Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

.
η Άσ. λέει ότι οι άνθρωποι είναι πιά σκληροί. δεν έχουν αισθήματα.
ξέρω κι εγώ ;
μπορεί νάναι κι έτσι...
.
.
.
.
.

πέταξα το μισό ιστορικό αρχείο !
. . .
.
μου φαίνεται απίστευτο,
όμως το έκανα...
. . . .
.
.
.
.
.
.
.
σήμερα κάθισα ολημερίς κι άνοιγα πακέτα... αντιλαμβάνομαι ότι με τους ρυθμούς που πάω, μπορεί να μου πάρει και μήνες ή κανα χρόνο να τακτοποιήσω την πραμάτεια μου. δεν θέλω όμως να πιέσω τον εαυτό μου. τον πίεσα επί πολλά χρόνια. ας είμαι λίγο πιό ήρεμη, λίγο πιό άνετη αυτόν τον καιρό, όσο έχω αυτή τη δυνατότητα...
το πήρα απόφαση, θα τα τελειώσω με το χρόνο τους...
.
σήμερα γιά παράδειγμα, έκανα γερή δουλειά. άνοιξα μιά στίβα τεράστια. άνοιξα χαρτάκι - χαρτάκι, τετράδιο - τετράδιο, έντυπο - έντυπο.
ούτε που θυμόμουν ότι είχα όλα αυτά τα πράματα... ένα ολόκληρο ιστορικό αρχείο από εφημερίδες, πολιτικά έντυπα και περιοδικά.
απίστευτο !
εφημερίδες γιά το κάθε τι , από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τον έξω κόσμο...
το κάθε γεγονός ή την κάθε μέρα την έχω κρατήσει όχι μονάχα σε μία εφημερίδα, μα σε αρκετά έντυπα...
ο κύριος όγκος από αυτό το πακέτο που άνοιξα σήμερα, έχει να κάνει κυρίως με τα γεγονότα τα δυό τελευταία χρόνια της χούντας, φυλακίσεις, πολιτικές δολοφονίες, τα δημοψηφίσματα, τη Νομική, το Πολυτεχνείο, την επέμβαση στην Κύπρο, διαδηλώσεις, πορείες, μεταπολίτευση, μαρτυρίες ανθρώπων, εκδηλώσεις, ό, τι κυκλοφορούσε εκείνα τα χρόνια σε έντυπο το έχω κρατήσει.
.
και σήμερα, έκανα ένα μπραφ, και τα πιό πολλά τα πέταξα !
.
δεν γίνεται να τα κρατάς όλα... δεν υπάρχει πιά χώρος !
είχα κρατήσει όλον τον Κυρ της εποχής, κι όλον τον Φρέντυ Γερμανό κι όλον τον Τσάρλη Μπράουν. σακκούλες μιλάμε... φυσικά συνεχίζω να τους αγαπώ ! μα τα βιβλία αυτά κυκλοφορούν όλα στο εμπόριο, δε χρειάζεται να τάχω και σε εφημερίδες...
.
απ' τα πολιτικά, κράτησα μόνο μιά εφημερίδα γιά κάθε γεγονός, και πάλι πολλές είναι !
κράτησα μερικές παραπάνω από την Χριστιανική - του Ψαρουδάκη (την θυμάται άραγε κανείς ;) επειδή δεν υπάρχουν πιά τα αρχεία αυτής της εφημερίδας.
.
έντυπα του Ρήγα, Πανσπουδαστικές, Αγωνιστές, Συμμαχίες, Μ-Λ ΚΚΕ, Λ-Μ ΚΚΕ, ΚΚΕ σκέτο, ΚΚΕ Εσωτερικού, απίστευτα πράγματα έχουμε ζήσει ! των απιστεύτων απίστευτα δηλαδή...
γέμισα μεγάλες μαύρες σακκούλες σκουπιδιών κι αύριο θα φύγουν.
τα υπόλοιπα αυστηρά επιλεγμένα, γέμισαν μιά μεγάλη κούτα και χρειάζομαι ακόμα μία.



.
βρήκα κι άλλα όμως, απίθανα πράγματα.
τετράδια ολόκληρα με στίχους.
στ΄αλήθεια δε θυμόμουνα πως τάχα γράψει αυτά, και φυσικά δε θυμόμουνα πως τάχα κρατήσει !
τα κοίταζα με τις ώρες σήμερα...
.
όπως και όλες τις εκθέσεις του φροντιστηρίου, όπως και όλα τα τετράδια με τις εκθέσεις του αδερφού μου που είχα φυλάξει, σημειώσεις απ' το σχολείο, τα καρνέ με τους βαθμούς μου.
αυτά τα κράτησα όλα.
καθώς και γράμματα άπειρα.
άπειρα σημειωματάκια διπλωμένα στα χίλια, που ανταλλάσσαμε κρυφά με τη Βάντα κάτω απ' το θρανίο, μιλώντας μιά γιά το ένα, μιά γιά τ' άλλο, τα έχω φυλάξει όλα, έναν πάκο !
τα γράμματα του Άκη, όταν έκανε το αγροτικό του στις Φιλιάτες, του Αντώνη, όταν έκανε σύνθεση στη Βιέννη, τα γράμματα της Όλγας στον Λ., που μου έδωσε να της τα φυλάω εγώ, τα γράμματα του Αλέξη απ' την Αμερική που μου γράφει γιά τον Έρικ, ένα όμορφο κεντημένο στο χέρι κιππά, τα γράμματα του Γιώργου απ' την Αγγλία, του αδερφού μου απ' την Αμερική, μιά κάρτα απ' τον Ευγένιο - ζούσε ακόμα ο ξάδερφός μου ο Ευγένιος που έφυγε στα 25 του, κάρτες από φίλους παιδικούς, όλα ένα - ένα φυλαγμένα, αυτά φυσικά τα κράτησα όλα...
.
.
.
.
...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

.
γυρεύω τη θάλασσα, όπου θα κάνω ακόμα καιρό να μπω...
όχι, δεν γκρινιάζω. υπομονετική είμαι.
.


.
χτες προς το ξημέρωμα φυσούσε μανιασμένος ο Αναβυσσιώτικος αέρας. λυσσομανούσε. πήγαιναν κι έρχονταν τα δέντρα.
αποζημιώθηκα απο βραδύς με ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα.
.

.
κι ύστερα έβαλα μιά καρέκλα στο σκοτάδι, απλώθηκα κι έβλεπα καθαρά τ' αστέρια.
η Τζούλη τα ήξερε και μου τάδειχνε ένα - ένα με το όνομά τους. εγώ δε φτουράω σ' αυτά... μονάχα τις Άρκτους ξέρω, τον Πολικό και την Κασσιώπη. τίποτ' άλλο.
.
νιώθω πολύ κουρασμένη. έχω γονατίσει.
δεν ξέρω γιατί έχω τέτοια κούραση.
ίσως είναι κούραση συσσωρευμένη, που βγαίνει τώρα. τι άλλο ;
.
.
γειά, μοτσαρτάκο.
.
α, έφτιαξα απόψε κληματσίδες τουρσί
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

.

.

στο μπαράκι, πλάϊ στη θάλασσα.

.

.


σε αδυναμία ακόμα να μπω για κολύμπι.

δεν πειράζει. cest la vie

η NEMESIS του Philip Roth αγκαλιά, και παγωμένο bacardi breezer πορτοκάλι.

αλείφτηκα πάντως και με λαδόξυδα, γιατί ο ήλιος χτυπάει κάτω απ’ τις ομπρέλες.

.

.


carpe diem.

το πρωί, είχα προγραμματίσει το ξυπνητήρι για τις 7.30. ξύπνησα μόνη μου στις 6.30 και βγήκα στο χωράφι.

απέναντι οι εργάτες θειαφίζουν τ΄ αμπέλια.

κάνει ζέστη. ανοίγω τη μάνικα και ρίχνω άφθονο νεράκι στα δέντρα. κι εκείνα, τεντώνουν σιγά σιγά τα κλαδιά τους στο νερό και στον ήλιο που τώρα βγαίνει.

τα βερίκοκα είναι έτοιμα. δυνατό κίτρινο βερικοκί . στολίδι της αυλής. ξυπνάει μέσα μου το άγριο ένστικτο του τροφοσυλλέκτη φυσικά ! το βραδάκι, πριν φύγει ο ήλιος θα μαζέψω βερίκοκα, καθώς και τις κορφούλες από το κλήμα.

κάθε που βλέπω έτσι τη βερικοκιά, θυμάμαι ένα τραγουδάκι που τραγουδάγαμε οι φιλενάδες , όταν είμαστε παιδιά.

« χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο

ρίκο, ρίκο, ρίκοκο!»

.

.


υπάρχει ένα πλάσμα που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί είμαι εδώ και μου το δείχνει με κάθε τρόπο.

τριγυρνάει γύρω μου σα σβούρα, γκαζώνει και μου κάνει επίδειξη της ταχύτητας που παίρνει στις στροφές, όσο πιο πολλά «μπράβο» του λέω τόσο πιο πολύ γκαζώνει, γαυγίζει σα μανιασμένος μόλις περάσει απ’ έξω κανα ποδήλατο, μηχανάκι ή τρακτέρ, «εγώ είμαι εδώ ! σε φυλάω από τα άθλια τρακτέρ, τα βρωμερά ποδήλατα και τα σιχαμερά μηχανάκια» ! ναι…

μου τραβάει αδιάκοπα γλειψιματιές στα χέρια, χώνει τη μουσούδα του στην τσάντα μου και μυρίζεται ένα ένα τα υπάρχοντά μου, χάβει μύγες, ανοίγει λάκκους και κρύβει τα μπισκότα που τον φιλεύω, κι ύστερα ροχαλίζει ξερός κάτω από την καρέκλα μου.

σκέφτηκα και τον όμορφο τον Λουκάνικο.

Πλατεία, το σκυλί και τα μάτια σας, ρεεεεεεε !

.

.

.


δέστε τώρα, δυό μεταφράσεις του ίδιου κομματιού της Οδύσσειας .

.


ο Οδυσσέας φεύγει από την Καλυψώ κι ο Ποσειδώνας τον ρίχνει σε καταιγίδα.

εδώ βλέπουμε πώς έπεσε η σχεδία του στους ανέμους.

.


στίχ. 327 – 332

.


μετάφραση Ν. Καζαντζάκη - Ι. Κακριδή

.


κι αυτήν την έσερνε θεόρατο το κύμα πέρα δώθε.

πώς ο βοριάς χινοπωριάτικα σαρώνει μες στον κάμπο

τ’ αγκάθια, κι όλα κουβαριάζουνται μαζί σφιχτά. παρόμοια

κι αυτήν οι ανέμοι μες στο πέλαγο τη σέρναν δώθε κείθε.

μιά στο βοριά ο νοτιάς την έριχνε, μαζί του να τη σύρει,

και μιά ο λεβάντες την παράδινε να τη χτυπά ο πονέντης.

.

.


στίχ. 327 – 332

.


μετάφραση Μ. Νικηφορίδη.

.


κι ας την πετούσε ως καρυδότσουφλο το μέγα κύμα

πέρα δώθε. όπως τ’ αγκάθια ο βοριάς του φθινοπώρου

στον κάμπο φροκαλάει και γίνονται μαλλιά κουβάρια,

παρόμοια και τη σχεδία στο πέλαγο οι άνεμοι δέρναν :

μιά ο Νοτιάς την έριχνε στον Βοριά να την αρπάξει,

μιά στον Ζέφυρο την κλοτσούσε παιχνίδι ο Απηλιώτης.

.

.


τι όμορφη είναι η γλώσσα μας, τι θαυμαστή και τι πλούσια !

.

.

.

.

.


Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

.
μία και είκοσι πέντε άρχισε απόψε να ανατέλει
στον ουρανό το φεγγάρι.
.
από Δευτέρα, λέω να πάω σ' ένα φυτώριο, να πάρω νέα φυτά - βεράντας.
χρειάζομαι μιά λεμονιά
μιά πορτοκαλιά
μιά καλή ελιά
ένα δεντρολίβανο
δυόσμο
λεβάντα
ένα χιώτικο γιασεμί
μιά γαρδένια
μιά ορτανσία αν βρω λιλά
μιά καμέλια
ένα φούλι
αν βρω χρυσάνθεμα ή ντάλιες
ίσως μιά πικροδάφνη
ίσως μιά βουκαμβίλια
αν βρω μυρωδάτα γαρύφαλλα
τριανταφυλλιές διάφορες
.
.
cultivons notre jardin ...
.
.
.
.
.
.
«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
Ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν’ απάνου απ’ όλα.”
.
.
Κωστής Παλαμάς
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011


"Στην ανθισμένη βάτο

Στην πράσινη φραγή

Λουλούδι μυρωδάτο

Εστόλιζε τη γη
.

Πλησίασα και τόσο

Μου εφάνη θαυμαστό

Που θέλησα ν’ απλώσω

Και να το μυριστώ

.
Μου είπε «έχω αγκάθια
Μόν’ πέρνα στ’ ανοιχτά !
Μπορεί κανείς να πάθει
Και να πονεί φριχτά!»

Το έλεγε με γέλιο

Και σα να είχε φανεί

Το γέλιο έλεγ’
«έλα!»
Και «φεύγα!» η φωνή"
.
..................................
. . .
καιρό έψαχνα νάβρω τίνος είναι η μουσική σ' αυτό το παιδικό μας τραγούδι - ποίημα, του
Αλέξανδρου Ραγκαβή.
τυχαία το βρήκα χτες βράδυ, ακούγοντας τους αγαπημένους frères Jacques.

είναι λοιπόν
Die Forelle του Franz Schubert !
τι καλά !
. . . .
φύσαγε ένα αεράκι "καθώς πρέπει" ολονυχτίς, ένα comme il faut αεράκι.
το ξημέρωμα άκουγα τα πεύκα να βουίζουν και τη φωνή της καρακάξας.
.
μου είπαν ότι ο Πέπε γαύγιζε το βράδυ μανιασμένος σε μιάν αλεπού, που κατέβηκε στο διπλανό κοτέτσι.
τον έχω πεθυμήσει.
συνεχίζω τακτοποίηση χαρτούρας και ξεσκαρτάρισμα. σαν τον κάβουρα πάω. υποθέτω, όταν βγάλω τα ράμματα θα είμαι λίγο καλύτερα.
.
j m e et j' a m s
. . . . .
elle m' avale aussi.
.
.
.
.
.


Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

.
θερινό ηλιοστάσιο σήμερα.
η μεγαλύτερη ημέρα και η μικρότερη νύχτα, εντός του έτους.
.
σήμερα έχει γενέθλια ο Akis μου.
του έστειλα μουσική κάρτα.
.
.
κατέβασα και κόρνα.
.
  • W.A. Mozart: 3o κοντσέρτο για κόρνο και ορχήστρα, KV 447, απόσπ.α' (Mozart, κοντσ. για κόρνο)) και β' μέρους (Mozart, κοντσ. για κόρνο)).
  • W.A. Mozart: 4o κοντσέρτο για κόρνο και ορχήστρα, KV 495, απόσπ.α' (Mozart, κοντσ. για κόρνο)) και γ' μέρους (Mozart, κοντσ. για κόρνο)).
.
.
.
.
.
.
στον ευρωπαϊκό ΠΟΛΕΜΟ ανάμεσα στην πολιτική και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα,
πρέπει να υπερισχύσει η πολιτική.
αλλιώς, adieu Union Europeenne.
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

.
από τη συλλογή μικρών γραπτών "m p t."
. .
"του έχει γράψει ένα γράμμα. όχι ένα μεγάλο γράμμα, σαν αυτά που του στελνε άλλοτε ...
δεν τολμάει πιά να τα κάνει αυτά... η σιωπή που συνόδευε πάντοτε - μες τα χρόνια δηλαδή - τα γράμματά της, ήταν ενδεικτική γιά την πρόθεσή του. μα αυτή, χρόνια ολόκληρα δεν καταλάβαινε...
έτσι ήταν φτιαγμένη, και δεν θα μπορούσε ν' αλλάξει τώρα. αυτή, που στη ζωή καλιγώνει ψύλλο, όταν πέφτει κάπου με τα μούτρα, έτσι είναι, δεν καταλαβαίνει.
θα σιάξουν τα πράγματα, έλεγε διαρκώς με το νου της, θα αλλάξει ο καιρός και θα φυσήξει αλλιώς ο άνεμος, έλεγε μέσα της.
στο μεταξύ περίμενε.
το "περίμενε" δηλαδή, δεν είναι κανα σχήμα λόγου, μήτε καμιά κουβέντα του αέρα.
το "περίμενε", γιά άλλους ανθρώπους εκφράζεται έτσι, γιά άλλους αλλιώς...
γιά κείνην, το "περίμενε" έχει γίνει τρόπος ζωής. τι ζωής δηλαδή...
ζωή είν' αυτή να περιμένεις πάντα; ζωή είν' αυτή, μόνο να περιμένεις;
φαίνεται όμως, πως ζωή είναι ...
.
του έχει γράψει ένα γράμμα. σιωπηλό γράμμα, γελαστό, με κρυμμένα βαθειά τα δάκρυα. τόσο πολύ βαθειά, που κανείς δεν θα τα δει, κανείς δε θα τα καταλάβει. μήτε εκείνος φυσικά, αν υποθέσουμε ότι κάποτε αυτό το γράμμα θα έπαιρνε ένα δρομί, να φτάσει ως τα χέρια του."
. . . . . .
.
στεκόμουν εκεί μέσα στ' αμπέλι, πριν βγει ο ήλιος .
ούτε νύχτα ήταν, ούτε πρωί.
ξαφνικά πάνω στην κουκουναριά σκαρφάλωσε ένα μαντολίνο ! πώς χόρδιζε, Θέ μου ! τι όμορφα ακούγεται το μαντολίνο μες στα κλαδιά της κουκουναριάς, η ώρα να είναι χαράματα !
.
έπειτα πήγα στη θάλασσα.
.
την κοίταζα από μακριά . κάτω απ' την ξύλινη ομπρέλα.


.
πήρα μιά θερβέθα, έριξα μέσα και μιά φέτα λεμόνι, κοίταζα το γαλάζιο κι άκουγα τα τραγούδια που βάζουν τα παιδιά του μπάρ. Can't take my eyes off of you .
.
ύστερα πήγα κι έκοψα μπουρνέλες. η Άννα με μαλλώνει που λέω "μπουρνέλες". κορόμηλα , μου λέει, να λες . εγώ όμως θέλω να είμαι ένα χωριατάκι, που τις λέει "μπουρνέλες". έτσι, το χωριατάκι χώθηκε μες στα κλαριά, τανύστηκε, ξέχασε φυσικά τα ράματα και κατέβασε όλη τη μπουρνελιά.
δεν είμαι και σίγουρη αν είναι αυτό το ίδιο φρούτο...
σκέφτομαι μην μπουρνέλες είναι οι πρυνέλλες, δηλαδή τα δαμάσκηνα. δεν ξέρω αν είναι το ίδιο φρούτο, οι prunelles, οι mirabelles, οι μπουρνέλες, τα κορόμηλα και τα δαμάσκηνα ...
.
.

χτες βράδυ βγήκαν les mousquetaires.
γνώρισα κι έναν ωραίο άνθρωπο. συλλέκτη. απ' αυτούς με την τρέλα. είδα κάποια έργα. μου άρεσαν, τι λέω μου άρεσαν, ακουμπάω την ψυχή μου πάνω σ' αυτά... κουβεντιάσαμε κάμποσο. μου είπε γιά τον Ιόλα, γιά τον Λαμπράκη.
πριν χρόνια, ήταν πιό εύκολο να κάνεις συλλογές. τώρα είναι κι αυτό δύσκολο...
.
ο άγριος τροφοσυλλέκτης έφτιαξε μαρμελάδα απόψε. με εκείνο το πράσινο ξυνούτσικο φρούτο που κατέβασε απ' το δέντρο.
prunelles το λένε, mirabelles, μπουρνέλες, κορόμηλα, δαμάσκηνα, θα σε γελάσω ...
.
Can't .
.
.
.
.
.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

.
βλέπω τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται εδώ κι εκεί, σε πόλεις, σε νομούς σε μουσεία, σε πλατείες, σε κήπους, σε αίθουσες.
βράζω στο ζουμί μου ...
.
.
.
.
δεν έχει μπάνιο αυτές τις μέρες, έχουμε όμως το καλοκαίρι μπροστά...

διαβάζω γιά τους Ετρούσκους. ήθη, έθιμα, γλώσσα, τέχνη.
.
.
.
.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

.
χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά

γοργά ο πελαργός...
.
.
.

ήμουνα στην κουζίνα και τηγάνιζα στο παιδί πατάτες, να φάει κάτι τις, έπειτα από 12 ώρες δουλειά να μη την βλέπει το φως της μέρας, με μάσκα και γάντια 12 ώρες να ανασαίνει μες τα χημικά, ΖΩΗ είν΄αυτή ; είναι ΠΟΙΟΤΗΤΑ ζωής αυτή ;
πώς θα ζήσουν αυτά τα παιδιά ;
πότε θα δουν τους φίλους τους, τα amore, θα ανασάνουν, θα ενδιαφερθούν γιά κάτι άλλο πλην της δουλειάς των πεντακοσίων ευρώ, "θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου..."

ενώ λοιπόν εγώ ήμουνα προσηλωμένη στο τηγάνισμα, ήρθε ο Γιώργος με τους δίδυμους, που είχαν πάει να πάρουν τα ενδεικτικά.
- τι έχει πάθει το φεγγάρι ; ! μου λέει
(γιατί ρωτάν εμένα ; φεγγαρολόγος είμαι ; φεγγαρολόγος τηγανίζουσα πατάτας ...)
- δεν έπαθε τίποτα, του λέω, σε έκλειψη βρίσκεται.
- α ! πάμε στην ταράτσα, μου λέει, να βλέπουμε από κει.
έτσι, μετά τα τηγανιτά, την έβγαλα ως αργά στις ταράτσες, όχι ότι δεν μ' άρεσε, μ΄αρέσει πολύ να παρατηρώ το τι γίνεται...
.
με τα φεγγάρια αποζημιώθηκα και λίγο (όσο πατάει η γάτα), απ' την προηγούμενη ψυχρολουσία, της μη συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών μας...
αναρωτιέμαι ρε γαμώτο, αυτοί οι άνθρωποι, ΑΠΑΝΤΕΣ οι πολιτικοί μας αρχηγοί, καθώς και πολλοί βο λευτές, έχουν πάρει μυρουδιά τι γίνεται εκεί έξω ; στην κοινωνία δηλαδή... στην πιάτσα... στο δρόμο, ρε παιδί μου...
helloo ! εδώ γη !
έχει καταλάβει κανένας τίποτα ; έχει κανείς επαφή με τον κόσμο ;
αλλά πες μου, αυτά όταν ήσαν παιδιά και μεγάλωναν, ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, στο Amherst College ή στο London School of Economics ? ε ; πού μαθαίνεται αυτή η επαφή με τον κόσμο ; (χωρίς φυσικά να θέλω να υποτιμήσω τις ακαδημαϊκές σπουδές...)
.
άμα στα νεανικά σου χρόνια, αλλά και σ΄όλη σου τη ζωή, δεν έχεις κατέβει σε ΚΑΚΕΣ πορείες
(τω καιρώ εκείνω της μετα πολίτευσης, με τους οικοδόμους μπροστά, με ξύλα και με καδρόνια),
άμα δεν σ' έχουνε βρίσει και δεν έχεις βλαστημήσει μέσα σε αμφιθέατρα και συνελεύσεις,
άμα δεν σ΄έχουνε κυνηγήσει στους δρόμους να σε πετσοκόψουνε,
άμα δεν μοιράστηκες με τους διπλανούς σου το βάρος των πανώ επί χιλιόμετρα γύρω - γύρω την Αθήνα,
άμα κανείς ποτέ δε σ' έκρυψε ή σε φυγάδευσε, με την ψυχή στα δόντια,
άμα δεν είδες ανοιγμένα κεφάλια και δεν συμμάζεψες από χάμω ανθρώπους,
άμα δεν έχεις σηκώσει τις μπουνιές σου και δεν έχεις γκαρίξει στους δρόμους ως να κλείσει η φωνή σου,
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΨΗΘΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ,
πώς να φτουρήσεις, μέσα απ' τα σαλόνια μονάχα, να μάθεις να αφουγκράζεσαι και να σέβεσαι την ψυχή και τον παλμό των ανθρώπων ;
.
κι αν ο παλμός των ανθρώπων, μάγκες μου, εσάς, Α - πολιτικοί μας αρχηγοί (άλφα στερητικόν...), δεν σας νοιάζει, τότε ΚΑΛΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ γιά όλους μας...
.
.
.
.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

.
δώσε τα εικοσπέντε ευρώ, πάει στο διάβολο, να τελειώνουμε !
.
κατά κανόνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κάθε που προέκυψε ή προκύπτει ιατρικής φύσεως θέμα, ότ ΑΝ αποφασίσω να πάω να κοιταχτώ, προτιμώ το δημόσιο νοσοκομείο ...
.
όχι, δεν έχω βίτσιο ! το προτιμώ συνειδητά το δημόσιο σύστημα. το επιλέγω. χάριν ιδεολογίας αφ' ενός, αφ΄ετέρου επειδή γενικά έχω μέσα μου εμπιστοσύνη στους γιατρούς του δημοσίου.
εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν παντού...
.
σήμερα το πρωί στις 8 είχα ραντεβού σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, γιά να κάνω μιά μικρή, τοσοδούλα χειρουργική επέμβαση.
το ραντεβού, μου το έκλεισε ο διευθυντής της κλινικής - εξαιρετικός χειρούργος - πριν ένα μήνα, γιά τις 14 Ιουνίου, το πρωί στις 8. έτσι είχε πει στη γραμματέα του.
η γραμματέας το σημείωσε, εγώ έφυγα ήσυχη και επέστρεψα ένα μήνα μετά, σήμερα δηλαδή, γιά να κάνω την μικροεπέμβαση.
.
εντάξει, ομολογώ ήμουνα από βραδύς κάπως ανήσυχη, τη νύχτα είδα στον ύπνο μου ένα περβόλι γεμάτο πορτοκαλιές, ωραία μεγάλα πορτοκάλια κρέμονταν παντού μέσα στα κλαδιά, ξύπνησα στις 5 ευχαριστημένη, είδα ότι είναι 5 και ξαναξάπλωσα ως τις 6.
στις εφτάμιση ήμουν μπροστά στο γκισέ με το άγχος μου και με το βιβλιάριό μου στο χέρι.
.
στο γκισέ γιά τις πληροφορίες δεν υπήρχε ψυχή.
νωρίς είναι, λέω, θα περιμένω.
στις οχτώ παρά τέταρτο ήρθε η ξανθιά κυρία του διπλανού γκισέ.
μόλις την είδα αναθάρρησα. είχα ραντεβού με τον καθηγητή στις 8 κι εγώ στεκόμουνα ακόμα εκεί, χωρίς να ξέρω πού θα πάω και τι να κάνω.
- να σας ρωτήσω παρακαλώ, της λέω.
- δεν μπορείτε να με ρωτήσετε πριν τις 8 ! μου είπε η ξανθιά κυρία. στις 8 πιάνουμε δουλειά.
τότε είναι, δεν ξέρω γιατί, που μου ήρθε ξαφνικά στο νου, συνειρμικά, ο Ιονέσκο.
.
έφυγα από κει και πήγα να καθίσω έξω από το ιατρείο, όπου με είχε εξετάσει ο καθηγητής, πριν 1 μήνα.
στο βάθος, πενήντα μέτρα από μένα, έβλεπα ένα πλήθος να συνωστίζεται μπροστά από ένα ταμείο, μα δεν ήξερα τι ακριβώς περιμένουν.
8 παρά 2' ακριβώς, σε εκείνο το ταμείο ήρθε η ταμίας, μιά άλλη ξανθιά κυρία.
οι γέροντες αναμπουμπούλιασαν, στριμώχτηκαν, μερικοί άρχισαν να μαλλώνουν - εγώ είμαι πριν από σας - τι λέτε ! εγώ είμαι εδώ απ' τις εφτάμιση, τέλος πάντων κάπως συμβιβάστηκαν μεταξύ τους και μπήκαν σε κάποια σειρά.
στο μεταξύ, αυτή η δεύτερη ξανθιά κυρία κάθισε στο ταμείο, άφισε την τσάντα της , άνοιξε το φωτοτυπικό που είχε κολλημένη μιά μεγάλη χειρόγραφη ταμπέλλα ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ, έπειτα κοίταξε τους γέροντες που στριμώχνονταν και τους ανεκοίνωσε με δυνατή, επαγγελματική φωνή :- λήψεις αίματος σήμερα δεν θα γίνουν !
πανικός έπεσε στο στερέωμα.
- δεν θα γίνουν ; πώς δεν θα γίνουν ; γιατί δεν θα γίνουν ; γιατί δε μας το λες τόσην ώρα, δε βλέπεις που περιμένουμε ; έχουμε έρθει απ' τις εφτάμιση, γιατί δεν έχετε κολλήσει μιά ανακοίνωση ;
- αιμοληψίες δε θα γίνουν, γιατί υπάρχει στάση εργασίας.
- τι στάση εργασίας είν' αυτή ; σήμερα δεν έχει απεργία. αύριο είναι η πανελλαδική. πάρτε μας σας παρακαλούμε αίμα !
ξανά ο Ιονέσκο στο νου μου - la cantatrice chauve...

η ώρα περνούσε...
μπήκα στο εξωτερικό ιατρείο, όπου ο χειρούργος με είχε εξετάσει πριν 1 μήνα.
μέσα στο ιατρείο ήταν μιά μεγαλούτσικη καστανή κυρία, νοσηλεύτρια.
- να σας ρωτήσω παρακαλώ, της λέω, το και το... στις 8 έχω ραντεβού. είναι 8 και πέντε λεπτά. τι πρέπει να κάνω ;
- ποιός σας έκλεισε ραντεβού, μου λέει και με κοιτάζει κάπως ύποπτα.
- ο γιατρός, απορώ εγώ...
- να πάτε πρώτα στο ταμείο να πληρώσετε, μου λέει.
- μάλιστα.
βγαίνω και πορεύομαι στην ουρά που κοίταζα από μακριά και δεν ήξερα τι περιμένει...
ευτυχώς, είχαν φύγει οι μισοί, όσοι δηλαδή ήσαν γιά τις αιμοληψίες, που δεν έγιναν...
ήρθε κάποτε η σειρά μου.
ευγενέστατη η ταμίας, η αλήθεια πρέπει να λέγεται !
- του δημοσίου είστε ; μου λέει.
- μάλιστα.
- εικοσιπέντε ευρώ είναι η επέμβαση και η βιοψία, μου λέει. γιατί να τα πληρώσετε; πάτε στα εξωτερικά, να σας τα γράψει ο γιατρός.
εδώ έκανα ένα κομβικό λάθος. λυπήθηκα να δώσω τα εικοσπέντε ευρώ και πήγα στα εξωτερικά να μου γράψει ο γιατρός την επέμβαση.
- περιμένετε, μου είπε η καστανή κυρία, η νοσηλεύτρια. οι γιατροί έχουν άλλη δουλειά τώρα, θάναι εδώ κατά τις έντεκα.
(δεν ξέρω γιατί έχω αυτές τις έμμονες ιδέες με τον Ιονέσκο...)
- σας παρακαλώ, της λέω ΕΝΤΟΝΑ. είχα ραντεβού γιά χειρουργείο στις 8 !
- κατ΄αρχήν, μη μου μιλάτε με τέτοιο ύφος ! μου λέει η καστανή κυρία.
να πάτε στον 4ο όροφο, να βρείτε τη γραμματέα του γιατρού, να σας τα γράψει, ΑΦΟΥ ΒΙΑΖΕΣΤΕ...
- μάλιστα.
.
πήρα το ασανσέρ κι ανέβηκα στον 4ο. η ώρα είχε πάει φυσικά εννιά. βρήκα το γραφείο, βρήκα και μιά άλλη καστανή κυρία, τη γραμματέα.
- σας παρακαλώ, γράψτε μου στο βιβλιάριο την εξέταση, της λέω.
- πού είναι το παραπεμπτικό σας ; μου λέει.
- κανείς της λέω δεν μου έδωσε παραπεμπτικό, αλλά ο γιατρός μου είχε δώσει ραντεβού στις 8.
- πώς το ξέρω εγώ ; μου λέει.
- τι εννοείτε ; της λέω
- πώς ξέρω εγώ ότι έχετε ραντεβού ;
τότε, άρχισα να τα χάνω λίγο και να κεκεδίζω... δεν, δεν ξέρω, της λέω.
έπειτα πήρε το μυαλό μου στροφή. - εσείς, της λέω, δεν είσαστε η γραμματέας ;
- είμαι, μου λέει.
- ε, δεν ξέρετε τα ραντεβού του γιατρού ;
- όχι, μου λέει.
- πώς όχι... δεν κρατάτε τα ραντεβού του ; σε βιβλίο ή στο computer...
- σας είπα, όχι, μου ξαναλέει και συνεχίζει με πείσμα "αλλά αφού το θέλετε, εγώ σας το γράφω στο βιβλιάριο και πάτε κάτω να ταλαιπωρηθείτε" !
ύπαγε οπίσω μου σκέφτηκα, και καλύτερα να μη την βουτήξω απ' το καστανό μαλλί, πριν κάνω την επέμβαση...
.
πήρα το ασανσέρ και κατέβηκα πάλι στα εξωτερικά ιατρεία. πάλι στη μεσόκοπη καστανή νοσηλεύτρια.
- μου τα έγραψαν στο βιβλιάριο. πού να πάω τώρα ;
- να πάτε στο γκισέ να πληρώσετε !
- μα μόλις μου τα έγραψαν στο βιβλιάριο ! εκείνην την ώρα, χτύπησε το κινητό της
- έλα, ναι, πες μου... όχι, έχω δουλειά... τα ρούχα στη ντουλάπα στα έβαλα. τι ; στη ντουλάπα λέω στα έβαλα, ναι. όχι, παιδί μου, άνοιξε το ψυγείο και θα το βρείς... έλα κλείνω τώρα γιατί έχω δουλειά...
μετά η καστανή κυρία γύρισε ξανά σε μένα - να πάτε στο γκισέ να επικυρώσετε το ραντεβού σας
(και ο Ψαθάς ! δεν ξέρω γιατί αστραπιαία απ' το μυαλό μου πέρασε και ο Ψαθάς...)
πήγα στο γκισέ με τα ραντεβού, όπου είχε έρθει φυσικά ο υπάλληλος και καθόταν ο άνθρωπος ανύποπτος.
τον πλησίασα γελαστά και του λέω αργά αλλά καθαρά.
- πριν ζητήσω να δω τον διοικητή του νοσοκομείου, μήπως μπορείτε εσείς να μου πείτε πού να πάω να βρω τον χειρούργο... ;
ο άνθρωπος με κοίταξε αποσβολωμένος, με απορία κι έπειτα ζήτησε το βιβλιάριό μου
- να πάτε δίπλα, μου λέει, να πάρετε ένα παραπεμπτικό.
.
πήγα δίπλα. η ώρα είναι περασμένες εννιάμιση.
η ξανθιά ταμίας με θυμήθηκε. - σας τα έγραψαν ; με ρωτάει
- μάλιστα
- ωραία, μου λέει, έγω θα στείλω το παραπεμπτικό ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ κι εσείς καθίστε στο σαλονάκι και περιμένετε να σας φωνάξουν.
παρόλο που εκείνο το "υπηρεσιακά" με ανησύχησε, τι να κάνω, πήγα στο σαλονάκι.
εκείνην την ώρα στο σαλονάκι γινόταν μεγάλος σαματάς. πολλοί άνθρωποι και φωνές. ξαφνικά, μπροστά μου ξετυλίχτηκε ένα πανώ. το σήκωσαν εργαζόμενοι, το πλαισίωσαν κι έπειτα ήρθαν και κάθισαν οι κοπέλλες με τις άσπρες μπλούζες στο σαλονάκι, στους καναπέδες.
το πανώ έγραφε να μην καταργηθεί το ΕΣΥ.
(φυσικά, να μην καταργηθεί !).
.
δυό εργαζόμενες ήσαν απέναντί μου, πολύ κοντά γιά ν' ακούω τη στιχομυθία...
- ρε σύ, η Σοφία ποτέ δεν έρχεται στη στάση εργασίας μας, αλλά ούτε και δουλεύει... αφού δεν κάνει στάση, δεν έπρεπε να μένει προσωπικό ασφαλείας και να παίρνει αίμα ;
η άλλη κοπέλλα σήκωσε τους ώμους, σα να λέει δεν ξέρω ή δεν με νοιάζει...
.
τότε ήρθε κοντά μιά ολόκληρη οικογένεια της φυλής Ρόμ.
ήρθαν να καθίσουν στους καναπέδες αναμονής δηλαδή, αλλά οι εργαστηριακές, τους είπαν "πάτε να καθίσετε αλλού, εδώ τώρα καθόμαστε εμείς", κι οι άνθρωποι έφυγαν.
.
έπειτα από λίγο, με κάλεσαν να μπω στο χειρουργείο.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
δίνω το λόγο τιμής μου,


ότι δεν πρόσθεσα καμία απολύτως λέξη ή πράξη

απ' ό, τι παρανοϊκό έζησα το πρωί σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο,

στο κέντρο της Αθήνας.

.
αν πάντως χρειαστεί

(αχρείαστο νάναι)

πάλι εκεί θα ξαναπήγαινα,

φυσικά λόγω των άριστων γιατρών !
.
.
.
.
.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

.
λίγα χρόνια πριν, τραγουδούσα, χόρευα και γέλαγα, σχεδόν αδιάκοπα.
αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.
μου μιλούσαν κι εγώ χόρευα. έπαιζα. τους απαντούσα τραγουδιστά.
το γελαστό παιδί. που έκανε με όλους αστεία, χάδια και νάζια.
τα ξαδέρφια μου κι οι παλιοί φίλοι, μου το θυμίζουν διαρκώς.
ίσως πρέπει να ξανακάνω με τον αληθινό εαυτό μου μιά προσπάθεια...
να με ξαναβρώ...
ή μήπως στην ωριμότητα απαγορεύεται να ξαναβρείς τον αληθινό εαυτό σου ;
.
προσπαθώ να με καταλάβω και να μη μου θυμώνω.
.
.
σήμερα ο ουρανός ήταν μαύρος. κολύμπησα σε μαύρο ουρανό. δεν ήθελα να χάσω μιά απ' τις αληθινές απολαύσεις.
μετά ξάπλωσα στα χαλίκια και κοίταζα τα σχέδια που κάναν τα σύννεφα.
.
.
δύσκολη θάναι η μέρα αύριο. προσπαθώ να μη φοβάμαι.
φοβάμαι όμως λίγο.
.
.
.

ο Μολδάβας ήταν .
.
.
.
.
.
.
στο ησυχαστήριο πάντα
.
.
έφτιαξα ένα ιστολόγιο "amateurde..."
θα ήθελα εκεί να γράφω γιά το ψωμί των φτωχών ανθρώπων πρώτα... γιά το δικό μας δηλαδή...
.
.

εδώ που βρίσκομαι έχει μόνο τιτιβίσματα, γαβγίσματα, τρι τρι τρι και τον θόρυβο των κεραυνών που ρχόνταν το μεσημέρι από μακριά.
έβλεπα τις αστραπές να σκίζουν τον ορίζοντα κι ήξερα ότι στους λόφους της Αθήνας βρέχει.
εδώ εγώ, πήγα στη θάλασσα. μου άρεσε και σήμερα. πάντα μ' αρέσει...
είχα κοντά και τον υπέροχο James Joyce.
.
νιώθω μιάν ευγνωμοσύνη στην πόρτα που μπαίνεις, στο κλειδί που ξεκλειδώνεις, στους τοίχους που σε αγκαλιάζουν σαν τελειώνεις τη δουλειά και γυρίζεις σπίτι.
αναρωτιέμαι αν είναι κάπου κοντά να σε φυλάει εκείνο το μικρό ξύλινο αγγελούδι που μου ζωγράφισαν πάνω στη γέφυρα του Καρόλου.
.
τίποτ' άλλο... όλα ανείπωτα. τα μη λεγόμενα.
.
μονάχα με τον εαυτό μου έχω θυμό.
μονάχα...
.
.
.
.
.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

.
στο κελί
.
Σάββατο
.
με τα μάτια μισάνοιχτα, προσπαθώ απ' τις γρίλλιες να διακρίνω το ξημέρωμα.
δεν ξέρω τι ώρα νάναι, άρχισε όμως να ξημερώνει.
ξανακλείνω τα μάτια. όταν ξυπνάω, ο ήλιος είναι ψηλά.
.
χάρηκα ως αργά τη θάλασσα. με τόσο παιχνίδι πούκαμα, λέω θα με χάρηκε κι αυτή.
δεν τη βαριέμαι τη θάλασσα. μήτε το βουνό...
να είμαι όμως μέσα, κι όχι να στέκομαι έξω να την κοιτάζω.
μ' αρέσουν οι κωλοτούμπες και να φοράω τη μάσκα, να παρατηρώ το βυθό και τα βράχια.
δεν έχει ευτυχώς ακόμα πλακώσει κόσμος...
αύριο λέω να πάω πρωί - πρωί. θάναι ακόμα καλύτερα !
.
αποτελείωσα το βιβλίο του Mauriac. σαν θέμα δε με πολυενδιέφερε, μα είναι απίστευτα καλογραμμένο.
ξεκίνησα τους Δουβλινέζους.
απόψε πέρασε κουκουβάγια και γκιώνης.
.
.
.
.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

.
όλα είναι δύσκολα, μικρέμουμόζαρτ.
όλοι περνάμε δύσκολα. ο καθείς με τα δικά του, και όλοι με ολωνών...
δύσκολα.
πολύ δύσκολα.
πολύ.

.
.
.
.
.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

.
δυό μέρες μετά που μιλήσαμε, ελαβα κάρτα απ' την Math.
στην bretagne σουρτούκεψε ...
περιμένω, λέει, να γυροβολήσουμε την Ευρώπη μαζί !
άκου "να γυροβολήσουμε" ... τρελλά ψάρια γυροβολάν στην Ευρώπη...
"Bretagne, γράφει, θάλασσα και αγροί. λουλούδια που θα σ' άρεσαν. εκπληκτικό γαλλικό φαγητό, κοχύλια στις τεράστιες παραλίες !"
πόσο πολύ μ' αρέσει, όταν με υπολογίζουν τα ανήψια στα σχέδιά τους... (signature : Donald duck )
προχτές πήρε τηλέφωνο και η Ελένη μου. πήγαμε στο Alba γιά καφέ. κουβεντιάσαμε με τις ώρες...
είναι ίσως, γιατί ξέρουν ότι φυλάω τα μυστικά τους.
ίσως και να τα ξαφνιάζει που δεν ακούν συμβατικές συμβουλές ...
'ετσι, ακουμπάν την καρδούλα τους.
δεν ξέρω τι χημείες είναι αυτές, αλλά μ' αρέσουν !

.
έχω δυό πολύ καλούς τόμους στα χέρια μου. καινούργιους. δώρα.
- "η Οθωμανική αρχιτεκτονική στην Ελλάδα", έκδοση της Διεύθυνσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών αρχαιοτήτων.
και
- "Κάρολος Κουν", έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής τράπεζας.
τι χαρά να τα ξεφυλλίζω !
.
.
παλεύω ολημερίς σε σημειώσεις και μεταφράσεις ανάμεσα Ηρόδοτο και Θουκυδίδη.
ντρέπομαι, που δεν γνώριζα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχει συνολικά μεταφράσει τον Θουκυδίδη !
ντρέπομαι - ξεντρέπομαι, αυτό είναι. με άλλα ασχολιόμουν κι αυτό δεν το γνώριζα...
παράλληλα, αντιλαμβάνομαι ότι δε με φτάνει ο χρόνος. αυτό μου δημιουργεί ένα άγχος.
νομίζω ότι μελετώντας θα έρθει από μόνο του αυτό που πρέπει να κάνω.
ναι. αλλά ΤΙ μελετώντας ;
σκέφτηκα να ανοίξω απ' την αρχή έναν - έναν τους τόμους της ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ Αθηνών, με την ιστορία του Ελληνικού έθνους.
πού να επικεντρωθείς ;
μάλλον στο Βυζάντιο ;
μου είναι στην ουσία και σε βάθος άγνωστη η εποχή... σαν μάθημα το μίσησα άλλοτε. δυό ολόκληρα χρόνια τη χρώσταγα τη Βυζαντινή ιστορία, εκείνον τον χοντρό τόμο της Χρ.
κι όταν καμιά φορά την έπαιρνα σχολείο να τη διδάξω, τόκανα με βαρειά καρδιά...
η αλήθεια όμως είναι, πως δεν είναι και τα καλύτερα τα βιβλία του Οργανισμού...
τα περισσότερα δεν σου δημιουργούν και καμιάν όρεξη γιά μάθηση...
.
κοιτάζω τον Ηρόδοτο.
και τον Θουκυδίδη.
πρέπει να κατέβω στην Αθήνα, να βρω βιβλία μεταφράσεις.
σημείωσα κάτι που μου φάνηκε σπουδαίο !
.

"Η μετάφραση του Βενιζέλου είναι γραμμένη σε μία καθαρεύουσα της εποχής που δεν διδάσκεται σήμερα αλλά είναι απόλυτα κατανοητή. Δεν είναι όμως η δημοτική όπως έχει καθοριστεί από την Πολιτεία και τα εκπαιδευτικά προγράμματα.
Αξίζει βέβαια να αναφέρουμε ότι ο Θουκυδίδης του Ελευθέριου Βενιζέλου είναι πολλές φορές ορθότερος και από τους φιλολόγους που έχουν μεταφράσει το έργο του μεγάλου Αθηναίου ιστορικού. Και δεν είναι τυχαίο που ο Ελευθέριος Βενιζέλος δούλεψε περίπου δέκα χρόνια τη μετάφραση αφιερώνοντας κάθε μέρα 5-6 ώρες. Γι' αυτό και έχει έναν μεγάλο όγκο σχολίων, τα οποία βέβαια είναι ανέκδοτα και πρέπει κάποια στιγμή να εκδοθούν.

Όπως πριν από μερικά χρόνια, το 1998, εκδόθηκε ο «Επιτάφιος» του Περικλέους από τη Βουλή των Ελλήνων σε μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, το οποίο επανεκδόθηκε το 2008 εμπλουτισμένος με τη μετάφραση στα αγγλικά και τα γαλλικά από δύο διακεκριμένους μεταφραστές, του C. Smith στα αγγλικά και της γνωστής μας Jacquelline De Romilly στα γαλλικά."

!

.

θα ήθελα να ανοίξω δύο μπλογκ ακόμα...

ένα γιά αγριολούλουδα ή μάλλον γιά τη φύση

και ίσως ένα μαγειρικής...







Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

.
αν γνώριζες το μυστικό μονοπάτι
κι αν πότε - πότε διάβαινε απ' εδώ το ευλογημένο βήμα σου,
.
αν τούτο εδώ δεν ήταν παρά ένα παντέρμο cahier de notes καλά χωμένο μες σε πυκνά φυλλώματα και σε μισό σκοτάδι,
.

αν αποφάσιζες κάποτε, να κάνεις θρύψαλλα το γυάλινο τείχος,
αν μπορούσες να σπάσεις τον πυρήνα των λέξεων και να εννοήσεις την καθαρή αλήθεια τους,
αν γινόταν ακόμα και τον πυρήνα της σιωπής να τσακίσεις, για να εννοήσεις τη δική της βασανιστική αλήθεια,
αν γινόταν να αντιληφθείς την απαντοχή του χρόνου που πέρασε και αυτήν του χρόνου που θάρθει,
αν διέκρινες την πίστη εις ορατά τε πάντα και αόρατα,
αν άγγιζες με το χέρι σου την ζέστα που έχουν τα δάκρυα
ή ακόμα, και το πικρό που κρύβει μέσα της η περηφάνεια
.
ίσως
τότε,
κάποτε,
να
ερχόσουν...




.
καιρό τώρα σκέφτομαι, ότι αν υπάρχουν αλήθειες, δε μένει παρά να αποδειχτούν...
.
.
νομίζω πως τα λόγια του τραγουδιού (του Σουγιούλ ;) "πάμε σαν άλλοτε", τάχει γράψει η Έλλη A.
μπορεί όμως να κάνω και λάθος, και να το μπερδεύω με κάποιο άλλο...
η Έλλη... σπουδαία γυναίκα ! με θάρρος κι απαντοχή ... ευρύτητα, καλλιέργεια και χιούμορ.
.
.


δεν ξέρω πιά, τι να λέμε στα παιδιά...
.
μου συνέβη κάτι απόψε, που με σοκάρισε.
δέκα το βράδυ θάταν, με πήρε τηλέφωνο η Math.
απ' το Βερολίνο.
κλαίγοντας.
τρόμαξα.
"τι έπαθες, παιδάκι μου ;"
πάλι κλάματα...
"τι έπαθες, παιδάκι μου ;"
λυγμοί ... "σε πήρα γιατί εσένα σε λατρεύω"
ακόμα πιό τρομαγμένη εγώ "τι έπαθες, παιδί μου ;"
"ΠΗΡΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (!)
ακούμε φοβερά πράγματα εδώ ... πες μου ακριβώς τι γίνεται..."
κόκκαλο εγώ ...
..
κουβεντιάσαμε Αθήνα - Βερολίνο, τρία τέταρτα της ώρας ...
παιδιά με γερό μυαλό, χαρακτήρες διαμάντια, με γερές σπουδές και καλές τέχνες, παιδιά με προσωπικότητα, που ΔΕΝ θέλουν να μείνουν να δουλέψουν έξω, που θέλουν να γυρίσουν στην Ελλάδα, "πρέπει να γυρίσουμε, γιατί είναι αμαρτία να φύγουμε οι νέοι απ' τον τόπο μας..." , και που δεν ξέρω πιά, τι πρέπει να τους λέμε...
αληθινά δεν ξέρω !
.
πώς να τους εξηγήσεις, γιά την Ελλάδα, που τρώει τα παιδιά της...
κι άντε το εξήγησες... πώς να το κατανοήσουν ;
και με τι τρόπο να τα ενθαρρύνεις ;
.
.
.
.
.

.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

.
πότισα το απόγευμα. τα δεντράκια τα καϋμένα είναι γεμάτα καρπό. και στεγνά.
άνοιξα τη μάνικα και του έδωσα και κατάλαβε. πλατσουρήσαμε κι εγώ κι εκείνα... αμέσως αναστήθηκαν με το νερό.
τι άλλο έκανα ; ξεκίνησα το "κοιμητήριο της Πράγας".
βασικά, δεν έχω κέφι γιά τίποτ' άλλο.
το φεγγάρι είναι σα νυχάκι. νιούτσικο.
ξημερώνει Κυριακή.
.
.
.
.