"Το πατρικό μου όνομα ήταν Πίρριπ, το βαφτιστικό μου Φίλιπ, κι η παιδική μου γλώσσα δε μπορούσε να φτιάξει απ' τα δυό αυτά ονόματα τίποτα πιό μεγάλο ή πιό καθαρό απ' τη λέξη Πίπ.
Έλεγα λοιπόν τον εαυτό μου Πίπ, και στο τέλος όλοι με φώναζαν Πίπ"

.............................................


φτιάχνοντας αποβραδύς τη βαλίτσα, έψαχνα ένα ωραίο βιβλίο, γιά να χώσω μέσα.
γιά λίγες μέρες αποκομμένη από κάθε τι δικό μου, θέλω να πάρω μαζί βιβλίο αγαπημένο και  ξεκούραστο.

πώς έχουμε αλήθεια, λησμονήσει τον Ντίκενς ; !
Θέ μου, μην καταλήξουμε κάτι απίστευτοι τύποι, που θα μας απασχολούν όλη μέρα τα χαζοκούτια, οι μαύρες ειδήσεις τους κι οι ατέλειωτες τους φλυαρίες ...

έχουμε ξεχάσει, μικρέμουμότσαρτ, τον Ντίκενς !

ο Πίπ, η αδελφή του, ο Τζό Γκάρτζερυ ο σιδηρουργός, ο δραπέτης, η μις Χάβισαμ, η Εστέλλα, η Εστέλλα, η Εστέλλα...
ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ !

στα μικρά μου χρόνια είχα λατρέψει αυτό το βιβλίο με το βαθύ κόκκινο εξώφυλλο, από τις εκδόσεις ΜΠΕΡΓΑΔΗ, σε μετάφραση του Γιάννη Λάμψα...
μήτε ξέρω να πω, πόσες φορές το είχα διαβάσει...
αυτό λοιπόν μαζί μου.