Nessuno sa la verità...

Parla più piano e nessuno sentirà, σου έλεγε πάντα εκείνη...

Τώρα, είναι εκείνη, που σου μιλάει σιγανά σιγανά...

Nessuno sa la verità...

Insieme a te io resterò

Η γυναίκα, όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ ή όταν διασχίζει τον δρόμο κοντά στο γραφείο σου, περιμένει να σε δει στο διάζωμα, να καπνίζεις, να περπατάς προς την κατεύθυνση που ξέρεις...

Ξαφνικά, πολύ ξαφνικά, αστραπιαία, καταλαβαίνει ότι αυτό, οριστικά, δεν μπορεί πιά να γίνει...

Το σοκ είναι φοβερό.

Δεν υπάρχουν λόγια.

Αλλά αν κάποια στιγμή, δεν βγάλει και λίγα λόγια προς τα έξω της, θα σκάσει μέσα της μιά βόμβα και θα την κομματιάσει.

 

Το 2008 

-14 χρόνια πριν απ' το σήμερα-

στις 6 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη:

Πέμπτη, Μαρτίου 06, 2008

 

Eμείς, λιβάδια σινάπεως απλώσαμε...

όχι έναν κόκκο σιναπιού !

 λιβάδια... 

και όρη μετακινήσαμε ! 

.

επιμένητε

τεθεμελιωμένοι και στερεοί,

και μή μετακινούμενοι!

.

Κολοσσαείς α. 23

Έχω ξε ψαχνίσει ο, τι δήποτε έχει γραφεί και ειπωθεί...

Τα γνώριζα όλα, φυσικά... Δεκαεννέα χρόνια εφέτος, με κάποιον τρόπο, με έκανες κοινωνό σε όλα αυτά. Καθημερινά... Μήπως εγώ, με κάποιον τρόπο,  δεν σε έκανα?!

Μικρό θησαυρό, φυλάω στο viber, τις Μαρτιάτικες φρέζιες, που μου έστειλες. 

15/3/του 21 (τι σημαδιακή μέρα!), μου χάρισες τον Μίμη και την Άννα, να πετάν αετό! Στον ουρανό, ψηλά! 

Ποιός θα μπορούσε να μαντέψει τον οιωνό?!

Ανεξερεύνηται αι βουλαί του Κυρίου...

Πόσο εξω-πραγματικό, πόσο φοβερό είναι, να έχει χαθεί από τη γλώσσα, το μελλοντικό μόριο "ΘΑ"!...

Το "θα" του εγγύς και του μακρινού μέλλοντα...

Χτες το πρωί, ξύπνησα στις 5 με μουδιασμένο κεφάλι και ζορισμένη όλη μου την αριστερή πλευρά... Σηκώθηκα και κοίταξα έξω. Χιόνια παντού... Στα πεύκα, στο χώμα...

Παγωνιά... 

Αφίνομαι.

 Θυμάσαι, την ξαδέρφη μου την Κατερίνα?

"πόσες μυστικές αποστολές, μου λέει, έκανα"! Έτσι είναι, έκανε αποστολές η Κατερίνα, αλλά έκαναν κι άλλοι... Δεν θυμάμαι πότε ήρθε κοντά σου η Κατερίνα... όταν γύριζα από Παρίσι ή από Κωνσταντινούπολη ή από Πράγα ή άλλοτε... ή Χριστούγεννα ή, μέσα σ' όλα τα χρόνια, δεν θυμάμαι πότε... Σίγουρα ήρθε στην έκθεση ζωγραφικής της φίλης σου ..., που την προλόγισες. Έχω και δυό θαυμάσιες φωτογραφίες από κεινο το βράδυ, μέσα στο αρχείο με όλες τις φωτογραφίες, από την "Σωτηρία" κτλ...

Την ημέρα των γενεθλίων μου, Σάββατο 12 Μαρτίου, η Κατερίνα με πήρε τηλέφωνο πρωί πρωί, "χρόνια πολλά, αγάπη μου, να μου είσαι καλά, να σε χαιρόμαστε...", όλα τέλος πάντων... 

Δεν περίμενα κανέναν εκείνη την ημέρα, αλλά ήρθαν ξαφνικά το μεσημέρι τα παιδιά, έσβυσα το κεράκι μου, τους άναψα το τζάκι, τους έφτιαξα φαγάκι, κάθισαν, φάγαμε, το απόγευμα έφυγαν.

Το βράδυ η Κατερίνα με πήρε πάλι τηλέφωνο. "Εγώ είμαι", λέει. Δεν μου μίλαγε όμως... 

"Τι είναι?" τη ρωτάω, αλλά εκείνη δεν μου μίλαγε.

"Δεν μπορώ να στο πω, μου έλεγε, δεν γίνεται να στο πω"...

Δεν ήξερα τι να υποθέσω, εκείνη μου λεγε συνέχεια "δεν γίνεται να στο πω..." κι εγώ ανήσυχη, αλλά εντελώς ανύποπτη, την ρώταγα τι συμβαίνει...

Έτσι. 

12 Μαρτίου, τα γενέθλια γιά μένα τελείωσαν. Διά παντός.

 Απόψε πήγε στην  εκκλησία. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί αλλιώς... 

Είχε ένα χρόνο να πάει σε εκκλησία... -Εξαιρείται η χθεσινή μέρα-

Κάθισε στα σκοτεινά, μοναχικά σ' ένα στασίδι κι άφησε τα δάκρυά της να κυλάνε ελεύθερα.

Προσ ευχήθηκε. Εσύ είσαι τώρα ένας άγγελος, όμως κι οι άγγελοι χρειάζονται προσ ευχή.

 Λίγο καστανόχωμα στα πόδια σου, ίσα ίσα γιά να το χεις πάνω σου, κάπου να σ΄ακουμπάει λίγο, η αφή απ' το χέρι της.

Παραμιλάει. Όσες ώρες είναι μόνη της βαδίζει και παραμιλάει σιγανά. Σου μιλαει δηλαδή...

Δεν παραλογίζεται... Λογικά σου μιλάει...

Κλαίει. Όχι με λυγμούς. Κλαίει με σιγανά ουρλιαχτά. κοφτά και σιγανά. Βουβά, σιγανά ουρλιαχτά, λίγο μέσα της, λίγο έξω της...

Μουγκανίζει. Παραξενεύεται, που μπορεί και μουγκανίζει... Σα μοσχαράκι, που το σφάζουνε κάνει. Το μουγκανητό ξεκινάει από κάτω, μέσα απ' την κοιλιά της κι ανεβαίνει στα πνεμόνια, έπειτα δεν περνάει απ' τον λάρυγγα, βγαίνει κατ΄ευθείαν στην κοιλότητα του στόματος και στη μύτη.

Απόψε, βρίσκεσαι σε λάθος τόπο. Δεν είσαι εκεί, όπου θα πρεπε να είσαι.

Γιατί?

Δεν μπορώ να ξαπλώσω.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Δεν μπορώ να είμαι όρθια.

Δεν μπορώ να είμαι καθιστή.

Μόνο περπατάω συνέχεια, βαδίζω μες τα δωμάτια, αργά αργά.

Η Μαρία, μου έστειλε το va pensiero. Δεν μπορώ να τ' ακούσω.

Η Νανά είπε να πάω σπίτι της. Αδυνατώ να πάω.

Το ραδιόφωνο κάτι λέει γιά τον πόλεμο. Το κλείνω. Σιωπή θέλω.

Δεν την αντέχω τη σιωπή. Δεν τον αντέχω τον θόρυβο. Ούτε το μουρμουρητό.

Παραμιλάω συνέχεια. Βαδίζω και παραμιλώ. Σιγά σιγά, μες απ' τα δόντια μου, να μη μ' ακούσει κανείς...

Σου μιλάω. "Γιατί?"

"Γιατί, παιδί μου? Πες μου γιατί?"

Ξέρω, πως ίσως είσαι εδώ, κοντά μου... Αναρωτιέμαι... ή περιπλανιέσαι?

Σ' έχω απ' το πρωί ρωτήσει, αμέτρητες φορές "Γιατί, παιδί μου? Πες μου, γιατί?" 

Τελείωσε εχθές η 2η ή μήπως η 3η διόρθωση, του 2ου βιβλίου...

Μάλλον η δεύτερη του δεύτερου, αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρη...

408 σελίδες... Ζορικούτσικο... Εκείνο που με διευκολύνει είναι ότι το κάνω κέφι, γνωρίζω το θέμα, την ορολογία, τις λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν, πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά κτλ...

Είμαι στο στοιχείο μου, θα έλεγα... Το λέω και στον ίδιον τον Μ. 

"κι εγώ, μου λέει, στα εμπιστεύομαι! σου χω την απόλυτη εμπιστοσύνη". 

είναι έτσι προφανώς, γιατί αισθάνομαι πολιτικό ζώο. η έμφαση στη δεύτερη λέξη...

Ξημερώνοντας Καθαρά Τρίτη, με την αύριο της Καθαράς Δευτέρας,  η γυναίκα είδε ολονυκτίς ένα πλήρες, ένα "διαυγές" όνειρο.

Ήντουσαν (τι προφορική λέξη κι αυτή!), ήντουσαν, λέει, μαζί, οι δυό τους, στην οδό Ακαδημίας. Στέκονταν όρθιοι, πλάϊ πλάϊ, στο πίσω πεζοδρόμιο, κοντά στα περίπτερα, με την πλάτη γυρισμένη στο πανεπιστήμιο, σαν να κοιτάζανε, ας πούμε, το άγαλμα του Παλαμά... ή μήπως ήτανε στο μεσαίο διάζωμα; Μπορεί και νά ταν στο μεσαίο διάζωμα, στο διάζωμα των λεωφορείων... Ναι, μάλλον εκεί ήσαντε(!) Αλλά τι σημασία έχει τώρα το διάζωμα της οδού Ακαδημίας; Πάντως προς το μέρος του πνευματικού κέντρου της Αθήνας κοιτάζανε. 

Είχανε κι οι δυό μιά χαρά και μιά προσμονή στη στάση τους. Εκείνος έβγαλε από την τσέπη του εισιτήρια γιά το θέατρο. Έσκυψε λίγο κοντά της, "έβγαλα εισιτήρια, της είπε, να πάμε θέατρο". Ευχαριστημένοι κι οι δυό, κουβέντιαζαν ήσυχα...

Αυτό είναι μονάχα το μισό όνειρο!

Το άλλο μισό όνειρο, ήταν ακόμα καλύτερο, είχε στοργή πάλι κι αυτό, αλλά η γυναίκα δεν το θυμάται! Δεν μπορεί να το θυμηθεί, όσο κι αν στίβει το μυαλό της... Όσο κι αν το στίβει... Όταν ξύπνησε πάντως, είχε χαρά, μιάν ησυχία, μιάν ηρεμία μέσα της.

Σα να θελε κάτι τις να τον ρωτήσει... Στο μυαλό της τριγύριζε διαρκώς ο στίχος γιά το "ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"... Όχι αθέατου ! Άλλη λέξη θα χρησιμοποιούσε αυτή... "ενός απρόσμενου Απριλίου" ίσως; "ενός άδικου Απριλίου"; Μάλλον αυτό της φαίνεται πιό ταιριαστό στην περίσταση... "ενός Άδικου Απριλίου", το "Άδικου" με Άλφα κεφαλαίο! 

"Γιατί άδικου;!" θα απαντούσε εκείνος. Πώς προκύπτει το "άδικου;" Ξέχασες φαίνεται, ό, τι σου είχε μάθει η γιαγιά σου! L'indiscrétion είναι σοβαρό αμάρτημα και η προβλεπόμενη από τον νόμο ποινή είναι αυστηρή! Παραβίασες τον πρώτο κανόνα! "soyons discrets!"

Ξέρεις καλά, θα του έλεγε τότε εκείνη, ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου... 

Δεν σβήνεις έτσι, το ένα τρίτο της ζωής, τραβώντας απλά μιά μονοκοντυλιά!

Παρ' όλ' αυτά, η γυναίκα έχει πάντα βαθειά μες στο μυαλό της, τα λόγια του Hugo: 
"Comprendre est au delà d'aimer"