Πήρε τον δρόμο, το στρατί η γυναίκα κι ήρθε να σ' έβρει...

Τον δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ

αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω

Ψυχή να μη βρίσκω, και πάντα να μπλέκω

με κόσμο τυφλό και βουβό...

Βάδισε αργά, παρέα με κάτι γατούλες, και με ένα ασκέρι ολάκερο από περιστέρια, αυτά που φωλιάζουν κοντά στην αυλόπορτα...

Το κεφάλι της κάτω και σούρνοντας τα βήματα...

Ήρθε κι ακούμπησε το κούτελό της πάνω στο άσπρο σου μαρμαράκι.

Δεν είχε δάκρυα. Μόνο απ το σάλιο της, ως μέσα στην ψυχή της, ως κάτω στον αφαλό της, κι ύστερα πάλι προς τα πάνω, μέχρι  τα μηνίγγια της, μιά ξεραϊλα κι ένα σφίξιμο.

Πού είσαι? 

Ινσιέμε α τε ιο ρεστερό

 Βριλήσσια. Θέατρο Νταμάρι-Α.Β

"Το όνειρο ενός γελοίου", Φ. Ντοστογιέφσκι

Σερβετάλης - Μπίρμπα 

Θυμάσαι αυτό, του Γιώργου Σεφέρη?

Είμαι βέβαιη, ότι το θυμάσαι!

"... η ζωή μου έγινε έτσι όπως έγινε 

και ξετυλίχτηκε πάνω σε δυό παράλληλους δρόμους 

- ένα δρόμο υποχρεώσεων, υπομονής και συμβιβασμών, 

κι έναν άλλο , 

όπου περπάτησε χωρίς συγκατάβαση , ελεύθερο, το βαθύτερο Εγώ μου-, 
γιατί γνώρισε και έζησε δυό κόσμους ξεχωρισμένους καθαρά..."

Ινσιέμε α τε ιο ρεστερο

Του Σεπτέμβρη δώδεκα. Μήνες έξι.

Μήνες έξι, περπατάω στα γόνατα.

Μήνες έξι, κανείς γύρω...

Καν είς...

Καν είς...

θυμήσου, που μου χάρισες :

"7 τραγούδια θα σου πω, γιά να διαλέξεις τον σκοπό

που θα μου πεις

και θα σου πω

το σ' αγαπώ!"

ωχ, μάνα μου...

Κάθε χρόνο, πρώτη σου έλεγα, ότι βγήκαν τα κυκλάμινα.

Βγήκαν κι εφέτος τα κυκλάμινα!

 Πονάω. Μουγκρίζω απ' τον πόνο. Σιγανά μουγκανητά μέσα στη θάλασσα, όπου φεύγω και ξανοίγομαι μονάχη μου, γιά να μπορώ να μουγκανίσω με την ησυχία μου. Και με την ψυχή μου.

Ίσως δεν θα τα βγάλω πέρα... Δεν γνωρίζω... Θα ήθελα να τα βγάλω πέρα και να επιβιώσω, γιατί έχω ακόμα αφημένες πολλές εκκρεμότητες με τα παιδιά, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Πονάω και σου μιλάω. Κλαίω σιωπηλά και σου μιλάω. Μουγκανίζω σιγανά και σου μιλάω. Σκέφτομαι και σου μιλάω. Προσεύχομαι και σου μιλάω.

Θέλω να είσαι καλά. Θέλω να είσαι στο φως. Νομίζω ότι είσαι στο φως. Αν δεν είσαι εσύ στο φως, τότε ποιός?! Αν η δική σου ψυχή δεν λούζεται με φως, τότε τι?!

Εχω σκληρούς πόνους. 

Εσύ ξέρεις, ότι τα σωματικοποιώ... Έτσι τώρα! Σχεδόν δυσκολεύομαι να περπατήσω... Σα να ξέχασα πώς περπατάνε... Εγώ, ο περιπατητής των βουνών, βαδίζω με δυσκολία αυτόν τον καιρό... Γνωρίζω όμως, πως αυτό ξεκινάει απ τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου, και χάνω τον έξω μου βηματισμό...

Θα προσπαθήσω. Ανάγκη, εσύ πρώτα να είσαι καλά.

Σκέφτομαι...

Σκέφτομαι, πως δεν είναι καλό γιά σένα, γιά την ψυχούλα σου, ψυχή μου, να με βλέπεις σε τέτοια  χάλια!...

Σκέφτομαι μήπως να κάνω μιά προσπάθεια... Αν μπορώ...

"Πράσινο σκοτάδι απ’ τα μάτια σου βαμμένο

Χύμηξε κι απόψε να με βρει

κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο

που έμοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι

κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά

όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει

για να το πετάξω στη φωτιά

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί

πέταξα για να σε φτάσω

κι όταν σ’ είχα φτάσει μέχρι το φιλί

σ’ έσβησε η ανατολή"

*

*

Σκληρά περνάν οι μέρες.

Κι οι νύχτες.

Δεν πρόκειται γιά κάτι θεωρητικό.

Δεν είναι φιλοσοφικό. 

Πρακτικό και καθημερινό είναι. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ. Δεν το αντέχω. Δεν θα το αντέξω.

Κινούμαι ένα γύρω κι όλοι με βλέπουν φυσιολογικά... 

Δεν είμαι. 

Εσύ ξέρεις, πως έχω μάθει να λειτουργώ και να μη φανερώνω... Εσύ βλέπεις.

Δεν ξέρω αν θα το αντέξω.

Στην ψυχή μου, στην καρδιά μου αλλά και στο μυαλό μου.

 Κοιμάμαι και ξυπνάω μ' ένα απελπισμένο ΓΙΑΤΙ?

mon évangile

mon miracle à moi

mon ange!

Αν έγραφα τώρα ένα βιβλίο, θα ήσαν λευκές οι σελίδες, άδειες, μόνο κάθε πρωί θα έγραφα σε σένα  "καλημέρα" και κάθε βράδυ "καληνύχτα"

Στον ύπνο μου βλέπω άδειον τον χώρο σου.

Ο χώρος είναι ο ίδιος, μα είναι άδειος, άδεια δωμάτια... δεν είσαι εσύ εκεί.

Άλλοτε βλέπω στον ύπνο μου, ότι βαδίζω σ έναν δρόμο και κλαίω.

absurde

 Τέσσερις μέρες είμ εδώ, και μου φαίνεται σα να πέρασε καιρός...

Ήρθα γιά να τακτοποιήσω διάφορα θέματα, αφού πιά δεν θέλω να ξανάρθω γιά διακοπές,,, 

Δεν θέλω τίποτα.

Κι εδώ, σου ανάβω καντηλάκι. 

3 μήνες.

Τα ξέρεις... Εδώ γύρω είσαι... Παρ' όλ' αυτά, δεν θα χαλάσω τις συνήθειες των χρόνων, γι αυτό στα στέλνω...

Τελείωσα, ΞΑΝΑτελείωσα δηλαδή χτες το βιβλίο... τον ατελείωτο έχει!

Εκεί που λέω, πάει, τελειώσαμε, ο Μ. σκέφτεται να προσθέσει κάτι, να αφαιρέσει κάτι ή να αλλάξει πράγματα... Πάμε πάλι απ' την αρχή!

Τέλος πάντων, ο εκδ. οίκος έκανε την πρώτη, την "πρόχειρη εκτύπωση" και μου το ξαναστείλανε, γιά το τελικό... Βιάζονται κι όλας...

Με πολύ άγχος τελείωσα χθες, Σάββατο πρωί πρωί, έστειλε αμέσως και το πήρανε.

467 σελίδες, γράμμα γράμμα, το άγχος χτυπάει κόκκινο.

Είναι ωραίο, μου αρέσει, δε λέω, απλά δεν αντέχω άλλο σε τόση πίεση...

Δεν αντέχω άλλο, γενικά...

Δεν αντέχω άλλο, γενικά...

Ούτε ειδικά...

Ούτε τίποτα δεν αντέχω...

Από την ενήλικη ζωή μου, 

πρόλαβα και σου αφιέρωσα περίπου τη μισή, σε χρόνια.

Αφοσίωση.

Γιατίι κάθομαι και μετράω τώρα?...

Θυμάσαι, που σου λεγα:

"μου ήρθε μιά τρομερή ιδέα, μικρέμουμότσαρτ !

πάει να μιλάμε μεταξύ μας α-λατινικά ; !
δεν θα μας καταλαβαίνει κανείς !
(μήπως και μας καταλαβαίνει κανείς τώρα ;...) " 

:)

Αλατινικά κουβεντιάζω πιά, ολημέρα...

Μούδιασμα στο κεφάλι.

Πόνοι στα σπλάχνα. Πόνοι στο στέρνο. Πόνοι στον λάρυγγα. Πόνοι στο σάλιο. Πόνοι στα μάτια. Πόνοι στα δάκρυα. Πόνοι στο μυαλό. Πόνοι παντού.

Μιά γυναίκα αισιόδοξη, θετική στη ζωή, δραστήρια και δυνατή, ποτέ μα ποτέ δεν το είχε πραγματικά βάλει με τον νου της...

Προσπαθεί. Προσπαθεί κάθε μέρα. Κάνει σχεδόν τα πράγματα που έκανε. Δουλεύει. Έρχεται. Μεγαλώνει το μωρό. Φροντίζει τους γέρους. Προσπαθεί. Περπατάει. Ψωνίζει. Κάνει περιπάτους. Βάφει τα μάτια της. Ακούει μουσική. Φοράει κοσμήματα. Προσπαθεί. Βλέπει φίλους. Διαβάζει λίγο. Μαγειρεύει. Ανάβει κάθε πρωί το καντηλάκι σου. Βάζει κάθε πρωί στην άκρη ένα καθαρό ποτήρι με δροσερό νερό, να έχεις, να δροσίζεσαι.

Χρειάζονται κι οι άγγελοι δροσιά!

14 χρόνια πριν, 

στις 15 Ιουνίου του 2008, η γυναίκα, σου έλεγε:

Κυριακή, Ιουνίου 15, 2008

"Καμιά φορά, όταν σ’ ακούω να λες πως αψηφάς το θάνατο,

συλλογίζομαι ποιός απ’ τους δυό, θα τύχει να φύγει νωρίτερα…
Έπειτα από πολλά χρόνια ή τώρα, δεν έχει να κάνει, γι αυτό που θέλω να πω…
Αν τύχει και φύγω εγώ πρώτα, μη φοβηθείς. Να ξέρεις, εδώ γύρω θα είμαι.
Εγώ, ο κοντορεβυθούλης με τα σημάδια του, όπως λες κι εσύ…
Αν όμως τύχει και φύγεις εσύ πρώτα, να ρθεις να τον μαζέψεις τον κοντορεβυθούλη, κοντά σου".

Έτσι την έλεγες... "ο κοντορεβυθούλης με τα σημάδια του"...

Ο κοντορεβυθούλης έχει πιά χάσει τον δρόμο

τον μπούσουλα

και το σημείο αναφοράς στη ζωή.

Ζωή point final.

12 Μάρτη

12 Μάη

rosa mutabilis

Έχει στα ουράνια κήπους

με γελαστά τριαντάφυλλα

και, μέσα στα λογιώ-λογιώ

το Ρόδο το θαυματουργό

κατά τον αγαπημένο

 F. G. L

 Δεν θα σταματήσω να σου τα λέω τα νέα. Όσο εγώ ζω.

Τίποτα δεν θα σταματήσω, το ξέρεις... 

Insieme a te io resterò

Είμαστε και οι δυό, άνθρωποι εντελώς σταθεροί κι απόλυτοι. Και στα καλά και στις παραξενιές μας.

Insieme a te io resterò

ή αλλιώς "τεθεμελιωμένοι και στερεοί, και μή μετακινούμενοι"

ή αλλιώς "ne bouge pas!"

κι απόψε, όπως σου το έλεγα τα τελευταία χρόνια, θα σου πω, ότι άκουσα λίγο την Eurovision, κι ότι απ' τα μισά τραγούδια, εμένα μου άρεσε κάπως η Μολδαβία.

kalinifta!

Ύπνος πιά, 01.00 με 03.00 ή 02.00 με 05.00 ή 03.00 με 06.00...

Δυό ώρες το 24ωρο ή τρείς... ό, τι να ναι...

Μη μιλάω καλύτερα... Τι να πουν τα λόγια; Σε ποιόν;

Nessun Dorma...

" Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, 

μοναχὸς στὴ δόξα 

καὶ στὸ θάνατο. 

Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. 

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."

Γ. Ρίτσος

άφησέ με να ρθώ μαζί σου...

Ο Μάϊος μήνας σου.

"γλυκύ μου έαρ, που έδυ σου το κάλλος;"

Χθες ήρθα σε πολύ κοντινή επαφή (εργάστηκα πρόσωπο με πρόσωπο, επί μίαν ώρα...) με φίλο, ασθενή, που δεν γνώριζε ότι ασθενούσε... Το βράδυ το μάθαμε.

Εγώ φταίω. Έκανα τη μλκία και ούτε εγώ φορούσα μάσκα... Φοράω πάντα. Χτες δεν φορούσα. 

Τώρα, ό, τι είναι να γίνει, θα γίνει...

Το βιβλίο τελειωμό δεν έχει... ΕΑΝ επιζήσουμε, πρέπει να το ξαναπιάσω. Απ' την αρχή. Που είμαι τελειομανής φταίει, και που ψειρίζω τα πράγματα...

Μόλις τελείωσα την διόρθωση του βιβλίου.

Τυπωθήτω!

452 σελίδες, τι άγχος κι αυτό!... Βεβαίως εξαντλητική αλλά φιλική η προσπάθεια και η συμμετοχή πάντα... 

Τιμούμε τους φίλους και όσους μας εμπιστεύονται... Ξέρεις εσύ απ' αυτά...

Το παραδίδω αύριο το πρωί. Μου έχουν βγει τα μάτια... Τα μάτια μου βέβαια, δεν ζορίζονται μονάχα απ' το βιβλίο... Σε λίγο δεν θα βλέπω πιά να διαβάσω!

Ίσως πρέπει ν' αρχίσω να φοράω γυαλιά... Γιατί όχι;...

Ελεεινή ψυχική κατάσταση. 

Ούτε ύπνος, ούτε ξύπνιος...

Γιατί?

Από παιδιά που είμασταν, μας έφερνε εδώ ο μπαμπάς μου, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, το απόγευμα...

Στεκόμαστε πάντα μπροστά, στο ίδιο πάντα σημείο, το σούρουπο, πριν σκοτεινιάσει, με σκούρο κερί αναμμένο στο χέρι, περνούσε η φιλαρμονική και παιάνιζε, ίδια η μουσική πάντοτε, μπορώ να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, η ατμόσφαιρα όλη, ο κόσμος που ακολουθεί πίσω, κάνει επίσκεψη εδώ ειδικού σκοπού, έχει ένα άλλο νόημα η επίσκεψη εδώ, κάθε τέτοια μέρα...

Σήμερα, γιά πρώτη φορά, ακολούθησα κι εγώ εδωδά σε διαδρομή τον επιτάφιο. 

Τον επιτάφιο θρήνο. Sanglots από μέσα ... Να μην ακούει κανείς απ' έξω. Να μην ξέρει κανείς. Κανείς να μην καταλαβαίνει. Ουδ είς...

"Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες..."

Γιά πρώτη φορά, η Ανάσταση έχει νόημα, που το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους μου...

Το επιστέγασμα της ζωής είναι λοιπόν η Ανάσταση!

ΑΝΑΣΤΑΣΗ περιμένουμε !

Έφτιαξα το "ασουρέ" της πανσπερμίας της φύσης 

και 

της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!

 Σουρεαλιστικό...

Δεν ξέρω, πώς το αντέχω... Δεν γνωρίζω πώς...

Βράζω απόψε τον καρπό, με φρέσκια φλούδα λεμονιού και δαφνόφυλλο. Θα το βάλω ως το πρωί να στεγνώνει ανάμεσα σε πετσέτες βαμβακερές.

Πήρα φρέσκα καρύδια, φρέσκο ρόδι, σταφίδες ξανθές, σταφίδες μαύρες, φουντούκια, πήρα γλυκάνισο, κόλιαντρο, κύμινο. 

Τώρα θα ψήσω λίγο τ' αμύγδαλα, θα καβουρδίσω λίγο το σουσάμι και το σιμιγδάλι.

Θα βάλω απόψε το ρόδι ανάμεσα σε χαρτί, στο ψυγείο, να στεγνώνει ως το πρωί.

Θα ψιλοκόψω τον μαϊντανό.

Σουρεαλιστικό... 

Απίθανο... 

Σα να μιλάμε γιά τις ζωές άλλων...

 

"Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια                                      

 

τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή"

 δεν μπορώ

 Πέντε η ώρα,

που ξημερώνει...

 Η μία γιαγιά "έφυγε" το ξημέρωμα από κοντά μας, πλήρης ημερών, ήσυχα, στο σπίτι της, με τα παιδιά της ολόγυρά της.

Δεν είχα ποτέ ξαναδεί, πώς ο άνθρωπος αφήνει την τελευταία πνοή του...

Μέγα μυστήριο ο θάνατος!

Και η ζωή, μέγα μυστήριο!

 

Άφησε την αδερφή της καθιστή σ’ ένα παγκάκι να την περιμένει, κοντά στο μνήμα του πατέρα τους.

“Κάπου θα πάω εγώ! της είπε, εσύ να με περιμένεις εδώ!”

Βάδισε μονάχη της, ανάμεσα στις πρασινάδες και τα κυπαρίσσια, άγγελοι φτερωτοί ολόγυρα, λευκά μάρμαρα, κίσσες πετάνε με τις μακριές μαύρες ουρές τους, κοράκια φωνάζουν, μια αιωνόβια χελώνα τρέχει πάνω στα μικρά ποδαράκια της, ένα όνομα χαραγμένο μπροστά στη γυναίκα, Εμμανουήλ Ξάνθος, ΦΙΛΙΚΟΣ.

Ήρθε στη γειτονιά σου, μα δεν μπορούσε να σου πει μια κουβέντα, ούτε μια κουβέντα δεν έβγαινε, καμιά κουβέντα δεν ερχόταν στο μυαλό της, παρά μονάχα τ’ όνομά σου έλεγε τρυφερά μέσα της, μονάχα αυτό, τίποτε άλλο…

Στο τέλος, σου είπε “Πού βρίσκεσαι?! Στείλε μου, καλέ μου, ένα σημάδι! στείλε, καλέ μου, ένα σημάδι! στείλε μου, καλέ μου, ένα σημάδι! ”, κατέβασε τα μάτια της κάτω στο χώμα κι έφυγε.

Επέστρεφε, βαδίζοντας μονάχη της ανάμεσα στις πρασινάδες και τα κυπαρίσσια, στους φτερωτούς άγγελους, στους λευκούς μαρμαρένιους σταυρούς, η αιωνόβια χελώνα είχε πιά κρυφτεί, τα κοράκια φώναζαν, οι κίσσες με τις μακριές ουρές τους, πετούσαν χαμηλά…

Όταν πλησίασε κι έφτασε πάλι πίσω, κοντά στην αδερφή της, την είδε να κρατάει στο χέρι της ένα μπουκέτο άσπρες φρέζιες, λευκές με κίτρινη καρδιά, αυτά ακριβώς τα τελευταία λουλούδια, που εσύ είχες στείλει στη γυναίκα!

“Πού τα βρήκες αυτά τα λουλούδια;” ρώτησε την αδερφή της, ταραγμένη.

“Πρώτη φορά τα βλέπω εδώ, να φυτρώνουν στο χώμα, εδώ, μπροστά στα πόδια μου, απάντησε απορημένη η άλλη, όσα χρόνια έρχομαι εδώ, πρώτη φορά φυτρώνουν μονάχες τους, άσπρες φρέζιες!”

 

 

Nessuno sa la verità...

Parla più piano e nessuno sentirà, σου έλεγε πάντα εκείνη...

Τώρα, είναι εκείνη, που σου μιλάει σιγανά σιγανά...

Nessuno sa la verità...

Insieme a te io resterò

Η γυναίκα, όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ ή όταν διασχίζει τον δρόμο κοντά στο γραφείο σου, περιμένει να σε δει στο διάζωμα, να καπνίζεις, να περπατάς προς την κατεύθυνση που ξέρεις...

Ξαφνικά, πολύ ξαφνικά, αστραπιαία, καταλαβαίνει ότι αυτό, οριστικά, δεν μπορεί πιά να γίνει...

Το σοκ είναι φοβερό.

Δεν υπάρχουν λόγια.

Αλλά αν κάποια στιγμή, δεν βγάλει και λίγα λόγια προς τα έξω της, θα σκάσει μέσα της μιά βόμβα και θα την κομματιάσει.

 

Το 2008 

-14 χρόνια πριν απ' το σήμερα-

στις 6 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη:

Πέμπτη, Μαρτίου 06, 2008

 

Eμείς, λιβάδια σινάπεως απλώσαμε...

όχι έναν κόκκο σιναπιού !

 λιβάδια... 

και όρη μετακινήσαμε ! 

.

επιμένητε

τεθεμελιωμένοι και στερεοί,

και μή μετακινούμενοι!

.

Κολοσσαείς α. 23

Έχω ξε ψαχνίσει ο, τι δήποτε έχει γραφεί και ειπωθεί...

Τα γνώριζα όλα, φυσικά... Δεκαεννέα χρόνια εφέτος, με κάποιον τρόπο, με έκανες κοινωνό σε όλα αυτά. Καθημερινά... Μήπως εγώ, με κάποιον τρόπο,  δεν σε έκανα?!

Μικρό θησαυρό, φυλάω στο viber, τις Μαρτιάτικες φρέζιες, που μου έστειλες. 

15/3/του 21 (τι σημαδιακή μέρα!), μου χάρισες τον Μίμη και την Άννα, να πετάν αετό! Στον ουρανό, ψηλά! 

Ποιός θα μπορούσε να μαντέψει τον οιωνό?!

Ανεξερεύνηται αι βουλαί του Κυρίου...

Πόσο εξω-πραγματικό, πόσο φοβερό είναι, να έχει χαθεί από τη γλώσσα, το μελλοντικό μόριο "ΘΑ"!...

Το "θα" του εγγύς και του μακρινού μέλλοντα...

Χτες το πρωί, ξύπνησα στις 5 με μουδιασμένο κεφάλι και ζορισμένη όλη μου την αριστερή πλευρά... Σηκώθηκα και κοίταξα έξω. Χιόνια παντού... Στα πεύκα, στο χώμα...

Παγωνιά... 

Αφίνομαι.

 Θυμάσαι, την ξαδέρφη μου την Κατερίνα?

"πόσες μυστικές αποστολές, μου λέει, έκανα"! Έτσι είναι, έκανε αποστολές η Κατερίνα, αλλά έκαναν κι άλλοι... Δεν θυμάμαι πότε ήρθε κοντά σου η Κατερίνα... όταν γύριζα από Παρίσι ή από Κωνσταντινούπολη ή από Πράγα ή άλλοτε... ή Χριστούγεννα ή, μέσα σ' όλα τα χρόνια, δεν θυμάμαι πότε... Σίγουρα ήρθε στην έκθεση ζωγραφικής της φίλης σου ..., που την προλόγισες. Έχω και δυό θαυμάσιες φωτογραφίες από κεινο το βράδυ, μέσα στο αρχείο με όλες τις φωτογραφίες, από την "Σωτηρία" κτλ...

Την ημέρα των γενεθλίων μου, Σάββατο 12 Μαρτίου, η Κατερίνα με πήρε τηλέφωνο πρωί πρωί, "χρόνια πολλά, αγάπη μου, να μου είσαι καλά, να σε χαιρόμαστε...", όλα τέλος πάντων... 

Δεν περίμενα κανέναν εκείνη την ημέρα, αλλά ήρθαν ξαφνικά το μεσημέρι τα παιδιά, έσβυσα το κεράκι μου, τους άναψα το τζάκι, τους έφτιαξα φαγάκι, κάθισαν, φάγαμε, το απόγευμα έφυγαν.

Το βράδυ η Κατερίνα με πήρε πάλι τηλέφωνο. "Εγώ είμαι", λέει. Δεν μου μίλαγε όμως... 

"Τι είναι?" τη ρωτάω, αλλά εκείνη δεν μου μίλαγε.

"Δεν μπορώ να στο πω, μου έλεγε, δεν γίνεται να στο πω"...

Δεν ήξερα τι να υποθέσω, εκείνη μου λεγε συνέχεια "δεν γίνεται να στο πω..." κι εγώ ανήσυχη, αλλά εντελώς ανύποπτη, την ρώταγα τι συμβαίνει...

Έτσι. 

12 Μαρτίου, τα γενέθλια γιά μένα τελείωσαν. Διά παντός.

 Απόψε πήγε στην  εκκλησία. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί αλλιώς... 

Είχε ένα χρόνο να πάει σε εκκλησία... -Εξαιρείται η χθεσινή μέρα-

Κάθισε στα σκοτεινά, μοναχικά σ' ένα στασίδι κι άφησε τα δάκρυά της να κυλάνε ελεύθερα.

Προσ ευχήθηκε. Εσύ είσαι τώρα ένας άγγελος, όμως κι οι άγγελοι χρειάζονται προσ ευχή.

 Λίγο καστανόχωμα στα πόδια σου, ίσα ίσα γιά να το χεις πάνω σου, κάπου να σ΄ακουμπάει λίγο, η αφή απ' το χέρι της.

Παραμιλάει. Όσες ώρες είναι μόνη της βαδίζει και παραμιλάει σιγανά. Σου μιλαει δηλαδή...

Δεν παραλογίζεται... Λογικά σου μιλάει...

Κλαίει. Όχι με λυγμούς. Κλαίει με σιγανά ουρλιαχτά. κοφτά και σιγανά. Βουβά, σιγανά ουρλιαχτά, λίγο μέσα της, λίγο έξω της...

Μουγκανίζει. Παραξενεύεται, που μπορεί και μουγκανίζει... Σα μοσχαράκι, που το σφάζουνε κάνει. Το μουγκανητό ξεκινάει από κάτω, μέσα απ' την κοιλιά της κι ανεβαίνει στα πνεμόνια, έπειτα δεν περνάει απ' τον λάρυγγα, βγαίνει κατ΄ευθείαν στην κοιλότητα του στόματος και στη μύτη.

Απόψε, βρίσκεσαι σε λάθος τόπο. Δεν είσαι εκεί, όπου θα πρεπε να είσαι.

Γιατί?

Δεν μπορώ να ξαπλώσω.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Δεν μπορώ να είμαι όρθια.

Δεν μπορώ να είμαι καθιστή.

Μόνο περπατάω συνέχεια, βαδίζω μες τα δωμάτια, αργά αργά.

Η Μαρία, μου έστειλε το va pensiero. Δεν μπορώ να τ' ακούσω.

Η Νανά είπε να πάω σπίτι της. Αδυνατώ να πάω.

Το ραδιόφωνο κάτι λέει γιά τον πόλεμο. Το κλείνω. Σιωπή θέλω.

Δεν την αντέχω τη σιωπή. Δεν τον αντέχω τον θόρυβο. Ούτε το μουρμουρητό.

Παραμιλάω συνέχεια. Βαδίζω και παραμιλώ. Σιγά σιγά, μες απ' τα δόντια μου, να μη μ' ακούσει κανείς...

Σου μιλάω. "Γιατί?"

"Γιατί, παιδί μου? Πες μου γιατί?"

Ξέρω, πως ίσως είσαι εδώ, κοντά μου... Αναρωτιέμαι... ή περιπλανιέσαι?

Σ' έχω απ' το πρωί ρωτήσει, αμέτρητες φορές "Γιατί, παιδί μου? Πες μου, γιατί?" 

Τελείωσε εχθές η 2η ή μήπως η 3η διόρθωση, του 2ου βιβλίου...

Μάλλον η δεύτερη του δεύτερου, αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρη...

408 σελίδες... Ζορικούτσικο... Εκείνο που με διευκολύνει είναι ότι το κάνω κέφι, γνωρίζω το θέμα, την ορολογία, τις λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν, πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά κτλ...

Είμαι στο στοιχείο μου, θα έλεγα... Το λέω και στον ίδιον τον Μ. 

"κι εγώ, μου λέει, στα εμπιστεύομαι! σου χω την απόλυτη εμπιστοσύνη". 

είναι έτσι προφανώς, γιατί αισθάνομαι πολιτικό ζώο. η έμφαση στη δεύτερη λέξη...

Ξημερώνοντας Καθαρά Τρίτη, με την αύριο της Καθαράς Δευτέρας,  η γυναίκα είδε ολονυκτίς ένα πλήρες, ένα "διαυγές" όνειρο.

Ήντουσαν (τι προφορική λέξη κι αυτή!), ήντουσαν, λέει, μαζί, οι δυό τους, στην οδό Ακαδημίας. Στέκονταν όρθιοι, πλάϊ πλάϊ, στο πίσω πεζοδρόμιο, κοντά στα περίπτερα, με την πλάτη γυρισμένη στο πανεπιστήμιο, σαν να κοιτάζανε, ας πούμε, το άγαλμα του Παλαμά... ή μήπως ήτανε στο μεσαίο διάζωμα; Μπορεί και νά ταν στο μεσαίο διάζωμα, στο διάζωμα των λεωφορείων... Ναι, μάλλον εκεί ήσαντε(!) Αλλά τι σημασία έχει τώρα το διάζωμα της οδού Ακαδημίας; Πάντως προς το μέρος του πνευματικού κέντρου της Αθήνας κοιτάζανε. 

Είχανε κι οι δυό μιά χαρά και μιά προσμονή στη στάση τους. Εκείνος έβγαλε από την τσέπη του εισιτήρια γιά το θέατρο. Έσκυψε λίγο κοντά της, "έβγαλα εισιτήρια, της είπε, να πάμε θέατρο". Ευχαριστημένοι κι οι δυό, κουβέντιαζαν ήσυχα...

Αυτό είναι μονάχα το μισό όνειρο!

Το άλλο μισό όνειρο, ήταν ακόμα καλύτερο, είχε στοργή πάλι κι αυτό, αλλά η γυναίκα δεν το θυμάται! Δεν μπορεί να το θυμηθεί, όσο κι αν στίβει το μυαλό της... Όσο κι αν το στίβει... Όταν ξύπνησε πάντως, είχε χαρά, μιάν ησυχία, μιάν ηρεμία μέσα της.

Σα να θελε κάτι τις να τον ρωτήσει... Στο μυαλό της τριγύριζε διαρκώς ο στίχος γιά το "ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"... Όχι αθέατου ! Άλλη λέξη θα χρησιμοποιούσε αυτή... "ενός απρόσμενου Απριλίου" ίσως; "ενός άδικου Απριλίου"; Μάλλον αυτό της φαίνεται πιό ταιριαστό στην περίσταση... "ενός Άδικου Απριλίου", το "Άδικου" με Άλφα κεφαλαίο! 

"Γιατί άδικου;!" θα απαντούσε εκείνος. Πώς προκύπτει το "άδικου;" Ξέχασες φαίνεται, ό, τι σου είχε μάθει η γιαγιά σου! L'indiscrétion είναι σοβαρό αμάρτημα και η προβλεπόμενη από τον νόμο ποινή είναι αυστηρή! Παραβίασες τον πρώτο κανόνα! "soyons discrets!"

Ξέρεις καλά, θα του έλεγε τότε εκείνη, ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου... 

Δεν σβήνεις έτσι, το ένα τρίτο της ζωής, τραβώντας απλά μιά μονοκοντυλιά!

Παρ' όλ' αυτά, η γυναίκα έχει πάντα βαθειά μες στο μυαλό της, τα λόγια του Hugo: 
"Comprendre est au delà d'aimer"

 Τώρα που οι δείκτες υγείας, φαίνεται να πηγαίνουν καλά, επανέρχομαι στο να βρω ένα κουτάβι...

Όταν ο Φελούπε μου "έφυγε", είπα : δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά! ένα πλάσμα, ένα τέτοιο πλάσμα, έτσι κι αλλιώς δεν αναπληρώνεται! δεν πρόκειται γι αυτό... ούτε σκέψη! 

Κοίταζα και κοιτάζω κάθε μέρα τον μικρό του χώρο, ένα επί ένα, συντροφεύουμε στοργικά ο ένας τον άλλο...

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να περιμαζέψω ένα πλασματάκι απ' τους δρόμους... Χωράει πολλές φορές το νοιάξιμο και την αγάπη, τ' ανθρώπου η καρδιά...

Κατόπιν ήρθανε μέρες δύσκολες. Très difficiles... Μέρες, όπου παλεύεις με τον εαυτό σου, με τη ζωή, με τον θάνατο, με τον Θεό, με τους άλλους ανθρώπους, με ζωντανούς, με αποθαμένους, παλεύεις με τις δυνάμεις σου, με την αδυναμία σου, με τη φιλία, με την αγάπη, με την εγκατάλειψη, με τις ανθρώπινες ανασφάλειες, με τον θυμό σου, παλεύεις με τη φιλοσοφία, με τη φιλοσοφία πάντα, αλλοίμονο αν όλες ανεξαιρέτως τις καταστάσεις δεν προσπαθείς να τις φιλοσοφήσεις... Πάντα 10' είχα στον Μουτσόπουλο. 

Και τι τον θέλαμε τον Sartre, τι τους θέλαμε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αυγουστίνο, τον Ακινάτη, τον Καρτέσιο, τον Σπινόζα, τον Λόκ, τον Βολταίρο, τον Ρουσσώ, τον Ντιντερό, τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Νίτσε, τον Χάϊντεγκερ, τον Καστοριάδη, τον Έκο, τον Ράμφο... Και τι τους διδαχτήκαμε μες τα χρόνια, αν δεν μας έμαθαν να πηγαίνουμε ένα βήμα πάρα πέρα τη σκέψη μας, χωμένοι μες στην αγωνία, κρατώντας την ψυχραιμία μας και το μυαλό μες το κεφάλι μας?...

Τώρα που φαίνεται ΣΑΝ να πηγαίνουν καλά τα πράγματα, σκέφτομαι να ψάξω στους δρόμους, μήπως και βρω, να περιμαζέψω ένα κουτάβι... 

Αγώνας, αγώνας, αγώνας διαρκείας, καθώς φωνάζαμε πάντοτε κεφάλια, στις λαϊκές διαδηλώσεις...

Τελείωσα χτες και παρέδωσα το 2ο βιβλίο του Μ., σελ. 420.

Δεν τελειώσαμε όμως. Προσθέτει συνέχεια νέο υλικό. Θα χρειαστεί να το ξαναδουλέψω 1 ή 2 φορές...

Κάνουμε μάλλον μακρές συζητήσεις, σε θέματα όμως που με ενδιαφέρουν και τα κατέχω από πολύ νέα.

Όλο όμως πληροφορούμαι και καταννοώ...

Διάγω περίοδο ησυχίας και ανησυχίας μαζί.

Η βασίλισσα της ομορφιάς

Σύγχρονο θέατρο, Κεραμεικός

περπατώ, περπατώ εις το δάσος

όταν οι σειρήνες είναι εδώ...

η θάλασσα πέρα, η πόλη, 

το δάσος, τα κατσάβραχα, οι κυκλαμιές, οι βελανιδιές, τα πουλιά

και

οι σειρήνες του πολέμου...

περπατώ εις το δάσος...

Είκοσι δύο του μήνα Σεπτέμβρη, της χρονιάς 2021

Εγκαίνια άσκησης σώματος και ψυχής! Περπάτημα στον Υμηττό σήμερα!

-autrement, τα βουνά πήρα...-

κυκλαμιές παντού!

πιό κάτω, η πόλη...

 Είκοσι επτά / 27

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

 26

Σήμερα και μία

 Είκοσι πέντε

-Σήμερα και δύο-

 

 24

Εικοσι τέσσερα

23

Δύο (?) και σήμερα

 22

 21

 20

 deka ennea

 Deka okto

Deka epta

Δέκα έξι

Δέκα πέντε

Δέκα τέσσερα

 Δέκα τρία

Δώδεκα

 Ένδεκα

Δέκα

Εκπαιδεύομαι σε ιδιαίτερα σοβαρές καταστάσεις!

Γιά παράδειγμα, όταν πρέπει να μένεις εντελώς ακίνητος, ούτε χιλιοστό κίνηση, κι εκείνην την ώρα να σε τρώει η μύτη σου! ή, απλώς να πνίγεσαι και να σου έρχεται βήχας! ή απλώς, να έχεις ανεξέλεγκτες τάσεις ανυπακοής!...

Αυτές κι αν είναι ασκήσεις! 

Επί τη λήξει, παίρνεις και diploma ZEN!

 Εννέα

 Και απόψε, έτερον "διαυγές" όνειρο, tout au long de la nuit...

 οκτώ

Σύντομο "διαυγές" όνειρο.

 7

(επτά)

 έξι 

σις

σιξ

 Πέντε

 "Ο ΠΑΤΕΡΑΣ"

Ε ξαι ρε τι κός ο Άντονι Χόπκινς, αλλά και η Ολίβια Κόλμαν...

Γράφουν διάφορα, πολλές φορές άσχετα πράγματα, εδώ κι εκεί οι κριτικοί, όμως εμένα, το έργο, μου φάνηκε μιά ΠΡΑΓΜΑΤΕΊΑ πάνω στο σύγχρονο φοβερό πρόβλημα, της γεροντικής άνοιας, που όλο και επιδεινώνεται, τα τελευταία χρόνια...

Πάρα πολύ καλή ταινία, όλα σωστά δοσμένα, επί της ουσίας, ήταν σα να βλεπα σκηνές με δικά μου πρόσωπα... Με έκανε να καταλάβω γι αυτήν την "αρρώστια" (?), "κατάσταση" (?), πράγματα που ως τώρα ήσαν γιά μένα ακατανόητα... Σκέφτομαι πως πρέπει να αναθεωρήσω τους τρόπους μου με τους ανθρώπους, να πάψω να θυμώνω με ό, τι ως τώρα δεν καλοκαταλάβαινα, και να έχω περισσότερη υπομονή μαζί τους...

Γιά μένα, η ταινία αυτή, είναι μιά καλή στιγμή του κινηματογράφου!

Στην έξοδο συνάντησα τον Γιάννη, με την καινούργια γυναίκα του...

Πριν λίγα χρόνια, ήμουν παρούσα σε μιά κοκορομαχία, που είχαν, ο Γιάννης με τον Άλλο... Ποιός απ' τους δυό έχει πάει με τις περισσότερες γυναίκες...

Ο ένας είπε 500.

Ο άλλος είχε λίγες περισσότερες.

Κέρδισε ο Άλλος...

"Επαγγελματίες" του είδους...

Είμαστε και με τους δυό μαζί, από παιδιά. Αγαπιόμαστε. Δεν μπορώ να τα βάλω πιά με κανέναν, ούτε γιά τα καλά τους, ούτε γιά τις βλακείες τους...

Η καινούργια γυναίκα, είναι γιατρός. Κουβεντιάσαμε λίγο...

Υ.Γ.

1/10/21

Συναντήθηκα προχτές με τον Γ. Όχι, η καινούργια γυναίκα δεν είναι γιατρός, όπως εκείνη είχε αφήσει να εννοηθεί!...

4  Μαθαίνω σωστή αριθμητική

Μαθαίνω εγκαρτέρηση

Μαθαίνω ταπεινότητα

 Ας κάνουμε μιάν εξάσκηση στην πρακτική αριθμητική...

3

Προσπαθώ.

Προσπαθώ να στυλωθώ... Γνωρίζω τον καθοριστικό ρόλο , που μπορεί να παίξει η καλή ψυχολογία... Πολύ συνειδητά, τα δουλεύω όλα με το μυαλό μου. Όλες τις εκδοχές... Μέρα νύχτα. Δεν είναι όμως εύκολο... Άλλα δουλεύω έξω, αλλά δουλεύουν μέσα... Παρ' όλ' αυτά προσπαθώ... Με επίγνωση.

Στο "κελί" σήμερα, τράβηξα τα λάστιχα, πότισα τα δεντράκια, ανακτώ σιγά σιγά δυνάμεις, πάντα ποτίζω και τα φυτά απ' το διπλανό χτήμα, που παλεύουν μονάχα τους τα έρμα, δίχως να υπάρχει κανείς να τα φροντίσει...

Ήπια ούζο δίπλα στη θάλασσα, γύρισα κι έκανα αρκετές δουλειές, προσεκτικά πάντα, 

τέλος έπιασα τη βραδυνή μας κουβέντα, με τις Ζοζεφίνες μου... Τρενάρω τον ύπνο...

 Είναι λίγες μέρες, που "έφυγε" ο Γιάννης Σαρ. ροκ (1) 

Τον πήρε κι αυτόν ο καταραμένος ιός... Ξαφνικά, αναπάντεχα...

Καλός μουσικός, αλλά κυρίως Καλός Άνθρωπος, ήταν ο Γιάννης... Κάτι πρέπει να κάνω, μόλις μπορέσω, να απαλύνω τη θλίψη της Κατιάνας...

Πόσο άδικο είναι...

 Το 'κακό σκυλι", που λέω, το εννοώ ...

Τόσο χαλαρή, που είμαι, μα πόσο πιό χαλαρά?! Παίρνω κοντά μου την Ιλιάδα και τη Μορφή του λύκου, το κινητό και το pc. 

Σα να πηγαίνω γιά κούρα και ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ! Ευκαιρία γιά 4 μέρες ξεκούραση! Τέλειο?!

Κανέναν πάνω στο κεφάλι μου, διότι υπάρχει απαγορευτική είσοδος, γιά τους πάντες!...

Εκείνο που με στυλώνει, εκτός απ' τα εντελώς προσωπικά χαρακτηριστικά, είναι σίγουρα οι ομάδες  στήριξης! Πολύ σημαντικό! Το χω ξαναζήσει αυτό, κι έχω άποψη, γιά τις ομάδες στήριξης...

Οι φίλοι -όσοι είναι ενήμεροι- , οι Ζοζεφίνες μου, τα πλήθος παιδιά (!), οι άνθρωποι. 

Εξαιρετικό αυτό! Τόσο εξαιρετικό, που γίνεται πηγή άντλησης καλής ενέργειας!

Φοβερή δύναμη οι ομάδες στήριξης!... Απ' το πρωί σήμερα, δεν ξέρω πόσες ώρες, μαζί με όλα τ' άλλα που έκανα, απαντώ σε διαφόρων λογιών μηνύματα. Μηνύματα με κάθε τρόπο δοσμένα. Άνθρωποι συντονισμένοι, ώρες σήμερα... Πορεύομαι. Με ευγνωμοσύνη...

Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... 

Άλλοτε μπορώ, άλλοτε όχι.

Σκέφτομαι τους πολυ αγαπημένους μου. Την Τζούλη. Την Αλεξάνδρα.

Την Σωσώ. Τη Νίτσα. Τον Μίμη. Τον μπαμπά μου. Τον Κώστα. Την Μαρία. Τον Δημήτρη.

Τον Aki. Τον Andrew. Τον Γιάννη. Τον Λευτέρη. Τη Δάφνη.

 Το σκέφτομαι καιρό τώρα... Δεν είναι απλό...  Ήρθε ίσως η ώρα...

ΑΝ όλα παν καλά, θα ψάξω στον δρόμο να βρω, να περιμαζέψω ένα σκυλάκι. 

 Πήρα έναν μικρό, προσωπικό θησαυρό στα χέρια μου...

Η Βάντα είχε φυλάξει όλα αυτά τα χρόνια ένα τετράδιο με ποίήματά μου, που της είχα δώσει, μετά που τελειώσαμε το σχολείο!

Τα φωτοτύπισε όλα προχτές και μου τα έστειλε.

Δεν πιστεύω στα μάτια μου, που τα βλέπω, γιατί εγώ φυσικά δεν τα είχα... Γραπτά άλλων χρόνων, μεγαλοϊδεατικά, αλλιώς γραμμένα, σε μιάν ωραία καλλιγραφία, γιά την Κύπρο, γιά την πατρίδα και τα βάσανά της, γιά το βουνό, γιά τον Ε, γιά τον έρωτα... Αυτός ο άτιμος ο έρως πάντα, να βασανίζει των ανθρώπων τα μέσα...

Ας περάσει με το καλό αυτή η βδομάδα η δύσκολη, κι αν όλα πάνε καλά, αν από Δευτέρα γυρίσω σπίτι, μπορεί να ασχοληθώ λίγο με αυτά...

 Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω, μου λέει ο Κωνσταντίνος... Δεν παραπονιέμαι. Δεν γκρινιάζω... Ούτε μιά στιγμή δεν σκέφτηκα να πω "γιατί εγώ?" "γιατί πάλι εγώ?!"

Όχι, δεν παραπονιέμαι. Προσπαθώ να το φιλοσοφήσω... Όσο γίνεται... Κι έπειτα ό, τι γίνει...

Φυσικά η ψυχή μου είναι περίλυπη, είμαι αγωνιστής όμως... Τι στο καλό, τον μοίραζα τόσα χρόνια τον "ΑΓΩΝΙΣΤΗ" στις γειτονιές!... Τέτοια λέω στον εαυτό μου, και σκάει κανα χαμόγελο...

Προσπαθώ να μην ενοχλώ τους ανθρώπους... Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι ήδη πολύ επιβαρυμένοι, αυτόν τον φονικό καιρό... Τι να κάθομαι να τους ιστορώ κι εγώ? Σκέφτομαι ότι είναι γαϊδουριά να τους στεναχωρώ, να τους επιβαρύνω κι εγώ... Silence λοιπόν, κι ό, τι γίνει... 

 Μου μίλησε ο Κωνσταντίνος.

Τον άκουσα πολύ ταραγμένο. Στενοχωρημένο.  "Τα πράγματα, μου είπε, δεν πήγαν καλά! Δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζα... Κακή υγεία...

 Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ 

Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,

δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.

Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,

νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό, τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται;

Εἶδες τὰ στάχυά μου, Κύριε;

Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό! Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.

Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ὅμως, δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.

Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.

Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι τὸ βράδι μου, Κύριε,

καὶ πρέπει νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ 

γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Άκουσα τα παιδιά την Κυριακή να συζητάν μεταξύ τους, κι έλεγαν:

"σου φαίνεται αυτός γιά άνθρωπος, που εχτές ήτανε στο χειρουργείο?!"

Το "σκυλί μονάχο" λοιπόν είναι καλά.

Και το "σκυλί μονάχο" έχει αυτόν τον "ευλογημένο" καιρό, μες στους καιρούς, πολλά να μιλήσει, πολλά να συζητήσει, πολλά να απαντήσει, πολλά να ζητήσει...

Σκέφτεται όμως να μην τρέχει... 

Είναι λίγο περήφανο σκυλί... Δεν θέλει να ενοχλεί κανέναν. Δεν είναι παραξενιάρικο. Δεν είναι αμίλητο! Μόνο σκυλάκι discret είναι. 

Κι ίσως χρειάζεται και λίγη ενθάρρυνση...

Έτσι έγινε! Έκαμα σήμερα ένα ξουτ, ξουτ, με το χέρι μου κι έπεσαν χάμω, έφυγαν και σκόρπισαν όλα...

Βγήκαν όλες οι δύσκολες εξετάσεις, οι πρώην κι οι επόμενες, οι πιθανές και οι απίθανες... Σκυλί μονάχο είμαι. 

Χαλάλι κι η ταλαιπώρια που πέρασα... Μαθήματα ζωής είναι όλα.

Γηράσκω, αεί διδασκόμενη... Όχι! Δεν γηράσκω... :)

 Πάνε 10 ή 12 μέρες τώρα, είδα ένα όνειρο, που με τρόμαξε.

Άνοιξα, λέει, την ντουλάπα στο υπνοδωμάτιό μου κι έβγαλα από μέσα μιά τσάντα μου.

Ανοίγω την τσάντα και βλέπω τον εσωτερικό της πάτο να κουνιέται...

Μου φάνηκε περίεργο. Το κοίταζα...  Όλος ο πάτος κουνιόταν πέρα δώθε.

Ξαφνικά, καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που κινούνται είναι ερπετά, δίνουν έναν σάλτο και πηδάν πάνω στο στήθος μου.  

Κάνω τότε με το χέρι μου μιά ενστικτώδικη κίνηση, ένα ξουτ, και τα τινάζω από πάνω μου, από το στήθος τα πετάω χάμω...

Ξύπνησα αρκετά τρομαγμένη και σκέφτηκα "μήπως είναι αυτό καμιά αρρώστια?"

Πήρα τηλέφωνο την Άσπα, που κάνει ότι ξέρει τα όνειρα, και κάθε φορά όλο και κάτι τις λέει...

"Με τρομάζει", μου είπε..."Αλλά αφού τα πέταξες χάμω, ό, τι κι αν είναι θα περάσει..."

 “Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων”

Χρόνους XVIII, μετά την Ευλογία που την είπανε Αμαρτία

βλέπω μία μοναδική λέξη, ως άνθος σινάπεως να ανθίζει μες την αιωνιότητα.

Βλέπω, όχι χαλκόν να ηχεί και κύμβαλα να αλαλάζουν,

μα βλέπω την προοπτική βάθους.

Βλέπω κάθε στιγμή μέσα στον καιρό, ξεκίνημα από την αρχή.

Σαρώνοντας η καταιγίδα που εγέννησε η καρδιά του ανθρώπου,

βλέπω πως, ό,τι ο άνθρωπος προσδοκά, δεν είναι βολετό να μην έρθει.

Βλέπω, του μέλλοντος την ανθοφορία.

Πάντα στέγει.