Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010


Το κοχύλι


Ο. Ελύτη
.

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.

.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

.
.
.
.
.
.
.

2 σχόλια:

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

ούτε οι κοπέλες μα ούτε και οι φίλοι
δε θέλησαν; δε βρήκαν;
το κοχύλι

και αίφνης,...

σάλεψε σαν το σπέρμα σε μήτρα σκοτεινή το φοβερό της μνήμης έντομο μες τη γη.

να μου θυμίζει πως χρόνους και χρόνους κολυμπάω......

νάσαι καλά, μούφτιαξες τη μέρα εδώ στο συννεφιασμένο, στο νοτισμένο και δροσερό αμβούργο.

foteini είπε...

@
να περνάς όμορφα
στο συννεφιασμένο, στο νοτισμένο, στο δροσερό Αμβούργο !

ένα πράγμα που αξίζει να λατρέψει κανείς στη ζωή, είναι τα ταξίδια !

ακόμα κι όταν ταιριάζουνε με δουλειά, ακόμα και τότε ωραία είναι!

να είσαι καλά, Παραδεκτέ μας
και
καλή επάνοδο :)