Κυριακή 22 Μαρτίου 2015


Αργά την Πέμπτη το μεσημέρι, περνούσα κοντά στο άγαλμα του Παλαμά.
Κοντοστάθηκα και κοίταζα τις δυό κοπέλες, ύστερα έμεινε μόνο η μία κοπέλα, να "φροντίζει" το πρόσωπο του αγάλματος...

Κατόπιν, βρήκα στην art ist  ετούτο το υπέροχο :

Κωστής Παλαμάς, "...κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα..." 

Κοντοστάθηκα πάλι... 

 

 

Λίγο παρα κείθε, στην αρχή της οδού Μασσαλίας, θυμάσαι άραγε τους bouquinistes ;

Φυσικά τους θυμάσαι ! Σχεδόν στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα, στις ίδιες γειτονιές, περάσαμε την εφηβεία που μας διαμόρφωσε, και τα νεανικά χρόνια μας. Les bouquinistes, απλωμένη η πραμάτεια τους στον ήλιο της Μασσαλίας... Τι θαυμαστό ! Πόσοι άραγε το θυμούνται ; Και πόσοι να χουν την εικόνα αυτή μπροστά στα μάτια τους ; Σε πόσους να λείπει ; Les bouquinistes, των Αγίων Αναργύρων το εκκλησάκι πίσω, κι ένα σωρό κτίρια, στέκια κι άλλα, αυτά, που μιά μέρα περιμένουν,  μαζί ότι θα τα συ ζητήσουμε.

 

 

Τι άλλο ήθελα, τούτες τις άγριες μέρες, να πω ; 

Εγώ ιδεολογικά,

"τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά

να τα κάνουμ' εργαλεία, να δουλέψει η εργατιά !"

παρ' όλ' αυτά, 

είχα από παιδί την αίσθηση μιας στράτευσης... Ιδεολογική στράτευση - σε ποιάν ιδέα δεν είναι της παρούσης - , από επτά χρονώ. Από επτά χρονώ, συνειδητά και ξεκάθαρα Ετών δεκαεπτά , αλλαγή ιδεολογικού προσανατολισμού, επαναπροσδιορισμός και της ιδεολογικής στράτευσης. Από τα είκοσι ως τα τριάντα μου, είχα μέσα μου περίσσιο θυμό... αφού ο ευλογημένος τούτος τόπος μας, βρίσκεται γεωπολιτικά σ' αυτή τη θέση - σύνορο ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους - , κι αφού χρειάζεται στρατό, άλλοτε να τον υπερασπίζεται κι άλλοτε να τον υποστηρίζει, εγώ, το θυμάμαι καλά, νιώθοντας πολύ δυνατή στο σώμα, στο μυαλό και την ψυχή, δεν δεχόμουν ότι η πολιτεία με ξεχώριζε από τα αγόρια, αυτοί στρατεύονταν κι εγώ, ως γυναίκα, δεν είχα καν τη δυνατότητα...  

 

έτσι, τώρα που βρέθηκα "σε περιβάλλον", αισθάνομαι ότι τουλάχιστον το "κατανοώ"...

 

"τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά

να τα κάνουμ' εργαλεία, να δουλέψει η εργατιά !", πάντα και πάντα και πάντα,

παρ' όλ' αυτά, "στρατευμένη" στη ζωή μου εργάστηκα, όπου και να βρισκόμουνα, ό, τι κι αν έκανα. 

έχοντας διαμορφώσει την δική μου άποψη - μακριά από μένα τα συμβατικά αστικά, ψευδοηθικά θέματα-, γιά το τι είναι η πραγματική αρετή, γιά το τι ακριβώς είναι και η αληθινή τόλμη...

 

 

Τι άλλο ήθελα, τούτες τις άγριες μέρες, να πω ; 

ναι, φυσικά προσπάθησα να φωτογραφήσω την προχθεσινή έκλειψη του ήλιου, σε όλες της τις φάσεις, με μιαν απλή φωτογραφική μηχανή , ανεπιτυχώς .

 

 


 



 



 



 



 



 



 



 


 γιά το παρόν, αυτά...

 

 

 

 

 

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015




Ξαναδιαβάζοντας, ετούτη τη φορά στα ελληνικά, την “Porte etroite” του André Gideβρίσκω με το μυαλό μου έναν κοινό πυρήνα, και μια βασική ιδέα , που συνάντησα άλλοτε στον Παλαμά  :

“Πνεύμα κι εσύ, πνεύμα κι εγώ,
Πνεύμα κι ο έρωτας, όλοι”



Στις
"Μεγάλες Προσδοκίες" του Dickens - γιατί όχι (;)  είναι βασικό το στοιχείο της αφοσίωσης, στη ζωή του Πίπ (ω, Εστέλλα !)



Στης   το Σουέλ” :

“το σπάνιο χάρισμα της αυταπάρνησης

και της χωρίς προϋποθέσεις αφοσίωσης.

Μια αγάπη ωστόσο, που έχει ανελαστικά προαπαιτούμενα και ρήτρα σε σκληρό νόμισμα”




André Gide  , εκδ. Ζαχαρόπουλου

Άλισα
- “… γιατί να έχουμε αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας ; γιατί αυτή η αδράνεια, η βουβαμάρα, ενώ έχουμε τόσα πράγματα να πούμε ο ένας στον άλλο ;
…δεν ήθελα να σου στείλω αυτό το γράμμα χωρίς να σου ζητήσω να είσαι διακριτικός… πολλές φορές με πλήγωσες στο παρελθόν…  αυτό άλλωστε ήταν που μ’ έκανε να σκεφτώ ότι ο έρωτάς σου ήταν εγκεφαλικός κυρίως, μια έμμονη ιδέα πίστης και αφοσίωσης ενός διανοούμενου”


Ζερόμ
- “Άλισα λυπήσου μας ! Το γράμμα σου με κάνει τόσο να υποφέρω.
















Τρίτη 10 Μαρτίου 2015



... κατάλαβα ξαφνικά, ότι είχα γαντζωθεί γερά πάνω στο σύρμα.
είχα μπήξει τα δάχτυλά μου μέσα στις τρύπες του συρμάτινου φράχτη και κρατιόμουνα σφιχτά.

τότε θυμήθηκα, την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο,  6 χρονών με κοντά βρακιά, ανασφαλές, φοβισμένο και δύστροπο.
έτσι πάλι τότε κρατιόμουνα σφιχτά, κι είχα μπήξει πάλι τα δάχτυλά μου μέσα στις τρύπες του συρμάτινου φράχτη του σχολείου.

... μετά, επανέλαβα μέσα στο νου μου το δίστιχο, που από παιδί αγάπησα και το φύλαξα καλά στην καρδιά μου, ίσως, λέω, γιά τούτη την ώρα...

"Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι."

έτσι, λίγο σα να ησύχασα...







Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

and so what ? !

ή, εκείνη η σπουδαία φράση "ο ένας με το πνεύμα του άλλου !"

πολύ καλό ήταν απόψε το έργο "παιχνίδια μίμησης"

κι από το παζάρι βιβλίου, σήμερα το πρωί αγόρασα:

τα Καραγκιόζικα, του Βασίλη Ρώτα
το Περί Ψυχής, του Αριστοτέλη
το Έργα και Ημέραι του Ησίοδου σε μετάφραση Ρώτα
Γιώργος Βέλτσος προς Κορνήλιο Καστοριάδη
8 δοκίμια γιά την ποίηση, του Καβάφη
το μονόπρακτο του Πρεβέρ, Είσοδοι και Έξοδοι
τα Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων, του Χριστιανόπουλου
ανθολόγηση και μεταγραφή παραμυθιών, της Αγνής Στρουμπούλη
μερικά τετράδια τέχνης
κι ένα άλλο βιβλίο, που το είχα μεν διαβάσει, μα δεν το είχα στη βιβλιοθήκη.

and so what ? !