Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ  Α. ΛΕΜΟΝΗ,

στον μονόλογο του Κ. Τσιάνου

“Ζωή… χαρισάμενη”


στο θέατρο Προσκήνιο.

Στιγμές, συνέλαβα τον εαυτό μου να παρακολουθεί ...με το στόμα ανοιχτό !





Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

photos
foteini

βγήκαν ξάφνου απ' το χώμα κι άνθισαν τα ξηραμένα μου κυκλάμινα !



οι φρέζιες μου, μωβ και κίτρινες !



τα μυρωδάτα γαρούφαλα !



βλάστησε η ξερή ορτανσία !



μοσχοβολάν οι υάκινθοι !
άνθισε και φούντωσε το δεντρολίβανο !



η λεμονιά μου ! η λεμονίτσα μου !
η λεμονιά στο μπαλκόνι !



ολάνθιστη η λεμονίτσα !



λουλούδι έβγαλε κι αυτό, που δεν ξέρω να το ονοματίσω...



κι εδώ ξεμύτισαν απ' το χώμα δυό σπαθάτα κρινόφυλλα ! θα ιδούμε πώς θα εξελιχθούν...



κι η κόκκινη νεραγκούλα !



η εκατόμφυλλή μου φούντωσε !



η "μέρλιν" πορτοκαλιά γέμισε νιούτσικα φυντάνια !



κι η "σαγκουινιά" μου το ίδιο !


τα πουλιά μες τα πευκα αξημέρωτα ακόμα, χαλάν τον κόσμο.

ἀλληλούϊα στην  "πρόσθια καταβύθιση"...








Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

απλά σκέφτομαι πως η κινηματογραφική ταινία
"το διαζύγιο της viviane amsalem"
θα μπορούσε πάρα, μα πάρα πολύ εύκολα να γίνει μιά καλή θεατρική παράσταση...

προσφέρεται από κάθε άποψη ! είναι, μου φαίνεται, εντελώς κατάλληλο, είναι δόκιμο... έχει , θαρρώ, όλες τις προϋποθέσεις, γιά ένα καλό θεατρικό έργο...
αναρωτιέμαι αν το έχει κανένας σκεφτεί ;





Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Ο Χ. Χωμενίδης, ως συγγραφέας, δεν μου πολυταιριάζει…
Το έχω διαπιστώσει στο παρελθόν με διάφορα δικά του βιβλία.
Έτσι, όταν η Άννα μου χάρισε να διαβάσω τη “Νίκη” του,  στραβομουτσούνιασα ελαφρώς…
Την άλλη μέρα το άνοιξα το βιβλίο. Διάβασα μερικές σελίδες. Στραβομουτσούνιασα πάλι ελαφρώς. Το έκλεισα.
Σε λίγες μέρες ξανά. Ας ξανακάνω, είπα, μια προσπάθεια… Διάβασα λίγο, το ξαναέκλεισα.
Το βιβλίο έμεινε έτσι ερμητικά κλειστό πλάϊ στο κρεβάτι μου, ανάμεσα σε άλλα βιβλία, πρόσφατα ή από καιρό διαβασμένα.

Διανύω μιά περίοδο μελέτης. Η αποσταθεροποίηση σε όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια,  μου φαίνεται τόσο εφιαλτική, ώστε είχα την ανάγκη εδώ και καιρό να στραφώ πρώτα και να ψάξω μέσα “στις πηγές” μας, στους κλασικούς.

Μετά απ’ αυτό, σε μια πρόσφατη κρίση άτακτου παλιμπαιδισμού, διάβασα κάποια από τα λατρεμένα εφηβικά μου βιβλία – τα φυλάω εκεί στα ράφια άπειρα χρόνια τώρα, με απόλυτη στοργή αραδιασμένα, στη σειρά ένα ένα, “οι Ελβετοί Ροβινσώνες”, “Η Δεύτερη Πατρίδα”, “Μαρούσια”, "Μεγάλες Προσδοκίες", “Το μυστικό του Βίλελμ Στόριτς”, “Ο λαχνός με αριθμό 9672”, “Ο μικρός λόρδος Φοντλερόϋ”, “Αταλάντη, η νεράϊδα του δάσους”, “Οι αδελφοί Κίπ”, “Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού”, “Το παιδί της μαύρης μάσκας” (το συγκεκριμένο, το ξανα ανακάλυψα με μεγάλη χαρά, τι λέω με χαρά ; με παλαβό ενθουσιασμό !  σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της οδού Ιπποκράτους), και άλλα τινά τρελά, που δεν είναι της παρούσης...

Κατόπιν, ξαναδιάβασα όλον τον Βενέζη.
Οι ιστορίες του για τη ζωή στην Μικρασία καθώς και για την εγκατάσταση των προσφύγων σε Φώκαια κι Ανάβυσσο, με ενδιαφέρουν.

Mετά απ’ αυτά, ξαναέπιασα προχτές στα χέρια μου την “Νίκη” και τον Χ. Χωμενίδη.
Διάβασα τις πρώτες πενήντα ή εξήντα σελίδες του. “Τα ξέρουμε αυτά που γράφει, σκεφτόμουνα, ας το κλείσω πιά οριστικά, μη με βασανίσει αυτό το βιβλίο… ή μάλλον όχι, ας κάνω μια προσπάθεια ακόμα, μήπως διαβάσω ακόμα μερικές σελίδες…”
Έτσι έγινε.
Και μ’ έβαλε το βιβλίο μέσα του.

Απολογούμαι συνειδητά για την  négligence που έδειξα ως τα τώρα… Κι είμαι αληθινά, ευχαριστημένη που τελικά επέμεινα…
Διαβάζοντάς το, βρήκα ότι η “Νίκη” του Χ. Χωμενίδη είναι ένα βιβλίο πραγματικά συν αρπαστικό !
Απνευστί το συνέχισα, το ρούφηξα, το τελείωσα μέσα σε μιάμιση μέρα.
Και λυπήθηκα όταν το βιβλίο τελείωσε.


Μέσα από το μυθιστόρημα, η αφήγηση της αριστεράς (με διαφωτιστικές αναφορές και γιά την δεξιά) στον τόπο μας,
τα χρόνια  μετά την Μικρασιατική καταστροφή, δεύτερος παγκόσμιος και εμφύλιος, ως το πολύ πρόσφατο παρελθόν, εποχή των παππούδων μας κι εποχή της μάνας και του πατέρα μας…

Κάποια απ’ τα πράγματα που αφηγείται ο Χωμενίδης τα ξέραμε, κάποια όχι. Η προσέγγισή του όμως στην Ιστορία θεωρώ ότι είναι καλή… είναι τουλάχιστον δίκαιη…
Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ.
Αυτά !

Γιατί θαρρώ, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το παρελθόν…
Ίσως αυτό θα μας βοηθούσε να μην πέφτουμε σε φοβερά λάθη σήμερα…
Σήμερα, που δεν ξέρουμε πιά κατά πώς πορευόμαστε… όλοι μαζί δηλαδή…

Σήμερα, που οι κεντρικές εξουσίες μας οδηγούν στον απόλυτο παραλογισμό.
Σήμερα , που πορευόμαστε Ευρωπαϊκά παράλογα, Αμερικανικά παράλογα, Ρώσικα παράλογα, Κινεζικά παράλογα, παγκοσμιοποιημένα παράλογα…
Και βέβαια τώρα δεν πρόκειται για το θέατρο του παραλόγου ! Καλό και περίκαλο είναι το θέατρο του παραλόγου, γιατί μας κάνει, πώς να το πώ, θαρρώ πως με τον τρόπο του ίσως μας μαθαίνει να αντιλαμβανόμαστε πιο ουσιαστικά την λογική...

Σήμερα όμως πρόκειται πιά για την αληθινή ζωή των ανθρώπων !
Πόσο μπορεί να συνεχίσει, να ζούμε όλοι μαζί έτσι παραχωμένοι μέσα στη μαζική απαξίωση και τρέλα ;

Πόσο θα μπορεί ο καθένας μας να κρατάει τις αντιστάσεις του σ αυτήν την  παγκοσμιοποιημένη πολιτικο οικονομική ανηθικότητα που ζούμε ; και τα μυαλά στο κεφάλι του ;

Γύρω απ’ αυτά, μου έρχεται στο νου το αφήγημα –νομίζω είναι του προφήτη Φώτη Κόντογλου-  για το “τρελό νερό”. Μάλλον κάπου πρέπει να ψάξω να τόβρω…
Όσο η παγκόσμια πολιτική, που αφορά στους λαούς και τις χώρες, αυτά τα δύσβατα χρόνια ασκείται με υπεροψία, με ιδιοτέλεια, με αναλγησία και με εκβιασμούς μέσω facebook  και μέσω  twitter

Το “Τρελό νερό” !








Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Στοιχεία από Οιδίποδα , στοιχεία από Μήδεια αλλά και γραφή originale , Αμερικάνικη.
Καλή η θεατρική παράσταση του Εθνικού "Πόθοι κάτω απ' τις λεύκες"
Πλήρης νομίζω ...

Όταν ήμουν μικρή, ο Ο' Νηλ με συγκινούσε πολύ.
Στα 12 ή στα 13 μου πρώτα διάβασα την "Ερημιά" του. Έκτοτε με κυνηγάν οι ερμιές και τις κυνηγώ κι εγώ...
Ο Ο' Νηλ σήμερα με βαραίνει... Είναι ίσως που μεγαλώνω...


Κατά τ' άλλα, από την φετινή σαιζόν, 
η " Ένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα" δεν μου άρεσε ,

"τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην" ήταν ένα δυνατό έργο από δυό θαυμάσιες θεατρίνες,

ο κωμικο τραγικός "άγριος σπόρος" είχε συμβολισμούς κι έναν καλά παιγμένο βασικό ρόλο,

ο "Ριχάρδος ο Β΄ " ένα εξαιρετικό ποιητικό κείμενο και μιά αβίαστα κομψή, σχεδόν σοφή θα έλεγα, κίνηση ηθοποιού, που μ' έκανε να ψάξω και να διαβάσω απνευστί μέσα σε λίγες ώρες όλο το έργο,

το "Relax Mynotis" πραγματικά καλό - ελπίζω κάπου θα το βρω το κείμενο -,

"ο Θεός της σφαγής" ,

καθώς επίσης από τις φετινές παραστάσεις, "η παρεξήγηση" μου άρεσε γιατί αγαπώ τον Καμύ,

"Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς" στο σινεμά γιατί αγαπώ την Μέριλ Στρίπ,

"η Μεγάλη Χίμαιρα" o. k. ,

η "Αγγέλα" του Σεβαστίκογλου o. k. , 

"το δάνειο",

"το αμάρτημα της μητρός μου" δεν αλλάζω το... κατά Αβδελιώδη ,



καθώς και σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά της σαιζόν...


έπεται συνέχεια...







Σάββατο 11 Μαρτίου 2017


Cesare Pavese

από το “Θλιμμένο κρασί”

Το δύσκολο είναι να την αράξεις στη γωνίτσα σου
Δίχως να σε προσέξουν.

Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.