές" όνειρο, tout au long de la nuit...

 οκτώ

Σύντομο "διαυγές" όνειρο.

 7

(επτά)

 έξι 

σις

σιξ

 Πέντε

 "Ο ΠΑΤΕΡΑΣ"

Ε ξαι ρε τι κός ο Άντονι Χόπκινς, αλλά και η Ολίβια Κόλμαν...

Γράφουν διάφορα, πολλές φορές άσχετα πράγματα, εδώ κι εκεί οι κριτικοί, όμως εμένα, το έργο, μου φάνηκε μιά ΠΡΑΓΜΑΤΕΊΑ πάνω στο σύγχρονο φοβερό πρόβλημα, της γεροντικής άνοιας, που όλο και επιδεινώνεται, τα τελευταία χρόνια...

Πάρα πολύ καλή ταινία, όλα σωστά δοσμένα, επί της ουσίας, ήταν σα να βλεπα σκηνές με δικά μου πρόσωπα... Με έκανε να καταλάβω γι αυτήν την "αρρώστια" (?), "κατάσταση" (?), πράγματα που ως τώρα ήσαν γιά μένα ακατανόητα... Σκέφτομαι πως πρέπει να αναθεωρήσω τους τρόπους μου με τους ανθρώπους, να πάψω να θυμώνω με ό, τι ως τώρα δεν καλοκαταλάβαινα, και να έχω περισσότερη υπομονή μαζί τους...

Γιά μένα, η ταινία αυτή, είναι μιά καλή στιγμή του κινηματογράφου!

Στην έξοδο συνάντησα τον Γιάννη, με την καινούργια γυναίκα του...

Πριν λίγα χρόνια, ήμουν παρούσα σε μιά κοκορομαχία, που είχαν, ο Γιάννης με τον Άλλο... Ποιός απ' τους δυό έχει πάει με τις περισσότερες γυναίκες...

Ο ένας είπε 500.

Ο άλλος είχε λίγες περισσότερες.

Κέρδισε ο Άλλος...

"Επαγγελματίες" του είδους...

Είμαστε και με τους δυό μαζί, από παιδιά. Αγαπιόμαστε. Δεν μπορώ να τα βάλω πιά με κανέναν, ούτε γιά τα καλά τους, ούτε γιά τις βλακείες τους...

Η καινούργια γυναίκα, είναι γιατρός. Κουβεντιάσαμε λίγο...

Υ.Γ.

1/10/21

Συναντήθηκα προχτές με τον Γ. Όχι, η καινούργια γυναίκα δεν είναι γιατρός, όπως εκείνη είχε αφήσει να εννοηθεί!...

4  Μαθαίνω σωστή αριθμητική

Μαθαίνω εγκαρτέρηση

Μαθαίνω ταπεινότητα

 Ας κάνουμε μιάν εξάσκηση στην πρακτική αριθμητική...

3

Προσπαθώ.

Προσπαθώ να στυλωθώ... Γνωρίζω τον καθοριστικό ρόλο , που μπορεί να παίξει η καλή ψυχολογία... Πολύ συνειδητά, τα δουλεύω όλα με το μυαλό μου. Όλες τις εκδοχές... Μέρα νύχτα. Δεν είναι όμως εύκολο... Άλλα δουλεύω έξω, αλλά δουλεύουν μέσα... Παρ' όλ' αυτά προσπαθώ... Με επίγνωση.

Στο "κελί" σήμερα, τράβηξα τα λάστιχα, πότισα τα δεντράκια, ανακτώ σιγά σιγά δυνάμεις, πάντα ποτίζω και τα φυτά απ' το διπλανό χτήμα, που παλεύουν μονάχα τους τα έρμα, δίχως να υπάρχει κανείς να τα φροντίσει...

Ήπια ούζο δίπλα στη θάλασσα, γύρισα κι έκανα αρκετές δουλειές, προσεκτικά πάντα, 

τέλος έπιασα τη βραδυνή μας κουβέντα, με τις Ζοζεφίνες μου... Τρενάρω τον ύπνο...

 Είναι λίγες μέρες, που "έφυγε" ο Γιάννης Σαρ. ροκ (1) 

Τον πήρε κι αυτόν ο καταραμένος ιός... Ξαφνικά, αναπάντεχα...

Καλός μουσικός, αλλά κυρίως Καλός Άνθρωπος, ήταν ο Γιάννης... Κάτι πρέπει να κάνω, μόλις μπορέσω, να απαλύνω τη θλίψη της Κατιάνας...

Πόσο άδικο είναι...

 Το 'κακό σκυλι", που λέω, το εννοώ ...

Τόσο χαλαρή, που είμαι, μα πόσο πιό χαλαρά?! Παίρνω κοντά μου την Ιλιάδα και τη Μορφή του λύκου, το κινητό και το pc. 

Σα να πηγαίνω γιά κούρα και ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ! Ευκαιρία γιά 4 μέρες ξεκούραση! Τέλειο?!

Κανέναν πάνω στο κεφάλι μου, διότι υπάρχει απαγορευτική είσοδος, γιά τους πάντες!...

Εκείνο που με στυλώνει, εκτός απ' τα εντελώς προσωπικά χαρακτηριστικά, είναι σίγουρα οι ομάδες  στήριξης! Πολύ σημαντικό! Το χω ξαναζήσει αυτό, κι έχω άποψη, γιά τις ομάδες στήριξης...

Οι φίλοι -όσοι είναι ενήμεροι- , οι Ζοζεφίνες μου, τα πλήθος παιδιά (!), οι άνθρωποι. 

Εξαιρετικό αυτό! Τόσο εξαιρετικό, που γίνεται πηγή άντλησης καλής ενέργειας!

Φοβερή δύναμη οι ομάδες στήριξης!... Απ' το πρωί σήμερα, δεν ξέρω πόσες ώρες, μαζί με όλα τ' άλλα που έκανα, απαντώ σε διαφόρων λογιών μηνύματα. Μηνύματα με κάθε τρόπο δοσμένα. Άνθρωποι συντονισμένοι, ώρες σήμερα... Πορεύομαι. Με ευγνωμοσύνη...

Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... 

Άλλοτε μπορώ, άλλοτε όχι.

Σκέφτομαι τους πολυ αγαπημένους μου. Την Τζούλη. Την Αλεξάνδρα.

Την Σωσώ. Τη Νίτσα. Τον Μίμη. Τον μπαμπά μου. Τον Κώστα. Την Μαρία. Τον Δημήτρη.

Τον Aki. Τον Andrew. Τον Γιάννη. Τον Λευτέρη. Τη Δάφνη.

 Το σκέφτομαι καιρό τώρα... Δεν είναι απλό...  Ήρθε ίσως η ώρα...

ΑΝ όλα παν καλά, θα ψάξω στον δρόμο να βρω, να περιμαζέψω ένα σκυλάκι. 

 Πήρα έναν μικρό, προσωπικό θησαυρό στα χέρια μου...

Η Βάντα είχε φυλάξει όλα αυτά τα χρόνια ένα τετράδιο με ποίήματά μου, που της είχα δώσει, μετά που τελειώσαμε το σχολείο!

Τα φωτοτύπισε όλα προχτές και μου τα έστειλε.

Δεν πιστεύω στα μάτια μου, που τα βλέπω, γιατί εγώ φυσικά δεν τα είχα... Γραπτά άλλων χρόνων, μεγαλοϊδεατικά, αλλιώς γραμμένα, σε μιάν ωραία καλλιγραφία, γιά την Κύπρο, γιά την πατρίδα και τα βάσανά της, γιά το βουνό, γιά τον Ε, γιά τον έρωτα... Αυτός ο άτιμος ο έρως πάντα, να βασανίζει των ανθρώπων τα μέσα...

Ας περάσει με το καλό αυτή η βδομάδα η δύσκολη, κι αν όλα πάνε καλά, αν από Δευτέρα γυρίσω σπίτι, μπορεί να ασχοληθώ λίγο με αυτά...

 Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω, μου λέει ο Κωνσταντίνος... Δεν παραπονιέμαι. Δεν γκρινιάζω... Ούτε μιά στιγμή δεν σκέφτηκα να πω "γιατί εγώ?" "γιατί πάλι εγώ?!"

Όχι, δεν παραπονιέμαι. Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... Όσο γίνεται... Κι έπειτα ό, τι γίνει...

Φυσικά η ψυχή μου είναι περίλυπη, είμαι αγωνιστής όμως... Τι στο καλό, τον μοίραζα τόσα χρόνια τον "ΑΓΩΝΙΣΤΗ" στις γειτονιές!... Τέτοια λέω στον εαυτό μου, και σκάει κανα χαμόγελο...

Προσπαθώ να μην ενοχλώ τους ανθρώπους... Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι ήδη πολύ επιβαρυμένοι, αυτόν τον φονικό καιρό... Τι να κάθομαι να τους ιστορώ κι εγώ? Σκέφτομαι ότι είναι γαϊδουριά να τους στεναχωρώ, να τους επιβαρύνω κι εγώ... Silence λοιπόν, κι ό, τι γίνει... 

 Μου μίλησε ο Κωνσταντίνος.

Τον άκουσα πολύ ταραγμένο. Στενοχωρημένο.  "Τα πράγματα, μου είπε, δεν πήγαν καλά! Δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζα... Κακή υγεία...

 Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ 

Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,

δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.

Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,

νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό, τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται;

Εἶδες τὰ στάχυά μου, Κύριε;

Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό! Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.

Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ὅμως, δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.

Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.

Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι τὸ βράδι μου, Κύριε,

καὶ πρέπει νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ 

γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Άκουσα τα παιδιά την Κυριακή να συζητάν μεταξύ τους, κι έλεγαν:

"σου φαίνεται αυτός γιά άνθρωπος, που εχτές ήτανε στο χειρουργείο?!"

Το "σκυλί μονάχο" λοιπόν είναι καλά.

Και το "σκυλί μονάχο" έχει αυτόν τον "ευλογημένο" καιρό, μες στους καιρούς, πολλά να μιλήσει, πολλά να συζητήσει, πολλά να απαντήσει, πολλά να ζητήσει...

Σκέφτεται όμως να μην τρέχει... 

Είναι λίγο περήφανο σκυλί... Δεν θέλει να ενοχλεί κανέναν. Δεν είναι παραξενιάρικο. Δεν είναι αμίλητο! Μόνο σκυλάκι discret είναι. 

Κι ίσως χρειάζεται και λίγη ενθάρρυνση...

Έτσι έγινε! Έκαμα σήμερα ένα ξουτ, ξουτ, με το χέρι μου κι έπεσαν χάμω, έφυγαν και σκόρπισαν όλα...

Βγήκαν όλες οι δύσκολες εξετάσεις, οι πρώην κι οι επόμενες, οι πιθανές και οι απίθανες... Σκυλί μονάχο είμαι. 

Χαλάλι κι η ταλαιπώρια που πέρασα... Μαθήματα ζωής είναι όλα.

Γηράσκω, αεί διδασκόμενη... Όχι! Δεν γηράσκω... :)

 Πάνε 10 ή 12 μέρες τώρα, είδα ένα όνειρο, που με τρόμαξε.

Άνοιξα, λέει, την ντουλάπα στο υπνοδωμάτιό μου κι έβγαλα από μέσα μιά τσάντα μου.

Ανοίγω την τσάντα και βλέπω τον εσωτερικό της πάτο να κουνιέται...

Μου φάνηκε περίεργο. Το κοίταζα...  Όλος ο πάτος κουνιόταν πέρα δώθε.

Ξαφνικά, καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που κινούνται είναι ερπετά, δίνουν έναν σάλτο και πηδάν πάνω στο στήθος μου.  

Κάνω τότε με το χέρι μου μιά ενστικτώδικη κίνηση, ένα ξουτ, και τα τινάζω από πάνω μου, από το στήθος τα πετάω χάμω...

Ξύπνησα αρκετά τρομαγμένη και σκέφτηκα "μήπως είναι αυτό καμιά αρρώστια?"

Πήρα τηλέφωνο την Άσπα, που κάνει ότι ξέρει τα όνειρα, και κάθε φορά όλο και κάτι τις λέει...

"Με τρομάζει", μου είπε..."Αλλά αφού τα πέταξες χάμω, ό, τι κι αν είναι θα περάσει..."

 “Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων”

Χρόνους XVIII, μετά την Ευλογία που την είπανε Αμαρτία

βλέπω μία μοναδική λέξη, ως άνθος σινάπεως να ανθίζει μες την αιωνιότητα.

Βλέπω, όχι χαλκόν να ηχεί και κύμβαλα να αλαλάζουν,

μα βλέπω την προοπτική βάθους.

Βλέπω κάθε στιγμή μέσα στον καιρό, ξεκίνημα από την αρχή.

Σαρώνοντας η καταιγίδα που εγέννησε η καρδιά του ανθρώπου,

βλέπω πως, ό,τι ο άνθρωπος προσδοκά, δεν είναι βολετό να μην έρθει.

Βλέπω, του μέλλοντος την ανθοφορία.

Πάντα στέγει.

 

 

"Δεν έχει λέξη να σου πω και να μη σε πετύχει"

 

Είναι, σα να ντύνεσαι ξαφνικά με μιά πανοπλία. Φοράς, ας πούμε, ένα ένδυμα που αρχίζει να σε κάνει κάπως άτρωτο. Γίνεσαι κάπως άτρωτος. 

Ο κόσμος και τα χάλια του, σε τρομάζουν λιγότερο.

Κοιτάς στον καθρέφτη , κι είσαι κάπως αλλιώς.

Σα να μη σε αφορά, σα να μη σε αγγίζει πιά το κακό, που τριγυρνάει στη γη.

Αποκτάς τόλμη. Βγάζεις γλώσσα.

Ψηλαφίζεις στη βιβλιοθήκη το βιβλίο του Μαρκές , με τα χρόνια της χολέρας.

Μετα σχηματίζεσαι.

Προσπαθώ να σκεφτώ. Προσπαθώ να αναπνέω. Σιγανά.

Είμαστε και σε ηλικίες όπου τα εγκεφαλικά καραδοκούν... Χρειάζομαι ένα σημάδι... Μιάν επ αλήθευση. Ένα ειδικό κάτι τις, που εγώ να μπορώ να το κατανοήσω.

Προσπαθώ. Σιγανά.

Εις τα εξ ων συνετέθησαν. Όλα.

Θα γίνει ο κόσμος από την αρχή ή κάποτε θα επανέλθουμε σε ενός είδους ζωή σιγά σιγά? Υπάρχουν τόσοι αστάθμητοι παράγοντες, που τίποτα δεν θεωρώ προβλέψιμο... Παρ' όλ' αυτά, το προσπαθώ, να μη με εξοντώσει ψυχικά το κακό... Προσπαθώ και γιά όσους μπορώ. Όσον αφορά στην υγεία, δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς...

Η Angelique μου στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Λέει, ότι δεν έχει δύναμη ν' ανοίξει ούτε τα μάτια της. Ο Κωστής είναι ακόμα χειρότερα. Με οξυγόνο, προς το παρόν στο σπίτι, σε κατάσταση κρίσιμη. Η γιαγιά μάλλον ξεπερνάει την ασθένεια σιγά σιγά, ενώ τα παιδιά τους είναι πολύ καλύτερα. Φοβάμαι πολύ γιά τον Κωστή. Και γιά την Angelique μου, που έχει επιβαρυμένη υγεία... 

Γιά όλους μας φοβάμαι δηλαδή...

Συνεχίζω φυσικά ολημερίς, κάθε μέρα, να μεγαλώνω το παιδί. Άγνωστο σε τι κόσμο θα ζήσουν αυτά τα παιδιά...

Σαν σήμερα "έφυγε" ο μπαμπάς μου. Το 2004. Ένα χρόνο μετά, που σε γνώρισα.

Αδυνατώ να διαβάσω. Μονάχα μουσική ψάχνω.

Ύπνος ανήσυχος, λίγος και κακός. 

Ανησυχώ γιά όλους. Πολύ. 

 "Τόσο πιστός, που απόμεινα μονάχος."