.
Αυτός ο παιδικός μου αστερισμός της Αφροδίτης...

Ήμουνα μαθήτρια στο λύκειο
κι ήταν σαν τώρα, άνοιξη.
.
Ένα σούρουπο, κοίταζα τον ουρανό (από τα κοιτάγματα του ουρανού έχω φάει τούμπες εγώωω...)
Mε εντυπωσίαζε που φαινόταν τόσο, μα τόσο λαμπερός, ο αστερισμός της Αφροδίτης !
.
Κάθισα λοιπόν τότε στο γραφείο μου της μαθήτριας,
κι έγραψα λίγα λογάκια - στιχάκια, γιά το φεγγαράκι και τη λαμπρή δίπλα του, Αφροδίτη.
Άκουσον τόλμη ! μετά, έστειλα τα στιχάκια αυτά σε έναν διαγωνισμό (!) που είχε προκηρύξει ο Σύλλογος (ή Σύνδεσμος λεγόταν ;) Ελλήνων Λογοτεχνών.
Μου έστειλαν οι άνθρωποι έναν έπαινο Α΄ γιά την ποίηση.
Το ίδιο ακριβώς επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά.
.
Έκτοτε (ως σήμερα), ότι έγραφα (ή γράφω) το παράχωνα και το έκρυβα καλά (πάντα τα παραχώνω και τα κρύβω καλά) μες στα συρτάρια.
Πού τόλμη πιά γιά τέτοια έκθεση εαυτού...
Το στήθος φυσικά, έξω και μπροστά, σε όποιαν άλλην έκθεση... όχι σ’ αυτήν...
.
Τέλος, δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Το θέμα μου είναι, ότι απόψε βραδάκι, επιστρέφοντας στο σπίτι άκρη - άκρη απ’ το δρόμο της θάλασσας,
είδα ξαφνικά πάνωθέ μου,
τόσο εντυπωσιακά λαμπερό,
τόσο συγκινητικά κοντινό,
αυτόν τον παιδικό μου αστερισμό
της Αφροδίτης !
.
και τα θυμήθηκα...
.
.
.
.