Μοιάζει λίγο με παιχνίδι, έχει ένα ενδιαφέρον, χωρίς να μου είναι συναρπαστικό...
Σου δίνει απλά την ευκαιρία να συναναστραφείς καθημερινά με τους ανθρώπους που θέλεις και με τους οποίους έχεις σχετικά χαθεί...
Χρειάζεται προσοχή, γιά να το φέρεις στα μέτρα σου... όπωσδήποτε!
Σαν πρωτάκι είμαι, θα το μάθω φυσικά, προσπαθώ όμως να μην κάνω λάθη που δυσαρεστούν πρώτα εμένα...
Με βοήθησε σ' αυτό ο φίλος μου ο Μιχάλης, με τον οποίο έχουμε κοινά σημεία χαρακτήρα... Τον έχω δει πώς δουλεύει στο νοσοκομείο, αλλά έχουμε συμβιώσει, δουλέψει κι επιβιώσει μαζί, επί χρόνια... Αυτός ο άνθρωπος προσφέρει ακούραστα και δεν σηκώνει στο σπαθί του μύγα... 
Ομογνωμούσαμε και συνεργαζόμαστε πάντα...
Ξέρει τι θέλω και κυρίως τι ΔΕΝ θέλω... έτσι, μου έδειξε αρκετά τον μηχανισμό... 
πού θα πάει ; αφού μπήκα, θα το μάθω.

amada España,

ο καιρός άλλαξε... ο καιρός δεν μπορεί να είναι ποτέ πιά όπως πριν... η εποχή άλλαξε... ο αιώνας... οι άνθρωποι... και τι είναι ο καιρός δίχως τους ανθρώπους; καιρός αυθύπαρκτος; καιρός υπάρχων έτσι, "από μόνος του;"
ποιό το νόημα;



"Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό..."

Έχω ξεχάσει τι Σηκωμό γιορτάζει σήμερα το Γένος !
Είναι πολύ πίσω αυτή η θύμηση. Θέλει προσπάθεια, να την θυμηθείς... ξέχασα να απλώσω τη σημαία στο μπαλκόνι. προσπαθώ να θυμηθώ πού την έχω τη σημαία. ίσως την βρω να την κρεμάσω, αλλά η κίνηση θα χει πιά άλλο νόημα.
όχι γιορτή ! όχι γιορτή !

Συγκρατημένη αισιοδοξία, αυτό θα είναι σήμερα το νόημα της σημαίας...

Ο Άνθρωπος (με κεφαλαίο το άλφα...), που βοηθάει τον πληθυσμό στην ΑΝΑΓΚΗ, ο Άνθρωπος, που βοηθάει αυτόν τον λαό στην ΑΝΑΓΚΗ, μας μίλησε γιά συγκρατημένη αισιοδοξία.
Συγκρατημένη αισιοδοξία, ας είναι από τώρα το νόημα της σημαίας...




amada España,

οι γιατροί σου χτες έκλαιγαν. άπλωναν το χέρι γιά βοήθεια. 

"ναρκώνουμε τους 65χρονους και τους κρατάμε το χέρι ως να πεθάνουν. 
τους αναπνευστήρες τους, τους βάζουμε σε νεώτερους ανθρώπους..."

ο καιρός άλλαξε... ο καιρός δεν μπορεί να είναι ποτέ πιά όπως πριν... η εποχή άλλαξε... ο αιώνας... οι άνθρωποι...
Έχω ξεχάσει τι Σηκωμό γιορτάζει σήμερα το Γένος !

Είναι πολύ πρωί, στο ξημέρωμα.
Ακούω έξω τα πουλιά στα πεύκα. Αυτές τις μέρες αρχίζει η επικονίαση. Όλα είναι έτοιμα, κιτρινισμένα, ώριμα γιά την άνοιξη. Δεν θα τελειώσει πιά αυτός ο χειμώνας; Κανείς δεν βλέπει την άνοιξη. Έξω είναι πόλεμος. Παγκόσμιος πόλεμος. Καταστροφικός. Οι γιατροί στην Ισπανία ναρκώνουν τους μεγαλύτερους και τους αφαιρούν τους αναπνευστήρες. Ύστερα, τους κρατάν το χέρι ως να πεθάνουν. Τους αναπνευστήρες τους βάζουν στους νεώτερους ανθρώπους...
Ποιός ασχολείται με την άνοιξη;

Συνέρχομαι.
Με βοήθησε το ανέβασμα στο βουνό...
Δεν ξέρω ακριβώς με ποιόν τρόπο το βουνό με επηρεάζει, το κάνει πάντως ! Λειτουργεί σαν καταλύτης πάνω μου...
Μη σε ξεγελάν τα εξευγενισμένα περίχωρα του Μιλάνου, Novara, Como... 
Μη σε γελάει το Πασσαλιμάνι, το vagabond ...
Εγώ, πλάσμα του Υμηττού είμαι... Βουνίσιο σκαρί. Βουνίσια. Πάω και βγάνω ρίζες γερές μες τις πέτρες και μες τα πουρνάρια.
Γι*αυτό οι βουνήσιες αγαπούνε καπεταναίους, γιατί τις παίρνουνε πέρα μακριά, στα ταξίδια...

Τέλος πάντων, φαίνεται, μου έκανε καλό το βουνό. Ανέβαινα και δούλευα πράματα στο κεφάλι μου... συζήταγα με τα μέσα μου... σκεφτόμουνα...
Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς... μέρες σκεφτόμουνα...
Συνήλθα. Άγχος και στενοχώρια έχω πάντα, αλλά σηκώθηκα απ' τα πατώματα...

Σκέφτηκα λοιπόν, πως καλή η ερημία, καλή η μοναχικότητα, αλλά σε ιδιαίτερες περιστάσεις χρειάζονται και ιδιαίτερες δράσεις... Επανέρχομαι στον χαρακτήρα μου. Δράση χρειάζονται οι άνθρωποι γύρω μας... και επαφή...

Ας ξεκινήσουμε, να ανοίξουμε ένα f b
  

*και γι αυτό...

Σάββατο 20/3 2020


"Οι σωματικές δραστηριότητες στο ύπαιθρο είναι αποδεκτές υπό τον όρο να μην γίνονται ομαδικά".

Μοναχική σωματική δραστηριότητα στο ύπαιθρο : 
Δύο ώρες γερό, μοναχικό περπάτημα στο βουνό. Ανέβα, κατέβα στα κατσάβραχα...


Απόγευμα - βράδυ, ελεεινή ψυχολογία. Ελεεινή.

Cara Italia,

δεν το αντέχω άλλο αυτό που σου συμβαίνει...

και δεν γίνεται να μην το κοιτάζω... δεν το μπορώ...

Αν και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τυρί, 

ΔΕΝ βγήκα καθόλου έξω σήμερα, όπως το υπολόγιζα,

γιατί βασικά ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ! (έστω και χωρίς το τυρί...)

ο ποντικός, το τυρί κι η φάκα...

λέμε αστεία... ανταλλάσσουμε αστεία...

είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης, γιά να μην κρασάρουμε...

στο έργο επιστημονικής φαντασίας, όπου παίζουμε κομπάρσοι...

Αύριο θα βγω ! Έξω !
Θα ντυθώ, θα στολιστώ, θα φορέσω μιά μικρή, κομψή μαύρη μάσκα, θα πάρω τον δρόμο κάτω απ' τα πεύκα και τις ελιές και θα πάω ν' αγοράσω τυρί. 
Τι άλλο ;  Α! και Dettol, αν βρώ... 
"Το παιδί της μαύρης μάσκας" αύριο έχει έξοδο! θα πάει ν' αγοράσει τυρί και dettol.

Δε μου το βγάζεις απ' τον νου... Παίζουμε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας ! 

Χτες βράδυ, η ώρα 9, όλοι τριγύρω βγήκαν στα μπαλκόνια !

Εδώ που τα λέμε, δεν το περίμενα να βγούν... Βγήκαν όμως !

Και γέμισε παλαμάκια ο αιθέρας!

Άξιοι! Όσοι εργάζονται γιά τις δυσκολίες του κόσμου, άξιοι!

Αναρωτιέμαι, μήπως παίζουμε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας...

Βγήκα το πρωί και περπάτησα λίγο στα πεύκα, ίσα ίσα να αναπνεύσω λίγον καθαρό αέρα...

Ψυχή ένα γύρω!...

Οπαδός της συνωμοσιολογίας δεν είμαι...

Δεν μου αρέσει, δεν την παρακολουθώ. Ποτέ, σε καμμία απολύτως περίπτωση.

Γίνονται όμως αυτόν τον καιρό κάποιες συζητήσεις, σχετικά με το πώς δημιουργήθηκε ο ιός SARS-CoCV-2, 

"πείραμα που πήγε λάθος", "ένα βιολογικό όπλο που απελευθερώθηκε ηθελημένα με στόχευση στα κύτταρα της τρίτης ηλικίας" (υπάρχει υπερπληθυσμός στη γη!) και Κύριος οίδε τι άλλο...

Cara Italia,

Εν Piemonte εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Πλησίον του ποταμού Πάδου. (Τα νερά πάντοτε !...)
Γιά καιρό, λέει η μάνα μου, με μεγάλωνε στα χέρια της η signora. Γνωρίζω φυσικά το όνομα της γυναίκας, αλλά σε όλη μου τη ζωή, ως signora την άκουγα...
San Gaudenzio, βοήθησε να μην έχει αρρωστήσει ή μην έχει πάθει κάποιο κακό η οικογένεια του γιού της του Franco, via Antonelli. 

Cara Italia,

το γελαστό παιδί είναι θλιμμένο. πολύ!
δεν είναι υπαρξιακό το θέμα... καθόλου ! επί πραγματικού είναι...

φοβάμαι πρώτα γιά τους γέρους μας. τρέμει η ψυχή μου. 
ύστερα, φοβάμαι γιά όλους τους ανθρώπους γύρω.  τι θα μας ξημερώσει ;
με θλίβει η Ιταλία. όλη η γη με θλίβει.

με ανησυχούν τα σύνορα. 

δεν μας έφταναν τα 10 τελευταία, φοβερά χρόνια που ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε, μόλις αρχίσαμε κάπως να συνερχόμαστε, μας ήβρε ο τρελός ιός Ερντογάν κι ο φοβερός ιός της κορώνας...
τι άλλο μας περιμένει;
τι άλλο περιμένει τον κόσμο; 

προσπαθώ να μη με καταβάλει το άγχος.

υποθέτω, πολλοί άνθρωποι ίσως νιώθουν έτσι...

ΕΜΣΤ
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

(επιτέλους άνοιξε!...)


Δεν θα πω ότι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σήμερα δεν μου άρεσε...
Όχι, δεν θα το πω αυτό...

Θα πω απλά, ότι το παλιό εργοστάσιο του FIX, είναι ένα τόσο ευρύχωρο και τόσο  κατάλληλα διαμορφωμένο κτήριο, ώστε έχει τη δυνατότητα να στεγάσει ένα πλήρες σύγχρονο μουσείο στο κοντινό (?) ή μακρινό (?) μέλλον...

Επίσης, ενθαρρυντικό είναι, ότι είδα σήμερα πάρα πολλή νεολαία - επισκέπτες.

Ίδωμεν...






Ακούω απόψε το αφιέρωμα της ΕΡΤ1 στον Στέλιο Καζαντζίδη κι έχω διάθεση να πω κάτι τις.
"Σάββατο βράδυ έμορφο, ίδιο Χριστός Ανέστη !"


Από το πατρικό μου σπίτι, ως παιδί, δεν είχα ποτέ λαϊκά ακούσματα. Απολύτως κανένα!

Δεν είχα ακούσει ποτέ στο σπίτι μας, οι γονείς μου να βάζουν στο ραδιόφωνο λαϊκά τραγούδια ή να τα τραγουδάνε.
Ο πατέρας μου τραγουδούσε "κελαϊδήστε ωραία μου πουλάκια κελαϊδήστε" και το "γελεκάκι", τραγουδούσε καντάδες, ελαφρύ τραγούδι της εποχής του, Γούναρη, Μαρούδα, Πολυμέρη κτλ, κι ακόμα Σοφία Βέμπο και Μάνο Χατζιδάκι.

Η γιαγιά μου, μας τραγουδούσε γαλλικά.

Ο θείος Κώστας δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά ήταν βαρύτονος και μας τραγούδαγε όλο ιταλικές άριες.

Κι ο νονός μου, όπερα κι αποκλειστικά κλασσική μουσική. 

Αυτά ήσαν τα μουσικά μου ακούσματα μέχρι τα δεκαεπτά μου χρόνια.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά μονάχη μου, ποιά να ταν εκείνη η σπίθα, που μ' έσπρωξε εμένα να λατρέψω το λαϊκό τραγούδι! 
Γιατί ομολογώ, είναι λιγοστά τα λαϊκά τραγούδια που ίσως δεν γνωρίζω κι ακόμα πιό ελάχιστα είναι τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, που ίσως δεν γνωρίζω...
Το σκέφτομαι καμιά φορά μονάχη μου, τι να ήταν εκείνο που εμένα μου έκανε "κλικ", με το λαϊκό τραγούδι;
Μπορεί, που έγινα πολιτικό ζώο... άλλη κοινωνική συνείδηση...
Μπορεί να ήταν τα χρόνια της δικτατορίας  κι η μεταπολίτευση... η εποχή...
Μπορεί οι παρέες που έκανα...
Μπορεί όλα μαζί...
Τόχω ξαναπεί, στα νεανικά μου χρόνια βίωσα το πανεπιστήμιο του δρόμου! το λέω συνειδητά κι είμαι περήφανη γι αυτό! Ο δρόμος (που έτυχε αρκετά χρόνια της ζωής μας), είναι σπουδαίο σχολείο! Το πιστεύω ! Το πανεπιστήμιο του δρόμου! Απ΄τα καλύτερα πράγματα που έχω ζήσει! Οι καλύτεροι φίλοι που έκανα! Τα καλύτερα αγόρια ! Σπουδαία κορίτσια !
Με όλους αυτούς γνώρισα τη "Ζιγκουάλα"...
Μ΄αυτούς τα μαθα, τ' αγάπησα, τα τραγούδησα και τα χόρεψα τα λαϊκά τραγούδια...
"κι αν χιονίζει και αν βρέχει, τ΄αγριολούλουδο αντέχει"
Χαίρε Στέλιο Καζαντζίδη ! (Με κουαρτέτο εγχόρδων!)






Σάββατο των ψυχών, κι έφτιαξα κόλλυβο γιά τις ψυχές των κεκοιμημένων...
Ήρθαν όλοι οι φίλοι από τριγύρω και πήραν. "Το καλύτερο, ever!", είπαν όλοι... 
Αληθινά, δεν ξέρω πώς γίνεται τόσο καλό αυτό το κόλλυβο...
Μάλλον τους αρέσει, γιατί έχει όσο σιτάρι, τόσο περίπου και ξηρούς καρπούς...






Διάβασα κάτι τις σήμερα στο βιβλίο της Φωτεινής, και δεν μπορώ να μην το αντιγράψω :
"απόψε, γράφει, σε έβλεπα όλη τη νύχτα στον ύπνο μου.
ήμουνα σε ένα δωμάτιο, μάλλον στο σπίτι μας, άνοιξε μιά πόρτα κι εσένα σε έφερε μέσα ο μπαμπάς μου. είδα πρώτα τα μαλλάκια σου. ήσαν ξανθά τα μαλλιά σου. όχι λευκά, όπως είναι τώρα στην πραγματικότητα, αλλά πολύ ξανθά. μα δεν ήταν ποτέ ξανθός, σκεφτόμουνα μες στον ύπνο μου... ήμουν ευτυχισμένη...
κατόπιν ήρθαν φίλοι, καθίσαμε όλο το βράδυ, παίζαμε, κουβεντιάζαμε και συζητούσαμε με φίλους... μόνο αυτό θυμάμαι και την αίσθηση της ευτυχίας..."

Αυτά γιά σήμερα.

Άνθρωποι ξάγρυπνοι, απλοί πολίτες, με κόπο και με αφοσίωση 
περιπολούν μερόνυχτα στη συνοριογραμμή, σ΄έναν ακήρυχτο αλλά πραγματικό πόλεμο, προστατεύοντας τα ιερά και τα όσια

"Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων 
ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον 
καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι."

Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)

Ο κόσμος όλος είναι άνω κάτω...

Εδώ ο ιός, παρακεί ο πόλεμος, ταλαίπωροι πληθυσμοί πάνε κι έρχονται, ποιός ξέρει τι μας μέλει ακόμα...

Κι η lady, με κλαυσομουνιά, παραπονείται ότι έχει κούραση...

Κι ότι είναι πολύ πιεσμένη... αποθαρρυμένη
Κι ότι χρειάζεται απο συμπίεση...

Στην πραγματικότητα, η lady ντρέπεται να γκρινιάζει...

(έτσι κι αλλιώς όμως, ενοχική είναι...

ενοχική ήταν πάντα...)

Αντιλαμβάνομαι πως πρέπει ν' αρχίσω κάπως να ξεκουράζομαι...
Ανάγκη μεγάλη απο συμπίεσης...
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν γνωρίζω τον τρόπο ξεκούρασης. Με ποιόν τρόπο μπορεί κανείς να ξεκουραστεί; Ψυχολογικά, συναισθηματικά και, διόλου δευτερεύον, σωματικά.
Καθόλου ασήμαντη δεν είναι η σωματική κούραση! Η αδιάκοπη και εντατική σωματική πίεση και κούραση...
Αντιλαμβάνομαι, πως πρέπει ν΄αρχίσω κάπως να ξεκουράζομαι...
Αυτός ο σκατά χαρακτήρας, να καταλάβει και να κάνει λίγο catenaccio...
Δεν θα χαθεί κι ο κόσμος δα, αν τραβηχτείς λίγο πίσω, κορίτσι μου...

Παραμιλητό...