Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις πίκρες της ψυχής μου
κι εσύ δεν ήσουν πλάι μου
αστέρι της ζωής μου

Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις νύχτες που `μαι μόνος
τις νύχτες που σ’ αναζητώ
και με καρφώνει ο πόνος

Όταν έφυγε ο Γ. Πουλόπουλος σήκωσα το "Άγαλμα". Τραγούδι σταθμός, στα  ύστερα παιδικά, πρώτα νεανικά μας χρόνια. Την ίδια μέρα, η αγαπημένη μου Εβίτα, έστειλε ένα μήνυμα στο messenger: Καταθλιπτικός ...

Η Εβίτα είναι η επόμενη από μας γενιά... Ίσως, λέω, κάθε γενιά κατανοεί καλύτερα τα της εποχής της... Ίσως... Απ' την άλλη, αναρωτιέμαι πάλι, εμείς πώς άραγε κατανοούμε και μας αρέσουν πράγματα προηγούμενων από μας εποχών? Ίσως λοιπόν, δεν είναι χρονικό μονάχα το ζήτημα... 

Τριγυρίζαμε τα βράδια στην οδό Φυλής. Είχε και τότε μπορντέλα στην οδό Φυλής, αλλά έμεναν κυρίως οικογένειες στα πέριξ και υπήρχε μιά κανονική ροή ζωής. Το σπίτι του Aki ήταν εκεί. Κανείς ποτέ δεν μας ενόχλησε... Μάλλον εμείς είμασταν οι ενοχλητικοί, που παίρναμε τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο, ν' ακούσουμε εκείνο το βραχνό, το καταπληκτικό "allo, allo, εδώ Γαβριέλα!"... Χασκογελάγαμε... Τα ατίθασα, τα παλιόπαιδα... Οργώναμε με τα πόδια Πατήσια και Κυψέλη. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος κι η Διώνη, που έμεναν πιό πάνω, στην οδό Καλλιφρονά κι ύστερα Πιπίνου, η συμμαθήτριά μου η Βάντα, ερχόταν απ' τη Νεάπολη, απ' την οδό Ναυαρίνου, ο Ερρίκος, έμενε τότε στην πολυκατοικία πάνω από τον κινηματογράφο "Αθήναιον", εγώ απ' την άλλη άκρη, ο Akis, ο Τζίμη απ' τα Πατήσια, ο Γιάννης απ' το Παγκράτι, η συμμαθήτριά μου η Μαρία απ' τον Χολαργό, ο Αλέκος απ' τα Πατήσια, ο Λάζαρος απ' τα Πατήσια, η συμμαθήτριά μου η Όλγα, είχαν έρθει με τους γονείς της εκδιωχθέντες από την Πόλιν, κι άλλα αρκετά παιδιά, άλλοι σταθεροί στην παρέα, άλλοι εμπαινόβγαιναν... Τραγουδούσαμε το "Άγαλμα". Και καταλαβαίναμε τι έλεγε... Κάθε φορά που είχαμε και μιάν ερωτική απογοήτευση, κλαίγαμε κι όλας... Είμαστε όμως μες τη χαρά της ζωής. Και ποτέ δεν σκέφτηκα τον Γ. Πουλόπουλο, ως "καταθλιπτικό" !

Αυτά, αστέρι της ζωής μου...

Δέκατο τρίτο μπάνιο του λαού σε θάλασσα blue lagoon.

Έκανα χτες το εμβόλιο πνευμονιόκοκκου. Εφ άπαξ. Άντε να δούμε...

Όλα ένα γύρω άνω κάτω...

 Σχεδιάζαμε με την Ευγενία, τον Μίμη, την Μαρία και την Ασπασούλα , να πάμε εφέτος στην Νότια Ισπανία. Στην Ανδαλουσία. Να δούμε τη Σεβίλλη. Τη Γρανάδα. Να δω στην Κόρντομπα την "μακρινή και μόνη", σε ποιο ποτάμι της Σιέρα Μορένα  θα ήθελα να «λούζεται η αγάπη μου»...

Το ονειρευόμαστε και το συζητάμε, αρκετά χρόνια αυτό το ταξ’ιδι… Κι έπρεπε να το χουμε ήδη κάνει…

Προχτές που το κουβεντιάσαμε πάλι, είπαμε, ΑΝ επιζήσουμε μες τους επόμενους μήνες, ΑΝ βγουν τα εμβόλια, ΑΝ η κοινωνία ξεθαρρέψει πάλι κι αρχίσει να λειτουργεί, ΑΝ είμαστε όλοι καλά, θα πάμε. Θολά όμως τα βλέπω όλ’ αυτά…

 

Θυμήθηκα πάλι την ιστορία με τις ταυρομαχίες στη Βαλένθια…

 

Η Ευγενία έλεγε πάντα «εγώ, ιδεολογικά αντίθετη με τις ταυρομαχίες, ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να πάω να δω τέτοιο θέαμα!»

Σε ένα ταξίδι μας λοιπόν στην Βαλένθια, αφού πρώτα είχαμε θαυμάσει τις δημιουργίες του αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, σταθήκαμε έξω από την αρένα της Βαλένθια , μην έχοντας καμιά πρόθεση να μπούμε και μέσα… Άνθρωποι όμως εμπαινόβγαιναν… Πλησιάζει περίεργος ο Μίμης στο ταμείο της αρένας και ρωτάει «ταυρομαχία γίνεται μέσα?» «Α, όχι! Απαντά ο ταμίας. Όχι, δεν έχει ταυρομαχία! Επιδείξεις γίνονται…» «Ε, αφού δεν είναι ταυρομαχία, είπαμε (και η Ευγενία συμφώνησε…), πάμε να δούμε τι επιδείξεις κάνουν οι Ισπανοί μες στην αρένα!»

Βγάλαμε κανονικά τα εισιτήριά μας, και μπήκαμε.

Την στιγμή ακριβώς που μπαίναμε στην αρένα και πριν προλάβουμε να καθίσουμε καλά καλά στις κερκίδες (η Ευγενία πρώτη- πρώτη…) , ακριβώς την στιγμή εκείνη, ο ματαντόρ έμπηγε το ξίφος του στη ράχη του ταύρου, που ο δόλιος γονάτισε χάμω και μπάμ, σωριάστηκε μπροστά μας νεκρός. ΣΟΚ!

Από τις απέναντι κερκίδες μια μπάντα παιανίζει ένα φοβερό, αξέχαστο πάσο ντόμπλες κι οι θεατές όρθιοι χειροκροτάνε και παραληρούν! ΣΟΚ! ΣΟΚ λέμε!

Η Ευγενία βγαίνει τρέχοντας απ’ την αρένα φρικαρισμένη. Όλοι οι υπόλοιποι μένουμε ακίνητοι, καθόμαστε στις θέσεις μας και παρακολουθούμε επί δίωρο το θέαμα, που δεν ήταν, λέει, ταυρομαχίες, αλλά ήσαν «επιδείξεις…».

Όλο το σκηνικό της corrida… Είσοδος ταυρομάχων, μπροστά ο ματαντόρ, πίσω πάνω στα άλογα οι πικαντόρ, και τριγύρω νεαροί πεζοί. Πολύχρωμη επίδειξη νιάτων και ρώμης… Ελευθερώνεται ο ταύρος, αρχίζουν οι αψιμαχίες και τα στριφογυρίσματα με τους πεζούς, ακολουθούν οι πικαντόρ πάνω στα άλογα να τον λογχίζουν, τέλος, αφού ο ταύρος εξαντληθεί αρκετά, ο ματαντόρ με το σπαθί του κάτω απ’ την κόκκινη μπέρτα δείχνει την τέχνη του και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο ζώο… ΒΑΡΒΑΡΟ… Που φυσικά ανάγεται σε παλαιές δοξασίες κτλ, δεν είναι όμως θέμα τούτης εδώ της σημείωσης…

Μια φορά αρκεί. Δεν θα επαναληφθεί…

 

ΑΝ τους επόμενους μήνες ζούμε, κι ΑΝ δεν μας έχει βρεί το κακό, στην Ανδαλουσία, μες τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς, για φλαμένκο.

Καλό πράγμα είναι να ονειρεύονται οι άνθρωποι!...

 Δωδέκατο "καλοκαιρινό" μπάνιο

σε θάλασσα κρύα, 

που ήταν όμως σαν γαλάζια λίμνη ή σαν πισίνα! έβλεπες κάτω τους κόκκους της άμμου!

 Τον τελευταίο καιρό, μερικές φορές σα να χάνω το κουράγιο μου. Όχι ακριβώς... Να, κάποιες φορές έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι, αν θα τα βγάλουμε πέρα... Δεν είναι μονάχα η επιδημία που με φοβίζει... Νομίζω πιό πολύ με στενοχωρεί και με τρομάζει αυτό που γίνεται στην κοινωνία, γύρω μας... Στην πατρίδα και παντού! Παντού όμως... Απορρυθμίστηκε ξαφνικά ο κόσμος. Σα να διαλύεται, εις τα εξ ων συνετέθη, μου μοιάζει... Εδώ, εκεί και παρακεί, σα να μην υπάρχουν πιά "σταθερές"... Σα να έχουν απασφαλίσει οι άνθρωποι... Ακούμε, βλέπουμε γύρω τρελά πράγματα και ανισόρροπα... Φυσικά πάντα υπήρχαν τρελοί και ανισόρροποι, αλλά μακάρι να λαθεύω και μακάρι να είναι μόνο δική μου αντίληψη, θαρρώ όλα αυτά είναι πιά στο πολλαπλάσιο...

Ανησυχώ. Πολύ. 

στο κελί...

Πέμπτη 17 Σεπτέμβρη, ολημερίς καφές και ψωμί μονάχα,

μπάνιο του λαού ενδέκατο, εσπερινό, κατά την ηλίου δύση,

σε γαλήνια θάλασσα, με θερμοκρασία καλή.

 Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020

Κοινωνία σε αποσύνθεση.

Το διαπιστώνεις παντού, αν έχεις τεντωμένες τις αισθήσεις. Παντού, πάει να πει παντού, σε όσα λέει, κάνει, φαίνεται να ζει, ο πολύς ο κόσμος... 

Τρομακτικό μου φαίνεται αυτό που ζούμε, όλους τους τελευταίους μήνες... Είναι σαν κάτι διηγήσεις που λέει η μάνα μου γιά τον δεύτερο παγκόσμιο, χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχανε στα καταφύγια, δεν ξέρανε ανά πάσα στιγμή ποιόν θα βρεί στο κεφάλι η οβίδα, ποιός θα ζήσει, ποιός θα πεθάνει, όλα και όλοι άνω κάτω... Άνθρωποι τρομαγμένοι και σε μεγάλο βαθμό ανήμποροι. 

Έχει περάσει κι άλλοτε η ανθρωπότητα επιδημίες, χολέρα, πανούκλα, φοβερά πράγματα, όμως φαινόταν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, πως η ανθρωπότητα πιά δεν κινδυνεύει από τέτοια...

Στο μεταξύ, όσα ακούς τριγύρω, συχνά είναι γιά κλαυσίγελο... Ένας μάστορας εχτές κι ένας ταξιτζής σήμερα, μόνο που δεν μου χύμηξαν, ο πρώτος μέσα στον φούρνο γιατί τον ρώτησα (γλυκά και καθόλου εριστικά!) γιατί μέσα στον φούρνο δεν φοράει μιά μάσκα, κι αυτός άρχισε να καγχάζει ότι καλά κορόϊδα είμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε πως υπάρχει επιδημία, αλλά αυτός κορόϊδο σαν εμάς δεν είναι, και δεν θα του πω εγώ αν θα φορέσει αυτός μάσκα, κι ο ταξιτζής επίσης σήμερα, δεν μπορούσε λέει να φοράει τη μασκούλα του, γιατί η μάσκα θα τον αρρωστήσει αυτόν (!), και ότι αυτού του αρέσει να ακούει όλες τις απόψεις, κι όχι μονάχα αυτά που λένε οι γιατροί, κι εμένα τότε μου ήρθε στο νου η ατάκα που μου έστειλε η Πόπη, και σκέφτηκα κάνε λίγο υπομονή, σε λίγο τελειώνει η κούρσα...

Ε, δεν μπορώ, θα το βάλω εδώ το αστειάκι της Πόπης... Συμπαθητικό είναι, αλλά κυρίως ενδεικτικό του κλίματος και του αλαλούμ, που επικρατεί...

Και εάν ζούσε ο φίλος μου ο Akis, θά έλεγε τώρα με το βροντερό του γέλιο, βρε δεν γ....... να ξαλαφρώσετε...

Κατά τα άλλα, κατέβηκα στην Αγία Σοφία σήμερα. Το έχω τάμα και το κάνω πολλά χρόνια. 

Αραία αραία λίγες καρέκλες μες στο εκκλησάκι, κανείς καθιστός μέσα, κάθησα κι εγώ παράμερα, πίσω πίσω σε μιά καρεκλίτσα, να κάνω την προσευχή μου. Από λίγο, ήρθε ένας κύριος, που μου φάνηκε ο νεωκόρος και μου είπε "να μην καθήσετε μέσα, να βγείτε έξω!" Ξαφνιάστηκα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί πρέπει να βγω απ' την εκκλησία, δεν υπήρχε άλλος καθήμενος, κι οι καρέκλες πολύ αραιά τοποθετημένες... "Κανείς δεν θα καθήσει μέσα!" , ξαναήταν η απάντησή του! 

Φυσικά δεν έδωσα καμιά σημασία και προσπάθησα να έχω αυτοσυγκέντρωση.

Από λίγο ήρθε κοντά μου μιά άλλη κυρία, πολύ καλοντυμένη, που την βλέπω εκεί κάθε χρόνο, και μου είπε "σας παρακαλώ να βγείτε έξω!" Βρε επιμονή!... Δεν μπορεί, κάτι σημαίνει αυτή η επιμονή!... Γιατί να βγω απ' την εκκλησία; ρώτησα... Και ήρθε επιτέλους η απάντηση, διά στόματος της πολύ καλοντυμένης κυρίας : "Μέσα στην εκκλησία, θα έρθουν να καθήσουν οι επίσημοι! το συμβούλιο!"

Έτσι εξηγούνται όλα... Ω, οι επίσημοι! Και ω, το συμβούλιο!

Κι αυτό το ευλογημένο το μυαλό μου, όλο συνειρμούς θέλει να κάνει... 

Έτσι, αυτόματα, μου ήρθαν στο νου τρία πράγματα.

Πρώτα σκέφτηκα τον Ιησού με το φραγγέλιο μέσα στον ναό, να κυνηγάει τους ... αργυραμοιβούς.

Έπειτα σκέφτηκα να τους πω (αλλά δεν το είπα!) αυτό που συνήθιζε να λέει με το βροντερό του γέλιο ο φίλος μου ο Akis.

Έπειτα μου ήρθε στο νου ένα άλλο συμβούλιο, που όταν πήγαινε σε δοξολογίες, σε εορτές, σε τελετές, στεκόταν πάντοτε όρθιο, προσοχή μες στους ναούς.

Τι να λέμε τώρα?... Να τα ξαναπιάσουμε απ' την αρχή? "Servire non servirsi!" Voilà η αρχή, σεβαστό μου συμβούλιο! 

Με τούτα και με κείνα, αποφάσισα να αυτοσυγκεντρωθώ απόψε στο σπίτι, μονάχη μου. 

 στο κελί...

"Ένα κοπάδι γυναίκες, παιδιά και γέροντες βογκούν δυνατά, κυνηγημένοι από τον ήλιο, από τη στέρηση και από την εξάντληση του δρόμου. 

Στα πρόσωπα ο ιδρώς ζυμωμένος με τη σκόνη στάζει σα λάσπη. Νέοι άντρες είναι λίγοι. Οι πιο πολλοί του κοπαδιού περπατούν ξυπόλυτοι, κι όλοι σηκώνουν στον ώμο ένα φορτίο, ένα τσουβάλι γεμάτο ή ένα μπόγο..." 

Η. Β.

Βουουούμ, βουουούμ, λυσσασμένος αέρας, αέρας τρελός φυσάει. Γι αυτό ίσως έδωσαν υποπτεύομαι -δύσπιστη εγώ προς την κρατική καλωσύνη-, τούτην τη γης την έδωσαν στους πρόσφυγες, που έφθασαν εδώ ταλαίπωροι το '24, κυνηγημένοι από την Ελληνική Ιωνία. Γιατί ετούτη είναι πάντοτε γης ξερή, στεγνή και άνυδρη. Ίσως γι αυτό και να τους τη χάρισαν... Ο αέρας, βουουούμ, βουουούμ, την ξυρίζει σαν τρελός, χειμώνα καλόκαίρι.

Βουουούμ, βουουούμ, σειώνται οι λεβάντες, τα λιόδεντρα κι οι φιστικές, βουουούμ, βουουούμ, οι ξερικές συκές του Ιούδα πλαγιάζουν και στεριώνουν το κορμί τους κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου. 

Κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου κι οι φλόγες, κάθε φορά που άνθρωποι εγκληματίες σπέρνουν στη γη τον τρόμο και το κακό... Τρελός ο άνεμος , βουουούμ, βουουούμ, πετάει τις φλόγες μιά εδώ, μιά εκεί, καίει τα χωράφια με τα σπαρτά, καίει τα φίδια που φωλιάζουν στους ξερούς χείμαρρους, καίει τις χελώνες που προσπαθούν να σωθούν μέσα στο καύκαλο, καίει τα μάραθα που φυτρώνουν στην άκρια των δρόμων, καμιά φορά καίει και τα σπίτια, και τις ζωές των ανθρώπων...

Στάχτη ένα γύρο οι λόφοι με τα τρυφερά πεύκα... στάχτη ένα γύρο γκρίζα κι  αποκαρδιωτική...

Μόνη ελπίδα η θάλασσα...

Μπάνιο του λαού δέκατο.

 Τα πήδηξα και τα σαράντα κύματα, ίσως και πάνω από σαράντα, εκατόν σαράντα ίσως, αφού είχε έναν αέρα το πρωί στη θάλασσα και κύματα βουνά...

Μιά ώρα μέσα, δεν κολύμπησα, μόνο περίμενα να ρθεί το ένα κύμα πίσω από τ' άλλο, και τι ωραίο παιχνίδι να πηδάς το κύμα και να βγαίνεις στην κορφή!

Μπάνιο του λαού, τέλος καλοκαιριού, ένατο... μεγαλεία!...

 

Με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη...

Ημέρες δεκατέσσερις

Φτου και βγαίνω!

 11 ημέρες, 12, 13

όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς.

Το καλοκαίρι όμως προχωρεί από μόνο του... δίχως μεγάλες συμμετοχές... 

8 μπάνια εφέτος! ρεκόρ! πρωταθλητισμός! από τα οποία, το ένα τον μήνα Μάϊο και το δεύτερο τον Ιούνιο...

Ο Μ. με πήρε τηλέφωνο σήμερα. "Προχωρώ το δεύτερό μου βιβλίο. Να ετοιμάζεσαι... Ετοιμάσου."

Δεν έχω κέφι, τα παλεύω όμως σχεδόν όλα... Με έμφαση στο  "σχεδόν".

 

28 Αυγούστου 

πέρασαν μέρες 10

Χτες βράδυ είδα ένα "διαυγές" όνειρο.

Πριν 15 ίσως μέρες, είδα ένα άλλο.

Αυτό το παλιό το θυμάμαι. Ήσουνα μέσα σε ένα λεωφορείο με τη μάνα μου. Τι όμορφα κουβεντιάζατε! Κι εγώ μαζί. Με εμπιστοσύνη κι αγάπη.

Το χτεσινοβραδυνό όνειρο, δεν το θυμάμαι...

 Σήμερα, 27 Αυγούστου 2020,

έχουν περάσει ημέρες εννιά... 

Ιδροκοπώντας, θερμομετρήθηκα. 36.6

Ο Γιάννης Α., παλαιός φίλος, μου εμπιστεύθηκε το βιβλίο του.

Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένει να κάνω, μάλλον ούτε εκείνος ξέρει... 

Αρχικά το διαβάζω. Μου αρέσει. Όλη η εισαγωγή έχει ύφος Παπαδιαμάντειο! Του το είπα. Κατόπιν αλλάζει. Μέσα από την προσωπική διήγηση της οικογένειας, αναδεικνύεται η εποχή των παιδικών μας χρόνων, στη νησιωτική Ελληνική περιφέρεια. Τα ήθη, η νοοτροπία, η κοινωνία και φυσικά το κράτος...

Μου αρέσει.

Μου έγινε μιά πρόταση χθές. Απ' έξω έξω πρόταση, ΑΝ συντρέξουν οι συνθήκες, ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς, είμαι διατεθειμένη να αναλάβω την ευθύνη οργανισμού, που ΘΑ δημιουργηθεί?

Σκέφτομαι... ΑΝ συντρέξουν οι συνθήκες, ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς, δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένη να αναλάβω την ευθύνη οργανισμού, που ΘΑ δημιουργηθεί...

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη... Άσε να δούμε πρώτα, ΑΝ θα συντρέξουν οι συνθήκες και ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς...

Και πρώτα πρώτα ΑΝ ΖΟΥΜΕ, Vangel ευλογημένε, μέρα ένατη που είμαστε σήμερα... 

 Σήμερα, 26 Αυγούστου 2020,

έχουν περάσει ημέρες οκτώ...

Da Vinci τον είχε ονοματίσει ο πατέρας μου τον μάστορα! Πολύ καλός μάστορας, λέμε! Επί παντός... Άνθρωπος εμπιστοσύνης, δεν σε γέλαγε στα λεφτά, εκείνο που ανελάμβανε να σιάξει το έκανε πάντα με συνείδηση, με τον καλύτερο τρόπο, έκοβε το μυαλό του κι έδινε λύσεις στα τεχνικά προβλήματα που έχουν πάντοτε τα σπίτια κι επιπλέον είχε πάντα κοντά του να τον βοηθάνε ένα επιτελείο από καλούς μαστόρους , διάφορες ειδικότητες, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, μπογιατζήδες, χτιστάδες... 

Σπύρο τονε λένε δηλαδή τον άνθρωπο, Άκη τονε φωνάζουνε όλοι οι δικοί του, εμείς όμως στην οικογένειά μας, όταν θέλουμε να μιλήσουμε γι αυτόν, τονε φωνάζουμε χαϊδευτικά Da Vinci. Έτσι μας βγαίνει, μπορεί απ' την βαθειά παραδοχή που χουμε μέσα μας γιά την ικανότητά του στην τέχνη του.

Στις 14 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020, 

ο Σπυρος-Άκης-Da Vinci έστειλε τον μάστορά του, τον Βαγγέλη στο σπίτι μου, να πάρει κάτι οικοδομικά υλικά, που είχε αφήσει ο αδερφός μου. 

Εγώ αυτόν τον Vangel ούτε που τον ήξερα, ούτε που τον έχω δει τον άνθρωπο ποτέ στη ζωή μου, και την ώρα που ήρθε στο σπίτι μου έτυχε να λείπω. Μου είπαν πάντως ότι ο Vangel μπήκε στο σπίτι χωρίς να φοράει μάσκα στο πρόσωπό του (συνηθίζεται αυτήν την εποχή, αιώνα 21ο, έτος 2020, μήνα Αύγουστο, οι απανταχού άνθρωποι να φοράμε στο πρόσωπο μάσκα), πήρε τα υλικά του κι έφυγε αμέσως.

Στις 18 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020,

ο αδερφός μου συνάντησε τον αρχιμάστορα Da Vinci και τον παραμάστορα Vangel και τους εξόφλησε γιά τις οικοδομικές εργασίες που έκαναν στο εξοχικό του.

Σε αυτό το δεύτερο ραντεβού, έμαθα ότι ο Vangel ενεφανίσθη με καλά στερεωμένη μάσκα στο πρόσωπό του!

Αμέσως μετά από αυτή του τη συνάντηση με τον Vangel, ο αδερφός μου ήρθε στο σπίτι μου, φάγαμε μαζί το μεσημέρι ψητό κοτόπουλο που είχα φτιάξει με πατατούλες στον φούρνο, στη συνέχεια του έστρωσα καθαρά σεντόνια στον καναπέ κι έκανε την μεσημεριανή του σιέστα, τέλος πάντων συνυπήρξαμε γιά μιάν ημέρα.

Την Κυριακή, 23 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020,

μας έφτασε η είδηση , ότι ο Vangel έχει αρρωστήσει από τον ιό Covid 19. Κάποιοι από το περιβάλλον του επίσης...

Το πρώτο πράγμα που έκανα, μόλις οσμίστηκα τον κίνδυνο, είναι να στραφώ στην πρακτική αριθμητική. Λες και μπορεί η αριθμητική με κάποιον τρόπο να σε σώσει! 

Μέτρημα με τα δάκτυλα. 14 Αυγούστου, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, είναι ήδη εννέα ολόκληρες μέρες. Θα είχαμε ήδη αρρωστήσει... Αν ο Vangel στις 14 του Αυγούστου, στην πρώτη του επίσκεψη στο σπίτι μου ήταν άρρωστος, θα είχαμε ήδη αρρωστήσει... Ουφ, φεύγει ήδη ένα βάρος από μέσα μου...

Κι η συνάντηση στις 18 Αυγούστου του 2020?

Όπου ο Vangel ήρθε να πληρωθεί, παραδόξως με μάσκα στο πρόσωπό του?...

Η υπόθεση που κάνω, είναι ότι ο άνθρωπος ήξερε ήδη ή υποψιαζόταν πως ασθενεί! εξ αυτού και η μάσκα...

Άντε πάλι μετρήσεις με τα δάχτυλα... 18 Αυγούστου, 19, 20, 21, 22, 23 που το έμαθα, το βράδυ τρομοκρατημένη, 24 βρίσκω και διαβάζω τα συμπτώματα του Covid 19 :

-Πυρετός ή ρίγη
-Βήχας
-Δύσπνοια ή δυσκολία στην αναπνοή
-Κόπωση (τσεκ)
-Πόνος στους μυς ή στο σώμα (τσεκ)
-Πονοκέφαλος
-Πρωτοεμφανιζόμενη απώλεια όσφρησης ή γεύσης
-Πονόλαιμος
-Συνάχι ή ρινική συμφόρηση ("μπούκωμα" στη μύτη)
-Ναυτία ή έμετος
-Διάρροια 

2 τσεκ...

Το βράδυ έβηξα λίγο στον ύπνο μου και πετάχτηκα πολύ ανήσυχη... τρομοκρατημένη...

25 το πρωί στις 6.30 πήρα τον αδερφό μου και κάναμε μιά πορεία, χιλιόμετρα στο βουνό. Με κάποιον τρόπο που δεν κατανοώ ακριβώς, ο Υμηττός κάπως με ηρεμεί... Έχουνε βγεί και τα πρώτα κυκλάμινα... Οι κουμαριές έτοιμες, καταπράσινες, φουντωμένες...

-Δε φοβάσαι, τον ρώτησα, μήπως έχουμε κολλήσει? 

-Μετράω τις μέρες, μ' απάντησε. Σήμερα έχουν περάσει 7 ημέρες... Μάλλον το αποφύγαμε...

Τότε κατάλαβα ότι στον κίνδυνο, η πρακτική αριθμητική βοηθάει κι άλλους, όχι μόνο εμένα...

Σήμερα, 26 Αυγούστου 2020,

έχουν περάσει ημέρες οκτώ...

Δεν παραπονούμαι. Απλά περιγράφω.  
Κουράζομαι. Πολύ. Δεν προλαβαίνω να κάνω το παραμικρό, γιά μένα. Κατα τις 7 το απόγευμα, κάθε μέρα, μόλις τελειώνω τις υποχρεώσεις μου, είμαι τόσο εξουθενωμένη, καμιά φορά θέλω να κλαίω απ' την κούραση. Συνήθως ξεραίνομαι, χωρίς να μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο...
Ούτε έργα, ούτε βιβλία, ούτε παρέες... 
Ελπίζω, δεν θα κρατήσει γιά πολύ αυτό...



Με την Δέσποινά μου, μεγαλώσαμε μαζί. Φίλες αδερφές, όλα τα χρόνια που από παιδάκια, γίναμε γυναίκες. Παιδικά-εφηβικά σου σου σου και μου μου μου, όλα μαζί. 

Κατόπιν, Ελλάδα-Αμερική, άλλες καριέρες, άλλοι εργασιακοί στόχοι και χώροι. Εκείνη κλίση στα θετικά, εγώ στα θεωρητικά. 

Συναντηθήκαμε από χρόνια στα blogs, ευλογημένη νά ναι γι αυτό η τεχνολογία!

Συναντηθήκαμε ενδιάμεσα στην Ελλάδα , συναντηθήκαμε ύστερα ξανά με την τεχνολογία, ας είναι και fb...

"Σα να μην πέρασε μιά μέρα!", σχολιάζει η Δέσποινά μου, προσθέτοντας και το παιδικό συνθηματικό μας "κυριούλα μου"...
"Έχει περάσει πιά μισός αιώνας!", της θυμίζω... Εκείνη όμως, λέει τα δικά της...


Έχω στον κήπο μου ένα πουλί killer. Πουλί φονιάς σαρκοφάγος... Φρικτό! Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό...
Σχεδόν κάθε χρόνο, εφ' όσον υπάρχει εδώ γύρω, κατασπαράζει τα μικρά περιστέρια, που γεννιούντα μες τη ζαρντινιέρα μου... 
όχι πως τα θέλω τα περιστέρια... βρώμικα πουλιά είναι, ίσως τα ποντίκια του ουρανού, γεμίζουν τον τόπο μικρόβια. είναι όμως πουλιά ήσυχα κι έχουν θυμητικό και νοημοσύνη. η φύση, που τα φερε εδώ, δε με ρώτησε αν μ' αρέσουν! έτσι, έρχονται κάθε καλοκαίρι και γεννάν τ' αυγά τους μέσα στη ζαρντινιέρα μου. Τα επωάζουν μέρες, ξέρουν ότι απ' τη στιγμή που γέννησαν κανείς δε θα τα διώξει και κανείς δεν θα τα πειράξει, κάθονται λοιπόν ακίνητα και κλωσσάν τ' αυγά, ώσπου να βγούν τα μωρά τους.
μόλις τα μωρά βγούν, έχουμε άλλη φάση. γυμνά, τα προστατεύουν η μάνα και ο πατέρας. Καμμιά φορά, βοηθάει η τύχη και προλαβαίνουν να μεγαλώσουν, Οι δυό γονείς τα μαθαίνουν να πετάνε. Παρακολουθώ όλο το σκηνικό. Έπειτα φεύγουν... 
Αυτά, όταν δεν υπάρχει τριγύρω το πουλί killer. Όταν ένα γύρω φωλιάζει η κίσσα, τα νεογνά αργά ή γρήγορα δεν γλυτώνουν... Σε ανύποπτο χρόνο, τα βουτάει απ' τη φωλιά και τα τρώει. Φοβερό είναι... Πριν λίγα χρόνια, μετά από σκληρή μάχη με τη γάτα στον κήπο, το αγρίμι βούτηξε κι έφαγε το νεογέννητο γατάκι...



Σαββατοκύριακο, λίγη ξεκούραση.

Από τον Οκτώβρη που έφυγε ο Φελούπε, ενάμιση χρόνο τώρα, έχω ισχυρή την ανάγκη να φροντίζω τα σκυλιά.
Τ' αδέσποτα σκυλιά. Εκείνα που τριγυρνάν στους δρόμους, που έρχονται κοντά σου γυρεύοντας μιά καλή κουβέντα, μιά μπουκιά φαϊ , μιά στάλα νερό, ένα χάδι.
Άλλα γέρικα, άλλα μωρά, άλλα έξυπνα, άλλα βασανισμένα, εγκαταλειμμένα, αρρωστημένα, αφρόντιστα, απορημένα, ένας παράλληλος κόσμος, που περνάει δίπλα μας, συχνά απαρατήρητος...
Αν δεν είχα υποχρεώσεις με γερόντους και μωρά, θα μάζευα ένα σκυλάκι απ' το δρόμο, κάθε μέρα τα κοιτάζω και κάθε μέρα είμαι στο τσακ, ν' απλώσω το χέρι μου να περιμαζέψω κάποιο. Σε αυτήν όμως τη φάση, είναι των αδυνάτων αδύνατο να περιμαζέψω, να φροντίσω συστηματικά και σκυλί. Γνωρίζω καλά, πως το σκυλί είναι μεγάλη ευθύνη. Είναι σα να έχεις πάνω σου ακόμα ένα μωρό ή έναν γέροντα, σε καθημερινή βάση... Μένω έτσι με τον καϋμό και με τ' απωθημένο μέσα μου, να χω κοντά μου ένα σκυλάκι. Ίσως  αργότερα... 
Στο μεταξύ δεν μπορώ, γιά παράδειγμα, να παρακολουθώ αξιόλογες σελίδες γιά ζώα, όπως αυτή της I, γιατί στενοχωριέμαι να τα βλέπω ολοένα να ψάχνουνε σπίτι... Με διαλύει αυτό κι η ανημπόρια μου να βοηθήσω... 

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται στην κορφή του Πάνειου όρους, πάνω στους αττικούς σχιστόλιθους και τις ρεματιές ανάμεσα .

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται πάνω στη βόρεια κορφή του Υμηττού, μες σε φρυγανοτόπια και σε θυμάρια, 
ρίχνοντας φως στου χίλια εκατό μετά Χριστόν τα λίθινα κελιά, 
όπου παιδιά, πετάγαμε τον χαρταητό μας.

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι φωτίζει τ' αμπέλια και τις ελιές του κάμπου, 
φωτίζει ακόμα τις κοίτες των ρυακιών που φράζονται, 
τους πόρους, που η αλόγιστη χρήση τους 
μειώνει τον καρπό γιά τις γενιές που θά ρθουν...

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι, αναρωτιέται 
τι άραγε δουλειά έχει ένα αεροδρόμιο μες τους αρχαίους οικισμούς του Λιόπεσι, της Ερχιάς, του Σφηττού, του Αγνούντος, του Μυρρινούντος, 
ένα σουρεαλιστικό αεροδρόμιο ανάμεσα σε άγριες ορχιδέες και κρόκους ριγμένο , 
μέσα σε μάρμαρα ελαφρά ερυθρίζοντα, στου Ιουρασικού αιώνα των ερπετών, τα ανώτερα ερυθρίζοντα μάρμαρα... 


Κυλά η ζωή...

"ο Αλεξανδρινός, ο καθαρός ο ουρανός
σαν διαμάντι ανθεκτικός..."

αυτό το ανθεκτικός, συνειρμικά, μου θυμίζει κάτι πορείες και κάτι διαδηλώσεις, ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας με τα βαρειά, ξύλινα πανώ στα χέρια, 
κι οι ντουντούκες να φωνάζουν κάθε λίγο "αντέχετεεεε"?!
- "αντέχουμε" !

Εθερμομετρήσασί με.

Θες από την παραξενιά των ημερώνε, ν' αρχίσω να κουβεντιάζω σε διάλεκτο, δεν ξέρω σε τίνος άτοπου τόπου διάλεκτο, φανταστικού τόπου, του πέραν, καθώς στις ταινίες που βλέπουμε, με τους extraterrestrials? !

Διότι επήγα το τσαμένο μίαν απλήν πλάκαν στο δόντι μου να βγάλω, κι εκεί όπου επήγα εστέκονταν εμπρός στην είσοδο του ιατρικού ένα πλάσμα με λευκή στολή, φορούσε μάσκα το πλάσμα στο πρόσωπό του και γάντια εις τα χέρια του, όπου μόλις εζύγωσα στην πόρτα ήλθεν ολίγο κοντά μου (όχι πολύ κοντά μου...) , εξετρύπωσε από την μία του τσέπη ένα ματζαφλέκι όπου μου έριχνε στο κούτελο μία δέσμη ακτίνες φωτός και φαίνεται ότι αυτό το ματζαφλέκι με τις ακτίνες του φωτός ήτο κάτι σα θερμόμετρο!

Εθερμομετρήσασί με!

ούφ πχιά!

Ο ερωτικά ερωτικός Κραουνάκης, 
δίνει ρέστα απόψε, με τη Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης !

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Θα κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Έφυγε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος.

Δεν ήταν η ώρα του, να φύγει...

"Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα…"

Ήταν ένα γερό παιδί... Ερχόταν καμιά φορά στο γραφείο και κουβεντιάζαμε... Επί Μ. Ζ. Πολλά χρόνια πίσω... Ήμουν πολύ νέα, σχεδόν μικρή...

Μιά φορά, μου έφερε να του μεταφράσω κάτι στα γαλλικά. Ήταν όμως μεγάλο το κείμενο. Πολύ μεγάλο. Δεν θυμάμαι πιά...

Ισημερία σήμερα.

21 Ιουνίου είχε γενέθλια ο Άκης.

Να είναι το χώμα ελαφρύ...

Άκη μου, ημέρα μουσικής σήμερα.

Η επιστροφή του ασώτου. Ο άσωτος φόραγε μάσκα? Εγώ φορούσα. Ευτυχώς γιά όλους μας, υποχρεωτικά  στο αεροδρόμιο και εντός αεροπλάνου. Όλοι ένα γύρω, μασκοφορεμένοι... μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα έχει κι αυτό την πλάκα του...
Είναι μιά θλίψη όμως, να βλέπεις το El-Vel άδειο! Μα εντελώς άδειο... Μία πτήση εμείς, νάμαστε! Ήρθαμε! 
Τσακώθηκα και μ' έναν μπαγλαμά χωριάτη στα μυαλά και στους τρόπους, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα και παρακούοντας τις (υποχρεωτικές) οδηγίες, άνοιξε τον εξαερισμό του κι έστελνε όλον τον Covid 19 απάνω μου κι απάνω στις δυό φοιτήτριες που κάθονταν δίπλα μου... 
"Θα πεθάνω!" έλεγε αυτός και χασκογέλαγε... "Πιστεύετε κι εσείς στον ιό?!" "Άμα θέλεις εσύ πέθανε! του παν και οι φοιτήτριες... εμείς δε θέλουμε να πεθάνουμε!" Τέτοιες μακάβριες συζητήσεις στο αεροπλάνο...

Les Tilleuls ! Είναι κάτι, που δύσκολα περιγράφεται με λόγια... Πατάς το πόδι σου στη Σπιανάδα και ζαλίζεσαι απ' τη μυρουδιά! Όχι, δεν είναι μυρωδιά αυτή... Μυρουδιά είναι! Ζαλιστική, που στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις από πούθε έρχεται... Έρχεται όμως από παντού! Μυρίζει ο αέρας από ολούθε, πώς να το πω?! Ζαλιστικά... Τα τίλια! Μιά πλατεία, η μεγαλύτερη Ελληνική πλατεία, όλη φυτεμένη tilleuls! Προτείνω να ονομαστεί "ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΤΙΛΙΩΝ"...

Με πόνεσαν τα πόδια μου σήμερα απ' τις βόλτες και το πιό σπουδαίο, απο βραδίς επιτέλους κοιμήθηκα! 

Το απόγευμα μου έφερε η Depy να φάω, φαγητό που είχε φτιάξει η γιαγιά: ρεβύθια με μελιτζάνες στον φούρνο! Σερραϊκόν... Ήμουνα από χτες το μεσημέρι νηστική, και τόσο πεινασμένη, που το φαγα μονοκοπανιά. Τώρα μάσησα ένα simeco. Όσο να πεις, ρεβύθια με μελιτζάνες δεν είναι και το ελαφρύτερο φαγητό γιά νύχτα...
Έχω αποφασίσει όμως, αυτές τις μέρες, να μη μαγειρέψω. 

Η Μανίνα εζύμωσε ψωμί σήμερα και μου έφερε το πρωί. Θέλει, λέει, να φτιάξουμε ένα δίκτυο γυναικών (άτυπο...) . Γνωρίζω τις καλές προθέσεις της, αλλά... Ο. Κ., θα δούμε... Μου είπε ότι κάτι τις δικό μου δημοσίευσε στο περιοδικό, μα δεν πρόκανα να μπω, να ιδώ τι έχει κάνει...

Η Άννυ συνεχίζει τις πρόβες. Εξαντλητικό ωράριο, αλλά της αρέσει. Ξετρελαίνεται...

Θα λείψω γιά 2-3 μέρες. Πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές... Αν στεναχωρεθώ εκεί από μοναξιά, μπορεί να γυρίσω πίσω κι αμέσως... Η Κατερίνα, μου είπε να ντύσω με ύφασμα τη θέση του αεροπλάνου, που θα καθίσω, γιά να μην ακουμπήσω πάνω... Μάσκα παντού φυσικά... Το παιδί της μαύρης μάσκας... Να μας φυλάει ο Θεός...

Plácido Domingo  - Parla più piano

Parla più piano e nessuno sentirà
Il nostro amore lo viviamo io e te
Nessuno sa la verità
Neppure il cielo che ci guarda da lassù
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così

Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così

Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà

Όλη νύχτα σκεφτόμουνα.

Πλάγιασα κατά τις δύο, κουκουλώθηκα φυσικά , κι ως τις επτά το πρωί περίπου, σκεφτόμουνα...

Βασανιστικό... 

Έχω ένα χαλι...

ΕΝικός αριθμός

Ονομαστική     το χαλι
Γενική             του χαλιου
Αιτιατική          το χαλι
Κλητική           ώ χαλι !

Πληθυντικός αριθμός

ΟΝομαστική     τα χαλια
Γενική              των χαλιων
Αιτιατική           τα χαλια
Κλητική            ώ χαλια !

* ο τόνος στην παραλήγουσα

Πήγε δυόμιση... 
Φτάνω διαρκώς τον εαυτό μου στα όριά του... Εξακολουθητικά...

Σάββατο 16 Μαϊου 2020

Μπάνιο πρώτο. 

Δεν είναι ζεστή η θάλασσα, αλλά όταν κολυμπήσεις λίγο, ζεσταίνεσαι...

Τριγύρω κόσμος, σα να χουνε πάρει τις άδειές τους τον 15αύγουστο!

Μου έκανε πάντως εντύπωση ότι όλοι είχαν τοποθετήσει χάμω τις πετσέτες τους σε απόσταση δυό μέτρα ό ένας απ' τον άλλο! Είπα, μωρέ μπράβο!

Τετάρτη 27/5

Ίσως παίρνω σιγά σιγά τ' απάνω μου... Πολύ σιγά όμως...

Φυσικά ασχολούμαι πάντα με το παιδί, με τα παιδιά, με τον αδερφό μου που είν' εδώ, με τα ανήψια μου που είν' εδώ, με τους γέροντες πάντα, με τους φίλους μου, με λίγα διαβάσματα, με τα λουλούδια που φύτεψα, κι ό, τι άλλο μπορώ... 

Με στενοχωρεί που δεν θέλω να βγαίνω έξω... Έχω επίγνωση. Δεν είν' αυτό καλό σημάδι... Με στενοχωρεί που ζορίζομαι να βγω έξω... πιέζομαι... δεν το θέλω... Και το ξέρω, δεν είμ' εγώ αυτή... Εμένα η χαρά μου, ήταν το κέντρο! που πιό κέντρο πόλης δεν υπάρχει... Και τώρα δεν θέλω να βγαίνω έξω... βαρυγκομώ... βρίσκω δικαιολογίες στον εαυτό μου... Θα πάω αύριο... Με προβληματίζει... Δεν είναι αυτό σημάδι απόλυτα καλής ψυχικής υγείας... 

Με βρίσκουν μιά μιά οι αγαπημένες μου συμμαθήτριες, μ' αυτές μεγαλώσαμε μαζί... επικοινωνούμε διαρκώς. Και με τους φίλους μου συναδέλφους... 

Συνεχίζω να έχω συστολή, εγώ δεν έχω κάνει ούτε ένα, κανένα απολύτως "αίτημα φιλίας"... όποιος με βρήκε, με βρήκε και καλώς ήρθε... Κάνουμε όμως χαρά, που βρεθήκαμε...Έχω χαρά, που τους έχω... 

 

Πόσο πολύ χαίρομαι με την Άννυ!
Το βιβλίο που σκέφτεται (και που μου έδωσε να της το "κοιτάξω"), λέω, θα πάει καλά!
Γνώμη μου είναι πως το βιβλίο μοιάζει με λεξικό, που όμως χαρίζει απλόχερα τα πολιτιστικά στοιχεία των χρόνων και της περιοχής...
Γλώσσα και πολιτισμός μαζί! Της έδωσα και τίτλο και μου είπε: "ναι, παρόμοιο τίτλο σκέφτομαι να βάλω"!
Στο μεταξύ, ενδιαφέρθηκε σοβαρός οργανισμός, γιά παρουσίαση που με ξετρελαίνει!
Άντε να δούμε!
Και πόσο χαίρομαι, που με εμπιστεύονται οι φίλοι!

Όχι, τίποτα δεν ξέχασα, μήτε μιά στιγμή δεν έχω ξεχαστεί...
Είναι απλά, που δεν είμαι καλά...
10 μερόνυχτα άγρυπνη, με πόνους σκληρούς κάθε βράδυ, να τριγυρνάω στα δωμάτια... νευρικό σύστημα σμπαραλιασμένο, σωματική κούραση, άσε τα άλλα...
αποφάσισα επιτέλους εχτες να πάω σ' έναν οδοντίατρο, ξεκίνησα αντιβίωση, είμαι λίγο καλύτερα κι έτσι μπόρεσα σήμερα να κλείσω λίγο τα μάτια μου... 

Όχι, τίποτα δεν ξέχασα, μήτε μιά στιγμή δεν έχω ξεχαστεί...
Δεκαεπτά χρόνια στις επάλξεις- δεκαεπτά χρόνια στα κάγκελα, πώς να ξεχαστώ; γίνεται; δεν γίνεται... οριστικά.

"la poesie comme chemin spirituel"

ό, τι ελάχιστο μπορώ, αυτήν την εποχή...

Je porte à tes pieds cette palette 
qui est couverte des traces de mes humbles recherches

* η κουβέντα "υπομονή", δεν είναι ασώματος... έχει χαρακτηριστικά ανθρωπίνου σώματος, robuste.

άσε που, η φίλη μου η Μέρω, μου έλεγε ότι υπάρχει αγία Υπομονή, κι ότι έχει το εικόνισμά της... τέτοια πράγματα...

Εκαταργήσαμε τον ύπνον!

Ναι ! Το κατορθώσαμε κι αυτό! Τον εκαταργήσαμε !

Βασικά, από το περασμένο Σάββατο, με κάποιον τρόπο που ψυχανεμίζομαι, αλλά που δεν μου είναι και εντελώς ξεκάθαρος, έχουμε διακοπή του βραδυνού ύπνου...

Όσο και να παλέψω μες τη μέρα, ό, τι κούραση κι αν έχω, μόλις το βράδυ ξαπλώσω αρχίζουν και με πονάν διάφορα νεύρα, τόσο, που όλη η νύχτα περνάει κακήν κακώς.

Έχουμε κάνει διάφορες ομάδες συζητήσεων. Καλό μου κάνουν στην ψυχή, δεν λέω όχι... 

- Οι συνάδελφοι-φίλοι απ' τη δουλειά, βρισκόμαστε σε τακτική εβδομαδιαία τηλεδιάσκεψη.

- Άρχισαν να με βρίσκουν (να ένα από τα καλά του F. B.!) οι συμμαθήτριές μου-φίλες μου απ' το σχολείο!

- Σήμερα ήρθαν και με πήραν ο Μίμης, η Ευγενία, Η Μαρία κι η Ασπασούλα κι ανεβήκαμε στην Πάρνηθαα, στη λίμνη Μπελέτσι. Θαυμάσιες νεροχελώνες, υπέροχες! Μετά κατεβήκαμε στον Κάλαμο και σταθήκαμε λίγο στη θάλασσα... 

- Αύριο έχω απ' το πρωί babysitting.

Γιάννης Πάριος τραγούδησε:

"Εγώ εδώ κι εσύ αλλού

με τα συμπτώματα τρελού

να κουβεντιάζω στο κενό

και μόνος να παραμιλώ

Παρασκευή η ώρα τρεις

Τι να σου πω τι να μου πεις

βαρύς ο νόμος της σιωπής"

Αν γινόταν, να χαστούκιζα τον εαυτό μου, μπροστά σ' έναν καθρέφτη, μπορεί και να στρωνα...
Διότι όλη μέρα ήμουν ένα περδίκι, μα τι περδίκι!... Μύρια πράγματα έκανα, ξανακοίταξα το βιβλίο που θα εκδώσει η Άννυ, (ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ, αλλά δύσκολο!...), διόρθωσα ένα γαλλικό νομικό σύγγραμμα, χωρίς να γνωρίζω την νομική ορολογία, κι έκαμα ένα σωρό δουλειές, δώθε κείθε... Κατάγερη, δυνατή, μιά χαρά!

Κι όσο ζυγώνει τώρα 2 η ώρα, που 24 ώρες ξάγρυπνη, πρέπει να πάω γιά λίγον ύπνο, άρχισε ξαφνικά να με ξαναπιάνει το δόντι μου!
Δεν το πιστεύω ότι απ' το πρωί το είχα ξεχάσει, και μιάμιση η ώρα ύπνου με ξαναπιάνει ο πόνος...
Νευραλγία (!) λέει ο γιατρός του μυαλού μου... Δε θα τ' αντέξω, δεύτερη νύχτα...
Και ψάχνω να βρω τι χαπάκια μπορεί να έχω σ' αυτό μέσα το σπίτι... Να χω κανα δυό τρία depon?

Πεντέμιση η ώρα, που ξημερώνει...

Τώρα αυτό, μπορούμε να το αποδώσουμε με τρείς λαϊκές παροιμίες

Παροιμία πρώτη : Το πήραμε σκοινί κορδόνι...

Παροιμία δεύτερη : Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί ... κτλ...

Παροιμία τρίτη : Όλα τα χε η Μαριορή, ο φερεντ πονόδοντος της έλειπε...

Ξαφνικός πονόδοντος, με το που ξάπλωσα. Μάτι ορθάνοιχτο ως τις 5, κουκουβαγίσιο.

Il n'a jamais jamais connu de loi !

04.56

πολύ πρωί γιά να ξεκινήσει η μέρα... έκανα όμως χτες βράδυ το λάθος να κοιμηθώ σχετικά νωρίς, γιά τα νέα δεδομένα...

το άγχος είναι σαν μιά αρρώστια... σε βουτάει από μέσα  και χρειάζεται σοβαρό χειρισμό γιά να του ξεφύγεις...

ο σοβαρός χειρισμός χρειάζεται κάποιον χρόνο και πολλή ψυχραιμία γιά να τον πετύχεις...

η πολλή ψυχραιμία χρειάζεται να βάλεις κάτω τα πράγματα με το μυαλό, γιά να τα αναλύσεις...

πάλι στο μυαλό όμως καταλήγουμε...

Κλαίω λίγο. Διαβάζω ή βλέπω κάτι από normal εποχές και κλαίω λίγο. Στενοχωριέμαι που στενοχωριέμαι.

Κάνω πράγματα, ασχολούμαι σχεδόν συνέχεια... το παλεύω... Θυμώνω που έχω εσωτερική στενοχώρια κι άγχος γιά το μέλλον...

6 το πρωί κοιμήθηκα προχτές. έχουνε γίνει οι μέρες νύχτες. 

Το Σάββατο ανέβηκα στο βουνό. Μιάμιση ώρα γερή προσπάθεια. Οργιάζει η φύση γύρω. Άνοιξη ανοιξένια, ανοιξάτη, ανοιξωτάτη...

Δεν ξέρω πώς είμαι. Αγνοώ παντελώς... Μιά καλά, μιά κακά...

Αναμένεται στον ορίζοντα τραχύ ελληνικό χούι... τώρα που η μπόρα σιγά σιγά καταλαγιάζει, θ' αρχίσουν... περιμένω να σκαρφιστούν ό, τι κακό... ήδη κυκλοφορούν στα πέριξ ένα σωρό συνωμοσιολογικές ιστορίες. η επιπολαιότητα, η λησμονιά, παλιά τέχνη κόσκινο. κι η ελληνική αχαριστία. ΔΕΝ θα γίνουμε άνθρωποι... ποτέ !

Δεν υπάρχει ύπνος απόψε.

Στις 6 το πρωί, η Ματίλντα μπαίνει να γεννήσει.

Το στομάχι μου είναι μιά μπουνιά κι ένα κουβάρι. Γίνεται να γεννάς μόνη ? Δίχως έναν άνθρωπό σου κοντά ? Τι κουράγιο να κάνεις ? Αχ, Σωτήρη Τσιόδρα μου, δεν γίνονται αυτά!... Πώς γίνονται αυτά ?


Ξεχάστηκα, απ' την αγωνία μου... Ως το ξημέρωμα χτες, κι από πρωί πρωί πάλι, χτενίζαμε με τον Οδυσσέα το κείμενό του. Δεν είμαι παρεμβατική. Καθόλου! Η νέα γενιά... Η νέα γενιά προσπαθεί να εκφέρει κι αυτή τον λόγο της... Προσπαθεί!...

Μέσα σε όλο αυτό το τρελό που συμβαίνει και μέσα στη μαυρίλα γενικώς και τη μουτζουφλιά, μου συμβαίνει και κάτι καλό, κάτι τόσο καλό, που ώρες ώρες με ανεβάζει και με παρηγορεί !
Με αυτό εδώ το μαραφέτι -που το πηγαίνω όσο προσεκτικά μπορώ-, ξαναβρίσκω ανθρώπους!
Ανθρώπους δικούς μου, κάποιους κατάδικούς μου, που γιά κάποιο λόγο η ζωή μας είχε χρόνια μακριά, και μόλις βγήκα απ' το καβούκι, τσούπ, ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται, όχι απαραίτητα φανερά, -τα φανερά είναι απ' τα πρώτα, τα προφανή, τα πιό εύκολα προσβάσιμα και τα λιγότερα-, αλλά το messenger και τα μηνύματα καλά δουλεύουν ! Να μιά πτυχή, που δεν την είχα υπολογίσει!...
Κατά τα άλλα, βαδίζω αργά, με περίσκεψη... μαθαίνω...

Κλαίω λίγο. Μες στην ημέρα, όλο κάτι ακούω, όλο κάτι διαβάζω, κάτι σκέφτομαι και με πιάνουν κλάματα.

Προσπαθώ να βγάζω τα δάκρυα προς τα έξω. Έτσι πρέπει. Δεν κάνει να στέκουν μέσα οι ουσίες. Χημεία είναι. Το έμαθα, πληρώνοντάς το βαρειά. Τα δάκρυα  πρέπει να βγαίνουν. Να φεύγουν. Να κυλάνε.  Έξω !

Δουλεύω όλη μέρα, εφευρίσκω διάφορα αισιόδοξα πράγματα, δεν μπορώ να δω καμμία ταινία, απολύτως καμμία, κάνω ό, τι μπορώ γιά όλους, κλαίω λίγο, τα βράδυα δύσκολα κοιμάμαι... 
Λες, "θα περάσει κι αυτό"... Το ακούω. Θα περάσει και αυτό...

Μου έρχονται απανωτά κάτι αιτήματα φιλίας ύποπτα, αλλοδαπά, ξένοι κι άσχετοι, με σελίδες μάλλον faux, που τους πετάω κατευθείαν στα spam.

Βαδίζεις λίγο στα τυφλά με όλους αυτούς...

Δεν τό χω και πολύ να το κλείσω...

"Πάνε χρόνια που δε ζήσαμε γιορτή...

Το πρόσωπό μου έκρυψα, μήπως με δεις…

Τα μάτια μου θα κλείσω για να με βρεις"

Το σενάριο επιστημονικής φαντασίας, προβλέπει, κατά τους οικονομολόγους, και κρίση παραγωγικής διαδικασίας...
Με γεωμετρική πρόοδο, θα υπάρξει, λέει, κρίση τροφής, επάρκειας αγαθών στην αγορά και κρίση φαρμάκων...

ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, καλύτερα...

Ήδη, στην Ευρώπη έχουν ξεκινήσει κάποιες συζητήσεις "περί ελευθερίας του ατόμου" και "περί δημοκρατίας"...
Θα μου πεις, τι άλλο μπορεί να γίνει σήμερα, με αυτές τις συνθήκες;!
Ας έχουμε πάντως τον νου μας !...


 Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων σήμερα δήλωσε "όποιος δεν υπακούει, πυροβολήστε τον"!

Πού στον διάβολο τους βρήκαμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ όλους αυτούς τους λαοπρόβλητους ηγέτες; ! Ο Τράμπ, ο Τζόνσον, ο Κίμ, ο Ερντογάν, ο Φιλιππίνος...
Όλοι οι τρελοί μαζί;! Τον 21ο αιώνα;! Τι διάβολο;...

Ποιός μας κυβερνάει;! Ποιός κυβερνάει τον πλανήτη γη ;!

Άσε που, έλεγαν χτες βράδυ, ότι με τον εγκλεισμό αυξήθηκαν στην Ελλάδα τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας κι ετοιμάζονται να πάρουν μέτρα γι αυτό... 

Θα πηγαίνει, λέει, το θύμα στο φαρμακείο, θα λέει έναν κωδικό αριθμό, θα καταλαβαίνει ο φαρμακοποιός, και θα στέλνει στο σπίτι την πρόνοια, τον εισαγγελέα, δεν ξέρω ακριβώς ποιόν...

Μη χειρότερα... Τι άλλο θα μας συμβεί, το 2020;!
Τι άλλο προβλέπει το σενάριο της επιστημονικής φαντασίας;