.
ο βράχος της Ακρόπολης λουσμένος στο φως.
το ίδιο κι η θάλασσα του Πειραιά.
η ορατότητα σήμερα ήταν καλύτερη. είχε λιγότερη υγρασία και το ελάχιστο πούσι διαλύθηκε γρήγορα.
ένα πολύ λεπτό, ανεπαίσθητο αεράκι φύσαγε στον Υμηττό, ίσα να σε δροσίζει και να σου φέρνει τις μυρουδιές απ' τα λογιώ φυτά.
ξεκινήσαμε απ' την κορφή, ήταν σκοτάδι ακόμα, όλα τα φώτα της Αθήνας αναμμένα κι ο Αυγερινός μοναδικό αστέρι στον ουρανό.
βαδίσαμε την ίδια διαδρομή απ' τη μιά κορφή στην άλλη, έξη χιλιόμετρα μιάμιση ώρα.
το ξέρω, αργός χρόνος είναι, μα σ' αυτή τη φάση δεν μπορώ καλύτερες επιδόσεις.
άκουσα πουλιά να κρώζουν, παρατηρώ την παραμικρή βλάστηση.
σήμερα Κυριακή είχε περισσότερον κόσμο από χτες. άλλοι βαδίζουν, άλλοι τρέχουν χαλαρά, άλλοι σκληρά - αγωνιστικά.
με ευχαριστεί που βλέπω κόσμο απάνω. ΄
η κουλτούρα του βαδίσματος στο βουνό, θέλει να ανταλλάσσεις καλημέρα με όποιον διασταυρώνεις. αυτό μου αρέσει. όπως μου αρέσει, που δεν τσακίζουν τα αγριολούλουδα.
εντάξει, μπορεί να κόψεις ένα δυό κυκλάμινα αλλά δεν τσακίζεις όλην την κυκλαμινιά.
η Μίνα σκαρφάλωσε και μάζεψε λίγα κούμαρα. στιφούτσικα είναι ακόμα.
μακάρι να μπορέσω να το κρατήσω το πρόγραμμα, όχι φυσικά κάθε μέρα, μα κάποιες μέρες μες τη βδομάδα.
.
στη θάλασσα σήμερα μέτρησα απ' την κορφή του βουνού, ένα μεγάλο και τουλάχιστον είκοσι μικρότερα καράβια.
.
.
.
.
.
.
.