Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

στην πεζούλα...

πάω, έρχομαι, πάω, έρχομαι, πάω, έρχομαι, κάνω πράγματα διάφορα, κάνω πράγματα που μ' αρέσουν, κουράζομαι, κουράζομαι, δεν έχω τίποτα αφήσει πίσω μου, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τους κουβαλώ μες στην ψυχή μου, κι η ψυχή, τους στήνει διαρκώς εμπρός μου.





παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια και διαβάζοντας αρκετά γιά τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον "εθνομάρτυρα" Ιωάννη Καποδίστρια, ένα πράγμα ζηλεύω από την πολιτική πρακτική του.
ένα !
ένα μοναδικό χάρισμα, που δεν το διαθέτει πιά, σχεδόν πολιτικός κανείς !
από όλους τους "κρατούντες" όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, καν-είς !

όχι την πολιτική του οξυδέρκεια.
μήτε τις ικανότητές του.
μήτε τις γνώσεις.
μήτε την τόλμη και το θάρρος του.

την ανιδιοτέλειά του ζηλεύω.

αυτό.

εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που άρχισα να καταλαβα'ινω, νομίζω ότι αυτό είναι το αναγκαίο ζητούμενο πιά στην πολιτική.

η μεγαλύτερη πολιτική αρετή, κατά τη γνώμη μου,
το μεγαλύτερο ζητούμενο πιά, 
το μεγαλύτερο έλλειμμα στην πολιτική πράξη, 
είναι η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ !






Δεν υπάρχουν σχόλια: