Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014






ο Λιγνός ! αχ, ο Λιγνός ! 









Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

όταν ήταν μικρός ο Νικόλας, καμιά φορά έλεγε περίεργα τις λέξεις.
θα ήταν 8 χρονών, όταν με ρώτησε : "μαμά, εγώ στην υλυκείου, θα κάνω αλατινικά;"
και άλλη ατάκα : "εγώ, σκουνάκι στην υλυκείου θα κάνω ;" 
*μετάφρ : εγώ θα κάνω λατινικά στο λύκειο;
*μετάφρ : εγώ θα κάνω σκονάκι στο λύκειο ;

αλατινικά δεν έκανε,
σκουνάκι όμως έκανε στα σίγουρα...

μου ήρθε μιά τρομερή ιδέα, μικρέμουμότσαρτ !
πάει να μιλάμε μεταξύ μας αλατινικά ; !
δεν θα μας καταλαβαίνει κανείς !
(μήπως και μας καταλαβαίνει κανείς τώρα ;...)

:)

όταν η Κάλλας τραγουδάει τον ελαφρύ ίσκιο,
προς το τέλος της άριας κοντράρει η φωνή με το όργανο, και μπερδεύεις ποιό το όργανο και ποιά η φωνή!...






Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014




Κωστής Παλαμάς

"............................
μέσα στο - άω, μέσα στο - άω
πότε πως ουρλιάζει ένα σκυλί,
πότε να στενάζει ένα φιλί
γρικάω"





Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014




Πήγαμε την Τρίτη στο παιδί.
Τα ιδρύματα είναι ... το αδύνατο σημείο μου, η Αχίλλειος πτέρνα μου…
Τα ιδρύματα είναι κάτι, που δεν το αντέχω.
Γνωρίζω πως δεν πρέπει να το λέω αυτό, πως δεν είναι κοινωνικά δίκαιο, μήτε καν κοινωνικό είναι, όμως κανείς μας δεν είναι τέλειος , κανείς μας δεν είναι οπωσδήποτε δυνατός και σε όλα… Άνθρωποι αδύναμοι είμαστε…
Δεν το θέλω που λιγοψυχώ, ασπρίζω, σφίγγω τα δόντια μου να μην σωριαστώ χάμω, κιτρινίζω.
Όμως, ποιός σκοτίζεται γι αυτά ; ! Φυσικά, σημασία έχει μόνο το παιδί.
Ευχαριστήθηκα που είδα πάνω του μία κάποια βελτίωση.



Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ηλιού του προφήτου. 
Οσίων Αλεξίου (Medvedkov), 
Δημητρίου (Klepinine), 
Μαρίας (Skobtsov), 
Γεωργίου (Iuri Skotsov) και 
Ηλία (Elie Fondminskii).




συμβαίνουν τόσα φοβερά 
και τέτοια κακά και τρελά πράγματα πιά γύρω μας , πάνω στη γη...

 

από το ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ


"..................................................................................

Οι καλοί
βοήθεια δεν βρίσκουν κι οι θεοί είναι
ανίσχυροι κι αυτοί.
Γιατί να μην κατέχουν οι θεοί τανκς και κανόνια,
πλοία πολεμικά, αεροπλάνα, βομβαρδιστικά και όλμους,
γιά να θερίζουν τους κακούς, να προστατεύουν τους καλούς ;
Έτσι θα ταν καλύτερα γιά μας, μα και γι αυτούς.


...................................................................................

Γιατί δεν τους στηρίζουν τους καλούς με τανκς και με κανόνια ;
και δεν βροντοφωνάζουν : Πύρ !
Γιατί ανέχονται την ανοχή ; Γιατί ; "




από τον καλό άνθρωπο του Σε Τσουάν
του Μπέρτολτ Μπρέχτ









Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014



Παρατηρώ.
Aδιαλείπτως, σιωπηρά.
Σιωπηρά, αδιαλείπτως.
Παρατηρώ με την αθωότητα της αλεπούς, τους αγρούς όπου το σινάπι μεγαλώνει.

"– Je ne puis pas jouer avec toi, dit le renard. Je ne suis pas apprivoisé.
– Ah ! pardon, fit le petit prince.
Mais, après réflexion, il ajouta :
– Qu’est - ce que signifie «apprivoiser»?
– Tu n’es pas d’ici, dit le renard, que cherches-tu?
– Je cherche les hommes, dit le petit prince.
Qu’est-ce que signifie «apprivoiser»?
– Les hommes, dit le renard, ils ont des fusils et ils chassent. C’est bien gênant ! Ils élèvent aussi des poules. C’est leur seul intérêt. Tu cherches des poules ?
– Non, dit le petit prince. Je cherche des amis. Qu’est-ce que signifie «apprivoiser»?
– C’est une chose trop oubliée, dit le renard. Ça signifie «créer des liens...»


- Si tu m’apprivoises, nous aurons besoin l’un de l’autre. Tu seras pour moi unique au monde. Je serai pour toi unique au monde...

- Si tu m’apprivoises, ma vie sera comme ensoleillée. Je connaîtrai un bruit de pas qui sera différent de tous les autres. Les autres pas me font rentrer sous terre. Le tien  m’appellera hors du terrier, comme une musique. Et puis regarde ! Tu vois, là-bas, les champs de blé ? Je ne mange pas de pain. Le blé pour moi est inutile. Les champs de blé ne me rappellent rien. Et ça, c’est triste ! Mais tu as des cheveux couleur d’or. Alors ce sera merveilleux quand tu m’auras apprivoisé ! Le blé, qui est doré, me fera souvenir de toi. Et j’aimerai le bruit du vent dans le blé...



– On ne connaît que les choses que l’on apprivoise, dit le renard. Les hommes n’ont plus le temps de rien connaître. Ils achètent des choses toutes faites chez les marchands. Mais comme il n’existe point de marchands d’amis, les hommes n’ont plus d’amis. Si tu veux un ami, apprivoise - moi!
– Que faut-il faire ? dit le petit prince.
– Il faut être très patient, répondit le renard. Tu t’assoiras d’abord un peu loin de moi, comme ça, dans l’herbe. Je te regarderai du coin de l’œil et tu ne diras rien. Le langage est source de malentendus. Mais, chaque jour, tu pourras t’asseoir un peu plus près..."




 άψογο !

 
 





Σάββατο 12 Ιουλίου 2014


μικρός τελικός και Βραζιλία ολέ !
ολέ, ολέ, ολέ !
ολέ !
ολέ !
ολέ, ολέ, ολέ !
και Βραζιλία, ολέ !


δεν υπάρχει, αυτό που δήλωσε η Αρζεντίνα !
"θέλουμε να πάρουμε το ΚΥΠΕΛΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑ"

Βραζιλία και Αρζεντίνα, ολέ !
ολέ !
ολέ, ολέ, ολέ !





Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

 Περιπατητής...


Κυριακή, 6 Ιουλίου 2014

Ανατολή Ηλίου 5:09, Δύση 19:51

Γιορτάζουν: Λυκίας, Σάτυρος
.
.
.
Ο Θουκυδίδης στην Μικρή Επίδαυρο !
.
Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
Ρούλα Πατεράκη, Το μανιφέστο του πολέμου (Μέρος Α’), 25-26 Ιουλίου, ώρα 21:30

Με ευχαριστεί πολύ, που μετά από εκείνον τον θεατρικό : 

όπου και να θολώνει ο νους σας, αδελφοί, μνημονεύετε στρατηγόν Μακρυγιάννην

"Μπαίνοντας εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον καὶ ἀκολουθώντας νὰ γράφω δυστυχήματα ἀναντίον τῆς πατρίδος καὶ θρησκείας, ὁποῦ τῆς προξενήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀνοησίαν μας καὶ ῾διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ θρησκευτικοὺς καὶ ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ῾μᾶς τοὺς στρατιωτικούς, ἀγαναχτώντας καὶ ἐγὼ ἀπ᾿ οὗλα αὐτά, ὅτι ζημιώσαμε τὴν πατρίδα μας πολὺ καὶ χάθηκαν καὶ χάνονται τόσοι ἀθῶοι ἄνθρωποι, σημειώνω τὰ λάθη ὁλωνῶν καὶ φτάνω ὡς σήμερον, ὁποῦ δὲν θυσιάζομε ποτὲς ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ εἴμαστε σὲ τούτην τὴν ἄθλια κατάστασιν καὶ κιντυνεύομεν νὰ χαθοῦμεν."

.




(4 étoiles !)
η απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας.
κολύμπησα, έπαιξα στα νερά, είδος θαλάσσιο ...
.
το μεσημέρι όλοι έφαγαν ψάρι κι εγώ τον καλύτερο μεζέ, που δεν τον χαρίζω σε κανέναν ! απήλαυσα τα περίφημα ψαροκέφαλα ! 



τέλος ωραίων, τριήμερων διακοπών






Ηέατρο Αρχαίας Επιδαύρου Πηγή: www.lifo.gr

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Περιπατητής...


Σάββατο, 5 Ιουλίου 2014
Ανατολή Ηλίου 5:08, Δύση 19:51
.
Γιορτάζουν : Λαμπαδός


ασχολήθηκα αρκετά με το καρπούζι που βάλαμε το πρωί στη θάλασσα...
η Άσπα είπε ότι το καρπούζι είναι μεγάλο και ότι δεν χωράει στο ψυγείο.
τότε πρότεινα να το παγώσουμε στη θάλασσα.
δεν στέκονταν όμως καθόλου ήσυχα μήτε τα κύματα, μήτε το καρπούζι, που πήγαινε, ερχόταν, έκανε να καβαλήσει τους αφρούς να τραβήξει γιά μέσα, έσκαγε μαλακά στα βότσαλα κι όλο έλεγα τώρα θα φύγει το καρπούζι, και τώρα θα σκάσει το καρπούζι και θα γίνουν τα νερά κόκκινα...
τέλος κάπως το στερεώσαμε με κροκάλες κι είπαμε πως ό, τι γίνει, έγινε...

το απόγευμα πήγαμε στο αρχαίο θέατρο της Αιγείρας.
χώθηκα μέσα από μιά τρύπα που είχε το συρματόπλεγμα.
πήγα, ήρθα, πήγα, ήρθα, ανεβήκαμε με τους δίδυμους, σκαρφαλώσαμε, κατεβήκαμε, τριγυρίσαμε, θαυμάσαμε.

το βράδυ αργά βούτηξα γιά νυχτερινό μπάνιο.
ανάψαμε φωτιά στην παραλία και ψήσαμε σουβλάκια.
κόψαμε επι τέλους και το ταλαίπωρο το καρπούζι !

καλά τα λέει ο λαός, πως
"η φτώχεια θέλει καλοπέραση"...
νυχτερινό μπάνιο, bavardage, σουβλάκια και καρπούζι.

έτσι τελείωσε αυτή η μεγάααλη μέρα !

αθάνατο ελληνικό καλοκαιράκι !




* κρίμα, να μη γνωρίζουμε και κανέναν Λαμπαδό, να μας καλέσει σήμερα στη γιορτή του !









Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Περιπατητής...


Σάββατο, 5 Ιουλίου 2014
Ανατολή Ηλίου 5:08, Δύση 19:51
Γιορτάζουν : Λαμπαδός


η Αιγείρα.

Στην Ιλιάδα, την συναντούμε με το όνομα Υπερησία.


"...οἵ θ' Ὑπερησίην τε καὶ αἰπεινὴν Γονόεσσαν Πελλήνην τ' εἶχον ἠδ' Αἴγιον ἀμφενέμοντο Αἰγιαλόν τ' ἀνὰ πάντα καὶ ἀμφ' Ἑλίκην εὐρεῖαν,τῶν ἑκατὸν νηῶν ἦρχε κρείων Ἀγαμέμνων Ἀτρεΐδης..."


"και εκείνοι που είχαν την Υπερησία και την ψηλή Γονούσα
και την Πελλήνη, και όσοι κατοικούσαν στο Αίγιο και σε
όλη την έκταση του Αιγιαλού,
και γύρω στην πλατιά Ελίκη,
σ᾿ αυτών τα εκατό καράβια αρχηγός ήταν ο βασιλιάς Αγαμέμνονας,
ο γιος του Ατρέα."

Ομήρου Ιλιάδα Β΄ 573-577

 

Η Υπερησία, σε άγνωστο χρόνο, την εποχή που την κατοικούσαν οι Ίωνες, άλλαξε το όνομα της σε Αιγείρα.
Ο μύθος λέει πως όταν οι Σικυώνιοι επιτέθηκαν στην Υπερησία οι κάτοικοί της μάζεψαν όσο περισσότερα πρόβατα (αιγές) μπόρεσαν και βάζοντας δάδες στα κερατά τους τα έστειλαν νύχτα στο αντίπαλο στρατόπεδο. Οι Σικυώνιοι βλέποντάς τα, τα πέρασαν για στρατιώτες και υποχώρησαν. Από τότε η πόλη ονομάστηκε Αιγείρα προς τιμήν του γεγονότος.

 "Ὁμήρου δὲ ἐν τοῖς ἔπεσιν Ὑπερησία ὠνόμασται: τὸ δὲ ὄνομα τὸ νῦν ἐγένετο Ἰώνων ἐποικούντων"

  Παυσανία Αχαϊκά





Το αρχαίο θέατρο είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Αρχαίας Αιγείρας.
Κτίστηκε σε ένα επικλινές βραχώδες ύψωμα της πόλης με θέα ανατολικά τον Κορινθιακό κόλπο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 350μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και βόρεια της Ακρόπολης.
Το μεγαλύτερο μέρος του κοίλου και της ορχήστρας του είναι λαξευμένο στο βράχο ! 
Η  κατασκευή του χρονολογείται στο Α μισό του 3ου αι πΧ  οπότε και ιδρύεται  το Β΄ Κοινό των Αχαιών.  
Το ίδιο διάστημα αναδιοργανώνεται η Αχαϊκή Συμπολιτεία, ενώ η ευημερία  και η πολιτική σταθερότητα της εποχής ευνόησαν  την πραγματοποίηση ενός μεγαλόπνοου οικοδομικού προγράμματος στην πόλη, στο οποίο περιλαμβανόταν   η  ανέγερση του θεάτρου και των ναών γύρω του.


Έχει πεταλόσχημο κοίλο, το οποίο λαξεύτηκε στο φυσικό βράχο με σειρές εδωλίων, ενώ όπου αυτός δεν υπήρχε , διαμορφώθηκε κατάλληλα το έδαφος και τοποθετήθηκαν λίθινα εδώλια. Ένα  διάζωμα  διαιρεί το κοίλο σε 2 οριζόντια τμήματα, και έχει 11 κερκίδες με ισάριθμες σειρές εδωλίων. Η συνολική χωρητικότητά του ανέρχεται σε 3.000 θεατές. Στο φυσικό βράχο λαξεύτηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος και η πεταλόσχημη ορχήστρα με  διάμετρο  14,40μ., στα κράσπεδα της οποίας κατασκευάστηκε αγωγός (εύριπος)  για την απορροή των όμβριων υδάτων, που συνεχιζόταν  κάτω από το προσκήνιο και την σκηνή,  απολήγοντας  σε ένα καλά σχεδιασμένο αποχετευτικό δίκτυο που οδηγούσε στο υδραγωγείο της πόλης.


Τον  3ο αι. μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μάξιμος Θράκας (236-238 μΧ), ανάγεται η σημαντικότερη απόπειρα ανακατασκευής του μνημείου που απέβλεπε στη μετατροπή του ελληνιστικού θεάτρου σε ρωμαϊκό. Ωστόσο, στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ., οι οικοδομικές εργασίες διακόπηκαν ξαφνικά, με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν τα αρχιτεκτονικά μέλη, που βρέθηκαν στο χώρο του θεάτρου έτοιμα προς τοποθέτηση. Το θέατρο έκτοτε δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε για παραστάσεις.


*μετά από αιώνες “σιωπής”, το Σάββατο 28 Ιουνίου 2014, το Αρχαίο Θέατρο της Αιγείρας φιλοξένησε στο χώρο του τη θεατρική παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη
 "Η Γυναίκα τση Ζάκυθος". 

Η πρώτη μετά από αιώνες, θεατρική παράσταση στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου Αιγείρας!


τι κρίμα να μην είμαστε τότε εδωδά...











Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Περιπατητής...


Σάββατο, 5 Ιουλίου 2014

Ανατολή Ηλίου 5:08, Δύση 19:51

Γιορτάζουν : Λαμπαδός

με ξύπνησαν τα πουλιά.
κι η λαχτάρα που έχω, να κολυμπάω το χάραμα, όταν βρίσκομαι πλάϊ στην θάλασσα.
μιά θάλασσα μόνο δική μου...
κίσσες κοπάδια σηκώνονται απ' το έδαφος κρώζοντας με τις στριγγιές τους φωνές. κάνουν σχηματισμούς, κάθονται στα σύρματα , ξανά στο κοπάδι, ξανά όλες μαζί στο έδαφος, ξανά σχηματισμός στον αέρα.
τα βλέπω απ' το ανοιχτό παράθυρο. ξύπνησα γιά τα καλά. κοιτάζω το ρολόϊ. πήγε 6 η ώρα. 
σηκώνομαι, φοράω μαγιώ, βγαίνω στην παραλία. δεν υπάρχει ψυχή, πουθενά !
είναι λάδι σήμερα το νερό ! σε προκαλεί ! ησύχασε ο αέρας κι ο ήλιος σηκώνεται σιγά - σιγά.
κολυμπάω, παίρνω τον χρόνο μου, απλωτές, ξαπλωτές, τούμπες, ανάσκελα, μικρές βουτιές, γαλήνη, δροσιά, χαλαρές ασκήσεις νερού, το γλεντάω ! καθαρίζει έτσι και το μυαλό, ξελαμπικάρει.
βλέπω κάτω τα βότσαλα. μακάρι να βλεπα και κανένα δελφίνι σήμερα ! έστω και από μακριά. τα έχω πολλές φορές συναντήσει στον Κορινθιακό κόλπο.
οι καρακάξες έρχονται κι εδώ, χώνονται στις καλαμιές, κρώζουν χειρότερα απ' τα κοράκια.
όταν είμασταν παιδιά, μας έλεγε η μάνα μας ότι οι καρακάξες κλέβουν μικροπράγματα που γυαλίζουν ή που έχουν ζωηρά χρώματα ! τις κοιτάζω κι αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια...

βγαίνω απ' το νερό. τώρα που όλοι κοιμούνται κι έχει ησυχία πάω να περπατήσω λίγο στο περβόλι.
με το κινητό τηλέφωνο τραβάω φωτογραφίες τα δέντρα, τα πορτοκάλια, τις λεμονιές, τα σαλιγκάρια, τους δυόσμους.
παίρνω βαθειές ανάσες στην ησυχία. ξαναγυρίζω στη θάλασσα. φτιάχνω στιγμιαίο καφέ, πίνω λίγο, ξαναβουτάω, κάνω με απλωτές κατά μήκος την παραλία αριστερά, έπειτα δεξιά.
το απόγευμα έχουμε πει θα πάμε να δούμε το αρχαίο θέατρο της Αιγείρας.  








Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

 Περιπατητής...

Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2014
Ανατολή Ηλίου 5:08, Δύση 19:51

Ανδρέου αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου, ποιητού του μεγάλου κανόνος 
και Μιχαήλ του Χωνιάτου αρχιεπισκόπου Αθηνών (†1220)


Βρίσκομαι σ' ένα σπιτάκι, στην άκρια της θάλασσας.
Κάπως, σαν σε τόπο ενός Έλληνα αδελφού Γκρίμ ή ενός Έλληνα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Αυτά τα μικρά σπιτάκια στη σειρά, αραιά, με απόσταση το ένα απ' το άλλο, σε χρόνια παλιά θα ήσαν καλύβες ψαράδων, που έρχονταν με τη φαμίλια και τη βάρκα τους να ξεκαλοκαιριάσουν πλάϊ στο κύμα ή ίσως και να ήσαν καλύβες περβολαραίων, που έρχονταν να φυτέψουν, να τσαπίσουν, να κλαδέψουν, να ποτίσουν, να τρυγίσουν τα περβόλια τους. 
Το περβόλι είναι κάπως παραπίσω, πυκνά πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι μου.
Λεμόνια, πορτοκάλια, κοντούλες αχλαδιές, δυό - τρεις κυδωνιές, μιά μουσμουλιά, δυό δαμασκηνιές, μιά ροδιά, μιά νέα μπανανιά.
Φυσάει ολημερίς σήμερα. Η θάλασσα σηκώνεται και πέφτει με ορμή έξω στα χαλίκια.
Μαϊστρος είναι. Βορειοδυτικός άνεμος. 
Μου αρέσει να μαθαίνω να διαβάζω τους ανέμους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει. Όπως μ' αρέσει να διαβάζω κάτι μικρούλια, κάτι ψιλά γράμματα που υπάρχουν μέσα στη φύση και κανείς δεν πολυασχολείται μαζί τους, παρά μονάχα κάτι τύποι λιγάκι βαρεμένοι ή φυσικά οι επαϊοντες... όμως εγώ επαϊων δεν είμαι...

Το μεσημέρι, ντάλα ήλιος, έκανα μπάνιο στη θάλασσα. Με κάποιον δισταγμό βέβαια, αφού υπάρχει ακόμα ο συναγερμός "όχι ήλιο, όχι, κούραση, όχι σκύψιμο, όχι βάρος", δεν άντεξα όμως να στέκω να κοιτάζω το νερό και βούτηξα. Κολύμπησα χαλαρά, φοβάμαι πάντα τα ράμματα. Κουράστηκα, κοιμήθηκα.

Το βράδυ, μέσα στα μαύρα, πηχτά σκοτάδια, βάλαμε τις καρέκλες στην ακρογιαλιά στη σειρά, και κοιτάζαμε τους αστερισμούς.
Απέναντι, στην άλλη μεριά του Κορινθιακού κόλπου, φαίνονται αμυδρά τα φωτάκια της Ιτέας, παρακείθε, του Γαλαξιδιού.
Η γιαγιά μου η Φωτεινή, που έζησε κοντά μας γιά πολλά χρόνια, τα βράδια στην Αγιάπα, τα καλοκαίρια, μας κάθιζε πάνω στις πεζούλες και μας έδειχνε τους αστερισμούς. Μας τους έλεγε έναν - έναν, με το όνομά τους. Δεν ξέρω πώς τους γνώριζε, πάντως τους γνώριζε.
Εγώ παιδί, κατάφερα να μάθω μονάχα την μεγάλη και την μικρή άρκτο, τον αυγερινό και τον πολικόν αστέρα. Τίποτε άλλο. Πολύ αργότερα έμαθα να αναγνωρίζω την Κασσιώπη και μόλις απόψε (βοηθούσης της τεχνολογίας - υπάρχουν διαδικτυακά - διαδραστικά προγράμματα !) έμαθα να αναγνωρίζω τον αστερισμό του Σκορπιού.
 
Έτσι, μας πήρε απόψε η νύχτα πολύ αργά, σχεδόν ξημέρωμα.







Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

signature
 foteini
εσύ
να παρα μένεις στη σιωπή .
διότι ο έρως, φυσικά και δεν αποτελεί εμμονή !
ο έρως, απλά συμ περιφέρεται ως ένα δίκτυο υψηλής τάσης.
ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο, ομού.
μιά φυσική, ισχυρή ενέργεια.

εσύ,
να παρα μένεις στη σιωπή.
διότι ο έρως, φυσικά και αποτελεί εμμονή.
ελαιογραφία πάνω σε καμβά
και χάσιμο της σημασίας του χρόνου.

και χάσιμο της σημασίας των χρόνων.
έρως άγουρα έφηβος
ετών μόλις έντεκα.

εσύ, παιδί μου,
να παρα μένεις στη σιωπή.