Στο σπίτι, δέκα χρόνια τώρα όταν μιλούσαμε, δεν είπαμε ποτέ τη λέξη "Πάμε!"
Λέγαμε όλοι "Πι Αλφα Μι Εψιλον"
Αν κάποιος έκανε το λάθος κι έλεγε "Πάμε!", εσύ έπαιρνες κατ ευθείαν στο στόμα το λουρί , πήγαινες και στεκόσουνα στην πόρτα και περίμενες...
Ήσουνα τόσο έξυπνος! Πολύ έξυπνος. Όχι επειδή ήσουνα δικός μου, όχι επειδή η αραπίνα με το αραπόπουλο κι η κουκουβάγια με το κουκουβαγιόπουλο, αλλά επειδή ήσουνα αληθινά έξυπνος.
Από τον τόνο της κάθε φωνής ήξερες πάντα τι γινόταν. Πού φυσούσε ο άνεμος. Προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα...
Ήξερες να διακρίνεις αλλά και να κάνεις το καλό, το κακό, την πονηριά, τη ζαβολιά, τη φιλία, την αγάπη.
Άλλοτε φερόσουν σαν ένα μικρό, ζωηρό, σκανταλιάρικο, καμμιά φορά ζηλιάρικο παιδί κι άλλοτε, ειδικά τώρα που μεγάλωνες, φερόσουν όπως ένας σοφός γέροντας. Διακριτικός. Ευγενής. Φιλικός. Κοινωνικός. Αληθινός. Υπομονετικός. Αγαπησιάρης. 
Καλοσύνη είχες. Ήσουν καλύτερος από έναν καλό άνθρωπο. 
Αξιοπρεπής. Περήφανος. Ντρεπόσουνα. Κανα δυό, τρείς φορές μέσα στα χρόνια, που γιά κάποιον λόγο σου ξέφυγαν τα κακά μέσα στο σπίτι, εγώ το πήρα είδηση  από τον τρόπο που ντρεπόσουνα... Κατέβαζες το κεφάλι και ντρεπόσουνα... Ποτέ δε χρειάστηκε να σε μαλώσω.
"Αγορίνα μου" σε έλεγα.

Πάντα, όταν έβγαινα εδώ γύρω, σε έπαιρνα μαζί μου, γιατί σου άρεσε να βγαίνουμε έξω. Η αληθινή σου απόλαυση όμως, εκείνο που περίμενες όλη μέρα, ήταν ο βραδινός μας περίπατος. Γιά δέκα χρόνια, με κάθε καιρό, τρία τέταρτα ως μιά ώρα βραδυνό περπάτημα, όλα τα μύριζες, όλα τα κατούραγες, με τράβαγες πάντα να πάμε προς την πλατεία, όπου σου άρεσε να κάθεσαι να χαζεύεις τα μεγάλα παιδιά. Τα λάτρευες αυτά τα παιδιά και τη φασαρία τους. Τα κοίταγες εκστατικός. Ήθελες να στεκόμαστε στην πλατεία εκεί κοντά τους και τα παρακολουθούσες με θαυμασμό να φωνάζουνε, να καπνίζουνε, να χειρονομούν... 
Σου άρεσε να σε χαϊδεύουν στο δρόμο. Να σε καμαρώνουν. Σου άρεσε που στεκόμαστε και κουβεντιάζαμε με τους γνωστούς μας.
Όταν βγαίναμε από την πόρτα μας, κρατούσες ψηλά το κεφάλι, σήκωνες ψηλά την ουρά σου, έπαιρνες αποφασιστικά το λουρί στα δόντια και με τράβαγες. Ήσουν περήφανος. Νόμιζες ότι εσύ με βγάζεις έξω βόλτα...

Ξέρω καλά, πως δεν θέλεις να είμαι στενοχωρημένη, αλλά είναι μεγάλη αλλαγή στη ζωή και μου λείπει πολύ, Φελουπί μου, η βραδυνή μας βόλτα...

Αφού scripta manent, κρατάω την τελευταία - τελευταία συνταγή με τη μνήμη χαρτιού, 
χαρτί πιασμένο με μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο, μόλις ξυπνήσω η πρώτη έννοια μου.
Γιά να μην τύχει και το χάσω, περνάω στην ηλεκτρονική μνήμη.


Δευτέρα 1 Οκτώβρη 2018

Πρωί
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοεμβρίου
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (έως και την Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (έως και Κυριακή)

Μεσημέρι
- Ultra levure 1 την ημέρα, έως 1 Νοέμβρη

Βράδυ
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοέμβρη
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (και Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (και Κυριακή)
μόνο βράδυ 1 χάπι x 3 μέρες (και Τετάρτη)
μόνο βράδυ 1/2 χάπι x 3 μέρες (και Σάββατο)

Τέλος θεραπείας 
κ. τ. Θ. Δ !

(και πώς να σου δίνω τα χάπια με γεμάτο στομάχι, αφού δεν ήθελες να φας;... όλο κάτι σκαρφιζόμουνα και σε ξεγελούσα, γιά να σε ταϊσω μιά μπουκιά...)

Εσύ κι εγώ, τα καταφέραμε μαζί μονάχα γιά τρείς μέρες, έως και την Πέμπτη 4 Οκτώβρη, Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες.

Την Παρασκευή το πρωί με άκουγες, μα δεν στεκόσουν όρθιος. 
Σε πανικό εγώ, σε σήκωσε η Σ αγκαλιά, κατευθείαν σε γιατρό με το αυτοκίνητο της Αιμ. 

Ταραχή στο ιατρείο, εσύ χωρίς καθόλου σφυγμό, σου κοπάνησαν 3 απανωτές ενέσεις και κατευθείαν στο νοσοκομείο. 
Όταν σε έβαλαν στο φορείο του νοσοκομείου εσύ ΔΑΚΡΥΣΕΣ. 
Πώς γίνεται και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; 
Από ανημπόρια δάκρυσες, μικρέ μου, ή κατάλαβες το τέλος; Κι εγώ η άσχετη, εγώ ο βλάξ, που δεν κατάλαβα... ήλπιζα... 
Συνήλθες λιγάκι με τον ορό που σου πέρασαν, κι εγώ ήλπιζα...

Το ίδιο απόγευμα, Παρασκευή 5 Οκτώβρη, εσύ ανήμπορος, ξαπλωμένος πάνω στο φορείο, με τα μάτια μισόκλειστα, με κοίταζες πάντα. 
Σου μίλαγα γλυκά και σε χάιδευα. Η Σ. κι εγώ σε χαϊδεύαμε ασταμάτητα. 
Σου έλεγα τα ονόματα, που πάντα όταν τα άκουγες χαιρόσουνα... τα ονόματα των παιδιών που αγαπούσες... Με άκουγες, μισάνοιγες τα μάτια μα δεν μπορούσες να κινηθείς.
Ώσπου σε πήραν οι γιατροί γιά την μετάγγιση αίματος. Ήλπιζα.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. "Λυπάμαι, δεν έχω να σας πω καλά νέα..."
Δεν άντεξες.
Με χάδια σε μεγάλωνα 11 χρόνια.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
 

Ο θείος Σταύρος νόμιζε ότι σε λέμε "Φελούπεν". Δεν τον διορθώσαμε ποτέ. 
Τον αφίναμε να σε λέει "Φελούπεν".

Καθόμαστε κοντά στο αναμμένο τζάκι, πάνε τώρα μερικά χρόνια, κι εσύ κούναγες την ουρά και τον κοίταζες με τα όμορφα καστανά σου μάτια.

Έσκυψε λίγο, σε χάϊδευε και σου είπε: "Φελούπεν παιδί μου, όσο είμαι εγώ εδώ, να μη φοβάσαι τίποτα! Όσο είμαι κοντά σου, παιδί μου, δεν θ' αφίσω ποτέ να σε πειράξει κανένας!"

Και κοίτα τώρα, καλό μου μωρό, κοίτα τώρα, εσύ έφυγες απ' την αγκαλιά μου την περασμένη Παρασκευή, σήμερα Παρασκευή οκτώ.
Απόψε, πρίν λίγο, Παρασκευή οκτώ, ο θείος Σταύρος έφυγε κι αυτός...
Δεν είναι απίστευτο ; Μου μοιάζει απίστευτο !

Είχε μπέσα ο θείος Σταύρος, αγόρι μου. Αυτό που έλεγε το εννοούσε... Φελουπάκο μου, να μη φοβάσαι πιά... Μικρέ μου, μη μου φοβάσαι τίποτα ! Δεν θ΄αφίσει ποτέ να σε πειράξει κανένας !...

" Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΒΕΝΑΝΤ"

(KIDNAPPED)

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

ΤΟΥ

ΝΤΑΒΙΝΤ ΜΠΑΛΦΟΥΡ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ 1751

ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΡΠΑΞΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΓΑΝ ΜΑΚΡΙΑ

ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΕ Σ' ΕΝΑ ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ ΧΑΙΛΑΝΤΕΡΣ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΑΝ ΜΠΡΕΚ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΥΣ ΒΟΥΝΙΣΙΟΥΣ ΓΙΑΚΩΒΙΤΕΣ

ΚΑΘΩΣ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΡΑΒΗΞΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΤΟΥ 

ΤΟΥ ΕΜΠΕΝΕΖΕΡ ΜΠΑΛΦΟΥΡ ΑΠ' ΤΟ ΣΩΟΥ

ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΤΗ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

ΤΙΣ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΙΔΙΟΣ , ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ

Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ

Βρήκα αυτό το βιβλίο ανάμεσα σε νεανικά μας βιβλία. Τώρα μόλις... δεν είναι πολλή ώρα...

Άκουσα ξάφνου ένα ΚΛΙΚ μέσα στο μυαλό μου... το κλασσικό βιβλίο, που ψάχνω χρόνια τώρα, αυτό με τη Σκωτία και τα Χάϊλαντς, αυτό που έχω γυρίσει όλα τα μεγάααααλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, με τους μικρούουουουους πωλητές, όπου κανείς μα κανείς δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, "ένα κλασσικό νεανικό βιβλίο, βρε παιδιά, ίσως του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, ένα βιβλίο που μιλάει γιά Σκωτία και Χάϊλαντς...", με κοίταζαν άπαντες με απορία...

Κοιτάζοντας σήμερα τα βιβλία του αδερφού μου, το βλέπω ανάμεσα και το μυαλό μου κάνει ένα ΚΛΙΚ... "Λες να ' ναι αυτό, το βιβλίο που ψάχνω;"

Το ανοίγω. Το ξεφυλλίζω. Το ξαναξεφυλλίζω. 
Φυσικά, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ! ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ !

Οι περιπέτειες του Ντάβιντ Μπάλφουρ, η Σκωτία, οι Χαϊλάντερς, τα Χάϊλαντς και... ο Ρόμπερτ Λ. Στήβενσον !

τι αληθινή ανακούφιση !

το έχω παρατηρήσει πολλές φορές, σε περιόδους μεγάλης θλίψης, κάποιος μου στέλνει πάντα μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή... πάντα όμως !...
κι όπως είμαι τώρα, δεν είναι λίγο πράγμα, διόλου δεν την περιφρονώ αυτή τη "μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή..."

θελω ν αρχισω να γραφω το ημερολογιο "χωρις εσενα"

αλλα δεν ξερω αν το αντεχω

όταν δεν κοιμάμαι, κι όποιες ώρες δεν δουλεύω, 
κάνω τις αναπνοές του ανώδυνου τοκετού.
είναι σκληροί οι πόνοι. δεν μαλακώνουν.

εν μέσω παιδιών μεγάλων που σταθερά όλο κάτι χρειάζονται, παιδιών μωρών, σκυλιών άρρωστων που προσπαθείς με τα δόντια να τα κρατήσεις στη ζωή, γιαγιάδων που είναι στον κόσμο τους και με τα προβλήματά τους, ανθρώπων που μπαίνουν, βγαίνουν, κόσμου  που καθημερινά πάει, έρχεται, μόνιμων -από βίτσιο- διαβασμάτων, και μιά υποχρέωση εργασίας που επείγει να τελειώσει, με πνευματικό και σωματικό κόπο, ενίοτε υπερπροσπάθεια,
μπόρεσες επιτέλους αποβραδίς να ξανα δεις τον λατρεμένο "Νοτιά" του αγαπημένου Μπουλμέτη
και την "Ηλέκτρα" κατόπιν , στο "Αρχαίων Δράμα".
μιά ανάσα, αδερφέ...




 

Che La Luna Mezzo Mare

Lou Monte

Sicilian Dialect

Pavarotti

Louis Prima

έξι και τριάντα, πρωϊνή.

χαράζει.

πρώτα τα τζιτζίκια, ύστερα τα πουλιά.

τι να σου πω ...

τι πειράζει λαϊκά αν τα μιλάμε...

Ήτανε λέει, η μεγάλη λεω φόρος.
Ξέρεις ποιά... Όπου, όταν ήμουνα παιδάκι, στις εθνικές εορτές κάναμε παρέλαση σ' αυτήν, τα τύμπανα πήγαιναν μπροστά ταρατατζούμ ταρατατζούμ, κι εμείς με τη σημαία καμαρωτοί από πίσω, έν δυό στην άσφαλτο τα άσπρα σοσόνια, μαύρα λουστρίνια με λουράκι, έν δυό, έδινε το παράγγελμα η δασκάλα πλάϊ μας, Ελένη Καμενίτσα την έλεγαν, καλή της ώρα, όπου και αν βρίσκεται...

Το βράδυ που έφυγε ο φίλος μου ο Σταύρος, γονάτισα κοντά στο κρεββάτι του κι ίσως έκλαιγα, δεν θυμάμαι καλά...
Έπειτα, βγήκα σ' αυτήν τη λεω φόρο, έτσι ήταν η διαδρομή μου, στάθηκα στη διάβαση έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του γραφείου σου , περιμένοντας να διασχίσω τον δρόμο.
Έπεσα χάμω όμως. Έπεσα χάμω φαρδιά πλατιά, στη μέση της λεω φόρου, ήμουνα στενοχωρημένη και συγχισμένη, δεν πρόσεχα ή ζαλίστηκα, δεν ξέρω, έτσι έπεσα  χάμω, φαρδιά πλατιά, ήταν σχεδόν ξημέρωμα και δεν περνούσαν αυτοκίνητα, αλλιώς θα μου είχαν κάνει το κεφάλι λιώμα...

Η μεγάλη λεω φόρος, γιά χρόνια καταλεπτώς χρονομετρημένη με τα δικά σου βήματα ...

"Ποτέ κανείς συγκοινωνιολόγος, δε χαρτογράφησε διαδρομές τέτοιας ακρίβειας...

Ακόμα; Δώδεκα. Ακόμα εκεί είσαι; Να υπήρχαν ταξί-αεροπλάνα! Αεροταξί πόλης! Τρελά. Πρόσεχε τα σκαλιά. Να πατάς σταθερά. Μη βιάζεσαι. Πάρε την μικρή κατηφόρα. Πρόσεχε βγαίνοντας στη λεωφόρο. Σε κείνο ακριβώς το σημείο, διαβαίνοντας, έπεσα μια φορά"


Μεσημέρι διέσχισες τη λεω φόρο, πέρασες στη μεσαία νησίδα. 
Τσιγάρο αναμμένο στο χέρι. Είχες πει, δεν θα καπνίζεις.

"οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ" - δεν είναι ἐπὶ ματαίῳ ! Εκείνος, που καλά γνωρίζει καρδίας και νεφρούς, Εκείνος μου έκανε δώρο γιορτής! Ένα πολύτιμο δώρο γιορτής ! Μου χάρισε μιά πολύτιμη στιγμή!

η Πανσέληνος τ' Αυγούστου '18

photos

foteini

ξεπροβάλλει πίσω απ' το βουνό...

αν με πίστευες λιγάκι 
θα `σαν όλα αληθινά

στο κελί...

Ξάπλωσα στην άκρια της θάλασσας κάτω απ' το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Δεν μπήκα να κολυμπήσω. Δεν είχα κέφι. 
Μόνο άκουγα το κύμα ως αργά να με νανουρίζει.
Έβλεπα τ΄αστέρια και τα καράβια βαθειά, να περνάν ολοφώτιστα.
Μακριά έπαιζε μιά μουσική.

στο κελί...


Μπάνιο ενδέκατο . Nocturne. 

Κάτω από ένα σχεδόν blue moon

Ωραία ταινία "Το βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκρίν".
Εμένα δηλαδή μου άρεσε - κυρίως η ατμόσφαιρα, αλλά και η ιστορία στα σημεία της...

Έφαγα και μιά τούμπα στα σκαλιά και με πονάει ένα δάχτυλο...

Μπουρμπούλης - Χατζηνάσιος

Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα

κι εσύ περνάς στους δρόμους

με το μπουφάν στους ώμους

και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα.

Έρημος η αγάπη δίχως όαση

στην άδεια κάμαρά μου να βλέπω τα όνειρά μου

σαν σήριαλ κομμένο στην τηλεόραση.

Άμμος είν’ η αγάπη μέσα στα χέρια μου

τ’ ανοίγω και τη χάνω, τα κλείνω δεν τη πιάνω

κι έτσι περνούν οι ώρες τα μεσημέρια μου.

You Make Me Feel Like A Natural Woman

Το μεσημέρι η γυναίκα κοιμήθηκε βαρειά, στη ζέστη, κουρασμένη, λίγο ταλαίπωρη αυτόν τον καιρό...
Είδε τότε ένα όνειρο. Ένα διαυγές όνειρο.

Κατοικούσατε , λέει, μαζί στο σπίτι της. Στη γειτονιά της, όπως ήταν πριν χρόνια, χωρίς τόσες πολυκατοικίες, ήταν πράσινη ακόμα η γειτονιά...
Εσύ είχες κοντά σου κι ένα παιδί. Όχι μωρό, ούτε μεγάλο παιδί. Ένα μικρό παιδί, τέλος πάντων...
Μένατε όλοι μαζί.
Βγήκατε βόλτα. Εκείνη ήταν δίπλα σου. Βάδιζε κοντά σου.  Ήθελε να σου πει "Σ' αγαπώ", "όπως τότε, έτσι τώρα, έτσι πάντα. Βασανιζόταν κι ήθελε να στο πεί, μα εσύ περπατούσες μάλλον αδιάφορα. Κυπαρίσσι ψηλό. Κοίταζες ίσια μπροστά. Βάδιζες αμίλητος. Με εκείνο το μικρό παιδί κοντά σου.
Εκείνη δεν μίλησε.

Εκ παιδεύομαι
Διδάσκομαι
Αναγνωρίζω
Ξαναγνωρίζω
Ανησυχώ
Μαθαίνω
Παρατηρώ
Γνωρίζω
Χαίρομαι
Μαθαίνω
Συμμετέχω
Προσφέρομαι
Ξαγρυπνώ
Κουράζομαι
Μαθαίνω

Tabula rasa εγώ, 
εμπεδώνω το μεγάλο μυστήριο της ζωής...

Νῦν, οὐκ ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου...

Οδύσσεια Ε

Στίχ. 271-275.

.

"Δεν του ερχόταν στα μάτια ύπνος,

Την Πούλια θωρώντας, 
τον Αρκτούρο –να βασιλέψει τούτος αργεί –
Και την Άρκτο – αλλιώς τη λένε κι αμάξι -,
Που επιτόπου κλωθογυρνά και καραδοκεί ολοένα τον Ωρίωνα
Ούτε λούζεται στον Ωκεανό ποτέ της"

foteini

Δεν μου ερχόταν στα μάτια ύπνος,

Την Άρκτο είδα,
- Η ουρά του χαρταετού στα Γεράνεια όρη-
Να δίνει βουτιά μέσα στις Σκυρωνίδες Πέτρες,
Πάνω σε δάση μαύρα, καμμένα.

Δευτέρα, 23 του μηνός Ιουλίου 2018
εμφανίστηκε το απόγευμα ένα ουράνιο τόξο, πάνω απ' τον Υμηττό.
Ήταν μία απατηλή, ουράνια υπόσχεση 
ή μάλλον, 
η υπόσχεση αφορούσε την περιοχή του Υμηττού, αποκλειστικά και μόνο !

photos

foteini

Την Παρασκευή, 27 μηνός Ιουλίου μπόρεσα να απαθανατίσω με κάποιαν επάρκεια, την ολική έκλειψη της αιμορροούσης Σελήνης, πάνω απ' το όρος Ζήρεια.
Η πρόβλεψη είναι, ότι το φυσικό φαινόμενο θα επαναληφθεί σε περίπου 200 χρόνια...

Την Δευτέρα, 30 μηνός Ιουλίου , στις πέντε και τριάντα επτά το ξημέρωμα
απαθανάτισα le chemin d' amour μέσα στον Κορινθιακό κόλπο.

Την Πέμπτη, 2 του μηνός Αυγούστου ζύμωσα ψωμιά.
Τέσσερα καρβέλια χωριάτικο ψωμί.

Σάββατο, 4 μηνός Αυγούστου, έκανα χαρά, γιατί καταδέχτηκε και μου ποζάρισε ένας ωραίος τσαλαπετεινός.

Κυριακή, 5 του μηνός Αυγούστου, πίεσα τον εαυτό μου να (ξανα) μπει επιτέλους σε θάλασσα... 
Μπάνιο δέκατο. Νυχτερινό.
Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει...

στο κελί...


Σήμερα η φύση μου έκανε τη χάρη ! Μιά χάρη, κόντρα στην ακεφιά που με δέρνει μέρες τώρα...

Πέτυχα επί τέλους τον τσαλαπετεινό !

Κι ήταν αυτή μιά στιγμή χαράς, μιά στιγμή ενθουσιασμού !
Χρόνια περίμενα να τον δω, κι ήξερα ότι κάπου εδώ γύρω στριφογυρίζει...
Η αλήθεια είναι, ότι έχω υπομονή. Γκράντε.
(Η φίλη μου η Μέρω έχει ένα εικόνισμα της Αγίας Υπομονής)

et voilà :

photos

foteini

"πτηνό παραλλαγής, με φτέρωμα που μοιάζει στη ζέμπρα, περήφανο λοφίο και τσιμπολογητής χωραφιών"

για συντομία, "τσαλαπετεινός"

Πανέμορφος !

πάει κι αυτό.

τους τον περέδωσαν, κι η εξόδιος ακολουθία έληξε σήμερα.

όλοι εκεί.

οι παλιοί φίλοι, γνωστοί, αγαπημένοι, συντροφιές και παρέες ολόκληρης ζωής.

σκέφτομαι, δεν είναι που έφυγε ο Βασίλης... είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ, που με στοιχειώνει...

η φωτιά. 

σε κανέναν άνθρωπο δεν άξιζε αυτό. σε κανέναν.

προσπαθώ να ξεφύγω απ' την μαζική κατάθλιψη.

όμως με ξεπερνάει. δεν ξέρω πώς να το καταφέρω...

 

ωραία, μύρια ωραία είναι η θάλασσα !

εμένα όμως,

τα θεμέλιά μου στα βουνά !

στην πεζούλα...

πολύ πρωινό, ένατο μπάνιο.

τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα μες το μεσημέρι, σύρε κι έλα κάτω απ' τον ήλιο, με πόδι όχι σε πολύ καλή κατάσταση. δεν σταματάω όμως... όλοι, βλέπω ότι σταματάν κάποια στιγμή. δεν είναι η περίπτωσή μου... σκέφτομαι, ότι εφευρίσκω διαρκώς πράγματα, που πρέπει να γίνουν... δεν είναι ξεκούραστο αυτό, και δεν διευκολύνει τη ζωή...
Γιά κυριακή, μόλις τελείωσα. Μία και δεκαέξι, ξημερώνει Δευτέρα...

στην πεζούλα...

βραδυνό μπάνιο στα δικά μου μέρη, μαλακή θάλασσα, πιό ζεστή απ' ότι στις 8 και στις 9 το πρωί ...

στην πεζούλα...


κουτσαίνω ξαφνικά σήμερα.
καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα είναι στη μέση, κι η μέση με χτυπάει στο αριστερό πόδι.
βάδισα χιλιόμετρα, με πάρα πολύ κόπο, κουτσαίνοντας εντελώς.

μπάνιο (7) με τους φίλους σήμερα, μέσα στο κάστρο. 
δεν νομίζω να ξαναπάω εκεί, το περιβάλλον είναι καλό, αλλά η θάλασσα όλο πέτρες, κοτρώνες...

Επίσκεψη στον "Μαγικό Λόφο" !
Θαυμαστή ήταν η μέρα σήμερα !
Επίσκεψη στο νεοϊδρυθέν, λέω εγώ, "Μουσείο Καποδίστρια" !

photos

foteini

Ένα σεμνό, οικογενειακό σπίτι, το σπίτι του αδερφού του Κυβερνήτη, έγινε μουσείο.

Αυτό το έπιπλο είναι το προσωπικό γραφείο του Καποδίστρια.

Όσο μπορώ να διαβάσω στο ανοιγμένο του βιβλίο :

De l' homme

de ses facultés intellectuelles

et de son éducation 

chapitre XIX

Il est peu de mots abstraits dans les langues sauvages et beaucoup dans celles des peuples policés. Ces derniers intéressés à l'examen d’ une infinité d’ objets, sentent à chaque instant le besoin de se communiquer nettement et rapidement leurs  idées. C’ est à cet effet qu’ ils inventent tant de mots abstraits :  l'étude des sciences les y nécessite.

Tome IV.

το λυχναράκι του

οι δυό πολυθρόνες του Κυβερνήτη

και το μαγγάλι του

το προσωπικό του σερβίτσιο

το σαμοβάρι του

(ΔΕΝ είναι χρυσό!)

τα φλυτζάνια του

τα δυό του μπαουλάκια

Έτυχε να παρακολουθήσω - από πολύ μακριά είναι η αλήθεια - τα τελευταία χρόνια, τον αγώνα, ώστε να "επανιδρυθεί" κατά κάποιον τρόπο και να στηθεί αυτό το σπουδαίο μουσείο, που μάλλον στα χαρτιά φαίνεται να υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια πριν...

Το μουσείο λειτούργησε, εξ όσων γνωρίζω, τον Οκτώβρη του 2017.
Σήμερα που το επισκέφθηκα, είχα την μεγάλη τύχη, να συναντήσω εκεί επί τόπου δυό απογόνους του ίδιου του Κυβερνήτη !

Η μία, η κοπέλα, επιμελήτρια του μουσείου, είπε ότι το μουσείο είναι αποτέλεσμα εργασίας μιάς ολόκληρης "ομάδας". Θεωρητικά θα συμφωνήσω σε αυτό, αν και με κάποιον τρόπο έτυχε να γνωρίζω τον δικό της προσωπικό μόχθο.

Ο άλλος, ο κύριος που είχα την ευτυχία να συναντήσω σήμερα, δισέγγονος του αδερφού του Κυβερνήτη - ο ίδιος ο Κυβερνήτης δεν είχε παιδιά -, ένας χείμαρρος, ένας ποταμός βιωματικής γνώσης, που είχε την ευγένεια και μου έκανε την χάρη, να μου εξιστορήσει πραγματικές ιστορίες, που ποτέ φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω και να μάθω...
Ήταν ευλογημένη η στιγμή, που βρέθηκα εκεί σήμερα, την συγκεκριμένη ώρα !

Γύρισα το μεσημέρι σπίτι σε τέτοια αναστάτωση, τόσο χορτάτη και με τέτοια ευτυχία, ώστε ολόκληρη μέρα δεν μπόρεσα να πάρω γουλιά νερό και μπουκιά τροφή.