Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

με λαγαρό μυαλό, με λαγαρό μυαλό, με λαγαρό μυαλό,
"λαγαρό", την λέξη την έμαθα από τον Νίκο Καζαντζάκη,
με λαγαρό μυαλό, με λαγαρό μυαλό
λέω πως το πολιτιστικό περιβάλλον ετούτου του καϋμένου τόπου,
μπορεί ακόμα να ελπίζει.

όσο ακόμα σ' αυτόν τον καϋμένο τόπο  υπάρχουν ηγήτορες, δάσκαλοι, ηγήτορες, μετρημένοι στα δάχτυλα πνευματικοί αρχηγοί - ο καθείς με τα όπλα του !-,
ετούτος ο καϋμένος και άθλιος καιρός
μπορεί να ελπίζει.

με λαγαρό μυαλό το λέω, ευτυχώς για την ζωή μας, υπάρχουν ακόμα πνευματικοί αρχηγοί, ταγοί, μπροστάρηδες.





ταπεινά, χαμηλά,
μωβ σαν τη θλίψη,
γλυκόπιοτα σαν το φιλί,
ζωηρά κι ατίθασα,
δυσεύρετα, σπάνια.




Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Να
σ'
αγαπώ
ήντα
΄θελα
να
σ'
αγαπώ
ήντα
θελα
να
σ'
αγαπώ
ήντα
θελα
να
χω
φουρτούνα
και
μπελά



Το μεσημέρι παντρέψαμε τον Μάνο.
Ήπια τέσσερις μποτίλιες μπύρα. Τις τσάκισα.
Να μη με πιάνει το σκασμένο... να μη με πιάνει...
Ούτε μιά ελαφριά, ούτε μιά γλυκειά ζάλη... τίποτα λέμε !

Τέρμα. Τ' αποφάσισα. Ο χορός των χορών είναι ο χασαποσέρβικος, πάει και τελείωσε.
Διότι, είναι χορός ζωηρός, αλλά κυρίως είναι χορός συντροφικός. Γι αυτό μ' αρέσει και γι αυτό μου μιλάει, γιατί είναι συντροφικός και γιατί είναι ζωηρός.

Φυσικά, πολλοί Ελληνικοί - δημοτικοί - χοροί (οι περισσότεροι μάλλον) είναι συντροφικοί και ζωηροί.
Υπάρχει όμως εδώ, μιά ποιοτική διαφορά.
Η διαφορά του χασαποσέρβικου απ' αυτούς, είναι , πως ο χασαποσέρβικος είναι αρκούντως (γιά τα δικά μου γούστα) λαϊκός και μαγγιώρικος.
Συντροφικός δηλαδή, όχι γιά το comme il faut δημοτικό - παραδοσιακό σύνολο, αλλά συντροφικός γιά ασκέρι αρκούντως (γιά τα δικά μου πάντα γούστα) μόρτικο. Πάει να πει, στίχος, μουσική, ύφος και ζωηράδα, γιά γενναίο rebet ασκέρι.







Σάββατο 28 Μαΐου 2016

ένα ποτήρι sangria ήπια απόψε.

διώξε τη λύπη, κοριτσάκι, πάμε μιά βόλτα στο φεγγαράκι...








Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Νικηφόρος Βρεττάκος


Ανάσκαψα όλη τη γη για να σε βρω. 
Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου την έρημο’ 
ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. 
Ενώ τώρα, κοιτάζοντας μες από τόση διαύγεια τον κόσμο, μέσα από σένα 
– πλησιάζουν τα πράγματα, γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα – 
τώρα μπορώ ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα ποίημα. 
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω σ’ ευθείες το φως


Σ’ έχουν εκπέμψει όλα τα πράγματα. Σ’ έστειλε ο κόσμος. 
Είσαι ένα πρόβλημα φωτισμένο’ ένα πρόσωπο που έχει μυριάδες πτυχές, παράλληλους, κέντρα, γραμμές 
Είσαι ο χάρτης μου. 
Το χέρι σου είναι και το χέρι του Νέγρου. Και το χέρι του Ιησού. Και το χέρι της μάνας μου. Και του εχθρού μου το χέρι. 
Το φως του προσώπου σου είναι και το φως του ήλιου. 
Τα μάτια σου είναι όλα τα μάτια. Είναι ο διαβήτης του απείρου τα πόδια σου. Είσαι μια σφαίρα, μ’ εφτά καμπυλόγραμμα ουράνια συστήματα, 
που τη γυρίζω, κοιτάζω, διαβάζω και γράφω με μικρές αστραπές 
το τραγούδι του κόσμου


Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω. Δυό κόσμοι ατελεύτητοι: 
Ουρανοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλο. 
Τοπία που κρύβουν πίσω τους άλλα τοπία. 
Ήλιοι κι’ αστέρια σε σχήματα ποταμιών, που διαγράφοντας λάμπουσες μεγάλες στροφές κατεβαίνουν στα βάθη μας 
– Ας μας άφηνε ο Θεός δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους ! 
Δεν τελειώνει ο άνθρωπος όπως κι ο κόσμος


Κλείσε μου μια φωνή σ’ ένα φάκελο να την έχω μαζί μου 
– Η φωνή σου είναι ένα δέντρο από τίμιο ξύλο. 
Δεν την άκουσα χτες ούτε σήμερα κι’ είναι γλυκύτερη ακόμη κι’ απ’ τη φλόγα που άνθιζε του τζακιού μας το κούτσουρο το χειμώνα. 
Ξημερώνει η φωνή σου. 
Ανάβει το φάρο στη θάλασσα, τον έσπερο πάνω στον ουρανό. 
Αύριο είναι Κυριακή δεν ξέρω πώς να κάμω γιατ’ είναι τα καλά μου η φωνή σου


Δεν είμαστε οι δυό μας αλλιώς θα γνωρίζαμε τι λόγια να ειπούμε, τι προσευχή. Έτσι, δεν μίλησαν τα χέρια μας ούτε τα μάτια μας. 
Ο άλλος, ούτε υποψιάζονταν κάν 
πως εγώ σκάφτω ένα φύλλο χλόης να θάψω μέσα 
μιάν άβυσσο


Δεν περιμένω να μου μιλήσεις. Το ξέρω. Μπερδεύεται η γλώσσα σου. 
Είναι γιομάτη λουλούδια η φωνή σου


Δε με κατάλαβες’ όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου, προσπαθούσα να κλείσω το παράθυρο, πάλευα – όλη τη νύχτα. 
Ο αγέρας επέμενε. 
Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου σαν δυό φύλλα ουρανού 
και σε σκέπασα
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.







comme tout, d' ailleurs !







Κυριακή 15 Μαΐου 2016

πρώτο ανοιξιάτικο μπάνιο, σε θάλασσα κρύα
και έξω απ' τη θάλασσα ακόμα πιό κρύα...









Σάββατο 14 Μαΐου 2016

ΙΙ.

Πλάτωνος "Η απολογία του Σωκράτη"


Όταν ήμουν μαθήτρια στο σχολείο, μία φιλόλογος (είχα την τύχη να έχω μερικούς άριστους δασκάλους),  μας είχε διδάξει την ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ.

Εγραψα τότε μιάν εργασία, με τίτλο «Σωκράτης και Χριστός».
Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποια τάξη πήγαινα, ήμουν στο λύκειο σίγουρα, στην προτελευταία ή στην τελευταία τάξη.
Τελειώνοντας  την εργασία , πριν να την παραδώσω  στο σχολείο, κάθισα με τον θείο μου το Νίκο στο σαλόνι του σπιτιού τους, κλείσαμε πίσω μας την πόρτα και την διαβάσαμε μαζί.
'"Να συνεχίσεις, μου είπε, μη σταματάς να γράφεις", και μου είχε κάνει τότε εντύπωση αυτό, και μ’ άφησε, για να πω την αλήθεια, και μιάν απορία...

Τον θείο μου το Νίκο τον εμπιστευόμουνα, ήταν ο άντρας της μιάς αδερφής του πατέρα μου, ήτανε ένας άνθρωπος ακέραιος, μικρό παιδί ορφανό  με κοντά παντελόνια  έφυγε απ’ την Κεφαλονιά και πήγε στο Παρίσι – τω καιρώ εκείνω -, όπου σπούδασε νομικά.  Γνώστης σε βάθος , ένας έντιμος, μετρημένος, μετριοπαθής άνθρωπος.
Μια μέρα μου έφερε τους τόμους τα Larousse του : "πάρτα εσύ, μου λέει, τα κουβαλάω απ’ τη Γαλλία, σε σένα θα πιάσουνε τόπο"
Τα έχω φυσικά πάντα στη βιβλιοθήκη μου αυτά τα βιβλία, και τα καμαρώνω με στοργή.

Θυμάμαι  ότι εκείνη την ημέρα συζητήσαμε τις ομοιότητες που είχα βρει ανάμεσα στον Σωκράτη και τον Χριστό. Γιατί, είχα βρει ομοιότητες. Κυρίως ως προς τη στάση τους απέναντι στην ευθύνη κι απέναντι στον θάνατο.  Κι ο θείος ο Νίκος είχε συμφωνήσει... Κρίμα που δεν την κράτησα και δεν την έχω πιά εκείνη την εργασία. Νεανική ή όχι, κάτι θα μάθαινα και σήμερα...


Κουβαλώντας αυτό το πτωχικό  background  μέσα στις βαλίτσες μου, πήγα τις προάλλες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά,  να δω την παράσταση του Δήμου  Αβδελιώδη "ΠΛΑΤΩΝΟΣ : Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ".


Χωρίς να έχω ειδική γνώση περί την τέχνη, μιλώντας μονάχα ως ένας απλός θεατής, λέω ότι τον Δήμο Αβδελιώδη τον έχω μέσα μου ως έναν σπουδαίο άνθρωπο της τέχνης.
Αυθεντικός. Καλλιτέχνης που ψάχνει και ψάχνεται.
Επαναφέρει στην κοινωνική πιάτσα έννοιες, όπως "πραγματογνωσία" και "συνείδηση". Συνείδηση ! Θεέ μου !

"Η συνείδηση πάμφωτη μέσα μου, κι ο έναστρος ουρανός", κατά τον Κάντ...


Έχω δει μόνο μερικά έργα του δημιουργού. Όχι όλα. Εκείνη την ποιητική Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων, το Μαράν Αθά, Το μόνον της ζωής του ταξίδιον, Το αμάρτημα της μητρός μου, και όταν ήσαν μικρότεροι οι δίδυμοι τους είχα πάρει τον Μεγαλέξανδρο και τον καταραμένο δράκο.
Αυτά.

Η απολογία του Σωκράτη είναι, θαρρώ, ένα άλλο εγχείρημα.
Ενταγμένο δηλαδή στην λογική Αβδελιώδη και συνεπές στην θέση : 
"το σπουδαίο κείμενο πρέπει να εκφέρεται στην αρχική του γλώσσα",
λόγω ακριβώς αυτής της δυσκολίας της γλώσσας, εδώ το εγχείρημα γίνεται πιο δύσκολο.
Δύσκολο !

Εδώ δεν πρόκειται για την γλώσσα του Βιζυηνού, μήτε για μια βατή καθαρεύουσα, μήτε για μια γλώσσα εκκλησιαστική ή λογία.

Ακόμα κι αν είσαι μυημένος στα αρχαία - στην Αττική διάλεκτο -, ακόμα κι αν μπορείς να κατανοήσεις ένα τέτοιο γραπτό κείμενο (επί του πληθυσμού, μόνο ένα μικρό ποσοστό ειδικών μπορούν) προφορικά δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις επαρκώς. Κι επειδή το ζητούμενο δεν είναι φυσικά να απευθύνεσαι σε ειδικούς και σε ελάχιστους, πολύ σωστά έκαμε ο δημιουργός κι έβαλε στο θέατρο υπέρτιτλους στην νεοελληνική.

Διότι, εκτός από την μνημειακή δουλειά να μεταφερθεί το έργο καταλεξεί, στο αυθεντικό του κείμενο, θεωρώ πολύ σπουδαίο – αν όχι και πιο σπουδαίο – το να προτείνονται τέτοια κείμενα για συζήτηση στην κοινωνία σήμερα, ως αντίδοτα στην αθλιότητα την οποία όλοι βιώνουμε.

Κι ευχαριστήθηκα αληθινά, συζητώντας για ελάχιστα λεπτά με τον δημιουργό, σαν έμαθα ότι η παράσταση - κείμενο της Απολογίας του Σωκράτη μεταφέρεται σε σχολεία, ανά την Ελλάδα.

Ό, τι αξίζει, έχουμε ευθύνη να διαχέεται !
Κυρίως και πρώτα στους νέους.










Παρασκευή 13 Μαΐου 2016


Ι.

“Ο Σωκράτης είναι ένοχος : 

ερευνάει με περιττό ζήλο τα φαινόμενα που συμβαίνουν κάτω από τη γη και στον ουρανό, και τα άδικα λόγια τα κάνει να φαίνονται δίκαια, 
και αυτά τα διδάσκει και στους άλλους.”



Η απολογία του Σωκράτη

Μικρά αποσπάσματα :



"...................................

Μετά λοιπόν από του πολιτικούς , πήγα στους ποιητές, κι εκείνους των τραγωδιών κι εκείνους των διθυράμβων, και τους άλλους, με το σκοπό να πιάσω εδώ τον εαυτό μου να είμαι αμαθέστερος απ’ αυτούς.

...................................

αυτοί λένε πολλά και καλά, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα γι αυτά που λένε. Αυτό μου φαίνεται ότι έχουν πάθει και οι ποιητές. Και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι εξ αιτίας του ποιητικού τους ταλέντου , νομίζουν ότι και στα άλλα είναι οι πιο σοφοί από τους ανθρώπους, ενώ δεν είναι.

...................................

Στο τέλος πήγα στους χειροτέχνες. Γιατί ήξερα ότι εγώ δεν γνωρίζω τίποτα, ήξερα όμως ότι αυτούς θα τους έβρισκα να γνωρίζουν πολλά και καλά. Και σ’ αυτό δεν διαψεύστηκα, γιατί γνώριζαν αυτά που εγώ δεν γνώριζα, και ως προς αυτά ήταν σοφότεροι από μένα.  Αλλά, άνδρες Αθηναίοι, μου φάνηκαν να έχουν το ίδιο ελάττωμα με τους ποιητές και οι καλοί καλλιτέχνες.

...................................

βρίσκομαι σε φοβερή φτώχεια, υπηρετώντας τον Θεό.

...................................


Αν πάλι σας πω ότι είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο, 
το να μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα, 
για τα οποία με ακούτε να συζητάω 
εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους, 
και ότι η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά 
είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος ..."








συνεχίζει...










Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

II.


Σχόλια αυθόρμητα και αβασάνιστα,
σχετικά με το “Ευρωπαϊκόν μουσικό πάρτυ !”



1.   Λετονία. Διαθέτει μια κανονικότητα
2.   Πολωνία. Κανονικότητα, ομοίως
3.   Ελβετία. Κανονικότητα. Μου αρέσει που τραγουδάει (νομίζω)  ξυπόλητη.
4.   Ισραήλ. Κανονικότητα. Βρε, τι πάθανε απόψε και τα κάνουν όλα κανονικά ;! (μέχρι τώρα…)
5.   Λευκορωσία. Ο. Κ.
6.   Σερβία.“Κάθε φορά που λέω αντίο, προσπαθείς να με κρατήσεις κοντά σου”.Ο. Κ.
7.   Ιρλανδία. Άσμα ομοίως κανονικόν. (Ακόμα απόψε δεν έχουμε δει τα συνήθη τέρατα…)
8.   FYROM. Καθόλου κακή φωνή…
9.   Λιθουανία. Κανονική κι αυτή η εμφάνιση, και το τραγούδι.
10.                 Ασσττρραλία (κατά Γεωργίαν Βασιλειάδου). Συμπαθές.
11.                 Σλοβενία. Ο. Κ.
12.                 Βουλγαρία. Συμπαθές.
13.                 Δανία. Καλή τριπλή παρουσία.
14.                 Ουκρανία. Ο. Κ., Μαρούσια
15.                 Νορβηγία. Ο. Κ.
16.                 Γεωργία. Ο. Κ.
17.                 Αλβανία. Συμπαθής φωνή και παρουσία.
18.                 Βέλγιο. Ο. Κ.

Κρίμα… Δεν είχαμε ούτε σιδηρά τέρατα απόψε, ούτε κλουβιά, ούτε γυναίκες με φαβορίτες, τσιγκελωτό μουστάκι και μούσια, ούτε κάτι extra
Όλα κύλησαν με μια σχετική régularité










Τρίτη 10 Μαΐου 2016


Σχόλια αυθόρμητα και αβασάνιστα,
σχετικά με το “Ευρωπαϊκόν μουσικό πάρτυ !”

1.       Φινλανδία - με αφήνει σχετικά αδιάφορη
2.       Ελλάδα – εισαγωγή με ποντιακή λύρα / βράκες / μιλάν ποντιακά / στοιχεία Ποντ. Χορού
3.       Μολδαβία – με αφ σχετ αδιάφ. / χορεύει άσχετος διαστημάνθρωπος !
4.       Ουγγαρία – αγόρι μου ! / βραχνή φωνή ! / στο βάθος άσχετο Ρωμαϊκό τύμπανο, με Σούφικες χορευτικές φιγούρες !
5.       Κροατία - με αφ σχετ αδιάφ.
6.       Ολλανδία – Έχει κάτι ιδιαίτερο. Συμπαθές.
7.       Αρμενία – Τραγουδάει με μαγιό ! Όχι, μάλλον κορμάκι είναι… Λαμέ μαγιό και χοντρά  ψηλοτάκουνα!
8.       Σαν Μαρίνο – Τούρκος τραγουδιστής / ΕΜΠΕΙΡΟΣ !/ νομίζω, σα να μιμείται λίγο το στυλ Leonard Cohen
9.       Ρωσία – γιατί ρε γμτ, η Ρωσία να τραγουδάει ΑΓΓΛΙΚΑ ; !
10.   Τσεχία – είδα την γέφυρα του Καρόλου και μου γύρισε το μάτι ανάποδα… / ωραίο κορίτσι ! / απλά και ήσυχα.
11.   Κύπρος – Βαρβαρικόν…/ άνθρωποι σε κλουβιά ζώων… / δεν θα μου έκανε καμιάν εντύπωση αν προκριθει απ’ τα… ζώα και τους γνωστούς βαρβάρους… Τον έχουμε χέσει τον πολιτισμό ή μήπως κάτι δεν καταλαβαίνω ;
12.   Αυστρία – τραγούδι γαλλιστί !/ eh, oui !/ απλά χαριτωμένη παρουσία, mais cest tout!
13.   Εσθονία – καλή φωνή / cest tout.
14.   Αζερμπαϊτζάν - με αφ σχετ αδιάφ.
15.   Μαυροβούνιο – πολύς θόρυβος
16.   Ισλανδία - με αφ σχετ αδιάφ.
17.   Βοζνία – βιολοντσέλο και συμβολικά συρματοπλέγματα , το πολιτικό μήνυμα είναι προφανές, η πολιτική της Βοζνίας επί του θέματος είναι αφανής / το ραπ, μου θυμίζει τον δικό μου Michel Ange !
18.   Μάλτα - με αφ σχετ αδιάφ./ κλόουν – χορευτής επί σκηνής





Μήπως - χωρίς να το ξέρουμε - δεν είναι πιά διαγωνισμός τραγουδιού 
κι έγινε διαγωνισμός ηλεκτρονικών εφφέ ;;;


Πήγε εντεκάμιση. Πρέπει  να βγάλω το σκυλί.







Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

τον τελευταίο καιρό, το βιβλιοπωλείο στη γειτονιά μου , φέρνει που και που κάτι βιβλία περασμένων χρόνων, από εκδοτικούς οίκους που κλείνουν ή έχουν κλείσει, ωραίες εκδόσεις που δεν θα ξαναγίνουν κ.τ.λ.
όταν μου περισσεύει κανένα φράγκο, γράψε λάθος - φράγκο δεν περισσεύει πιά -, όταν τέλος πάντων μπορώ να ζορίσω λίγο την τσέπη μου, αγοράζω κάτι.

τις προάλλες αγόρασα ένα μικρό βιβλίο Καραγκιόζη.

ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Tόμος Β', Ανατύπωση Β', 1979
Επιμέλεια Γιώργος Ιωάννου

Έργα :
- Η μεταμόρφωσις του Καραγκιόζη
- Εις τον πύργον των φαντασμάτων
- Τα επτά θηρία
- Ο Αθανάσιος Διάκος
- Λίγα απ' όλα



Τον Καραγκιόζον, μεγάλη ηγάπησα !
Έχασα χρόνο δηλαδή... Στεκόμουνα επί χρόνια αμήχανη κι αναποφάσιστη, με κάτι χαζά ψευδοερωτήματα μέσα στο μυαλό μου, του τύπου : "τι εθνικότητας είναι ο Καραγκιόζης;" "πρέπει να τον εντάσσουμε στον δικό μας λαϊκό πολιτισμό ή όχι;" και κάτι άλλα τέτοια παρόμοια, λες και την είχε ανάγκη, λες και την ζήτησε ο Καραγκιόζης τη δική μας καθυστερημένη συγκατάβαση και τη δική μας μεμψίμοιρη αποδοχή...

Εκείνος ο έρμος στο μεταξύ, πηγαινοερχότανε αεικίνητος πίσω απ' τα λευκά πανιά, ατάραχος, αφελής και πολυμήχανος, κωμικά αξιοπρεπής , με την πανουργία του εφευρετικού, απελπισμένου πάμπτωχου, με τις ξυπόλυτες πατουσάκλες του, άλλοτε έτρωγε ξύλο, άλλοτε έδινε, πώς κατάφερνε και πάντα τάφερνε βόλτα ; ! πώς και στο τέλος έβγαινε πάντα "υπεράνω!"; Έτσι το αποφάσισε η λαϊκή ψυχή...

Διαβάζω τα έργα του και γελάω. Διαβάζω, σκέφτομαι και γελάω. Διαβάζω, θλίβομαι και γελάω. Διαβάζω, προβληματίζομαι και γελάω. Διαβάζω, μαθαίνω και γελάω. Διαβάζω συμπεραίνω και γελάω. Διαβάζω δεν σκέφτομαι και γελάω, δεν θλίβομαι και γελάω, δεν προβληματίζομαι και γελάω.
Γελάω δυνατά μονάχη μου κι είναι ανακουφιστικό κι ανάλαφρο αυτό το γέλιο, να γελάς μες το σπίτι μονάχος σου...




Από το έργο "ΛΙΓΑ ΑΠ' ΟΛΑ"


"ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Βρε παιδί μου, τι συμβαίνει, τι τρέχει;
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Ορίζω τον εαυτό μου, είμαι εφταξούσιος του εαυτού μου ;
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Είσαι, Καραγκιόζη
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Θέλω να πεθάνω
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Πέθανε, δε σ' εμποδάει κανείς !
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Τότε, λοιπόν, γιατί δε μ' αφήνουν να πεθάνω ;
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ποιός, Καραγκιόζη μου, δε σ' αφήνει ;
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Ιδού, κύριε˙ απεφάσισα να πεθάνω , να πάω από λουκουμοθάνατο. Αλλά, όπως μπήκα σ' ένα καφενείο, βρίσκω μιά κάσα λουκούμι˙ το πήρα, το ακούμπησα χάμου, έκανα τα πατερημά μου, είπα : σχωράτε με, κι ο Θεός να σας σχωρέσει, κι άρχισα λοιπόν να τρώω λουκούμια να ποθάνω. Να σου πω, Χατζατζάρη, και την καθαράν αλήθεια. Εμέτραγα να δω με πόσα λουκούμια θ' αποθάνω, αν ξαναθελήσω να ξαναποθάνω, να ξέρω πόσα λουκούμια θ' αγοράσω. Αλλά μόλις είχα φάει καμιά εξηνταριά, μπαίνει ο καφετζής μέσα. "Βρε, μου λέει, τι κάμνεις αυτού ;" - Πεθαίνω, κύριε, του λέω. -Πεθαίνεις, μασκαρά ! " Μ' αρχινάει στο ξύλο. Βλέπουν κι οι άλλοι οι θαμώνοι του καφενείου, μ' αρχινάνε κι αυτοί στο ξύλο. Γιατί, κύριε, δε μ' αφήνουν να πεθάνω; 
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Βρε βλάκα, δεν κατάλαβες γιατί σε δέρνανε ; Σε δέρνανε γιατί έφαγες τα ξένα λουκούμια.
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Ά, βρε ! Γι αυτό με δέρνανε ! Κι εγώ έλεγα πως με δέρνανε ότι ήταν η ζωή μου αναγκαία"







Από το έργο "Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ"

"ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ωραία, άκουσε λοιπόν˙ ό, τι θα λέγω εγώ, θα το λέγεις και εσύ γιά να μάθεις να ντελαλάς.
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Καλά, λέγε...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ -Ακούσατε σοφοί, εγγράμματοι και πεπαιδευμένοι...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Ακούσατε σοφία, γράμματα και οι δεμένοι...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Μπέηδες...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Τσεντσερέρηδες...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Αγάδες...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Φαγάδες...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ντερβίσηδες...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Αυγουλάδες...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Πασάδες...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Πρασάδες...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ρώσοι...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Γρόσι...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Κινέζοι...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Κιρκινέζι
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ιταλοί...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Μαραγκοί...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Μακεδόνοι...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Το κυδώνι...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Αμερικανοί...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Δώς μου ένα κομμάτι πανί...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Ότι...
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Ο Χιώτης...
ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ - Όποιος περάσει από την μία έως τας τρεις έξωθεν του σεραγίου που είναι το δένδρον, μεταμορφώνεται εις δαίμονα και εάν είναι δύο, ο ένας χάνεται.
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Όποιος έξω από το δένδρο που είναι το σεράϊ από τας τρεις έως τη μία, οι δύο χάνονται και ο ένας βρίσκεται και πηγαίνει με τον δαίμονα."



Burlesque hein ? ! 








Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

τσι Κορυφές

εν χορδαίς και οργάνοις




τα κρουστά




τα πνευστά και τα χάλκινα









το τσέμπαλον στην Αντιβουνιώτισσα











παρακάλεσα έναν μουσικό
να φωτογραφίσω την λεπτομέρεια...