ο μικρόςμουΜότσαρτ, να φωτογραφίζεται παρέα με Γιαπωνέζους πάνω στη γέφυρα του Salzach.
ο μπαμπας μου, να μας καθίζει κάθε χρόνο ένα γύρο, να ακούμε την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης.
το σκάκι στο Salzburg, με τις ανθρώπινες σε μέγεθος φιγούρες.
τα ευλογημένα δάση και τα βουνά πάντα.
τα χιόνια.
κι οι νιφάδες - δώρο, που έπεσαν στην αυλή μας το βράδυ της Πρωτοχρονιάς !


με πήρε τηλέφωνο η Κατερίνα  μου, να πάμε γιά μπάνιο στη θάλασσα...
δεν αντέχω... έχω μεγάλη αντοχή δηλαδή, μα όλα τα πράγματα έχουν και κάποιο όριο, κι εγώ αυτές τις μέρες έχω κάπως υπερβεί το όριό μου...
κάθε τέτοιες μέρες, μάλλον υπερβαίνω τα όριά μου.
δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να κάνω αλλιώς... μου αρέσει να προσπαθώ, αυτό που κάνω να το κάνω στην εντέλεια. να ευχαριστώ τους ανθρώπους, που ξέρω ότι περιμένουν από μένα...
όλα έχουν τη σημασία τους. κι οι λεπτομέρειες έχουν κι αυτές τη δική τους πολύ σημαντική σημασία...
ο αέρας ολόγυρα, κυρίως η ατμόσφαιρα, το κλίμα που κατασκευάζει κανείς, έχουν τη σημασία τους.
η αυθεντικότητα, η καλώς εννοούμενη εκκεντρικότητα, η φρεσκάδα, η πρωτοτυπία, η παιδικότητα, η γενναιοδωρία, η ενθάρρυνση, το νοιάξιμο, το γέλιο μες τα προβλήματα, η χαρά μες τις στενοχώριες, αυτές τις μέρες έχουν τη δική τους σημασία.
μπορείς δεν μπορείς εσύ, πρέπει οπωσδήποτε να τα φτιάξεις, να αναδείξεις, να εμφανίσεις το καλό.
ξέρω, πως αυτή η άποψη (του μπορείς - δεν μπορείς !), δεν είναι η επικρατούσα, δεν είναι ευρέως διαδεδομένη, μα εσύ πρέπει να υποστηρίζεις εκείνο που εσύ πιστεύεις - γενικός κανόνας ζωής...

έτσι, μονάχη μου έστησα και φέτος, τις μέρες που πέρασαν, μιά, ας πούμε... υπερπαραγωγή...
ένας φτωχός, μόνος και αποθαρρυμένος καουμπόϋ έστησε μιά ζεστή, ανθρώπινη, αυθεντική, τολμηρή, γενναιόδωρη υπερπαραγωγή - με απόλυτη συνείδηση το λέω...

κι έτσι, αισθάνομαι την απόλυτη αδυναμία, αυτές τις μέρες να πάω γιά μπάνιο στη θάλασσα...
δεν αντέχω... έχουν και τα σώματα τις αντοχές τους...