.
τέλειωσα τις "τρεις αδελφές"
.

Από το βιβλίο του Анто́н Че́хов

Οι τρεις αδελφές

(πατάμε πάνω)

μτφ. Α. Ίσαρης, Γ. Δεπάστας

εκδ. ΥΨΙΛΟΝ

- Περί εργασίας ο λόγος…-

ΙΡΙΝΑ

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί και σηκώθηκα και πλύθηκα, ένιωσα ξαφνικά σαν να καταλάβαινα τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο, σαν να ήξερα πώς πρέπει να ζούμε. Καλέ μου Ιβάν Ρομάνιτς, τα ξέρω όλα. Ο άνθρωπος, όποιος και να ναι, πρέπει να κοπιάζει, πρέπει να δουλεύει χύνοντας τον ιδρώτα του προσώπου του : μόνο εκεί θα βρει κάποιο νόημα και κάποιο σκοπό για τη ζωή του, για την ευτυχία και τη χαρά του. Πόσο όμορφο είναι να ’σαι εργάτης, να ξυπνάς τ’ άγρια χαράματα και να σπας πέτρες στο δρόμο ! Να ’σαι δάσκαλος και να μαθαίνεις γράμματα στα παιδιά ή βοσκός ή μηχανοδηγός στους σιδηροδρόμους… Ω Θεέ μου, δεν αρκεί να είσαι απλώς άνθρωπος ! Ένα βόδι που προσφέρει εργασία ή ένα άλογο είναι καλύτερα από μια νέα γυναίκα που σηκώνεται στις δώδεκα το μεσημέρι, πίνει στο κρεβάτι τον καφέ της και χρειάζεται δύο ολόκληρες ώρες για να ντυθεί… Αυτό είναι φοβερό ! Καμιά φορά, όταν κάνει πολλή ζέστη σε πιάνει μια δίψα ! Έτσι ακριβώς λαχταράω τώρα κι εγώ να δουλέψω. Και αν δεν σηκωθώ αύριο κιόλας πρωί πρωί για ν’ αρχίσω να δουλεύω, μη με ξαναπείτε φίλη σας, Ιβάν Ρομάνιτς.

................................................................

ΤΟΥΖΕΝΜΠΑΧ

Λαχτάρα για δουλειά ! Ω Θεέ μου, πόσο καλά την καταλαβαίνω ! Δεν δούλεψα ποτέ στη ζωή μου. Γεννήθηκα στην Πετρούπολη, στην κρύα, αργόσχολη Πετρούπολη, σε μια οικογένεια όπου δεν γνώριζαν τι θα πει εργασία, τι θα πει να έχεις σκοτούρες. Θυμάμαι ακόμα, όταν πήγαινα σπίτι μου στις διακοπές από τη Σχολή Ευελπίδων, ένας υπηρέτης μου έβγαζε τις μπότες κι ενώ εγώ του φερόμουν άσχημα, η μητέρα μου με κοιτούσε με λατρεία κι απορούσε πώς ήταν δυνατόν να με βλέπει κάποιος διαφορετικά. Με προφύλαγαν από κάθε είδους εργασία. Όμως δεν τα κατάφεραν να με κρατήσουν εντελώς μακριά της. Όχι εντελώς ! Έχει έρθει η ώρα ! Μας πλησιάζει κάτι σφοδρό και τεράστιο, μια υγιής, δυνατή καταιγίδα έρχεται, είναι κιόλας εδώ, και σύντομα θα σαρώσει κάθε ραθυμία και αδιαφορία της κοινωνίας μας, κάθε προκατάληψη για την εργασία και όλη αυτή τη μουχλιασμένη πλήξη. Εγώ θα δουλέψω, και μέσα σε εικοσιπέντε ή τριάντα χρόνια θα εργάζονται όλοι – όλοι χωρίς καμία εξαίρεση !

.

Από το αρχείο του εθνικού θεάτρου

.
.

Τρεις αδελφές (1982)
Εθνικό Θέατρο : Κεντρική Σκηνή

.

.

.

.