Πονάω. Μουγκρίζω απ' τον πόνο. Σιγανά μουγκανητά μέσα στη θάλασσα, όπου φεύγω και ξανοίγομαι μονάχη μου, γιά να μπορώ να μουγκανίσω με την ησυχία μου. Και με την ψυχή μου.

Ίσως δεν θα τα βγάλω πέρα... Δεν γνωρίζω... Θα ήθελα να τα βγάλω πέρα και να επιβιώσω, γιατί έχω ακόμα αφημένες πολλές εκκρεμότητες με τα παιδιά, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Πονάω και σου μιλάω. Κλαίω σιωπηλά και σου μιλάω. Μουγκανίζω σιγανά και σου μιλάω. Σκέφτομαι και σου μιλάω. Προσεύχομαι και σου μιλάω.

Θέλω να είσαι καλά. Θέλω να είσαι στο φως. Νομίζω ότι είσαι στο φως. Αν δεν είσαι εσύ στο φως, τότε ποιός?! Αν η δική σου ψυχή δεν λούζεται με φως, τότε τι?!

Εχω σκληρούς πόνους. 

Εσύ ξέρεις, ότι τα σωματικοποιώ... Έτσι τώρα! Σχεδόν δυσκολεύομαι να περπατήσω... Σα να ξέχασα πώς περπατάνε... Εγώ, ο περιπατητής των βουνών, βαδίζω με δυσκολία αυτόν τον καιρό... Γνωρίζω όμως, πως αυτό ξεκινάει απ τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου, και χάνω τον έξω μου βηματισμό...

Θα προσπαθήσω. Ανάγκη, εσύ πρώτα να είσαι καλά.

Σκέφτομαι...

Σκέφτομαι, πως δεν είναι καλό γιά σένα, γιά την ψυχούλα σου, ψυχή μου, να με βλέπεις σε τέτοια  χάλια!...

Σκέφτομαι μήπως να κάνω μιά προσπάθεια... Αν μπορώ...

"Πράσινο σκοτάδι απ’ τα μάτια σου βαμμένο

Χύμηξε κι απόψε να με βρει

κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο

που έμοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι

κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά

όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει

για να το πετάξω στη φωτιά

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί

πέταξα για να σε φτάσω

κι όταν σ’ είχα φτάσει μέχρι το φιλί

σ’ έσβησε η ανατολή"

*

*

Σκληρά περνάν οι μέρες.

Κι οι νύχτες.