photos foteini

Ξημερώνει ο Νοέμβρης του ' 12 πάνω στις κορφούλες του Υμηττού.
Εδώ εγώ, να βαδίζω αδιάκοπα, ανάμεσα στις εποχές και τα χρόνια.
Αδιαμαρτύρητα.
Ο άνθρωπος επιλέγει τη μοίρα του.Κι ύστερα την τραβάει ως το τέλος.

Ψάχνω τριγύρω τις μικρές χαρές. Όταν ξεμυτάει στις κορφές το ξημέρωμα, όταν ταξιδεύουν τα σύννεφα, όταν αρχίζουν να πέφτουν ψιχάλες.
Τότε οι ψιχάλες οι δικές σου μπερδεύονται με εκείνες του ουρανού. Λυτρωτικό είναι. Κλαις, κι όλοι γύρω νομίζουν ότι βρέχει ο ουρανός.


Έχουν ανθίσει πιά τα ρείκια. Μωβ.

.

Σιγά σιγά προβάλλουν τα κούμαρα. 

Θα τα χεις πετάξει κι αυτά.

Λιγόστεψαν οι κυκλαμιές, μα στα ψηλά υπάρχουν λουλούδια ακόμα.

Έτσι φυτρώνει η αληθινή ομορφιά. Στα άγονα και στις πέτρες.

Μήτε οι κρόκοι τέλειωσαν ακόμα.

Παίρνω βαθειές ανάσες εδώ,
παρέα στις πέτρες, στις κουμαριές, στις κυκλαμιές, τα ρείκια, τα θυμάρια, τα βελανίδια, τις αγριελιές, τα πεύκα και τα χώματα.