.

«Παρατέντωσέ με, κι ας σπάσω, Κύριε» !

.

.

καιρό τώρα, μαλώνω με τον Νίκο Καζαντζάκη…

εγώ δηλαδή μαλώνω ! εκείνος είναι σοφός και δε δίνει και μεγάλη σημασία στις γκρίνιες μου…

εξάλλου, γνωρίζει καλά την αγάπη που του έχω… και δε μου θυμώνει ο κυρ Νίκος μου.

τον Νίκο Καζαντζάκη τον ανακαλύψαμε με την Βάντα, σαν γίναμε 12 χρονώ.

μπορεί και να τον ανακάλυψε πρώτη εκείνη… μετά εγώ…

.

αληθινός Διδάσκαλος !

.

η “Αγγλία” του,

μου έμαθε καλά, τι ακριβώς σημαίνει η λέξη gentleman , και ποιες είναι οι αρετές ενός gentleman καθώς και μιάς gentlewoman…

η «Ρουσσία» του,

ήταν μια μύηση στα βάθη και στα πάθη της φοβερής Σλάβικης ψυχής…

η «Ισπανία» του,

μου έμαθε πράγματα, που έτυχε νάχουν για μένα ένα προσωπικό ενδιαφέρον…

η «Ιαπωνία – Κίνα» του,

απολαυστικές…

οι «Ιταλία, Αίγυπτος, Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος»,

κοντινές, Μεσογειακές, έμορφες, κάποιες βαθειά θρησκευτικές κι αγαπημένες…

.

η «Ασκητική» του,

à reciter par Coeur…

πώς λέμε «διά βίου μάθηση»,

ε, διά βίου…

.

«Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. Μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.…………………………………………………………………………………………

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας και αίμα μας.Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.
………………………………………………………………………………………….

Είναι το σύνθημα της Πορείας. Αν δεν ακούσεις την Κραυγή τούτη να σκίζει τα σωθικά σου, μην ξεκινήσεις!
Ξακλούθα με υπομονή, με υποταγή την ιερή θητεία …Κι αφουγκράζου: Στον ύπνο, στον έρωτα, στη δημιουργία, σε μια αφιλόκερδή σου περήφανη πράξη ή μέσα σε βαθιά, απελπισμένη σιωπή, ξάφνου, μπορεί ν’ ακούσεις την Κραυγή και να κινήσεις.
………………………………………………………………………………………….

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ’ εμπιστοσύνη.
………………………………………………………………………………………….

Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ. Ακλούθα μου!
…………………………………………………………………………………………

Άκουσες την Κραυγή και κίνησες. Πέρασες από αγώνα όλες τις πολεμικές θητείες του στρατευόμενου ανθρώπου.………………………………………………………………………………………….

Ο Θεός μου δεν είναι παντοδύναμος. Αγωνίζεται, κιντυνεύει κάθε στιγμή, τρέμει, παραπατάει σε κάθε ζωντανό, φωνάζει. Ακατάπαυστα νικιέται και πάλι ανασηκώνεται, γιομάτος αίμα και χώματα, και ξαναρχίζει τον αγώνα.
Είναι όλος πληγές, τα μάτια του είναι γιομάτα φόβο και πείσμα, τα σαγόνια και τα μελίγγια του είναι συντριμμένα. Μα δεν παραδίνεται, ανεβαίνει. Με τα πόδια, με τα χέρια, δαγκάνοντας τα χείλια, ανεβαίνει ανένδοτος.»

.

.

«ο Καπετάν Μιχάλης»

«ο βίος του Αλέξη Ζορμπά»

«οι αδερφοφάδες»

«ο Χριστός ξανασταυρώνεται»

«ο βραχόκηπος»

«Τοντά Ραμπά»

ε, τι να πω εγώ γι αυτά ;!

.

.

«ο φτωχούλης του Θεού» του,

αποκαλυπτικός , τρυφερός, ανθρώπινος, αληθινά και βαθειά θεολογικός – όπως εξάλλου πολλά έργα του…

.

.

τέλος,

η «Αναφορά στον Γκρέκο» του !

άλλη σπουδή ζωής αυτή, και άλλη «διά βίου μάθηση»…

.

.

«Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, Κύριε,

*Τέντωσέ με, αλλιώς θα σαπίσω.
* Μη με παρατεντώσεις, κύριε, θα σπάσω.

* Παρατέντωσέ με, κι ας σπάσω, Κύριε !»

.

.

.

και τώρα εγώ στο κελί, στο ερημονήσι, στο σπίτι, σε λεωφορεία, σε καράβι, σε μπαξέδες, σε παραλίες, μέρες, νύχτες, με σκοτάδια, με φεγγάρια,

την «Οδύσσεια» του κυρ Νίκου μου αλαμπρατσέτα ,

να διαβάζω και να με ξενίζει,

να δυσκολεύομαι, να ζορίζομαι, να μη μου αρέσει, να του λέω διαρκώς «πώς την μετέφρασες έτσι βουστροφηδόν την Οδύσσεια, Δάσκαλε;»

και

«γιατί την μετέφρασες έτσι ελικηδόν, Δάσκαλε, λες κι είναι ο δίσκος της Φαιστού ;!»

και

«γιατί δεν μου αρέσει και δεν καταλαβαίνω τόσα πράγματα, Δάσκαλε;»

.

.

ας αναπαύεται η ψυχούλα σου, Δάσκαλε γλυκέ μου…

εσύ σοφός

κι εγώ ίσως μια χαζή, που δεν μπορεί να εννοήσει…

.

.

.

.

.

.

.

.