Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

προαναγγέλουν άμεσα την μεγάλη μου ευτυχία, του χιονιού.

και οι άστεγοι ;
στους δρόμους τα προσφυγάκια ;





Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

τι καλά, που συνάντησα ανθρώπους πολυ αγαπημένους μου, κάποιους είχα χρόνια να τους δω, κάποιους συναντώ όχι τόσο σπάνια... ξαδέρφια, παλιούς φίλους.
βαθειά χαρά γι αυτό, μ' όλο το δύσκολο της περίστασης...








Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Πέμπτη 24, παραμονή Χριστούγεννα, η Κατ και η Ματίλντα πήγαν πρωί να πουν στην Σωσώ τα κάλαντα.

εκείνη, σήκωσε το κεφαλάκι της και είπε :
"σήμερα είν' η μέρα !" 
"ποιά μέρα είναι, μάνα ;"
"σήμερα είν' η μέρα που θα φύγω !"

έτσι το απόγευμα, έγειρε ήσυχα το κεφαλάκι της κι έφυγε.

μείναμε με την Κατ και τα παιδιά στο σπίτι της, ως ότου ήρθαν και την πήραν, ξημερώνοντας Χριστούγεννα.
σαν την έβγαζαν απ' το σπίτι, έσπασα πίσω της ένα πιάτο (έχω μιάν ειδικότητα στο σπάσιμο των πιάτων...).
τώρα η Σωσώ πήγε να βρει τον πατέρα μου. ξανάσμιξαν τα τρία αδέρφια.
είναι δύσκολο, μα σκέφτομαι πως όταν στον θάνατο κρατιέται η σειρά, είναι όλα φυσιολογικά κι έχουν λογική.




Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

γιά βράδυ, μέσα στο μαύρο Τούρκικο τσάϊ έψησα κι ένα ξύλο κανέλα, έριξα ένα σφηνάκι ρακή και μιά κουταλιά μέλι. καλό ήταν. turbo.

είχα ένα ζήτημα υγείας από χτες και τρόμαξα κάπως. γιά να πω την αλήθεια τρόμαξα τόσο, που ψυχαναγκάστηκα να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο - καθώς επικοινωνία με οποιονδήποτε γιατρό αποτελεί γιά μένα θέμα σπάνιο, σπανιότερο, σπανιότατο.
και θορυβήθηκα τόσο, που υπάκουσα - μιά φορά! - και κατέβηκα ως το Πασαλιμάνι, να με δει.  στου Πασά το λιμάνι έφτασε απόψε η χάρη μου... κι ευτυχώς δεν τρέχει τίποτα κι ευτυχώς, λάθος βάρεσε ο συναγερμός.
σπουδαίος ο ... Ιατρός. Ιώτα κεφαλαίον.

κατά τα άλλα, συντονίζομαι στο κλίμα των ημερών, περιδιαβαίνοντας σχεδόν ακατάπαυστα στο κέντρο της πόλης, βλέπω δικούς και φίλους, κουβεντιάζω, σκέπτομαι, διαβάζω και λοιπές δραστηριότητες.







Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015



à Pariiiiiis !

Θέμος ο μάγκας
Toulouse
Berlioz
Marie
Lady

Ο ποντικός Κασέρης φόρεσε τη νιτσεράδα του και βγήκε στη βροχή να τους σώσει.
Η συμμορία των γάτων.
Ο Διονύσιος και ο Νιόνιος.
Οι Εγγλέζες δίδυμες, κουτσομπόλες χήνες και ο μπεκρούλιακας θείος τους.

Le petit café.

Ξετρελάθηκα χτες με την παλιά – καινούργια, αγαπημένη παιδική (;) ταινία.

a Pariiiiiis !




Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015



Με μια αφορμή χθες, ξαναβρήκα και θυμήθηκα το Αστρονομικό ρολόϊ της Πράγας – ένα μικρό πλανητάριο , που χρονολογείται από το 1410 !

Η παράστασή του - κάθε μία ώρα :

Ο χάροντας αναποδογυρίζει την κλεψύδρα
Ο Άγιος Πέτρος και οι 12 Απόστολοι ευλογούν τον κόσμο
Ο πετεινός φωνάζει τις ώρες.

Η τρέχουσα ώρα
Η παλαιά ώρα της Τσεχίας
Η ώρα Ανατολής και Δύσης
Η ημερομηνία
Οι φάσεις της σελήνης


Το ρολόϊ πλαισιώνουν 4 σημαίνουσες φιγούρες

Ο Εβραίος - κατά την Μεσαιωνική κοινωνία – σύμβολο της απληστίας.
Ο Τούρκος – κατά την Μεσαιωνική πάντα κοινωνία – σύμβολο της λαγνείας.
Ο φιλάρεσκος – σύμβολο της ματαιοδοξίας
Ο σκελετός – σύμβολο του χρόνου


Πολύ μ’ αρέσουν όλ’ αυτά !
Κουβεντιάζοντας έτσι με την Κ., θυμηθήκαμε κι εκείνο το καταπληκτικό ρολόϊ , που είδαμε κάποια Χριστούγεννα (πολλά χρόνια πριν) στο Rothenburg, στο Ratstrinkstube  του μεσαίωνα, όπου ιστορούσε έναν ολόκληρο μύθο και που όμως, πραγματικά είναι αδύνατο να θυμηθώ τον μύθο που ιστορούσε…



Χτες και σήμερα, την καρδιά μου στο χωριό έκλεψε ένας πολύ μικρός σκυλάκος, που τον είχαν σ’ ένα χωράφι δεμένο με ένα τόσο δα κοντό σκοινάκι, για σπίτι του είχαν ένα παλιό μπαούλο ριγμένο στο πλάϊ, πλησίασα και του μίλαγα κι αυτός ο μικρός μου, έκανε τέτοιες χαρές που κάποιος του μίλαγε στη μοναξιά του… έτσι μου ήρθε να τους τον ζητήσω να τον πάρω εγώ  – αν δεν είχα ήδη εδώ το θηρίο... 
Τέλος, ένα κομμάτι της καρδιάς και του μυαλού μου έχουν μείνει εκεί... η ζωή δεν είναι καλή, μήτε δίκαιη γιά τους μικρούς σκυλάκους, και γιά όλους μας δηλαδή...










Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

στην καλύβα ψηλά στο βουνό


πρωί

βλέπω έξω το κρύο. το βλέπω απ' εδώ μέσα που κάθομαι στη ζεστασιά μου. το τσουχτερό κρύο γίνεται ορατό διά γυμνού οφθαλμού.
η παγωνιά έχει ένα σώμα παγωμένο κι ευδιάκριτο. μπορείς να το αγγίξεις και να το πιάσεις ακόμα, αν θέλεις.
ώρες - ώρες, στιγμές, ακούω και τον βοριά να φυσομανάει .
στο τραπέζι ξεφυλλίζω περιοδικά που μ' αρέσουν , η ξαδέρφη μου ασχολείται με τις καλλιτεχνίες της, ακούμε σιγανά τα κονσέρτα του Βραδεμβούργου. δε μιλάμε και πολύ, δεν χρειάζεται.
πρωί - πρωί σαν φτάσαμε ανάψαμε την ξυλόσομπα. τριζοβολάν και καίγονται τα κούτσουρα.
πέρα στη θάλασσα ο άνεμος είναι ανατολικός. μακριά φαίνονται ψηλά κύματα, που αφρίζουν.
πού είναι άραγε λουφαγμένοι οι ωραίοι μου δέλφινες ;
αντίκρυ, ανάμεσα στα βουνά ξεμύτισε ένα ουράνιο τόξο. η υπόσχεση του Θεού προς τον άνθρωπο.
είναι το δεύτερο ουράνιο τόξο που βλέπουμε σήμερα. λες να σημαίνει αυτό δυό απανωτές  υποσχέσεις ;

το χειμωνιάτικο τοπίο αλλάζει διαρκώς. οι ομίχλες στις κορφές διαλύονται, ο αέρας σπρώχνει τα σύννεφα, μιά σκοτεινιά, μιά φως.


βράδυ

- 4 έως - 12 εδωπά, στα βουνά. ο αέρας έξω σκούζει. δεν τολμάς να ξεμυτίσεις.
στουκάρουμε ολημερίς την ξυλόσομπα.
πέρασε κόσμος σήμερα απ' εδώ. οι γείτονες δηλαδή...
40 κάτοικοι είναι τον χειμώνα όλοι κι όλοι κι έχουν διάθεση να σε δούνε, να σε φιλέψουνε, να κουβεντιάσουνε, να σου πουν γιά το μάζεμα της ελιάς, πως θα κλαδέψουν τα κλήματα, κι ό, τι άλλο έχουν στα σπίτια τους... τα καλά και τα κακά τους.
η Ν. μας έφερε το μεσημέρι να φάμε ζεστή φασολάδα και φρέσκα λεμόνια.
η κυρά Ρ. μιά τσάντα κρεμμύδια, σκόρδα κι άλλη μιά τσάντα καρύδια.
τόχω από καιρό τσεκάρει, η κυρά Ρ. έχει με τα χρόνια της συσσωρευμένη λαϊκή σοφία.
κουβεντιάζοντας απόψε γιά τον χιονιά και τον καιρό είπε "ο χιονιάς κι ο θάνατος , ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ρθούνε"... 
είχα φέρει κι εγώ κοντά προμήθειες και τους φιλέψαμε.

το μεσημέρι ντύθηκα γερά και βγήκα να περπατήσω.
ψυχή ! χιόνια απέναντι, έρμες απ' το φύλλωμα καρυδιές, ψιλόβροχο.
μονάχα οι τρελές μυγδαλιές γεμάτες ροζ μπουμπούκια, έτοιμες λες ν' ανθίσουν !
ίσως κοντεύει η άνοιξη ...






Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

εξήμιση η ώρα πρωϊνή,
έβλεπα σήμερα στην ΕΡΤ3 ένα ντοκυμαντέρ γιά τους μετανάστες.
τους Έλληνες οικονομικούς μετανάστες, τα χρόνια ανάμεσα στο ' 50 και το ' 60.
από κάποιες πολύ φτωχές περιοχές της Ελλάδας, μαζική μετανάστευση.
Βέλγιο, Γερμανία, Σουηδία, ακόμα κι Ελβετία. και αλλού... Αυστραλία.

Στέλιο Καζαντζίδη, με το κλάμα σου χαίρε !

θυμήθηκα τον πατέρα μου που με πήρε από το χέρι και με κατέβασε στο λιμάνι του Πειραιά.
ήμουν τότε τεσσάρων ή πέντε χρονώ.
"θα ρθουν οι θείοι μας απ' την Αμερική" μου είπε.
έχω μπροστά στα μάτια μου ένα υπερωκεάνιο να ζυγώνει στο λιμάνι. τεράστιο, σαν φωτεινή πολιτεία.
κόσμος μυρμήγκιαζε και κρεμόταν απ' τις γέφυρες και στα μεγάφωνα έπαιζαν "τα παιδιά του Πειραιά".
δεν καταλάβαινα τότε γιατί ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά απ' το χέρι κι έκλαιγε.
το συζητήσαμε αυτό έπειτα από πολλά χρόνια...

"H ξενητιά, η εργατιά, η πίκρα κι η αγάπη τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν' τα ξένα"

"ήξερα ότι θάκανα πολλά χρόνια να γυρίσω πίσω", κατέγραφε την μαρτυρία ενός ανθρώπου, το πρωϊνό ντοκυμαντέρ. "άνοιξα το μαντήλι μου κι έβαλα μέσα μιά χούφτα χώμα. άνοιγα και το μύριζα στην ξενιτειά..."


οι πρόσφυγες το ' 22 ξεκληρισμένοι.
(όχι φυσικά από "συνωστισμό" στην παραλία της Σμύρνης ! - τι ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ, τι ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ κι αυτή, Θεέ μου !...) 
οι μετανάστες το 30, το 50, το 60...
τα ΠΑΙΔΙΑ μας ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, το 2010 - 2015 !
οι πρόσφυγες της Λέσβου, το Αιγαίο, το Αιγαίο, το Αιγαίο...




"Στην αργατιά, στην χωριατιά
το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

 
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά

καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου

και για την ανθρωπιά μου".







Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Σύντροφε Γλάρε, σε καλημερίζω.

Ένας εσύ, να με κοιτάζεις περίεργα με τα στρογγυλά σου τα ματάκια, "τι ψάρι είν' πάλι τούτο δω , που κολυμπάει στην επιφάνεια μήνα Δεκέμβρη ; τι είν' το στραβάδι πάλι τούτo, που τουρτουράει, αγκομαχεί και πάει;"


Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015 

Σύντροφε Γλάρε, σε καλημερίζω.

Δύο σήμερα.
Δυό ψάρια σήμερα στην επιφάνεια. Το ψάρι Κατ κι εγώ.
Μεσημεράκι, γελαστός ο χειμωνιάτικος ήλιος, τα παγωμένα νερά πεντακάθαρα, όταν βγήκα απ' τη θάλασσα έπεσα πάνω σ' ένα κοπάδι πεταλούδες.
Πεταλούδες πορτοκαλί ζωηρό !  Η μιά πιό ωραία από την άλλη !






 


πορτοκαλιά λουλούδια βγάζουν τώρα οι λεβάντες !










α ναι, δεν είμαι εντομολόγος, μήτε ορνιθολόγος, μήτε κάτι τέτοιο...
α ναι, τις υπόλοιπες ώρες, τις υπόλοιπες μέρες, τις υπόλοιπες βδομάδες, τους υπόλοιπους μήνες, τα υπόλοιπα χρόνια προσπαθώ να κάνω εκείνο που πρέπει να κάνω, βρίσκομαι εκεί όπου πρέπει να βρίσκομαι, τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά μου, α ναι, δεν τα αμελώ.








Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015



"Eξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον, Κύριε"



signature
a.k.
.
.
Γυναίκα από σίδερο
Τόσο ευάλωτη μες στην παλάμη του θεού
Τόσο εύθραυστη μες στην παλάμη σου
Τόσο ραγισμένη μέσα στο στόμα σου
Μαγκωμένη στο έρκος των οδόντων σου
Διαλυμένη στο οξύ απ' το σάλιο σου
Κρυμμένη κάτω απ' τις λέξεις σου,
απ' τα σύμφωνά σου, απ' τα φωνήεντα,
τα ερωτηματικά σου, τις τελείες, τ' αποσιωπητικά, τα κόμματα
.
Γυναίκα εύθραυστη
αγέρας κι υποψία
στα επιφωνήματά σου,
στο χαμηλό σου γέλιο, τον στεναγμό σου, την ανάσα, το ρουθούνισμα
.
Γυναίκα από σίδερο
- ρινίσματα κολλημένα κατάσαρκα στο σώμα σου
στο στήθος σου επάνω αριστερά
φτιάχνουνε κίτρινο αστέρι
.
ανήμερο









signature
a.k.
.

Στην εκκλησιά που μπαίνεις εσύ "σαν Πανσέληνος"
Κι εγώ, σα μικρό καντηλάκι.
Ορθή, ταπεινή, περήφανη, ακούραστη,
στο ιερό μπροστά, στο χέρι η σύνοψη .
Διαβάζω μαζί.
Η θεία μετάληψη. "Κοινωνόν με παράλαβε".
Βιολέττες ευωδιάζει το λιβάνι.
Άκρα σιωπή.
Παλαμική η ιερουργία και κατάνυξη.









a.         k.


Ό, τι, σου έχω ονοματίσει αιώνιο
Ένα φιλί στα γένια ανάμεσα
Ό, τι μας μένει , του Rodin το γυμνό αγκάλιασμα
Τα «μη με λησμόνει» του μηνός Μαϊου
Τα «μη με λησμόνει» νυν και αεί
Ό, τι μας μένει , η γυμνή ποίηση
Τα δάκρυα για κάθε λέξη που δεν διαβάστηκε
Τα δάκρυα για κάθε Εσύ που περιφρονήθηκε
Βιαστικές σημειώσεις της κάθε ημέρας
Ολονυχτίες μοναστικές σε σκληρά στασίδια
Προσδοκίες στο μπόϊ του ανθρώπου
Αλήθειες στου Θεού το μπόϊ
Περίπλοκες ασκήσεις αντοχής
Υπομονής μελέτες
Και σύμβολα πίστης
Η αγάπη ομολογία
Και λαμπερό φως εκ φωτός








a. k.
-μην έχοντας καμιά σημασία ο χρόνος ο σεπτός,
ο παραβιασμένος-
Ο της αγάπης
μέγας
πάμπλουτος,
ο προλετάριος
της πνευματικότητας
εγώ
.
Φτωχούλης του θεού,
καιόμενος
ευωδιάζοντας
σε θυμιατά της ιεράς Ασίζης,
ή, Σιέννα της αυστηράς,
– σχήμα θαλάσσιας αχιβάδας
εγώ
.
Εγώ ανύπαρκτος
στα όνειρα της θερινής σου ανάπαυσης
κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε έντονο φούξια
ατλάζι μαξιλάρι
.
Μηδαμινή παρουσία – απουσία
της ζωής
σου
εδώ εγώ, ο οφείλων στη γη των ανθρώπων,
στη γη των ψυχών,
των χορδών του βιολιού, του μπουζουκιού
και του πορφυρού πάθους της Μεσογείου
.
ιδου εγώ, λοιπόν,
ο οφείλων πάντοτε
ως τάμα
στις πέτρες των δρόμων
στης ασφάλτου το κάμα
στις κροκάλες της θάλασσας
και στις θύνες του ήλιου
σου
τα δύο μου γόνατα
θρυμματισμένα.








a.k.

Κοιτάζω τη χαρακιά που σκάλισες
βαθειά μες στην παλάμη μου
Άθικτη. Ανεξίτηλη.
Γνωρίζεις, άραγε,
πως η γραμμή της ζωής μου είν’ ετούτη;








Signature
Foteini
.
.
.
Στο Λούξορ,
σιμά στο ναό, που μετράει τρισήμιση χιλιάδες χρόνια πίσω,
στέκεις εσύ νύχτα με αστροφεγγιά .
Αρχαίος μύθος σ’ έφερε εδώ.
Κι εγώ που σ’ αγαπώ, βαδίζω σιωπηλά στα χνάρια της μοίρας σου
.
Στου Νείλου τις όχθες παρέκει , κοντά σου γυναίκα αιχμάλωτη,
της εικοστής έκτης δυναστείας μαγεμένη ,
ή , από μύθο ίσα βγαλμένη του Σικελιώτη Διόδωρου,
να σ’ αγαπώ και να βαδίζω στα χνάρια της μοίρας σου, εγώ
.
Στη Θήβα την εκατοντάπυλη, ανάμεσα σε τραγούδια ιερά,
σε ανατολίτικους χορούς, σε jongleurs, σε ιαχές και σε πολεμικά εμβατήρια,
κρατώντας στα χέρια το άγιο ξίφος του Ήφαιστου,
τη ζωή παίζω, τη μοίρα υπερασπίζομαι εγώ
.
Στην Arena , κοντά στο ναό της Αθήνας,
μπρος στις οκτώ σάλπιγγες,
σε τόνους «λα» και σε «σι» ύφεση μείζονα,
ευμετάβλητο ρόδο Δωριέων εγώ,
μιά κοιτάζω τα πέτρινα φύλλα και τους βλαστούς της ακάνθου,
μιά κοιτάζω την ατίθαση χαίτη, λιοντάρι μου,
να σ’ αγαπώ, εγώ










signature 
foteini
μέρες τώρα, σκαλίζω την πληγή.
θέλοντας και μη, τη σκαλίζω.
ανοίγω κιτάπια των χρόνων και σεντούκια πανάρχαια...
γυρίζω ξανά ταπεινά πίσω στην εποχή, που η γυναίκα στρατιώτης μετεσχηματίσθη.
μία μονάχη δύναμη επί της γης, μία μονάχη γνώση στάθηκε ικανή γιά την μετατροπή αυτή.
κανόνας ένας . νομοτέλεια.
εξέδυσές με, τα ιμάτιά μου τα στρατιωτικά .
Εύα με ονόμασες. και με προσάρτησες στη γύμνια της αριστερής σου πλευράς.
πώς εκδύεται η κάμπια τα χνούδια και φεύγει ψηλά, ωραία πεταλούδα! ψυχή !
με οδύνη... κανόνας δεύτερος στη φύση δεν υπάρχει.
κι ο ένας κανόνας αυτός, μέσα στα χρόνια «ανθ’ ημών», φυσικά.
μα εσύ, Κύριε, γνωρίζεις, ότι εγώ από τον καιρό δεν τρόμαξα. δεν κουράστηκα. δεν βαρυγκόμησα. δεν βλαστήμησα. δεν εγκατέλειψα. δεν λιγοψύχησα. δεν τα παράτησα. δεν έφυγα.
δεν έγινα εγώ ο χαλκός να ηχεί, μήτε το τύμπανο να αλαλάζει
και στην ευτέλεια των καιρών δεν έστερξα.
εγώ μητέρα, αδερφή, σύντροφος, φίλη,  το άλλο μισό εγώ,
οστούν εκ των οστών, λόγος πριν απ' τον λόγο, ανασαιμιά της ανασαιμιάς, γυναίκα Εύα,
εδώ έως τον αιώνα στάθηκα ,
Κύριε.














Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου, έχουμε δει και καλά έργα...

Στο "ΔΑΝΕΙΟ",  καλά παίζουν οι ηθοποιοί.
Το κείμενο, ρηχό.






Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

τα βουνά αγάπησα.
την θάλασσα, ύστερα.
χιλιόμετρα ψυχικής δροσιάς βάδισα χτες , στις κορφούλες.













Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

βρέθηκα σε μιά σκοτεινή αίθουσα. αίθουσα θεάτρου ήταν, μάλλον σε υπόγειο
κόσμο γεμάτο, που περίμενε σιωπηλός ν' αρχίσει κάποιο έργο.
μόλις μπήκα μέσα, κατάλαβα ότι εγώ έπρεπε ν' αρχίσω να λέω ένα κείμενο
κανείς όμως δεν με είχε ενημερώσει ή προετοιμάσει για κάτι τέτοιο.
δεν ήξερα πως περίμεναν εμένα να πω το κείμενο !
στα χέρια μου κρατούσα χαρτιά με το έργο, έριξα μιά ματιά κι είπα την πρώτη φράση.
ακολούθησε άλλος κι ύστερα άλλος.
κατάλαβα πως ήταν η σειρά μου κι έπρεπε να ξαναμιλήσω, μα δεν ήξερα το κείμενο, ήταν σκοτάδι και δεν μπορούσα να το διαβάσω, ήμουνα θυμωμένη κι αγχωμένη γιατί κανείς δεν μου είχε πει να μελετήσω αυτό το κείμενο, δεν ήξερα καν ότι θα παίξω στο έργο, στο μεταξύ οι θεατές περίμεναν να μιλήσω, μέσα στο άγχος μου σκέφτηκα μήπως υπήρχε υποβολέας να με βοηθήσει, μα υποβολέας δεν υπήρχε.
ξύπνησα μες στο κρύο σκοτάδι μούσκεμα απ' την αγωνία μου, με τον ιδρώτα να τρέχει και με δυνατό πονοκέφαλο.








  

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

στην καλύβα ψηλά στο βουνό

νύχτα σχεδόν κινήσαμε γιά τα βουνά.
κι όταν φεύγαμε απ' εκεί, ήταν πιά νύχτα.
δεν ξέρω γιατί ο έναστρος ουρανός μου δημιουργεί τέτοιο αίσθημα ευγνωμοσύνης , θαυμασμού κι απορίας.
ο έναστρος ουρανός πολύ μακριά απ' τα φώτα της πόλης, να ξεχωρίζεις ένα - ένα τους αστερισμούς, με τ' όνομά τους.

οι κορφές αντίκρυ, ήσαν χιονισμένες .
από τις καμινάδες ανέβαινε καπνός.
βάδισα ως το ξωκκλήσι με τις εικόνες σου.
χρώματα παντού του φθινόπωρου, που φεύγει.

photos
foteini

 




























Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

θυμήθηκα πάλι την μικρούλα μου Zaima.
να ζει άραγε ; δεν ξέρω πόσο ζούνε αυτά τα μικρά ζωάκια... έχω ψάξει, μα είναι άπειρα τα είδη, χωρισμένα κατά γεωγραφικό πλάτος, και δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη γιά το προσδόκιμο ηλικίας τους.





Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

τύμπανα ακούγονται βαριά.
μαζεύονται σύννεφα.

η κοινή, η στοιχειωδώς κοινή λογική εξέλιπε. σε όλα τα επίπεδα. παντού.
κυριαρχεί ο παραλογισμός και η κατάπτωση. σε όλη την κοινωνία.
δεν πρόκειται γιά κατάπτωση - εξοστρακισμό μιάς ηθικής του αστικού βίου. δεν είναι αυτό. καθόλου! είναι μιά εξαθλίωση, που, αν ψάξεις στις ρίζες της, οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πλήρη Α ΠΑΙΔΕΥΣΙΑ των ανθρώπων, (με ό, τι συνέπεια έχει αυτό...) καθώς και στην ανυπαρξία μιάς έστω, στοιχειώδους ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.

σύννεφα μαζεύονται βαριά...
ακούγονται τύμπανα...






Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Τα παρακάτω
διηγήθηκε η Κατερίνα.


" Έχει ξαναπεράσει προσφυγιά απ' εδώ, απ' τη Σκάλα της Συκαμιάς. Μόνο που, όταν έρχονταν από απέναντι οι πρόσφυγες, δεν έφτιαχναν εδώ τα σπίτια τους, δεν ήθελαν να εγκατασταθούν εδώ, γιατί είχαν στο νου τους πως μιά μέρα θα γύριζαν πίσω πάλι, στον τόπο τους.
Έτσι, ετούτο δω είναι ένα ήρεμο, μαγικό μέρος. Δεν είχα ξαναέρθει. Ίσως μόνο απ' τον Στρατή Μυριβήλη το γνώριζα...
Το χωριό, η Συκαμιά, είναι απάνω στο βουνό. Αυτή εδώ η παραλία, η Σκάλα, είναι το επίνειό της.


Το αεροπλάνο μας, πλησίαζε στη Λέσβο κι εμείς κοιτάζαμε κάτω την ακτογραμμή. Όλη η ανατολική πλευρά, όλη η βορειοανατολική και η νοτιοανατολική πλευρά φώτιζαν βαθύ πορτοκαλί μέσα στον ήλιο. Πορτοκαλί όχι απ' τον πρωϊνό ήλιο, μα από τα σωσίβια, σωροί πορτοκαλιά σωσίβια, παντού σπαρμένα.

Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε στη Σκάλα Συκαμιάς είδα με μιάς στην παραλία μιά τσακισμένη βάρκα και ... το στρατόπεδο.

Το πρώτο camp που συναντάς μπροστά σου είναι ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ, στημένο κάτω απ' το μεγάλο δέντρο. Εθελοντές και σκηνές. Τέντες, τζετζερέδια, πάγκοι όπου απάνω ακουμπάν τις σούπες και τα σάντουιτς.
Πιό κει βρίσκεται ένα μικρό αυτοκίνητο, με γιατρούς εθελοντές.


Το μεσημέρι κατά τη μία η ώρα, έφτασε η πρώτη βάρκα. Ήταν συγκλονιστικό.
Πενήντα ή πενηνταπέντε άτομα, στριμωγμένοι ο ένας απάνω στον άλλο, μέσα σ' ένα γκρί φουσκωτό, μιά μακρόστενη μπανιέρα, δίχως καρίνα, δίχως καπετάνιο, δίχως τιμόνι, οι άντρες κάθονταν πάνω στα μπαλόνια, κάποιοι με το ένα πόδι απ' έξω, στη μέση κατάχαμα τα γυναικόπαιδα.
Φωνές. - "Καθείστε όλοι κάτω ! Όχι όρθιοι ! Sit down ! Sit down ! Sit down !"
Φτιάξαμε αμέσως μιά αλυσίδα. Πρώτα τα μωρά. Τα δίνουνε οι μανάδες τους με εμπιστοσύνη. Ανακουφισμένες. Έπειτα τα παιδιά. Οι γυναίκες. Οι άντρες. Όλοι με τη σειρά τους. Αυστηρά με τη σειρά.
Μόλις τραβήξεις έξω άνθρωπο, ακουμπάει το χέρι στο στήθος του γιά να σου δείξει την ευγνωμοσύνη. Μιά ακόμα ζωή σώθηκε.

Όλο το πρωί, όσο ν' αρχίσουν οι βάρκες νά ρχονται, έχει πολλή δουλειά. Η οργάνωση είναι το πρώτο που πρέπει να γίνεται. Αν φτάσουν οι άνθρωποι στις βάρκες και δεν είσαι οργανωμένος, δεν τα βγάζεις πέρα... Το ρούχο είναι αφάνταστα πολλή δουλειά. Η διαχείρηση κρίσης δύσκολη. Πρώτα αδειάζεις τις κούτες. Μες στις σκηνές τοποθετείς διπλωμένα και ταξινομημένα τα ρούχα. Χώρια τα μωρουδιακά, χώρια τα παιδικά, τα γυναικεία χώρια, χώρια τα αντρικά, οι κουβέρτες χώρια, τα παπούτσια, τα τρόφιμα. Τόστ, μαρμελάδες, pumpers, τάλκ, σαμπουάν, καραμέλλες. Ό, τι έχουν ανάγκη οι άνθρωποι... Χρειάζεται απόλυτη τάξη, προσοχή και πειθαρχία. Όσο δεν έρχονται βάρκες, οι εθελοντές τακτοποιούν. Αν, την ώρα που έρχονται, το κάθε πράγμα δεν είναι στη θέση του, είσαι χαμένος.
Υπάρχει έλλειψη από παπούτσια.

Φαντάσου ένα υλικό, σαν σκληρό αλουμινόχαρτο. Είναι θερμαντικό υλικό. Το πρωί, όσο να φτάσουν  οι βάρκες, αυτό το υλικό πρέπει να το κόψεις σε μεγάλα, τετράγωνα κομμάτια και να το τακτοποιήσεις στη σειρά. Όταν έπειτα παίρνεις μωρό στην αγκαλιά σου, είναι βρεμένο απ' τη θάλασσα και παγωμένο. Έχεις στρωμένο στα χέρια σου αυτό το αλουμινόχαρτο. Το αγκαλιάζεις κατ' ευθείαν εκεί μέσα και το πας στη σκηνή. Το αλλάζεις, το τρίβεις, του φοράς ζεστά ρούχα.
Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν απ' τις βάρκες χωρίς παπούτσια. Μη φαντάζεσαι ότι πριν φόραγαν timberland. Βγαίνουν έξω μουσκεμένοι και ξυπόλητοι. Τυλίγουν τα πόδια τους πρώτα μ' αυτό το αλουμινόχαρτο και ύστερα φοράν χοντρές κάλτσες.
Υπάρχει έλλειψη από παπούτσια.


Το άλλο camp λίγο πιό πέρα, ονομάζεται LIGHTHOUSE.
Η γυναίκα που το οργάνωσε είναι απ' το Όσλο και νομίζω έχει παντρευτεί έναν Μυτιληνιό.
Νορβηγοί, Δανοί, Σουηδοί, παιδιά απ' όλον τον κόσμο, έρχονται με δικά τους έξοδα, γιά να βοηθήσουν. Οι Νορβηγοί έχουν και site, όπου δέχονται χορηγίες. Τα αεροπλάνα φέρνουν εθελοντές από παντού. 
Λίγο πιό κει είναι μιά ομάδα διασώστες απ' την Ισπανία. Μαζεύουνε ανθρώπους από τη θάλασσα.
Υπάρχει και μιά ομάδα Βερολινέζων, με κράνη. Αυτοί εναλλάσσονται κάθε τόσο.
Μιά Βιετναμέζα, μας έμαθε πώς να μεταλλάσσουμε τα σωσίβια και να τους τα δίνουμε πάλι πίσω, γιά να τα χρησιμοποιούν σαν σακκίδια. Τραβάμε στο σωσίβιο χαρακιές με το μαχαίρι, βγάζουμε από μέσα το υλικό σαν φελό, βγάζουμε το σκοινί του σωσίβιου και το κάνουν οι άντρες ζωνάρι στα παντελόνια τους, τον φελό τον παίρνουν μαζί τους και τον βάζουν γιά μαξιλάρι όταν πλαγιάσουν. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Είναι μόνο μεγάλη η ανάγκη γιά παπούτσια.


Υπάρχει η στιγμή της μέρας και υπάρχει η στιγμή της νύχτας. Πολύ διαφορετικές.
Οι δουλέμποροι - διακινητές χρεώνουν δυό χιλιάδες ευρώ το κεφάλι, όταν θες να ταξιδέψεις μέρα και χίλια ευρώ αν ταξιδέψεις τη νύχτα.
Οι εθελοντές τη νύχτα είναι σε βάρδιες συνέχεια, με τα κυάλια. Οι βάρκες ταξιδεύουν μες στο πηχτό  σκοτάδι. Κανένα φως. Τους βλέπεις μονάχα όταν φτάνουν πολύ κοντά στην παραλία. Τότε τους κάνεις σινιάλα με τον φακό, τους βλέπεις που ετοιμάζονται να μπατάρουν και φωνάζεις. "- Sit down ! Sit down ! Sit down !"
Φοράν τις στολές κατάδυσης και τους τραβάνε έξω.
Ακολουθεί άλλη βάρκα. Κι άλλη. Κι άλλη.
Οι γυναίκες θέλουν να τις αγκαλιάσεις και να τους πεις μιά κουβέντα.
Πορεύονται στη σειρά, βγάζουν τα μουσκεμένα ρούχα στις σκηνές, στο στήθος τους πάνω έχουνε όλοι κολλημένα σελοφάν, ίσως τα χαρτιά τους, ίσως κάποια χρήματα, όταν ντυθούν τρων τη ζεστή σούπα, τσάϊ καυτό, σάντουιτς με μαρμελάδα, κρουασσάν τα παιδιά. Ως να γίνει αυτό έρχεται κι άλλη βάρκα, κι άλλη, κι άλλη. Χώρια τα περιστατικά... Γέροι γονείς, έγκυες, ετοιμόγεννες, ανήμποροι, χτυπημένοι - περιμένοντας απέναντι γιά νά ρθουν, περνάν των παθών τους τον τάραχο...
Οι μόνοι άντρες, φοράν στα πόδια το αλουμινόχαρτο και τις χοντρές κάλτσες και ξεκινάν πεζοί τέσσερα χιλιόμετρα γιά το 1ο  ενδιάμεσο camp, ίσως γιά διανυκτέρευση, με προορισμό τη Μυτιλήνη.
Μεγάλη η ανάγκη γιά παπούτσια.
Οι οικογένειες δεν χωρίζουν, φεύγουν γιά την Μυτιλήνη με αυτοκίνητα.
Έρχονται ντόπιοι μετά τη δουλειά τους, βάζουν τις οικογένειες στο Ι.Χ. και τους παν στη  Μυτιλήνη.
Εκεί γίνεται η ταυτοποίηση. Ύστερα, φεύγουνε με πλοία.

Την Παρασκευή νωρίς το απόγευμα ήρθαν 8 ή 9 βάρκες. Το βράδυ άλλες.
Το Σάββατο στις εξήμιση το πρωί έφτασαν διακόσια πενήντα περίπου άτομα.
Βάρκες έρχονται συνέχεια, μα και τις ώρες που δεν έρχονται, εσύ συγκροτείς το στρατόπεδο.


Πήγαμε μιά μέρα και στη Μυτιλήνη.
Εκεί, "Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" μαγειρεύει.
Καζάνια τεράστια και μεγάλες ποσότητες τροφίμων. Μαγειρέψαμε καλά φακές. Πηχτές. Ούτε τη δάφνη δεν ξεχάσαμε. Τα εστιατόρια στέλνουν ψωμιά. Οι άνθρωποι τρων μεσημέρι βράδυ. Αν περισσέψει, και δεύτερο πιάτο, ως ν' αδειάσει η καζάνα.
Γίνεται καλή διαχείρηση. Με τάξη και σύνεση. Σε βάζουνε κι εσένα σε σειρά."



το έζησε η Κατερίνα
το περι-έγραψε η foteini







Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015


αργά το απόγευμα, βάδισμα στα βουνά

έχουν ανθίσει οι κουμαριές σου

photos
foteini



απ' το βουνό, πέρα η θάλασσα...



νυχτώνει



βαδίζω, αποτυπώνοντας την ομορφιά




αποτυπώνοντας το βράδιασμα




"Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα.
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή"



νύχτωσε ο Υμηττός



χιλιόμετρα βαδίζεις, όταν νοτιάς φυσάει, 
μετρώντας τα σκίνα, τα θυμάρια, νύχτα...







Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015










Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

εσωτερικά τόσο καταβεβλημένη, που σήμερα, δεν θέλω να γράψω τίποτα, γιά τα δεκαεπτά και τα δεκαοκτώ μας χρόνια.
μήτε γιά τον χαφιέ που έστεκε στο φροντιστήριό σου απέξω θέλω να γράψω, μήτε θέλω να γράψω γιά το δικό μας το ραδιο πικ άπ, το Grundig, την Deutsche Welle , τον πατέρα και τ' αδέρφια μου που έκλαιγαν. 
το έτος 2015 τελειώνει. ποιός μπορεί και κοιμάται ;

"Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου,
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου..."
κοιμάμαι λίγες ώρες μες τη μέρα.
τις νύχτες, σαν τα νυχτοπούλια, σαν τις μικρές κουκουβάγιες, θρηνώ σιγά, στο σκοτάδι.

"Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους...
Και μόνο εσύ θα ξέρεις..."

χτες, παρακολούθησα ως αργά το ξημέρωμα  μιά συζήτηση στο tv5 εφ' όλης της επίκαιρης ύλης.
έχω πολλά βιώματα σχετικά με όσα άκουσα, κάνω σκέψεις διάφορες...
μαθαίνω ξανά τη σιωπή.








Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

θρήνησα
πηγαίνω εκεί που πρέπει, έρχομαι πίσω, πήγα, ήρθα, θρήνησα
έκανα τις δουλειές μου κλαίγοντας, άλλοτε μέσα μου άλλοτε έξω μου, δε με νοιάζει πιά αν με κοιτάζουν, κλαίω ελεύθερα, μπορώ πιά να θρηνώ όταν το χρειάζομαι, έτσι θρηνώ.
βοηθάει (;) κάπως την ψυχή ο θρήνος...

αλλάζουν οι χάρτες, αλλάζει ο κόσμος, σκέφτομαι πόσο κακά αλλάζουν όλα, δεν πρέπει όμως να  μείνουμε στο θρήνο, πρέπει να το αλλάξουμε όλο αυτό...
πρέπει να αλλάξει όλο αυτό.
κι άλλοτε η ανθρωπότητα έχει περάσει πολέμους και περιπέτειες μεγάλες.
γιά το παρόν, κάνω προσπάθεια να σκεφτώ ψύχραιμα.









Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015




Ποιός κοιμήθηκε απόψε ;

Ποιός μπορεί πιά να μένει ήσυχος και ήρεμος ;

Ποιά μάνα μπορεί να περιμένει ήσυχα, να γυρίσουν στο σπίτι τα παιδιά της ;



Ποιά η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ;
Αλλάζει ο κόσμος...





Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

πάρα πολύ καιρό τώρα, εδώ και μερικά χρόνια, με βασανίζει διαρκώς η σκέψη, που δεν έχει να κάνει διόλου με την ουσία, αλλά με την απο τύπωση της ουσίας...

μη φοβηθείς να θρυμματίσεις το τσόφλι των λέξεων !
να σπάσεις το κουφάρι τους.
είναι απαραίτητο να σπάσεις τις λέξεις. να τις απο συνθέσεις... να τις τσακίσεις, να βγάλεις το κουκούτσι τους και να τους βγάλεις έπειτα την ουσία και το ζουμί τους...
είναι απαραίτητο να τσακίσεις τα αισθήματα και τις σκέψεις. όχι φυσικά να τ' αρνηθείς, ακριβώς το αντίθετο!
με επί γνωση να τα δια λύσεις (ανα λύσεις?), γιά να μπορέσεις να συν θέσεις...
οι ιδέες, τα αισθήματα κι έπειτα οι λέξεις... αν αδίστακτα δεν τους πετάξεις τα μάτια έξω, δεν μπορείς να διατυπώσεις τίποτα γραπτό, "της προκοπής"...
με ατσαλάκωτες ιδέες, με comme il faut διατυπωμένα αισθήματα και με καθώς πρέπει (συγ κεκαλυμμένες) λέξεις, πώς να μιλάς αληθινά γιά τον τσαλακωμένο παράδεισο και γιά την εν ζωή κόλαση ;
γιά να διατυπώσεις σε χαρτί το αυθεντικό, ίσως χρειάζεται όλος ο λόγος φουρνέλο, κι απ' την αρχή ξαναστήσιμο...
σπάσιμο θέλουν οι λέξεις... άφοβα.






πώς διάβολο προέκυψε εδώ απόψε,
τούτο το χαζοκειμενάκι ;
η αλήθεια είναι ότι το χα σημειωμένο και βαθειά χαντακωμένο κάπου μέσα στα προσχέδια
κι ο δαίμων του τυπογραφείου,
μες τη ζαλούρα μου,
το φερε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ εις φως.
ας το όμως, δεν το σβύνω, παρόλο που το είδα ξαφνικά μπροστά μου...
ας τη, ας υπάρχει κι αυτή η σκέψη...







 

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Φοίβος Δεληβοριάς
.
Αφού δεν με αγαπάς και μου φέρεσαι αλλιώτικα 
και αφού στις ντισκοτέκ, μου κουνιέσαι με νησιώτικα
αφού με ένα σου κλικ με βυθίζεις στο παράπονο
για πες μου γιατί εγώ, σαν τον τρελό εννοώ
.
Να πέφτω σαν δραχμή στην σχισμή που έχεις στο στήθος σου
να κλέβω τραγουδάκια μονάχα από τον κήπο σου
να κάνω τον compère στα θεάματα της νύχτας σου
και εσύ να μη με κοιτάς, να μην μιλάς του τρελού
.
Με διαμάντια και ρουμπίνια, την μιζέρια και την γκρίνια
θα σου στολίσω
Και με ελληνικά ψηφία, της καρδιάς σου την Μαφία
θα ξεκληρίσω
.
Αφού με ξεπουλάς, με κασέτες στην Ομόνοια
Αφού δεν ξεχωρίζεις τα αγκάθια από την μπιγκόνια
αφού και το φεγγάρι το βγάζεις σε λογάριθμο
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό, προσπαθώ
.
να φτιάξω ένα γοβάκι για να χωράει το πόδι σου
μια πίστα να χορεύεις να χαίρεται ο Ηρώδης σου
τεράστιους προβολείς, να φωτίζουν την σπατάλη σου
και εσύ να μην με κοιτάς, να μην μιλάς του τρελού
.
Με διαμάντια και ρουμπίνια, την μιζέρια και την γκρίνια
θα σου στολίσω
Και με ελληνικά ψηφία, της καρδιάς σου την Μαφία
θα ξεκληρίσω
.
.
.
.
,

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Διαβάζοντας ένα βιβλίο της Ρ. Γαλανάκη, είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι,
ότι ασφαλώς και δεν υπάρχει "δεν μπορώ...!"
μόνο "δεν θέλω !" υπάρχει...
συμβαίνει να τό χω μάθει κι εγώ αυτό, από παιδί...
όμως, το "δεν θέλω" του άλλου, καλείται κανείς να το σεβαστεί. απόλυτα.
το "δεν θέλω", που δηλώνει ο άλλος άνθρωπος, το σέβεσαι απαρέγκλιτα.
τρώς τη γλώσσα σου, τρώς τα μέσα σου, τρως τα χρόνια σου, τρως την πίστη σου, τρως τις ελπίδες σου, τρως τη ζωή σου, τρως τους πόθους σου, τα σωθικά σου τα τρώς,
μα το "δεν θέλω" του άλλου, κόβεις το λαιμό σου και το σέβεσαι.
απαρέγκλιτα.

τελειώνω και το οδοιπορικό του Εβλιά Τσελεμπί.
όταν μπορέσω, θα σημειώσω κάτι τις.




Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

τίποτα, μου φαίνεται, δεν γνωρίζουμε γιά την πόλη μας !
από το εντελώς τίποτα έως ελάχιστα πράγματα...

κάναμε σήμερα έναν μεγάλο περίπατο * στην οδό Αιόλου πάνω - κάτω και παραπάνω, ως τους αέρηδες, την πύλη της Ρωμαϊκής αγοράς, την Αδριάνειο βιβλιοθήκη, κι ως παρακάτω, στις παλαιές  εκκλησίες, στην τέως πλατεία Ταχυδρομείου νυν πλατεία Κοτζιά, κι ως το αγαπημένο μου στενάκι, την οδό Στρέϊτ, που εγώ μονάχα ξέρω γιατί την αγαπάω...

στα μάτια μου μπροστά έχω πάντοτε έναν άντρα, αφοσιωμένο στα γράμματα, στον λαϊκό πολιτισμό, αλλά και στο λαϊκό κίνημα (παιδάκι του δημοτικού τότε, δεν σκάμπαζα τέτοια ακόμα), τον έχω πάντα μες στα μάτια μου, να κρατάει με στοργή ένα παιδί απ' το χέρι και να το αμολάει μέσα σε ράφια με βιβλία, να ψάχνει...
ça suffit ... 


*ξενάγηση του Δήμου της Αθήνας
photos
foteini
























Μ’ άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ’ όνομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω

Στο περιβόλι τ’ ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
δάφνη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω

Αθήνα, Αθήνα

Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο
Κάποια βραδιά
στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα γίνω
Χαρά της γης
και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο





ça suffit ... 









Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Δεν είμαι και πολύ καλά. Ρίγη έχω, θέλω εμετό, ελαφρύ πονοκέφαλο και χτυπάν τα μηνίγγια μου.
Παρ' όλ' αυτά, κάνω μιά μεγάλη προσπάθεια, να τους μαζέψω όλους αύριο.
Κάποιος πρέπει να τους συγκεντρώνει όλους στις γιορτές, κυρίως φυσικά γιά τα παιδιά, μα και γιά τους μεγάλους...
Του έθνους γιορτή !

Ο πατέρας μου,
κάθε τέτοια μέρα έβαζε πάντα στο ραδιόφωνο ή στο πικάπ να ακούει την Βέμπο, κι έκλαιγε.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ήσαν παιδάκια. Τους κοίταζαν κρυμμένα πίσω από τα κλειστά παράθυρα, και τους έβλεπαν μέσα απ' τις γρίλιες να διασχίζουν την Ερμού, προς το Σύνταγμα, πάνω σε ματοσυκλέτες (ματοσυκλέτες τις έλεγε !) και καμιόνια.

Ο νονός μου,
έζησε όλη του την ζωή, ο αγαπημένος μου Μίμης, με θραύσμα οβίδας μες στο μάτι - παράσημο απ' το μέτωπο...

Κι ο Κώστας μου,
ο Κώστας, μου διηγήθηκε πολλές  φορές, πως γλύτωσε απ' το μπλόκο της Κοκκινιάς,
πώς γύρισε απ' την Αλβανία με τα πόδια, με τ' άρβυλα να χάσκουν, γεμάτος ψείρα...

αχ, Ελλάδα, αχ, Ελλάδα !
αχ σήμερα πάλι, Ελλάδα...

ας έχουμε, τουλάχιστον ΕΙΡΗΝΗ !



... κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δεν θα περά
δεν θα περάσει ο φασισμός...







Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

κολύμπησα χτες.
φύσαγε ένας μικρός βοριάς πάνω στο κύμα, σε βίτσιζε στην πλάτη, στο πρόσωπο, μα όσο ήσουν βουτηγμένος ολόκληρος, το νερό σε προφύλαγε...
μισή ώρα γερό κολύμπι, δεν άντεξα περισσότερο, βγήκα, τυλίχτηκα κι ύστερα ανακάλυψα τους θαυμαστούς μύκητες, πάνω στους κορμούς απ' τ' αρμυρίκια.








Ανεβήκαμε με την Σ. στο βουνό σήμερα.
Κάναμε τέσσερα χιλιόμετρα, μέσα στα ρείκια, στα θυμάρια, στους σκίνους, τις αγριελιές, τα πεύκα, τις κουμαριές, τους κρόκους, τα κυκλάμινα.






στου βράχου τη σχισμάδα...




ανασαίνουν τα πνεμόνια
ανασαίνει η ψυχή.




Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

the lobster
ταινία του Γ. Λάνθιμου

Συμβολική ταινία.
Δύσκολη.
Βλέποντάς την δεν έκανα αυτόματη μετάφραση, την γυρίζω όμως κατόπιν στο μυαλό μου και μετα φράζω...
Surréalisme.
Πολύ σκληρή ταινία. Όχι γιά τα γούστα μου. 
Πραγματεία πάνω στην μοναχικότητα.
Πόσο σκληρή μπορεί να είναι η μοναχικότητα από μόνη της, αυτή καθ' εαυτή.
Πόσο σκληρά και ρατσιστικά μπορεί να την αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Πόσο σκληρά και ρατσιστικά μπορεί η μοναχικότητα να αντιμετωπίζει την κοινωνία.
Πόσο σκληρή, τέλος, μπορεί να είναι η πραγματική αγάπη.

Στο ξενοδοχείο (μικρή κοινωνία) το μότο ήταν "αν δεν ερωτευθείς, γίνεσαι ζώο".
Η ειλικρίνεια αισθημάτων ελέγχεται. Παντοιοτρόπως.
Στο δάσος (η αγέλη) απαγορεύει τα αισθήματα. 
Αν υπάρξει έρωτας πρέπει να συντονιστείς.
Οι τελευταίες σκηνές του έργου δείχνουν πόσο σκληρή μπορεί να είναι όμως και η αληθινή αγάπη.
Έτσι τα κατάλαβα, με πολλές παραμέτρους όλ' αυτά, πολλές διακυμάνσεις και φυσικά με μερικά σκοτεινά σημεία.




Στην απέναντι μάντρα άνθισαν οι πασχαλιές. 
Τέλος Οκτώβρη, άνθισαν οι πασχαλιές ! έκοψα λίγες και τις έβαλα στο ποτήρι, να τις μυρίζω.