Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020

Κοινωνία σε αποσύνθεση.

Το διαπιστώνεις παντού, αν έχεις τεντωμένες τις αισθήσεις. Παντού, πάει να πει παντού, σε όσα λέει, κάνει, φαίνεται να ζει, ο πολύς ο κόσμος... 

Τρομακτικό μου φαίνεται αυτό που ζούμε, όλους τους τελευταίους μήνες... Είναι σαν κάτι διηγήσεις που λέει η μάνα μου γιά τον δεύτερο παγκόσμιο, χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχανε στα καταφύγια, δεν ξέρανε ανά πάσα στιγμή ποιόν θα βρεί στο κεφάλι η οβίδα, ποιός θα ζήσει, ποιός θα πεθάνει, όλα και όλοι άνω κάτω... Άνθρωποι τρομαγμένοι και σε μεγάλο βαθμό ανήμποροι. 

Έχει περάσει κι άλλοτε η ανθρωπότητα επιδημίες, χολέρα, πανούκλα, φοβερά πράγματα, όμως φαινόταν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, πως η ανθρωπότητα πιά δεν κινδυνεύει από τέτοια...

Στο μεταξύ, όσα ακούς τριγύρω, συχνά είναι γιά κλαυσίγελο... Ένας μάστορας εχτές κι ένας ταξιτζής σήμερα, μόνο που δεν μου χύμηξαν, ο πρώτος μέσα στον φούρνο γιατί τον ρώτησα (γλυκά και καθόλου εριστικά!) γιατί μέσα στον φούρνο δεν φοράει μιά μάσκα, κι αυτός άρχισε να καγχάζει ότι καλά κορόϊδα είμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε πως υπάρχει επιδημία, αλλά αυτός κορόϊδο σαν εμάς δεν είναι, και δεν θα του πω εγώ αν θα φορέσει αυτός μάσκα, κι ο ταξιτζής επίσης σήμερα, δεν μπορούσε λέει να φοράει τη μασκούλα του, γιατί η μάσκα θα τον αρρωστήσει αυτόν (!), και ότι αυτού του αρέσει να ακούει όλες τις απόψεις, κι όχι μονάχα αυτά που λένε οι γιατροί, κι εμένα τότε μου ήρθε στο νου η ατάκα που μου έστειλε η Πόπη, και σκέφτηκα κάνε λίγο υπομονή, σε λίγο τελειώνει η κούρσα...

Ε, δεν μπορώ, θα το βάλω εδώ το αστειάκι της Πόπης... Συμπαθητικό είναι, αλλά κυρίως ενδεικτικό του κλίματος και του αλαλούμ, που επικρατεί...

Και εάν ζούσε ο φίλος μου ο Akis, θά έλεγε τώρα με το βροντερό του γέλιο, βρε δεν γ....... να ξαλαφρώσετε...

Κατά τα άλλα, κατέβηκα στην Αγία Σοφία σήμερα. Το έχω τάμα και το κάνω πολλά χρόνια. 

Αραία αραία λίγες καρέκλες μες στο εκκλησάκι, κανείς καθιστός μέσα, κάθησα κι εγώ παράμερα, πίσω πίσω σε μιά καρεκλίτσα, να κάνω την προσευχή μου. Από λίγο, ήρθε ένας κύριος, που μου φάνηκε ο νεωκόρος και μου είπε "να μην καθήσετε μέσα, να βγείτε έξω!" Ξαφνιάστηκα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί πρέπει να βγω απ' την εκκλησία, δεν υπήρχε άλλος καθήμενος, κι οι καρέκλες πολύ αραιά τοποθετημένες... "Κανείς δεν θα καθήσει μέσα!" , ξαναήταν η απάντησή του! 

Φυσικά δεν έδωσα καμιά σημασία και προσπάθησα να έχω αυτοσυγκέντρωση.

Από λίγο ήρθε κοντά μου μιά άλλη κυρία, πολύ καλοντυμένη, που την βλέπω εκεί κάθε χρόνο, και μου είπε "σας παρακαλώ να βγείτε έξω!" Βρε επιμονή!... Δεν μπορεί, κάτι σημαίνει αυτή η επιμονή!... Γιατί να βγω απ' την εκκλησία; ρώτησα... Και ήρθε επιτέλους η απάντηση, διά στόματος της πολύ καλοντυμένης κυρίας : "Μέσα στην εκκλησία, θα έρθουν να καθήσουν οι επίσημοι! το συμβούλιο!"

Έτσι εξηγούνται όλα... Ω, οι επίσημοι! Και ω, το συμβούλιο!

Κι αυτό το ευλογημένο το μυαλό μου, όλο συνειρμούς θέλει να κάνει... 

Έτσι, αυτόματα, μου ήρθαν στο νου τρία πράγματα.

Πρώτα σκέφτηκα τον Ιησού με το φραγγέλιο μέσα στον ναό, να κυνηγάει τους ... αργυραμοιβούς.

Έπειτα σκέφτηκα να τους πω (αλλά δεν το είπα!) αυτό που συνήθιζε να λέει με το βροντερό του γέλιο ο φίλος μου ο Akis.

Έπειτα μου ήρθε στο νου ένα άλλο συμβούλιο, που όταν πήγαινε σε δοξολογίες, σε εορτές, σε τελετές, στεκόταν πάντοτε όρθιο, προσοχή μες στους ναούς.

Τι να λέμε τώρα?... Να τα ξαναπιάσουμε απ' την αρχή? "Servire non servirsi!" Voilà η αρχή, σεβαστό μου συμβούλιο! 

Με τούτα και με κείνα, αποφάσισα να αυτοσυγκεντρωθώ απόψε στο σπίτι, μονάχη μου.