Συνέρχομαι.
Με βοήθησε το ανέβασμα στο βουνό...
Δεν ξέρω ακριβώς με ποιόν τρόπο το βουνό με επηρεάζει, το κάνει πάντως ! Λειτουργεί σαν καταλύτης πάνω μου...
Μη σε ξεγελάν τα εξευγενισμένα περίχωρα του Μιλάνου, Novara, Como... 
Μη σε γελάει το Πασσαλιμάνι, το vagabond ...
Εγώ, πλάσμα του Υμηττού είμαι... Βουνίσιο σκαρί. Βουνίσια. Πάω και βγάνω ρίζες γερές μες τις πέτρες και μες τα πουρνάρια.
Γι*αυτό οι βουνήσιες αγαπούνε καπεταναίους, γιατί τις παίρνουνε πέρα μακριά, στα ταξίδια...

Τέλος πάντων, φαίνεται, μου έκανε καλό το βουνό. Ανέβαινα και δούλευα πράματα στο κεφάλι μου... συζήταγα με τα μέσα μου... σκεφτόμουνα...
Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς... μέρες σκεφτόμουνα...
Συνήλθα. Άγχος και στενοχώρια έχω πάντα, αλλά σηκώθηκα απ' τα πατώματα...

Σκέφτηκα λοιπόν, πως καλή η ερημία, καλή η μοναχικότητα, αλλά σε ιδιαίτερες περιστάσεις χρειάζονται και ιδιαίτερες δράσεις... Επανέρχομαι στον χαρακτήρα μου. Δράση χρειάζονται οι άνθρωποι γύρω μας... και επαφή...

Ας ξεκινήσουμε, να ανοίξουμε ένα f b
  

*και γι αυτό...