Μου άρεσε η ταινία "Κλέφτες καταστημάτων", 
του Ιάπωνα (?) Χιροκάζου Κορεέντα.

Μιά οικογένεια - μη οικογένεια, 
ΓιάννηΑγιάννηδες, στο περιθώριο κάθε κρατικής δομής.  
Δεσμοί ανθρώπινοι. 
Γιά μιάν ακόμη φορά η επιβεβαίωση πως γονιός δεν γίνεσαι απαραίτητα 
επειδή γεννάς, σημασία έχουν οι δεσμοί που φτιάχνεις... 

Το πρώτο μισό έργο σε κάποια σημεία αργό, μετά τη μέση η πλήρης ανατροπή κι οι αποκαλύψεις.
Έργο που σε βάζει να σκέφτεσαι...

"Η λάμψη μιάς ασήμαντης νύχτας", του Ιρλανδού Κόνορ Μκ Φέρσον
στο θέατρο  Επί Κολωνώ.

Παρ' όλο που τουλάχιστον οι τρείς πρωταγωνιστές ήσαν πολύ καλοί στο ρόλο τους,
δεν νομίζω ότι το έργο, μου είπε κάτι ιδιαίτερο...

Αναρωτήθηκα, γιατί κάποιος να το γράψει αυτό το έργο ... 
Τι θέλει δηλαδή να μας πει ο ποιητής;
Κοινά πράγματα. Τα γνωρίζουμε πιά!... Τι άλλο;

έχω πάρει σβάρνα τα παλαιοβιβλιοπωλεία και ψάχνω τίτλους, συγγραφείς και μεταφράσεις, που (γιά μένα) αξίζουν και που τους θέλω..
αν, εκτός από idées fixes, είχα και χρήμα, ήξερα πώς ακριβώς ήθελα να στήσω μιά τέτοια δουλειά...
τέλος, δεν βγαίνει τίποτα με το "αν είχα..."
μόνο τσαντίζομαι...

ΣΚΗΝΗ 1η (εκ του φυσικού) 

9 η ώρα πρωϊνή, στον συρμό του metro, με κατεύθυνση από τον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας.

Εγώ είμαι καθιστή. Ολόγυρα άνθρωποι όρθιοι και στριμωγμένοι.

Ξαφνικά, δεν θυμάμαι σε ποιάν ακριβώς στάση, μπαίνει μέσα στο βαγόνι ένας άντρας αλλοδαπός μελαμψός, κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά του, μαζί του μπαίνει μιά γυναίκα, αλλοδαπή με μαντήλα, κι άλλα τρία μικρά παιδιά.

Εμφανώς πρόσφυγες.

Δεν πρόλαβα να σηκωθώ, κινήθηκαν αυτόματα, σηκώθηκαν και προσέφεραν τη θέση τους τουλάχιστον 4 με 5 άτομα, νέοι και μεγάλοι, μία θέση γιά να καθήσει ο πατέρας με το μωρό στην αγκαλιά, μία θέση γιά τη μάνα με το 1 παιδί και μία θέση γιά τα άλλα δύο μικρά προσφυγόπουλα.

Αυτή η σκηνή - οι άνθρωποι να σηκώνονται και να δίνουν τη θέση τους -,  ζέσταινε σήμερα τα μέσα μου, ολόκληρη την ημέρα...

ΣΚΗΝΗ 2η (εκ του φυσικού)

9 και 30 το ίδιο πρωί, στον συρμό του metro προς Ελληνικό.

Το βαγόνι δεν είναι γεμάτο, υπάρχουν θέσεις άδειες.

Απέναντι μου κάθεται μία προσφυγική οικογένεια. Άνθρωποι, που φαίνονται πολύ φτωχοί (εννοώ πολύ πιό φτωχοί από εμάς...). Το πρόσωπό τους έχει μιάν αξιοπρέπεια. Δεν έχουν τα κεφάλια τους σκυμμένα. Πολύ ανοιχτόχρωμοι, ίσως Σύριοι...

Καθιστός ο πατέρας με ένα μικρό στην αγκαλιά, καθιστά δύο παιδάκια πλάϊ του, τη γυναίκα με την μαντήλα, την έχει να στέκει όρθια δίπλα του (!) 

Σε κάποια στάση μπήκε στο βαγόνι μία γυναίκα Ρομά, με ένα μωρό στην αγκαλιά της κι άρχισε να παρακαλεί γιά βοήθεια. 

Κανένας από μας δεν κινήθηκε.

Η γυναίκα Ρομά συνέχισε να παρακαλεί "πάρτε, σας παρακαλώ, χαρτομάντηλα..."

Εμείς συνεχίσαμε να μένουμε ακίνητοι.

Ξαφνικά, βλέπω τον πατέρα πρόσφυγα να γυρίζει στη γυναίκα του (την όρθια...) και να της ψιθυρίζει κάτι.

Κοντοστέκεται εκείνη μερικά δευτερόλεπτα, στο τέλος ανοίγει την τσάντα της , βγάζει ένα πορτοφολάκι, παίρνει από μέσα κάτι τις ψιλό και το τείνει προς την μεριά της γυναίκας Ρομά.

Εκείνη όμως είχε προχωρήσει παρακάτω, κι έτσι η κίνηση με το μπακίρι του ευρώ έμεινε μετέωρη... 

Κι αυτή η σκηνή ζέσταινε σήμερα τα μέσα μου , ολόκληρη την ημέρα...

  

2 το ξημέρωμα τελειώσαμε απ' την χτεσινή αγρυπνία, όπου με κάλεσε ο φίλος αγαπητός μου παπάς .
τη φχαριστήθηκα τη νύχτα .
μπροστά μου καθόταν ο υμνωδός - ωραίος σαν άγγελος , που έχει πει με μοναδικό τρόπο, κυρίως νομίζω, τους Πασχαλινούς ύμνους. μου έκανε εντύπωση η ευλάβειά του...

τώρα που όλοι κοιμούνται, μετά τη μία η ώρα, βγήκα και πότισα τα φυτά.
πιό πολύ γιά να σου ρίξω μιά ματιά βγήκα, και γιά να σου κάνω λίγη παρέα... 
βγαίνω στο δρόμο κι αφίνω ό, τι φαγάκι έχω στ αδέσποτα...
δεν μπορεί , ψυχή, πνεύμα άϋλο, αισθήματα κι ενέργεια να έχουν μόνο οι άνθρωποι... και τα ζώα φυσικά ! ίσως και τα φυτά... ποιός λέει "όχι";

όταν το χρειάζομαι -όπως τώρα-, κάνω τις αναπνοές του ανώδυνου τοκετού...

Πολύ καλός ο "ψυχρός πόλεμος" του Παβλικόφσκι.
Μαυρόασπρο, καθώς η Ida του. 

Τρομακτικά υπήρξαν (και υπάρχουν) τα καθεστώτα...

Εικαστικά άψογο το έργο, κατ' εμέ...

Και φυσικά ποιητικό το τέλος, οι δυό ψυχές περνάν και κουνάν τα στάχυα, κραταιά ως θάνατος η αγάπη.
Μιά φορά το είπαμε αυτό. Οριστικά. Παντοτινά.

λειτουργώ.
βλέπω τους φίλους μου.
λατρεύω τη μπέμπα.
διαβάζω.
ντύνομαι, βάφομαι.
δουλεύω.
μαγειρεύω.
ίσως ετοιμάζομαι πάλι γιά τα κοινά... δεν ξέρω...
σκέφτομαι κάθε μέρα.
πήγα σήμερα, μετ΄΄α από καιρό, στο χτήμα.
οι γείτονες με ρώτησαν "πού τον άφησες σήμερα; γιατί δεν τον έφερες μαζί;"
έγινα κουρέλι.
κάθισα κοντά στη λακκούβα που έσκαβες με μανία κι έθαβες μέσα τα κοκκαλάκια, τα μπισκότα σου, το ψωμί... τα έθαβες γιά να χεις τον καιρό της πείνας...
κάθε τι που έκρυβες, σου έλεγα "μπράβο!" κι εσύ έσκαβες με μεγαλύτερο ζήλο...
λέω διαρκώς μέσα μου τι θα ήθελα να πω.
δεν μπορώ όμως.
λυγίζω.
δεν αντέχω να γράψω αυτά που θα θελα.
πονάει.
κάνω συχνά τις αναπνοές του τοκετού.
θα πενθώ γιά σένα.

πήγαμε με την τριανταφυλλίτσα μου και την Αγγ. θέατρο.
"Λαλαλώ και ρεπετέ" στο Θέατρο της ημέρας.
Όσο το σκέφτομαι, η υπόθεση του έργου είχε πάρα πολλά καλά στοιχεία...

Παλεύω... Τα παλεύω όλα...

ακούω τους ήχους σου.
όταν κοιμάμαι, μέσα στη σιωπή σε ακούω στα πόδια του κρεββατιού να κινείσαι. 
να χτυπάς την ουρά σου στο ξύλινο πάτωμα. να αλλάζεις πλευρό. να τεντώνεσαι.
να πλένεσαι ασταμάτητα με μανία μες τη νύχτα, χλαπ χλαπ η γλώσσα σου.
καμμιά φορά, ακούω στην ησυχία τις πατουσίτσες σου πάνω στα πλακάκια.
αυτές τις πατουσίτσες που στις κορόϊδευα, στις έλεγα χοντρές και χωριάτικες.

όταν γυρίζω σπίτι απ' έξω κι ανοίγω την πόρτα, περιμένω ν' ακούσω τη γκρίνια, τα σιγανά μουγκρητά σου, γιατί έλειπα τόσες ώρες... κι όταν ήσουνα θυμωμένος, μου φώναζες με την καραυγή του lupo, του πατέρα σου... ουουουουουουουουου...

όταν ακούω έξω γαυγίσματα σκυλιών, περιμένω αυτόματα να απαντήσεις. δεν σ' ακούω και ξαφνιάζομαι...

τα φύλλα του φθινόπωρου σκέπασαν τις πλάκες, πάνω απ' το μικρό σου μνήμα.
καλύτερα έτσι.
να σε προστατεύουν οι παλιές πλάκες, οι φυλαγμένες απ' το πατρικό μας...
να σε προστατεύουν τα κόκκινα , τα κίτρινα, τα καφετιά φύλλα του φθινόπωρου...
να σε προστατεύει η αρσενική φιστικιά. απ' τα κλαδιά της κάθε άνοιξη γονιμοποιούνταν όλες οι φιστικές...
τώρα που μπαίνει χειμώνας, θα πέσουν τα φύλλα των δέντρων 
κι εγώ πρωί, μεσημέρι, βράδυ, θα μπορώ να βλέπω τη γωνίτσα σου
το καλοκαίρι, κάτω απ' τα ψηλά δέντρα θά χεις σκιά

παρακολουθώ τα σπουργίτια που στέκονται στα κλαδιά, πονετικά κοντά σου,
τα κοτσύφια με το κίτρινο ράμφος τους
και που και που καμμιά μαύρη κίσσα - σαν την καρδιά μου μαύρη

Στο σπίτι, δέκα χρόνια τώρα όταν μιλούσαμε, δεν είπαμε ποτέ τη λέξη "Πάμε!"
Λέγαμε όλοι "Πι Αλφα Μι Εψιλον"
Αν κάποιος έκανε το λάθος κι έλεγε "Πάμε!", εσύ έπαιρνες κατ ευθείαν στο στόμα το λουρί , πήγαινες και στεκόσουνα στην πόρτα και περίμενες...
Ήσουνα τόσο έξυπνος! Πολύ έξυπνος. Όχι επειδή ήσουνα δικός μου, όχι επειδή η αραπίνα με το αραπόπουλο κι η κουκουβάγια με το κουκουβαγιόπουλο, αλλά επειδή ήσουνα αληθινά έξυπνος.
Από τον τόνο της κάθε φωνής ήξερες πάντα τι γινόταν. Πού φυσούσε ο άνεμος. Προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα...
Ήξερες να διακρίνεις αλλά και να κάνεις το καλό, το κακό, την πονηριά, τη ζαβολιά, τη φιλία, την αγάπη.
Άλλοτε φερόσουν σαν ένα μικρό, ζωηρό, σκανταλιάρικο, καμμιά φορά ζηλιάρικο παιδί κι άλλοτε, ειδικά τώρα που μεγάλωνες, φερόσουν όπως ένας σοφός γέροντας. Διακριτικός. Ευγενής. Φιλικός. Κοινωνικός. Αληθινός. Υπομονετικός. Αγαπησιάρης. 
Καλοσύνη είχες. Ήσουν καλύτερος από έναν καλό άνθρωπο. 
Αξιοπρεπής. Περήφανος. Ντρεπόσουνα. Κανα δυό, τρείς φορές μέσα στα χρόνια, που γιά κάποιον λόγο σου ξέφυγαν τα κακά μέσα στο σπίτι, εγώ το πήρα είδηση  από τον τρόπο που ντρεπόσουνα... Κατέβαζες το κεφάλι και ντρεπόσουνα... Ποτέ δε χρειάστηκε να σε μαλώσω.
"Αγορίνα μου" σε έλεγα.

Πάντα, όταν έβγαινα εδώ γύρω, σε έπαιρνα μαζί μου, γιατί σου άρεσε να βγαίνουμε έξω. Η αληθινή σου απόλαυση όμως, εκείνο που περίμενες όλη μέρα, ήταν ο βραδινός μας περίπατος. Γιά δέκα χρόνια, με κάθε καιρό, τρία τέταρτα ως μιά ώρα βραδυνό περπάτημα, όλα τα μύριζες, όλα τα κατούραγες, με τράβαγες πάντα να πάμε προς την πλατεία, όπου σου άρεσε να κάθεσαι να χαζεύεις τα μεγάλα παιδιά. Τα λάτρευες αυτά τα παιδιά και τη φασαρία τους. Τα κοίταγες εκστατικός. Ήθελες να στεκόμαστε στην πλατεία εκεί κοντά τους και τα παρακολουθούσες με θαυμασμό να φωνάζουνε, να καπνίζουνε, να χειρονομούν... 
Σου άρεσε να σε χαϊδεύουν στο δρόμο. Να σε καμαρώνουν. Σου άρεσε που στεκόμαστε και κουβεντιάζαμε με τους γνωστούς μας.
Όταν βγαίναμε από την πόρτα μας, κρατούσες ψηλά το κεφάλι, σήκωνες ψηλά την ουρά σου, έπαιρνες αποφασιστικά το λουρί στα δόντια και με τράβαγες. Ήσουν περήφανος. Νόμιζες ότι εσύ με βγάζεις έξω βόλτα...

Ξέρω καλά, πως δεν θέλεις να είμαι στενοχωρημένη, αλλά είναι μεγάλη αλλαγή στη ζωή και μου λείπει πολύ, Φελουπί μου, η βραδυνή μας βόλτα...

Αφού scripta manent, κρατάω την τελευταία - τελευταία συνταγή με τη μνήμη χαρτιού, 
χαρτί πιασμένο με μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο, μόλις ξυπνήσω η πρώτη έννοια μου.
Γιά να μην τύχει και το χάσω, περνάω στην ηλεκτρονική μνήμη.


Δευτέρα 1 Οκτώβρη 2018

Πρωί
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοεμβρίου
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (έως και την Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (έως και Κυριακή)

Μεσημέρι
- Ultra levure 1 την ημέρα, έως 1 Νοέμβρη

Βράδυ
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοέμβρη
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (και Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (και Κυριακή)
μόνο βράδυ 1 χάπι x 3 μέρες (και Τετάρτη)
μόνο βράδυ 1/2 χάπι x 3 μέρες (και Σάββατο)

Τέλος θεραπείας 
κ. τ. Θ. Δ !

(και πώς να σου δίνω τα χάπια με γεμάτο στομάχι, αφού δεν ήθελες να φας;... όλο κάτι σκαρφιζόμουνα και σε ξεγελούσα, γιά να σε ταϊσω μιά μπουκιά...)

Εσύ κι εγώ, τα καταφέραμε μαζί μονάχα γιά τρείς μέρες, έως και την Πέμπτη 4 Οκτώβρη, Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες.

Την Παρασκευή το πρωί με άκουγες, μα δεν στεκόσουν όρθιος. 
Σε πανικό εγώ, σε σήκωσε η Σ αγκαλιά, κατευθείαν σε γιατρό με το αυτοκίνητο της Αιμ. 

Ταραχή στο ιατρείο, εσύ χωρίς καθόλου σφυγμό, σου κοπάνησαν 3 απανωτές ενέσεις και κατευθείαν στο νοσοκομείο. 
Όταν σε έβαλαν στο φορείο του νοσοκομείου εσύ ΔΑΚΡΥΣΕΣ. 
Πώς γίνεται και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; 
Από ανημπόρια δάκρυσες, μικρέ μου, ή κατάλαβες το τέλος; Κι εγώ η άσχετη, εγώ ο βλάξ, που δεν κατάλαβα... ήλπιζα... 
Συνήλθες λιγάκι με τον ορό που σου πέρασαν, κι εγώ ήλπιζα...

Το ίδιο απόγευμα, Παρασκευή 5 Οκτώβρη, εσύ ανήμπορος, ξαπλωμένος πάνω στο φορείο, με τα μάτια μισόκλειστα, με κοίταζες πάντα. 
Σου μίλαγα γλυκά και σε χάιδευα. Η Σ. κι εγώ σε χαϊδεύαμε ασταμάτητα. 
Σου έλεγα τα ονόματα, που πάντα όταν τα άκουγες χαιρόσουνα... τα ονόματα των παιδιών που αγαπούσες... Με άκουγες, μισάνοιγες τα μάτια μα δεν μπορούσες να κινηθείς.
Ώσπου σε πήραν οι γιατροί γιά την μετάγγιση αίματος. Ήλπιζα.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. "Λυπάμαι, δεν έχω να σας πω καλά νέα..."
Δεν άντεξες.
Με χάδια σε μεγάλωνα 11 χρόνια.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
 

Ο θείος Σταύρος νόμιζε ότι σε λέμε "Φελούπεν". Δεν τον διορθώσαμε ποτέ. 
Τον αφίναμε να σε λέει "Φελούπεν".

Καθόμαστε κοντά στο αναμμένο τζάκι, πάνε τώρα μερικά χρόνια, κι εσύ κούναγες την ουρά και τον κοίταζες με τα όμορφα καστανά σου μάτια.

Έσκυψε λίγο, σε χάϊδευε και σου είπε: "Φελούπεν παιδί μου, όσο είμαι εγώ εδώ, να μη φοβάσαι τίποτα! Όσο είμαι κοντά σου, παιδί μου, δεν θ' αφίσω ποτέ να σε πειράξει κανένας!"

Και κοίτα τώρα, καλό μου μωρό, κοίτα τώρα, εσύ έφυγες απ' την αγκαλιά μου την περασμένη Παρασκευή, σήμερα Παρασκευή οκτώ.
Απόψε, πρίν λίγο, Παρασκευή οκτώ, ο θείος Σταύρος έφυγε κι αυτός...
Δεν είναι απίστευτο ; Μου μοιάζει απίστευτο !

Είχε μπέσα ο θείος Σταύρος, αγόρι μου. Αυτό που έλεγε το εννοούσε... Φελουπάκο μου, να μη φοβάσαι πιά... Μικρέ μου, μη μου φοβάσαι τίποτα ! Δεν θ΄αφίσει ποτέ να σε πειράξει κανένας !...

" Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΒΕΝΑΝΤ"

(KIDNAPPED)

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

ΤΟΥ

ΝΤΑΒΙΝΤ ΜΠΑΛΦΟΥΡ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ 1751

ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΡΠΑΞΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΓΑΝ ΜΑΚΡΙΑ

ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΕ Σ' ΕΝΑ ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ ΧΑΙΛΑΝΤΕΡΣ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΑΝ ΜΠΡΕΚ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΥΣ ΒΟΥΝΙΣΙΟΥΣ ΓΙΑΚΩΒΙΤΕΣ

ΚΑΘΩΣ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΡΑΒΗΞΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΤΟΥ 

ΤΟΥ ΕΜΠΕΝΕΖΕΡ ΜΠΑΛΦΟΥΡ ΑΠ' ΤΟ ΣΩΟΥ

ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΤΗ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

ΤΙΣ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΙΔΙΟΣ , ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ

Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ

Βρήκα αυτό το βιβλίο ανάμεσα σε νεανικά μας βιβλία. Τώρα μόλις... δεν είναι πολλή ώρα...

Άκουσα ξάφνου ένα ΚΛΙΚ μέσα στο μυαλό μου... το κλασσικό βιβλίο, που ψάχνω χρόνια τώρα, αυτό με τη Σκωτία και τα Χάϊλαντς, αυτό που έχω γυρίσει όλα τα μεγάααααλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, με τους μικρούουουουους πωλητές, όπου κανείς μα κανείς δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, "ένα κλασσικό νεανικό βιβλίο, βρε παιδιά, ίσως του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, ένα βιβλίο που μιλάει γιά Σκωτία και Χάϊλαντς...", με κοίταζαν άπαντες με απορία...

Κοιτάζοντας σήμερα τα βιβλία του αδερφού μου, το βλέπω ανάμεσα και το μυαλό μου κάνει ένα ΚΛΙΚ... "Λες να ' ναι αυτό, το βιβλίο που ψάχνω;"

Το ανοίγω. Το ξεφυλλίζω. Το ξαναξεφυλλίζω. 
Φυσικά, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ! ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ !

Οι περιπέτειες του Ντάβιντ Μπάλφουρ, η Σκωτία, οι Χαϊλάντερς, τα Χάϊλαντς και... ο Ρόμπερτ Λ. Στήβενσον !

τι αληθινή ανακούφιση !

το έχω παρατηρήσει πολλές φορές, σε περιόδους μεγάλης θλίψης, κάποιος μου στέλνει πάντα μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή... πάντα όμως !...
κι όπως είμαι τώρα, δεν είναι λίγο πράγμα, διόλου δεν την περιφρονώ αυτή τη "μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή..."

θελω ν αρχισω να γραφω το ημερολογιο "χωρις εσενα"

αλλα δεν ξερω αν το αντεχω

όταν δεν κοιμάμαι, κι όποιες ώρες δεν δουλεύω, 
κάνω τις αναπνοές του ανώδυνου τοκετού.
είναι σκληροί οι πόνοι. δεν μαλακώνουν.

εν μέσω παιδιών μεγάλων που σταθερά όλο κάτι χρειάζονται, παιδιών μωρών, σκυλιών άρρωστων που προσπαθείς με τα δόντια να τα κρατήσεις στη ζωή, γιαγιάδων που είναι στον κόσμο τους και με τα προβλήματά τους, ανθρώπων που μπαίνουν, βγαίνουν, κόσμου  που καθημερινά πάει, έρχεται, μόνιμων -από βίτσιο- διαβασμάτων, και μιά υποχρέωση εργασίας που επείγει να τελειώσει, με πνευματικό και σωματικό κόπο, ενίοτε υπερπροσπάθεια,
μπόρεσες επιτέλους αποβραδίς να ξανα δεις τον λατρεμένο "Νοτιά" του αγαπημένου Μπουλμέτη
και την "Ηλέκτρα" κατόπιν , στο "Αρχαίων Δράμα".
μιά ανάσα, αδερφέ...




 

Che La Luna Mezzo Mare

Lou Monte

Sicilian Dialect

Pavarotti

Louis Prima

έξι και τριάντα, πρωϊνή.

χαράζει.

πρώτα τα τζιτζίκια, ύστερα τα πουλιά.

τι να σου πω ...

τι πειράζει λαϊκά αν τα μιλάμε...

Ήτανε λέει, η μεγάλη λεω φόρος.
Ξέρεις ποιά... Όπου, όταν ήμουνα παιδάκι, στις εθνικές εορτές κάναμε παρέλαση σ' αυτήν, τα τύμπανα πήγαιναν μπροστά ταρατατζούμ ταρατατζούμ, κι εμείς με τη σημαία καμαρωτοί από πίσω, έν δυό στην άσφαλτο τα άσπρα σοσόνια, μαύρα λουστρίνια με λουράκι, έν δυό, έδινε το παράγγελμα η δασκάλα πλάϊ μας, Ελένη Καμενίτσα την έλεγαν, καλή της ώρα, όπου και αν βρίσκεται...

Το βράδυ που έφυγε ο φίλος μου ο Σταύρος, γονάτισα κοντά στο κρεββάτι του κι ίσως έκλαιγα, δεν θυμάμαι καλά...
Έπειτα, βγήκα σ' αυτήν τη λεω φόρο, έτσι ήταν η διαδρομή μου, στάθηκα στη διάβαση έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του γραφείου σου , περιμένοντας να διασχίσω τον δρόμο.
Έπεσα χάμω όμως. Έπεσα χάμω φαρδιά πλατιά, στη μέση της λεω φόρου, ήμουνα στενοχωρημένη και συγχισμένη, δεν πρόσεχα ή ζαλίστηκα, δεν ξέρω, έτσι έπεσα  χάμω, φαρδιά πλατιά, ήταν σχεδόν ξημέρωμα και δεν περνούσαν αυτοκίνητα, αλλιώς θα μου είχαν κάνει το κεφάλι λιώμα...

Η μεγάλη λεω φόρος, γιά χρόνια καταλεπτώς χρονομετρημένη με τα δικά σου βήματα ...

"Ποτέ κανείς συγκοινωνιολόγος, δε χαρτογράφησε διαδρομές τέτοιας ακρίβειας...

Ακόμα; Δώδεκα. Ακόμα εκεί είσαι; Να υπήρχαν ταξί-αεροπλάνα! Αεροταξί πόλης! Τρελά. Πρόσεχε τα σκαλιά. Να πατάς σταθερά. Μη βιάζεσαι. Πάρε την μικρή κατηφόρα. Πρόσεχε βγαίνοντας στη λεωφόρο. Σε κείνο ακριβώς το σημείο, διαβαίνοντας, έπεσα μια φορά"


Μεσημέρι διέσχισες τη λεω φόρο, πέρασες στη μεσαία νησίδα. 
Τσιγάρο αναμμένο στο χέρι. Είχες πει, δεν θα καπνίζεις.

"οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ" - δεν είναι ἐπὶ ματαίῳ ! Εκείνος, που καλά γνωρίζει καρδίας και νεφρούς, Εκείνος μου έκανε δώρο γιορτής! Ένα πολύτιμο δώρο γιορτής ! Μου χάρισε μιά πολύτιμη στιγμή!

η Πανσέληνος τ' Αυγούστου '18

photos

foteini

ξεπροβάλλει πίσω απ' το βουνό...

αν με πίστευες λιγάκι 
θα `σαν όλα αληθινά

στο κελί...

Ξάπλωσα στην άκρια της θάλασσας κάτω απ' το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Δεν μπήκα να κολυμπήσω. Δεν είχα κέφι. 
Μόνο άκουγα το κύμα ως αργά να με νανουρίζει.
Έβλεπα τ΄αστέρια και τα καράβια βαθειά, να περνάν ολοφώτιστα.
Μακριά έπαιζε μιά μουσική.

στο κελί...


Μπάνιο ενδέκατο . Nocturne. 

Κάτω από ένα σχεδόν blue moon

Ωραία ταινία "Το βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκρίν".
Εμένα δηλαδή μου άρεσε - κυρίως η ατμόσφαιρα, αλλά και η ιστορία στα σημεία της...

Έφαγα και μιά τούμπα στα σκαλιά και με πονάει ένα δάχτυλο...

Μπουρμπούλης - Χατζηνάσιος

Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα

κι εσύ περνάς στους δρόμους

με το μπουφάν στους ώμους

και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα.

Έρημος η αγάπη δίχως όαση

στην άδεια κάμαρά μου να βλέπω τα όνειρά μου

σαν σήριαλ κομμένο στην τηλεόραση.

Άμμος είν’ η αγάπη μέσα στα χέρια μου

τ’ ανοίγω και τη χάνω, τα κλείνω δεν τη πιάνω

κι έτσι περνούν οι ώρες τα μεσημέρια μου.

You Make Me Feel Like A Natural Woman

Το μεσημέρι η γυναίκα κοιμήθηκε βαρειά, στη ζέστη, κουρασμένη, λίγο ταλαίπωρη αυτόν τον καιρό...
Είδε τότε ένα όνειρο. Ένα διαυγές όνειρο.

Κατοικούσατε , λέει, μαζί στο σπίτι της. Στη γειτονιά της, όπως ήταν πριν χρόνια, χωρίς τόσες πολυκατοικίες, ήταν πράσινη ακόμα η γειτονιά...
Εσύ είχες κοντά σου κι ένα παιδί. Όχι μωρό, ούτε μεγάλο παιδί. Ένα μικρό παιδί, τέλος πάντων...
Μένατε όλοι μαζί.
Βγήκατε βόλτα. Εκείνη ήταν δίπλα σου. Βάδιζε κοντά σου.  Ήθελε να σου πει "Σ' αγαπώ", "όπως τότε, έτσι τώρα, έτσι πάντα. Βασανιζόταν κι ήθελε να στο πεί, μα εσύ περπατούσες μάλλον αδιάφορα. Κυπαρίσσι ψηλό. Κοίταζες ίσια μπροστά. Βάδιζες αμίλητος. Με εκείνο το μικρό παιδί κοντά σου.
Εκείνη δεν μίλησε.

Εκ παιδεύομαι
Διδάσκομαι
Αναγνωρίζω
Ξαναγνωρίζω
Ανησυχώ
Μαθαίνω
Παρατηρώ
Γνωρίζω
Χαίρομαι
Μαθαίνω
Συμμετέχω
Προσφέρομαι
Ξαγρυπνώ
Κουράζομαι
Μαθαίνω

Tabula rasa εγώ, 
εμπεδώνω το μεγάλο μυστήριο της ζωής...

Νῦν, οὐκ ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου...

Οδύσσεια Ε

Στίχ. 271-275.

.

"Δεν του ερχόταν στα μάτια ύπνος,

Την Πούλια θωρώντας, 
τον Αρκτούρο –να βασιλέψει τούτος αργεί –
Και την Άρκτο – αλλιώς τη λένε κι αμάξι -,
Που επιτόπου κλωθογυρνά και καραδοκεί ολοένα τον Ωρίωνα
Ούτε λούζεται στον Ωκεανό ποτέ της"

foteini

Δεν μου ερχόταν στα μάτια ύπνος,

Την Άρκτο είδα,
- Η ουρά του χαρταετού στα Γεράνεια όρη-
Να δίνει βουτιά μέσα στις Σκυρωνίδες Πέτρες,
Πάνω σε δάση μαύρα, καμμένα.

Δευτέρα, 23 του μηνός Ιουλίου 2018
εμφανίστηκε το απόγευμα ένα ουράνιο τόξο, πάνω απ' τον Υμηττό.
Ήταν μία απατηλή, ουράνια υπόσχεση 
ή μάλλον, 
η υπόσχεση αφορούσε την περιοχή του Υμηττού, αποκλειστικά και μόνο !

photos

foteini

Την Παρασκευή, 27 μηνός Ιουλίου μπόρεσα να απαθανατίσω με κάποιαν επάρκεια, την ολική έκλειψη της αιμορροούσης Σελήνης, πάνω απ' το όρος Ζήρεια.
Η πρόβλεψη είναι, ότι το φυσικό φαινόμενο θα επαναληφθεί σε περίπου 200 χρόνια...

Την Δευτέρα, 30 μηνός Ιουλίου , στις πέντε και τριάντα επτά το ξημέρωμα
απαθανάτισα le chemin d' amour μέσα στον Κορινθιακό κόλπο.

Την Πέμπτη, 2 του μηνός Αυγούστου ζύμωσα ψωμιά.
Τέσσερα καρβέλια χωριάτικο ψωμί.

Σάββατο, 4 μηνός Αυγούστου, έκανα χαρά, γιατί καταδέχτηκε και μου ποζάρισε ένας ωραίος τσαλαπετεινός.

Κυριακή, 5 του μηνός Αυγούστου, πίεσα τον εαυτό μου να (ξανα) μπει επιτέλους σε θάλασσα... 
Μπάνιο δέκατο. Νυχτερινό.
Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει...

στο κελί...


Σήμερα η φύση μου έκανε τη χάρη ! Μιά χάρη, κόντρα στην ακεφιά που με δέρνει μέρες τώρα...

Πέτυχα επί τέλους τον τσαλαπετεινό !

Κι ήταν αυτή μιά στιγμή χαράς, μιά στιγμή ενθουσιασμού !
Χρόνια περίμενα να τον δω, κι ήξερα ότι κάπου εδώ γύρω στριφογυρίζει...
Η αλήθεια είναι, ότι έχω υπομονή. Γκράντε.
(Η φίλη μου η Μέρω έχει ένα εικόνισμα της Αγίας Υπομονής)

et voilà :

photos

foteini

"πτηνό παραλλαγής, με φτέρωμα που μοιάζει στη ζέμπρα, περήφανο λοφίο και τσιμπολογητής χωραφιών"

για συντομία, "τσαλαπετεινός"

Πανέμορφος !