Σάββατο 19 Μαΐου 2012

.
ωραίος είναι ο μικρός  Μαραθώνιος - 8 χιλιόμετρα στο κέντρο της Αθήνας !
βάζω στο μυαλό μου και ίσως ετοιμαστώ, να τον κάνω του χρόνου... αργά και σταθερά...
έτσι κι αλλιώς, τα βαδίζω τα χιλιόμετρα στο βουνό...

ας είμαστε καλά ως του χρόνου...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

.
λέω εγώ τώρα, ο απλός άνθρωπος, με το απλό μου το μυαλό :

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ 16 ΝΈΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ !
μιά χαρά άνθρωποι είναι !

NewsIt.gr: Όλα τα πρόσωπα της υπηρεσιακής κυβέρνησης -



από "τους άλλους", ε, ας μη συγκρίνω τα ... ασύγκριτα...

βρε, δεν κρατάμε αυτούς,
μπας και δούμε καμιάν άσπρη μέρα ; !

λέμε τώρα...
.
.
.
.
,.
.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

.
άνθισαν οι κρίνοι. πανέμορφοι !
τους έκοψα και τους πήγα στον πατέρα μου.


.
υπαίθρια μουσεία είναι τα κοιμητήριά μας !
τριγυρίσαμε αρκετά με τη "σαυρούλα των τεχνών"
και χαζεύαμε τ' αγάλματα εδώ κι εκεί...
.


.

.









.
.
.
ησυχία... μόνο πουλιά !
βρήκα ευκαιρία κι έπιασα  κουβέντα με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη...
γέλαγε η "σαυρούλα"...
- Στον Μακρυγιάννη μιλάς ; !
.
.
.
δεν τον κατάλαβα τον ήλιο του μεσημεριού... κάηκε το πρόσωπό μου.
αύριο θάχουμε ξεφλουδίσματα...
.
.
.
.
.
.





Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

.
signature foteini
μέρες τώρα, σκαλίζω την πληγή.
θέλοντας και μη, τη σκαλίζω.
ανοίγω κιτάπια των χρόνων και σεντούκια πανάρχαια...
γυρίζω ξανά ταπεινά πίσω στην εποχή, που η γυναίκα στρατιώτης μετεσχηματίσθη.
μία μονάχη δύναμη επί της γης, μία μονάχη γνώση στάθηκε ικανή γιά την μετατροπή αυτή.
κανόνας ένας . νομοτέλεια.
εξέδυσές με, τα ιμάτιά μου τα στρατιωτικά .
Εύα με ονόμασες. και με προσάρτησες στη γύμνια της αριστερής σου πλευράς.
πώς εκδύεται η κάμπια τα χνούδια και φεύγει ψηλά, ωραία πεταλούδα! ψυχή !
με οδύνη... κανόνας δεύτερος στη φύση δεν υπάρχει.
κι ο ένας κανόνας αυτός, μέσα στα χρόνια «ανθ’ ημών», φυσικά.
μα εσύ, Κύριε, γνωρίζεις, ότι εγώ από τον καιρό δεν τρόμαξα. δεν κουράστηκα. δεν βαρυγκόμησα. δεν βλαστήμησα. δεν εγκατέλειψα. δεν λιγοψύχησα. δεν τα παράτησα. δεν έφυγα.
δεν έγινα εγώ ο χαλκός να ηχεί, μήτε το τύμπανο να αλαλάζει
και στην ευτέλεια των καιρών δεν έστερξα.
εγώ μητέρα, αδερφή, σύντροφος, φίλη,  το άλλο μισό εγώ,
οστούν εκ των οστών, λόγος πριν απ' τον λόγο, ανασαιμιά της ανασαιμιάς, γυναίκα Εύα,
εδώ έως τον αιώνα στάθηκα ,
Κύριε.








βρήκα, σε πρόχειρες σημειώσεις μου ανάμεσα,
αυτά τα λόγια του Dante :


"Από κείνους είμαι που, 
όντας με συνεπαίρνει η αγάπη, γράφω, 
κι όπως εντός μιλάει, στο φως ξεφανερώνω"


και βρήκα ακόμα, κι ετούτη την παλιά μου σημείωση, που ίσως έχει ξεχαστεί :

όταν εσύ έχεις τέτοιο θάρρος,
-και μιλάς έτσι-
έχω  κι εγώ !
.
.
.
.
.





Κυριακή 13 Μαΐου 2012

.
αποφάσισα να περιμαζέψω τα γραπτά μου, χρόνων...
καλά, κακά, ασήμαντα, μικρά, μεγάλα, λίγα, πολλά, ό, τι και νάναι, είναι τουλάχιστον αληθινά, μικρά κομμάτια δικά μου, γι αυτό κι  αποφάσισα να τα μαζέψω.
προχωρώ με γοργό ρυθμό, δουλεύω ασταμάτητα, εξαντλητικά, μα προχωρώ...
δεν είναι εύκολη δουλειά...
ανάμεσα σε διαγωνίσματα, σε ασκήσεις, σε λίστες, projects, ομιλίες, προγραμματισμούς, συσκέψεις, σχεδιασμούς κι απολογισμούς, στιχάκια σούρνονται σημειωμένα εδώ κι εκεί, στα περιθώρια, σημειώσεις τρελές σε σημεία απίθανα και τρελά, κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη...
χτένισμα οριζοντίως και καθέτως, στο παραμικρό αρχειάκι...

έτσι προχωρεί αυτές τις εποχές η άθλια ζωή...

 
.
.
.
.
.
.


Σάββατο 12 Μαΐου 2012

.
ο Ντίκ !
.
.


.
.
.
.

Φεγγάρι
.

Δεν είναι τίποτα κοιμήσου
Μεθαύριο θα σου φέρω μια βρύση στα χέρια μου
Θα σου φέρω ένα ποτάμι μεθαύριο
Κοιμήσου

Δεν είναι το καράβι
Είναι ο άνεμος
Ο διάδρομος με τα πλακάκια
Μισά μαύρα μισά κίτρινα
Κοιμήσου

Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού
Παραμέσα είναι ο σφυγμός
Και το σχοινί που αντιστέκεται στον άνεμο
Δεν κόβονται ετούτα τα σχοινιά
Παράτα τον σουγιά σου
Πήγαινε στ’άρρωστα παιδιά
Να πουλήσεις ασημένια σταυρουλάκια
Μέσα σε τούτα τα χοντρά παπούτσια
Είναι πολύ λιγνά τα ποδάρια σου
Δεν μπορούνε να σύρουν τα ποδάρια σου
Ετούτα τα χοντρά παπούτσια των συντρόφων

Σκύψε και μέτρησέ τα
Να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν
Το δρόμο που θα περπατήσουν
Το δρόμο που δεν έχει τέλος

Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα

Τα χοντροκαμωμένα
Δεν είναι για τα πόδια σου φεγγάρι
Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο
Περπάτησαν το θάνατο
μπάρμπα φεγγάρι το θάνατο δίχως να σκοντάψουν

.
.
Γιάννης Ρίτσος
Καντάτα γιά τη Μακρόνησο
.
.
.
.
.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

.
μικρά πόδια με σοσόνια λευκά και μαύρα λουστρινάκια
να τρέχουν πάνω κάτω, μιά στα σκαλιά της εκκλησίας του Ήφαιστου, μιά στα χορτάρια , στη ροή του ποταμού της πόλης, πλάϊ στην Ηγησώ και την θεραπαινίδα.

τι χαρά πήρα σήμερα, σαν είδα την αγαπημένη Ηγησώ !
δε χόρταινα να κοιτάζω την ομορφιά του Πεντελικού μάρμαρου, τις λεπτές, ανάγλυφες γραμμές της πολυθρόνας της, τα πόδια της κοπέλας να ξεκουράζονται πάνω στο υποπόδιο, τη θεραπαινίδα να της προσφέρει στοργικά το κουτί.
"στον άλλο κόσμο που θα πας..."




εξαιρετική βρήκα και την έκθεση με τον μηχανισμό των Αντικυθήρων !
.
.
.
.
.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

.

.


.
.
.
.
σκέφτομαι διαρκώς, με οδύνη,
τι άδικο είναι
που την ωραία πράξη της πολιτικής
την έφτασαν έτσι...
.
πόσο άχαρο είναι 
γιά τη φιλοσοφία και τις ιδέες που είχαν ως κέντρο τον άνθρωπο,
να τις εξευτελίσουν έτσι... 
.
πόσο άδικο είναι αυτό 
γιά τις ζωές των ανθρώπων ...
τι ζημία γιά τη ζωή ...
.
.
.
.