“Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων”

Χρόνους XVIII, μετά την Ευλογία που την είπανε Αμαρτία

βλέπω μία μοναδική λέξη, ως άνθος σινάπεως να ανθίζει μες την αιωνιότητα.

Βλέπω, όχι χαλκόν να ηχεί και κύμβαλα να αλαλάζουν,

μα βλέπω την προοπτική βάθους.

Βλέπω κάθε στιγμή μέσα στον καιρό, ξεκίνημα από την αρχή.

Σαρώνοντας η καταιγίδα που εγέννησε η καρδιά του ανθρώπου,

βλέπω πως, ό,τι ο άνθρωπος προσδοκά, δεν είναι βολετό να μην έρθει.

Βλέπω, του μέλλοντος την ανθοφορία.

Πάντα στέγει.