Τι κάνω? Ό, τι μπορώ, κάνω... Ό, τι κάνει όλος ο κόσμος δηλαδή, κάνω...

All time job, καθημερινά. 9 το πρωί έως συνήθως 6 ή 7 το απόγευμα. Μετά πέφτω ξερή. Ξερή, λέμε!...

Ελαχιστότατα έως ελάχιστα βλέπω το f.b. Δεν μπορώ να πω ότι μου κινεί πολύ το ενδιαφέρον... Το μόνο πραγματικά θετικό, είναι ότι σε φέρνει σε επι κοινωνία με ανθρώπους, που πιθανόν είχες χάσει. Αυτό είναι αληθινά καλό! Συνεχίζω να μην έχω κάνει ούτε ένα αίτημα. Κανένα απολύτως. Μιλάμε στο  messanger με φίλους μακρινούς, αγαπημένους. 

Με βρήκαν συμμαθήτριες, οι Ζοζεφίνες μου. 

Τελευταία, με βρήκε ο Βαγγέλης. Γιά τον Βαγγέλη είχα φύγει απ' το σπίτι μου, κάποτε... Πήγα να ζήσω στη θεία Μαρία και τον θείο Κώστα, στον Πειραιά, όπου μ' έπαιρνε εκεί τηλέφωνο... Κορίτσι ήμουν... Με πήρε και πήγαμε μαζί στο Ηρώδειο, ν' ακούσουμε τον Μπιθικώτση. Το '75 να ήταν? το 76? κάπου εκεί... Ήταν όμως μπλεγμένος τότε αυτός , κι έτσι, έληξε άδοξα... Παρ' όλ' αυτά, κάναμε στενή παρέα, αρκετά χρόνια... Με αυτόν και με τον Σταύρο σπουδάσαμε την Ήπειρο! Τη μουσική, τα τραγούδια της, τα ήθη της... Κάθε βράδυ ταβέρνα, κάθε βράδυ κουτούκι, κάθε βράδυ χορό, στενή παρέα από μερικά παιδιά, εκδρομές, κοιμηθήκαμε σε μποστάνια με καρπούζια, σε περβόλια, στις παραλίες... Στον αγώνα μπροστά, έτσι ήσαν εκείνα τα χρόνια... Μου έλεγε ο Ν. προ ημερών, "δεν μπορώ να διανοηθώ, μάνα, ότι νέοι διασκεδάζατε τραγουδώντας αντάρτικα!" Έτσι ήσαν τα χρόνια! Πάνος Τζαβέλας και οι λοιποί αγαπημένοι... Ένα βράδυ θυμάμαι, μέσα στα αδιάκοπα βράδυα, κάπου σ' ένα μαγαζί, Κύριος οίδε πού, με jukebox η Αθηνούλα κι εγώ χορεύαμε, και γύρω, ο Βαγγέλης με τους άλλους σπάζαν πιάτα. Τέτοια πράγματα...

Σκέφτομαι ότι ΑΝ τελικά επιζήσουμε, η ζωή ίσως να είναι αλλιώς... Επί τα βελτίω...