Περιπατητής...

Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2014

Ανατολή Ηλίου 5:08, Δύση 19:51

Ανδρέου αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου, ποιητού του μεγάλου κανόνος 
και Μιχαήλ του Χωνιάτου αρχιεπισκόπου Αθηνών (†1220)


Βρίσκομαι σ' ένα σπιτάκι, στην άκρια της θάλασσας.
Κάπως, σαν σε τόπο ενός Έλληνα αδελφού Γκρίμ ή ενός Έλληνα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Αυτά τα μικρά σπιτάκια στη σειρά, αραιά, με απόσταση το ένα απ' το άλλο, σε χρόνια παλιά θα ήσαν καλύβες ψαράδων, που έρχονταν με τη φαμίλια και τη βάρκα τους να ξεκαλοκαιριάσουν πλάϊ στο κύμα ή ίσως και να ήσαν καλύβες περβολαραίων, που έρχονταν να φυτέψουν, να τσαπίσουν, να κλαδέψουν, να ποτίσουν, να τρυγίσουν τα περβόλια τους. 
Το περβόλι είναι κάπως παραπίσω, πυκνά πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι μου.
Λεμόνια, πορτοκάλια, κοντούλες αχλαδιές, δυό - τρεις κυδωνιές, μιά μουσμουλιά, δυό δαμασκηνιές, μιά ροδιά, μιά νέα μπανανιά.
Φυσάει ολημερίς σήμερα. Η θάλασσα σηκώνεται και πέφτει με ορμή έξω στα χαλίκια.
Μαϊστρος είναι. Βορειοδυτικός άνεμος. 
Μου αρέσει να μαθαίνω να διαβάζω τους ανέμους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει. Όπως μ' αρέσει να διαβάζω κάτι μικρούλια, κάτι ψιλά γράμματα που υπάρχουν μέσα στη φύση και κανείς δεν πολυασχολείται μαζί τους, παρά μονάχα κάτι τύποι λιγάκι βαρεμένοι ή φυσικά οι επαϊοντες... όμως εγώ επαϊων δεν είμαι...

Το μεσημέρι, ντάλα ήλιος, έκανα μπάνιο στη θάλασσα. Με κάποιον δισταγμό βέβαια, αφού υπάρχει ακόμα ο συναγερμός "όχι ήλιο, όχι, κούραση, όχι σκύψιμο, όχι βάρος", δεν άντεξα όμως να στέκω να κοιτάζω το νερό και βούτηξα. Κολύμπησα χαλαρά, φοβάμαι πάντα τα ράμματα. Κουράστηκα, κοιμήθηκα.

Το βράδυ, μέσα στα μαύρα, πηχτά σκοτάδια, βάλαμε τις καρέκλες στην ακρογιαλιά στη σειρά, και κοιτάζαμε τους αστερισμούς.
Απέναντι, στην άλλη μεριά του Κορινθιακού κόλπου, φαίνονται αμυδρά τα φωτάκια της Ιτέας, παρακείθε, του Γαλαξιδιού.
Η γιαγιά μου η Φωτεινή, που έζησε κοντά μας γιά πολλά χρόνια, τα βράδια στην Αγιάπα, τα καλοκαίρια, μας κάθιζε πάνω στις πεζούλες και μας έδειχνε τους αστερισμούς. Μας τους έλεγε έναν - έναν, με το όνομά τους. Δεν ξέρω πώς τους γνώριζε, πάντως τους γνώριζε.
Εγώ παιδί, κατάφερα να μάθω μονάχα την μεγάλη και την μικρή άρκτο, τον αυγερινό και τον πολικόν αστέρα. Τίποτε άλλο. Πολύ αργότερα έμαθα να αναγνωρίζω την Κασσιώπη και μόλις απόψε (βοηθούσης της τεχνολογίας - υπάρχουν διαδικτυακά - διαδραστικά προγράμματα !) έμαθα να αναγνωρίζω τον αστερισμό του Σκορπιού.
 
Έτσι, μας πήρε απόψε η νύχτα πολύ αργά, σχεδόν ξημέρωμα.