απόσπασμα από βιβλίο...

Η Άννα είδε τη νύχτα ένα όνειρο. Ξύπνησε αναστατωμένη κι έτσι της ζήτησα να μου το διηγηθεί...
"Είδα, μου λέει, ότι κοιμόμασταν αγκαλιά. Εγώ κι εκείνος.
Σκοτάδι ήτανε, ξαπλωμένοι σ' ένα φαρδύ κρεβάτι, μπορεί να είμασταν και στο παλιό μου το σπίτι, το πατρικό, με κράταγε σφιχτά, προστατευτικά απάνω του και κοιμόμασταν.
Ένιωθα ευτυχία που είχα τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου. Ήμουνα ήσυχη. Υπήρχε τριγύρω μιά  αίσθηση ότι του ανήκα...  Όλη τη νύχτα , μιά ευτυχία!

Ώσπου θα ταν, δε θα ταν κατά τις 5 το ξημέρωμα, τινάχτηκα μέσα απ΄τα στρωσίδια μου, ανακάθισα στο κρεββάτι και κατάλαβα πως δεν ήταν παρά μονάχα ένα όνειρο... Ψυχρολουσία..."

Ήταν ένα όνειρο με διαύγεια, της λέω... Τι άλλο να της πώ?