Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...


Τρίτη 22 / 8, μπάνιο του λαού υπ' αρίθμ. 18.


Διαβάζω το εξής, στις "Λίγες και μία νύχτες" του αγαπημένου μου Ζουργού:

"Γιλδίζ", όπως ξέρεις, κόρη μου, σημαίνει αστέρι. Έτσι ονόμασα το παλάτι που έφτιαξα. Μισούσα τόσο πολύ το Ντολμά Μπαχτσέ, ώστε μόλις έγινα σουλτάνος, πρώτο μου σχέδιο ήταν να μείνω κάπου αλλού. Τρία χρόνια πήρε να τελειώσει το Γιλδίζ."

"Γιλδίζ", ψάχνω να βρώ τι μου θυμίζει ετούτη η λέξη...

Μου έχει πει τη λέξη ο φίλος μου ο Γιάννης ο Πατατούκας, 
το κειμήλιον επάγγελμα ψαράς!

 

"Βλέπεις, πώς λάμπει εκείνο τ' αστρί ; του λέω. Στην Ελλάδα το λέμε Αφροδίτη. Εδώ, πώς το λέτε ;"
"Α, λέει, Αφροδίτη ; ! Εμείς εδώ το λέμε "τζομπάν γίλντζ" - τ' αστέρι του τζομπάνου"




Διαβάζω στον Ζουργό κάτι ακόμα, που το γνωρίζω καλά και αφορά στη γλώσσα:

"Η φωνή του ήταν βραχνή, τα οθωμανικά γαλλικά του έμοιαζαν με τα βαριά μέταλλα που καθιζάνουν στο νερό".

Τι σωστή παρατήρηση !
Σε συνεχή συνχνωτισμό με εκπαιδευτικούς διαφόρων / διαφορετικών εθνικοτήτων, πρέπει κανείς ν' ακούσει το πώς μιλάν την ξένη γλώσσα, γιά παράδειγμα οι Ιάπωνες ! ή, οι Κινέζοι ! αλλά γιατί να πάμε τόσο μακριά ;! πρέπει ν' ακούσει κανείς στην ξένη γλώσσα τους Ισπανούς ! αχ, αυτοί οι Ισπανοί ! και ξανά, αχ, αυτοί οι Ισπανοί !



Αύριο πρέπει να μαζεύω σιγά σιγά τα μπογαλάκια μου...





Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...

ολημερίς πάνε κι έρχονται μες τον grande ήλιο οι τουρίστες, ασκέρια ολόκληρα, 

με τα καπέλα τους, με τα μπουκάλια το νερό στο χέρι, με τους γυλιούς φορτωμένους στην πλάτη, ιδρωκοπημένοι Ιγγλέζοι, ιδρωκοπημένοι Ιταλοί, Ιάπωνες, Ισπανοί, Ιγάλλοι, Ιγερμανοί, Ιρώσσοι, έρχονται απ' την άλλη άκρη τση γης, να ιδούν ΚΑΙ ετούτο το αρχαιολογικό μουσείο , πού διαθέτει μερικά αληθινά σπουδαία εκθέματα...

musée fermé !


musée fermé, όχι την Δευτέρα ή την Τρίτη κ.τ.λ... όοοοοχι !


musée εντελώς fermé , που πιό εντελώς δεν γίνεται ! musée όλον τον καιρό fermé...


μου πέφτουνε τα μούτρα, όταν τους βλέπω τους ανθρώπους απορημένους, απογοητευμένους κι αγανακτησμένους, να τριγυρνάνε γύρω απ' τις κλειστές πόρτες... ντρέπομαι, σα να το χω κλείσει εγώ το κατάστημα... 

κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορούσε να γράφει ότι το μουσείο είναι γιά 3 (ή γιά 4 ? έχω χάσει τον λογαριασμό) χρόνια κλειστό ; !
να μην έρχονταν τουλάχιστο ως εδώ οι άνθρωποι... ζώα τους περνάν τους ανθρώπους, που παν κι έρχονται μες τους ήλιους ; 

και καλά, το μουσείο πράγματι έχρηζε επισκευής. 'εναν χρόνο το επισκεύαζαν, δύο, τρία, ίσως τέσσερα χρόνια, δεν θυμάμαι... το επισκεύασαν λοιπόν  και μπράβο τους ! 

γιατί ρε γμτ , αφού επισκευάστηκε, ακόμα εφέτος δεν λειτουργεί ;!

ένας υπάλληλος είπε : μας έφεραν λάθος μηχανήματα ή χαλασμένα μηχανήματα ή κάτι τέτοιο...

έτερος υπάλληλος είπε : δεν έχουμε προσωπικό να το λειτουργήσουμε (!)

Ελλάς το μεγαλείο σου, διόλου απίθανο το ένα ή και το άλλο...

σημασία όμως έχει το αποτέλεσμα... οικτρόν !





με κίνδυνο
να βγάλω τ' όνομα της γκρινιάρας,
της γραφικής
και της ξυνής,
όλο γκρρ, γκρρ,
μιά γκρινιάζω γιά το να, μιά γιά τ' άλλο, μιά γιά το παράλλο... 

μετά σκέφτηκα
ότι γραφικό μάλλον είν' το κράτος,
γραφικό είν' το σύστημα,
γραφικοί αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, 
που αντί να μπούνε τρέχοντας, οι ίδιοι φύλακες στις αίθουσες, 
στελεχώνουν τα γραφεία
(οργανισμού που δεν δουλεύει !)
και γραφικοί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι αρμόδιοι...








Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017


foteini

έρως αρσενικά πολυμήχανος , 
έρως σχολαστικά συστηματικός,  
έρως θέτων στην υπηρεσία του την μηχανική, 
έρως επινοών σχέδια, 
εφευρέτης έρως, 
έρως πανταχού παρών.



Le jardin dormait encore. Je l'ai surpris, nourrice. 
Je l'ai vu sans qu'il s'en doute!


έρως αρσενικά ευφάνταστος,

έρως πυλώνας, σταθερός.



LA NOURRICE

Je la connais, la chanson. J'ai été fille avant toi. Et pas commode non plus, mais dure tête comme toi, non.

Tu n'étais pourtant pas comme les autres, toi, à t'attifer toujours devant la glace, à te mettre du rouge aux lèvres, à chercher à ce qu'on te remarque.

Ma colombe!


ANTIGONE

Qui se levait la première, le matin, rien que pour sentir l'air froid sur sa peau nue?
Qui se couchait la dernière, seulement  quand elle n'en pouvait plus de fatigue, pour vivre encore un peu plus la nuit?


Voilà, je n'ai plus peur. Ni du méchant ogre, ni du marchand de sable, ni de Taoutaou qui passe et emmène les enfants.





Tu m' aimes, n'est-ce pas ? Tu m' aimes comme une femme ? Tes bras qui me serrent ne mentent pas ? Tes grandes mains posées sur mon dos ne mentent pas, ni ton odeur, ni ce bon chaud, ni cette grande confiance qui m'inonde quand j'ai la tête au creux de ton cou?


HÉMON

Oui, Antigone, je t'aime comme une femme.


ANTIGONE

J'étais bête. Je n'étais pas très sûre que tu me désires vraiment et j'avais fait tout cela pour être un peu plus comme les autres filles, pour te donner envie de moi.



Oh ! Je suis toute rouge de honte. Mais il faut que je sache ce matin. Dis la vérité. je t'en prie. Quand tu penses que je serai à toi, est-ce que tu sens au milieu de toi comme un grand trou qui se creuse, comme quelque chose qui meurt ?



ANTIGONE, dans un souffle, après un temps.


Moi, je sens comme cela. Et je voulais te dire que j'aurais été très fière d' être ta femme, ta vraie femme, sur qui tu aurais posé ta main, le soir, en t'asseyant, sans penser, comme sur une chose bien à toi..




"Έρως ανίκατε μάχαν

Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, 
ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, 
φοιτάς δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαίς· 
καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς 
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων"



f.


έρως αρσενικά πολυμήχανος , 

έρως σχολαστικά συστηματικός,  
έρως θέτων στην υπηρεσία του την μηχανική, 
έρως επινοών σχέδια, 
εφευρέτης έρως, 
έρως πανταχού παρών.



Le jardin dormait encore. Je l'ai surpris, nourrice. 
Je l'ai vu sans qu'il s'en doute!


έρως αρσενικά ευφάνταστος,

έρως πυλώνας, σταθερός.



το γαλλικό κείμενο
είναι από της Antigone
του Jean Anouilh.











Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...

Είναι μέρες τώρα, τα μεσημέρια και τα βράδυα βλέπω όνειρα που με τρομάζουν... με τρομάζουν πολύ και με στεναχωρούν...

ξυπνάω κάθιδρη και σηκώνομαι.



τελειώνω στα γαλλικά την "Αντιγόνη" του Anouilh.

εξαιρετική "μετα-γραφή" (?) του κα νο νι κού έργου που λατρεύω και το φέρω μέσα μου όλα τα χρόνια, από παιδί.
εξαιρετική "μετα-γραφή" του Anouilh, 
από την άποψη του θεατρικού λόγου, 
της ψυχολογικής υποστήριξης των χαρακτήρων και τωνν καταστάσεων, 
καθώς και μηνυμάτων που μεταφέρονται διαχρονικά.  

θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια, μιά παράσταση που είδα στο "Μέγαρο" και δεν μου άρεσε η σκηνοθεσία. ίσως ήταν αυτό το έργο του Anouilh, δεν είμαι σίγουρη, δεν μπορώ να θημηθώ! αν ήταν όμως αυτό, σήμερα θα έβλεπα και την μοντέρνα σκηνοθεσία με άλλο μάτι... 



είμαι σήμερα στο 15ο ή 16ο καλοκαιρινό μπάνιο.

γυμνάζομαι καλά στη θάλασσα.




Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...


στα διάφορα soiréesπαρακολουθώ τις συζητήσεις και τις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου, τα "κοινωνικά σχόλια" και τις διάφορες ανοησίες, και σκέφτομαι τι πράγματα, και ποιά πράγματα με έμαθε η μάνα μου...

η μάνα μου, που ποτέ δεν ασχολήθηκε με τον κόσμο... τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, τι είπε ο δείνα, τι έκανε αυτή, τι έκανε αυτός, τι είπε και τι έκανε και πώς ζει ο καθένας...

η μάνα μου, που επίσης ποτέ δεν ασχολήθηκε με το "τι θα πει ο κόσμος..." , σκασίλα μας τι λέει ο κόσμος, δεν πα να λέει ο κόσμος ό, τι θέλει... μήτε και ποτέ την έννοιαξε, μήτε και ποτέ την νοιάζει η γνώμη του "κόσμου"... ο "κόσμος" να κοιτάζει τη δουλειά του, κι ο καθείς να κοιτάζει τον εαυτό του...

φυσικά, κι η μάνα μου απ' τη δική της μάνα τα μαθε έτσι, 
απ' τη γιαγιά Φωτεινή,
άγγελο του καλού, άγγελος ανάμεσα στους αγγέλους θα ναι τώρα, 
ορφανή από παιδί μεγάλωσε η Φωτεινή, βαθειά και συνεχόμενα φιλομαθής, με έφεση στη ζωγραφική και στις καλές τέχνες, εσωτερική μαθήτευσε στο Γαλλικό σχολείο στην Αλεξάνδρεια, με Ιταλικά απ' τα Δωδεκάννησα, Ελληνικά εκ γενετής, Αραβικά και Γαλλικά εξ Αιγύπτου...

"Θα προσέχεις και την έκφρασή σου", μας μάθαινε η γιαγιά μου. Ακόμα και το ανοιγόκλειμα των ματιών, όταν κάποιος σου λέει κάτι, ακόμα κι η έκφραση του προσώπου σου, ο τόνος της φωνής σου, εκλαμβάνεται από τον άλλο, ως κριτική, ως συγκατάβαση ή ως άρνηση. "Θα προσέχεις και πώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου, αν δε θέλεις να φανερώσεις τη σκέψη και τα αισθήματά σου..."  

τέτοια πράματα...

και παρατηρώ τριγύρω μιά ολοένα αυξανόμενη ξετσιπωσιά. 
όλοι τα ξέρουν όλα γιά όλους, κι εκφέρουν και άποψη επί παντός, οι δίκαιοι κριτές... τι ανοησία...

δεν συντονίζομαι. 
μήπως άραγε είμαι εγώ η μυστήρια;




Προχτές Κυριακή, ήσαν οι 9 μέρες του Δ. 
Πήγαμε στον Άη Προκόπη. Η ρεγγίνα έσιαξε το κόλλυβο.
Θλίψη.
Θλίψη.




Συνεχίζω το πρωινό μπάνιο, κάθε οκτώ με εννιά.
Μαγειρεύω από ελάχιστα έως καθόλου.
Έφτιαξα όμως  pêches Melba.




Έχω διαρκή και ισχυρή ταχυκαρδία, εδώ και τουλάχιστον μιά βδομάδα.
Με έχει κουράσει πάρα πολύ κι αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στον φίλο μου τον καρδιολόγο.
- "πας τώρα στο νοσοκομείο γιά καρδιογράφημα!"
- "όχι, δεν πάω..."
- "τιιιι ; τι είπες ; φρίκαρε ο doctor... δεν πάς ;!" τις φωνές του απ' το τηλέφωνο τις άκουσε η γειτονιά...
έτσι, Δευτέρα βράδυ, το πέρασα στο νοσοκομείο, με καρδιογράφημα και διάφορα... μου καταμελανιάσανε τα χέρια, κάτι άσχετες...
τέλος πάντων, τίποτα δεν έχω, ένα γερό μουλάρι είμαι, μόνο, είπε ο γιατρός, να κόψω τους πολλούς καφέδες, όχι στρεεεεςςςς, και να σταματήσω να ξελυσσάω πέρα δώθε στους ήλιους, με τους τεσσαράκοντα βαθμούς... τα αυτονόητα δηλαδή...

και η ατάκα του doctora : "όταν μου είπες ότι δεν πας για καρδιογράφημα, έκανα μισήν ώρα να συνέλθω...!"

yesss!







Κυριακή 13 Αυγούστου 2017


"agricola silvae et umbram silvarum ", χαιρετώ σε ...




Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...

ξυπνάω το πρωί στις επτάμιση.
από τις οκτώ ως τις εννιά κολυμπάω, προστατευμένη στα πόδια σου, αρχαιοπρεπή μου, καλέ μου Άη Γιώργη!
μες τις εννιά έχω την ανάγκη να φτιάξω ένα καλό πρωινό, εγώ που ποτέ στη ζωή μου, πρωινό να φάω δεν ζήλεψα... καφέ με γάλα, ντομάτα, ελιές, τυρί, μαρμελάδα, καμμιά φορά κι αυγό... αυτό το πρωινό έχει γίνει το κύριο γεύμα της ημέρας μου...
περπατάω πολύ. χιλιόμετρα όλη μέρα, οργώνω τον τόπο διαγωνίως και καθέτως...
έχω φέρει μερικά βιβλία, μα δεν μπορώ να διαβάσω...

οι θλίψεις επληθύνθησαν, Κύριε...
φτιάχνω χυμούς και τρώω πολλά φρούτα, εγώ, που ποτέ στη ζωή μου, φρούτα να φάω δεν ζήλεψα...
καμμιά φορά, όπως σήμερα, τα δάκρυα τρέχουν χωρίς να το καταλάβω κι όλας...
οι θλίψεις επληθύνθησαν, Κύριε...
υπερασπίσου τις ζωές μας !






Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

στην καλύβα, ψηλά στο βουνό...

είναι η τρίτη νύχτα στη σειρά, που ακούω το κουνάβι να ξελαρυγγιάζει τους ποντικούς του αγρού...
μακριά ακούγονται αγέλες τα τσακάλια, χαμηλά ουρλιαχτά, μακρόσυρτα, σκίζουνε από απέναντι τις κορφές και φτάνουν ίσαμε δω...
εδώ γύρω, τζιτζίκια και τριζόνια μόνο.
και ξαφνικά, μες τη νύχτα ακούς τις στριγγλιές και το ουρλιαχτό από τους ποντικούς του αγρού, που τους βουτάει το κουνάβι και τους ξεσκίζει... 
φρικάρω λίγο, αλλά ... c est la vie...
τι άλλο να πω ;







Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

στην καλύβα, ψηλά στο βουνό...
photos
foteini

μικρά μικρά κοπάδια μέδουσες, ζωσμένος ο Κορινθιακός κόλπος...
το φως και οι φωτογραφίες είναι σκοτεινές, παρ' όλ' αυτά, με λίγη προσοχή διακρίνει κανείς σκούρες τελείες-τελείες, ασκέρια τα μεδουσάκια.
στις παραλίες, στα βαθειά, στα νησάκια, παντού...

στο μεγαλύτερο μέρος του Κορινθιακού, δυστυχώς δεν μπορείς εφέτος να κολυμπήσεις...


















Σάββατο 5 Αυγούστου 2017

στην καλύβα, ψηλά στο βουνό...

photos
foteini
σήμερα είδα δυό θαλάσσιες χελώνες ! τις έχασα όμως... φυσικά, δεν με περίμεναν στον αφρό να τις τραβήξω και φωτογραφία...

μου έκαναν την μεγάλη χάρη όμως οι δέλφινες !















οι δέλφινες !













πρώτο ξημέρωμα σήμερα πάνω στα βουνά, δεν ήθελα να το χάσω...
σήκώθηκα 05.50, να δω την ανατολή !




ξαναγύρισα ύστερα στο ασκηταριό μου...