Bernstein: 

Chichester Psalms - BBC Proms 2013

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ

του Τζον Στάινμπεκ,

σε σκηνοθεσία Β. Μπισμπίκη

Ομάδα Cartel

Διάβασα τον Στάινμπεκ * όταν ήμουν 17 ή ίσως 18 χρονών.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ, ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ.
Αυτά θυμάμαι…

Αριστουργήματα, απ’ αυτά που σε διαπλάθουν όταν είσαι πολύ νέος…

Αληθινά Αριστουργήματα!

Όσον αφορά στην παράσταση που είδα απόψε, 
θεωρώ ότι θα έπρεπε να συμπεριφερθεί κανείς με περισσότερη προσοχή σε ένα τέτοιο αριστούργημα…

Για να εξηγούμαι :

- ο πυρήνας του έργου , το résumé, κρατήθηκε φυσικά! Η υπόθεση του έργου αποδόθηκε.

- οι ηθοποιοί που έπαιξαν, ήσαν πολύ καλοί! Τα έδωσαν όλα οι ηθοποιοί πάνω στην σκηνή! Ήσαν πολύ καλές οι ερμηνείες τους !

Διαφωνώ όμως , ως θεατής , με αυτήν την προσέγγιση του έργου…

Ποιος είπε δηλαδή, ότι οι σύγχρονοι απόκληροι, οι σύγχρονοι εργάτες, οι σύγχρονοι αγρότες, κι όλοι εμείς , το σύγχρονο προλεταριάτο, όλοι εμείς οι αναξιοπαθούντες, οι φτωχοί, όλοι οι δύσμοιροι, εκφράζουν τη μιζέρια τους αποκλειστικά με βρωμόλογα; !  Absurde !

Μακριά από μένα ο σιχαμερός πουριτανισμός! Και μακριά από μένα τα δήθεν και οι σεμνοτυφίες…

Και τα βρωμόλογα γνωρίζω (τα χρησιμοποιώ όπου δεί…) και τα σωστά λόγια γνωρίζω. Απλά σκέφτομαι ότι αδικείται το έργο και φτωχαίνει εκνευριστικά το κλασσικό αριστούργημα όταν ο θεατής παρακολουθεί ένα γεμάτο δίωρο, αποκλειστικής και μόνο βωμολοχίας.

Τι παριστάνουμε τώρα; Τους μοντέρνους;! Τους απελευθερωμένους;!

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει στον σκηνοθέτη να δείξει τη σύγχρονη μιζέρια, τις πολύ δύσκολες συνθήκες και την κακομοιριά ; η τόση, η υπερβολικά τόση βωμολοχία, η αποκλειστική βωμολοχία είναι ο πιο εύκολος τρόπος θαρρώ, και ξαναλέω αυτό αδικεί το αριστούργημα…

Κατά τη γνώμη μου…
Επιμένω!

Και κάτι άλλο ακόμα... Αναρωτιέμαι, από όλους αυτούς "τους sold out θεατές" επί δύο χρόνια, πόσοι άραγε έχουν διαβάσει από πριν και πόσοι από πριν έχουν αγαπήσει το αριστούργημα του  Στάϊνμπεκ; 
Άραγε, παίζει κάποιον ρόλο κι αυτό, στην κατανόηση ενός έργου;
Όλοι αυτοί "οι sold out" -επί δύο χρόνια!- μόνο καλές διαδικτυακές κριτικές νογάνε να γράψουν γι αυτήν την παράσταση !;
Και δεν μιλάω γιά τους "επίσημους" κριτικούς και γιά τα "επίσημα" έντυπα... άστα αυτά.................................................................................................. 
γιά τους απλούς σαν εμένα θεατές μιλάω... τόσο πολύ τους άρεσε η προσέγγιση του (αναξιοπαθούντος) Στάϊνμπεκ μέσα από υβρεολόγιο;!

Γνώμη μου... 
Δικαίωμα!

* ο Steinbeck, μου θύμησε η Depy, ήταν υποψήφιος γιά το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1943, 44, 45, 49, 58, 59, 60, 61, 62.
Το 62 ο Steinbeck πήρε το Νόμπελ, με σπουδαίους συνυποψήφιους, όπως τον Γάλλο Jean Anouilh, την Δανή Karen Blixen και τον Βρετανό Lawrence Durrell. 
 

Μισό δισεκατομμύριο ζώα 
έχουν καεί αυτές τις μέρες στην Αυστραλία.

HORREUR !

Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ

"170 τετραγωνικά"

Κείμενο Γ. Τσουρή
Σκηνοθεσία Γ. Παλούμπη

Καλά έπαιξαν οι ηθοποιοί. 
Όμως, σκηνοθετικά, μήπως χρειάζονταν λίγο λιγότερες κραυγές;...
Καλό το έργο σε γενικές γραμμές...

Σήμερα "έφυγαν" 

ο αγαπημένος Θάνος Μικρούτσικος

και

ο αγαπημένος μου φίλος Κώστας.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

ΚΠΙΣΝ - Εθνική Λυρική Σκηνή

"ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑ"! 
των Λέρνερ (κείμενο) και Λόου (μουσική), σε εκδοχή γιά 2 πιάνα, και σε σκηνοθεσία Γ. Περλέγκα.

Έχω δει την ταινία του Κιούκορ με την Ώντρεϋ Χέπμπορν στο παρελθόν πολλές φορές... πολλές... Και την έχω λατρέψει. Λατρεύω αληθινά αυτήν την ταινία!

Χτες, αφού είδα το έργο, σκεφτόμουν όλη τη νύχτα και σήμερα σκεφτόμουνα όλη τη μέρα, αν αυτή η εκδοχή, αυτή η παράσταση της Λυρικής μου άρεσε... 
Τείνω να καταλήξω μάλλον στο ότι ΔΕΝ μου πολυάρεσε...

Γιά να εξηγούμαι : 
- οι ηθοποιοί, σχεδόν όλοι νέα παιδιά, έπαιξαν πολύ καλά!
- τραγούδησαν πολύ καλά!
- τα σκηνικά ήταν καλά!
- τα κοστούμια γενικά, καλά!
Δεν μου άρεσε η σκηνοθετική σύλληψη του έργου...
Πώς να το πω, με απλά λόγια;... Νομίζω, δεν ανταποκρίνεται σωστά στο ύφος και στο ήθος...
Και νομίζω ακόμα, ότι τελικά η παράσταση είχε μιά πολυλογία, που εμένα με κούρασε... ειδικά από την μέση και πέρα, πολυλογούσε χωρίς λόγο... ίσως αυτή η χωρίς λόγο (?) φλυαρία με ενόχλησε... μου φάνηκε γκροτέσκο...

Παίρνεις μιά συμπυκνωμένη λέξη, μιά δυνατή λέξη ή έστω, παίρνεις μιά συμπυκνωμένη αίσθηση, μιά εικόνα, ένα συναίσθημα, το λιανίζεις εξαντλητικά με τις ώρες και το κάνεις με τα κρεμμυδάκια;! Η συμπυκνωμένη λέξη, έχει από μόνη της μιάν αξία, μιά δύναμη! Αν πολυλογήσεις τόσο στο θέατρο, αν την προβάλεις τόσο κι αν την εξηγήσεις τόσο επίμονα, δεν την αποδυναμώνεις; και δεν την φτηναίνεις ; 

Τέλος, δεν ξέρω, ίσως να κάνω και λάθος στη σκέψη μου... ίσως να είμαι εγώ μυστήρια, ή ίσως και να μη νογάω πολλά...
Λέω απλά, πώς εγώ εισέπραξα την παράσταση...

Σάββατο 7 Δεκέμβρη 2019

Θέατρο Κιβωτός

ο "ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ" του E. Ionesco

Το αγαπημένο θέατρο, θέατρο του Παραλόγου και του Σουρεαλισμού, που μπορεί μιά χαρά και περνάει τα μηνύματά του!

Ό, τι επιπλέον προσετέθη στο πρωτότυπο κείμενο γιά να εξυπηρετήσει την παράσταση (και την εποχή μας...), καλώς, ορθώς και επιτυχώς προσετέθη !

Πάρα πολύ καλή η παράσταση! 

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Θέατρο Φούρνος

Το εξαιρετικό έργο του Jean Genet 
"Ο ΣΚΟΙΝΟΒΑΤΗΣ"
σε μετάφραση Χ. Λιοντάκη , σκηνοθεσία Ν. Αρμάου

Κείμενο - έργο απαιτήσεων τόσο γιά τον ερμηνευτή, όσο και γιά τον θεατή.
Γιά target group απαιτήσεων. Θέλω να πω, έργο όχι εύκολο, προβληματισμένο, σκεπτόμενο.

Η ερμηνεία του ηθο - ποιού Νίκου Αϊβαλή, από αυτές που κινούν γερά τα νήματα στο θέατρο!
Πάρα πολύ καλή, ιδιαίτερη, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ παράσταση!

Σεβαστικά, 

συντροφικά
ή ερημικά, 
είπε,
δεν θα μιλώ.

Σιωπή θα κρατήσω,

ως το τέλος. 
Σιωπή λαλέουσα

6.30 - 7.30 περίπου, σήμερα το πρωί, παρακολούθησα στο κανάλι της ΒΟΥΛΗΣ 
τον Κώστα Γεωργουσόπουλο να μιλάει γιά τις 
"Φιλοσοφικές ρίζες του Οδυσσέα Ελύτη".

Είναι η διάλεξη που είχε κάνει στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου, δεν γνωρίζω ποιά χρονιά...
Τι υπέροχα πράγματα ήταν όσα άκουσα και τι μαγικά !
Και πόσο τυχεροί, σκεφτόμουνα, είσαστε εσείς, που είχατε καθηγητή τον Κ. Γεωργουσόπουλο στο σχολείο!
Πόσο ζηλευτός δάσκαλος είναι ! τι γνώστης ! πόσο μεταδοτικός !
Σου ανοίγει τα μάτια και σε κάνει να διψάς να μάθεις κι άλλα...
Μακάρι να μπορούσα να ξαναβρώ κάπου αυτήν του τη διάλεξη!...


*πρέπει να ψάξουμε τους προΣωκρατικούς, την σχέση ανάμεσα σε Montaigne και Σαίξπηρ (mot a mot το κείμενο του Montaigne ! και η "κυκλική μνήμη της ανάγνωσης"...), κάποιες ετυμολογίες λέξεων κι άλλα πολλάαα...

"... Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις"

Έχω διαβάσει "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΝΟΜΠΕΛ" του Κ. Αρκουδέα, πέρυσι ή μάλλον φέτος, δεν θυμάμαι...

Στο καλό αυτό βιβλίο, είδα, εκτός από την Οδύσσεια που πέρασε ο Νίκος Καζαντζάκης την εποχή εκείνη,

αντιμέτωπος με ένα ελεεινό "κατεστημένο" - στο τέλος του εμφύλιου και τα κατοπινά χρόνια,

είδα ότι ο συγγραφέας δίνει στοιχεία γιά το πώς πολιτικές σκοπιμότητες και λογιώ λογιώ πιέσεις επηρεάζουν την απονομή των λογοτεχνικών βραβείων... 

Κι ενώ έχω πάντα μέσα μου βαθειά περηφάνεια γιά τα Νόμπελ του Σεφέρη και του Ελύτη, άκουσα απόψε μιά εξαιρετική, διαφορετική σκέψη, που ομολογώ, ότι δεν είχε περάσει απ' το δικό μου κεφάλι...

"όχι μονάχα εμείς να είμαστε περήφανοι που οι δυό μας ποιητές πήραν το Νόμπελ,

αλλά το ίδιο το Νόμπελ να είναι περήφανο, που το τίμησαν τέτοιοι ποιητές!"

τόσο πολύ μου άρεσε αυτή η σκέψη!

θα την υιοθετήσω !

"Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια

τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή"

Τι ευτυχία είναι, πόσο σπουδαίο είναι, όταν οι άνθρωποι γενναιόδωρα προσφέρουν, 
κάνοντας παράλληλα εκείνο που τους αρέσει στη ζωή, 
εκείνο που αληθινά τους ευχαριστεί, 
εκείνο εφ' ω ετάχθησαν !

απόσπασμα από βιβλίο...

Η Άννα είδε τη νύχτα ένα όνειρο. Ξύπνησε αναστατωμένη κι έτσι της ζήτησα να μου το διηγηθεί...
"Είδα, μου λέει, ότι κοιμόμασταν αγκαλιά. Εγώ κι εκείνος.
Σκοτάδι ήτανε, ξαπλωμένοι σ' ένα φαρδύ κρεβάτι, μπορεί να είμασταν και στο παλιό μου το σπίτι, το πατρικό, με κράταγε σφιχτά, προστατευτικά απάνω του και κοιμόμασταν.
Ένιωθα ευτυχία που είχα τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου. Ήμουνα ήσυχη. Υπήρχε τριγύρω μιά  αίσθηση ότι του ανήκα...  Όλη τη νύχτα , μιά ευτυχία!

Ώσπου θα ταν, δε θα ταν κατά τις 5 το ξημέρωμα, τινάχτηκα μέσα απ΄τα στρωσίδια μου, ανακάθισα στο κρεββάτι και κατάλαβα πως δεν ήταν παρά μονάχα ένα όνειρο... Ψυχρολουσία..."

Ήταν ένα όνειρο με διαύγεια, της λέω... Τι άλλο να της πώ?

Στη "ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ", 
του J. Buchmann, εκδόσεις Gutenberg

"...μετά τις συνομιλίες του μέσερ Μάρκο Πόλο,ευγενούς από την Βενετία,

διά χειρός

μαϊστορα Ρουστικέλο ντα Πίζα......"

(Un manoscritto ignoto di Marco Polo)

συναντώ παρατηρήσεις ενδιαφέρουσες, που αφορούν στην επι κοινωνία ή στην μη επι κοινωνία των ανθρώπων...*1


- Να υπόσχεσαι τα πάντα, τα πάντα ν΄απαρνιέσαι
Η δάφνη που μ' αυτήν στολίζεται το Τίποτα 

- Η μορφή του ήχου ... είναι τόσο ευαίσθητη, ώστε ένας αφύλακτος τόνος, ένας δισταγμός, ένα τραύλισμα της γλώσσας, δημιουργούν μοιραία γλωσσικά παιχνίδια που προδίδουν ακριβώς τη σκέψη, την οποία η επιλεγμένη διατύπωση προσπάθησε να αποσιωπήσει  

*1 "Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων"...

Λουκιανέ, καλέ μου, χαίρε...

Έχω κρατήσει τον Μικρό Ήρωα.
Όλη τη σειρά.
Αυτά ήσαν τα παιδικά μας αναγνώσματα...
Ίσως ΚΑΙ μέσα απ' αυτά μάθαμε ν΄αγαπάμε την πατρίδα...
Από τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα.

Μάθαμε να αγαπάμε την πατρίδα ΚΑΙ μέσα απ' τις διηγήσεις του θείου Κώστα, που γύρισε με τα πόδια από την Αλβανία με τρύπια άρβυλα.

Καθώς ΚΑΙ μέσα απ΄τις διηγήσεις του  νονού μου.

Καθώς ΚΑΙ μέσα απ΄τις διηγήσεις του πατέρα μου, που μικρό παιδάκι, έβλεπε τους Γερμανούς να μπαίνουν στην Αθήνα.

Καθώς ΚΑΙ απ΄τις διηγήσεις της μάνας μου, που μικρό παιδάκι, έζησε τον πόλεμο στον Πειραιά.

Καθώς ΚΑΙ από τους ποιητές :

"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων 

απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον 

και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι".

είδα το πρωί ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ,

νομίζω του Τάσου Μπιρσίμ,

ΜΕ ΧΑΡΤΕΣ και καταγραφή μέρα μέρα

τις πρώτες ημέρες του πολέμου.

εξαιρετικά ενδιαφέρον!

γηράσκω αεί διδασκόμενη.

αχ πατρίδα μου γλυκειά,

πόσο σ΄αγαπώ πιστά...

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

photos

foteini

ε λοιπόν, 

αυτοί οι "δύο γέροι στην ακροθαλασσιά" του Πικάσο,

εμένα συνειρμικά με πήγαν σε κάτι άλλο χιλιο λατρεμένο :

Στον ένα γέροντα στην ακροποταμιά !

Γιώργος Σεφέρης

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

Στὸν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε.
Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι
μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου στὴν παλιὰ πολεμίστρα,
ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι
αὐλακώνουνε τὰ τειχιά.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε κατὰ ποῦ προχωροῦμε,
ὄχι καθὼς ὁ πόνος μας τὸ θέλει καὶ τὰ πεινασμένα παιδιά μας
καὶ τὸ χάσμα τῆς πρόσκλησης τῶν συντρόφων ἀπὸ τὸν ἀντίπερα γιαλό
μήτε καθὼς τὸ ψιθυρίζει τὸ μελανιασμένο φῶς στὸ πρόχειρο νοσοκομεῖο,
τὸ φαρμακευτικὸ λαμπύρισμα στὸ προσκέφαλο τοῦ παλικαριοῦ
ποὺ χειρουργήθηκε τὸ μεσημέρι
ἀλλὰ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο, μπορεῖ νὰ θέλω νὰ πῶ καθὼς
τὸ μακρὺ ποτάμι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς μεγάλες λίμνες τὶς κλειστὲς
βαθιὰ στὴν Ἀφρικὴ
καὶ ἤτανε κάποτε θεὸς κι ἔπειτα γένηκε δρόμος καὶ δωρητὴς
καὶ δικαστὴς καὶ δέλτα
ποὺ δὲν εἶναι ποτὲς του τὸ ἴδιο, κατὰ ποὺ δίδασκαν οἱ παλαιοὶ γραμματισμένοι,
κι ὡστόσο μένει πάντα τὸ ἴδιο σῶμα, τὸ ἴδιο στρῶμα, καὶ
τὸ ἴδιο Σημεῖο,
ὁ ἴδιος προσανατολισμός.

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο γιὰ νὰ πονοῦμε γι’αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τὸ  μεγάλο ποτάμι 
αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ χόρτα
καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ σπέρνουν
καὶ ποὺ θερίζουν
καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν νεκρῶν.
Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι τόσο διαφορετικὸ
ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων
κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα χωρὶς
τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,
χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ ἔστω
καὶ γιὰ τὰ μεγάλα
ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ συνήθισε
ν' ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ' ἄστρα,
ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ περιβόλι στὸ
κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,
πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν' ἀλλάζει σχῆμα,
νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει
ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πόθου μας
καὶ τῆς καρδιᾶς μας,
στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι ἑνὸς κόσμου
ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,
πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ ἤτανε σωστὴ
κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο
ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο
λίκνισμα πού μας ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.

Κάϊρο, 20 Ἰουνίου '42

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

photo

foteini

Αυτό το έργο στην έκθεση,

με παραπέμπει ΕΔΩ

Donne-moi tes mains pour l'inquiétude
Donne-moi tes mains dont j'ai tant rêvé
Dont j'ai tant rêvé dans ma solitude
Donne-moi te mains que je sois sauvé

Louis Aragon

Αρχαία Τέχνη - "Νέα" Τέχνη

photos

foteini

η συμφιλίωση Αθήνας - Σπάρτης

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

δεν είμαι και πολύ καλά, γιά να το πω όσο ανάλαφρα μπορώ...
βασικά έχω αρρυθμίες... είναι μιά βδομάδα τώρα...
στην αρχή υπέθεσα μην είναι από τους καφέδες. έκοψα εντελώς τον καφέ.
οι αρρυθμίες δεν πέρασαν. δυνάμωσαν.
το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ, από την ταχυκαρδία. χτες βράδυ έπεσα κουρασμένη γύρω στις 11. κατέληξα να με πάρει ο ύπνος στις 6.30 το πρωί. τα χρειάστηκα ελαφρώς. σηκώθηκα δυό φορές, να πάω στο νοσοκομείο. δεν τ' αντέχω όμως τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, έτσι κάθησα στ' αυγά μου.

Σηκώθηκα το πρωί και πήγα στην έκθεση του Πικάσσο, στο Κυκλαδικό μουσείο. Μην πεθάνω ξαφνικά και δεν έχω δει το πώς επηρεάστηκε ο Πικάσσο απ' την αρχαιότητα... 

Joker.
Δεν ήθελα να δω το έργο, αλλά το είδα τελικά...

η σκηνοθεσία του Τοντ Φίλιπς, νομίζω πολύ καλή.
η ηθοποιία του Γιόακιν Φοίνιξ, ε ξαι ρε τι κή !

δεν μου φτιαξε και την ψυχολογία...

Κουβέντες ολίγες, περί την πολιτικήν, σήμερα...


Είναι συνειδητή μου στάση, αρκετά χρόνια, να μην πολιτικολογώ δημόσια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Εγώ ζώο vero πολιτικό, συνείδηση πολιτική, με άποψη πολιτική ότι ακόμα κι ο τρόπος που λέμε την "καλημέρα", την "καλησπέρα" και την "καληνύχτα" μας, δηλώνει την πολιτική μας (όχι κομματική!) ταυτότητα...

Θεωρώ, ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λέγονται, περί την πολιτική, πάααρα πολλά λόγια, λόγια, λόγια, λόγια... πολλλλά λόγια...
Μέσα στα πολλά λόγια των πολλών, αναπόφευκτα θα υπάρχουν ανοησίες, και τρέλες, και ψέμματα, και κακοήθειες, και πονηρίες, και σκοπιμότητες, και αλητείες και παρανοήσεις, και κάποιες αλήθειες φυσικά... κουβάρια μπερδεμένα...
Δεν μπαίνω στον κόπο να τα παρακολουθήσω... Όλο αυτό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αισθάνομαι να μη με αφορά...


Επιπλέον, με εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι τα μερικά τελευταία χρόνια, ενίοτε η πολιτική πράξη δηλώνεται, αποφασίζεται, γίνεται γνωστή, παραγγέλλεται και ασκείται μέσω twitter!
Κάθε φορά που το συναντώ αυτό, με σοκάρει! σε ελεύθερη σύγχρονη μετάφραση με φρικάρει! μου φαίνεται απίστευτο... αδιανόητο!

Διάβασα σήμερα, γιά παράδειγμα, ότι ο πρόεδρος Ερντογάν έδωσε την εντολή γιά εισβολή στη Συρία , από το γραφείο του, με ανάρτησή του στο twitter (!)
Το μυαλό μου τρελαίνεται μ' αυτά... ξεφεύγει...
Δεν μπαίνω στην ουσία, δεν μιλάω γιά τον ίδιο τον πόλεμο, γιά άλλο πράγμα μιλάω, που δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να το θεωρούμε δευτερεύον κι ασήμαντο... 
Το "μαρς!" (marche!) γιά τον πόλεμο, δόθηκε με twitter ! 


Κι άλλο παρανοϊκό χτύπημα τούτες τις μέρες :
ο πρόεδρος Τράμπ εδήλωσε "in my great and unmatched wisdom" (!),
και δεν ξέρω γιατί, μέσα στον κλαυσίγελώ μου, αυτόματα, συνειρμικά, θυμήθηκα πώς εκφράζονταν και πώς αυτοαποκαλούνταν το 1279 πρό Χριστού (!), οι αυτοκράτορες 
ο Χαττουσίλ ο Χετταίος κι ο Ραμσής ο Αιγύπτιος, γιά υπόθεση της σημερινής Συρίας πάλι!

"εγώ, ο μέγας ηγεμόνας των Χετταίων, ήρωας, 
υιός του Μουρσίλ, του μεγάλου ηγεμόνα των Χετταίων, ήρωα, 
εγγονός του Σουππιλουλιούμα, μεγάλου ηγεμόνα των Χετταίων, ήρωα,

προς τον μεγάλο βασιλέα της Αιγύπτου, τον ήρωα, 
υιό του Μενμαατρε, μεγάλου βασιλέα της Αιγύπτου, ήρωα 

Ο Ραμσής, αγαπημένος του θεού Άμμωνα, μέγας βασιλεύς της Αιγύπτου, ο μέγας βασιλεύς της Αιγύπτου, ήρωας, 

εγγονός του Ραμσή I, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας της Αιγύπτου,

Ο ήρωας Χαττουσίλ, ο μέγας βασιλεύς της χώρας των Χετταίων, ήρωας, 

υιός του Μουρσίλ, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας των Χετταίων, ήρωα, 

εγγονός του Σουππιλουλιούμα, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας των Χετταίων, ήρωα"...

Αυτοί λοιπόν, οι μεγάλοι ηγεμόνες, με την "μεγάλη κι ασύγκριτη σοφία" τους,

είχαν τουλάχιστον το φιλότιμο, την λογική, την αξιοπρέπεια, την αντρειοσύνη και την γενναιότητα, να μπαίνουν οι ίδιοι μπροστά στη μάχη !
Το 1279 πρό Χριστού, υπήρχε ακόμα η λέξη "ΝΤΡΟΠΗ"!
Οι βασιλείς, ο Χαττουσίλ ο Χετταίος κι ο Ραμσής ο Αιγύπτιος, ντρέπονταν να δίνουν το "μάρς!" με twit !

Στο βιβλίο "Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΖΑΑ"

Δεκαοκτώ άγνωστα κείμενα των Ελληνιστικών χρόνων

Μετάφραση-Διασκευή- Σημειώσεις

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

εκδόσεις ΑΓΡΑ

συνάντησα κάποια ενδιαφέρουσα, κατά την γνώμη μου, άποψη, που αφορά στο

ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

σελ. 22,23

.............................................................................................................

"Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω, όλοι οι συγγραφείς, όλων των εποχών, όλων των γλωσσών εργάζονται, άλλοι ως ένα βαθμό συνειδητά, άλλοι ασυνειδήτως, να "συντάξουν", με τα δικά τους κείμενα , αυτό και μόνο το κείμενο : 

αυτό τούτο το "Όλον" κείμενο που θα αφηγείται τους πολυποίκιλους τρόπους  με τους οποίους "κτίστηκε" και "συντάχθηκε" ο σύμπας Κόσμος των ανθρώπων. 

Και  όπως ήδη ελέχθη, αυτό το διηνεκώς συντασσόμενο κείμενο , στην ουσία, αποτελεί προϊόν κοσμικών "ακουσμάτων". 

Όσο ατελή, όσο χαμηλά, όσο υψηλά, όσο διαφορετικά και αν είναι όλα αυτά τα "ακούσματα" που συλλαμβάνει οποιοσδήποτε ανθρώπινος συγγραφέας , ένα σκοπόν έχουν: να συνδράμουν ώστε να συνταχθεί εκείνο το μέγα ανθρώπινο Κείμενο το οποίο θα περιγράφει, καθολικώς και άκρως λεπτομερώς, τον ήδη υπάρχοντα, κείμενον Κόσμον.

Τελικά, με βάση τα παραπάνω η λεγόμενη "έμ-πνευση" δεν είναι τίποτε άλλο ειμή προϊόν απλής ακουστικής εμπειρίας. 

Διάσημες είναι οι επικλήσεις αρχαίων ποιητών στις Μούσες (ή στη Μούσα) να ομιλήσουν (άειδε, έννεπε) ώστε αυτοί, ευλογημένοι όντες , να μπορούν να ενωτίζονται τα "ακούσματα", δηλαδή τις, ακουστικής τάξεως, αποκαλύψεις τους. Αυτά τα "ακούσματα" παραδίδουν, στη συνέχεια, ως κείμενα στους υπόλοιπους ανθρώπους. 

Το ίδιο κάνει, κατεξοχήν μάλιστα, ο ομηρικός ποιητής. 

Αυτό κάνουν και άλλοι πολλοί συγγραφείς, όπως λ.χ. ο Απολλώνιος Ρόδιος, ο Καλλίμαχος, ο Θεόκριτος, ο Βιργίλιος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μωϋσή, καθώς ακούει τη φωνή ενός αόρατου Υποβολέα να του υπαγορεύει τις εντολές του (ελάλησεν Κύριος). Το ίδιο γίνεται και στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης, ό βλέπεις γράψον εις βιβλίον."

Να κάτι, που η αδαής εγώ, 

πρώτη φορά ακούω (και σκέφτομαι...)

"η γραφή, προϊόν κοσμικών ακουσμάτων" (!)

αναρωτιέμαι, γιά να αποδώσουμε, με ποιόν άλλο όρο θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τον όρο "κοσμικά ακούσματα"...