Πέμπτη 11 Απριλίου 2019

Είδα τελευταία δυό πάρα πολύ καλές εκθέσεις, στο Μπενάκη της Πειραιώς.

Τον αγαπημένο ζωγράφο, εξαιρετικό Δημοσθένη Σκουλάκη

και 

Τους δρόμους της Αραβίας - αρχαιολογικούς θησαυρούς της Σ. Αραβίας.

Έχω κρατήσει αρχείο κι έχω και κάποιες σκέψεις γιά τις δυό εκθέσεις, που μου άρεσαν κι οι δυό πολύ.
Μόλις μπορέσω, θέλω να σημειώσω κάτι τις...





Τρίτη 9 Απριλίου 2019

Τις ξέρω αυτές τις ματιές. Τις αναγνωρίζω.
Είναι βαθειές ματιές της ψυχής.
Ματιές, που δηλώνουν ξεκάθαρα εμπιστοσύνη, αγάπη και στοργή. Και αθωότητα. Καμμιά φορά και ανημπόρια. Καμμιά φορά κι όλα μαζί...

Ήμουν κορίτσι κι η Τζούλη ήταν άρρωστη κι ανήμπορη στο κρεβάτι, λίγο πριν φύγει...
Της είχαν βάλει ένα κρεβάτι στο living room. Εμείς τα παιδιά μπαίναμε μέσα στις μύτες των ποδιών, γιά να μη την ανησυχήσουμε. Προσπαθούσαμε να κάνουμε ησυχία. 
Κλεινόμουνα τότε στο δωμάτιό μου, έβαζα το κασσετόφωνο κι άκουγα "του μικρού βοριά"

"...να 'ναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα 
και το παραθυράκι"

Από τότε έχω συνδέσει το τραγούδι αυτό με την Τζούλη , κι όταν το ακούω κλαίω. Μέσα μου.
Πήγαινα ώρες και καθόμουνα σε μιά καρέκλα, κοντά της. Δεν μπορούσε να μιλήσει, αλλά με κοίταζε στα μάτια. Μου μιλούσε με τα μάτια. Ήμουνα πολύ νέα, σχεδόν παιδί, αλλά καταλάβαινα ακριβώς όλα όσα μου έλεγε. Ήταν τότε που έμαθα την διάλεκτο των ματιών. 
Τα μάτια που δείχνουν αγάπη, που δείχνουν στοργή, αθωότητα, ανημπόρια, αλλά κυρίως εμπιστοσύνη. Κυρίως αυτό...

Συναντώ πάλι τώρα στη ζωή μου βαθειές ματιές. Διαφορετικές συνθήκες... Και νομίζω, μπορώ να τις διαβάσω.
Δεν είμαι σίγουρη αν τα πολύ μωρά δηλώνουν στοργή κι αγάπη... ίσως όχι ακόμα... 
Διαβάζω όμως ματιές αθωότητας, ανημπόριας κι εμπιστοσύνης. Κυρίως αυτό. Εμπιστοσύνης.