βρέθηκα σε μιά σκοτεινή αίθουσα. αίθουσα θεάτρου ήταν, μάλλον σε υπόγειο
κόσμο γεμάτο, που περίμενε σιωπηλός ν' αρχίσει κάποιο έργο.
μόλις μπήκα μέσα, κατάλαβα ότι εγώ έπρεπε ν' αρχίσω να λέω ένα κείμενο
κανείς όμως δεν με είχε ενημερώσει ή προετοιμάσει για κάτι τέτοιο.
δεν ήξερα πως περίμεναν εμένα να πω το κείμενο !
στα χέρια μου κρατούσα χαρτιά με το έργο, έριξα μιά ματιά κι είπα την πρώτη φράση.
ακολούθησε άλλος κι ύστερα άλλος.
κατάλαβα πως ήταν η σειρά μου κι έπρεπε να ξαναμιλήσω, μα δεν ήξερα το κείμενο, ήταν σκοτάδι και δεν μπορούσα να το διαβάσω, ήμουνα θυμωμένη κι αγχωμένη γιατί κανείς δεν μου είχε πει να μελετήσω αυτό το κείμενο, δεν ήξερα καν ότι θα παίξω στο έργο, στο μεταξύ οι θεατές περίμεναν να μιλήσω, μέσα στο άγχος μου σκέφτηκα μήπως υπήρχε υποβολέας να με βοηθήσει, μα υποβολέας δεν υπήρχε.
ξύπνησα μες στο κρύο σκοτάδι μούσκεμα απ' την αγωνία μου, με τον ιδρώτα να τρέχει και με δυνατό πονοκέφαλο.