στην Αθήνα,
χρησιμοποιώ σταθερά το μετρό, γιατί βολεύει στις μετακινήσεις χωρίς να μου στερεί την πόλη - μιάς και γνωρίζω την πόλη μου καλά, σαν την τσέπη μου...
το μετρό, το έχω από χρόνια καταργήσει σε όποιαν άλλη πόλη βρεθώ, ακόμα και σ' αυτό το Παρίσι, όπου θεωρείται αναγκαίο καλό, μεγάλη ευκολία στην μετακίνηση και λίγο σαν σήμα κατατεθέν του !  (metropolitain). 
σχεδόν μονάχα αεροδρόμιο - πόλη με το  μετρό και τούμπαλιν.
είναι γιατί, δεν το αντέχω να κυκλοφορώ κάτω απ' τη γη, σε υπόγειες στοές, μες τα σκοτάδια, ενώ εκεί έξω υπάρχει μιά πόλη που περιμένει να γνωρίσεις πράματα και θάματα...
το δοκίμασα κι εδώ μιά φορά το μετρό, και δεν ξαναμπήκα...

όλη αυτή η εισαγωγή, είναι γιά να δικαιολογήσω την εμμονή μου να κυκλοφορώ στην Ισταμπούλ με ε-λεωφορείο (το φορείο του ελέους), μονίμως κρεμασμένη απ' τις χειρολαβές, στριμωχτή και πατημένη σα σαρδέλλα, ανάμεσα σε απίστευτα κορναρίσματα δρόμου, που σου κουφαίνουν - στην κυριολεξία - τ' αυτιά, φωνές εκνευρισμένων και θυμωμένων οδηγών, σπιναρίσματα, γκαζώματα και φρεναρίσματα τρελά (είναι τρελοί αυτοί οι οδηγοί εδωπέρα !) κι ακόμα μέσα σε μιά βαρειά ευωδιά λεωφορείου, συνήθως patchouli, να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

η ώρα που τα σημειώνω αυτά είναι 5 το πρωί, ξημέρωμα Πέμπτης 25 Ιουνίου, βλέπω απέναντί μου να φέγγει η ανατολή πάνω απ' τα Πριγκηποννήσια, σε καθαρό ουρανό κι ορίζοντα δίχως ούτ' ένα συννεφάκι.

... όσα λέω γιά τα εδώ λεωφορεία και τραμ δεν περιέχουν καμιάν υποτιμητική έννοια.
το αντίθετο.
σκέφτομαι πως μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις καλά μιά πόλη, μονάχα αν ανακατευτείς με τους ανθρώπους στην κίνησή τους, έξω απ' τα τουριστικά "πακέτα" και τις επισκέψεις "κατ' επιλογήν".
αυτά τα ελε-ω-φορεία, είναι γιά μένα τόποι παρατήρησης και εκμάθηνσης της ντόπιας ζωής εδωπέρα - στο Πέραν...

στην Ισταμπούλ λοιπόν, οι άνθρωποι στο λεωφορείο ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ !
και μη φανταστείς τώρα τίποτα νέους ευγενείς και κουλτουριάρηδες... όχι ! άνθρωποι της εργασίας κουρασμένοι, εργάτες, ηλικιωμένοι, ευγενείς, νεώτεροι, όλοι σηκώνονται, μόλις δουν κάποιον μεγαλύτερο, που έχει ανάγκη να καθίσει.
δεν ξέρω γιατί αυτός ο συνειρμός εμένα με πηγαίνει πίσω, στον θείο μου τον Κώστα.
πρόκειται μάλλον γιά ένα είδος αξιών, που από χρόνια σταδιακά εκλείπει στη δική μας κοινωνία.

ακόμα εδώ, οι απλοί άνθρωποι τσακίζονται να σε εξυπηρετήσουν.
σε παίρνουν απ' το χέρι σχεδόν, γιά να σε πάνε κάπου, να σου δείξουν, ας πούμε, μιά στάση , έναν δρόμο, μιαν αγορά, ο, τι δήποτε. δηλώνει ένα ενδιαφέρον, μιάν απλοϊκότητα και μιαν ανθρωπιά αυτό...

τώρα θέλω να πω δυό πράγματα ακόμα.
το ένα είναι ότι χτες, Τετάρτη, βάδισα ασταμάτητα επί 10 ώρες, μέσα στην καρδιά της παλιάς πόλης.

σε αντιστοιχία, Ομόνοια, Αθηνάς, Αιόλου, Βαρβάκειος αγορά, Ευριπίδου, Σοφοκλέους, Μοναστηράκι, Ψυρρή, Θησείο, Αδριανού ανεβαίνοντας, Ερμού, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Σκουφά, Σόλωνος, Εξάρχεια, Πολυτεχνείο, πλατεία Κάνιγγος, Ομόνοια.
έκανα 10 ώρες, γιατί μπήκα μέσα σε κάθε σοκκάκι, σε κάθε παράδρομο και παραδρομάκι και σε κάθε μαγαζί και μαγαζάκι.
αυτό, με τετραπλά νομίζω εκατομμύρια κόσμο, απ' ότι η Αθήνα, και με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει!
έκανα (μάλλον) το λάθος και ήπια στον δρόμο έναν καφέ. ευκοίλια μέχρι θανάτου (στο δρόμο !), αλλά, το αντιμετώπισα κι αυτό...

το άλλο που θέλω να πω έχει γιά μένα την ιδιαίτερη σημασία του...
μετά απ' όλ' αυτά, ή μάλλον μέσα απ' όλ' αυτά, άρχισα πολύ ν' αγαπάω αυτήν την Πόλιν και ως... Ισταμπούλ !