ΕΜΣΤ
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

(επιτέλους άνοιξε!...)


Δεν θα πω ότι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σήμερα δεν μου άρεσε...
Όχι, δεν θα το πω αυτό...

Θα πω απλά, ότι το παλιό εργοστάσιο του FIX, είναι ένα τόσο ευρύχωρο και τόσο  κατάλληλα διαμορφωμένο κτήριο, ώστε έχει τη δυνατότητα να στεγάσει ένα πλήρες σύγχρονο μουσείο στο κοντινό (?) ή μακρινό (?) μέλλον...

Επίσης, ενθαρρυντικό είναι, ότι είδα σήμερα πάρα πολλή νεολαία - επισκέπτες.

Ίδωμεν...






Ακούω απόψε το αφιέρωμα της ΕΡΤ1 στον Στέλιο Καζαντζίδη κι έχω διάθεση να πω κάτι τις.
"Σάββατο βράδυ έμορφο, ίδιο Χριστός Ανέστη !"


Από το πατρικό μου σπίτι, ως παιδί, δεν είχα ποτέ λαϊκά ακούσματα. Απολύτως κανένα!

Δεν είχα ακούσει ποτέ στο σπίτι μας, οι γονείς μου να βάζουν στο ραδιόφωνο λαϊκά τραγούδια ή να τα τραγουδάνε.
Ο πατέρας μου τραγουδούσε "κελαϊδήστε ωραία μου πουλάκια κελαϊδήστε" και το "γελεκάκι", τραγουδούσε καντάδες, ελαφρύ τραγούδι της εποχής του, Γούναρη, Μαρούδα, Πολυμέρη κτλ, κι ακόμα Σοφία Βέμπο και Μάνο Χατζιδάκι.

Η γιαγιά μου, μας τραγουδούσε γαλλικά.

Ο θείος Κώστας δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά ήταν βαρύτονος και μας τραγούδαγε όλο ιταλικές άριες.

Κι ο νονός μου, όπερα κι αποκλειστικά κλασσική μουσική. 

Αυτά ήσαν τα μουσικά μου ακούσματα μέχρι τα δεκαεπτά μου χρόνια.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά μονάχη μου, ποιά να ταν εκείνη η σπίθα, που μ' έσπρωξε εμένα να λατρέψω το λαϊκό τραγούδι! 
Γιατί ομολογώ, είναι λιγοστά τα λαϊκά τραγούδια που ίσως δεν γνωρίζω κι ακόμα πιό ελάχιστα είναι τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, που ίσως δεν γνωρίζω...
Το σκέφτομαι καμιά φορά μονάχη μου, τι να ήταν εκείνο που εμένα μου έκανε "κλικ", με το λαϊκό τραγούδι;
Μπορεί, που έγινα πολιτικό ζώο... άλλη κοινωνική συνείδηση...
Μπορεί να ήταν τα χρόνια της δικτατορίας  κι η μεταπολίτευση... η εποχή...
Μπορεί οι παρέες που έκανα...
Μπορεί όλα μαζί...
Τόχω ξαναπεί, στα νεανικά μου χρόνια βίωσα το πανεπιστήμιο του δρόμου! το λέω συνειδητά κι είμαι περήφανη γι αυτό! Ο δρόμος (που έτυχε αρκετά χρόνια της ζωής μας), είναι σπουδαίο σχολείο! Το πιστεύω ! Το πανεπιστήμιο του δρόμου! Απ΄τα καλύτερα πράγματα που έχω ζήσει! Οι καλύτεροι φίλοι που έκανα! Τα καλύτερα αγόρια ! Σπουδαία κορίτσια !
Με όλους αυτούς γνώρισα τη "Ζιγκουάλα"...
Μ΄αυτούς τα μαθα, τ' αγάπησα, τα τραγούδησα και τα χόρεψα τα λαϊκά τραγούδια...
"κι αν χιονίζει και αν βρέχει, τ΄αγριολούλουδο αντέχει"
Χαίρε Στέλιο Καζαντζίδη ! (Με κουαρτέτο εγχόρδων!)






Σάββατο των ψυχών, κι έφτιαξα κόλλυβο γιά τις ψυχές των κεκοιμημένων...
Ήρθαν όλοι οι φίλοι από τριγύρω και πήραν. "Το καλύτερο, ever!", είπαν όλοι... 
Αληθινά, δεν ξέρω πώς γίνεται τόσο καλό αυτό το κόλλυβο...
Μάλλον τους αρέσει, γιατί έχει όσο σιτάρι, τόσο περίπου και ξηρούς καρπούς...






Διάβασα κάτι τις σήμερα στο βιβλίο της Φωτεινής, και δεν μπορώ να μην το αντιγράψω :
"απόψε, γράφει, σε έβλεπα όλη τη νύχτα στον ύπνο μου.
ήμουνα σε ένα δωμάτιο, μάλλον στο σπίτι μας, άνοιξε μιά πόρτα κι εσένα σε έφερε μέσα ο μπαμπάς μου. είδα πρώτα τα μαλλάκια σου. ήσαν ξανθά τα μαλλιά σου. όχι λευκά, όπως είναι τώρα στην πραγματικότητα, αλλά πολύ ξανθά. μα δεν ήταν ποτέ ξανθός, σκεφτόμουνα μες στον ύπνο μου... ήμουν ευτυχισμένη...
κατόπιν ήρθαν φίλοι, καθίσαμε όλο το βράδυ, παίζαμε, κουβεντιάζαμε και συζητούσαμε με φίλους... μόνο αυτό θυμάμαι και την αίσθηση της ευτυχίας..."

Αυτά γιά σήμερα.