στην πεζούλα...

Τρίτη 22 / 8, μπάνιο του λαού υπ' αρίθμ. 18.


Διαβάζω το εξής, στις "Λίγες και μία νύχτες" του αγαπημένου μου Ζουργού:

"Γιλδίζ", όπως ξέρεις, κόρη μου, σημαίνει αστέρι. Έτσι ονόμασα το παλάτι που έφτιαξα. Μισούσα τόσο πολύ το Ντολμά Μπαχτσέ, ώστε μόλις έγινα σουλτάνος, πρώτο μου σχέδιο ήταν να μείνω κάπου αλλού. Τρία χρόνια πήρε να τελειώσει το Γιλδίζ."

"Γιλδίζ", ψάχνω να βρώ τι μου θυμίζει ετούτη η λέξη...

Μου έχει πει τη λέξη ο φίλος μου ο Γιάννης ο Πατατούκας, 
το κειμήλιον επάγγελμα ψαράς!

Εδώ το βρήκα ! 

"Βλέπεις, πώς λάμπει εκείνο τ' αστρί ; του λέω. Στην Ελλάδα το λέμε Αφροδίτη. Εδώ, πώς το λέτε ;"
"Α, λέει, Αφροδίτη ; ! Εμείς εδώ το λέμε "τζομπάν γίλντζ" - τ' αστέρι του τζομπάνου"




Διαβάζω στον Ζουργό κάτι ακόμα, που το γνωρίζω καλά και αφορά στη γλώσσα:

"Η φωνή του ήταν βραχνή, τα οθωμανικά γαλλικά του έμοιαζαν με τα βαριά μέταλλα που καθιζάνουν στο νερό".

Τι σωστή παρατήρηση !
Σε συνεχή συνχνωτισμό με εκπαιδευτικούς διαφόρων / διαφορετικών εθνικοτήτων, πρέπει κανείς ν' ακούσει το πώς μιλάν την ξένη γλώσσα, γιά παράδειγμα οι Ιάπωνες ! ή, οι Κινέζοι ! αλλά γιατί να πάμε τόσο μακριά ;! πρέπει ν' ακούσει κανείς στην ξένη γλώσσα τους Ισπανούς ! αχ, αυτοί οι Ισπανοί ! και ξανά, αχ, αυτοί οι Ισπανοί !



Αύριο πρέπει να μαζεύω σιγά σιγά τα μπογαλάκια μου...