Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

.
ήσυχα χιόνιζε το πρωί, πυκνά,
και τη νύχτα,
όχι όμως ως πολύ αργά...
.
.
.
.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

.
"Είχα μια αγάπη τ'ονειρό μου ν'ακουμπώ,
κι έγινε θέατρο κι αυτό πυρπολημένο,
δέν έχει πόρτα μήτε είσοδο να μπώ,
μονάχα έναν θεατή και μεθυσμένο"
.
.
.

χιονιάς
.
.
.
.
πέρασε κόσμος απ' εδώ σήμερα, όλη μέρα.
παιδιά, βασικά.
με τη διάθεσή τους, το γέλιο τους, τα προβλήματά τους.
τελείωσα τα "4 πόδια του τραπεζιού". απολαυστικό ήταν.
θέλω να αντιγράψω αττάκες, μα δεν μπορώ. νιώθω κούραση. θα το κάνω ότΑΝ μπορέσω...
.
.
.
.
.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

.
με πήρε η Κατερίνα κι ανεβήκαμε στο βουνό αργά το απόγεμα.
ποιός είπε ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά ; ίσια - ίσια, στα βουνά πάει πορεία, αργά το απόγευμα...
ως ν' ανέβουμε, άρχισε να νυχτώνει.
ο ήλιος έπαιξε γιά λίγο ανάμεσα στα πεύκα, στα κυπαρίσσια και στις αγριελιές, ύστερα έδυσε.
είδα το φεγγάρι, μιά λεπτή φλούδα πεσμένη στον ουρανό ανάσκελα.
είδα και την Αφροδίτη στο πλάϊ του.
κάτω μακριά ο Σαρωνικός, καθαρή η ατμόσφαιρα, φαίνονταν ένα ένα τα σκάφη.
περπατήσαμε τέσσερα χιλιόμετρα, ως ότου άναψαν κάτω τα φώτα της πόλης.
.
photos foteini
.


.
δύει ο ήλιος μες στα πεύκα !
.
.
μιά φωτεινή φετούλα το φεγγαράκι !
στο βάθος πέρα, η θάλασσα...
.




.
κι η Αφροδίτη πλάϊ, λαμπερή !
.
.

.

.
.
.
.
.
ένας απρόσμενος θάνατος...
.
χάθηκε ξαφνικά ένας σύντροφος πολλών χρόνων.
μετράω σήμερα ημέρα τέταρτη, που η ζωή έχει αλλάξει.

χάθηκε από τούτα τα μέρη της γης, ένας άξιος άνθρωπος, φτιαγμένος από την ξεχασμένη σήμερα στόφα του άρχοντα.
όχι λεφτά, μα τα ευγενικά αισθήματα ενός άρχοντα.
ο τεχνοκράτης με την αληθινή παιδεία, που ήξερε να δίνει απλόχερα κι απ' την καρδιά του, ό, τι είχε. γενναιόδωρα.
σε όλους.
τα αδέσποτα σκυλιά, αυτός κατέβαινε πρωί πρωί και τα τάϊζε. γέμιζε τον τόπο γύρω μας κεσεδάκια με νερό, να μη διψάν τ' αδέσποτα.
κι οι άνθρωποι σέβονταν το λόγο του, γιατί τους εκτιμούσε πρώτος αυτός.
ένας άνθρωπος δυνατό θηρίο, που δούλευε πολύ σκληρά. ζούσε γερά. με την ψυχή του. και με το σώμα του.
περηφάνεια είχε κι αξιοπρέπεια.
.
κορίτσι ήμουνα σαν γνωριστήκαμε και ζήσαμε κοντά, στη διπλανή πόρτα, όλα τα μετά χρόνια.
βίοι παράλληλοι. φιλία.
πριν αρκετά χρόνια, όταν βρέθηκα σε ανάγκη ζωής και θανάτου, ήρθε ένα απόγευμα απάνω με τη γυναίκα του, και μου είπε "αν χρειαστεί να πας στο εξωτερικό, αν χρειαστείς γιατρούς, νοσοκομεία, ό, τι χρειαστείς, θα σου δώσω εγώ ό, τι λεφτά έχω και δεν έχω, να πας"
τελικά, δεν χρειάστηκε τίποτα. μα ο λόγος αυτός είναι απ' τις κουβέντες που σημαδεύουν τη ζωή μας.

θυμάμαι αυτή τη σκηνή, καθισμένοι στις καρέκλες είμασταν, ακουμπούσαμε στο μοναστηριακό τραπέζι κι είπε "αν χρειαστείς εξωτερικό και νοσοκομεία, θα σου δώσω εγώ ό, τι λεφτά έχω και δεν έχω, γιά να πας"

κι εγώ δεν το αντέχω απόψε , ένας άνθρωπος δικός μου, να ξυλιάζει μέσα στο χώμα.
ας ήταν τουλάχιστον καλοκαίρι και ζέστη. νά ήταν το χώμα ζεστό.
μήτε το σκοτάδι αντέχω. σήμερα, έπιασε να σκοτεινιάζει νωρίς.
το καλοκαίρι βραδιάζει πιό αργά. και ξημερώνει το φως πρωί.
κι ούτε μπορώ να εξοικειωθώ με το θάνατο.
"φυσική κατάσταση, λένε, είναι ο θάνατος"
μα δεν είναι φυσική. αφύσικη κατάσταση είναι. και πιό βίαιη από βίαιη.
ο άνθρωπος γεννιέται γιά να ζει με τους άλλους ανθρώπους και τ' άλλα πλάσματα, κι όχι γιά να πεθαίνει μόνος μέσα στα χώματα.
είναι αφύσικο.
δεν το αντέχω.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

.
λέω, ότι σιγά - σιγά ίσως έρθει κι η άνοιξη...
τα πρωϊνά όταν ξυπνάω, εκεί έξω δεν είναι πιά βαθειά βουβαμάρα, όπως το καταχείμωνο.
τις τελευταίες μέρες χαλάει ο κόσμος απ' το τιτίβισμα μες στα κλαριά. ψιλές φωνές και βαρύτερες και πιό λεπτές και ψιλούτσικες.
.
και τις νύχτες.
όταν αργά κατεβάζω το ζώο, δεν έχει πιά εκείνη την αφόρητη παγωνιά.
έτσι, λέω ότι ίσως κι εφέτος έρθει η άνοιξη.
.

.
.
ημερόνυκτο
με αριθμ. τρείς χιλιάδες τριακόσια σαράντα επτά
- οι δυό τελευταίες μονάδες του επτά
είναι από τα έτη
τα δίσεκτα
.
.
.
.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

.
τέλειωσα τις "τρεις αδελφές"
.

Από το βιβλίο του Анто́н Че́хов

Οι τρεις αδελφές

(πατάμε πάνω)

μτφ. Α. Ίσαρης, Γ. Δεπάστας

εκδ. ΥΨΙΛΟΝ

- Περί εργασίας ο λόγος…-

ΙΡΙΝΑ

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί και σηκώθηκα και πλύθηκα, ένιωσα ξαφνικά σαν να καταλάβαινα τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο, σαν να ήξερα πώς πρέπει να ζούμε. Καλέ μου Ιβάν Ρομάνιτς, τα ξέρω όλα. Ο άνθρωπος, όποιος και να ναι, πρέπει να κοπιάζει, πρέπει να δουλεύει χύνοντας τον ιδρώτα του προσώπου του : μόνο εκεί θα βρει κάποιο νόημα και κάποιο σκοπό για τη ζωή του, για την ευτυχία και τη χαρά του. Πόσο όμορφο είναι να ’σαι εργάτης, να ξυπνάς τ’ άγρια χαράματα και να σπας πέτρες στο δρόμο ! Να ’σαι δάσκαλος και να μαθαίνεις γράμματα στα παιδιά ή βοσκός ή μηχανοδηγός στους σιδηροδρόμους… Ω Θεέ μου, δεν αρκεί να είσαι απλώς άνθρωπος ! Ένα βόδι που προσφέρει εργασία ή ένα άλογο είναι καλύτερα από μια νέα γυναίκα που σηκώνεται στις δώδεκα το μεσημέρι, πίνει στο κρεβάτι τον καφέ της και χρειάζεται δύο ολόκληρες ώρες για να ντυθεί… Αυτό είναι φοβερό ! Καμιά φορά, όταν κάνει πολλή ζέστη σε πιάνει μια δίψα ! Έτσι ακριβώς λαχταράω τώρα κι εγώ να δουλέψω. Και αν δεν σηκωθώ αύριο κιόλας πρωί πρωί για ν’ αρχίσω να δουλεύω, μη με ξαναπείτε φίλη σας, Ιβάν Ρομάνιτς.

................................................................

ΤΟΥΖΕΝΜΠΑΧ

Λαχτάρα για δουλειά ! Ω Θεέ μου, πόσο καλά την καταλαβαίνω ! Δεν δούλεψα ποτέ στη ζωή μου. Γεννήθηκα στην Πετρούπολη, στην κρύα, αργόσχολη Πετρούπολη, σε μια οικογένεια όπου δεν γνώριζαν τι θα πει εργασία, τι θα πει να έχεις σκοτούρες. Θυμάμαι ακόμα, όταν πήγαινα σπίτι μου στις διακοπές από τη Σχολή Ευελπίδων, ένας υπηρέτης μου έβγαζε τις μπότες κι ενώ εγώ του φερόμουν άσχημα, η μητέρα μου με κοιτούσε με λατρεία κι απορούσε πώς ήταν δυνατόν να με βλέπει κάποιος διαφορετικά. Με προφύλαγαν από κάθε είδους εργασία. Όμως δεν τα κατάφεραν να με κρατήσουν εντελώς μακριά της. Όχι εντελώς ! Έχει έρθει η ώρα ! Μας πλησιάζει κάτι σφοδρό και τεράστιο, μια υγιής, δυνατή καταιγίδα έρχεται, είναι κιόλας εδώ, και σύντομα θα σαρώσει κάθε ραθυμία και αδιαφορία της κοινωνίας μας, κάθε προκατάληψη για την εργασία και όλη αυτή τη μουχλιασμένη πλήξη. Εγώ θα δουλέψω, και μέσα σε εικοσιπέντε ή τριάντα χρόνια θα εργάζονται όλοι – όλοι χωρίς καμία εξαίρεση !

.

Από το αρχείο του εθνικού θεάτρου

.
.

Τρεις αδελφές (1982)
Εθνικό Θέατρο : Κεντρική Σκηνή

.

.

.

.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

.
ε, πέστε το μας, ντε, να ησυχάσουμε !
πέστε το, ότι ήδη γίνονται εκτενείς και συντονισμένες ενέργειες, γιά να βρεθούν οι κλέπτες, τα κλοπιμαία (και οι κλεπταποδόχοι, ντε !) των κλοπιμαίων της Ολυμπίας !
μπράβο !
έτσι έπρεπε !
έτσι άμεσα να ενεργήσετε, ω υπεύθυνοι, ώστε να επουλωθεί το έγκλημα...
.
ευτυχώς, που έκαναν όλοι τις σχετικές δηλώσεις στην τηλεόραση, ανώτατοι, ανώτεροι, μέσοι και κατώτεροι αρμόδιοι...
μπράβο, βρε !
έτσι έπρεπε, παιδιά !
συντονισμένη ομάδα, που ενεργεί γρήγορα, με υπευθυνότητα κι αποφασιστικότητα !
και κυρίως με ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ στην πρόληψη, αλλά και στην καταστολή, φυσικά...
ευτυχώς, ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ! ευτυχώς !
.
να είμαστε ήσυχοι...
.
.
ωχ, μάνα...
.
.
.
.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

.


.
κατεβήκαμε το απομεσήμερο με τον αδερφό μου και μαζέψαμε την ετήσια σοδειά μας !
ένα καλαθάκι λεμονοπορτόκαλα !
ε, και τι πειράζει ;
έκανα τέτοια χαρά, λες κι είχαμε μαζέψει έναν τόνο !
.
είναι τόσο μυρωδάτα !
αν μπορέσω θα κάνω τα πορτοκάλια γλυκό, τα λεμόνια limoncello με τις φλούδες και σπιτική λεμονάδα με το χυμό.
τίποτα δε θα πάει χαμένο...
.
"... σε φίλησα κι αρρώστησα
κι ούτε γιατρό δε φώναξα"
.
.
.

.
.
.
.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

.
μόλις επέστρεψα το ζώο απ' τη βόλτα του.
σύντομος περίπατος, γιατί έξω κάνει παγωνιά. σε αναζωογονεί το κρύο ! μόλις 6 βαθμοί...
ξαστεριά όμως έχει.
κατακάθαρος ουρανός, μ' αστέρια που λάμπουν.
.
.
.
ζηλεύω τα φυτολόγια...
ίσως θα μ' άρεσε να φτιάξω ένα !
ηλεκτρονικό...
.
.
.
.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

.
ξύπνησα
και σκέφτηκα πως αν ο πατέρας μου ζούσε, θα είχε κατέβει απ' τα χαράματα στο κέντρο της Αθήνας.
ντυθήκαμε και κατεβήκαμε άρον - άρον, με την Κατερίνα.
η πόλη μυρίζει καμμένο.
οι δρόμοι πλημμυρισμένα ρυάκια , κυρίως όχι από την κατάσβεση, μα απ' το πλύσιμο κατόπιν... κατόπιν, σημαίνει "ΑΦΟΥ κάηκαν τα νεοκλασικά οικοδομήματα..."
.
περπατήσαμε σιωπηλά μεγάλη απόσταση, πάνω κάτω το κέντρο, και ξανά.
κοντά σ' ένα κτίριο κάθισα κι έκλαψα.
σκέφτηκα ότι κι ο πατέρας μου θα κλαιγε...
.
έχω μέσα μου διάφορα πράγματα...

η εξευγενισμένη πλευρά μου, λέει : "έχουν δικαιολογημένο θυμό τα παιδιά μέσα τους και τρελαίνονται απ' τ' αδιέξοδα, δεν ξέρουν τι να κάνουν, πετάνε μολώτοφ..."
.
μιά άλλη, υποψιασμένη μου πλευρά, λέει "είμαστε σίγουροι ότι τις φωτιές τις άναψαν παιδιά και όχι διατεταγμένες υπηρεσίες ;"
όχι, δεν είμαστε σίγουροι...
.
μιά άλλη μου πλευρά, πολύ αγριεμένη, λέει : "ρε φίλε, ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ; ε λοιπόν, να στο πω εγώ, το μηρμήγκι, γιατί εσύ ο μεγάλος, δεν το ξέρεις, ως φαίνεται...
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ λοιπόν, εδώ που φτάσαμε, είναι να μη σε βλέπει καθόλου το σπίτι σου, να μην προλαβαίνεις μερόνυχτα να πας στο σπίτι σου μήτε γιά ν' αλλάξεις βρακί, να μην προλαβαίνεις να φας φαγί, να πιείς νερό, να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς την πάρτη σου, μα καβάλα όλο το εικοσιτετράωρο σε μιά μηχανή, σ' ένα τζιπάκι ή όπως, να τριγυρνάς την πόλη σου, τις πόλεις σου, να βλέπεις ο ίδιος, με τα μάτια σου τα προβλήματα, το πώς ζει η πόλη και οι άνθρωποι και να συντονίζεις πρώτο χέρι, εκείνα που πρέπει...
αυτό χρειάζεται, αν έχεις τσίπα και φιλότιμο...
κι άμα τα επιτελεία σου δε σ΄ακούνε, τράβα τους μπουνιές στα μούτρα να δουλέψουνε, κι αν κάνεις το χρέος σου και παρ' όλ' αυτά ανθρωπίνως αποτύχεις, ζήτα κι ένα συγνώμη, και παραχώρησε το πόστο σου σε κάποιον πιό άξιο από σένα.
έτσι, γιατί ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ είναι δρόμος, κι από καθ' έδρας αυτό το πράμα δεν γίνεται, πίστεψέ με... "
.
.
τέλος,
μιά άλλη κακή πλευρά μου, λέει : "όποιος μπάσταρδος δεν αγαπάει την Αθήνα και θέλει να την καταστρέφει, να σηκωθεί να φύγει, να γυρίσει πίσω στο χωριό του. να πάει να καλλιεργήσει τη γη, να πάει να ψαρέψει, να πάει να βρει μιά τέχνη να κάνει."
.
φτάνει πιά, τόσα χρόνια...
να γίνουμε άνθρωποι !
ως εδώ !
φτάνει !
.

.
.

.
οδός Σταδίου
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Σταδίου
.
.
οδός Σταδίου
.

.
.
.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

.
έξω είναι ένας ωραίος, μουντός καιρός,
πραγματικό κρύο, βλοσυρό.
.
ενδιαφέρον βρήκα το ΑΤΙΤΛΟ ΕΡΓΟ του Λόρκα, σε μετάφραση Δ. Καλοκύρη, εκδ. Ύψιλον.
πρωτότυπο πείραμα, προχωρημένη θεατρική ματιά, δεν ξέρω σε τι θα οδηγούσε αν προλάβαινε ο ποιητής να το αποτελειώσει...
.
.
θαρρώ, δουλεύει την άποψη:
.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ :
.............................
Ο θεατής είναι ήσυχος γιατί ξέρει ότι το έργο δε θα τον θίξει. Τι ωραία που θα ήταν όμως αν τον φώναζαν στο σανίδι και τον έβαζαν να μιλήσει, κι ο ήλιος της σκηνής να του καιγε το χλωμό, παγιδευμένο του πρόσωπο !
.
(πρόχειρη σημείωση δική μου : ο θεατής στη σέντρα !)
.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ :
Δεν είμαστε στο θέατρο. Γιατί θα ρθούνε να γκρεμίσουν τις πόρτες. Και τότε θα λυτρωθούμε όλοι. Μέσα εδώ επικρατεί μιά φοβερή ατμόσφαιρα ψευτιάς, και τα πρόσωπα των έργων δεν λένε τίποτα περισσότερο απ' όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν φανερά, μπροστά σε λεπταίσθητες δεσποινίδες. Την πραγματική τους αγωνία όμως δεν την λένε.
Γι αυτό δεν θέλω ηθοποιούς, αλλά άντρες από σάρκα και γυναίκες από σάρκα, κι όποιος δεν θέλει ν' ακούσει, να βουλώσει τ' αυτιά του.
.
.
αυτά τα λίγα...
.
.
.
.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

.
και τι να πω εγώ τώρα,
γιά
την "Αυλή των θαυμάτων" του Λειτουργού Ιάκωβου Καμπανέλλη...
.
.
και τι να πω άραγε,
γιά την ψυχική ευφορία που σου δημιουργεί κάθε φορά στην ίδια ένταση,
η επίσκεψη στο κτίριο Τσίλερ ;
.
γέμισα μπατταρίες απόψε...
.
ας μη λέω τίποτα καλύτερα...
φτώχεια είν' τα λόγια ...
.
.
.
.
.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

.
χιονίζει.
άσπρες αφράτες νιφάδες στροβιλίζονται γύρω, ma petite Thérèse de l' enfant...
πανέμορφα είναι, μα φέτος είναι πολύ δύσκολα γιά όλους...
περπατάς στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και βλέπεις κατάχαμα να κοιμούνται άνθρωποι.
άσε, τους νέους τριγύρω... παιδιά μαραγγιασμένα, κιτρινισμένα, που περιφέρονται στο κέντρο, έρμαια των εμπόρων...
είναι απίστευτο, το πώς έχει ξεφύγει έτσι η κατάσταση... απίστευτο !
πού βρίσκονται όλοι, όσοι πρέπει να είναι σε συναγερμό ; πίνουν καφέ κλεισμένοι στα γραφεία τους ;
TETOIA ANIKANOTHTA ;
.
βρε, βαράει
Σ Υ Ν Α Γ Ε Ρ Μ Ο Ο Ο Ο Ο Ο Ο Ο Ο Ο Ο Σ !
ακούει κανείς ;

.
.
.
.
.
.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

.
η κυρία Πόλυ Χατζημανωλάκη
είχε την ευγένεια να μας σημειώσει κάτι από
το αυθεντικό κείμενο !

.

.
"Ξυπνάει η Αλεξάνδρεια αργότερα απ’ τις άλλες,
Ξυπνάει στην Οδό Σαρμ ελ Σεΐχ,
Ξυπνάει στην Κορνίς,
η Οδός Λέψιους ξυπνάει,
Το κανάλι της Μαχμουντία
Το παλιό χαμάμ
Κι εκεί που οι γραμμές του τραμ
Κόβουν τη συνοικία της Μανσίγια στη μέση
Και η πλατεία Ταχρίρ
Σαν την καρδιά μου
που χτυπάει το ίδιο στην αγρυπνία και στον ύπνο"

"Η Αλεξάνδρεια με τον τρόπο του Πεσσόα" από την παράσταση :
.

«Στο Καπνοπωλείο του Φερνάντο Πεσσόα,

ο Κ.Π. Καβάφης σκηνοθετεί την οριστική μορφή του»


.
.
σας ευχαριστώ πάρα πολύ
γιά την ευγένειά σας !

.
.
.
.
.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

.
ολονυχτίς άκουγα δυνατό τον αέρα.
τα δέντρα έξω τρίζανε, βούιζε ο τόπος.
.
.
μου πήρε ακριβώς ένα χρόνο γιά ν' αρχίσω κάπως... ν' ανασυγκροτούμαι.

Γενάρη με Γενάρη, ένα χρόνο...
μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο, ίσαμε να καταλάβω πως είμαι πιά (?) λεύτερη.
πως έχω πάψει να είμαι γκαζωμένη και στην τσίτα όλο το εικοσιτετράωρο...
πως δεν κινδυνεύει το μυαλό μου να "καεί" απ' το φόρτωμα,
πως δεν δοκιμάζεται διαρκώς το νευρικό μου σύστημα χτυπώντας μπουνιές στα μαχαίρια,
παλεύοντας ολημέρα με το θηρίο την λερναία ύδρα - την κακότητα και τον παραλογισμό,
πως έπαψα να κελαηδάω "εκεί μέσα" σαν τον κούκο, που μονάχος τραγουδάει την άνοιξη...
μου πήρε ένα χρόνο, κι ακόμα φυσικά δεν είμαι σίγουρη γιά το πώς βαδίζω...
βαδίζω πάντως, σιγά - σιγά...
ίσως και να ξαναμαθαίνω να περπατάω...
.
.
.
χτες και σήμερα διάβασα τον "ευτυχισμένο πρίγκηπα", "το αηδόνι και το τριαντάφυλλο", τον "εγωιστή γίγαντα", τον "αφοσιωμένο φίλο" και την "τρομερή ρουκέτα".
κλασσικά, διαχρονικά, αριστουργήματα !
.
κι έπιασα σήμερα πάλι τον αγαπημένο μου Pierre l' Ermite.
μέσα στα χρόνια τον έχω διαβάσει αρκετές φορές. με ξεκουράζει. μιλάει γιά πράγματα που μ' αρέσουν... ξεχασμένα... γιά αγνότητα της καρδιάς, γιά την αγάπη της γης, την αγάπη των ανθρώπων, γιά ζωή άλλου είδους... γράφει πολλά και γιά τα ψηλά βουνά...
.
μόλις τον τελειώσω, λέω να ξαναπιάσω το "Μαράν Αθά"
"ο πάθος είναι να αγαπάς, χωρίς να φυλακώνεις"
.
τι κρίμα, που δεν βρήκες κάτι, κάτι μικρό, το οτιδήποτε,
κάτι τις, που θα μπορούσες ν' αγαπήσεις σε μένα...

.
.
.
.
.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

.
ο καιρός μαλάκωσε κάπως...
απόψε δεν θέριζε ο αέρας. μες στα σοκάκια η παγωνιά ήταν υποφερτή.
φεύγω απ' εκεί, και το ηθικό μου είναι ψηλά. βλέπω ανθρώπους, κουβεντιάζω.
μαθαίνω απ' αυτούς. πλαταίνει ο ορίζοντας. εγώ εκπαιδεύομαι.
ένας αγώνας είναι η ζωή.
τι άλλο να πεις ; ένας αγώνας...
.
.
.
έψαξε και με βρήκε ξαφνικά απόψε ένας φίλος, απ' τα παλιά...
"πέρασα πολύ δύσκολη ζωή", ήταν η συμπυκνωμένη, μοναδική φράση που μου είπε, γιά να μου διηγηθεί πολλά χρόνια ζωής ...
"παίζεις πιάνο;" ρώτησα
"δεν παίζω, είπε, γιατί δεν έχω κάποιον να με ακούσει"
.
.
αν ήξεραν κάποιοι άνθρωποι πόσο κοντά τους είσαι, δίχως διόλου να μιλάς,
ή ακόμα κι όταν δε δίνεις κανένα σημείο ζωής...
και τι να πεις με τις φτωχικές λέξεις ;
.
.
.
.
τελείωσα το βιβλίο του Πιραντέλλο "tutto per bene".
δεν ήταν εξαιρετικό...
.
.
.
.
.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

.
ξημερώνοντας της Υπαπαντής ...
.
.
.

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

.
Signature
foteini
.
Βαρομετρικό χαμηλό.
Ο βοριάς, που τ’ αρνάκια παγώνει και τα σπουργίτια...
Ένα σμάρι αγριοπερίστερα κάνει σχηματισμούς της θύελλας,ενώνεται, φτιάχνει μια μαύρη μπάλα,σκορπάει ξανά, συμμετρικά, τεντώνει φτερά, στροβιλίζεται, πλαγιάζει στο γκρίζο, ξαναμαζεύει, συμμετρικά πάντα, θυμάμαι τον Escher,κανονική διαίρεση επιπέδου.
Παλιά, κατέγραφα μέσα μου, κάποτε σημείωνα με μολύβι, η ομορφιά άφηνε απλά το χνάρι της στην καρδιά . Αυτό, παλιά...
Το σήμερα είναι αλλιώς. Το σήμερα, διαρρηγνύει την ερημία, σαν το μπουμπούκι απ’ τα τριαντάφυλλά μου, που ανακάλυψε ξάφνου το φως κι αφέθηκε ν’ ανοίγει τα πέταλα, και γίνεται ώριμο άνθος.
Αυτό όμως, παράγει μία νέα ερημία, απείρως οδυνηρή,
κανονική διαίρεση ζωής.
Σχάση.
Διότι το βαρομετρικό είναι χαμηλό και πουθενά δεν υπάρχει έστω και λίγο φως, να ευνοήσει την παραγωγή ομορφιάς. Και την ευλογημένη, της ζωής ωριμότητα.
Τίποτα δεν είναι παιχνίδι. Και τα σημάδια, πιό αληθινά απ' την αλήθεια την ίδια.
Και το πλήθος, πιό ερημικό από την ίδια την έρημο.
Και η απουσία, η σεπτή πραγματικότητα στη ζωή μας.
Οδυνηρά.Οι καιρικές συνθήκες αντίξοες.Πάγος στις άκριες των χωραφιών και σύννεφα μολυβένια.

SALVATORES
DEI
.
.
.
.
.