Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

.
μεγάλη ήταν η μέρα σήμερα.
τριγυρίζω με τις πυζάμες. ντους, βάψιμο και πάλι πυζάμες. ύπνος - ξύπνιος, πυζάμες.
έχω αναμμένη σιγανή θέρμανση απ' το πρωί. αυτόν τον καιρό δεν θέλω να κρυώνω. δεν θέλω είναι το σωστό ρήμα, όχι δεν αντέχω, δεν το θέλω. ίσως και να μην το αντέχω...
έφτιαξα μακαρόνια με κιμά.
κουκουλωμένη στο κρεββάτι διάβασα τον "Αστερίξ στην Κορσική". Μεγαλειώδες !
Rene Goscinny - Albert Uderzo
Albert Uderzo - Rene Goscinny το απίστευτο δίδυμο ! έχω διαβάσει ό, τι έχουν γράψει, πολλές δεκάδες φορές, χωρίς να το βαριέμαι... πάντα κάτι καινούργιο και σπουδαίο μαθαίνεις απ' αυτούς...
άκουσα όπερα. άριες που μ' αρέσουν.
χτένισα το βιβλιαράκι του Λίνου Πολίτη, που το κρατάω 30 χρόνια τώρα.
η βδομάδα από αύριο θάναι σκληρή, μα δε θέλω να βγω απ' το πρόγραμμά μου. τα μαθήματά μου κανονικά και μόλις γυρίσει η Μίνα πάμε βουνό.
δεν χρειάζεται το άγχος. συνειδητά να κάνω προσπάθεια να είμαι ήρεμη.
με παίρνουν τηλέφωνο άνθρωποι που δεν τους υπολόγιζα, μήτε φανταζόμουν πως θα με πάρουν... εκείνο το "χρειάζεσαι τίποτα ; έχεις ανάγκη από κάτι ; να κάνω κάτι για σένα ;" με κάνει και κλαίω σα χαζό. σε ρημάζει, αδερφέ μου, το φιλότιμο των ανθρώπων, και η έγνοια τους...
πώς να σταματήσεις να σκίζεσαι γι αυτούς ; γίνεται να σταματήσεις ;
μιά μέρα που κουβεντιάζαμε με τη Μέρω, τη ρώτησα "ως πότε θα δουλεύεις γι αυτούς ;" "ως το τέλος !" μου απάντησε, απορώντας για το αυτονόητο...
ως το τέλος !
να, που το τέλος, δε με νοιάζει πιά ...
.
στη πολυαγαπημένη Βαρκελώνη έχει καλό καιρό, μα κάνει κρύο. η Μαρίζα είπε ότι πάνω απ' το μπουφάν φοράν κι ένα σάλι. στην παραλία πήγαν σήμερα τα κοριτσάκια μου και στην Barceloneta.
.
ύπνο τώρα !
πάμε για ύπνο, Κατερίνα...
και πάμε για ύπνο , ω, Καταρινεταμπελατσιτσίξ ...
.
.
.
.
.
.
.



.
11 - 1 στην ΑΙΓΛΗ, «The Social Network» ή αλλιώς πώς ο Mark Zuckerberg έστησε την επικοινωνία μέσω facebook.
η ταινία απλά ενίσχυσε μέσα μου την άποψη ότι καλώς μένω ακόμα έξω από αυτό το σχέδιο "κοινωνικής δικτύωσης", αν και μπορώ ασφαλώς να κατανοήσω ότι "εξαρτάται με ποιό τρόπο χρησιμοποιείς το κάθε τι !"...

φυσικά, δεν θα διαφωνήσω με αυτό και αν και προς το παρόν δεν προσχωρώ, έχω χαρά κάθε φορά που κάποιος φίλος μου απευθύνει πρόσκληση...
.
πίνω ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί και σκέφτομαι σήμερα Κυριακή να μη δουλέψω. λέω να μαγειρέψω και να φωνάξω την Ά με τους δίδυμους.
λέω να χουχουλιάσω και με βιβλία, με τις ώρες στο κρεβάτι.
μες στο κουκούλι μου, που λέει κι η τριανταφυλλίτσα μου.
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

.
αποβραδύς, δεκατρείς ώρες ύπνος .
εννιά το βράδυ, ως τις δέκα το πρωί ! χωρίς διαλείμματα.
όλο το πρωί του Σαββάτου ως τώρα σκληρή δουλειά.
βρήκα στο δρόμο μιά παλιά συνάδελφο. "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη", μου είπε και μ' έσφιξε στην αγκαλιά της.
το ξέρει ο κούκος αυτό. μα τον έπλασε έτσι η φύση. να κοπιάζει φωνάζοντας. και να περιμένει την άνοιξη.
.
κάνει κρύο έξω.
πάμε εμείς mikremoumozart να χουχουλιάσουμε όλο τ' απόγευμα στο κρεββάτι μας. με βιβλίο.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

.
πάμε για ύπνο, mikremoumozart.
.
καληνύχτα.
.
.
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

.
ακούω τραγουδισμένους τους στίχους του Λειβαδίτη :

.

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ρθούνε, να βρούν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
.


.

.

.
τη λάμπα κρατώ ψηλά, Χριστέ μου, εσύ μονάχα ξέρεις πόσο ψηλά ...

.

.

.

ακεφιά, ηθικό κακό.

δοξολογίες σήμερα, παρελάσεις, κόσμος πολύς, λόγια, λόγια, λόγια, πολλή ψευτιά κι υποκρισία κυκλοφορεί ένα γύρω...
μακριά απ' όλ' αυτά ήθελα να μαι, σ' ένα κονάκι μονάχη. εκεί να λειτουργώ.

.
αντ' αυτού, με κόσμο πρωί - βράδυ.
θα δούμε, πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό...

.

γυρνώντας απόψε σπίτι, ο Μιχαήλ Άγγελος μου έφερε να διαβάσω τις σημειώσεις του, στο τετράδιό του :



Παράπωνα

η τηλεώραση μένει πολοί ώρα ανοιγτεί.
η μαμά μιλάει πολοί με το σκάιπ.
ο μπαμπάς έφειγε.
η Άννα έφειγε.
και ο αδελφός μου δεν θέλοι πολοί την μπάλα.
.
.
.
παιδί που βάφτισα κι εγώ !
.
.
παρακολουθώ τα μαθήματα, δουλεύω πολύ για να σκέφτομαι λίγο.
.
κέφι μηδέν.
στο πάτωμα.
τίποτε άλλο.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010


Martin Heidegger
.
"Είναι και Χρόνος"

.

Ελάχιστες σημειώσεις
για θέμα μέγιστο...
.

* οι σημειώσεις μου

είναι γιά προσωπική χρήση
και εντελώς επιγραμματικές

από τις παραδόσεις
του Στέλιου Ράμφου
.

ΙV





ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΥΣΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ

ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ – αποδομητικά



Να αποδομηθεί η ιστορία της ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ (που αφορά στην ύπαρξή μας)

Heidegger → destructione → χαλάρωση των δεσμών της παραδόσεως → να χαλαρώσει το αρμολόγημα, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει μέσα ο στοχαστής , να προσεγγίσει τον αρχέγονο πυρήνα του Είναι.

→ να αφαιρεθούν οι παραδόσεις – ερμηνείες των αιώνων → να πετύχουμε άμεση επαφή με τον πυρήνα.
Το χαλάρωμα θα επιτρέψει να φανερωθεί ο αρχικός πυρήνας – αμβλύνεται η επίδραση της παράδοσης πάνω μας.

Το Είναι, κατά Heidegger→ ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ΥΠΑΡΞΗ.

Destruere → θέλει να αποδομήσει την παράδοση της φιλοσοφικής σκέψης, από τον Πλάτωνα έως τον εαυτόν του → να επιστρέψουμε στην ξεχασμένη αρχή .

Προς αποφυγήν της ιστορικής αφήγησης, να αναδειχτούν τα αποσιωπημένα ερωτήματα.

Heidegger :
- η λήθη του πρωταρχικού στοιχείου οδήγησε την ανθρωπότητα στα δεινά.

- η χαμένη αρχή, βρίσκεται μέσα στον παρόντα χρόνο / σε ό, τι βιώνουμε.
Η «αρχή στον άπαντα χρόνο»
Υπάρχει η βεβαιότητα του θανάτου


Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ερμηνεύει με προκατασκευασμένες απαντήσεις εκείνο το οποίο πρέπει να προσεγγίζουμε απ’ ευθείας.

Η μεγάλη, μεταφυσική ΠΑΡΑΔΟΣΗ → κιβωτός που εμπεριέχει ένα σύστημα απαντήσων /// Οι απαντήσεις κατοχυρώνουν την μεγάλη, μεταφυσική ΠΑΡΑΔΟΣΗ.


Πρόβλημα και κίνδυνος για τον πολιτισμό :
Η ΛΗΘΗ !
Η λήθη σημαίνει ότι : αυτό που είμαστε, δεν είναι αυτό που νομίζουμε…

Heidegger : να αναγνωρίσουμε την πραγματική μας ΥΠΑΡΞΗ → το Είναι

→ να με κατανοήσω ως ΥΠΑΡΞΗ, ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ : μέσα από τις προσχώσεις των πολλών βιωμάτων και βίων, να ανακαλύψουμε την αλήθεια που μας ανήκει.

Ο Πλάτων εισάγει στον Φαίδωνα την ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ , ως τρόπο για να φτάσουμε στην ανάμνηση (βαθιά, στον πυρήνα)
→ Ο νους βρίσκει τον εαυτό του.

Ο Πλάτων μέσα από αυστηρή διαλεκτική φτάνει στη συνάντηση της ψυχής με τις ιδέες. → στον Φαίδωνα απηχεί ακριβώς το σχήμα → ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Πλάτωνας : η ψυχή δένεται με τις ιδέες γιατί είναι ίδια η φύση τους.

Heidegger : το Είναι και η κατανόησή του, είναι το ίδιο πράγμα

Υπάρχει τεράστια θεολογική πείρα – παράδοση του Μεσαίωνα. Ο Heidegger την κεφαλαιοποιεί.
→ να λυθεί - αποδεσμευτεί η αρχική πηγή από την παράδοση

Αν η παράδοση έχει έτοιμες τις απαντήσεις , τότε αποκλείει την δημιουργία της ιστορικής συνείδησης. Η παράδοση διεκδικεί το σύνολο των δυνατών απαντήσεων → Ο μηχανισμός της → τον αποκλεισμό της ιστορικής συνείδησης.

Δεν προχωρείς, αν δεν έχεις ιστορικά ερωτήματα κι αν το σύστημα είναι εκ των προτέρων κλειστό !

Η παράδοση → δομικό στοιχείο της ύπαρξης ενός λαού.
Από μόνη της, για να είναι παράδοση οφείλει να έχει πλήρεις απαντήσεις → ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ αν δεν την ανοίξουμε.
Η παράδοση μπορεί να ανοίξει → να θέτουμε ερωτήσεις, αλλιώς έχουμε απολιθώσεις.

Η απώλεια της ιστορικής συνείδησης αποτελεί πρόβλημα.
Η παράδοση ‘κλειδώνει’ όταν αναφέρεται μόνο στον συνολικό χρόνο και δεν τίθενται ερωτήσεις.
Η παράδοση δυσπιστεί στους ανθρώπους → δίνει εξ αρχής όλην την απάντηση → κλειδώνει.

Heidegger :
→ να αποδομηθεί το σκληρό κέλυφος που αποκλείει τις ερωτήσεις.
Μας ενδιαφέρει η συνέχεια, ως ΕΚΣΤΑΣΗ .
Να βγούμε από την τυπολογία της παράδοσης. Μας αναζωογονεί η ζωντάνια και η φρεσκάδα της εσωτερικής μας ζωής.

Το παρών, αφήνεται στο παρόν.

Η λήθη του Είναι → ξέχασμα της καταγωγής
Ξέχασμα ότι ξεχάσαμε.
Η παράδοση είναι η λήθη της λήθης
Η Δύση έχει ξεχάσει ότι ξέχασε.
Η λήθη της λήθης → διπλή πτώση !
→ απολίθωση του χρόνου.

Ο μηχανισμός της παράδοσης πρέπει → το παρελθόν σε παρόν → διαγράφεται το μέλλον.

Το παρόν είναι ιστορικό στην ΕΚΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του – στην μελλοντικότητά του.

Η ίδια η αναζήτηση του Είναι χαρακτηρίζεται από ιστορικότητα → «περιπέτεια».

Heidegger : υπάρχει καταγωγική, αρχαία σύγχυση του κόσμου με το Είναι.
(ασκεί ερευνητική βία, για να μας οδηγήσει στην αφετηρία του Είναι)

→ υπάρχει παρακμή στον Δυτικό πολιτισμό, που συνδέεται με τη λήθη του Είναι

ο Heidegger υιοθετεί ένα κατ’ εξοχήν ηθικό αίτημα → να ερμηνεύσουμε τον άνθρωπο ξεχνώντας τα όντα και μένοντας στο Είναι.
→ Οντολογική διαφορά.

Αυτός όμως, είναι αυταρχικός χαρακτήρας του λόγου→ λείπει το κριτικό στοιχείο
Αν καταστρέψουμε το λόγο, το διάλογο, πάμε σε ολοκληρωτικές κοινωνίες → (εποχή) Ναζισμός.
Η βαθύτερη ουσία του λόγου είναι τα «ΓΙΑΤΙ ;»

Ο Heidegger, αντί κριτικής αναζητήσεως και κριτικού λόγου → ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ = ερμηνευτική ΒΙΑ.

.
.
.
.
.
.
.





Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
.


τις αργυρές αγράμπελες
.
.
και τα χρυσά τα σπάρτα
.



.

Άνθη Γκρεμνού
.

'Ολα για σένα τά κοψα
κι έλα, καλή μου, πάρ'τα,
τις αργυρές αγράμπελες
και τα χρυσά τα σπάρτα
.
Ζηλιάρης δράκος ο γκρεμνός
τά φύλαγε από μένα
τα πλούτη του τα λιόσπαρτα
και τ' αφρογεννημένα
,
Κι έκανα τον καημό σπαθί
το λογισμό κοντάρι
και πάτησα και νίκησα
τον ακριβό ζηλιάρη
.
Όλα για σένα τά κοψα
κι έλα, καλή μου, πάρ 'τα,
του δράκου τις αγράμπελες
και του γκρεμνού τα σπάρτα.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

.
καμιά φορά, σα να μας οδηγεί
και να μας πηγαίνει
το χέρι του θεού.
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

.
μετά που έβρεξε, δε θυμάμαι ποιά μέρα ήταν, βγήκαν τα μανιτάρια !
τα είδα σήμερα.
κοντά στα σκίνα, στο τσάϊ του βουνού και στα θυμάρια, πορτοκαλόχρωμα κεφαλάκια μανιταριών και γκρίζα, άλλα μεγάλες μανιταρομάνες, άλλα παιδούλια, σηκώσαν τα κεφαλάκια τους στον ήλιο. υπέροχα είναι ! υπέροχα !
τα είδα στον γυρισμό, που είχε πιά φέξει για τα καλά.
όταν ανεβήκαμε στην κορφούλα, αξημέρωτα ακόμα, ένα πελώριο κατακίτρινο φεγγάρι βάδιζε πάνω απ' τα κεφάλια μας. απίστευτο πόσο κοντά ήταν ! λες, αν σήκωνες ψηλά το χέρι, θα το φτανες...
σιγά σιγά βγήκε ο ήλιος, φώτισε την Αθήνα, την Ακρόπολη πέρα και τον ναύσταθμο.
σήμερα είδα πολλά καράβια, μεγάλα. ίσως και να ναι του πολεμικού ναυτικού.
έκανα πάλι τα έξι χιλιόμετρα, μα ζορίστηκα πολύ. ίσως είναι και η κούραση όλης της βδομάδας...
.
επικοινωνούν κάποιοι άνθρωποι μόνοι τους, που ούτε καν φανταζόμουνα...
άνθρωποι κανονικοί. μακριά απ' τα κυκλώματα και την ηλιθιότητα...
φυσικά, δεν είμαι σε θέση να κάνω αριθμητική αναγωγή.
μα αληθινά, δε με νοιάζει κι όλα...
.
.
.
.
.
.
.


Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

.
απ' το πρωί χιλιόμετρα πάνω στα ψηλά τακούνια...
δουλειά στο γραφείο, άνθρωποι, ραντεβού και
ά-ραντεβού το ένα πάνω στ' άλλο, εγκαίνια, κηδείες, πλατείες, συζητήσεις και πάει λέγοντας...
με πονάν τα πόδια μου, οι αστράγαλοι, τα γόνατα, η μέση μου, η πλάτη, τα νεφρά, το στήθος μου. όλος ο σκελετός.
δε θες να ξέρεις για την ψυχή μου...
:
μίλησα απόψε με την Μ., να πάμε αύριο πρωί - πρωί στο βουνό. εξήμιση θα ξεκινήσουμε, αξημέρωτα.
να ντυθώ σωστά, με χοντρές κάλτσες, άρβυλα και μπουφανάκι γιατί έπιασε ψύχρα.
να πιώ μιάν ασπιρίνη απόψε.
αύριο θα είναι το τριήμερο της belle Hélène. μετά το βουνό, να βράσω λίγο στάρι, να πάω να το ραντίσω στο κοιμητήριο.
.
mikremoumozartpamegiaypnometiskotoules !
.
.
.
.
.
.


.
Martin Heidegger
.
"Είναι και Χρόνος"
.

.
Ελάχιστες σημειώσεις
για θέμα μέγιστο...
.

* οι σημειώσεις μου
είναι γιά προσωπική χρήση
και εντελώς επιγραμματικές

από τις παραδόσεις
του Στέλιου Ράμφου

ΙΙΙ



ΑΝΑΛΥΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ


- το νόημα του Είναι - το νόημα της ΥΠΑΡΞΕΩΣ

ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ – κεκτημένη

προηγείται όλων το ΠΑΡΟΝ


- πώς κατανοούμε το παρόν ;

παρόν είναι ο καθένας μας / ΟΧΙ Η ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ
ψάχνω, ό, τι συγκροτεί την ύπαρξή μου – ο συνεχής συσχετισμός με τον κόσμο, δεν αποτελεί ΑΥΤΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
(οι επιστήμες έχουν ως σημείο αναφοράς τη σχέση με τον κόσμο)


* αν υποθέσουμε ότι καταργούμε τις επιστήμες
ΠΟΙΕΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ;

→ Μας ενδιαφέρουν οι δομές της υπάρξεως – απέναντι στο θάνατο αναδύεται από μέσα μου ό, τι έχει σχέση με την ύπαρξη → να βρούμε δρόμους, όπου το ΠΑΡΟΝ αποκαλύπτει τον εαυτό του.

Ο συνδυασμός του Είναι και του Χρόνου είναι συσχετισμός κρίσιμος

Μάλλον οι τρόποι υπάρξεως και αντιδράσεών μας , σα να αναγνωρίζουν το Είναι...

Το πεδίο μέσα στο οποίο παρουσιάζεται η σχέση με το Είναι, είναι ο χρόνος.

Ο χρονισμός του παρόντος → Το παρόν χρονίζεται

Το Είναι είναι συνδεδεμένο με την ίδια τη χρονικότητα

Όλα είναι εδώ !

Το πεδίον του ΕΔΩ, είναι ο χρόνος.

Το Είναι, είναι πώς καταλαβαίνω την ύπαρξή μου...

Στο ξεδίπλωμα του ανθρώπου στο χρόνο, μπορώ να μιλήσω για χρόνο, άχρονο, υπερχρονικότητα, αιωνιότητα κ.τ.λ.
→ πρωτογενής χρονικός προσδιορισμός



ο χρόνος είναι ΕΚΣΤΑΣΗ

δεν διανύουμε τον χρόνο → τον παράγουμε

Dasein → το Είναι εδωπέρα !







*είναι θεμιτό να μεταφράζουμε το απαρέμφατο dasein με μετοχή ; (το παρών)
*η μετοχή μετέχει του επιθέτου
*η μετοχή με το ειμί είναι κατηγορηματική μετοχή
→ η κατηγορηματική μετοχή διατηρεί τον χρόνο με τρόπο ακέραιο

das ein → το προσών



ο Heidegger λέει «ο άνθρωπος παίρνει την αντανάκλασή του, ως εικόνα του κόσμου»


ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ :

Είναι ικανός ο άνθρωπος να διατηρήσει την αυθεντικότητά του μπροστά στον θάνατο ;


Το Είναι, είναι προβολή του ανθρώπου στο δύνασθαι → στις δυνατότητές του.

Η καθημερινότητα, κατά Heidegger, είναι η «βολή» μας, η «τακτοποίησή» μας στον κόσμο, χωρίς αξιολογικούς προσδιορισμούς.

Ο άνθρωπος είναι καρφωμένος μέσα στο χρόνο, όπου ξετυλίγει τη ζωή του.

Τα όντα καταλαμβάνουν χώρο.

Ο άνθρωπος ανοίγει χώρο, όπως ανοίγει χρόνο.

Η χωρητικότης του παρόντος , κατά την έκσταση συνδέεται με τον χρόνο.

Όλα τα όντα είναι ενχρονικά, όμως ο άνθρωπος ξεδιπλώνεται μέσα στο χρόνο → χρονίζεται

Το παρών είναι ένα όν, που υπάρχει για να είναι → τείνει προς το προσών

Αφού η φύση του παρόντος χρονίζεται, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ (!)

Αν δεν έχω «εγώ» - ταυτότητα, πώς διεκδικώ να είμαι ;
( όλη αυτή η σκέψη μπάζει…)

* αν δεν έχω ταυτότητα και είμαι απλώς για να είμαι, τότε μου μένει μόνο το ΘΕΛΩ !

* οι επιλογές του παρόντος μας , ανοίγοντας τον χρόνο → αυτό δηλώνει
ΔΥΝΑΜΗ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

Πρόκειται για ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ…

.
.
.
.
.
.



Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

.
ψεύτικες είναι οι πορσελάνες σήμερα. ψεύτικα φτιάνουν τα πιάτα. μόλις κατά λάθος σου πέσει χάμω γίνεται χίλια κομμάτια, κι άντε μετά μάζευε τα γυαλάκια...
και να το βροντάω σήμερα το πιάτο του καλού της σερβίτσιου, του αγορασμένου τόσα χρόνια πριν, να το βροντάω στα τσιμέντα, με όλη τη δύναμη των δυνατών χεριών μου, και να μη σπάει το άθλιο !
μιά, δυό, τρείς το πιάτο στα τσιμέντα, κι ούτε ραγισματιά λέμε...
με κοιτάζαν τα παιδιά και τα ξαδέρφια μου απ' το μπαλκόνι και κλαίγανε. κι εγώ το γύρναγα απ' όλες τις μεριές το πιάτο και το ξαναχτύπαγα στο τσιμέντο, ωσότου άνοιξε επιτέλους στα τρία, πήρα τα τρία κομμάτια από χάμω και τα μάζεψα, μη χτυπήσει και κανένα παιδί...
.
la belle Hélène !
ανέβηκα τρέχοντας στην κουζίνα, δίστασα για λίγο κοιτάζοντας τα μπουκάλια το κρασί. "το καλύτερο !" σκεφτόμουνα..." απ' ό, τι έχω, ποιό είναι το καλύτερο ;" Samos - Appellation d'origine. Vin doux naturel - grand cru. το βούτηξα, άρπαξα και το tire bouchon και κατέβηκα αστραπή στον δεύτερο όροφο.
ο κύριος με τα λευκά γάντια με περίμενε. το πήρε, το άνοιξε κι έπλυνε με Vin doux naturel το προσωπάκι της κυρά - Γραμματικής !

.
ζήτησα και τη θυμιατούρα τ' αδερφού μου. και τα καρβουνάκια και τα λιβάνια. πού νάβρω εγώ θυμιατούρα η ανεπρόκοπη ;
.
τη θύμιασα, σταύρωσα τα λιγνά χεράκια που με βάφτισαν, τη χάϊδεψα πριν παγώσει, καλό κατευώδιο. να φύγει ελεύθερη η ψυχή. ελεύθερη στους αιθέρες.
.
κι εγώ έχω όμορφα, κατακόκκινα ρόδια στη βεράντα. και καρύδια.
σε τρείς μέρες, θα σου φτιάξω εκείνο το γλύκισμα, ma belle Hélène, ξέρεις εσύ...
.
.
.
.
.
.
.
σα να ξερα
τι θα συμβεί σήμερα
κι έμεινα σπίτι,
με δυνατό πονοκέφαλο από βραδύς
και δυό depon.
.
.
.
.
.
.
.
.
χτες Τετάρτη είδα πολύ κόσμο.
να είναι καλά οι άνθρωποι... έρχονται μόνοι τους... "εδώ είμαι ! τι θέλεις ; χρειάζεσαι τίποτα ;"
ξέρω κι εγώ ; τι να χρειάζομαι ; λίγη αγάπη μονάχα, αυτό που χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι...
όλο το πρωί ως αργά πέρασε πιεσμένο. η Κατερίνα με τον Χάρη περίμεναν να φύγουμε για εξωτερικές δουλειές από τις εννιάμιση το πρωί ως τη μία το μεσημέρι, μέσα στο αυτοκίνητο ! τώρα έρχομαι, ύστερα έρχομαι... ξεροστάλιασαν. καταντράπηκα μα δε γινόταν κι αλλιώς. πέρασε ξαφνικά ένα κύμα από κει.
τώρα, αφού μπήκαμε στο χορό, θα χορέψουμε...
.
Τετάρτη απόγευμα δε χάνω με τίποτα το μάθημα, που εδώ που τα λέμε, δεν είναι και απ' τα πιό εύκολα...
στη σχολή, η Φιλοσοφία ήταν μάθημα επιλογής. την πήρα όλες τις χρονιές, καθηγητής ο Μουτσόπουλος.
είναι ζόρικος ο Heidegger, καθόλου μα καθόλου δεν θυμόμουνα τι λέει και τώρα που τ' ακούω γενικά δεν συμφωνώ με την κοσμοθεωρία του.
έχει ενδιαφέρον πάντως, κι ακόμα καλύτερο φυσικά, είναι να ακούς το λαμπρό μυαλό που το αναλύει.
.
το βράδυ είδα τους παλιούς κι αγαπημένους μου. κάθε φορά, παρόμοιον καιρό γίνεται μιά γερή μάζωξη. φέτος την είχε κανονίσει ο Κωστάκης.
όλοι εδώ είμαστε, ο ένας για τον άλλο, les mousquetaires. χρόνια ψωμί κι αλάτι. συνεννοείσαι με τα μάτια. ξέρεις που πατάς...
.
όπου κι αν είμαι, με όποιους, ό, τι κι αν κάνω, μήτε μιά στιγμή δεν σ' άφισα. και να το θελα, δε θα μπορούσα.
..
αργά, καταλήξανε φυσικά στις μπύρες και τα κρασιά, όπου εγώ ήπια σκέτο νερό. πήρα όμως απ' το περίπτερο μιά σοκολάτα. crunch.
.
στον ύπνο είχα όλη νύχτα πονοκέφαλο. τις τελευταίες ώρες ήπια δυό depon, χωρίς αποτέλεσμα. ίσως να ξεκουραστώ λίγο τώρα το πρωί. σήμερα, ας πιάσω δουλειά από μεσημέρι.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

.


A N


.


μπορούσες

.


να δεις,


.


ένα

.


Ε Υ Γ Ε


.


δεν

.


θα

.


έφτανε...


.


.


.


.


.


.


Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

.
έβρεξε δυνατά όλη μέρα. η γη ρούφηξε άπληστα το νερό.
το βράδυ που γύρισα, μονάχα τα ριζά του βουνού φαίνονταν. όλος ο άλλος όγκος ήτανε κάτω από μιά ομίχλη σα γάζα. σα λευκή διάφανη γάζα.
.
η Άσπα παραμόνευε να ακούσει το ασανσέρ που ανεβαίνει. μόλις βγήκα απ' το ασανσέρ με φώναξε μέσα. είχε φτιάξει σπαγγέτι με σάλτσα λαχανικών. κάθισα με τους δίδυμους κι έφαγα λίγο. ευεργετικό ήταν, σχεδόν ψυχοθεραπευτικό.
έπειτα τους βάλαμε στο κρεββάτι, τους σκέπασα, τους σταύρωσα, τους φίλησα κι έπειτα μου διάβασε ένα παραμύθι, στο τραπέζι της κουζίνας. το χρονομετρήσαμε. τέσσερα λεπτά. η δασκάλα τους είπε να κάνουν μιά σύντομη αφήγηση.
.
χαίρομαι λίγο, γιατί αύριο έχω μάθημα ιστορίας.
.
.

"Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθείς
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς"


.
.
μικρέμουμότσαρτπάμεγιαύπνο
.
.
.
.
.
.
.




Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

.
βρέχει με αστραπές
.
une pluie abondante
je vous salue mes soeurs
Hilarion, Marie de l' Incarnation, Norbert, Joseph, Emilion, Sebastien
.
χειμωνιάτικη βροχή...
πού να κοιμούνται απόψε

της Αθήνας οι άστεγοι ;
.
.

βρέχει ολοένα

..
"μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού ’μαθε για τους ήχους"

.
.
.
.
.

.
.
.
.
.

.
ο βράχος της Ακρόπολης λουσμένος στο φως.
το ίδιο κι η θάλασσα του Πειραιά.
η ορατότητα σήμερα ήταν καλύτερη. είχε λιγότερη υγρασία και το ελάχιστο πούσι διαλύθηκε γρήγορα.
ένα πολύ λεπτό, ανεπαίσθητο αεράκι φύσαγε στον Υμηττό, ίσα να σε δροσίζει και να σου φέρνει τις μυρουδιές απ' τα λογιώ φυτά.
ξεκινήσαμε απ' την κορφή, ήταν σκοτάδι ακόμα, όλα τα φώτα της Αθήνας αναμμένα κι ο Αυγερινός μοναδικό αστέρι στον ουρανό.
βαδίσαμε την ίδια διαδρομή απ' τη μιά κορφή στην άλλη, έξη χιλιόμετρα μιάμιση ώρα.
το ξέρω, αργός χρόνος είναι, μα σ' αυτή τη φάση δεν μπορώ καλύτερες επιδόσεις.
άκουσα πουλιά να κρώζουν, παρατηρώ την παραμικρή βλάστηση.
σήμερα Κυριακή είχε περισσότερον κόσμο από χτες. άλλοι βαδίζουν, άλλοι τρέχουν χαλαρά, άλλοι σκληρά - αγωνιστικά.
με ευχαριστεί που βλέπω κόσμο απάνω. ΄
η κουλτούρα του βαδίσματος στο βουνό, θέλει να ανταλλάσσεις καλημέρα με όποιον διασταυρώνεις. αυτό μου αρέσει. όπως μου αρέσει, που δεν τσακίζουν τα αγριολούλουδα.
εντάξει, μπορεί να κόψεις ένα δυό κυκλάμινα αλλά δεν τσακίζεις όλην την κυκλαμινιά.
η Μίνα σκαρφάλωσε και μάζεψε λίγα κούμαρα. στιφούτσικα είναι ακόμα.
μακάρι να μπορέσω να το κρατήσω το πρόγραμμα, όχι φυσικά κάθε μέρα, μα κάποιες μέρες μες τη βδομάδα.
.
στη θάλασσα σήμερα μέτρησα απ' την κορφή του βουνού, ένα μεγάλο και τουλάχιστον είκοσι μικρότερα καράβια.
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

.
ξεκίνησα το πρόγραμμα για τους γονείς σήμερα το απόγευμα. γιά τέταρτη χρονιά...
διψάνε ν' ακούσουν για την ανατροφή των παιδιών τους, όπως επίσης διψάνε να μιλήσουν, ο καθείς για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με το παιδί του.
το team των ειδικών έχει εμπειρία και γνώση. καλά διαχειρίζεται τις καταστάσεις...
λειτουργεί σωστά η συζήτηση σε κύκλο. τους περισσότερους τους είδα ευχαριστημένους ...
.
τώρα μόλις τελείωσα και από την πρεμιέρα της Αγγέλας.
την είδα απόψε για τρίτη φορά. ντρέπομαι να είναι εκεί ο κόσμος κι εγώ να φεύγω. μένω λοιπόν, παρ' όλη μου την κούραση...
απ' τη νέα χρονιά, σχεδόν όλες οι ομάδες μας θα ανεβάσουν κωμωδίες. όλες, εννοώ τα μαθητικά θέατρα και η Ομάδα .
μου είπαν τι θα ανεβάσουν. μ' αρέσει που το δουλεύουν στο μυαλό τους, το βασανίζουν, το μελετάνε, συζητάν, πώς θα το κάνουν καλύτερα.
ζήτησα εφέτος να δημιουργηθεί και "θεατρικό εργαστήρι".
μάλλον θα γίνει... θα δούμε...
.
αύριο εξήμιση το πρωί, θα περπατήσουμε πάλι με τη φίλη Μ. στο βουνό.
χαίρομαι και μόνο με την ιδέα.
έτσι κι αλλιώς, λιγοστές είναι οι χαρές.
ετοιμάζομαι να χωθώ στο πάπλωμα απ' τις δωδεκάμιση
.
μικρέμουμόζαρτ,καληνύχτα
.
.
.
.
.
.

.
επί ασπαλάθων...
.
ξεκινήσαμε σκοτάδι, απ' την κορφή.
σιγά σιγά χάραξε και διαλύθηκε η ομίχλη, ώσπου φάνηκε κάτω στο φως ο Πειραιάς, ένα καράβι και πέρα ο λόφος της Ακρόπολης.
μαγικός είναι ο Υμηττός και στο ξημέρωμα!
είχε βέβαια υγρασία, χρειάστηκε μακό μπλουζάκι κοντομάνικο και λεπτό μπουφανάκι από πάνω.
κάναμε 6 ακριβώς χιλιόμετρα, βαδίζοντας μέσα στο βουνό, πήγαινε - έλα. φτάσαμε ως το νεκροταφείο του Παπάγου και επιστρέψαμε.
απόλαυση και ψυχική ευεξία ήταν.
οι κουμαριές γεμάτες, αλλά δεν κοκκίνησαν ακόμα οι καρποί. πάρα πολλά νεαρά πεύκα ευτυχώς, αγριελιές, θυμάρια, τόπους τόπους ολόκληρες αποικίες από σπάρτα - που δεν είναι ο καιρός τους, σχίνα, κυκλαμινιές βαθύ μωβ, μυρτιά και πουρνάρια.
τα πουλιά ξελαρυγγιάζονταν.
παίρνεις βαθειές ανάσες, ξελαμπικάρει το μυαλό, δοξάζεις κι εσύ μαζί με τα πουλιά τον Θεό.
τον όποιον Θεό υπάρχει.
.
.
.
.
.
.
.
.
η ώρα είναι 2.12 και το πρωί στις 6.30 έχουμε ραντεβού με την Μ., ν' ανέβουμε στο βουνό.
θέλεις, μου λέει, να κοιμηθείς και να πάμε στις 10 ;
σκέφτηκα να μη την βγάλω απ' τις συνήθειες και το ρυθμό της, κι έτσι θα πάμε στις εξήμιση. θέλω εξάλλου να δω την ανατολή στην κορφή. θα μου κάνει καλό, αν υποθέσουμε ότι κάτι θα μου κάνει καλό.
.
το πρωί πέρασαν αρκετοί άνθρωποι, που προσφέρονται, όσο μπορεί ο καθένας να βοηθήσει.
ήρθε κι η Σ.Χ.
θυμάσαι, μου λέει, τι είπαμε πριν λίγο καιρό ; το σύστημα αξιών που εκπροσωπείς, θα βοηθήσει.
από ευγένεια, και για να μη την στεναχωρήσω, δεν τη ρώτησα, πόσα άτομα (αριθμητικά) μετράει αυτό το σύστημα αξιών, αλλά, δε βαριέσαι, πάμε είπαμε, κι ό, τι γίνει...
.
το μεσημέρι στην κηδεία του Θοδωρή.
ήταν ένας καλός κι αξιοπρεπής άνθρωπος.
απλά, έκανα πάλι χαζές ερωτήσεις στον εαυτό μου... Πώς δηλαδή, χωρίζεται βίαια το σώμα απ' την ψυχή ;
.
κοιμήθηκα μιαν ώρα κι ύστερα πήγα με την Άσπα και τη Χριστίνα ν' ακούσουμε τα δυό αστέρια.
χώθηκα σε μιά πολυθρόνα κι άκουγα μαγεμένη.
το ίδιο πρόγραμμα, για δεύτερη φορά, όμως η πρώτη φορά δεν πιάνει, αφού τότε είχα τόσο τρακ, τόσο άγχος και κούραση, που λίγα πράγματα είχα ακούσει...
.
γνώρισα από κοντά απόψε δυό άλλους λατρεμένους μου. μιά γυναίκα που την παρακολουθώ παντού όπου εμφανίζεται κι έναν άντρα, που έχω συχνά παρακολουθήσει.
μιλήσαμε λίγο κι ευχαριστήθηκα.
αυτός ειδικά, επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι αληθινές αξίες είναι σεμνές και ήσυχες.
.
μετά καταλήξαμε με τα κορίτσια στο salero για margarita.
κουβεντιάσαμε αρκετά.
.
ύπνο τώρα, γιατί έχει πρωίνή έγερση. για τίποτα δεν θα το κανα αυτό, μα το βουνό δεν είναι "τίποτα", είναι ΚΑΤΙ για τη ζωή μου
.
μικρέμουμόζαρτκαληνύχτα
.
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

.
με βαριά καρδιά...
.
τριγυρνάνε όλη μέρα δεξιά - αριστερά, στον ίδιο τόπο μεταξύ τους, περί τον περίγυρο και περί τον εαυτόν τους και γλείφονται.
δεν ακολουθώ και θα την πατήσω γι αυτό, μα δε με νοιάζει κι όλα, μήτε μπορώ φυσικά να λειτουργήσω έτσι...
δεν το αντέχω αυτό το μοντέλο. δεν είμαι απ' τον πλανήτη τους, το ξέρω, το ξέρουν κι αυτοί. ξένο σώμα. παρείσακτη. με κοιτάνε με μισό μάτι και κάποιοι - οι πιό ανόητοι - μουρμουράνε μεταξύ τους πως είμαι σνομπ ! τους ακούω... σνόμπ ! το μηρμήγκι !
το μηρμήγκι, του μηρμηγκιού, το μηρμήγκι, ώ μηρμήγκι...

ας βρίσουμε ό, τι δεν κατανοούμε...
σνόμπ !

τόσο τους κόφτει...
"Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου"
τι να πω ; τίποτα να μην λέω καλύτερα ...
κάθομαι ήσυχη στο γραφείο μου, κι όποιος θέλει να έρθει κοντά, ας έρθει.
όλη μέρα έρχονται αρκετοί φίλοι, με παίρνουν μόνοι τους τηλέφωνο κι έρχονται, δεν έχω παράπονο.
δεν έρχονται φυσικά όσοι έχουν δει καλό γύρω τους κι έχω παράπονο.
συνεχίζει να με πληγώνει η ανθρώπινη γαϊδουριά, μα δε θα πεθάνουμε και γι αυτό τώρα...
ό, τι γίνει...
.
κάποιοι, λίγοι, οι παιδικοί μου, κάνουν κινήσεις συγκινητικές.

αύριο θα ρθει ο Ρωμύλος. μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα πιστά σκυλιά. δεν ξεκολλάνε από κοντά σου... να θυμηθώ να πάρω μαζί μου το πρωί την Οδύσσεια. μάλλον θα χαρεί , αν δει τόσο γραμμένο και μουτζουρωμένο το βιβλίο . μόλις πέθανε ο Μπάμπης, ο Ρωμύλος το έκδωσε, έγραψε την αφιέρωση και μου το φερε.
.
τι άλλο ; τίποτε άλλο.
ακεφιά.
παράπονο.
.
je n' ai du gout que pour les pierres.
.
.
.
.
.
.
.





Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

.
Martin Heidegger
.
"Είναι και Χρόνος"
.

.
Ελάχιστες σημειώσεις
για θέμα μέγιστο...
.

* οι σημειώσεις μου

είναι γιά προσωπική χρήση
και εντελώς επιγραμματικές

από τις παραδόσεις
του Στέλιου Ράμφου

ΙΙ.


Ερώτημα
περί του νοήματος του «Είναι»

τι σημαίνει «Ύπαρξη» ;


- είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί τέτοιο ερώτημα ;
- είναι ζήτημα προτεραιότητας ;
- με ποια μέθοδο χειριζόμαστε συναφή ζητήματα;


Αυτό το ερώτημα έχει από καιρό λησμονηθεί → Η ΛΗΘΗ ΤΟΥ «ΕΙΝΑΙ»
→ ειδικά από τον 19ο και 20ο αιώνα εδραιώθηκε η αντίληψη ότι δεν έχει νόημα το ερώτημα !
αλήθεια θεωρούμε πιά, μόνον ό, τι μπορούμε να μετρήσουμε !

→ καταστροφή για τον πολιτισμό…
→ θανάσιμη λήθη ! οι συνέπειες αυτής της λήθης είναι κοσμογονικές → ως προς την επιστήμη και την τεχνολογία
→ να επανατοποθετηθεί το ερώτημα ! → τι σημαίνει το ΕΙΝΑΙ ;
.
Για το Είναι, δεν μετράμε !

Το πεδίο είναι διαφορετικό !


οντολογική προσέγγιση

- χρειάζεται υπέρβαση για να απομονώσουμε το Είναι – την αρχέγονη ύπαρξη – την αρχέτυπη γραφή, από τα αντικείμενα…
- ο Αριστοτέλης και ο Θωμάς ο Ακιϊνάτης ανοίγουν παρενθέσεις και υπενθυμίζουν αυτό το πρόβλημα…
→ για να αντιληφθώ το αντικείμενο δεν χρειάζεται να γνωρίζω το Είναι – την ύπαρξη !
→ το υπάρχειν δεν αποτελεί αντικείμενο αντιλήψεως


.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ «ΥΠΑΡΧΕΙΝ»
ΑΝ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ;

.
ΕΙΝΑΙ→ απαρέμφατο ουσιαστικοποιημένο – απρόσωπο – δηλώνει ενέργεια

Το Είναι → περιληπτική πραγματικότητα

Α παρέμφατο – μη παρεμφαίνον → δηλώνει μόνο τον χρόνο και τη διάθεση του ρήματος

• Με την κατάργηση του απαρεμφάτου χάθηκε η αφηρημένη ενέργεια → πάμε σε αναλυτικούς όρους για να το αποδώσουμε, χάνεται έτσι η ρώμη και η σφριγηλότητα της έκφρασης – το νεύρο του λόγου.
• Χωρίς απαρέμφατο, ο χρόνος ως χρονικότης δεν βρίσκει εύκολη διέξοδο
• Η φτώχεια της γλώσσας δημιουργεί παρεπόμενα.


Το ερώτημα δεν είναι «τι είμαστε» αλλά τι σημαίνει να είμαστε…

Τι ορίζει τα όντα ως όντα ;

Ψάχνουμε το νόημα της ύπαρξης – τη σημασία, και όχι τα ειδοποιά χαρακτηριστικά.

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ;

- Το Είναι των όντων δεν είναι όν.
- Χωρίς όντα, τι είναι το Είναι ;
- Το Είναι έχει μια δική του σιωπή
- Το Είναι και η κατανόησή του, δεν είναι το ίδιο πράγμα ;
- Ο Φαίδων του Πλάτωνα : η ψυχή και οι ιδέες, δεν είναι το ίδιο ;


- Το εργαλείο για την κατανόηση, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος
- το Είναι προϋποθέτει ένα όν, που θα κάνει την ερώτηση…


Dasein → εδωνά είναι ! όδε είναι !
→ είμαι εδώ ! ανοίγομαι για σένα ! → εγώ κι εσύ σε απόλυτη μόνωση → ο άνθρωπος στην προοπτική του Είναι εξίσταται ! → η έκσταση της υποδοχής → η υποδοχή του Είναι - ο τόπος της φανερώσεως → dasein → περιλαμβάνει συγχρόνως τον τόπο και τον τρόπο → ο άνθρωπος μπορεί να υποδεχτεί την βαθειά πραγματικότητα

* είμαι το παρών ! → άρθρο ουδέτερο / μετοχή αρσενική

* το παρά στο παρών συντροφεύει το Είναι → παρ - ευρίσκομαι


Το πεδίο όπου ορίζεται η σημασία των πραγμάτων είναι το Είναι.

ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ !

Πρόβλημα εποχής :
- η κρίση στα θεμέλια της επιστήμης
- τι γίνεται με τη γνώση, όταν οδηγούμαστε σε πολέμους ; !
.
.
.
.
.
.
.


Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

.
δυσκολεύομαι εδώ και δυό μέρες, να σηκωθώ απ' το κρεββάτι. δεν ξέρω γιατί, παθαίνω κάτι σα λήθαργο.
όσο είμαι στο σπίτι, χρειάζομαι να είμαι κουκουλωμένη μέσα στο πάπλωμα. υποθέτω μιά περίοδος είναι, και θα περάσει.
κατά τα άλλα, ενώ θα πρεπε τώρα να κινηθώ λίγο, γιατί έβαλα ξανά τον εαυτό μου σε περιπέτειες, αντ' αυτού κάνω πάλι τα δικά μου (του κεφαλιού μου εννοώ...), κι άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα που μ' ενδιαφέρουν.

εξαιρετικό άρχισε και φαίνεται πως θα προχωρήσει το σεμινάριο Ιστορίας, που παρακολουθήσαμε το μεσημέρι επί ένα τρίωρο.
το θεωρώ αληθινή τύχη που το βρήκαμε.

ύπνος συνεχείας και διαφόρω λογιώ μαθήματα...
αυτό έχω ανάγκη, αυτό κάνω.
.
κι ό, τι γίνει...
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

.
ξεκουράστηκα λίγο το πρωί.
μπα, μάλλον χαλάρωσα λίγο. άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά μου, σιγά σιγά να τακτοποιώ τις στίβες τις κατάχαμα αφημένες, μαγείρεψα για το παιδί, μα μαζεύτηκαν το μεσημέρι για φαγητό κι άλλοι μουστερήδες, η μαμά μου και ο δίδυμος Αντωνάκης μου, μόλις πήραν είδηση ότι είμαι σπίτι.
μου έφερε η ζωγράφος τον πίνακα του Μεταξουργείου. τον ξανακοιτάζω και μου αρέσει. δεν ξέρω που να τον βάλω, προς το παρόν στέκει αμήχανος πάνω στο πιάνο.
μίλησα στο τηλέφωνο με ένα αστέρι. προχτές πέρασε απ' το γραφείο και το άλλο. μες στην απόλυτη, τη βαθιά ερμιά, πόσο καλό μου κάνει η συναναστροφή με τόσο αληθινούς ανθρώπους ...
όλο το απόγευμα απόψε πέρασαν φίλοι απ' το γραφείο.
κάποιοι άνθρωποι, θα δώσουμε μιά μάχη, έτσι μόνοι μας, δίχως υποστηρικτικούς μηχανισμούς, δίχως κολλεγιές, δίχως δραχμή τσακιστή φυσικά, έτσι, γιατί μάλλον πρέπει να δώσουμε αυτήν τη μάχη. ελπίζω το καθαρόαιμο αλογατάκι, αντοπάριστο αυτό, δίχως ζαβολιές και με καθαρούς όρους, να μην τερματίσει τελευταίο. μα και να αποτύχει, δεν πειράζει, διόλου δεν πειράζει...
θυμάμαι τέτοια εποχή, πριν λίγα χρόνια.
προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα με την καταιγίδα σου. κι είχα θεέ μου τέτοια μονοχνωτιά... θυμάμαι, τέτοιον καιρό, δεν ήθελα ν' αντικρύσω άνθρωπο.
κάτι σαν κοσμοφοβία. δεν ξέρω πώς τα βγαλα πέρα εκείνην την περίοδο. δεν ήθελα να δω στα μάτια μου άνθρωπο. συναντούσα στο δρόμο γνωστούς, κι άλλαζα πεζοδρόμιο, γιατί δεν άντεχα να τους χαιρετήσω. τέτοια έχω περάσει ... τέτοια μονοχνωτιά ... κι άλλα, κι άλλα ...
λίγα χρόνια μετά, μέσα στην ίδια ακριβώς καταιγίδα, μα με πλήρη ενσυναίσθηση, κι όπως λες , σε συναισθηματική ωριμότητα πιά.
εσύ τώρα αλλού, κι εγώ πρέπει με κάποιον τρόπο να διαχειριστώ τον εαυτό μου. τα χρόνια που έφυγαν, τον παρόντα χρόνο και τα χρόνια που θάρθουν, εγώ εδώ, εσύ αλλού. βλέπεις, δεν μιλάω πιά, έγινα πολύ αυστηρή μαζί μου, οι φίλοι είπαν να μη φέρνω κανέναν σε δύσκολη θέση και μάρτυράς μου ο θεός, είμαι πολύ περήφανη ώστε να φέρνω σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους. παραστέκω λοιπόν, σιωπηλά.
άλλοτε θυμωμένα σιωπηλά
άλλοτε πεισμωμένα σιωπηλά
άλλοτε απεγνωσμένα σιωπηλά
άλλοτε απελπισμένα σιωπηλά
πάντως, σιωπηλά.
.
το βραδάκι πέρασε η φίλη μου η Μ.
από πέρυσι ήθελα να πηγαίνω μαζί της για άσκηση στο βουνό, μα δεν το κατάφερα ακόμα.
στις 6 το πρωί που σκαρφαλώνει εκείνη, εγώ θέλω λίγο να κοιμηθώ, μιας και τα βράδια αργώ να ξαπλώσω.
θέλω όμως τόσο πολύ να περπατάω στο βουνό, που θα κάνω μιά προσπάθεια να σηκώνομαι αχάραγα και να πηγαίνω μαζί. ξέρω ότι θα μου κάνει καλό. το βουνό είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που λάτρεψα, που προσπάθησα να τον προστατέψω, θα είναι σα να πηγαίνω να συναντώ κάποιον πολυαγαπημένο μου, έτσι θα κάνω μιά προσπάθεια απ' αυτό το Σαββατοκύριακο. αν το καταφέρω, έξι η ώρα στις κορφές.
ξέρεις τι είναι να βλέπεις την ανατολή σα να μπορείς ν' αγγίξεις τον ήλιο ;!
.
από αύριο μεσημεράκι,στο μάθημα "Παγκόσμιας Ιστορίας"
.
.
.
.
.
.




.
a.k.
.
Αναζητώντας το πεδίο στο βίωμα
Sur le champ λέγαμε
- όπου champ το πεδίο -
Ακούραστοι σκαρφαλώνοντας
Στο Viana do Castelo
Monte de Santa Luzia
Πάνε ολόκληροι χρόνοι οχτώ
Να σχηματίζει ο κόπος μας το Δέλτα του Ατλαντικού.

.
Το δέλτα
Όπως Δάκρυ.

Sur le champ λέγαμε
Ανίδεοι, μη λογαριάζοντας
Τον χρόνο
Που προϋποθέτει αυτή η αναζήτηση
Του πεδίου alter ego
À travers
Ενός βιώματος ακόμα ζωντανού.

.
Το ζήτα
Όπως Ζωή.
.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

.
αναποδιά σήμερα.
άλλες φορές κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα τον Οκτώβρη.
χειμώνιασε νωρίς φέτος. ψιλόβροχο τ' απόγευμα, ψιλόβροχο το σούρουπο και λίγο κρύο.
δεν είναι πιά για έξω.
ας είναι... ας πω κάθε εμπόδιο για καλό...
καλύτερα να οργανωθούμε μέσα.
και να επαναλάβουμε σε συνθήκες ευνοϊκές.
.
δεν είμαι και πολύ στα καλά μου απόψε.
έχω υπάρξει και καλύτερα..
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

.
το σπίτι κρύωσε απότομα. κρυώνω.
μέρα ελεύθερη σήμερα και ξύπνησα στις 12. μου φάνηκε απίθανο όταν κοίταξα το ρολόϊ !
ώρα δώδεκα και δέκα !
μέχρι να πιώ το γάλα πήγε μία.
κι ετοιμάζομαι πάλι για ύπνο !
χάζεψα χαλαρά. κατέβασα παλιές ελληνικές ταινίες και το φχαριστήθηκα.
ο Μέγας Κωνσταντάρας !
και Ηλιόπουλος ο Μέγας !
και Παπαγιαννόπουλος !
κι άλλοι, όσοι πρόλαβα να δω σήμερα. υπέρλαμπρα άστρα !
.
είχα διάφορα τηλέφωνα, μερικά πολύ καλά...
με το λαϊκό πανεπιστήμιο κ.ά
με πήρε τηλέφωνο ο Καρλ. φωνάζοντας "δουλεύω για σένα. λέω παντού ότι έχεις μέσα σου σκληρή, αντρική ψυχή"
βρε λες ;
και να μην το ξέρω !
σκληρή κι όλα !...
.
.
.
.
.
.
.
.


.
μου αρέσει ο χειμώνας.
ίσως πάντα, απ' όλες τις εποχές, πιό πολύ οι χειμώνες μου άρεσαν.
πρώτο βράδυ που ντύθηκα. πυζάμες. έβαλα κι ένα κόκκινο κρασάκι σε ποτηράκι με πόδι.
ζεστασιά χειμώνα.
έχει μιάν άλλην ατμόσφαιρα ο χειμώνας και μιάν άλλην ομορφιά...
κι ο αέρας να φυσομανάει μ' αρέσει, κι η βροχή να πέφτει, κι ο γκρίζος μολυβένιος ουρανός.
το χουχούλιασμα, τα ζεστά ροφήματα, οι ζεστές σοκολάτες, το τσάϊ του βουνού, το τσάϊ γεύση bergamot ή γεύση quatre fruits rouges, οι σουπίτσες τραχανά τα βράδια, τα κούτσουρα στο τζάκι, πώς μοσχομυρίζει το σπίτι.
έτσι, πώς μου ρθε απόψε κι εκείνο το παιδικό μας ποιηματάκι.

το θυμάστε άραγε ;

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργός ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκε η γλυκιά λαλιά
φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι
κι η σουσουράδα στην ακρογιαλιά
δεν τρέχει, δεν πηδά, δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ` ολόξερο κλαδί
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,
ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει,

με λόγια ταπεινά και σιγανά.
Μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι.

.

.
.
αλήθεια, Γιώργη Δροσίνη λατρεμένε, θα γυρίσει πάλι η άνοιξη ;
.
.
.
.
.

εγώ, μιά ταπεινή "εταιρεία περιορισμένης ευθύνης" είπας, δούλεψα απόψε με τον κόσμο που με περιβάλλει.
και τον περιέβαλλα με στοργή, με τη στοργή μου, με αληθινό νοιάξιμο και με ιδέες ανθρώπινες, τολμηρές, ζωηρές και φρέσκες.
και τους είδα να είναι πολύ καλά όλοι τους, να ξαναβρίσκουν τους ανθρώπους και τη γειτονιά τους, και τις μικρές, μακρινές πατρίδες τους και λέω μακάρι να μπορούσα να το ξανακάνω αυτό.
.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

.
"δυνατός είναι, λέει ο Nietzsche στον Ζαρατούστρα, εκείνος, που η παραμικρή λαβωματιά μπορεί να τον εξολοθρέψει..."
.
ε λοιπόν, θα είμαι πολύ δυνατή φαίνεται, γι αυτό τα καταφέρνω να γίνομαι λιώμα...
.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

.
Martin Heidegger
.
"Είναι και Χρόνος"
.
.

Ελάχιστες σημειώσεις
για θέμα μέγιστο...
.

* οι σημειώσεις μου
είναι γιά προσωπική χρήση
και εντελώς επιγραμματικές

από τις παραδόσεις
του Στέλιου Ράμφου

Ι.
.

Όταν

η γνώση και η έμπνευση
υπαγορεύουν στον Συγγραφέα
μιά στρατηγική…

Όταν

η στρατηγική του συγγραφέα
καθορίζει την αναγνωστική συμπεριφορά…

Όταν

η αναγνωστική συμπεριφορά συνίσταται σε :
.
- καρτερική μύηση του αναγνώστη
- μουσική θεώρηση (από μέρους του) των πραγμάτων και ακόμα
- ως προϋπόθεση, θέτει την προ – ιστορία των λέξεων.

Όπου, ως αναγνώστης, καλείσαι να ανακαλύψεις
Το λησμονημένο βάθος

Το «είναι» !

Αυτήν την αυτοτελή, ουσιαστικοποιημένη ενέργεια.

Το «είναι» ! αυτήν την «εν χρόνω ύπαρξη» !
- όχι ό, τι εκόμιζε η πρότερη φιλοσοφική θεώρηση του «είναι», δηλαδή την «αχρονικότητα»…

η πρώτη ύλη του «είναι»
είναι ο χρόνος !

ή αλλιώς,

η απτή (!) μορφή του χρόνου
αποτελεί
το ιστορικό του «είναι»

* ένα ζήτημα χρόνου :
με το παρόν μου
συναντιέμαι
με τους άλλους χρόνους…

«ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐσόμενος»



Ρωμαλέο πνεύμα συγγραφέα
και
Φαινομενο – λογία – δύσβατη σκέψη…
Σκέψη σπειροειδής προς τα μέσα…
Αβεβαιότης του συγγραφέα…
Αναζήτηση του πεδίου, ανάμεσα στο λόγο και το βίωμα.


* (και) η Δύση εφήυρε και διετύπωσε
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΕΔΙΟ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

.
.
.
.
.
.
.



.
mikremouprigipaseparakalonamistenohoriesai
.
για να σαι εσύ καλά, μπορώ εγώ να κάνω τα πάντα.
για να σε ακούσω να γελάς, μπορώ να κάνω ό, τι κουζουλάδα φανταστείς.
μπορώ ξανά ν' αρχίσω να περπατάω με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
μπορώ να σταθώ να σου τραγουδήσω με δυνατή φωνή στη μέση του δρόμου, κι ο κόσμος γύρω να μας κοιτάζει.
μπορώ να μένω ξάγρυπνη τα βράδυα, περιμένοντάς σε πότε θα γυρίσεις.
μπορώ να μη σε ρωτήσω ποτέ πού ήσουνα και τι έκανες.
μπορώ να σε κρατάω από το χέρι και να βολτάρουμε μαζί στα σκοτάδια της Αθήνας.
μπορώ να φιλάω τα μάτια σου για να σου στεγνώνω τα δάκρυα.
μπορώ ν' ακούω την καρδούλα σου να χτυπάει.
μπορώ ν' ακούω τα παράπονά σου.
μπορώ να σε παρηγορώ για τις αγάπες σου.
μπορώ να σε πάρω αγκαλιά για να σε ησυχάσω.
μπορώ ν' ακούσω ό, τι σκέψεις κάνεις.
μπορώ να σου παραστέκω ως τα γεράματα.
μπορώ για σένα να τα βάλω με τα χίλια μύρια κύματα.

.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

.
δευτέρα αργά το βράδυ...
.

αν εξαιρέσει κανείς το σοβαρό στερητικό σύνδρομο, που έχει οριακά αυτοπροσδιοριστεί σε χρονικά πλαίσια βασανιστικά ανελαστικά,
κατά τα άλλα, η μέρα ας πούμε ότι βάδισε κανονικά...
δουλειά σοβαρή κυρίως το απόγευμα. θαρρώ πήγε καλά...
έπρεπε να χω από χτες παραδώσει ένα επείγον κείμενο, που δεν αντέχω καν να το πιάσω στα χέρια μου. όλο το αναβάλλω, και ξέρω πως καίγονται και πως αύριο, σίγουρα θα μου βάλλουν τις φωνές...
σκέφτομαι, μέχρι να το παραδώσω να μην ξανασηκώνω τηλέφωνα, για να μην ακούω το κατσάδιασμα...
.
καθίσαμε απόψε με την Άσπα και σχεδιάσαμε ένα αντι - φυλλάδιο...
αιρετικόν !
σε καλό ας βγεί...
.
μικρέμουμότσαρτόπουκιανείσαιό,τικιανκάνειςκαληνύχτα
.
.
.
.
.
.


Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

.
για την ακρίβεια, Κυριακή αργά...
.

εγώ θα σιωπώ μες τις φωνές...
.
με την Άσπα και τη Voula στο "αγγέλων βήμα" , ακούσαμε απόψε παραμύθια απ' το Μπαλί
"την νύμφη Σουλασίχ και τον πρίγκηπα Ρατζαπάλ"
"την πεντάμορφη Σεμάρι και τον γενναιόκαρδο Γκαντάνγκ"
και την Ηρώ Σαϊα να τραγουδάει.

οι δυό τους θα συνεχίσουν τα παραμύθια, στο μουσείο, εγώ όχι. αν προλαβαίνω, μ' ενδιαφέρει πιό πολύ άλλο θέμα.

.
εγώ θα σιωπώ μες τις φωνές...
.
πρώτο βράδυ σχετικά ελεύθερη, βλέφαρό μου, μετά από καιρό...
αν ήσουν εδώ, θα σου έλεγα, θυμάσαι που με μάλλωσες κάποτε γιατί είχα γράψει τον Χατζιδάκι με η ;

με η τον είχε το πρόγραμμα του θεάτρου. λάθος γραμμένο.
.
τελειώνω σιγά σιγά αυτή τη φάση...
η έκθεση ζωγραφικής για τα αδέσποτα ζώα θα κρατήσει ως και την Παρασκευή,
αύριο έχω συνάντηση με όλους τους συλλόγους για να ρυθμίσουμε τις λεπτομέρειες για την ερχόμενη Παρασκευή
- οι Μικρασιάτες ξέρω ότι ετοιμάζουν ειδικό κέρασμα, οι Ηπειρώτες πίτες, οι Κρητικοί ρακές και τυρί, οι Μεσσήνιοι παν Καλαμάτα να φέρουν παστέλια και δεν ξέρω τι άλλο, οι Σαντορινιοί νομίζω θα ψήνουν λουκουμάδες, οι Αρκάδες και οι Επτανήσιοι δεν ξέρω, αύριο θα μάθω ...-
μόλις τους δώσεις μιαν ιδέα, ανταποκρίνονται !
.
τέλος, την Κυριακή η συναυλία - αφιέρωμα στον αγαπημένο Μάνο Ελευθερίου
.
και ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ !
.
εγώ θα σιωπώ μες τις φωνές...
.
μου είπε κάτι η Voula, που μου έκανε καλό !
ξέροντας πως είναι σκληρή και δεν χαρίζεται σε κανέναν, κατάλαβα πως η κουβέντα που μου είπε απόψε ήταν αληθινή και πήρα έτσι λίγο κουράγιο.
.
εγώ θα σιωπώ μες τις φωνές...
.
το μεσημέρι, στο πάρκο με τους Μεσσήνιους, είδα αρκετούς δικούς μου ανθρώπους. συναδέλφους και φίλους.
.
το πάρκο ήταν γεμάτο κυκλάμινα και μωβ κρόκους.
μάζεψα μιά χεριά...
άκουσα ένα γλυκό κελάϊδισμα. ίσως και όχι.
.
.
.
.
.
.
.


Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

.
έχει γούστο ! με ενημερώνουν οι άνθρωποι...
άλλο πρόγραμμα λέει το ένα έντυπο, άλλο το άλλο, άλλο ο σταθμός, κι άλλο τελικά εμείς παίζουμε ! δεν πειράζει όμως, κι έτσι γίνεται η δουλειά ...
.
πόσο πολύ μου αρέσει που βλέπω τόσες μέρες τον κόσμο να ξεσκάει, να ψυχ αγωγείται, να γελάει, να τραγουδάει, να χορεύει, να εκθέτει, να εκτίθεται, να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να μιλάει, να συναναστρέφεται ο ένας τον άλλο, να προσπαθούν, να ζητάνε, να διεκδικούν, ευχαριστημένες οι ψυχές τους, αλληλέγγυοι κάπως, παίζουν, γνωρίζονται, κουβεντιάζουν.
σα να ενώνει λίγο η τέχνη...
ακουμπάνε για λίγο ο ένας στον άλλο, εμπιστεύονται για λίγο ο ένας τον άλλο.
τους παρατηρώ σε μιά μεριά γωνιασμένη.
ευκαιρίες χρειάζονται οι άνθρωποι. μιάν ευκαιρία...
.
την ώρα της συναυλίας με τράβηξε έξω ένας αρχιτέκτονας και μ' έπιασε στην πάρλα.
για τον Φραγκίσκο της Ασσίζης, τον Καζαντζάκη, τον Ησίοδο, τον Όμηρο και την Οδύσσεια.
εντελώς ελλειμματική ήμουνα στον Ησίοδο. ο Φραγκίσκος είν' απ' αυτούς που μας διέπλασαν, ο Κρητικός εντάξει, κι ευτυχώς είναι πολύ πρόσφατος ο Όμηρος κι η Οδύσσεια.
και καλά, αυτός είναι η δουλειά του να στήνει μουσεία, εμένα με κοίταζε λίγο σαν περίεργο φρούτο ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε...
.
γυρίζοντας σπίτι βρήκα τρία παιδιά να τρώνε.
με ρώτησαν για τον Ελπήνορα, στον τοίχο.
τους διάβασα τα κομμάτια για τον Ελπήνορα που έχω σημαδέψει στην Οδύσσεια, πώς σκοτώθηκε στην Κίρκη, πώς τον συνάντησε ο Οδυσσέας στον Άδη, τι ζήτησε ο Ελπήνορας, πώς τον έθαψαν οι σύντροφοι κι έπειτα τους διάβασα τον Ηδονικό Ελπήνορα του Σεφέρη.
για απάντηση, μου έβαλαν ένα τραγούδι να ακούσω :
"το σχήμα του κορμιού σου
στο κρεβάτι μου έχει μείνει
κι εγώ στο πάτωμα κοιμάμαι"
Νότης Σφακιανάκης, μαμά !
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

.
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης
.

Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου

Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις.
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις.

Εγώ σιωπώ μες τις φωνές
Και δένω την καρδιά μου
Κι εσύ μετράς τις αντοχές
Μάγισσα, μάγισσά μου

Με ένα άγγιγμα ψυχής
Άκουσε, άκουσέ με

Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις.
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις.

Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου


.


μεσημέρι Σάββατο.
.
το πρωί έκανα σεφτέ στην έκθεση ζωγραφικής, την ώρα που στηνόταν.
πήρα έναν πίνακα με θέμα αγαπημένο, "παλιά σπίτια στο Μεταξουργείο".
μου θύμισε λίγο τη γειτονιά μας, στους Άγιους Ασώματους.
η τεχνοτροπία του, μου θύμισε λίγο τη ζωγραφική του Μπάρμπα Σπύρου Βασιλείου. έτσι, αποφάσισα και τον πήρα.
ό, τι πουλήσουμε σήμερα, θα πάει στη φιλοζωϊκή, για τα αδέσποτα ζώα. γι αυτό οι πίνακες μπήκαν σε προσιτές τιμές.
ό, τι μπορεί ο καθείς, κάνει...
να αναπτυχθεί ξανά η κοινωνική ευαισθησία και οι δεσμοί των ανθρώπων μεταξύ τους, με τα ζώα και με τη φύση. συντροφικότητα στις ομάδες και στις γειτονιές χρειάζεται.
σιγά - σιγά, όπως και όσο μπορούμε, παλεύονται όλα...
.
μετά την έκθεση, jazz & latin.
.
πέφτω για ύπνο, ως το απόγευμα. ξερή.
.
.
.
.
.


.
όχι καλά...
γεμάτη η μεγάλη αίθουσα του κολλεγίου, όλα κύλησαν ομαλά, ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος, πήγα τις χορωδίες μετά για κέρασμα στον Γ.Κ., όλα πηγαν κι εκεί καλά, και πήραν όλοι τώρα τον δρόμο της επιστροφής, ένα πούλμαν για Κεφαλλονιά, ένα για Ερμιόνη, ένα για Ναύπλιο, δύο για Αθήνα.
φαινομενικά όλα καλά, μα στην ουσία όχι καλά.
είμαι χαλασμένη, διαολισμένη και άκεφη.
η Άννα μου βαλε στην τσέπη ένα σταυρουδάκι, υπάρχουν άνθρωποι που λυσσάνε, λυσσάνε δεν είναι η σωστή λέξη, αρρωσταίνουν με ό, τι γίνεται, αρρωσταίνουν και που υπάρχω, αρρωσταίνουν.
μήτε τα προσχήματα δεν κρατάνε. το μίσος έχει δόντια σουβλερά και θέλει να τα μπήξει σε απαλή, άσπρη σάρκα.
όσο κι αν λέω ότι δεν ασχολούμαι με ανθρώπους κομπλεξικούς, άξεστους και πανηλίθιους, όσο κι αν θέλω να κρατιέμαι μακριά, έρχονται κάποιοι και μπλέκουν κοντά μου.
φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντάω αυτό...
μα όσο κι αν λες "δεν με νοιάζει" , ανθρώπινο είναι να σε νοιάζει...
όταν φύγανε όλοι απ' το μαγαζί, κάθισα με τον Γ. Κ. και κουβεντιάσαμε γι αυτά...
τους γνωρίζει όλους αυτούς έναν έναν, μέχρι και τι χρώμα βρακί φοράνε...
"φυσικά είναι αστοιχείωτοι και ζηλεύουν", μου λέει, "δεν τους έμαθες ακόμα ;!"
τρομερά τα κυκλώματα !
το μόνο που θέλουν είναι να σε ξεπαστρέψουν... πώς θα σε βγάλουν απ' τη μέση...
έτσι που απόψε λέω, να τα παρατήσω σύξυλα όλα...
.
ένα μικρό τρυφερό πουλί, σα να τραγούδησε απόψε μες τη νύχτα, μα μπα, λάθος κάνω...
.
πέφτω για ύπνο ξερή.
.
.
.
.
.
.
.