Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019

Κυριακή 9 Ιουνίου 2019


κουβέντες λίγες...     

  Blogger Ο/Η AKIS είπε...
*       Τι τρέχει φιλενάδα? Τις μαύρες μας? Τώρα μετά από τα νέα σου καθήκοντα? Έτσι αρχίζουμε τον αγώνα? ¨οτι κιν σε φέρνει στο τραγούδι αυτό, που είναι καταπληκτικό, δεν αξίζει να σκιάζει τα ματάκια σου, ότι κι αν είναι... Τίποτα και κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να μαυρίζει την ψυχούλα σου.
*       Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 10:21:00 μ.μ.





*       Η AKIS είπε...
Δεν είναι απαραίτητο να αποδέχεσαι την γνώμη του άλλου, είναι όμως απαραίτητο να την δέχεσαι. Σου προτείνω να δεις την ταινία του Herzog << Καρδια από γυαλί >>, όχι τόσο για την υπόθεση, που δεν τολμώ να πω πως την κατάλαβα, αλλά για την πραγματικά αρηστουργηματική φωτογραφία. Ταινία του 76 που θα ζήλευαν πο΄λλοί από τους σημερινούς με τα τόσα μέσα σκηνοθέτες. Ένα ποίημα με εικόνες.
Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2007 3:12:00 π.μ.





*        Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006
*       Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,
 

που σιγά σιγά γράφεται…
*       Signature
*       A.K.
*       Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…
*       … τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!
*       ... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…
*        
*        
*        
*        
  
*        
*        
*           Ο/Η AKIS είπε...
*       Η μυρουδιά του αχνιστού τσαγιού με την κανέλλα, έξω να πεφτει στον κήπο σου το χιόνι, στο πικ-απ ο αγαπημένος μας δίσκος του Brel. Εσύ αλλού, εγώ να λαχταράω την ζωή μέσα από την παρουσία σου. Ακαδημίας έξω απ' την Λυρική...Στο παγκάκι κάτω απ' την αγριοτριανταφυλλιά...Οι μικρές σιωπές που τόσα λέγαν. Το χάδι στις δύσκολες στιγμές. Το βλέμα που 'σπαζε την μάσκα της αδιαφορίας. Οι εξομολογήσεις για τους νέους μας έρωτες, τα μικρά μεγάλα μας μυστικά. Η Αρλέτα - φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με...Και συνεχίζουμε να ζούμε χαμένοι (?) μέσα στα μικρά και καθημερινά που ελάχιστα είναι ικανά να δόσουν αξία στο ζω. Μα φτάνει ένα παιχνίδισμα τ' αγέρα με κάποιες νότες εκούσια ξεχασμένες να σε παρασύρουν σ' ενα απρόσμενο ταξίδι στο παραμύθι της ζωής σου και να ψυθιρίζεις << για όλα όσα περάσαμε μαζί>> και να θες να συμπληρώσεις << και για όλα που περάσαμε χώρια και μαζί>>
Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 2:36:00 π.μ.
Blogger 

Ο/Η AKIS είπε...
Κάνει ζέστη. Τα φώτα του λιμανιού θάμπωσαν απ' την πάχνη της υγρασίας. Και η ώρα είναι ακόμα 2:34 πμ. Είναι η δικιά μου ώρα, αυτή που περιμένω ολάκερη τη μέρα. Αφουγκράζομαι την ανάσα της μικρής μου και σχεδόν ακούω την ανάσα της μεγάλης μου κι ας είναι μακριά. Ξεμπλέκω τις σκέψεις μου, κάνω όνειρα, ταξιδεύω στο χθες και αγναντεύω το αύριο, όχι έτσι όπως θα είναι αλλά όπως θα θελα να είναι. Μικρές αυταπάτες, φυγές μέσα στην νύχτα, λίγο πριν ακούσω την φωνή της σιδεράς κυρίας << μα τι κάνεις ακόμα τέτοια ώρα? Δεν θα ξυπνας αύριο και καταστρέφεις τα μάτια σου >>. Άραγε πόσοι είναι εκείνοι που ξέρουν ότι 1+1 δεν κάνει πάντα 2, αλλά και δεν σταματάν να ψάχνουν άραγε πόσο κάνει και γιατί, αν και το τελευταίο ποσός τους ενδιαφέρει αρκεί να μη είναι πάντα 2.
Καληνύχτα και κάπου μέσα στ' όνειρό σου βάλε ένα αστέρι να σου φέγγει τον δρόμο...
Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 2:57:00 π.μ.
Blogger 

Ο/Η quartier libre είπε...
Επι τέλους!
το αργό μου μυαλό, είδε ποιος έγραφε τις ιστορίες με τους κουλουράδες και τα κουλούρια...
Αλλιώς θα σου απαντούσα, αν το ήξερα πώς είσ’ εσύ... εννοώ, οπωσδήποτε με λιγότερη αβρότητα - ή μήπως δεν ήσουνα εσύ; (ο διάβολος να με πάρει, πάντα μπερδεύομαι με τους ανθρώπους...)

Έλα, τώρα... αστέρι της ψυχής μου είσαι πάντα...
Αδερφός , πλάϊ στον αδερφό μου, όλα τα χρόνια. Κι αυτά που λες, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα μας έχουνε διαμορφώσει.
Δεν είμαστε αυτοί, που κλείσαμε την πόρτα της λυρικής, όταν έκλεισε για χρόνια τις πόρτες της; Δε λες, καλά που τις ξανάνοιξε!...
Ο Brel... Τα 12 + 1 (ε;), o Λόρκα – η καντάτα για τον Ιγνάθιο -, (αναφορές)! και, και, και... να γιατί, μας αρέσει το χιόνι...

Όταν έρθεις Αθήνα, βάλε, ω μεγαλόσχημε , και την ταπεινή αφεντιά μου στην ατζέντα των rdv σου.
den synehizo na zo hameni mesa sta mikra kai kathimerina pou elahista einai ikana na dosoun axia sto “ZO”...
τα υπόλοιπα, από κοντά... όταν

(το επόμενο sms τραγούδι που θα στείλεις, s.v.p., να ναι η casta diva) ...

Υ.Γ. και θες μπάτσες, αγράμματε! το «ποσώς», με ωμέγα...
Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:22:00 π.μ.
Blogger Ο/Η AKIS είπε...
Αν αυτό είναι το μοναδικό μου λάθος, τότε είμαι μια χαρά...Αλλά καλού κακού δεν πας και σε κανέναν οφθαλμίατρο η ηλικία βλέπεις...
Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:15:00 μ.μ.





Ο/Η quartier libre είπε...

δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πιά...

ξέρεις, ότι όταν ο Γ. Δ. έκανε το Phd στην Οξφόρδη, ΔΕΝ πήρε τίτλο σπουδών; το ξέρεις, ότι δεν καταδέχεται η Οξφόρδη να χορηγήσει τίτλους σπουδών; "όποιος φοίτησε, λέει, εδώ, του είναι αρκετό, που φοίτησε κοντά μας. δεν του χρειάζεται το χαρτί, ως πιστοποίηση..."!
Γιατί, ρε γμτ., να μπορούν να γίνονται αυτά αλλού, κι όχι εδώ;
Εντάξει, την δημόσια εκπαίδευση υπερασπιζόμαστε,
όμως, πώς μπορούμε ν' αγνοήσουμε όλα τα ελληνόπουλα που σπουδάζουν έξω, κι όλο το χρήμα και την ταλαιπώρια των οικογενειών, που μπαίνουν σ΄αυτό το λούκι;
Απ' τη μιά σκέφτομαι αυτό, και λέω, γιατί να μη φτιάξουμε κι εδώ, αξιόπιστες ιδιωτικές σχολές,για τα παιδιά, που για διάφορους λόγους δεν φοιτάν στα δημόσια... απ' την άλλη,φοβάμαι την κωλοκοινωνία μας,και το νταβατζιλίκι που θα παίξει πάλι πάνω στις πλάτες των ανθρώπων...
ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι θα φτιάξουνε γερούς θεσμούς και φερέγγυους; κι ότι δεν θα παραδώσουνε τα σχολεία στις επιταγές του κάθε επιχειρηματία και της αγοράς;
πραγματικά, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει...

πριν 3-4 χρόνια, πήγα με τη φίλη μου τη Μαρία (δεν την ξέρεις) στο Παρίσι, και με πήγε να μου δείξει στη Σορβόννη τη σχολή που σπούδασε...
δίχως να μαι άσχετη απ' αυτά, "τα παιξα"!
έχει μείνει πληγή μέσα μου...
γιατί αυτοί, κι όχι εμείς;
αμφιθέατρα ντυμένα σε μπρούτζο και ξύλο. τοιχογραφίες και πίνακες...
θρησκευτική προσήλωση εκκλησίας...
γιατί ρε γμτ., αυτοί κι όχι εμείς;
θα μου πεις, αυτοί έχουνε σχολές απ' το 1100 κι εμείς απ' το 1900...
δεν είναι όμως, μονάχα αυτό...
είναι μεγάλη συζήτηση...
Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 2:22:00 π.μ.






Blogger Ο/Η AKIS είπε...
Ο μικρός μας πρίγκιπας και τα μυρουδάτα κούμαρα μαζεμένα τριφερά με τα χέρια σου κάτω απ' τ' αστέρια του Αττικού ουρανού...Μια νύχτα που γεμίζει με αναμνήσεις και μ' ελπίδες πως κάτι σημαντιό θα ξημερώσει. Όχι μη τρομάζεις δεν μ' έπιασε το σύνδρομο του απολογισμού και του ρομαντισμού. Εξ άλλου τώρα που σου γράφω έχει ξημερώσει και το βραδυνό ποτό έχει πια ξεθυμάνει. Περιμένοντας όμως τον ήλιο να προβάλει πίσω απ' τη θάλασσα περιμένω και τα καινούρια που μέλλονται ν' ανακοινωθούν απ' το Γιωργάκη. Και θέλω ν' ακούσω και φοβάμαι. Περιμένοντας κρατάω τις εικόνες σου και το άγγιγμα του παγωμένου αέρα του Υμηττού...
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 7:30:00 π.μ.
Blogger Ο/Η quartier libre είπε...
Αδερφέ όλης μου της ζωής,

βαδίζω σε δρόμο εσωτερικής μοναχικότητας.
Όχι ασφαλώς από ανάγκη, ούτε τυχαία. Είναι πιά απόλυτη, συνειδητή, αδιαπραγμάτευτη επιλογή μου.
Παρ' όλο που είμαι επίσης μιά ζωή "ζώο πολιτικό", στρατευμένο, ενεργό και δυνατό, εσωτερικά είμαι σε περίοδο αλλαγής.
Λίγο με νοιάζουν πιά τα μικρά, τα καθημερινά μου, τ' ασήμαντά μου...

Ο μικρός πρίγκηπας! πράγματι, μ' αυτά μεγαλώσαμε, απ' το σχολείο ακόμα... όμορφα και τρυφερά...
και κάποια στιγμή, (το πιστεύεις;)τα ξαναβρήκα μπροστά μου, στη ζωή!

Θέλω να σαι καλά
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 9:06:00 π.μ.





Blogger Ο/Η AKIS είπε...
l' essentielest invisible
για τα μάτια όσων επιφανειακά βλέπουν. Απολογισμός μέρος χ: πορευόμαστε μια διαδρομή φιλίας 35 χρόνων ( θυμάσαι από τα 12 μας )και όποια απόσταση κι αν μας χωρίζει πάντα βρήσκουμε τρόπο να επικοινωνούμε με ανοιχτή καρδιά. Σήμερα συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο δωρο είναι η πραγματική φιλία, αυτή που δεν έχει ανάγκη επιβεβαίωσης με την καθημερινή παρουσία και την κοντινή απόσταση. Θα 'θελα να σου πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ για πολοστή φορά από βάθος καρδιάς...αυτή την κρύα βραδιά κοντά στην θάλασσα που σμιλεύει τους βράχους... όπως κι η φιλία μας σμικεύτηκε από τα χρόνια...
Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006 7:33:00 μ.μ.







Blogger Ο/Η AKIS είπε...
Αποθσία συμμετοχής? Κι όμωσ τα θέματά σου δυνατά και προσεγμένα. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις πάντα και δημιουργείς μια ερωτική ατμόσφαιρα ακόμα και με τα πιό απλά και καθημερινά θέματα. Σε θαύμαζα και συνεχίζω να σε θαυμάζω φιλενάδα. Με την φωτό μου έφτιαξες την μέρα μου και σ'ευχαρηστώ. Πολλά φιλιά και καλημέρα μας. Καλημέρα σ' όλο τον κόσμο.
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 7:56:00 π.μ.
Blogger Ο/Η quartier libre είπε...
Σήμερα η μέρα, είναι πολύτιμη
και μοναδική
- και μοναχική (σαν πάντα)
και τα edelweiss, ξέρεις ότι έχουν προορισμό.
(όπου το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μη φτάσουν...)

όσο για την ατμόσφαιρα...
είναι απλό, αλλά και πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς (εσύ μάλλον θα καταλάβεις): έχω μεταμορφωθεί...
(μην το σχολιάσεις)

να χεις καλή μέρα
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 8:23:00 π.μ.





δρόμος εσωτερικής μοναχικότητας