"Τόσο πιστός, που απόμεινα μονάχος."
... ξυπόλητη στην έρημο ...
Je porte à tes pieds cette palette qui est couverte des traces de mes humbles recherches
Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2021
Κυριακή, 20 Δεκεμβρίου 2020
Τι κάνω? Ό, τι μπορώ, κάνω... Ό, τι κάνει όλος ο κόσμος δηλαδή, κάνω...
All time job, καθημερινά. 9 το πρωί έως συνήθως 6 ή 7 το απόγευμα. Μετά πέφτω ξερή. Ξερή, λέμε!...
Ελαχιστότατα έως ελάχιστα βλέπω το f.b. Δεν μπορώ να πω ότι μου κινεί πολύ το ενδιαφέρον... Το μόνο πραγματικά θετικό, είναι ότι σε φέρνει σε επι κοινωνία με ανθρώπους, που πιθανόν είχες χάσει. Αυτό είναι αληθινά καλό! Συνεχίζω να μην έχω κάνει ούτε ένα αίτημα. Κανένα απολύτως. Μιλάμε στο messanger με φίλους μακρινούς, αγαπημένους.
Με βρήκαν συμμαθήτριες, οι Ζοζεφίνες μου.
Τελευταία, με βρήκε ο Βαγγέλης. Γιά τον Βαγγέλη είχα φύγει απ' το σπίτι μου, κάποτε... Πήγα να ζήσω στη θεία Μαρία και τον θείο Κώστα, στον Πειραιά, όπου μ' έπαιρνε εκεί τηλέφωνο... Κορίτσι ήμουν... Με πήρε και πήγαμε μαζί στο Ηρώδειο, ν' ακούσουμε τον Μπιθικώτση. Το '75 να ήταν? το 76? κάπου εκεί... Ήταν όμως μπλεγμένος τότε αυτός , κι έτσι, έληξε άδοξα... Παρ' όλ' αυτά, κάναμε στενή παρέα, αρκετά χρόνια... Με αυτόν και με τον Σταύρο σπουδάσαμε την Ήπειρο! Τη μουσική, τα τραγούδια της, τα ήθη της... Κάθε βράδυ ταβέρνα, κάθε βράδυ κουτούκι, κάθε βράδυ χορό, στενή παρέα από μερικά παιδιά, εκδρομές, κοιμηθήκαμε σε μποστάνια με καρπούζια, σε περβόλια, στις παραλίες... Στον αγώνα μπροστά, έτσι ήσαν εκείνα τα χρόνια... Μου έλεγε ο Ν. προ ημερών, "δεν μπορώ να διανοηθώ, μάνα, ότι νέοι διασκεδάζατε τραγουδώντας αντάρτικα!" Έτσι ήσαν τα χρόνια! Πάνος Τζαβέλας και οι λοιποί αγαπημένοι... Ένα βράδυ θυμάμαι, μέσα στα αδιάκοπα βράδυα, κάπου σ' ένα μαγαζί, Κύριος οίδε πού, με jukebox η Αθηνούλα κι εγώ χορεύαμε, και γύρω, ο Βαγγέλης με τους άλλους σπάζαν πιάτα. Τέτοια πράγματα...
Σκέφτομαι ότι ΑΝ τελικά επιζήσουμε, η ζωή ίσως να είναι αλλιώς... Επί τα βελτίω...
Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2020
Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις πίκρες της ψυχής μου
κι εσύ δεν ήσουν πλάι μου
αστέρι της ζωής μου
Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις νύχτες που `μαι μόνος
τις νύχτες που σ’ αναζητώ
και με καρφώνει ο πόνος
Όταν έφυγε ο Γ. Πουλόπουλος σήκωσα το "Άγαλμα". Τραγούδι σταθμός, στα ύστερα παιδικά, πρώτα νεανικά μας χρόνια. Την ίδια μέρα, η αγαπημένη μου Εβίτα, έστειλε ένα μήνυμα στο messenger: Καταθλιπτικός ...
Η Εβίτα είναι η επόμενη από μας γενιά... Ίσως, λέω, κάθε γενιά κατανοεί καλύτερα τα της εποχής της... Ίσως... Απ' την άλλη, αναρωτιέμαι πάλι, εμείς πώς άραγε κατανοούμε και μας αρέσουν πράγματα προηγούμενων από μας εποχών? Ίσως λοιπόν, δεν είναι χρονικό μονάχα το ζήτημα...
Τριγυρίζαμε τα βράδια στην οδό Φυλής. Είχε και τότε μπορντέλα στην οδό Φυλής, αλλά έμεναν κυρίως οικογένειες στα πέριξ και υπήρχε μιά κανονική ροή ζωής. Το σπίτι του Aki ήταν εκεί. Κανείς ποτέ δεν μας ενόχλησε... Μάλλον εμείς είμασταν οι ενοχλητικοί, που παίρναμε τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο, ν' ακούσουμε εκείνο το βραχνό, το καταπληκτικό "allo, allo, εδώ Γαβριέλα!"... Χασκογελάγαμε... Τα ατίθασα, τα παλιόπαιδα... Οργώναμε με τα πόδια Πατήσια και Κυψέλη. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος κι η Διώνη, που έμεναν πιό πάνω, στην οδό Καλλιφρονά κι ύστερα Πιπίνου, η συμμαθήτριά μου η Βάντα, ερχόταν απ' τη Νεάπολη, απ' την οδό Ναυαρίνου, ο Ερρίκος, έμενε τότε στην πολυκατοικία πάνω από τον κινηματογράφο "Αθήναιον", εγώ απ' την άλλη άκρη, ο Akis, ο Τζίμη απ' τα Πατήσια, ο Γιάννης απ' το Παγκράτι, η συμμαθήτριά μου η Μαρία απ' τον Χολαργό, ο Αλέκος απ' τα Πατήσια, ο Λάζαρος απ' τα Πατήσια, η συμμαθήτριά μου η Όλγα, είχαν έρθει με τους γονείς της εκδιωχθέντες από την Πόλιν, κι άλλα αρκετά παιδιά, άλλοι σταθεροί στην παρέα, άλλοι εμπαινόβγαιναν... Τραγουδούσαμε το "Άγαλμα". Και καταλαβαίναμε τι έλεγε... Κάθε φορά που είχαμε και μιάν ερωτική απογοήτευση, κλαίγαμε κι όλας... Είμαστε όμως μες τη χαρά της ζωής. Και ποτέ δεν σκέφτηκα τον Γ. Πουλόπουλο, ως "καταθλιπτικό" !
Αυτά, αστέρι της ζωής μου...
Κυριακή, 4 Οκτωβρίου 2020
Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2020
Σχεδιάζαμε με την Ευγενία, τον Μίμη, την Μαρία και την Ασπασούλα , να πάμε εφέτος στην Νότια Ισπανία. Στην Ανδαλουσία. Να δούμε τη Σεβίλλη. Τη Γρανάδα. Να δω στην Κόρντομπα την "μακρινή και μόνη", σε ποιο ποτάμι της Σιέρα Μορένα θα ήθελα να «λούζεται η αγάπη μου»...
Το ονειρευόμαστε και το συζητάμε, αρκετά χρόνια
αυτό το ταξ’ιδι… Κι έπρεπε να το χουμε ήδη κάνει…
Προχτές που το κουβεντιάσαμε πάλι, είπαμε, ΑΝ
επιζήσουμε μες τους επόμενους μήνες, ΑΝ βγουν τα εμβόλια, ΑΝ η κοινωνία
ξεθαρρέψει πάλι κι αρχίσει να λειτουργεί, ΑΝ είμαστε όλοι καλά, θα πάμε. Θολά
όμως τα βλέπω όλ’ αυτά…
Θυμήθηκα πάλι την ιστορία με τις ταυρομαχίες
στη Βαλένθια…
Η Ευγενία έλεγε πάντα «εγώ, ιδεολογικά αντίθετη
με τις ταυρομαχίες, ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να πάω να δω τέτοιο θέαμα!»
Σε ένα ταξίδι μας λοιπόν στην Βαλένθια, αφού πρώτα
είχαμε θαυμάσει τις δημιουργίες του αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, σταθήκαμε έξω
από την αρένα της Βαλένθια , μην έχοντας καμιά πρόθεση να μπούμε και μέσα… Άνθρωποι
όμως εμπαινόβγαιναν… Πλησιάζει περίεργος ο Μίμης στο ταμείο της αρένας και
ρωτάει «ταυρομαχία γίνεται μέσα?» «Α, όχι! Απαντά ο ταμίας. Όχι, δεν έχει
ταυρομαχία! Επιδείξεις γίνονται…» «Ε, αφού δεν είναι ταυρομαχία, είπαμε (και η
Ευγενία συμφώνησε…), πάμε να δούμε τι επιδείξεις κάνουν οι Ισπανοί μες στην αρένα!»
Βγάλαμε κανονικά τα εισιτήριά μας, και μπήκαμε.
Την στιγμή ακριβώς που μπαίναμε στην αρένα και
πριν προλάβουμε να καθίσουμε καλά καλά στις κερκίδες (η Ευγενία πρώτη- πρώτη…) ,
ακριβώς την στιγμή εκείνη, ο ματαντόρ έμπηγε το ξίφος του στη ράχη του ταύρου,
που ο δόλιος γονάτισε χάμω και μπάμ, σωριάστηκε μπροστά μας νεκρός. ΣΟΚ!
Από τις απέναντι κερκίδες μια μπάντα παιανίζει
ένα φοβερό, αξέχαστο πάσο ντόμπλες κι οι θεατές όρθιοι χειροκροτάνε και
παραληρούν! ΣΟΚ! ΣΟΚ λέμε!
Η Ευγενία βγαίνει τρέχοντας απ’ την αρένα φρικαρισμένη.
Όλοι οι υπόλοιποι μένουμε ακίνητοι, καθόμαστε στις θέσεις μας και παρακολουθούμε επί
δίωρο το θέαμα, που δεν ήταν, λέει, ταυρομαχίες, αλλά ήσαν «επιδείξεις…».
Όλο το σκηνικό της corrida… Είσοδος ταυρομάχων, μπροστά ο ματαντόρ, πίσω
πάνω στα άλογα οι πικαντόρ, και τριγύρω νεαροί πεζοί. Πολύχρωμη επίδειξη νιάτων
και ρώμης… Ελευθερώνεται ο ταύρος, αρχίζουν οι αψιμαχίες και τα στριφογυρίσματα
με τους πεζούς, ακολουθούν οι πικαντόρ πάνω στα άλογα να τον λογχίζουν, τέλος,
αφού ο ταύρος εξαντληθεί αρκετά, ο ματαντόρ με το σπαθί του κάτω απ’ την
κόκκινη μπέρτα δείχνει την τέχνη του και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο ζώο…
ΒΑΡΒΑΡΟ… Που φυσικά ανάγεται σε παλαιές δοξασίες κτλ, δεν είναι όμως θέμα
τούτης εδώ της σημείωσης…
Μια φορά αρκεί. Δεν θα επαναληφθεί…
ΑΝ τους επόμενους μήνες ζούμε, κι ΑΝ δεν μας έχει
βρεί το κακό, στην Ανδαλουσία, μες τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους Μουσουλμάνους
και τους Χριστιανούς, για φλαμένκο.
Καλό πράγμα είναι να ονειρεύονται οι άνθρωποι!...
Πέμπτη, 1 Οκτωβρίου 2020
Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2020
Τον τελευταίο καιρό, μερικές φορές σα να χάνω το κουράγιο μου. Όχι ακριβώς... Να, κάποιες φορές έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι, αν θα τα βγάλουμε πέρα... Δεν είναι μονάχα η επιδημία που με φοβίζει... Νομίζω πιό πολύ με στενοχωρεί και με τρομάζει αυτό που γίνεται στην κοινωνία, γύρω μας... Στην πατρίδα και παντού! Παντού όμως... Απορρυθμίστηκε ξαφνικά ο κόσμος. Σα να διαλύεται, εις τα εξ ων συνετέθη, μου μοιάζει... Εδώ, εκεί και παρακεί, σα να μην υπάρχουν πιά "σταθερές"... Σα να έχουν απασφαλίσει οι άνθρωποι... Ακούμε, βλέπουμε γύρω τρελά πράγματα και ανισόρροπα... Φυσικά πάντα υπήρχαν τρελοί και ανισόρροποι, αλλά μακάρι να λαθεύω και μακάρι να είναι μόνο δική μου αντίληψη, θαρρώ όλα αυτά είναι πιά στο πολλαπλάσιο...
Ανησυχώ. Πολύ.
Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου 2020
Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου 2020
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020
Κοινωνία σε αποσύνθεση.
Το διαπιστώνεις παντού, αν έχεις τεντωμένες τις αισθήσεις. Παντού, πάει να πει παντού, σε όσα λέει, κάνει, φαίνεται να ζει, ο πολύς ο κόσμος...
Τρομακτικό μου φαίνεται αυτό που ζούμε, όλους τους τελευταίους μήνες... Είναι σαν κάτι διηγήσεις που λέει η μάνα μου γιά τον δεύτερο παγκόσμιο, χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχανε στα καταφύγια, δεν ξέρανε ανά πάσα στιγμή ποιόν θα βρεί στο κεφάλι η οβίδα, ποιός θα ζήσει, ποιός θα πεθάνει, όλα και όλοι άνω κάτω... Άνθρωποι τρομαγμένοι και σε μεγάλο βαθμό ανήμποροι.
Έχει περάσει κι άλλοτε η ανθρωπότητα επιδημίες, χολέρα, πανούκλα, φοβερά πράγματα, όμως φαινόταν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, πως η ανθρωπότητα πιά δεν κινδυνεύει από τέτοια...
Στο μεταξύ, όσα ακούς τριγύρω, συχνά είναι γιά κλαυσίγελο... Ένας μάστορας εχτές κι ένας ταξιτζής σήμερα, μόνο που δεν μου χύμηξαν, ο πρώτος μέσα στον φούρνο γιατί τον ρώτησα (γλυκά και καθόλου εριστικά!) γιατί μέσα στον φούρνο δεν φοράει μιά μάσκα, κι αυτός άρχισε να καγχάζει ότι καλά κορόϊδα είμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε πως υπάρχει επιδημία, αλλά αυτός κορόϊδο σαν εμάς δεν είναι, και δεν θα του πω εγώ αν θα φορέσει αυτός μάσκα, κι ο ταξιτζής επίσης σήμερα, δεν μπορούσε λέει να φοράει τη μασκούλα του, γιατί η μάσκα θα τον αρρωστήσει αυτόν (!), και ότι αυτού του αρέσει να ακούει όλες τις απόψεις, κι όχι μονάχα αυτά που λένε οι γιατροί, κι εμένα τότε μου ήρθε στο νου η ατάκα που μου έστειλε η Πόπη, και σκέφτηκα κάνε λίγο υπομονή, σε λίγο τελειώνει η κούρσα...
Ε, δεν μπορώ, θα το βάλω εδώ το αστειάκι της Πόπης... Συμπαθητικό είναι, αλλά κυρίως ενδεικτικό του κλίματος και του αλαλούμ, που επικρατεί...
Και εάν ζούσε ο φίλος μου ο Akis, θά έλεγε τώρα με το βροντερό του γέλιο, βρε δεν γ....... να ξαλαφρώσετε...
Κατά τα άλλα, κατέβηκα στην Αγία Σοφία σήμερα. Το έχω τάμα και το κάνω πολλά χρόνια.
Αραία αραία λίγες καρέκλες μες στο εκκλησάκι, κανείς καθιστός μέσα, κάθησα κι εγώ παράμερα, πίσω πίσω σε μιά καρεκλίτσα, να κάνω την προσευχή μου. Από λίγο, ήρθε ένας κύριος, που μου φάνηκε ο νεωκόρος και μου είπε "να μην καθήσετε μέσα, να βγείτε έξω!" Ξαφνιάστηκα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί πρέπει να βγω απ' την εκκλησία, δεν υπήρχε άλλος καθήμενος, κι οι καρέκλες πολύ αραιά τοποθετημένες... "Κανείς δεν θα καθήσει μέσα!" , ξαναήταν η απάντησή του!
Φυσικά δεν έδωσα καμιά σημασία και προσπάθησα να έχω αυτοσυγκέντρωση.
Από λίγο ήρθε κοντά μου μιά άλλη κυρία, πολύ καλοντυμένη, που την βλέπω εκεί κάθε χρόνο, και μου είπε "σας παρακαλώ να βγείτε έξω!" Βρε επιμονή!... Δεν μπορεί, κάτι σημαίνει αυτή η επιμονή!... Γιατί να βγω απ' την εκκλησία; ρώτησα... Και ήρθε επιτέλους η απάντηση, διά στόματος της πολύ καλοντυμένης κυρίας : "Μέσα στην εκκλησία, θα έρθουν να καθήσουν οι επίσημοι! το συμβούλιο!"
Έτσι εξηγούνται όλα... Ω, οι επίσημοι! Και ω, το συμβούλιο!
Κι αυτό το ευλογημένο το μυαλό μου, όλο συνειρμούς θέλει να κάνει...
Έτσι, αυτόματα, μου ήρθαν στο νου τρία πράγματα.
Πρώτα σκέφτηκα τον Ιησού με το φραγγέλιο μέσα στον ναό, να κυνηγάει τους ... αργυραμοιβούς.
Έπειτα σκέφτηκα να τους πω (αλλά δεν το είπα!) αυτό που συνήθιζε να λέει με το βροντερό του γέλιο ο φίλος μου ο Akis.
Έπειτα μου ήρθε στο νου ένα άλλο συμβούλιο, που όταν πήγαινε σε δοξολογίες, σε εορτές, σε τελετές, στεκόταν πάντοτε όρθιο, προσοχή μες στους ναούς.
Τι να λέμε τώρα?... Να τα ξαναπιάσουμε απ' την αρχή? "Servire non servirsi!" Voilà η αρχή, σεβαστό μου συμβούλιο!
Με τούτα και με κείνα, αποφάσισα να αυτοσυγκεντρωθώ απόψε στο σπίτι, μονάχη μου.
Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2020
στο κελί...
"Ένα κοπάδι γυναίκες, παιδιά και γέροντες βογκούν δυνατά, κυνηγημένοι από τον ήλιο, από τη στέρηση και από την εξάντληση του δρόμου.
Στα πρόσωπα ο ιδρώς ζυμωμένος με τη σκόνη στάζει σα λάσπη. Νέοι άντρες είναι λίγοι. Οι πιο πολλοί του κοπαδιού περπατούν ξυπόλυτοι, κι όλοι σηκώνουν στον ώμο ένα φορτίο, ένα τσουβάλι γεμάτο ή ένα μπόγο..."
Η. Β.
Βουουούμ, βουουούμ, λυσσασμένος αέρας, αέρας τρελός φυσάει. Γι αυτό ίσως έδωσαν υποπτεύομαι -δύσπιστη εγώ προς την κρατική καλωσύνη-, τούτην τη γης την έδωσαν στους πρόσφυγες, που έφθασαν εδώ ταλαίπωροι το '24, κυνηγημένοι από την Ελληνική Ιωνία. Γιατί ετούτη είναι πάντοτε γης ξερή, στεγνή και άνυδρη. Ίσως γι αυτό και να τους τη χάρισαν... Ο αέρας, βουουούμ, βουουούμ, την ξυρίζει σαν τρελός, χειμώνα καλόκαίρι.
Σάββατο, 5 Σεπτεμβρίου 2020
Τα πήδηξα και τα σαράντα κύματα, ίσως και πάνω από σαράντα, εκατόν σαράντα ίσως, αφού είχε έναν αέρα το πρωί στη θάλασσα και κύματα βουνά...
Μιά ώρα μέσα, δεν κολύμπησα, μόνο περίμενα να ρθεί το ένα κύμα πίσω από τ' άλλο, και τι ωραίο παιχνίδι να πηδάς το κύμα και να βγαίνεις στην κορφή!
Μπάνιο του λαού, τέλος καλοκαιριού, ένατο... μεγαλεία!...
Τρίτη, 1 Σεπτεμβρίου 2020
Δευτέρα, 31 Αυγούστου 2020
11 ημέρες, 12, 13
όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς.
Το καλοκαίρι όμως προχωρεί από μόνο του... δίχως μεγάλες συμμετοχές...
8 μπάνια εφέτος! ρεκόρ! πρωταθλητισμός! από τα οποία, το ένα τον μήνα Μάϊο και το δεύτερο τον Ιούνιο...
Ο Μ. με πήρε τηλέφωνο σήμερα. "Προχωρώ το δεύτερό μου βιβλίο. Να ετοιμάζεσαι... Ετοιμάσου."
Δεν έχω κέφι, τα παλεύω όμως σχεδόν όλα... Με έμφαση στο "σχεδόν".
Σάββατο, 29 Αυγούστου 2020
Πέμπτη, 27 Αυγούστου 2020
Σήμερα, 27 Αυγούστου 2020,
έχουν περάσει ημέρες εννιά...
Ιδροκοπώντας, θερμομετρήθηκα. 36.6
Ο Γιάννης Α., παλαιός φίλος, μου εμπιστεύθηκε το βιβλίο του.
Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένει να κάνω, μάλλον ούτε εκείνος ξέρει...
Αρχικά το διαβάζω. Μου αρέσει. Όλη η εισαγωγή έχει ύφος Παπαδιαμάντειο! Του το είπα. Κατόπιν αλλάζει. Μέσα από την προσωπική διήγηση της οικογένειας, αναδεικνύεται η εποχή των παιδικών μας χρόνων, στη νησιωτική Ελληνική περιφέρεια. Τα ήθη, η νοοτροπία, η κοινωνία και φυσικά το κράτος...
Μου αρέσει.
Μου έγινε μιά πρόταση χθές. Απ' έξω έξω πρόταση, ΑΝ συντρέξουν οι συνθήκες, ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς, είμαι διατεθειμένη να αναλάβω την ευθύνη οργανισμού, που ΘΑ δημιουργηθεί?
Σκέφτομαι... ΑΝ συντρέξουν οι συνθήκες, ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς, δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένη να αναλάβω την ευθύνη οργανισμού, που ΘΑ δημιουργηθεί...
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη... Άσε να δούμε πρώτα, ΑΝ θα συντρέξουν οι συνθήκες και ΑΝ τα πράγματα γίνουν έτσι κι όχι αλλιώς...
Και πρώτα πρώτα ΑΝ ΖΟΥΜΕ, Vangel ευλογημένε, μέρα ένατη που είμαστε σήμερα...
Σήμερα, 26 Αυγούστου 2020,
έχουν περάσει ημέρες οκτώ...
Da Vinci τον είχε ονοματίσει ο πατέρας μου τον μάστορα! Πολύ καλός μάστορας, λέμε! Επί παντός... Άνθρωπος εμπιστοσύνης, δεν σε γέλαγε στα λεφτά, εκείνο που ανελάμβανε να σιάξει το έκανε πάντα με συνείδηση, με τον καλύτερο τρόπο, έκοβε το μυαλό του κι έδινε λύσεις στα τεχνικά προβλήματα που έχουν πάντοτε τα σπίτια κι επιπλέον είχε πάντα κοντά του να τον βοηθάνε ένα επιτελείο από καλούς μαστόρους , διάφορες ειδικότητες, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, μπογιατζήδες, χτιστάδες...
Σπύρο τονε λένε δηλαδή τον άνθρωπο, Άκη τονε φωνάζουνε όλοι οι δικοί του, εμείς όμως στην οικογένειά μας, όταν θέλουμε να μιλήσουμε γι αυτόν, τονε φωνάζουμε χαϊδευτικά Da Vinci. Έτσι μας βγαίνει, μπορεί απ' την βαθειά παραδοχή που χουμε μέσα μας γιά την ικανότητά του στην τέχνη του.
Στις 14 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020,
ο Σπυρος-Άκης-Da Vinci έστειλε τον μάστορά του, τον Βαγγέλη στο σπίτι μου, να πάρει κάτι οικοδομικά υλικά, που είχε αφήσει ο αδερφός μου.
Εγώ αυτόν τον Vangel ούτε που τον ήξερα, ούτε που τον έχω δει τον άνθρωπο ποτέ στη ζωή μου, και την ώρα που ήρθε στο σπίτι μου έτυχε να λείπω. Μου είπαν πάντως ότι ο Vangel μπήκε στο σπίτι χωρίς να φοράει μάσκα στο πρόσωπό του (συνηθίζεται αυτήν την εποχή, αιώνα 21ο, έτος 2020, μήνα Αύγουστο, οι απανταχού άνθρωποι να φοράμε στο πρόσωπο μάσκα), πήρε τα υλικά του κι έφυγε αμέσως.
Στις 18 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020,
ο αδερφός μου συνάντησε τον αρχιμάστορα Da Vinci και τον παραμάστορα Vangel και τους εξόφλησε γιά τις οικοδομικές εργασίες που έκαναν στο εξοχικό του.
Σε αυτό το δεύτερο ραντεβού, έμαθα ότι ο Vangel ενεφανίσθη με καλά στερεωμένη μάσκα στο πρόσωπό του!
Αμέσως μετά από αυτή του τη συνάντηση με τον Vangel, ο αδερφός μου ήρθε στο σπίτι μου, φάγαμε μαζί το μεσημέρι ψητό κοτόπουλο που είχα φτιάξει με πατατούλες στον φούρνο, στη συνέχεια του έστρωσα καθαρά σεντόνια στον καναπέ κι έκανε την μεσημεριανή του σιέστα, τέλος πάντων συνυπήρξαμε γιά μιάν ημέρα.
Την Κυριακή, 23 Αυγούστου του τρέχοντος έτους 2020,
μας έφτασε η είδηση , ότι ο Vangel έχει αρρωστήσει από τον ιό Covid 19. Κάποιοι από το περιβάλλον του επίσης...
Το πρώτο πράγμα που έκανα, μόλις οσμίστηκα τον κίνδυνο, είναι να στραφώ στην πρακτική αριθμητική. Λες και μπορεί η αριθμητική με κάποιον τρόπο να σε σώσει!
Μέτρημα με τα δάκτυλα. 14 Αυγούστου, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, είναι ήδη εννέα ολόκληρες μέρες. Θα είχαμε ήδη αρρωστήσει... Αν ο Vangel στις 14 του Αυγούστου, στην πρώτη του επίσκεψη στο σπίτι μου ήταν άρρωστος, θα είχαμε ήδη αρρωστήσει... Ουφ, φεύγει ήδη ένα βάρος από μέσα μου...
Κι η συνάντηση στις 18 Αυγούστου του 2020?
Όπου ο Vangel ήρθε να πληρωθεί, παραδόξως με μάσκα στο πρόσωπό του?...
Η υπόθεση που κάνω, είναι ότι ο άνθρωπος ήξερε ήδη ή υποψιαζόταν πως ασθενεί! εξ αυτού και η μάσκα...
Άντε πάλι μετρήσεις με τα δάχτυλα... 18 Αυγούστου, 19, 20, 21, 22, 23 που το έμαθα, το βράδυ τρομοκρατημένη, 24 βρίσκω και διαβάζω τα συμπτώματα του Covid 19 :
-Πυρετός ή ρίγη
-Βήχας
-Δύσπνοια ή δυσκολία στην αναπνοή
-Κόπωση (τσεκ)
-Πόνος στους μυς ή στο σώμα (τσεκ)
-Πονοκέφαλος
-Πρωτοεμφανιζόμενη απώλεια όσφρησης ή γεύσης
-Πονόλαιμος
-Συνάχι ή ρινική συμφόρηση ("μπούκωμα" στη μύτη)
-Ναυτία ή έμετος
-Διάρροια
2 τσεκ...
Το βράδυ έβηξα λίγο στον ύπνο μου και πετάχτηκα πολύ ανήσυχη... τρομοκρατημένη...
25 το πρωί στις 6.30 πήρα τον αδερφό μου και κάναμε μιά πορεία, χιλιόμετρα στο βουνό. Με κάποιον τρόπο που δεν κατανοώ ακριβώς, ο Υμηττός κάπως με ηρεμεί... Έχουνε βγεί και τα πρώτα κυκλάμινα... Οι κουμαριές έτοιμες, καταπράσινες, φουντωμένες...
-Δε φοβάσαι, τον ρώτησα, μήπως έχουμε κολλήσει?
-Μετράω τις μέρες, μ' απάντησε. Σήμερα έχουν περάσει 7 ημέρες... Μάλλον το αποφύγαμε...
Τότε κατάλαβα ότι στον κίνδυνο, η πρακτική αριθμητική βοηθάει κι άλλους, όχι μόνο εμένα...
Σήμερα, 26 Αυγούστου 2020,
έχουν περάσει ημέρες οκτώ...
Κυριακή, 19 Ιουλίου 2020
Κουράζομαι. Πολύ. Δεν προλαβαίνω να κάνω το παραμικρό, γιά μένα. Κατα τις 7 το απόγευμα, κάθε μέρα, μόλις τελειώνω τις υποχρεώσεις μου, είμαι τόσο εξουθενωμένη, καμιά φορά θέλω να κλαίω απ' την κούραση. Συνήθως ξεραίνομαι, χωρίς να μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο...
Ούτε έργα, ούτε βιβλία, ούτε παρέες...
Ελπίζω, δεν θα κρατήσει γιά πολύ αυτό...
Με την Δέσποινά μου, μεγαλώσαμε μαζί. Φίλες αδερφές, όλα τα χρόνια που από παιδάκια, γίναμε γυναίκες. Παιδικά-εφηβικά σου σου σου και μου μου μου, όλα μαζί.
"Έχει περάσει πιά μισός αιώνας!", της θυμίζω... Εκείνη όμως, λέει τα δικά της...
Έχω στον κήπο μου ένα πουλί killer. Πουλί φονιάς σαρκοφάγος... Φρικτό! Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό...
Σχεδόν κάθε χρόνο, εφ' όσον υπάρχει εδώ γύρω, κατασπαράζει τα μικρά περιστέρια, που γεννιούντα μες τη ζαρντινιέρα μου...
όχι πως τα θέλω τα περιστέρια... βρώμικα πουλιά είναι, ίσως τα ποντίκια του ουρανού, γεμίζουν τον τόπο μικρόβια. είναι όμως πουλιά ήσυχα κι έχουν θυμητικό και νοημοσύνη. η φύση, που τα φερε εδώ, δε με ρώτησε αν μ' αρέσουν! έτσι, έρχονται κάθε καλοκαίρι και γεννάν τ' αυγά τους μέσα στη ζαρντινιέρα μου. Τα επωάζουν μέρες, ξέρουν ότι απ' τη στιγμή που γέννησαν κανείς δε θα τα διώξει και κανείς δεν θα τα πειράξει, κάθονται λοιπόν ακίνητα και κλωσσάν τ' αυγά, ώσπου να βγούν τα μωρά τους.
μόλις τα μωρά βγούν, έχουμε άλλη φάση. γυμνά, τα προστατεύουν η μάνα και ο πατέρας. Καμμιά φορά, βοηθάει η τύχη και προλαβαίνουν να μεγαλώσουν, Οι δυό γονείς τα μαθαίνουν να πετάνε. Παρακολουθώ όλο το σκηνικό. Έπειτα φεύγουν...
Αυτά, όταν δεν υπάρχει τριγύρω το πουλί killer. Όταν ένα γύρω φωλιάζει η κίσσα, τα νεογνά αργά ή γρήγορα δεν γλυτώνουν... Σε ανύποπτο χρόνο, τα βουτάει απ' τη φωλιά και τα τρώει. Φοβερό είναι... Πριν λίγα χρόνια, μετά από σκληρή μάχη με τη γάτα στον κήπο, το αγρίμι βούτηξε κι έφαγε το νεογέννητο γατάκι...
Σαββατοκύριακο, λίγη ξεκούραση.
Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2020
Τ' αδέσποτα σκυλιά. Εκείνα που τριγυρνάν στους δρόμους, που έρχονται κοντά σου γυρεύοντας μιά καλή κουβέντα, μιά μπουκιά φαϊ , μιά στάλα νερό, ένα χάδι.
Άλλα γέρικα, άλλα μωρά, άλλα έξυπνα, άλλα βασανισμένα, εγκαταλειμμένα, αρρωστημένα, αφρόντιστα, απορημένα, ένας παράλληλος κόσμος, που περνάει δίπλα μας, συχνά απαρατήρητος...
Αν δεν είχα υποχρεώσεις με γερόντους και μωρά, θα μάζευα ένα σκυλάκι απ' το δρόμο, κάθε μέρα τα κοιτάζω και κάθε μέρα είμαι στο τσακ, ν' απλώσω το χέρι μου να περιμαζέψω κάποιο. Σε αυτήν όμως τη φάση, είναι των αδυνάτων αδύνατο να περιμαζέψω, να φροντίσω συστηματικά και σκυλί. Γνωρίζω καλά, πως το σκυλί είναι μεγάλη ευθύνη. Είναι σα να έχεις πάνω σου ακόμα ένα μωρό ή έναν γέροντα, σε καθημερινή βάση... Μένω έτσι με τον καϋμό και με τ' απωθημένο μέσα μου, να χω κοντά μου ένα σκυλάκι. Ίσως αργότερα...
Στο μεταξύ δεν μπορώ, γιά παράδειγμα, να παρακολουθώ αξιόλογες σελίδες γιά ζώα, όπως αυτή της I, γιατί στενοχωριέμαι να τα βλέπω ολοένα να ψάχνουνε σπίτι... Με διαλύει αυτό κι η ανημπόρια μου να βοηθήσω...
Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2020
Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται πάνω στη βόρεια κορφή του Υμηττού, μες σε φρυγανοτόπια και σε θυμάρια,
ρίχνοντας φως στου χίλια εκατό μετά Χριστόν τα λίθινα κελιά,
όπου παιδιά, πετάγαμε τον χαρταητό μας.
Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι φωτίζει τ' αμπέλια και τις ελιές του κάμπου,
φωτίζει ακόμα τις κοίτες των ρυακιών που φράζονται,
τους πόρους, που η αλόγιστη χρήση τους
μειώνει τον καρπό γιά τις γενιές που θά ρθουν...
Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι, αναρωτιέται
τι άραγε δουλειά έχει ένα αεροδρόμιο μες τους αρχαίους οικισμούς του Λιόπεσι, της Ερχιάς, του Σφηττού, του Αγνούντος, του Μυρρινούντος,
ένα σουρεαλιστικό αεροδρόμιο ανάμεσα σε άγριες ορχιδέες και κρόκους ριγμένο ,
μέσα σε μάρμαρα ελαφρά ερυθρίζοντα, στου Ιουρασικού αιώνα των ερπετών, τα ανώτερα ερυθρίζοντα μάρμαρα...
Κυλά η ζωή...
Τρίτη, 23 Ιουνίου 2020
Δευτέρα, 22 Ιουνίου 2020
Θες από την παραξενιά των ημερώνε, ν' αρχίσω να κουβεντιάζω σε διάλεκτο, δεν ξέρω σε τίνος άτοπου τόπου διάλεκτο, φανταστικού τόπου, του πέραν, καθώς στις ταινίες που βλέπουμε, με τους extraterrestrials? !
Διότι επήγα το τσαμένο μίαν απλήν πλάκαν στο δόντι μου να βγάλω, κι εκεί όπου επήγα εστέκονταν εμπρός στην είσοδο του ιατρικού ένα πλάσμα με λευκή στολή, φορούσε μάσκα το πλάσμα στο πρόσωπό του και γάντια εις τα χέρια του, όπου μόλις εζύγωσα στην πόρτα ήλθεν ολίγο κοντά μου (όχι πολύ κοντά μου...) , εξετρύπωσε από την μία του τσέπη ένα ματζαφλέκι όπου μου έριχνε στο κούτελο μία δέσμη ακτίνες φωτός και φαίνεται ότι αυτό το ματζαφλέκι με τις ακτίνες του φωτός ήτο κάτι σα θερμόμετρο!
Εθερμομετρήσασί με!
δίνει ρέστα απόψε, με τη Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης !
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Κυριακή, 21 Ιουνίου 2020
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα…"
Σάββατο, 13 Ιουνίου 2020
Είναι μιά θλίψη όμως, να βλέπεις το El-Vel άδειο! Μα εντελώς άδειο... Μία πτήση εμείς, νάμαστε! Ήρθαμε!
Τσακώθηκα και μ' έναν μπαγλαμά χωριάτη στα μυαλά και στους τρόπους, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα και παρακούοντας τις (υποχρεωτικές) οδηγίες, άνοιξε τον εξαερισμό του κι έστελνε όλον τον Covid 19 απάνω μου κι απάνω στις δυό φοιτήτριες που κάθονταν δίπλα μου...
"Θα πεθάνω!" έλεγε αυτός και χασκογέλαγε... "Πιστεύετε κι εσείς στον ιό?!" "Άμα θέλεις εσύ πέθανε! του παν και οι φοιτήτριες... εμείς δε θέλουμε να πεθάνουμε!" Τέτοιες μακάβριες συζητήσεις στο αεροπλάνο...
Παρασκευή, 12 Ιουνίου 2020
Με πόνεσαν τα πόδια μου σήμερα απ' τις βόλτες και το πιό σπουδαίο, απο βραδίς επιτέλους κοιμήθηκα!
Το απόγευμα μου έφερε η Depy να φάω, φαγητό που είχε φτιάξει η γιαγιά: ρεβύθια με μελιτζάνες στον φούρνο! Σερραϊκόν... Ήμουνα από χτες το μεσημέρι νηστική, και τόσο πεινασμένη, που το φαγα μονοκοπανιά. Τώρα μάσησα ένα simeco. Όσο να πεις, ρεβύθια με μελιτζάνες δεν είναι και το ελαφρύτερο φαγητό γιά νύχτα...
Έχω αποφασίσει όμως, αυτές τις μέρες, να μη μαγειρέψω.
Τετάρτη, 10 Ιουνίου 2020
Τρίτη, 9 Ιουνίου 2020
Plácido Domingo - Parla più piano
Parla più piano e nessuno sentirà
Il nostro amore lo viviamo io e te
Nessuno sa la verità
Neppure il cielo che ci guarda da lassù
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così
Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà
Insieme a te io resterò
Amore mio, sempre così
Parla più piano e vieni più vicino a me
Voglio sentire gli occhi miei dentro di te
Nessuno sa la verità
È un grande amore e mai più grande esisterà
Σάββατο, 6 Ιουνίου 2020
Παρασκευή, 5 Ιουνίου 2020
Κυριακή, 31 Μαΐου 2020
Πέμπτη, 28 Μαΐου 2020
Τετάρτη, 20 Μαΐου 2020
Το βιβλίο που σκέφτεται (και που μου έδωσε να της το "κοιτάξω"), λέω, θα πάει καλά!
Γνώμη μου είναι πως το βιβλίο μοιάζει με λεξικό, που όμως χαρίζει απλόχερα τα πολιτιστικά στοιχεία των χρόνων και της περιοχής...
Γλώσσα και πολιτισμός μαζί! Της έδωσα και τίτλο και μου είπε: "ναι, παρόμοιο τίτλο σκέφτομαι να βάλω"!
Στο μεταξύ, ενδιαφέρθηκε σοβαρός οργανισμός, γιά παρουσίαση που με ξετρελαίνει!
Άντε να δούμε!
Και πόσο χαίρομαι, που με εμπιστεύονται οι φίλοι!
Είναι απλά, που δεν είμαι καλά...
10 μερόνυχτα άγρυπνη, με πόνους σκληρούς κάθε βράδυ, να τριγυρνάω στα δωμάτια... νευρικό σύστημα σμπαραλιασμένο, σωματική κούραση, άσε τα άλλα...
αποφάσισα επιτέλους εχτες να πάω σ' έναν οδοντίατρο, ξεκίνησα αντιβίωση, είμαι λίγο καλύτερα κι έτσι μπόρεσα σήμερα να κλείσω λίγο τα μάτια μου...
Όχι, τίποτα δεν ξέχασα, μήτε μιά στιγμή δεν έχω ξεχαστεί...
Δεκαεπτά χρόνια στις επάλξεις- δεκαεπτά χρόνια στα κάγκελα, πώς να ξεχαστώ; γίνεται; δεν γίνεται... οριστικά.
Je porte à tes pieds cette palette
qui est couverte des traces de mes humbles recherches
Παρασκευή, 15 Μαΐου 2020
Δευτέρα, 11 Μαΐου 2020
Διότι όλη μέρα ήμουν ένα περδίκι, μα τι περδίκι!... Μύρια πράγματα έκανα, ξανακοίταξα το βιβλίο που θα εκδώσει η Άννυ, (ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ, αλλά δύσκολο!...), διόρθωσα ένα γαλλικό νομικό σύγγραμμα, χωρίς να γνωρίζω την νομική ορολογία, κι έκαμα ένα σωρό δουλειές, δώθε κείθε... Κατάγερη, δυνατή, μιά χαρά!
Κι όσο ζυγώνει τώρα 2 η ώρα, που 24 ώρες ξάγρυπνη, πρέπει να πάω γιά λίγον ύπνο, άρχισε ξαφνικά να με ξαναπιάνει το δόντι μου!
Δεν το πιστεύω ότι απ' το πρωί το είχα ξεχάσει, και μιάμιση η ώρα ύπνου με ξαναπιάνει ο πόνος...
Νευραλγία (!) λέει ο γιατρός του μυαλού μου... Δε θα τ' αντέξω, δεύτερη νύχτα...
Και ψάχνω να βρω τι χαπάκια μπορεί να έχω σ' αυτό μέσα το σπίτι... Να χω κανα δυό τρία depon?
Κυριακή, 10 Μαΐου 2020
Τρίτη, 5 Μαΐου 2020
Σάββατο, 2 Μαΐου 2020
Τρίτη, 28 Απριλίου 2020
Πέμπτη, 23 Απριλίου 2020
Ξεχάστηκα, απ' την αγωνία μου... Ως το ξημέρωμα χτες, κι από πρωί πρωί πάλι, χτενίζαμε με τον Οδυσσέα το κείμενό του. Δεν είμαι παρεμβατική. Καθόλου! Η νέα γενιά... Η νέα γενιά προσπαθεί να εκφέρει κι αυτή τον λόγο της... Προσπαθεί!...
Δευτέρα, 20 Απριλίου 2020
Με αυτό εδώ το μαραφέτι -που το πηγαίνω όσο προσεκτικά μπορώ-, ξαναβρίσκω ανθρώπους!
Ανθρώπους δικούς μου, κάποιους κατάδικούς μου, που γιά κάποιο λόγο η ζωή μας είχε χρόνια μακριά, και μόλις βγήκα απ' το καβούκι, τσούπ, ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται, όχι απαραίτητα φανερά, -τα φανερά είναι απ' τα πρώτα, τα προφανή, τα πιό εύκολα προσβάσιμα και τα λιγότερα-, αλλά το messenger και τα μηνύματα καλά δουλεύουν ! Να μιά πτυχή, που δεν την είχα υπολογίσει!...
Κατά τα άλλα, βαδίζω αργά, με περίσκεψη... μαθαίνω...
Σάββατο, 11 Απριλίου 2020
Λες, "θα περάσει κι αυτό"... Το ακούω. Θα περάσει και αυτό...
Τρίτη, 7 Απριλίου 2020
Κυριακή, 5 Απριλίου 2020
Πέμπτη, 2 Απριλίου 2020
Θα μου πεις, τι άλλο μπορεί να γίνει σήμερα, με αυτές τις συνθήκες;!
Ας έχουμε πάντως τον νου μας !...
Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων σήμερα δήλωσε "όποιος δεν υπακούει, πυροβολήστε τον"!
Πού στον διάβολο τους βρήκαμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ όλους αυτούς τους λαοπρόβλητους ηγέτες; ! Ο Τράμπ, ο Τζόνσον, ο Κίμ, ο Ερντογάν, ο Φιλιππίνος...
Όλοι οι τρελοί μαζί;! Τον 21ο αιώνα;! Τι διάβολο;...
Ποιός μας κυβερνάει;! Ποιός κυβερνάει τον πλανήτη γη ;!
Άσε που, έλεγαν χτες βράδυ, ότι με τον εγκλεισμό αυξήθηκαν στην Ελλάδα τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας κι ετοιμάζονται να πάρουν μέτρα γι αυτό...
Θα πηγαίνει, λέει, το θύμα στο φαρμακείο, θα λέει έναν κωδικό αριθμό, θα καταλαβαίνει ο φαρμακοποιός, και θα στέλνει στο σπίτι την πρόνοια, τον εισαγγελέα, δεν ξέρω ακριβώς ποιόν...
Μη χειρότερα... Τι άλλο θα μας συμβεί, το 2020;!
Τι άλλο προβλέπει το σενάριο της επιστημονικής φαντασίας;