"Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια

τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή"

Τι ευτυχία είναι, πόσο σπουδαίο είναι, όταν οι άνθρωποι γενναιόδωρα προσφέρουν, 
κάνοντας παράλληλα εκείνο που τους αρέσει στη ζωή, 
εκείνο που αληθινά τους ευχαριστεί, 
εκείνο εφ' ω ετάχθησαν !

απόσπασμα από βιβλίο...

Η Άννα είδε τη νύχτα ένα όνειρο. Ξύπνησε αναστατωμένη κι έτσι της ζήτησα να μου το διηγηθεί...
"Είδα, μου λέει, ότι κοιμόμασταν αγκαλιά. Εγώ κι εκείνος.
Σκοτάδι ήτανε, ξαπλωμένοι σ' ένα φαρδύ κρεβάτι, μπορεί να είμασταν και στο παλιό μου το σπίτι, το πατρικό, με κράταγε σφιχτά, προστατευτικά απάνω του και κοιμόμασταν.
Ένιωθα ευτυχία που είχα τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου. Ήμουνα ήσυχη. Υπήρχε τριγύρω μιά  αίσθηση ότι του ανήκα...  Όλη τη νύχτα , μιά ευτυχία!

Ώσπου θα ταν, δε θα ταν κατά τις 5 το ξημέρωμα, τινάχτηκα μέσα απ΄τα στρωσίδια μου, ανακάθισα στο κρεββάτι και κατάλαβα πως δεν ήταν παρά μονάχα ένα όνειρο... Ψυχρολουσία..."

Ήταν ένα όνειρο με διαύγεια, της λέω... Τι άλλο να της πώ?

Στη "ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ", 
του J. Buchmann, εκδόσεις Gutenberg

"...μετά τις συνομιλίες του μέσερ Μάρκο Πόλο,ευγενούς από την Βενετία,

διά χειρός

μαϊστορα Ρουστικέλο ντα Πίζα......"

(Un manoscritto ignoto di Marco Polo)

συναντώ παρατηρήσεις ενδιαφέρουσες, που αφορούν στην επι κοινωνία ή στην μη επι κοινωνία των ανθρώπων...*1


- Να υπόσχεσαι τα πάντα, τα πάντα ν΄απαρνιέσαι
Η δάφνη που μ' αυτήν στολίζεται το Τίποτα 

- Η μορφή του ήχου ... είναι τόσο ευαίσθητη, ώστε ένας αφύλακτος τόνος, ένας δισταγμός, ένα τραύλισμα της γλώσσας, δημιουργούν μοιραία γλωσσικά παιχνίδια που προδίδουν ακριβώς τη σκέψη, την οποία η επιλεγμένη διατύπωση προσπάθησε να αποσιωπήσει  

*1 "Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων"...

Λουκιανέ, καλέ μου, χαίρε...

Έχω κρατήσει τον Μικρό Ήρωα.
Όλη τη σειρά.
Αυτά ήσαν τα παιδικά μας αναγνώσματα...
Ίσως ΚΑΙ μέσα απ' αυτά μάθαμε ν΄αγαπάμε την πατρίδα...
Από τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα.

Μάθαμε να αγαπάμε την πατρίδα ΚΑΙ μέσα απ' τις διηγήσεις του θείου Κώστα, που γύρισε με τα πόδια από την Αλβανία με τρύπια άρβυλα.

Καθώς ΚΑΙ μέσα απ΄τις διηγήσεις του  νονού μου.

Καθώς ΚΑΙ μέσα απ΄τις διηγήσεις του πατέρα μου, που μικρό παιδάκι, έβλεπε τους Γερμανούς να μπαίνουν στην Αθήνα.

Καθώς ΚΑΙ απ΄τις διηγήσεις της μάνας μου, που μικρό παιδάκι, έζησε τον πόλεμο στον Πειραιά.

Καθώς ΚΑΙ από τους ποιητές :

"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων 

απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον 

και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι".

είδα το πρωί ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ,

νομίζω του Τάσου Μπιρσίμ,

ΜΕ ΧΑΡΤΕΣ και καταγραφή μέρα μέρα

τις πρώτες ημέρες του πολέμου.

εξαιρετικά ενδιαφέρον!

γηράσκω αεί διδασκόμενη.

αχ πατρίδα μου γλυκειά,

πόσο σ΄αγαπώ πιστά...

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

photos

foteini

ε λοιπόν, 

αυτοί οι "δύο γέροι στην ακροθαλασσιά" του Πικάσο,

εμένα συνειρμικά με πήγαν σε κάτι άλλο χιλιο λατρεμένο :

Στον ένα γέροντα στην ακροποταμιά !

Γιώργος Σεφέρης

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

Στὸν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε.
Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι
μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου στὴν παλιὰ πολεμίστρα,
ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι
αὐλακώνουνε τὰ τειχιά.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε κατὰ ποῦ προχωροῦμε,
ὄχι καθὼς ὁ πόνος μας τὸ θέλει καὶ τὰ πεινασμένα παιδιά μας
καὶ τὸ χάσμα τῆς πρόσκλησης τῶν συντρόφων ἀπὸ τὸν ἀντίπερα γιαλό
μήτε καθὼς τὸ ψιθυρίζει τὸ μελανιασμένο φῶς στὸ πρόχειρο νοσοκομεῖο,
τὸ φαρμακευτικὸ λαμπύρισμα στὸ προσκέφαλο τοῦ παλικαριοῦ
ποὺ χειρουργήθηκε τὸ μεσημέρι
ἀλλὰ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο, μπορεῖ νὰ θέλω νὰ πῶ καθὼς
τὸ μακρὺ ποτάμι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς μεγάλες λίμνες τὶς κλειστὲς
βαθιὰ στὴν Ἀφρικὴ
καὶ ἤτανε κάποτε θεὸς κι ἔπειτα γένηκε δρόμος καὶ δωρητὴς
καὶ δικαστὴς καὶ δέλτα
ποὺ δὲν εἶναι ποτὲς του τὸ ἴδιο, κατὰ ποὺ δίδασκαν οἱ παλαιοὶ γραμματισμένοι,
κι ὡστόσο μένει πάντα τὸ ἴδιο σῶμα, τὸ ἴδιο στρῶμα, καὶ
τὸ ἴδιο Σημεῖο,
ὁ ἴδιος προσανατολισμός.

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο γιὰ νὰ πονοῦμε γι’αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τὸ  μεγάλο ποτάμι 
αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ χόρτα
καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ σπέρνουν
καὶ ποὺ θερίζουν
καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν νεκρῶν.
Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι τόσο διαφορετικὸ
ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων
κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα χωρὶς
τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,
χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ ἔστω
καὶ γιὰ τὰ μεγάλα
ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ συνήθισε
ν' ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ' ἄστρα,
ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ περιβόλι στὸ
κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,
πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν' ἀλλάζει σχῆμα,
νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει
ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πόθου μας
καὶ τῆς καρδιᾶς μας,
στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι ἑνὸς κόσμου
ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,
πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ ἤτανε σωστὴ
κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο
ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο
λίκνισμα πού μας ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.

Κάϊρο, 20 Ἰουνίου '42

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

photo

foteini

Αυτό το έργο στην έκθεση,

με παραπέμπει ΕΔΩ

Donne-moi tes mains pour l'inquiétude
Donne-moi tes mains dont j'ai tant rêvé
Dont j'ai tant rêvé dans ma solitude
Donne-moi te mains que je sois sauvé

Louis Aragon

Αρχαία Τέχνη - "Νέα" Τέχνη

photos

foteini

η συμφιλίωση Αθήνας - Σπάρτης

ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΘΕΪΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/6 - 20/10/2019

δεν είμαι και πολύ καλά, γιά να το πω όσο ανάλαφρα μπορώ...
βασικά έχω αρρυθμίες... είναι μιά βδομάδα τώρα...
στην αρχή υπέθεσα μην είναι από τους καφέδες. έκοψα εντελώς τον καφέ.
οι αρρυθμίες δεν πέρασαν. δυνάμωσαν.
το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ, από την ταχυκαρδία. χτες βράδυ έπεσα κουρασμένη γύρω στις 11. κατέληξα να με πάρει ο ύπνος στις 6.30 το πρωί. τα χρειάστηκα ελαφρώς. σηκώθηκα δυό φορές, να πάω στο νοσοκομείο. δεν τ' αντέχω όμως τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, έτσι κάθησα στ' αυγά μου.

Σηκώθηκα το πρωί και πήγα στην έκθεση του Πικάσσο, στο Κυκλαδικό μουσείο. Μην πεθάνω ξαφνικά και δεν έχω δει το πώς επηρεάστηκε ο Πικάσσο απ' την αρχαιότητα... 

Joker.
Δεν ήθελα να δω το έργο, αλλά το είδα τελικά...

η σκηνοθεσία του Τοντ Φίλιπς, νομίζω πολύ καλή.
η ηθοποιία του Γιόακιν Φοίνιξ, ε ξαι ρε τι κή !

δεν μου φτιαξε και την ψυχολογία...

Κουβέντες ολίγες, περί την πολιτικήν, σήμερα...


Είναι συνειδητή μου στάση, αρκετά χρόνια, να μην πολιτικολογώ δημόσια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Εγώ ζώο vero πολιτικό, συνείδηση πολιτική, με άποψη πολιτική ότι ακόμα κι ο τρόπος που λέμε την "καλημέρα", την "καλησπέρα" και την "καληνύχτα" μας, δηλώνει την πολιτική μας (όχι κομματική!) ταυτότητα...

Θεωρώ, ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λέγονται, περί την πολιτική, πάααρα πολλά λόγια, λόγια, λόγια, λόγια... πολλλλά λόγια...
Μέσα στα πολλά λόγια των πολλών, αναπόφευκτα θα υπάρχουν ανοησίες, και τρέλες, και ψέμματα, και κακοήθειες, και πονηρίες, και σκοπιμότητες, και αλητείες και παρανοήσεις, και κάποιες αλήθειες φυσικά... κουβάρια μπερδεμένα...
Δεν μπαίνω στον κόπο να τα παρακολουθήσω... Όλο αυτό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αισθάνομαι να μη με αφορά...


Επιπλέον, με εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι τα μερικά τελευταία χρόνια, ενίοτε η πολιτική πράξη δηλώνεται, αποφασίζεται, γίνεται γνωστή, παραγγέλλεται και ασκείται μέσω twitter!
Κάθε φορά που το συναντώ αυτό, με σοκάρει! σε ελεύθερη σύγχρονη μετάφραση με φρικάρει! μου φαίνεται απίστευτο... αδιανόητο!

Διάβασα σήμερα, γιά παράδειγμα, ότι ο πρόεδρος Ερντογάν έδωσε την εντολή γιά εισβολή στη Συρία , από το γραφείο του, με ανάρτησή του στο twitter (!)
Το μυαλό μου τρελαίνεται μ' αυτά... ξεφεύγει...
Δεν μπαίνω στην ουσία, δεν μιλάω γιά τον ίδιο τον πόλεμο, γιά άλλο πράγμα μιλάω, που δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να το θεωρούμε δευτερεύον κι ασήμαντο... 
Το "μαρς!" (marche!) γιά τον πόλεμο, δόθηκε με twitter ! 


Κι άλλο παρανοϊκό χτύπημα τούτες τις μέρες :
ο πρόεδρος Τράμπ εδήλωσε "in my great and unmatched wisdom" (!),
και δεν ξέρω γιατί, μέσα στον κλαυσίγελώ μου, αυτόματα, συνειρμικά, θυμήθηκα πώς εκφράζονταν και πώς αυτοαποκαλούνταν το 1279 πρό Χριστού (!), οι αυτοκράτορες 
ο Χαττουσίλ ο Χετταίος κι ο Ραμσής ο Αιγύπτιος, γιά υπόθεση της σημερινής Συρίας πάλι!

"εγώ, ο μέγας ηγεμόνας των Χετταίων, ήρωας, 
υιός του Μουρσίλ, του μεγάλου ηγεμόνα των Χετταίων, ήρωα, 
εγγονός του Σουππιλουλιούμα, μεγάλου ηγεμόνα των Χετταίων, ήρωα,

προς τον μεγάλο βασιλέα της Αιγύπτου, τον ήρωα, 
υιό του Μενμαατρε, μεγάλου βασιλέα της Αιγύπτου, ήρωα 

Ο Ραμσής, αγαπημένος του θεού Άμμωνα, μέγας βασιλεύς της Αιγύπτου, ο μέγας βασιλεύς της Αιγύπτου, ήρωας, 

εγγονός του Ραμσή I, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας της Αιγύπτου,

Ο ήρωας Χαττουσίλ, ο μέγας βασιλεύς της χώρας των Χετταίων, ήρωας, 

υιός του Μουρσίλ, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας των Χετταίων, ήρωα, 

εγγονός του Σουππιλουλιούμα, μεγάλου βασιλέως, βασιλέως της χώρας των Χετταίων, ήρωα"...

Αυτοί λοιπόν, οι μεγάλοι ηγεμόνες, με την "μεγάλη κι ασύγκριτη σοφία" τους,

είχαν τουλάχιστον το φιλότιμο, την λογική, την αξιοπρέπεια, την αντρειοσύνη και την γενναιότητα, να μπαίνουν οι ίδιοι μπροστά στη μάχη !
Το 1279 πρό Χριστού, υπήρχε ακόμα η λέξη "ΝΤΡΟΠΗ"!
Οι βασιλείς, ο Χαττουσίλ ο Χετταίος κι ο Ραμσής ο Αιγύπτιος, ντρέπονταν να δίνουν το "μάρς!" με twit !

Στο βιβλίο "Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΖΑΑ"

Δεκαοκτώ άγνωστα κείμενα των Ελληνιστικών χρόνων

Μετάφραση-Διασκευή- Σημειώσεις

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

εκδόσεις ΑΓΡΑ

συνάντησα κάποια ενδιαφέρουσα, κατά την γνώμη μου, άποψη, που αφορά στο

ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

σελ. 22,23

.............................................................................................................

"Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω, όλοι οι συγγραφείς, όλων των εποχών, όλων των γλωσσών εργάζονται, άλλοι ως ένα βαθμό συνειδητά, άλλοι ασυνειδήτως, να "συντάξουν", με τα δικά τους κείμενα , αυτό και μόνο το κείμενο : 

αυτό τούτο το "Όλον" κείμενο που θα αφηγείται τους πολυποίκιλους τρόπους  με τους οποίους "κτίστηκε" και "συντάχθηκε" ο σύμπας Κόσμος των ανθρώπων. 

Και  όπως ήδη ελέχθη, αυτό το διηνεκώς συντασσόμενο κείμενο , στην ουσία, αποτελεί προϊόν κοσμικών "ακουσμάτων". 

Όσο ατελή, όσο χαμηλά, όσο υψηλά, όσο διαφορετικά και αν είναι όλα αυτά τα "ακούσματα" που συλλαμβάνει οποιοσδήποτε ανθρώπινος συγγραφέας , ένα σκοπόν έχουν: να συνδράμουν ώστε να συνταχθεί εκείνο το μέγα ανθρώπινο Κείμενο το οποίο θα περιγράφει, καθολικώς και άκρως λεπτομερώς, τον ήδη υπάρχοντα, κείμενον Κόσμον.

Τελικά, με βάση τα παραπάνω η λεγόμενη "έμ-πνευση" δεν είναι τίποτε άλλο ειμή προϊόν απλής ακουστικής εμπειρίας. 

Διάσημες είναι οι επικλήσεις αρχαίων ποιητών στις Μούσες (ή στη Μούσα) να ομιλήσουν (άειδε, έννεπε) ώστε αυτοί, ευλογημένοι όντες , να μπορούν να ενωτίζονται τα "ακούσματα", δηλαδή τις, ακουστικής τάξεως, αποκαλύψεις τους. Αυτά τα "ακούσματα" παραδίδουν, στη συνέχεια, ως κείμενα στους υπόλοιπους ανθρώπους. 

Το ίδιο κάνει, κατεξοχήν μάλιστα, ο ομηρικός ποιητής. 

Αυτό κάνουν και άλλοι πολλοί συγγραφείς, όπως λ.χ. ο Απολλώνιος Ρόδιος, ο Καλλίμαχος, ο Θεόκριτος, ο Βιργίλιος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μωϋσή, καθώς ακούει τη φωνή ενός αόρατου Υποβολέα να του υπαγορεύει τις εντολές του (ελάλησεν Κύριος). Το ίδιο γίνεται και στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης, ό βλέπεις γράψον εις βιβλίον."

Να κάτι, που η αδαής εγώ, 

πρώτη φορά ακούω (και σκέφτομαι...)

"η γραφή, προϊόν κοσμικών ακουσμάτων" (!)

αναρωτιέμαι, γιά να αποδώσουμε, με ποιόν άλλο όρο θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τον όρο "κοσμικά ακούσματα"...

Με ξαναπιάνει η επιθυμία γιά την Οδύσσεια, αν κι έχω αφήσει στην άκρη του γραφείου, πάνω στα πατώματα και στο κομοδίνο, μερικά σπουδαία βιβλία αδιάβαστα...
Όμως, σαν ανάγκη να την έχω...
Ετοιμάζομαι μάλλον να την ξαναπιάσω. Ήρεμα. Όχι χτένισμα ούτε σημειώσεις αυτήν τη φορά. Απλό, χαλαρό διάβασμα, που ευφραίνει την ψυχή.

Lord Byron έγραψε...


"Εδώ κείτονται τα Λείψανα κάποιου
που διέθετε Ομορφιά χωρίς Ματαιοδοξία,
Δύναμη χωρίς Θράσος,
Τόλμη χωρίς Σκληρότητα
και τις ανθρώπινες αρετές χωρίς τα Ελαττώματα.

Ο Έπαινος αυτός, που αν αφορούσε ανθρώπινη τέφρα
θα ήταν άσκοπη Κολακεία,
είναι δίκαιος φόρος τιμής στη Μνήμη τού
Boatswain, σκύλου
που γεννήθηκε στη Νέα Γη, το Μάιο του 1803.
Πέθανε στο Αββαείο του Νιούστεντ, 18 Νοεμβρίου του 1808". 


Χωρίς κενό, ακολουθεί το κείμενο του Μπάιρον:

"Όταν κάποιος υπερήφανος
Γιος του Ανθρώπου επιστρέφει στο χώμα,
άγνωστος στη Δόξα, αλλά δικαιωμένος απ’ τη Γέννησή του,
ο γλύπτης εξαντλεί το μεγαλείο της θλίψης
και οι υδρίες είναι μαρτυρία για εκείνους που αναπαύονται
κάτω απ’ αυτές.
Όταν όλα έχουν τελειώσει,
στον Τάφο διαβάζεις
όχι αυτό που υπήρξε ο νεκρός, αλλά την ιδανική του εικόνα:
ο δύστυχος Σκύλος όμως, ο πιστότερος φίλος στη ζωή,
πρώτος να καλωσορίσει, πρώτος απ’ όλους να υπερασπιστεί,
που η τίμια καρδιά του ακόμα στον Κύριό του ανήκει,
που μόνο γι’ αυτόν παλεύει, ζει, αναπνέει,
πεθαίνει άδοξος, με την αξία του αφανή.
Στον ουρανό τού αρνούνται την Ψυχή που είχε στη γη,
ενώ ο άνθρωπος, έντομο ματαιόδοξο, ελπίζει στη συγχώρεση,
έχοντας εξασφαλίσει το μονοπώλιο του ουρανού.
Άνθρωπε εσύ! αδύναμε ένοικε μιας ώρας,
ευτελισμένε απ’ τη δουλεία, απ’ την εξουσία διεφθαρμένε
η αγάπη σου είναι λαγνεία, η φιλία σου απάτη,
η γλώσσα σου υποκριτική, μιλάς με ψέματα!
Από τη φύση σου αχρείος, κατ’ όνομα εξευγενισμένος,
κάθε ζώο ευγενές σε κάνει από ντροπή να κοκκινίζεις.
Να προσπεράσεις, εσύ που ίσως δεις την υδρία,
δεν είναι φόρος τιμής για κάποιον
που θα μπορούσες να θρηνήσεις.
Αυτές οι πέτρες δείχνουν τα λείψανα ενός φίλου.
Έναν μονάχα ήξερα, και βρίσκεται εδώ".

Σε αρκετά ελεύθερη απόδοση το κείμενο

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/lordos-viron-skilos/ ]

πέρασε κι όλας ένας χρόνος...

Καθόλου δεν βοήθησε   "Η μεγάλη νύχτα της Νάπολης", 
την κακή, πολύ κακή, πάρα πολύ κακή ψυχική μου διάθεση.

Τελειωμό δεν θα έχει η μεγάλη νύχτα στη Νάπολη...
θα αναγεννάται απ' τις στάχτες της η νύχτα αυτή... θα κρατήσει ες αεί... εις τον αιώνα τον άπαντα...

Η πρώτη όπερα που είδα στη Λυρική Σκηνή, ήταν 
η Lucia di Lammermoor.

Μας είχε πάει ο νονός  μου, παιδιά, τον Γιώργο, τη Διώνη κι εμένα.
Δεν μπορώ να πω ότι αυτή η όπερα είναι η αγαπημένη μου, παρ΄όλ΄αυτά, έχει μερικά πολύ ωραία κομμάτια...

photos

foteini

Γεράνεια όρη

...κι οι γερανοί, που με τις φωνές τους, στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, οδήγησαν σε αυτά τον Μέγαρο γιά να σωθεί (!)

Μόνο κατ' όνομα γνώριζα τα Γεράνεια όρη, κι αυτό απ' το σχολείο...

Μαγεύτηκα χτες και σήμερα...
Δάσος ατελείωτο... πυκνά πεύκα, δρύς, Κεφαλλονίτικα έλατα, σχίνα, πουρνάρια, στις κορφούλες πλατώματα ηλιόλουστα με αμπέλια κι ελιές

Σαρωνικός, Κορινθιακός, οι Αλκυονίδες νήσοι απέναντι.

Ξυλόφουρνοι...

αχ, Ελλάδα !
πάντα εδώ επιστρέφουμε :



à la manière de"...

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου"·
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως "έρχεται εξ Oμονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια·
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά·
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν "σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.

Καλοκαίρι 1936

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

μπάνιο 25ο

 Επανέρχομαι στο θέμα με τα ποτάμια,  που μου έχουν κινήσει το ενδιαφέρον...

Τις ονομασίες τους, συναντάμε διασχίζοντας την εθνική οδό Κορίνθου- Πατρών, και από καιρό τώρα αναρωτιόμουν αν είναι ποταμοί υπαρκτοί, σύγχρονοι, ενεργοί ή απλά πρόκειται γιά ονομασίες παλαιές, ποταμών αρχαίων... 

Ψάχνοντας λοιπόν μέσα στην τεράστια, προσβάσιμη, (και γιά τούτο δημοκρατική) εγκυκλοπαίδεια, που ονομάζεται "Διαδίκτυο", ανακάλυψα πράγματα ενδιαφέροντα! 

Όπως, γιά παράδειγμα σε ένα δελτίο,

από την ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΤΡΑΣ :

"Αν ανέβει κανείς ψηλά – στον Κολοκοτρώνη ας πούμε – θα δει ότι η παραλιακή περιοχή της Αιγιάλειας είναι δαντελωτή με συνεχή ακρωτήρια και κόλπους. 

Θα παρατηρήσει επίσης ότι κάθε ακρωτήριο αντιστοιχεί στις εκβολές ενός ποταμού: 

ο Φοίνικας που δημιουργεί την παραλιακή περιοχή της Μπούκας στις Καμάρες, 

ο Μεγανείτης που φτιάχνει την πεδινή έκταση από Άκολη μέχρι τον Βιολογικό, 

ο Σελινούντας που έχει δημιουργήσει όλη την πεδιάδα του Αιγίου, 

ο Κερυνίτης στον Ελαιώνα, 

ο Βουραϊκός στο Διακοπτό, 

ο Κράθης στην Ακράτα και 

ο Κριός στην Αιγείρα. 

Μέχρι και ο μικρός Λαδοπόταμος έχει φτιάξει μια μικρή πεδινή έκταση στην Πούντα όπου εκβάλει.

Χωρίς τις προσχώσεις αυτών των ποταμών δεν θα υπήρχε πεδινή Αιγιάλεια ούτε παραλίες. Τα βουνά θα έπεφταν κατευθείαν στη θάλασσα" 

Γιά φαντάσου ! !

Κι ακόμα βρήκα, από το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ, σε δημοσιευμένη ΥΔΡΟΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ της φοιτήτριας ΝΑΝΟΥ ΕΛΕΝΗΣ--ΑΝΝΑΣ, τα εξής:

Ο Βουραϊκός ποταμός βρίσκεται στην περιοχή του Διακοφτού και έχει τις πηγές του στο Χελμό και τον Ερύμανθο, ενώ εκβάλει στον Κορινθιακό κόλπο και έχει σχηματίσει ένα εντυπωσιακό φαράγγι. 

Ο ποταμός Κράθις έχει τις πηγές του στο Χελμό απ’όπου αποστραγγίζει και τα νερά της Στυγγός και εκβάλει στην παραλία Ποροβίτσης, 

ενώ ο Σεληνούς εκβάλει ανατολικά του Αιγίου και οι πηγές του βρίσκονται στον Ερύμανθο. 

Στο Χελμό έχει τις πηγές του και ο ποταμός Κριός που χύνεται στην Αιγείρα, 

ενώ οι πηγές του Φοίνιξ είναι στο Παναχαϊκό και αυτός καταλήγει στην παραλία Λαμπιρίου. 

Οι ποταμοί: Πείρος στην παραλία κάτω Αχαϊας , που πηγάζει από τον Ερύμανθο και το Παναχαϊκό, 

ο Γλαύκος δυτικά της Πάτρας με πηγές στο Παναχαϊκό και 

ο Βελιτσιανός δυτικά του Ρίου, εκβάλουν όλοι στον Πατραϊκό κόλπο. 

Στα όρια των νομών Αχαϊας και Ηλείας βρίσκονται το Ρούστικο ποτάμι αλλά και ο ποταμός Λάρισσος που κατά την αρχαιότητα αποτελούσε τα όρια μεταξύ των δύο νομών.

Ξανά εγώ, γιά φαντάσου ! !

Πού βρέθηκαν τόσα ονόματα!; πού βρίσκονται τόσα ποτάμια!; τόσοι χείμαρροι!; 

πού βρίσκονται τόσα νερά !;

τους έψαξα όλους, έναν προς έναν...

Κριός

 "ποταμοὶ δὲ ἐκ τῶν ὀρῶν κατέρχονται ὑπὲρ τὴν Πελλήνην, πρὸς μὲν Αἰγείρας καλούμενος Κριός: ἔχειν δὲ αὐτὸν τὸ ὄνομα ἀπὸ Τιτᾶνος Κριοῦ: [12] <*Κριός δὲ> καὶ ἄλλος ὠνόμασται ποταμός, ὃς ἀρχόμενος ἐκ Σιπύλου τοῦ ὄρους ἐς τὸν Ἕρμον κάτεισι. καθότι δὲ Πελληνεῦσιν ὅροι τῆς χώρας πρὸς Σικυωνίους εἰσί, κατὰ τοῦτο ποταμός σφισι Σύθας, ἔσχατος ποταμῶν τῶν Ἀχαϊκῶν, ἐς τὴν Σικυωνίαν ἐκδίδωσι θάλασσαν." Παυσανία, Αχαϊκά

Θολοπόταμος

H Αιγείρα  τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ήταν ένας μικρός οικισμός, το θαλάσσιο μέτωπό της εκτεινόταν από το Θολοπόταμο ως τον Κριό ποταμό

Κράθις

Το όνομα του Κράθι προέρχεται, σύμφωνα με τον Στράβωνα, από το Κίρνασθαι (αναμειγνύω, ενώνω), γιατί ο Κράθις έχει δύο κύρια ρεύματα που ενώνονται στην πορεία. Το ποτάμι κατά καιρούς πλημμυρίζει και προξενεί μεγάλες καταστροφές κυρίως στην παράλια ζώνη του.

Τον Μάρτιο του 1913 συνέβη μια μεγάλη κατολίσθηση…

Τα χώματα της κατολίσθησης έφραξαν προσωρινά την κοίτη του ποταμού Κράθι, δημιουργώντας έτσι μια υπέροχη ορεινή λίμνη, τη Λίμνη Τσιβλού τη γαλήνη της οποίας απολαμβάνουν πολλοί τουρίστες τελευταία.

Βουραϊκός

Το όνομά του το οφείλει στην Βούρα, την κόρη της Ελίκης και του Ίωνα την οποία αγάπησε ο Ηρακλής, και για την οποία κατά τον μύθο άνοιξε το φαράγγι για να μπορέσει να περάσει να φτάσει στη θάλασσα και να την συναντήσει.

Το φαράγγι του Βουραϊκού έχει μήκος περίπου 20 χιλιομέτρων. Ο ποταμός διασχίζει το φαράγγι πλαισιωμένος από πυκνή βλάστηση, απόκρημνα βράχια, καταρράκτες και σπηλιές. Στο φαράγγι περνά και ο οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού-Καλαβρύτων.

Στις όχθες του Βουραϊκού ποταμού υπάρχει σπήλαιο όπου κατά την μυθολογία ήταν μαντείο αφιερωμένο στον Ηρακλή. Εκεί οι προσκυνητές έριχναν τους αστραγάλους και διάβαζαν τους χρησμούς στους Πίνακες της Γνώσης.

Κερυνίτης

Pausaniae Graeciae Descriptio, Τόμος 2

3. «Μετά δε Ελίκην αποτραπήση τε από θαλάσσης ες δεξιάν, και ήξεις ες πόλισμα Κερύνειαν. Ώκισται δε υπέρ την λεωφόρον εν όρει , και οι το όνομα ή δυνάστης επιχώριος , ή ο Κερυνίτης ποταμός πεποίηκεν, ός εξ Αρκαδίας και όρους Κερυνείας ρέων, Αχαιούς τους ταύτη παρέξεισι. παρά τούτους σύνοικοι Μυκηναίοι κατά  συμφοράν αφίκοντο εκ της Αργολίδος.»

Σελινούντας

Το όνομα Σελινούντας απαντάται και σε άλλα ποτάμια του αρχαίου κόσμου.

Σελινούς λέγεται ο ποταμός της Σικελίας δίπλα στην ομώνυμη ελληνική αποικία των Δωριέων. Με το ίδιο όνομα απαντώνται ποτάμια στη Μικρά Ασία, την Εύβοια και την Ηλεία.

Ο Σελινούς κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ποτάμιος θεός, ο οποίος οτα νομίσματα εμφανιζόταν μαζί με ένα φύλλο σέλινου.

Ανάμεσα στον Σελινούντα και τον Κερυνίτη ποταμό βρίσκονταν η αρχαία Ελίκη.

Φοίνικας

Εκ του Παυσανίου λέγοντος "Αιγίου δε την χώραν διέξεισι μεν ποταμός Φοίνιξ, διέξεισι δε και έτερος Μειγανείτας εις θάλασσαν ρέοντες"

Βολιναίος

 "ἀπωτέρω δὲ Ἀργυρᾶς ποταμός ἐστιν ὀνομαζόμενος Βολιναῖος, καὶ πόλις ποτὲ ᾠκεῖτο πρὸς αὐτῷ Βολίνα. παρθένου δὲ ἐρασθῆναι Βολίνης Ἀπόλλωνα..." Παυσανία Αχαϊκά

Ξυλοκέρα

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ τόμ. 62

"Ο ποταμός Σέλεμνος ή Ξυλοκέρα έχει δημιουργήσει βαθιές διαβρωσιγενείς χαράδρες, ενώ παρουσιάζει πυκνό σύστημα διακλαδώσεως μικρορευμάτων προς την ενδοχώρα, δηλαδή προς Ν., όπου και οι πηγές του."

Σέλεμνος

Pausaniou Hellados periēgēsis: Achaika

 - Σελίδα 136

Ερείπια πόλης Αργυράς, πηγή Αργυρά, Σέλεμνος ποταμός. Ή παράδοση γιά τόν έπώνυμο τοΰ ποταμού ήρωα Σέλεμνο και τή θαλασσινή νύμφη Αργυρά. 

αυτά τα έμορφα...