Ξαναδιαβάζοντας, ετούτη τη φορά στα ελληνικά, την “Porte etroite” του André Gide , βρίσκω με το μυαλό μου έναν κοινό πυρήνα, και μια βασική ιδέα , που συνάντησα άλλοτε στον
Παλαμά :
“Πνεύμα κι εσύ, πνεύμα κι εγώ,
Πνεύμα
κι ο έρωτας, όλοι”
Στις
"Μεγάλες Προσδοκίες" του Dickens - γιατί όχι (;) , είναι βασικό το στοιχείο της αφοσίωσης, στη ζωή του
Πίπ (ω, Εστέλλα !)
“το σπάνιο χάρισμα της αυταπάρνησης
και της χωρίς προϋποθέσεις αφοσίωσης.
Μια αγάπη ωστόσο, που έχει ανελαστικά προαπαιτούμενα και
ρήτρα σε σκληρό νόμισμα”
André
Gide , εκδ. Ζαχαρόπουλου
Άλισα
-
“… γιατί να έχουμε αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας ; γιατί αυτή η αδράνεια,
η βουβαμάρα, ενώ έχουμε τόσα πράγματα να πούμε ο ένας στον άλλο ;
…δεν
ήθελα να σου στείλω αυτό το γράμμα χωρίς να σου ζητήσω να είσαι διακριτικός…
πολλές φορές με πλήγωσες στο παρελθόν…
αυτό άλλωστε ήταν που μ’ έκανε να σκεφτώ ότι ο έρωτάς σου ήταν
εγκεφαλικός κυρίως, μια έμμονη ιδέα πίστης και αφοσίωσης ενός διανοούμενου”
Ζερόμ
-
“Άλισα λυπήσου μας ! Το γράμμα σου με κάνει τόσο να υποφέρω.
………………….. Σ’ αγαπώ πολύ για να
μπορώ να είμαι επιδέξιος στα λόγια . Μου λες “εγκεφαλικός έρωτας!” Τι θέλεις να
σου απαντήσω σ’ αυτό ! Πώς μπορώ να ξεχωρίσω την καρδιά απ’ το μυαλό μου όταν
σ’ αγαπάω μ’ ολόκληρη την ψυχή μου…”
Άλισα
- “Όχι, Ζερόμ, δε μας αρκεί. Δεν πρέπει να μας αρκεί, Ζερόμ.
………………… Εμείς είμαστε γεννημένοι για μιάν άλλη ευτυχία”
Αυτό το βιβλίο, μου θύμησε ακόμα την “στενή πύλη” της Διαθήκης,
και πάει λέγοντας…