Θυμάσαι, την ξαδέρφη μου την Κατερίνα?

"πόσες μυστικές αποστολές, μου λέει, έκανα"! Έτσι είναι, έκανε αποστολές η Κατερίνα, αλλά έκαναν κι άλλοι... Δεν θυμάμαι πότε ήρθε κοντά σου η Κατερίνα... όταν γύριζα από Παρίσι ή από Κωνσταντινούπολη ή από Πράγα ή άλλοτε... ή Χριστούγεννα ή, μέσα σ' όλα τα χρόνια, δεν θυμάμαι πότε... Σίγουρα ήρθε στην έκθεση ζωγραφικής της φίλης σου ..., που την προλόγισες. Έχω και δυό θαυμάσιες φωτογραφίες από κεινο το βράδυ, μέσα στο αρχείο με όλες τις φωτογραφίες, από την "Σωτηρία" κτλ...

Την ημέρα των γενεθλίων μου, Σάββατο 12 Μαρτίου, η Κατερίνα με πήρε τηλέφωνο πρωί πρωί, "χρόνια πολλά, αγάπη μου, να μου είσαι καλά, να σε χαιρόμαστε...", όλα τέλος πάντων... 

Δεν περίμενα κανέναν εκείνη την ημέρα, αλλά ήρθαν ξαφνικά το μεσημέρι τα παιδιά, έσβυσα το κεράκι μου, τους άναψα το τζάκι, τους έφτιαξα φαγάκι, κάθισαν, φάγαμε, το απόγευμα έφυγαν.

Το βράδυ η Κατερίνα με πήρε πάλι τηλέφωνο. "Εγώ είμαι", λέει. Δεν μου μίλαγε όμως... 

"Τι είναι?" τη ρωτάω, αλλά εκείνη δεν μου μίλαγε.

"Δεν μπορώ να στο πω, μου έλεγε, δεν γίνεται να στο πω"...

Δεν ήξερα τι να υποθέσω, εκείνη μου λεγε συνέχεια "δεν γίνεται να στο πω..." κι εγώ ανήσυχη, αλλά εντελώς ανύποπτη, την ρώταγα τι συμβαίνει...

Έτσι. 

12 Μαρτίου, τα γενέθλια γιά μένα τελείωσαν. Διά παντός.