Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012


μέρες βρέχει ασταμάτητα. une pluie abondante. δεν ξέρω πως να μεταφράσω το abondante, και δεν μ' αρέσει το "δυνατή". ούτε "άφθονη" θέλω να πω γιά την βροχή. έτσι, λέω abondante.
έχει καταλήξει να μ' αρέσει η βροχή. δεν μ' ενοχλεί, σαν άλλοτε... μ' αυτά τα ποιητικά της σι, συ, σει, συ, σοί, συ, ση, συ, σι, συ, σι, συ.
κι αν στην Αθήνα δεν υπήρχαν άστεγοι, η βροχή θά ταν ευλογία...

άκουσα παιδικούς καλαντισμούς νωρίτερα. Άγιος Βασίλης έρχεται...
η ελπίδα αυτού του κόσμου είναι στα παιδιά.









Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012


Si j᾿ ai du gout, ce n᾿ est guère
Que pour la terre et les pierres.
 

ARTHUR RIMBAUD

 

Α´

Τὸν ἄγγελο
τὸν περιμένουμε προσηλωμένοι δέκα χρόνια
κοιτάζοντας πολὺ κοντὰ
τὰ πεῦκα τὸ γιαλὸ καὶ τ᾿ ἄστρα.

.................................................











Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012


Ένας απλός συνειρμός
με έκανε να σκέφτομαι το Mont Blanc.
Το περπάτημα πάνω στο βουνό σχεδόν παράλληλα με τη διαδρομή του βαγονέτου, αγριολούλουδα στα χαμηλά, βαθειές ανάσες στον ήλιο και στον γελαστό αέρα, Chamonix, Montenvers, Aiguille du Midi, αιώνιοι πάγοι, ποτάμι η θάλασσα των πάγων...
Η στέγη της Ευρώπης.
Ουράνιες ομορφιές έχει ο κόσμος σου, Θεέ μου!

Να τραβάς ολοένα κατά πάνω ! Όσο μπορείς να κοιτάς απάνω ! (κι αν σκοντάφτεις, δεν πειράζει...)


Απόψε στον ουρανό ανέτειλε ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι μεγάλο σαν πιάτο.









Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012


στο igloo

ξέρω πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι... υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια...
ξέρω πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι, μα είναι πρώτη φορά στη ζωή μας, που κοντά Χριστούγεννα, και θέρμανση δεν έχουμε ανάψει, έτσι μήτε για δείγμα...
τι να σου κάνει και το αερόθερμο, που το πας και το φέρνεις, εδώ κι εκεί...
... και κάνει ένα βρωμόκρυο, Θεέ μου, όλη μέρα κι όλη νύχτα, όλη νύχτα, όλη νύχτα, μές στο παλιο igloo...











Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012


είδα τον Γύζη σήμερα.
θα μου βγει η ψυχή, ως να καταφέρω να φτιάξω κάτι τις γι΄αυτόν και γιά τον Hopper.
άκεφα τα σιάχνω, και πηγαίνω αργά, σαν τον κάβουρα.








Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012


απόψε, μετά τον αγαπημένο Τίτο Πατρίκιο, τις άγνωστές (μου) ιστορίες γιά τα κοτέτσια του Άη Στράτη και άλλες αφηγήσεις εξορίας - δοσμένες από πρώτο χέρι, είδα στην συνέχεια και μιάν εκπληκτική ταινία  στην ET1.

"Soleil trompeur" του Mikhalkov.
δικά του είναι και τα "μηχανικά πιάνα".
ετούτην όμως την αποψινή, δεν την είχα δει...
διδάσκει ιστορία μέσα από την πανέμορφη, την ποιητική του τέχνη !
ίσως πρέπει να καθιερώσουμε κάποια TV  προγράμματα, κατ' επιλογήν...




Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012


ώρα 05.30 πρωϊνή.

σηκώθηκα και στρώθηκα στο γραφείο.
η επίπλωση σ' αυτό το δωμάτιο είναι όλη κι όλη ένα μεγαλούτσικο κρεββάτι με το κομοδίνο του, ένα γραφείο με την καρέκλα του κι ένας πίνακας ζωγραφικής ακουμπισμένος πάνω στο καλοριφέρ - νεκρή φύση του Cezanne, αυτές που μ' αρέσουν.
Ο πίνακας είναι ένα καλάθι με μήλα κι αχλάδια τοποθετημένα ανάλαφρα πάνω σε πετσέτα, ένα τραπεζομάντηλο επιμελώς ριγμένο στο τραπέζι, με φρούτα κι αυτό επάνω, ένα μικρό τσαγερό από πορσελάνη, μιά ίδια ζαχαριέρα κι ακόμα ένα μεγάλο πήλινο σκεύος.
Τα μήλα και τ΄αχλάδια έχουν το χρώμα του πράσινου ξυνόμηλου κι ακόμα πορτοκαλί και κίτρινο, τα υφάσματα είναι σε σπασμένο λευκό - grisatre, τα πορσελάνινα σκεύη κι αυτά σε σπασμένο λευκό, μα με μικρά, διακριτικά ζωγραφισμένα μπλε λουλουδάκια πάνω.
Πάντα μου αρέσει το λεπτό μπλε πάνω στην λευκή πορσελάνη. Το συσχετίζω κάπως με το σχέδιο vieux Luxembourg - η γοητεία του παλιού, λεπτεπίλεπτου μπλε.

Γιά να επανέλθω στον χώρο, λέω πως το μεγαλύτερο χάρισμα αυτού εδώ του απλού δωματίου, είναι το παράθυρό του. Υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο μπροστά στο γραφείο, απ' όπου βλέπεις ουρανό και το φεγγάρι τη νύχτα, δέντρα μπροστά σου με κιτρινισμένα φύλλα, έναν αρκετά φαρδύ δρόμο και στην απέναντι πλευρά του δρόμου πολυκατοικίες.
Το βράδυ δεν κλείνω τα πατζούρια. Έτσι, όλη τη νύχτα έχω τα φώτα του δρόμου μες στο δωμάτιο, κιτρινωπά, να χύνονται γλυκά, φιλτραρισμένα από την ομίχλη, που υπάρχει παντού.
Από παιδί μισώ το σκοτάδι και το φοβάμαι. Έτσι, είναι σαν ένα δώρο αυτή η νυχτερινή φωτοχυσία μες στο δωμάτιο.
Παρακολουθώ πώς αναβοσβύνουν τα φώτα στα απέναντι παράθυρα. Τι ώρα σβύνουν, τι ώρα ανάβουν.
Υπάρχει κι ένα παράθυρο, πιό ψηλά από μένα, που βλέπω πως έχει το δικό μου ωράριο.
Το βράδυ, το φως σβήνει πολύ αργά, το πρωί ανάβει πολύ νωρίς.
Τώρα που γράφω, ώρα πέντε και μισή, βλέπω και το απέναντι φως αναμμένο.
Σύννεφα σκεπάζουν το φεγγάρι.
Ένας ανεπαίσθητος αέρας κουνάει ελαφρά τα κίτρινα φύλλα - όσα δεν έχουν ακόμα πέσει απ' τα δέντρα.
Πού και πού, ακούω απ' έξω κάποιο πρωϊνό αυτοκίνητο.
Η ομίχλη πυκνώνει.
Γυαλίζει μουσκεμένη η άσφαλτος.












Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012


του ετερώνυμου Άλβαρο ντε Κάμπος :

..............................

Πάλι σε ξαναβλέπω,
Όμως, αχ, τον εαυτό μου πιά δεν βλέπω !
Έσπασε ο μαγικός καθρέφτης που καθρεφτιζόμουν
Και σε κάθε μοιραίο θραύσμα του
Δε βλέπω παρά ένα θραύσμα από μένα
Ένα θραύσμα από σένα κι από μένα !...







Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012


café  Le Dante

Πέρασα μέρος του πρωϊνού μέσα στο café, λόγω του δυνατού κρύου.
Από αύριο πρέπει να ντύνομαι με βαρειά ρούχα και οπωσδήποτε γάντια. Μετανοιώνω που δεν έφερα καπέλλο...

Όσο ήμουν μέσα, διάβασα αρκετά.
Πεσσόα - Καβάφης "τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου".
Εντυπωσιακές οι ομοιότητες της ζωής και της δημιουργίας τους !

Όταν έσπασε κάπως η πρωϊνή υγρασία βγήκα και τριγύρισα όλη μέρα.
Διέσχισα ένα μεγάλο μέρος της πόλης, την ανέβηκα κάθετα, με κατεύθυνση από Νότο προς Βορά και λίγο δυτικά.

Κατέληξα πάλι στην αριστερή όχθη.
Στη ζωή, έχω περπατήσει σε γειτονιές... Γνωρίζω ότι μιά γειτονιά μπορεί να είναι απλά ωραία...
αξιοπρεπής κι ωραία.
κοσμοπολίτικα ωραία.
ανατολίτικα ωραία.
πολυσύχναστα ωραία.
χαρούμενα ωραία.
καλλιτεχνικά ωραία.
ερημικά ωραία.
δυτική ωραία γειτονιά.
φτωχικά ωραία.
διανοουμενίστικα ωραία.
εξοχικά ωραία.
η αριστερή όχθη είναι κολασμένα ωραία ! είναι τόσο θελκτικά ωραία, που όσες φορές κι αν την περπατήσεις δεν την χορταίνεις, δεν ξεκολλάς. θες πάντα να την ανακαλύπτεις...

τα δρομάκια rue Harpe και Hushatte υπάρχουν απ' τον Μεσαίωνα.







signature a.k.
αναταράξεις πάνω απ' την Αδριατική.

είμαι δεμένη μ' αυτά τα σκοτεινά πρωϊνά,
την ξυλιασμένη πάχνη στις άκριες των δρόμων,
τις πήλινες καμινάδες στις στέγες.

πυκνά σύννεφα σε χαμηλό ουρανό
και ομίχλη διάφανη πάνω στην πόλη.







Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012


μου αρέσουν πολύ τα μελάνια !
οι πένες και τα μελάνια...
κι άκου τώρα, τι ονόματα έχουν δώσει στα χρώματα της μελάνης :



Perle noire
Gris nuage
Lie de thé
Café des iles
Cacao du Brésil
Violette pensée
Bleu nuit
Bleu myosotis
Eclat de saphir
Bleu pervenche
Bleu azur
Lierre sauvage
Vert olive
Vert réséda
Diabolo menthe
Vert poussière de lune
Terre de feu
Rouge caroubier
Rouge opéra
Rose cyclamen
Bouquet d’ antan
Rose tendresse
Ambre de Birmanie
Orange Indien
Jaune bouton d’ or


όχι, δεν είναι ονομασίες γιά λουλούδια, μήτε για αστερισμούς, μήτε γιά κοιλάδες,
μα γιά μελάνια !

ξέρω, monpetitmozart, ότι δεν είσαι εδώ.
αν ήσουν εδώ, θα σου τραγουδούσα μιά παιδική μουσική :


Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs
J'en ai de toutes les couleurs
Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs
J'en ai de toutes les couleurs


J'ai de la pervenche, du lilas en branches
Et du muguet blanc aux grelots tremblants
J'ai des giroflées de soleil gonflées
Et tout un trésor de jonquilles d'or.


Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs …

 


και δεν ξέρω τι μελάνι θα σου χάριζα, αν ήσουν εδώ...
τι θα σου ταίριαζε ;
ίσως να σου έπαιρνα  το χρώμα Perle noire ή μήπως το Violette pensée ;
ή το  Eclat de saphir ; το Rose tendresse ;
όχι ! το Vert poussière de lune, μάλλον θα σου χάριζα...  






 










Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012


όλο και περισσότεροι άνθρωποι - μεμονωμένα
όλο και περισσότερες ομάδες ανθρώπων
επαγγελματικές, τοπικές κ.τ.λ.
οργανώνονται και αυτο-οργανώνονται γιά προσφορά...
μέσα σε κάθε είδους άγρια κρίση,
οικονομική, ανθρωπιστική, κοινωνική, στο τσάκισμα θεσμών, αξιών, 
απέναντι σε κρίση με χαρακτηριστικά απάνθρωπα και φασιστικά
ενεργοποιούνται, μπαίνουν ολοένα σε εγρήγορση οι άλλες ανθρώπινες δυνάμεις...

είναι παρήγορο.

τα κέντρα λήψης αποφάσεων μπορούν να ελέγξουν πολλά πράγματα.
δεν μπορούν να ελέγξουν εντελώς τους ανθρώπους.
έχουν την ικανότητα να διαφεύγουν οι άνθρωποι...
το ανθρώπινο μυαλό, η ανθρώπινη καρδιά και η ψυχή, τους ξεφεύγουν...







Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012


παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια - είναι κάτι που συμβαίνει όλο και πιό συχνά - καλλιτέχνες του λυρικού θεάτρου, να βγαίνουν και να τραγουδάν όπερα μες στον κόσμο.
καταπληκτικό μου φαίνεται, να κατεβάζεις αυτή τη μουσική στους δρόμους !
άλλοτε αιφνίδιες κι άλλοτε προαναγγελθείσες παραστάσεις, μιά εδώ, μιά εκεί και παρακεί, είναι σπουδαίο να δίνει κανείς τέτοια τροφή, σε κόσμο άμαθο κι ανυποψίαστο...  κι ακόμα, σε κόσμο ανόρεχτο, σκοτισμένο κι από σαράντα μεριές πιεσμένο...
το σπουδαίο είδος, η όπερα, αυτό το ΛΑΪΚΟ ΕΙΔΟΣ θεάτρου και μουσικής, που την πήρε στα χέρια της και την διαχειρίστηκε, επ ' ωφελεία της, η άρχουσα και η αστική τάξη, κύρια στην κεντρική Ευρώπη, κι έτσι  δεν στέργιωσε επαφή με τον πολύ και τον απλό κόσμο...
τι καλά που κάνουν οι καλλιτέχνες και βγαίνουν απ' το προστατευμένο καβούκι τους κι απ' τα καθιερωμένα, και χαρίζουν σε μας, τους απλούς ανθρώπους τέτοιες μικρές, πολύτιμες στιγμές ευδαιμονίας...






και έτερον
πολυαγαπητό είδος :

"μιά που λες πως είσ' απ' τον Περαία,
αλανιάρα,
να ξηγιέσαι μόρτικα κι ωραία.

μιά που λες πως είσ' απ' την Αθήνα,
αλανιάρα,
να ξηγιέσαι μάγκικα και φίνα"  






έβγαλα χιονίστρες.
απίστευτο μου φαίνεται... χιονίστρες δίχως χιόνια...
όσο οι μέρες είναι φέτος καλές και μαλακές και μας βοηθάνε, τόσο τη νύχτα έχει μέσα το σπίτι άλλοτε υγρασία, άλλοτε βοριά, έχει βραδυνό κρύο πάντως.
το βράδυ τα χέρια ξυλιάζουνε και με πονάνε απ' το ξύλιασμα . έτσι, έβγαλα γιά πρώτη φορά χιονίστρες, που δεν ήξερα και πώς ήταν...
δεν άναψα φέτος καλοριφέρ.
δεν γκρινιάζω.
αν τόσοι άνθρωποι ζουν χωρίς θέρμανση, έτσι θα ζήσουμε όλοι.
πονάνε όμως οι χιονίστρες στα χέρια . έτσι σκέφτηκα και φοράω φούτερ, που έχει τσέπες.
το βράδυ, κοιμάμαι με τα χέρια στις τσέπες.









Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012


τηλεόραση δεν βλέπω, εδώ και χρόνια...
πότε - πότε μόνο κάτι τι, που θέλω να το δω ή καμιά φορά, τυχαίνει και πέφτει πάνω μου κάτι εξαιρετικό ( η τύχη σ΄αυτά, είναι με το μέρος μου...)
παρ' όλ' αυτά, η τηλεόραση μένει ανοιχτή στο σπίτι, στο σιγανό, αφού οι υπόλοιποι όλο και κάτι θέλουν να παρακολουθήσουν.
έτσι λοιπόν, έτυχε χτες, και είδα μιά διαφήμιση... δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το έλεγε, αλλά ήταν κάπως έτσι :

"η αγάπη, έλεγε η διαφήμιση, είναι κάτι πολύτιμο, γιατί στο διαδίκτυο έχει πολύ περισσότερα click από το μίσος"

τ' άκουσες αυτό, μικρέμουμότσαρτ ; 

μας αντιγράφει, φαίνεται, η ζωή.
μας αντιγράφει, φαίνεται, κι η τέχνη.

ίσως στο τέλος,
ίσως,  
λαμπερά να μας κάνουν πετρώματα...








Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012


απόψε, πολύ συνειδητά, έγραψα εγώ την τιμωρία του Μιχαήλ Άγγελου.
το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου, έβγαλε κάλο.
ήταν πολύ μεγάλο το κείμενο, που έπρεπε να αντιγράψει το παιδί, σαν τιμωρία, κι έχω μπουρίνι με τη δασκάλα, που του βάζει σχεδόν κάθε μέρα, να αντιγράφει ατέλειωτα κείμενα - τιμωρίες.
Hellooo ! κάποιος πρέπει να ενημερώσει οριμένους δασκάλους, ότι έχουν αλλάξει οι παιδαγωγικές μέθοδοι... την παιδαγωγική δεν την μαθαίνουν πιά οι δάσκαλοι κάνοντας αυτοσχέδια πειράματα "στου κασίδη το κεφάλι", αλλά είναι επιστήμη σπουδαία, όχι φυσικά αλάνθαστη, μα σε διαρκή έρευνα... όπως, και όποια επιστήμη έχει να κάνει με την ανθρώπινη εξέλιξη και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

κανόνας πρώτος : το παιδί μέσα στην τάξη, οφείλει ο δάσκαλος πρώτα να το κερδίζει.
να το πείθει πρέπει. να το πείθει. να το πείθει.
"διά της παιδαγωγικής μεθόδου της αγάπης", κατά Μαρία Μοντεσσόρι...
εκεί είναι όλη η μαγγιά κι η μαστοριά κι η επιστημοσύνη του δάσκαλου. πρώτα να πείσει το παιδί, να το κερδίσει.
όπου, το κάθε παιδί, όντας διαφορετικό και όντας αποκλειστικό και ιδιαίτερο, χρειάζεται κάποιον διαφορετικό, αποκλειστικό κι ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης, τον δικό του τρόπο προσέγγισης, που πάντως, σίγουρα δεν είναι να αντιγράφει ασταμάτητα κατεβατά ατέλειωτα γιά τιμωρία... οι τιμωρίες δεν είναι γιά χόρταση, κι αν γίνουν συνήθεια και ρουτίνα, έχουμε εντελώς ξεφύγει απ' τον στόχο...

φυσικά, γνωρίζω πως δεν είναι δυνατό μέσα σ' όλα τα χρόνια να κερδίζεις και να πείθεις όλα τα παιδιά, ούτε όμως είναι δυνατό, σ' εκείνα που δεν τα κατάφερες, να βάζεις συνεχώς εξοντωτικές τιμωρίες...
δε θέλω να είμαι άδικη προς τους διδάσκοντες - σάρξ εκ της σαρκός τους - είναι βέβαιον ότι μιά μεγάλη μερίδα τους πραγματικά μοχθεί...
απλά, εικοσιεννιά χρόνια μετά, αναρωτιέμαι, στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν είναι αλήθεια πιό σπουδαίο, το να κοινωνικοποιείς και να βοηθάς να ενταχθεί ένα παιδί ;
και ασφαλώς, δεν είμαι κατά της τιμωρίας ! είναι κι αυτή ένα παιδαγωγικό μέτρο, αρκεί να μη χάνει το μέτρο, πρώτα ο δάσκαλος...

έτσι, συνειδητά απόψε, είπα στον μικρό, "άστην, θα στην γράψω εγώ την τιμωρία, κι όταν σε ρωτήσει η δασκάλα, θα της πεις την αλήθεια : μου την έγραψε η νονά μου"
φυσικά, δεν του έκανα τον παραμικρό υπαινιγμό γιά τη δασκάλα του, φυσικά τον μάλλωσα γιά τις αταξίες του, αλλά εγώ μες στο κεφάλι μου, όσο έγραφα την τιμωρία, κι όσο φούσκωνε ο κάλος στο δάχτυλό μου, σιγοτραγουδούσα μυστικά, και κατά την αντίστροφη έννοια, τους στίχους του Κώστα Βίρβου και τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου "τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο..."  



 




Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012



κατά το Ισπανικό δίκαιο,

όταν η τράπεζα στην Ισπανία
σου πάρει το σπίτι (επειδή χρωστάς)
εσύ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ και μετά, να χρωστάς το ποσό !

σε τι μέρες ζούμε...

θα σιάξει άραγε ποτέ αυτός ο κόσμος ;





Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012


τα βράδυα κάνει κρύο.
οι μέρες παλεύονται κάπως καλύτερα.
τη μέρα πας, έρχεσαι, μιλάς, δουλεύεις, διαβάζεις, μουτζουρώνεις χαρτιά, σκέφτεσαι, βλέπεις  ανθρώπους, σκαρφαλώνεις στα βουνά να συναντήσεις τ' αγρίμια τους φίλους σου, κάπως την παλεύεις την μέρα.
η νύχτα όμως είναι σκληρή.
έπιασε κρύο.








Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012


περπατάω στην πόλη.
όπου χτυπάει η φλέβα της ζωής των ανθρώπων, των ανθρώπων που βαδίζουν ακόμα στο δρόμο με αξιοπρέπεια, με απόγνωση συχνά, μα με αξιοπρέπεια.
είναι σα να πρέπει, οι άνθρωποι, να κερδίσουμε χρόνο... λίγο ακόμα να κρατηθούμε όρθιοι, λίγο ακόμα να αντέξει άσπαστο το ηθικό μας, λίγο ακόμα να βρίσκουμε λύσεις ο καθένας γιά τον άλλο, λίγο ακόμα να πορευτούμε ο ένας κοντά στους άλλους, ως να τελειώσει ο κακός καιρός...    

περπατάω στην πόλη.
αυτόν τον καιρό, μου αρέσει να ανακατώνομαι μες τον κόσμο.
μου αρέσει και  να ανακαλύπτω σημεία της πόλης...

αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, με αφορά.
όχι χτες, όχι αύριο.
σήμερα.










Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012


δεν ξέρω ακριβώς
τι λογιώ "διαστροφή" είν' ετούτη -καθώς λέγει και ο δάσκαλος -,
Παρασκευή βράδυ να κάνεις μάθημα Παλαιογραφίας,
εμένα πάντως γιά πολύ ωραία διαστροφή μου μοιάζει !



προσπαθώ να το διαβάσω...





ο έτερος ύμνος της αγάπης !


κι άκου τώρα, μικρέμουμότσαρτ :

1 ΕΓΩ ἄνθος τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων.
2 ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων.
3 ὡς μῆλον ἐν τοῖς ξύλοις τοῦ δρυμοῦ, οὕτως ἀδελφιδός μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν· ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεθύμησα καὶ ἐκάθισα, καὶ καρπὸς αὐτοῦ γλυκὺς ἐν λάρυγγί μου.
4 εἰσαγάγετέ με εἰς οἶκον τοῦ οἴνου, τάξατε ἐπ’ ἐμὲ ἀγάπην.
5 στηρίσατέ με ἐν μύροις, στοιβάσατέ με ἐν μήλοις, ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ.
6 εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήψεταί με.
7 ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ἐν δυνάμεσι καὶ ἐν ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως οὗ θελήσῃ.
8 Φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου· ἰδοὺ οὗτος ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη, διαλλόμενος ἐπὶ τοὺς βουνούς.
9 ὅμοιός ἐστιν ἀδελφιδός μου τῇ δορκάδι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιθήλ. ἰδοὺ οὗτος ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων, ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων.
10 ἀποκρίνεται ἀδελφιδός μου, καὶ λέγει μοι· ἀνάστα, ἐλθὲ ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, 11 ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλθεν, ὁ ὑετὸς ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ,
12 τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρὸς τῆς τομῆς ἔφθακε, φωνὴ τῆς τρυγόνος ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, 13 ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθους αὐτῆς, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. ἀνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, καὶ ἐλθέ,
14 σὺ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας, ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματος· δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία.
15 πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας μικροὺς ἀφανίζοντας ἀμπελῶνας, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν.
16 ἀδελφιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις,
17 ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί. ἀπόστρεψον, ὁμοιώθητι σύ, ἀδελφιδέ μου, τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων.





και στην απλή :


1  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΙΝΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΛΑΔΩΝ

2  ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΚΡΙΝΟΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΚΑΝΘΩΝ ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΔΩΝ

3  ΚΑΘΩΣ Η ΜΗΛΕΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΣΚΩΝ ΕΠΕΘΥΜΗΣΑ ΤΗΝ ΣΚΙΑΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚΑΘΗΣΑ ΥΠ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΑΥΤΟΥ ΗΤΟ ΓΛΥΚΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΝ ΜΟΥ

4  ΜΕ ΕΦΕΡΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΟΙΝΟΥ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΑΥΤΟΥ ΕΠ ΕΜΕ Η ΑΓΑΠΗ

5  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑΤΕ ΜΕ ΜΕ ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΑ ΔΥΝΑΜΩΤΙΚΑ ΑΝΑΨΥΞΑΤΕ ΜΕ ΜΕ ΜΗΛΑ ΔΙΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΕΤΡΩΜΕΝΗ ΥΠΟ ΑΓΑΠΗΣ

6  Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΕΝΑΓΚΑΛΙΖΕΤΑΙ

7  ΣΑΣ ΟΡΚΙΖΩ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΟΡΚΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΛΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΝΑ ΜΗ ΕΞΕΓΕΙΡΗΤΕ ΜΗΔΕ ΝΑ ΕΞΥΠΝΗΣΗΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΜΟΥ ΕΩΣΟΥ ΘΕΛΗΣΗ

8  ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΜΟΥ ΙΔΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΗΔΩΝ ΕΠΙ ΤΑ ΟΡΗ ΣΚΙΡΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

9  Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΔΟΡΚΑΔΑ Η ΜΕ ΣΚΥΜΝΟΝ ΕΛΑΦΟΥ ΙΔΟΥ ΙΣΤΑΤΑΙ ΟΠΙΣΘΕΝ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ ΗΜΩΝ ΚΥΤΤΑΖΕΙ ΕΞΩ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΥΡΙΔΩΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΤΩΝ

10  ΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕ ΣΗΚΩΘΗΤΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΘΕ

11  ΔΙΟΤΙ ΙΔΟΥ Ο ΧΕΙΜΩΝ ΠΑΡΗΛΘΕΝ Η ΒΡΟΧΗ ΔΙΕΒΗ ΑΠΗΛΘΕ

12  ΤΑ ΑΝΘΗ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΓΗ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΣΜΑΤΟΣ ΕΦΘΑΣΕ ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΡΥΓΟΝΟΣ ΗΚΟΥΣΘΗ ΕΝ ΤΗ ΓΗ ΗΜΩΝ

13  Η ΣΥΚΗ ΕΞΕΦΕΡΕ ΤΟΥΣ ΟΛΥΝΘΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΜΠΕΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΣΤΑΦΥΛΗΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΣΙΝ ΕΥΩΔΙΑΝ ΣΗΚΩΘΗΤΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΘΕ

14  Ω ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΤΙΣ ΕΙΣΑΙ ΕΝ ΤΑΙΣ ΣΧΙΣΜΑΙΣ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΠΟΚΡΥΦΟΙΣ ΤΩΝ ΚΡΗΜΝΩΝ ΔΕΙΞΟΝ ΜΟΙ ΤΗΝ ΟΨΙΝ ΣΟΥ ΚΑΜΕ ΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗΝ ΦΩΝΗΝ ΣΟΥ ΔΙΟΤΙ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΨΙΣ ΣΟΥ ΩΡΑΙΑ

15  ΠΙΑΣΑΤΕ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΤΑΣ ΑΛΩΠΕΚΑΣ ΤΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΛΩΠΕΚΑΣ ΑΙΤΙΝΕΣ ΑΦΑΝΙΖΟΥΣΙ ΤΑΣ ΑΜΠΕΛΟΥΣ ΔΙΟΤΙ ΑΙ ΑΜΠΕΛΟΙ ΗΜΩΝ ΑΝΘΟΥΣΙΝ

16  Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΕΜΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ

17  ΕΩΣΟΥ ΠΝΕΥΣΗ Η ΑΥΡΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΦΥΓΩΣΙΝ ΑΙ ΣΚΙΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΝ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΙΝΟΥ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΔΟΡΚΑΔΑ Η ΜΕ ΣΚΥΜΝΟΝ ΕΛΑΦΟΥ ΕΠΙ ΤΑ ΟΡΗ ΤΑ ΔΙΕΣΧΙΣΜΕΝΑ





τέλειο ; !













Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012


περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας,
βλέποντας την ερήμωση
την ασχήμια
τη βρωμιά
την εγκατάλειψη
τη φτώχεια
την απόγνωση των ανθρώπων
την κακομοιριά
την αλλοτρίωση
και την αισχρή απαξίωση αυτής της πόλης στο σύνολό της,


σκέφτομαι διαρκώς...
βασανιστικά...
κάτι πρέπει να κάνουμε και γιά την πόλη της Αθήνας...

πόσο μάλλον, ΠΟΥ Η ΑΘΗΝΑ
ανάμεσα στις πόλεις του κόσμου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ, ΤΥΧΑΙΑ ΠΟΛΗ...


ούτε οι άνθρωποι το αξίζουμε αυτό που ζούμε,
ούτε αυτή η πόλη...

καιρό τώρα, φουσκώνει ο θυμός...











Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012


photos foteini

Ξημερώνει ο Νοέμβρης του ' 12 πάνω στις κορφούλες του Υμηττού.
Εδώ εγώ, να βαδίζω αδιάκοπα, ανάμεσα στις εποχές και τα χρόνια.
Αδιαμαρτύρητα.
Ο άνθρωπος επιλέγει τη μοίρα του.Κι ύστερα την τραβάει ως το τέλος.




Ψάχνω τριγύρω τις μικρές χαρές. Όταν ξεμυτάει στις κορφές το ξημέρωμα, όταν ταξιδεύουν τα σύννεφα, όταν αρχίζουν να πέφτουν ψιχάλες.
Τότε οι ψιχάλες οι δικές σου μπερδεύονται με εκείνες του ουρανού. Λυτρωτικό είναι. Κλαις, κι όλοι γύρω νομίζουν ότι βρέχει ο ουρανός.


Έχουν ανθίσει πιά τα ρείκια. Μωβ.



.


Σιγά σιγά προβάλλουν τα κούμαρα. 
Θα τα χεις πετάξει κι αυτά.




Λιγόστεψαν οι κυκλαμιές, μα στα ψηλά υπάρχουν λουλούδια ακόμα.









Έτσι φυτρώνει η αληθινή ομορφιά. Στα άγονα και στις πέτρες.








Μήτε οι κρόκοι τέλειωσαν ακόμα.








Παίρνω βαθειές ανάσες εδώ,
παρέα στις πέτρες, στις κουμαριές, στις κυκλαμιές, τα ρείκια, τα θυμάρια, τα βελανίδια, τις αγριελιές, τα πεύκα και τα χώματα.






























Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012


κάνω σκέψεις διάφορες, πάνω στα "κάποιας μορφής" ολοκληρωτικά καθεστώτα.
ήταν εντελώς απίθανο να τα ξανα ζήσουμε κάποτε...
ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους...
τι τα χαρακτηρίζει...
"τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ
τι πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή..."


déjà vu
déjà vécu










Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012




η γνώση, σκέφτομαι, η κάθε λογιώ γνώση πρέπει να διαχέεται !
αυτό, μου φαίνεται εντελώς απαραίτητο. αλλιώς, έξω και πέρα και μακριά από τον άνθρωπο, η γνώση δεν έχει ουδ' έναν λόγο ύπαρξης...

μπορεί να απαγγέλεις απ' έξω τα άπαντα των ποιητών, μπορεί να γνωρίζεις απ' έξω μία μία όλες τις ημέρες της δημιουργίας, τους ψαλμούς που έγραψε ο Δαυίδ ή τα βάσανα του Ιώβ, μπορεί να γνωρίζεις το άσμα που έψαλε εκείνος που ονομάσθηκε "το άνθος του Σαρών" προς αυτήν που εξομοίωσε με ίππον των αμαξών του Φαραώ, μπορεί να μελετάς την Αποκάλυψη του Ιωάννου και την καινούργια διαθήκη, μπορεί να γνωρίζεις λιμάνι το λιμάνι, το φοβερό ταξίδι του Οδυσσέα και των συντρόφων προς τον τόπο Ιθάκη, μπορεί να ξέρεις να διαβάζεις χώρες ευλογημένες πάνω στον χάρτη, μπορεί τα βράδια ν' αναγνωρίζεις την Κασσιώπη και τ' αστέρι του βοριά μέσα στον ουρανό, τα τραγούδια όλα να τα ξέρεις μπορεί, μπορεί να γνωρίζεις τις μεγάλες πέτρες που βάστηξαν πάνω τους το τείχος των δακρύων, μπορεί να ξέρεις τους πιό μικρούς κόκκους της άμμου και τα στεγνά φυτά στην έρημο, μπορεί να γνωρίζεις τις αλεπότρυπες στα βουνά, τις φωλιές των μηρμηγκιών, τις ονομασίες των λουλουδιών του αγρού, τις ονομασίες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ή πώς φτιάχνεται το καρβέλι του φτωχού ή πώς είναι τα μπράτσα, οι καρδιές κι οι αγκαλιές των ανθρώπων,
μα τι ωφελεί, αν αυτά δεν τα μετα δίδεις ;
αν δεν τα μεταδίδεις, όλ' αυτά γίνονται πράγματα α νόητα, αν ούσια, α κατανόητα κι αν ώφελα. 
η γνώση δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν αυθύπαρκτο, αυτάρεσκο, εγωιστικό, αυτοεκπληρούμενο και αυτοϊκανοποιούμενο.
είναι ά χρηστη, α νόητη, στυγνή και περιττή η γνώση, αν δεν απευθύνεται στους ανθρώπους κι αν δεν προορίζεται γι αυτούς...
κι όποιος μονάχα τη συσσωρεύει, μοιάζει με τον τσιγκούνη και καρμίρη Σάϋλοκ...
δεν έχει ομορφιά αν υπάρχει μονάχη της, θησαυρισμένη σε μιά γωνιά η γνώση, μήτε χρησιμότητα, μήτε ωφελιμότητα καμμιά...

χρόνια ατελείωτα και συνεχή, αυτό έχεις εκπαιδευτεί να λειτουργείς, μικρέμουμότσαρτ. να διαχέεις τη γνώση. αυτή είναι η δουλειά, ο προορισμός, η κλίση σου.
κι αν είσαι τώρα δυστυχής κι αισθάνεσαι ανεπάρκεια, είναι γιατί πρέπει να βρεις ξανά τον τρόπο αυτής της  διάχυσης.
τι ; πώς ; πού ; πότε ; σε ποιούς ;

υπαρξιακά ζητήματα,
δύσκολο να επαναπροσδιορισθούν σύντομα και να λυθούν  ...















    

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012


monpetitmozart,

πηγαίνω στο μάθημα και φεύγω τόσο ευχαριστημένη, σαν μικρό πουλί που πετάει.
σήμερα, που ο δάσκαλος εξέτασε πρώτη φορά, το πρώτο κείμενο δηλαδή, με έβαλε να πω το μάθημα πρώτη. σου δίνω το λόγο μου, μικρέμουμότσαρτ, δε σήκωσα χέρι, ούτε κάθομαι στην πρώτη σειρά, μήτε κοίταζα αν σήκωσε χέρι κανείς άλλος, μα μ' έβαλε να πω.

ένας συμμαθητής μου, που καθόταν παραδίπλα,  είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και είπε :
"ωχ, πάλι στην πρώτη ψειρού είμαστε !"
γελάσαμε, και θυμήθηκα, μικρέμουμότσαρτ, που όταν είμαστε στην τετάρτη δημοτικού, λέγαμε αυτό το τραγουδάκι :

"Πρώωτη ψειρού
δευτέρα κονιδού
τρίιτη χεσμένη
τετάρτη ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ !"


ainsi, τα παιδία παίζει :)

κλείνουν απόψε τα μάτια μου απ' τις 12. 














Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012



μικρέμουμότσαρτ,

ξεκίνησαν τα μαθήματα Ελληνικής παλαιογραφίας.

γιά πρώτη φορά το προσπαθώ, δε μου είναι όμως εύκολο...




μού πήρε μισή μέρα να καταλάβω - αποκρυπτογραφήσω δέκα αράδες, να τις διαβάσω και να τις αντιγράψω, γράμμα - γράμμα, με τη γλώσσα πεταγμένη έξω, και
με κάτι κολλυβογράμματα πελώρια, που μοιάζουν νηπιαγωγείου...




η αλήθεια είναι, πως σήμερα πήγα λίγο πιό γρήγορα την υπόλοιπη πρώτη σελίδα.
με ενδιαφέρει πολύ πάντως, μου ταιριάζει με κάτι άλλο που κάνω αυτήν την εποχή και αν είμαστε καλά, κι αν όλα παν καλά, σκέφτομαι θα μου άρεσε να μαθητεύσω και στις τρεις χρονιές...

ας είμαστε όμως πρώτα καλά, κι ας δούμε πρώτα τι μας ξημερώνει το αύριο...
















Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012


θυμάσαι, μικρέμουμότσαρτ,
θυμάσαι τα καουμπόϋκα έργα που βλέπαμε, όταν είμασταν παιδιά ;

θυμάσαι στο ράντσο ή στους βοσκότοπους, στην Αμερική, που σφραγίζανε τα άλογα με μιά πυρωμένη σφραγίδα σιδερένια, γιά να μη χάνονται ;

ε, κάποιος την έχει σφραγίσει αυτήν την έρμη τη γενιά μας, με πυρωμένο σίδερο !
αλλιώς, δεν εξηγείται ...

το μεσημέρι προχτές - μέρα της μεγάλης απεργίας, με πήγε ως το μετρό ένα παιδί συμπαθέστατο.
πιάσαμε κουβέντα.
"μην κατέβεις κάτω, μου λέει το παιδί ... πέφτει ξύλο και γίνονται φασαρίες στο κέντρο"
"γιατί ; λέω εγώ, ποιός θα μ' εμποδίσει να κυκλοφορήσω στην πόλη μου ;"
"τι νοοτροπία είναι αυτή, συνεχίζει το παιδί... φιρί φιρί πάς ; δε φοβάσαι να πας μες το ξύλο;"
"φίλε μου, του λέω, θέλω να κατέβω στην Αθήνα. η πόλη μου είναι. κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει, ούτε καν αυτοί που παίζουν ξύλο"
"βρε, αγανακτεί το παιδί και με κοιτάζει από το καθρεφτάκι , δε φοβάσαι ;"
"ακόμα κι αν φοβάμαι, λέω, θα πάω"
"εγώ, επιμένει το παιδί, δε θα πήγαινα μες στην κόλαση... εσύ, αφού δε σε νοιάζει, να πας!"
"φίλε μου, αρχίζω εγώ, έχουμε ζήσει πολλές καταστάσεις στην Ελλάδα κι έχουμε περάσει πολλά...
χρόνια ολόκληρα κατεβαίναμε στους δρόμους, παιδιά του δρόμου είμαστε, τα νεανικά μας χρόνια στους δρόμους τα περάσαμε, πολλές φορές ζήσαμε φασαρίες, στις πορείες που ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση έπεφτε πάντα άγριο ξύλο. τότε, του λέω, δεν ήταν όπως τώρα σκόρπιος ο κόσμος στις διάφορες πλατείες, τότε μπροστά πηγαίναν οι οικοδόμοι με τα καδρόνια στα χέρια και πίσω ακολουθούσαμε όλοι μας...αυτές , του λέω, είναι οι γενιές της Νομικής και του Πολυτεχνείου..."
το παιδί με ξανα κοίταξε απ' το καθρεφτάκι κι είχε στο ύφος του κάτι, σα να μίλαγε με άνθρωπο εξωγήινο ή με άνθρωπο διανοητικά ανάπηρο...
"ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ, μου φωνάζει, η Νομική και το Πολυτεχνείο μ' αυτά που σου λέω και με ό, τι γίνεται σήμερα ;!"
"απλά, θέλω να σου πω, λέω εγώ, πως είμαστε άνθρωποι εκπαιδευμένοι σε φασαρίες του δρόμου..."
το παιδί δεν ξαναμίλησε, μόνο κούνησε με έναν οίκτο το κεφάλι του και μπορεί να είπε μέσα του "άσε την παράφρονα, να λέει..."
και τότε εγώ, μικρέμουμότσαρτ, ένιωσα ξαφνικά σαν εκείνα τα Ά λογα , που βλέπαμε στα παιδικά μας καουμπόϋκα !
σημαδεμένη ένιωσα !
σκέφτηκα μάλιστα, πως αν είχα στην τσάντα μου έναν καθρέφτη να κοιταχτώ, μπορεί και νάβλεπα στο κούτελό μου, εκεί στη μέση, βαθειά χαραγμένο το σημάδι από μιά σιδερένια σφραγίδα, πύρινη...


















Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012


θαρρώ
ένας μικρός κοκκινολαίμης στα σύρματα ,
σα να έψαλε σήμερα
λίγο
έπειτα από πολύ, πολύ, πολύ καιρό...
μπα,
ίσως όμως και να κάνω κάποιο λάθος...
πάντοτε σε λάθη έπεφτα...















Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012


στο κελί...

Σκοτεινός ο ουρανός του Σαββατόβραδου έμοιαζε να πλέει στ' ανοιχτά...
Φωτεινό το τεθλασμένο Μ της Κασσιώπης, φωτεινό και το Πολικό αστέρι.
Σάββατο βράδυ, η κουκουβάγια δεν φώναζε όπως πάντα κουκουβάου, κουκουβάου, μα φώναζε
κουκου
κουκου
κουκουβάου
κουκου
κουκου
κουκουβάου.
Ίσως αυτής της κουκουβάγιας, της έμαθε να τραγουδάει ο κούκος !
Υγρασία.











Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012




Photo Foteini













Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012


με εντυπωσίασε αληθινά
και πάρα πολύ με προβλημάτισε
η πρόσφατη διακήρυξη των Πορτογάλων στρατιωτικών...


Θεέ μου, μη δώσεις στους ανθρώπους
όσα βάσανα μπορούν να αντέξουν...










Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012


με πήρε πάλι στην αγκαλιά του το βουνό.
ξημέρωμα βαδίσαμε στις κορφές, πεντέμιση χιλιόμετρα - σκάρτα έξι, ώσπου σηκώθηκε ο ήλιος,  φώτισε πέρα το ναύσταθμο και τα καράβια.

μετά την καλοκαιρινή ραστώνη, ανέβηκα σήμερα με λαχτάρα, ανάσανα οξυγόνο, τα πόδια μου μέτρησαν σπιθαμή σπιθαμή το χώμα, χάρηκα τους κρόκους, χάρηκα τις κυκλαμιές - 10 φθινόπωρα  τώρα, εγώ πρώτα στα λέω τα κυκλάμινα.

οι καρακάξες κρώζουν το χάραμα με όλη τη δύναμη της φωνής τους.
οι κουμαριές ετοιμάζονται, τα πουρνάρια είναι γεμάτα βελανίδι.
δεν έχουν ακόμα ωριμάσει όλα τα χρώματα του φθινόπωρου, δεν έχει ακόμα καφέ, μήτε κίτρινα, μα είναι μιά μαγεία κι ένα όνειρο ετούτα τ' άγρια χώματα κι αυτές οι πρασινάδες.

καμιά φορά, μου φαίνεται πως μπορώ να το κάνω όλο μιά δρασκελιά !
μα δεν μπορώ, φυσικά...











 


















Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012



que 
pour 
les 
pierres



  
石のための唯一の aðeins fyrir steina  רק לאבנים  
només per pedres  唯一的結石 Толькі для    камянёў    
μονάχα γιά τις πέτρες  yn unig ar gyfer cerrig    فقط برای سنگ



Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012


είναι ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους και μ' ένα ταβάνι.
πουθενά δεν υπάρχει παράθυρο.
δεν υπάρχουν έπιπλα. είναι ένα γυμνό δωμάτιο, μήτε σκοτεινό, μήτε φωτεινό, κανονικής φωτεινότητας θα έλεγα.
και ήσυχο, χωρίς θορύβους.
το παιδί μέλισσα, το παιδί ζουζούνι, το παιδί έντομο, το παιδί παιδί αρχίζει να υπερίπταται.
πετάει χαμηλά, πετάει κι αγγίζει τους τοίχους, πετάει και φτάνει στο ταβάνι, πετάει διαρκώς, όμορφα, μαλακά, σιγανά κι αφίνει γύρω του έναν ήχο.
ζουμ, ζουμ, ζουμ, ζουμ
ζουμ, ζουμ.







Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012












είδα τόσο καθαρά το πρόσωπό της πρώτη φορά ! και ξαφνιάστηκα !
το πρόσωπό της ... ένα απίστευτο πρόσωπο...
μιά θυμωμένη δυνατή λιανή μούρη, με κάτι χοντρές μαύρες συνοφρυωμένες φρυδάρες, κάτι ματάρες που ξεδιακρίνεις πως βλέπουν και μες τα σκοτάδια, σε συνέχεια του τόξου του μετώπου η  μύτη κοντυλογραμμένη  κι ένα στόμα άπληστο, που ρουφάει και καταβροχθίζει κανονικά, όποιον άτυχο  πάει και μπλεχτεί στα δίχτυα της... 

ωραία είναι η ταραντούλα μου !

και ο αραχνοϋφαντος ιστός, μου θύμισε το μύθο της Αθηνάς υφάντρας, που νίκησε στον διαγωνισμό τον Ποσειδώνα και πήρε ως δώρο την πόλη των Αθηνών.
τον μαθαίναμε παιδιά στο δημοτικό αυτόν το μύθο και βέβαια, τον έχεις ιστορήσει.
















Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012


στην πεζούλα



περιέρχομαι τες πλατείες απολαμβάνοντας μουσικά δρώμενα...
χορωδίες, σύνολα, καντάδες...








quartino
clarinet
clarinet
clarinet
alto clarinet
bass clarinet
bass clarinet
contrabass clarinet
Vivaldi, Bela Bartok, Piazolla, Χατζιδάκις κ.τ.λ...


όταν τα όργανα είναι έξι, το θυμάμαι βέβαια, λέμε sexteto.
και όταν τα όργανα είναι οκτώ, τότε πώς λέμε ;



Ανεβαίνοντας τη σκαλινάδα στο Καμπιέλο, είδα έναν νέο με μαύρα μαλλιά, σγουρά σαν του σγουρού  βασιλικού. Η όψη του μου θύμισε τον άγγελο, που ήσουν παιδί.

Καθίσαμε με την Τατ στο παγκάκι κάτω απ' τις καστανιές και τρώγαμε panini, σαν κάτι μικρά χαμίνια...
το κατ(α)υχαριστήθηκα !

είδα τον Leo και την Depy,
μιλήσαμε να βρεθούμε με την Librarian.

συνάντησα την πρώτη μας τρομπέτα ! τι κρίμα, που δεν προλάβαμε άλλοτε να συνεργαστούμε ... αλήθεια, το "άλλοτε" δεν είναι μακριά...


απόψε αργά, η γυναίκα κάθισε στην πεζούλα.
σε κράταγε όπως πάντα σφιχτά πάνω της, σε χρόνο μέλλοντα, σε χρόνο μέλλοντα, σε χρόνο μέλλοντα - τρις - και συλλογιζόταν την υπόσχεση του προφήτη Ο.Ε. 
"Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς..."

πώς αλλιώς ;!

έσκαγε κάτω απ' την πεζούλα το κύμα, έλαμπε μαύρο, ήρεμο, σιγαλό, ψιθυριστό

Πώς αλλιώς ;! έλεγε το κύμα...

Πώς αλλιώς ;!











Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012


στην καλύβα ψηλά στο βουνό

photos foteini
 τα δελφίνια του Κορινθιακού


















































μέσα στο νερό













Τρίτη 14 Αυγούστου 2012


στην καλύβα ψηλά στο βουνό


δεν παίζουνε με τη θάλασσα !

το σχέδιο ήταν να πάμε στα Τριζόνια.
πήραμε μετεωρολογικό δελτίο απ' την προηγούμενη, μα και τη Δευτέρα πρωί - πρωί.
αλλού έδειχνε 0, αλλού 1, αλλού 2 μπωφόρ.
θα πάμε είπαμε.

μιά λίμνη ήταν ο Κορινθιακός, λάδι τα νερά, δελφίνια παίζανε στον ήλιο, βούταγαν δυό - δυό, κοπάδια δέλφινες έχει ετούτη η θάλασσα σε μαγικά παιχνίδια νερών...

φτάσαμε απέναντι και πιάσαμε πρώτα στον κόλπο του Γαλαξιδιού. έβγαλα μερικές φωτογραφίες, κόστα - κόστα σχεδιάζαμε θα πιάνουμε τους ορμίσκους, ως να φτάσουμε στα Τριζόνια.

βγαίνοντας απ' το Γαλαξίδι και μόλις περάσαμε τους Άγιους Πάντες, η θάλασσα ξαφνικά άρχισε να φουσκώνει. σηκώθηκε κύμα. το κύμα δυνάμωνε γρήγορα. άρχισε ακόμα πιό γρήγορα να δυναμώνει. τέλος, το κύμα έγινε πολύ δυνατό.
κόντρα Μαϊστρος...
το βαρκάκι στο έλεος.
επικοινωνία με την ξηρά. "άλλαξε ο καιρός, είστε στα 6 με 7 μπωφόρ" !
"είναι γιατί μπαίνουμε στην μπούκα", είπε ο καπετάνιος.

τώρα, αν πω ότι δεν φοβήθηκα, ψέμματα θα πω... φοβήθηκα και παραφοβήθηκα. 
υπολόγιζα με το τρομαγμένο μου μάτι πόσο πρέπει να κολυμπήσει κανείς ως να βγει στη στεριά, αλλά η στεριά ήταν απότομα βράχια και το κύμα χτύπαγε αντίθετα και μας έλουζε...
ένα παιδί έπαθε κάτι σαν πανικό. αναζητήσαμε αμέσως πού βρίσκονται τα σωσίβια, και τότε ο καπετάνιος είπε "γυρίζουμε!"

Τρίτη αύριο πρωί - πρωί, να θυμηθώ να δω στο χάρτη, ποιά ακριβώς είναι αυτή η φοβερή και τρομερή μπούκα !

και τι καλά κάνω εγώ, που εμπιστεύομαι τα βουνά !




Κυριακή 12 Αυγούστου 2012


στην καλύβα ψηλά στο βουνό

πολύ πρωί μετά το χάραμα, κοντά στις ζωηρές σεμπρεβίβες.


φυσάει Γρέγος.
κρυώνω και τυλίγομαι καλά - καλά στο σάλι ( το σάλι με τα στρας βεβαίως βεβαίως, διότι καθώς είναι γνωστόν τοις πάσι, χαράματα στην κορφή του βουνού χωρίς σάλι με στρας, δε λέει...)
πάμε πάρα κάτω...

κατά τον Αύγουστο Heisenberg : Staat und Gesellschaft des byz. Reiches : Die Kultur der Gegenwart, B', 4,1,1923.
"το Βυζάντιο είναι το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού έθνους"


κατά Διον. Ζακυθηνό :
- ... το Βυζάντιο συνέχισε πάνω στην ιδέα της οικουμενικότητας, την οποία η Ρώμη εισήγαγε στην παγκόσμια πολιτική θεωρία.
- επίκεντρο : ο χώρος ο οποίος εκτείνεται σε Ευρώπη και Ασία και άπτεται της Κωνσταντινούπολης
- ως θρησκεία, πρέσβευε τον Χριστιανισμό
- ως γλώσσα, χρησιμοποίησε την Ελληνική 
- ως παιδεία, δέχτηκε την Ελληνική
- ήταν ανεκτικό προς τις εθνότητες που ζούσαν στα όριά του, καθόσον αυτές δέχονταν τον Ελληνικό πολιτισμό

- από τα μέσα του 7ου αι., ταυτίζεται σαφέστερα με την ιστορία του Ελληνικού έθνους και αποτελεί τον χώρο της πολιτικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας.





χτες βράδυ ξαπλώσαμε μαζί με τα 6 παιδιά χαμαί, πάνω στις πεζούλες, τυλιχτήκαμε σε σεντονάκια, ακούγαμε Chavela Vargas και βλέπαμε ως αργά τις περσίδες να σκάνε στο στερέωμα.
ένα αστέρι έσκασε σαν πυροτέχνημα , από βορρά προς ανατολάς, με ουρά, σα να ήταν κομήτης !






Σάββατο 11 Αυγούστου 2012


foteini

στην καλύβα ψηλά στο βουνό

μικρά κίτρινα φύλλα του ώριμου Αύγουστου, τα φέρνει κατα δω ο άνεμος, πέφτουν απαλά πάνω στην πραγματεία του Montesquieu "περί της παρακμής των Ρωμαίων", έπειτα ο άνεμος τα ξαναπαίρνει και τα στροβιλίζει ένα γύρο.
υπάρχει μιά αχλύ στις κορφές των βουνών. το φως είναι θαμπό και μαζεύονται σύννεφα. κοντοζυγώνει το φθινόπωρο που αγαπάς.
τη νύχτα ακούω τα τσακάλια.
τη μέρα μονάχα τζιτζίκια, η ελαφριά ανάσα του αέρα, ζουζούνια, αρουραίοι, πεταλούδες, ακρίδες, χρυσόμυγες παίζουν στους δυόσμους, στις λεβάντες, στις μυρσινιές, στα βασιλικά, στις μηλιές και στα δεντρολίβανα.
παίρνω την καρέκλα μου, την πάω εδώ, την πάω εκεί, στις σκιές, στις ερμιές,
στο βουνό είσαι λεύτερος, μ' αρέσουν τα ύψη και οι κορφές, με ελευθερώνουν.

έβρεξε κι έπειτα άναψε ένα ουράνιο τόξο. 










Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012


Γιώργος Σεφέρης

"Αν το θέλησα να μείνω μόνος,
γύρεψα τη μοναξιά,
δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές,
αυτά τα χρώματα,
αυτή τη σιγή."

 foteini
έτσι 
ο μικρός πληγωμένος στρατιώτης
επιβάλλει στον εαυτό του
σιγή

κανένας βόγγος μην ακουστεί
στους πόνους
μήδε ένα σιγανό "ωχ"

σιγή  
τόσο σκληρή

σιγή 
τόσο άδικη που
τις νύχτες
μοιάζει
με αυτοχειρία 





Τρίτη 7 Αυγούστου 2012


- μην αφίνεις τον εαυτό σου ΤΟΣΟ εκτεθειμένο !
μου λέει συνέχεια, χρόνια τώρα, η φίλη μου η ζωγράφος...

κι αυτή είναι μιά συμβουλή, που ναι μεν την καταλαβαίνω με το μυαλό μου, δεν συμφωνώ όμως με τη φιλοσοφία της...
είμαι της αντίθετης φιλοσοφίας, νοοτροπίας και φυσικά ιδιοσυγκρασίας...
αυτό έπαθα χτες και με τον ήλιο στη θάλασσα. εκτέθηκα !
δε λογάριασα τις συνέπειες.
κι υποφέρω τώρα.
ελαφριές ζαλάδες.
μα δε μετανιώνω.





Κυριακή 5 Αυγούστου 2012


 στο κελί

ο μεγάλος manitou , upupa epops, έχει πάψει να μας τιμά με την παρουσία του, από τότε που το θηρίο πηλαλάει στο χτήμα γαυγίζοντας και δείχνοντας διαρκώς τα δόντια του.

ο μεγάλος manitou , upupa epops, πέταξε χτες το απομεσήμερο χαμηλά πάνω απ' τα κεφάλια μας, γαντζώθηκε στα σύρματα του ηλεκτρικού, κοντοστάθηκε και  κοίταξε το θηρίο επιτιμητικά, έπειτα τίναξε το σκαμπρόζικο λοφίο του και πέταξε μακριά, αδιάφορος κι ελεύθερος.

το βράδυ, ένα φεγγάρι μεγάλο σηκώθηκε αργά αργά πίσω απ' τους λόφους.
μιά νυχτερίδα φτερούγισε μπροστά του και γιά ένα δευτερόλεπτο μου το σκίασε.

























ο φίλος σου ο γκιώνης, η κουκουβάγια, το τριζόνι κι ο τζίτζικας λαλούν αδιάκοπα.

το πρωί κολύμπησα ώρα πολύ, κι ίσως με χτύπησε ο ήλιος μέσα στη θάλασσα.
έτσι, όλημέρα ζαλίζομαι λίγο.















Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012


θά ήθελα νά είχα λίγα γαρύφαλλα μυρωδάτα.

δεν βλέπω πιά πουθενά γαρύφαλλα.
χρωματιστά, ατίθασα, ζωηρά λουλούδια, μυρωδάτα...


δυό φεγγάρια τον Αύγουστο, θά έχουμε φέτος.
και θυμάμαι έτσι, εκείνη την υπέροχη ταινία του Κώστα Φέρρη !



Τρίτη 31 Ιουλίου 2012


στο κελί

το περασμένο Σάββατο πρωί πρωί και Δευτέρα το απόγευμα
πότισα τα δέντρα με την ψυχή μου, mikremoumozart, γέμιζα ως απάνω τους λάκκους τους κι αυτά  ρούφαγαν το νερό άπληστα.
σου το έχω ξαναπεί, έχω την αίσθηση πως σαν κάνει τρομερή ζέστη και ποτίζεις, είναι σαν να σε ευλογάν τα δέντρα !
φυσικά, ίσως είναι μονάχα μιά δική μου αίσθηση αυτή, ότι ξανασαίνουν δηλαδή ευχαριστημένα τα δέντρα, ή, και γιατί οχι δηλαδή, μπορεί τα δέντρα και τα μικρά χρυσόψαρα, μπορεί να έχουν βρει πάνω στη γη, έναν κάποιον δικό τους τρόπο επικοινωνίας...

πότισα ώσπου φάνηκε στον ουρανό μισόγεμο το φεγγάρι, κι ας ήταν μέρα ακόμα, κι ας ήταν ο ουρανός ακόμα γαλάζιος...


αυτόν τον καιρό διαβάζω παλιά κυρίως βιβλία, παλιούς καλούς κλασσικούς, συνεχίζω τον Ντίκενς, ας τάχουμε ξαναδιαβάσει, δεν πειράζει...



τι άλλο ; α ! ο Πέπε μου κατούρησε την τσάντα. ναι, συνέβη και αυτό.
τον πήρα ένα απόγευμα στη θάλασσα και μου βγαλε την ψυχή...
πρώτα, πέρασε γιά κορμό δέντρου το ξύλινο κοντάρι της ομπρέλας. πήγε και κατούρησε το κοντάρι, όπου εγώ είχα ακουμπήσει την πάνινη τσάντα της θάλασσας.
και δε φτάνει αυτό ! σε λίγο εμφανίστηκαν στην παραλία δυό τρία ήμερα και καϋμένα αδέσποτα, που όμως εκείνος πρώτα τα στραβοκοίταξε κι έπειτα άρχισε να κάνει σα λυσσασμένος... τον κρατούσα  φυσικά δεμένο, μα με τράβαγε κι εμένα μαζί, γαύγιζε και χαλούσε τον κόσμο, έτσι του αρέσει να τσαμπουκαλεύει όταν βλέπει άλλα σκυλιά τριγύρω, έκανε έτσι τον κόσμο άνω κάτω, και τον πήρα άρον άρον και φύγαμε...



ένα βράδυ μπήκα στη θάλασσα.
δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν η θάλασσα μου αρέσει πιό πολύ μέρα με ήλιο ή νύχτα με φεγγάρι και σκοτεινιά.
γενικά τη νύχτα λειτουργώ καλύτερα.
από παιδί, η νύχτα μ' άρεσε και συνεχίζει να μ' αρέσει πολύ.


όσον αφορά στην πολιτική και στα πολιτικά, mikremoumozart, δε βλέπω κανένα φως... μου φαίνεται δεν υπάρχει πουθενά λίγο φως...
απίστευτο, πώς αίφνης πέσαμε σε τέτοια λούμπα !
μου φαίνεται πως δεν υπάρχει τρόπος να σπάσει αυτό το παλιοσύστημα... δεν υπάρχει τρόπος -ορατός-, ό, τι και όσα κι αν λέμε ή κάνουμε σήμερα...
τουλάχιστον, πώς μπορεί να γίνει
ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ
"ο σώζων εαυτόν σωθείτω..." ;











Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012


γιά κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, βιντεάκι της Πόλης δεν μου βγαίνει...
τα στρώνω όλα στη σειρά σα στρατιωτάκια, μιά έτσι, μιά αλλιώς, μιά παραλλιώς, τίποτα...
δεν μου αρέσει τίποτα.

άστο, να περάσουν λίγες μέρες...











προσπαθώ να τα βγάλω πέρα...
πώς γίνεται και δεν με φτάνει ο χρόνος, να κάνω τα πράγματα που θέλω ;


ακούω κι ένα γύρο , φεστιβάλ που διοργανώνονται μες το καλοκαίρι... μουσικές, θέατρα...
θλίψη με πιάνει...
εδωδά, έχουνε σταματήσει τα πάντα.
ΛΟΥΚΕΤΟ, μικρέμουμότσαρτ !
έχουνε βάλει πραγματικό λουκέτο ! απ' αυτό με το κλειδί...
θλίψη με πιάνει...





Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012


θα προσπαθήσω να φτιάξω ένα μικρό βιντεάκι.
ό, τι βγεί...

έφτιαξα τα αχλαδάκια που μου έκοψε και μου χάρισε ο Π.
νομίζω, καλά έγιναν.

δεν υπάρχει ταχυδρόμος.
το ένα μου ταχυδρομικό περιστέρι είναι στην Αραπιά.
το άλλο στα Κύθηρα.
έτσι, δεν έχω παρά να υπομονεύω.

μιά και οι μανάδες λείπουν, αύριο το μεσημέρι κάλεσα να φιλέψω τα παιδιά.









Κυριακή 22 Ιουλίου 2012



Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

 

 

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012


ήρεμα !
ψύχραιμα, μικρέμουμότσαρτ...

yavas yavas !

η "Πόλη" είναι μιά φουρτούνα και μιά κοσμοχαλασιά,
μα τα πράγματα χρειάζονται όπωσδήποτε ψύχραιμη σκέψη...
πάρε το χρόνο σου...

yavas yavas !







Σάββατο 14 Ιουλίου 2012


"Το πατρικό μου όνομα ήταν Πίρριπ, το βαφτιστικό μου Φίλιπ, κι η παιδική μου γλώσσα δε μπορούσε να φτιάξει απ' τα δυό αυτά ονόματα τίποτα πιό μεγάλο ή πιό καθαρό απ' τη λέξη Πίπ.
Έλεγα λοιπόν τον εαυτό μου Πίπ, και στο τέλος όλοι με φώναζαν Πίπ"

.............................................


φτιάχνοντας αποβραδύς τη βαλίτσα, έψαχνα ένα ωραίο βιβλίο, γιά να χώσω μέσα.
γιά λίγες μέρες αποκομμένη από κάθε τι δικό μου, θέλω να πάρω μαζί βιβλίο αγαπημένο και  ξεκούραστο.

πώς έχουμε αλήθεια, λησμονήσει τον Ντίκενς ; !
Θέ μου, μην καταλήξουμε κάτι απίστευτοι τύποι, που θα μας απασχολούν όλη μέρα τα χαζοκούτια, οι μαύρες ειδήσεις τους κι οι ατέλειωτες τους φλυαρίες ...

έχουμε ξεχάσει, μικρέμουμότσαρτ, τον Ντίκενς !

ο Πίπ, η αδελφή του, ο Τζό Γκάρτζερυ ο σιδηρουργός, ο δραπέτης, η μις Χάβισαμ, η Εστέλλα, η Εστέλλα, η Εστέλλα...
ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ !

στα μικρά μου χρόνια είχα λατρέψει αυτό το βιβλίο με το βαθύ κόκκινο εξώφυλλο, από τις εκδόσεις ΜΠΕΡΓΑΔΗ, σε μετάφραση του Γιάννη Λάμψα...
μήτε ξέρω να πω, πόσες φορές το είχα διαβάσει...
αυτό λοιπόν μαζί μου.








Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012


.................................................................................

Ω και αν έχω! 
Αλλά πως με τι γίνεται τρόπο
να φανερωθεί το «μη λεγόμενον»

Που ενώ με τις ίριδες και με τ' ανεμοκλείτια ευλαλούν οι Μάιοι
Και με χλόες παν κατεβατές έως τη θάλασσα
Τη στιγμή που κι εκείνη ψιθυριστά κάτι απ' τ' αρχαία της μυστικά
Ολοένα εκμυστηρεύεται, άφωνος μένει ο άνθρωπος

Η ψυχή μόνον. Αυτή
Σαν μητέρα νεοσσών όπου κίνδυνος κάνει φτερούγα
Και από τις καταιγίδες μέσα λίγα ψίχουλα
Γαλήνης υπομονετικά συνάζει· ώστε αύριο, μεθαύριο
Κείνα που κατά διάνοιαν έχεις με καινούριο στιλπνό πτίλωμα
Στους αιθέρες ν' ανοιχτούν κι ας ανοιγοκλειούν οι θύρες άδικα
Στα ουράνια κατοικητήρια

Ξέρει ο Άγγελος. Και δειλά το δάχτυλο αποσύρει
Που ξανά κυανό το χρυσό γίνεται και μια ευωδιά
Σμύρνας καιούμενης ανεβαίνει ως τον ρόδινο θόλο
Μονομιάς ανάβουν τα κεριά σ' όλα τα μανουάλια
 ................................................................................
Οδυσσέας Ελύτης, Τα ελεγεία της οξώπετρας (1991)