Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

.

Περιπατητής…

Βράδυ Παρασκευής,το στερέωμα στέκει χαμηλά.
Σκοτεινός ουρανός. Υπέρλαμπρος. Οι αστερισμοί ένας - ένας με τάξη.

Ο homo universalis έγραψε στην «κόμη της Βερενίκης» :
«Διά του ανθρώπου η φύσις συνειδητοποιεί την ύπαρξή της και από τη στιγμή αυτή υπάρχει πράγματι.
…………………………………………………………
Αν ο παρατηρητής, δηλαδή ο άνθρωπος, παύσει να υπάρχει, η γένεση ή η εξέλιξη του Σύμπαντος δεν αφορά περίπου κανέναν. Ή, ακριβέστερα, δεν θα περιγράφεται μήτε θα θαυμάζεται από κανέναν.»

Στέκω λοιπόν εδώ, Παρασκευή βράδυ, «ον νοήμον», παρατηρητής.

Μία Σοφία εποίησε.


Σάββατο πρωί, μπονώρα.
Το «νοήμον ον - παρατηρητής» παρακολουθεί τον ήλιο, τον άνεμο και τα στάχυα.
Ο ήλιος λούζει τα στάχυα με φως. Ο άνεμος τα κινεί σιγά. Τα χωράφια γίνονται χρυσά, έπειτα πάλι πράσινα, έπειτα πάλι χρυσά.
.
Σάββατο απόγευμα. Συννεφιά, χωρίς βροχή.
Φωτόνια πηγαινοέρχονται, περιδιαβαίνουν επί εννέα συνεχή έτη. Κινούνται ανάμεσα σε φορτισμένα ηλεκτρόνια και σε κουάρκ. Είναι αυτά, που προκαλούν την ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση. Το φωτόνιο είναι η ψυχή, το κβάντο της ηλεκτρομαγνητικής επίδρασης. Στοιχειώδες σωματίδιο.

Μία Σοφία εποίησε.


Κυριακή αργά το πρωί,
στον ήλιο και στο νερό.
Κοιτάζω στο βυθό τους αχινούς.

Κυριακή βράδυ,
έκοψα τριαντάφυλλα από ξένο περβόλι, για να κάμω γλυκό.
Κύριε, συγχώρεσέ με, είναι η μόνη κλεψιά που έκανα στη ζωή μου. Ροδοπέταλα σε φράχτη, από Μαγιάτικη εκατόφυλλη. Μονάχα τους ήσαν, κανείς δεν τα ήθελε, δεν τ’ αναζήτησε κανείς.
Συλλέγω τα ροδοπέταλα ένα προς ένα.
Μια κουκουβάγια πέρασε απ’ εδώ, βιαστική.


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

.

Signature
Foteini

Στην ξύλινη καλύβα με κρατικό αριθμό πιστοποίησης 143, οι γυναίκες έβαλαν νερό σ’ έναν γκαζοντενεκέ, κι έπλυναν μέσα ένα γυμνό, όρθιο αγόρι.
Άλλες γυναίκες πλάϊ, πλένουν ένα παιδί μες σε ένα στρογγυλό, γανωμένο ταψί.
Άνθρωποι κατάχαμα στα λιμάνια , στις πλατείες άνθρωποι κατάχαμα, σκοινιά με απλωμένες μπουγάδες στο δημοτικό θέατρο της Αθήνας, λευκά κοπανέλια και guipure φραντσέζικα. Βαμβακερά λευκά  ανεμίζουν ανάμεσα στις δωρικές κολόνες του ναού του Ήφαιστου.
Μπακιρένιες καζάνες ανάφτουν για τα συσσίτια, στην Καισαριανή μια μάνα έδεσε την ποδιά της κούνια να νανουρίζει το βρέφος, στην Κοκκινιά η κυρία Αλεξάνδρα, βαδίζοντας ασταμάτητα, μήνες εννιά , έφερε τον μικρό Κώστα αγκαλιά. Τον πατέρα του τον έσφαξαν. Στην καταστροφή.
Insequitur clamorque virum stridorque rudentum. 
Αρμεναίοι, Έλληνες, Εβραίοι, Ευρωπαίοι, έμποροι, κτηματίες, επιχειρηματίες.
Les Bourgeois, της δυτικής ακτής της Ανατολίας.
Πόντιοι, Καππαδόκες.
Ανατολική Θράκη – Δυτική Θράκη.
Μυτιλήνη – Αττάλεια.
Οι άνθρωποι από τον ωραίο Καύκασο ξενυχτούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στην αγκαλιά της Θεσσαλονίκης.
Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν στα Βουρλά της Μικράς Ασίας
κι όσοι άντρες απόμειναν έφυγαν το ’22 οριστικά, σε τάγματα εργασίας.
Στη Μακρόνησο, πριν την αριστερά, μετώκισε η Τραπεζούντα του Πόντου.
Παιδιά Αρμενόπουλα, σε οικοτροφείο της Αθήνας. Κι άλλα παιδιά ορφανά , στη νήσο Σύρα.
Όμορφα πρόσωπα χωματένια,
μάτια μαύρες ελιές ,
μαλλιά σπαστά,
ίδια ο κυματισμός που κάνει τις νύχτες σαν σπάζει
η γλυκιά θάλασσα της Ιωνίας.
Μια γυναίκα είπε : ξέρω που ήταν οι ροδιές, τα γιασεμιά κι ο φούρνος του σπιτιού μας.
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

.
photo foteini
.


.

ανείπωτα...

II.

Σύννεφα μαύρα πάνω από τα βουνά της Αλβανίας.

.

Εκείνη : βαριέμαι όλο θάλασσα, θάλασσα…

Θέλεις να παίξουμε το παιχνίδι με τις λέξεις ;

Εκείνος : Έστω …

Εκείνη : Ωραία ! Βρες ένα ουσιαστικό δισύλλαβο, θηλυκό να τελειώνει σε – η.

Εκείνος : Η βροχή !

Εκείνη : Όχι, όχι. Η βροχή πέφτει συνέχεια σε ήχο πλάγιο δεύτερο –σι, -σι, -συ.

Πες άλλο !

Εκείνος : Η ζωή !

Εκείνη : Όχι ! δε θέλω τέτοια ζωή σε κουτάκια κλεισμένη !

Εκείνος : Η ρωγμή !

Εκείνη : Βλέπω την αντανάκλαση του ήλιου στα σύννεφα. Σύννεφο κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο σύννεφο, πράσινο, μπλε, λουλακί σύννεφο και ιώδες.

Έπειτα, βλέπω σύννεφα λευκά και βαθύ γκρίζο.

Εκείνος :.

η ρωγμή

της ρωγμής

την ρωγμή

.

οι ρωγμές

των ψυχών

τις ρωγμές

.

Εκείνη :.

η λύπη

της λείπεις

την λύπη

.

Εκείνος : tu triches, toujours !

.


Στην κορυφή του Παναχαϊκού όρους τα χιόνια ακόμα δεν έλιωσαν.

.

.

.


Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

.
η γεωγραφική περιοχή
που περιέγραψε ο Ηρόδοτος
.

.
θα μου άρεσε να ανοίξω δυό ηλεκτρονικά σημειωματάρια...
.
το ένα με ωραία ιστορήματα από την αρχαία ελληνική κυρίως ή και από τη λατινική γραμματεία, σε απλή νεοελληνική γλώσσα.
.
το άλλο, με διάφορους χάρτες...
.
θέλει κι αυτό όμως το χρόνο του και την αφοσίωσή του και δεν ξέρω αν πρέπει να εμπλακώ...
από την άλλη, κάποια πράγματα είναι τόσο ωραία, που λυπάσαι να τα διαβάζεις μονάχος...
.
.
.
.


.
et voilà !
.

.
.
.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

.
είναι κρίμα, που δεν μπορώ ακόμα να σου στείλω φωτογραφίες του ήλιου...
α ναι, φωτογράφισα τον ήλιο !
πρωί, γύρω στις 8, κατέβηκα στη θάλασσα, όπου είχε κατέβει κι εκείνος.
τον φωτογράφησα να παίζει μες στα νερά, λαμπρός, ζεστός, εκτυφλωτικός, παραδομένος στο γαλάζιο.
.
.
.

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

.
το φαγκότο από την ορχήστρα των αγγέλων !
την φωτογραφία τράβηξε και μας έστειλε
.
apporte au feu ton fagot de ramilles
le chaud soleil a fuit

γιατί περνώντας το πρωί στο δρόμο, κάποιος μέσα σ' ένα σπίτι έπαιζε φαγκότο !
στάθηκα σα μαγεμένη κι άκουγα...

όλη τη νύχτα pluie abondante.
έβγαλα το πρωί το σκυλί, πήρα κατά μήκος τη θάλασσα κι ύστερα ανέβηκα όλη την Αλεξάνδρας.
κρύο κι υγρασία που σε περονιάζει ως μέσα.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

.
ανείπωτα...
I.
.
.
Εκείνη : Κατολίσθηση! Πτώση βράχων.

Εκείνος : Κι ακόμα, δεν μου χεις πει τίποτα γιά τα λιόδεντρα, μήτε γιά τ’ άγρια βάτα και τα μούρα στους φράχτες είπες τίποτα, μήτε γιά την Αρχαία Καλυδώνα και τις φωλιές των πελαργών με τα μωρά μέσα.

Εκείνη : Είδα πώς τα μαθαίνουν να πετάνε. Πρώτα ένα μικρό, δοκιμαστικό vol plané. Γυρίζουν στη φωλιά, πατάν σταθερά τα ποδάρια τους στα πλεγμένα ξύλα κι ύστερα πάλι δισταχτικά στον αέρα. Έτσι σιγά – σιγά ξεθαρρεύουν και σηκώνονται. Στο μεταξύ, οι γονείς τα παροτρύνουν με φωνές.
Είδα να κάνουν έτσι κι οι γλάροι!
Και τα χελιδόνια!

Εκείνος : Πες μου γιά τα ποτάμια !

Εκείνη : Περνάς τον Αχελώο. Την άνοιξη ακόμα έχει λίγο νερό, και τα βουνά πέρα στο βάθος έχουν ακόμα στις κορφές τους χιόνια.

Εκείνος : Τα βουνά ασάλευτα, ε ;

Εκείνη : Χαμήλωσαν τα νερά της λίμνης Αμβρακίας. Στις όχθες της βόσκουν κοπάδια τα πρόβατα.

Εκείνος : Σε ρωτάω γιά τα βουνά ! Αυτός είν’ ο λόγος που τ’ αγαπάς; επειδή είν’ ασάλευτα ;

Εκείνη : Σε ήθελα, πρώτα γιατί ήσουν ναυτικός. Ταξιδευτής !
Εσύ λαχταρούσες τη θάλασσα κι εγώ λαχταρούσα εσένα !

Εκείνος : Λαχταρούσες ! πότε άρχισες λοιπόν να χρησιμοποιείς χρόνο αόριστο ;!
Αν σε γνωρίζω λίγο, ξέρω ότι ο αόριστος είν’ ο χρόνος που δεν σ’ αρέσει...

Εκείνη : Η θάλασσα έχει χρώμα σκούρο ετούτη την εποχή. Αν δεν έβλεπες κοντά την αντίπερα όχθη, κι αν δεν έβλεπες τις τρυφερές ελιές και τα καλάμια να φυτρώνουν ως κάτω, θάλεγες πως αυτά είναι τα σκούρα νερά του Ατλαντικού, κι όχι η Μεσόγειος όταν ενώνεται με την Αδριατική.

Εκείνος : Σε ρωτάω γιά τον αόριστο χρόνο ! Δεν γίνεται να μη σου αρέσει εκείνο που πέρασε ! Εκείνα που πέρασαν... όσα πέρασαν...

Εκείνη : Συνάντησα ένα ξωκλήσι στα λειβάδια. Ήταν μιά μικρή βασιλική, σκέτη. Δίχως τρούλο.
Μπροστά πέρναγε ένας χείμαρρος στεγνός. Λευκές κροκάλες, η μιά πάνω στην άλλη.
Θυμάσαι όταν μου πες το παραμύθι με τον αυλό και τις καλαμιές ;
Τώρα σαν βλέπω καλαμιές , κάθε φορά θυμάμαι το παραμύθι που μου λεγες.

Εκείνος : Μου θυμίζεις λίγο την αλεπού ...


.
.
.
.
.
Σήμερο, έχει απ’ το πρωί θύελλα, που δε λέει να κοπάσει.
Ο αέρας σφυρίζει έτσι, που αν δεν πατάς με βήμα βαρύ και σταθερό, μπορεί και να σε ρίξει κατάχαμα.
Η θάλασσα καβαλάει τα μουράγια και στέλνει τα νερά στην άντικρυ μεριά του δρόμου.
Βρήκα έτσι την ευκαιρία και χώθηκα στο αρχαιολογικό μουσείο.
Μικρό μουσείο είναι, μα ωραίο !
Εκπληκτικό το τεράστιο αέτωμα της Γοργούς, από τον δωρικό ναό της Αρτέμιδος, έργο του 590 – 580 π.Χ.

Με τα πολλά, κατέληξα φυσικά στου Ζήσιμου γιά ουζάκι, τα μολύβια και τον Ηρόδοτο παραμάσχαλα, μα βρήκα εκεί τη Β. μου, παλιά κι αδερφική, και πιάσαμε λακριντί γερό...
.
.
.
.
.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

.
Αυτός ο παιδικός μου αστερισμός της Αφροδίτης...

Ήμουνα μαθήτρια στο λύκειο
κι ήταν σαν τώρα, άνοιξη.
.
Ένα σούρουπο, κοίταζα τον ουρανό (από τα κοιτάγματα του ουρανού έχω φάει τούμπες εγώωω...)
Mε εντυπωσίαζε που φαινόταν τόσο, μα τόσο λαμπερός, ο αστερισμός της Αφροδίτης !
.
Κάθισα λοιπόν τότε στο γραφείο μου της μαθήτριας,
κι έγραψα λίγα λογάκια - στιχάκια, γιά το φεγγαράκι και τη λαμπρή δίπλα του, Αφροδίτη.
Άκουσον τόλμη ! μετά, έστειλα τα στιχάκια αυτά σε έναν διαγωνισμό (!) που είχε προκηρύξει ο Σύλλογος (ή Σύνδεσμος λεγόταν ;) Ελλήνων Λογοτεχνών.
Μου έστειλαν οι άνθρωποι έναν έπαινο Α΄ γιά την ποίηση.
Το ίδιο ακριβώς επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά.
.
Έκτοτε (ως σήμερα), ότι έγραφα (ή γράφω) το παράχωνα και το έκρυβα καλά (πάντα τα παραχώνω και τα κρύβω καλά) μες στα συρτάρια.
Πού τόλμη πιά γιά τέτοια έκθεση εαυτού...
Το στήθος φυσικά, έξω και μπροστά, σε όποιαν άλλην έκθεση... όχι σ’ αυτήν...
.
Τέλος, δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Το θέμα μου είναι, ότι απόψε βραδάκι, επιστρέφοντας στο σπίτι άκρη - άκρη απ’ το δρόμο της θάλασσας,
είδα ξαφνικά πάνωθέ μου,
τόσο εντυπωσιακά λαμπερό,
τόσο συγκινητικά κοντινό,
αυτόν τον παιδικό μου αστερισμό
της Αφροδίτης !
.
και τα θυμήθηκα...
.
.
.
.
.
Τούμας Τράνστρεμερ.
.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
.
μετάφραση : Β. Παπαγεωργίου


Η άνοιξη έρημη.
Το χαντάκι, γεμάτο βελούδινο σκοτάδι
σέρνεται δίπλα μου
δίχως κατοπτρισμούς.

Το μόνο που φέγγει
είναι τα κίτρινα λουλούδια.

Με κουβαλά η σκιά μου
όπως μιά μαύρη θήκη
κουβαλά το βιολί της.

Το μόνο που θέλω να πω
αστράφτει απρόσιτο
σαν τ’ ασημικά
στο ενεχυροδανειστήριο.
.
.
από τη συλλογή * "Η πένθιμη γόνδολα"
εκδ. ΝΕΦΕΛΗ
.
* τέλος του 1882 με αρχές του 1883 ο Liszt επισκέφθηκε την κόρη του Cosima και τον άντρα της Richard Wagner , στη Βενετία.
ο Wagner πέθανε μερικούς μήνες αργότερα. Το διάστημα αυτό ο Liszt συνέθεσε δύο έργα γιά πιάνο που εκδόθηκαν με τον τίτλο "πένθιμη γόνδολα" (Trauer-Gondel)
.
.
.
.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ !
.
.
.

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

.


φόρεσα χοντρές κάλτσες ως το γόνα, μπλούζα μάλλινη, από πάνω μάλλινη ζακέτα, κούμπωσα την καμπαρντίνα κι έβαλα κασκόλ γύρω στο λαιμό.
λέω ή μεγαλώνω, ή κάνει κρύο ή και τα δυό...
περπάτησα ήσυχα στην άκρη της θάλασσας.
ο αέρας ήταν δυνατός, σε σήκωνε. φύλλα έφευγαν απ' τα γύρω, στροβιλίζονταν τρελά πάνω σου, γύρω σου, το κύμα από μέσα έβγαινε έξω, περπάτησα ξανά τον δρόμο με τα φύκια, τέλος έπιασε δυνατή βροχή, κάτι σαν καταιγίδα.

.
.
Αι γενεαί πάσαι ,
Verdi, Albinoni,
Calde Lacrime, Αμλέτος, Suentura και η Marcia Funebre από την Ηρωική του Beethoven.
.
εκκλησιαστικές τετραφωνίες (ίσως με καταγωγή απ' την Κρήτη του 18ου αι.), αυστηρά, παλαιά πρωτόκολλα,
μπροστά ο Σταυρός, με τη σειρά τα εξαπτέρυγα, τα κόρα, οι σκόλες (τεράστια λάβαρα), τα φλάμπουρα (κατάλοιπα βυζαντινών σημαιών), πίσω τα βενετσιάνικα φανάρια.
οι επιτάφιοι, οι άνθρωποι.

.
δεν τα είδα φέτος.
περπάτησα γιά λίγο κοντά στο κύμα που άφριζε.
και στη βροχή.
.
χαλάει ο κόσμος έξω...
.
.
.
.
.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

.
άνθισαν τα ίρις.
τα φερε η αδερφή μου.
ας φέρει κάποιος, κάτι που αγαπώ.
μωβ
μωβ
.
.
.
.

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

.
με ξύπνησε απόψε η λάμψη του φεγγαριού, στις γρίλλιες, στο παράθυρο
.
άκουσα να τραγουδάν τα κοτσύφια,
και μιά μονάχη δεκαοχτούρα
που λάλησε

.
λήψη photos, ξημέρωμα της Κυριακής των Βαϊων, ώρα 06.11'
.
.



λάμπει πάλι απόψε τόσο το φεγγάρι!
.
φωτίζει τα σκοτάδια του Υμηττού,
τον έρμο δρόμο
που εβάδιζα νωρίτερα
και τον ορίζοντα πέρα ως πέρα...
.
εστάθηκα ώρα πολλή, μαγεμένη
κοιτάζοντας τα όρη του.








.
ας με, φεγγάρι μου, να παίξω μαζί σου...
.

.
δες, πόσα θάματα !
.
golfe de la rosée
golfe des iris
lac des songes
mer des humeurs
mer de la sérénité
mer de la tranquillité
mer de la fécondité
mer du nectar

.
εμείς,
πάντα και πάντα, MARE NUBIUM...
.
mer des pluies
mer du froid
marais des brouillards
mer des crises
océan des tempetes


σούστειλα γράμμα και γραφή
κι απόκριση δεν πήρα
:
:
:
:
:

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

.

Τα βράδια, πριν τον ύπνο, διαβάζω μέρες τώρα, τον «κύριο Μάνι». Soya - soya όμως… Δεν είναι εύκολο βιβλίο και δε μου φαίνεται συναρπαστικό, έφτασα στη μέση και δεν καταφέρνω ακόμα να συσχετίσω τα διάφορα μέρη του, έχει όμως κάποιο ενδιαφέρον γιατί αναφέρεται στους Σεφαρντίμ, γι αυτό και σιγά σιγά λέω να το προχωρήσω…

Χτες βράδυ είχε ένα λαμπερό φεγγάρι. Φώτιζε όλο το στερέωμα.

Έφτιαξα τσουρέκια και φογάτσα. Αν έχω λίγο κέφι, μπορεί να κάνω και τίποτα κουλουράκια.

Εκ των ενόντων.

Ποτέ δεν ζήλεψα τα λεφτά. Ποτέ ! Θα ήθελα όμως να είχα λίγα, ίσα για να μη σκέφτομαι το κάθε τι, ακόμα και την παραμικρή μου κίνηση…

Ας είναι… ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο… κάποτε, θα σιάξουν λίγο τα πράγματα…

.

.

.

.

.


Τετάρτη 4 Απριλίου 2012


παιδικό παιχνίδι
από το λαογραφικό μουσείο
στο Ναύπλιο
.
photo

foteini
.
.
.
.
.
.
.signature
foteini
.
Place de la Concorde αναίσχυντη,

αισχρής αισθητικής, αδιάντροπης πρόκλησης ομόνοια.

Πάνω από τα μπορντέλα, στην οδό Αχιλλέως, αιωρούνται παλιά ακροκέραμα, βαθύ κόκκινο.

Οι κουτσουπιές άνθισαν, μα η βιομηχανική λεωφόρος Αθηνών, είναι χωρίς βιομηχανία πιά.

Γύρω σηκώνονται οι λόφοι του λεκανοπέδιου και τα αγαπημένα βουνά. Έχουνε δει πολλά στα μάτια τους. Από καταβολής.

Η μονή με τον αυστηρό, Βυζαντινό Κύριο του Δαφνίου.

Πριν πιάσουμε την παραλία του Ασπρόπυργου και πριν την λίμνη Κουμουνδούρου, όπου άλλοτε μονάχα οι ιερείς αλίευαν εδώ, υπάρχουν τώρα ακόμα ίχνη ναού της Αφροδίτης και πλάκες απ' το λιθόστρωτο της Ιεράς Οδού.

Η Σαλαμίνα. Το Μεγάλο Πεύκο. Άγρια σέλινα.

Σου ’φερα νερό στις χούφτες.

Τα Μέγαρα, η οροσειρά των Γερανείων ορέων.

Η κόρη του Ασωπού ποταμού, ονομαζόταν Νεμέα.

Τα Ολύμπια, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια είχαν ως έπαθλο το άγριο σέλινο.

Προς Κόρινθο.

Προς τους Κορινθίους.

Ολογύρω ελιές, εσπεριδοειδή και βρούβες.

Χωράφια ατέλειωτα βρούβες και κλήματα.

Δεν έγινα εγώ χαλκός να ηχεί, μήτε κύμβαλο να αλαλάζει.

Κλήματα σε στοιχημένες βραγιές.

Αφίνουμε πίσω τον δρόμο των Ατρειδών, που οδηγεί στις Μυκήνες. Να, η αρχαία Νεμέα.

Σπόνδυλος πάνω στον σπόνδυλο.

Χαρακιά στη χαρακιά.

Δωρική γραμμή στη Δωρική γραμμή.

Γκορτσές, κουτσουπιές, μπροστά ο Αργολικός κάμπος.

Για να πιείς να ξεδιψάσεις.

Μελίσσια κι άγριες αγκινάρες στις άκριες των χωραφιών.

Ο δρόμος διασχίζει τον κάμπο με τα ξυνά.

Βλασταίνουν νεαρές βερικοκιές και τσουπωτά λάχανα στα περβόλια .

Η θάλασσα άλλοτε έφτανε στο προπύργιο των Μυκηνών, την αρχαία Τίρυνθα.

.


Στον εγκαταλειμμένο σταθμό του τρένου, λίγο έξω απ’ το Άργος, υπάρχει μια παμπάλαιη μεταλλική πινακίδα : ΚΟΥΤΣΟΠΟΔΙ.

Μου φέρει στο νου παιχνίδια και κάποιες ακατανόητες ονομασίες των παιδικών μας χρόνων.

.

.

.

.


Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

.
τα σπιτάκια των αλχημιστών, στην Πράγα
.
.
φυσικά και μας έλεγε ψέματα ο Paulo Coehlo...
πώς άραγε θάταν δυνατό, το αντίθετο ;!
.
.

εμείς,

σαν που είπεν ο ποιητής,

.

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

.

Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

.

Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη.

.

.

αυτή είναι η αλήθεια.

.

.


η αγάπη

η υποταγή

η εγκατάλειψη του "εγώ" μας

.

κι η στάχτη.

.

.

.

.




.
βράδυ Κυριακής
.
τελείωσε σήμερα το εργαστήρι παραμυθιού.
λυπήθηκα σαν τελείωσε.
θα ήθελα να κρατήσω μιάν επαφή μ' αυτήν την ομάδα.
σήμερα, η τελευταία ημέρα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα αποκαλυπτική, όσον αφορά στους ανθρώπους...
.
σκέφτομαι τους ανθρώπους
και
τη ζωή.
.
αύριο, θα ήθελα να ξεκουραστώ λίγο...
.
.
.
.
.